Wiek przedszkolny jest to okres intensywnego rozwoju funkcji poznawczych oraz integracji sensomotorycznej i doskonalenia sprawności manualnej. Pod koniec tego okresu dziecko osiąga poziom rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego, umożliwiający podjęcie nauki szkolnej.
Rozwój poznawczy
Ważną zdobyczą rozwojową w wieku przedszkolnym jest zdol-ność rozpoznawania i nazywania liter, barw oraz wzrost koordynacji wzrokowo-słuchowej, dzięki której dzieci uczą się kopiować proste figury (koło, kwadrat, trójkąt).
Rozwój słuchu muzycznego i poczucia rytmu umożliwia im imito-wanie zasłyszanych melodii. Doskonalenie słuchu fonematycznego z kolei umożliwia naukę czytania i pisania. W wieku przedszkolnym rozwijają się również funkcje i parametry pamięci, polegające głównie na wzroście jej pojemności i przyswajaniu podstawowych strategii zapamiętywania (np. poprzez powtarzanie i organizowanie materiału do zapamiętania). W tym okresie następuje również intensywny rozwój procesów myślenia. Dzieci zdobywają umiejętność rozumowania przyczynowo-skutkowego. Potrafią ujmować sekwencje zdarzeń w czasie i dostrzegać różnicę między stanem początkowym i końcowym wydarzeń.
Aktywność
Główną formą aktywności dziecka w wieku przedszkolnym jest zabawa, która jest czymś więcej niż tylko przyjemnym spędzaniem czasu. Spełnia bowiem bardzo ważna rolę w rozwijaniu procesów poznawczych, sprawności psychomotorycznych oraz umiejętności społecznych, a ponadto wyzwala inicjatywę i samodzielność.
133
W tym wieku pojawiają się zabawy, które nie występowały we wcześniejszych okresach rozwojowych, a mianowicie zabawy
konstrukcyjne, tematyczne i dydaktyczne. Bardzo popularne są nadal
zabawy ruchowe, ale występują one w bardziej różnorodnej formie niż w wieku poniemowlęcym.
Zabawy tematyczne są zazwyczaj prowadzone w niewielkich
grupkach, co sprzyja uspołecznieniu. Dziecko uczy się dzięki nim kompromisu, w pewnych sytuacjach musi podporządkować się grupie i przestrzegać obowiązujących reguł. Inspiracją do tego typu zabaw są sytuacje życiowe, zaobserwowane przez dzieci w życiu codziennym. Uczestnicy zabawy odgrywają określone role, np. lekarza, pacjenta, kierowcy, pasażera, mamy, taty itd.
Zabawy konstrukcyjne z kolei polegają na budowaniu konstrukcji,
budowli itp. z wykorzystaniem klocków lub innych elementów. Rozwijają one wyobraźnię, sprawność manualną, spostrzegawczość oraz wytrwałość. Podobne funkcje spełniają zabawy dydaktyczne, organizowane przez wychowawców, opiekunów w określonym celu i wg z góry opracowanego planu. Należą do nich loteryjki, układanki, zagadki i inne. Kształtują myślenie przyczynowo-skutkowe, rozwijają pamięć, uwagę. Zabawy ruchowe natomiast wyrabiają sprawność ruchową, koordynację, orientację w przestrzeni, cechy motoryczne takie jak szybkość, gibkość, zręczność itd.
Nową formą zabawy w wieku przedszkolnym jest rysowanie, możliwe dzięki rozwojowi koordynacji wzrokowo-ruchowej i spraw-ności manualnej. W początkowym okresie rysunki dziecka są wynikiem spontanicznej ekspresji polegającej na pozostawianiu śladów ołówka na papierze (kreski, pętle, kształty owalne). Tego typu „twórczość” jest niezamierzona i jej celem nie jest odzwierciedlanie rzeczywistości, lecz czynność sama w sobie.
134
Następny etap rozwoju rysunku to okres ideoplastyki (stadium rysunku schematycznego, tzw. schemat uproszczony). Dziecko próbuje rysować postaci ludzi i zwierząt (tzw. głowonogi stanowiące kombi-nację okręgu i linii prostych) oraz prostych obiektów (np. dom).
Rozwój mowy
W wieku przedszkolnym doskonali się sprawność językowa i komunikacyjna. Dziecko trzyletnie dysponuje podstawowym zasobem słownictwa i znajomością reguł gramatycznych. Charakterystyczne dla tego okresu jest tworzenie neologizmów, czyli nowych słów. W ten sposób wypełnia luki wynikające z nieznajomości pojęć. Niewątpliwym osiągnięciem lingwistycznym w tym wieku jest umiejętność opowia-dania. Dzieci w tym wieku potrafią przedstawić spójny przebieg zdarzeń. Zwykle opowiadają o zdarzeniach z życia codziennego. W czwartym roku życia pojawiają się w opowiadaniach tematy fikcyjne, znane z literatury, filmów, lub będące wytworem ich wyo-braźni. W wieku przedszkolnym doskonalą się również umiejętności konwersacyjne. Dzieci potrafią słuchać i analizować wypowiedzi partnera, zadają pytania związane z tematem rozmowy i udzielają adekwatnych odpowiedzi.
Wiek przedszkolny często nazywany jest wiekiem pytań. Nieznane zjawiska, problemy z którymi dziecko się styka, wyzwalają ciekawość i chęć zrozumienia, poznania czy zdobycia informacji. W początkowej fazie tego okresu pytania te dotyczą konkretów, faktów („Co to jest?”), z wiekiem stają się coraz bardziej ogólne i mają na celu poznanie motywów ludzkich działań i zachowań („Dlaczego mama płacze?”), przyczyn pewnych zjawisk („Dlaczego pies nie mówi, tylko szczeka?”) albo możliwych konsekwencji zdarzeń („Co by było, gdyby nie było słońca?”, „Co się stanie, jak wrzucę telefon do wody?”). Oprócz poz-nawczej, pytania spełniają jeszcze inne funkcje. Mogą np. służyć zwróceniu uwagi na siebie albo sprawdzeniu wiedzy dorosłego.
135 Rozwój umiejętności społecznych
Wiek przedszkolny jest okresem intensywnej socjalizacji, której istotą jest zdobywanie umiejętności społecznych, takich jak zdolność do kompromisu i współpracy oraz przestrzegania obowiązujących w grupie norm, wartości i standardów. W ciągu niespełna czterech lat dziecko przechodzi od etapu zabawy samotnej, poprzez zabawę równo-ległą (obok siebie, ale bez podejmowania wspólnych działań) i wspólnej, aż do zabaw zespołowych, wymagających umiejętności współdziałania. W tym okresie zaczyna kształtować się moralność dziecka. Pierwszą fazą w tym obszarze jest moralność heteronomiczna, której istotą jest posłuszeństwo. Dzieci podporządkowują się nakazom i zaka-zom dorosłych, których szanują. W okresie moralności heteronomi-cznej dzieci kierują się zasadą realizmu moralnego, co oznacza, że kie-rują się sztywno regułami, bez możliwości odstępstwa od nich.
Wraz z rozwojem poznawczym i społecznym rozwija się osobo-wość dziecka. Bardzo ważnym aspektem tego rozwoju jest proces identyfikacji z płcią, czyli ustalanie tożsamości płciowej. Inną istotną zmianą rozwojową, przypadającą na koniec wieku przedszkolnego, jest zdolność do samokontroli. Dziecko uczy się odraczania gratyfikacji, powstrzymywania od działania, werbalizowania emocji oraz podejmo-wania decyzji, bez wcześniejszego rozpatrzenia sytuacji.
Rozwój emocjonalny
We wczesnym okresie przedszkolnym (ok. 3. r.ż.), zwanym często wiekiem przekory, występuje zjawisko negatywizmu, charakteryzujące się skłonnością do buntu i negacji. W tym właśnie okresie dziecko odkrywa „magiczne” znaczenie słowa „nie” i z wielkim upodobaniem się nim posługuje, co w praktyce oznacza bardzo konsekwentną odmo-wę wykonywania poleceń i przekorę. Może odmawiać zjedzenia posiłku, mimo że jest głodne, pójścia na spacer, chociaż to lubi. Negatywizm jest rezultatem rozwijającej się aktywności i
samo-136
dzielności dziecka, które uczy się, że ma swoją wolę i wpływ na oto-czenie. Jest to naturalny etap rozwoju, niezbędny do prawidłowego wykształcenia się poczucia tożsamości, aczkolwiek przysparzający wiele trosk rodzicom i opiekunom. Najczęstsze błędy, jakie popełniają rodzice próbując poradzić sobie z niesfornym maluchem, to uleganie lub walka wynikająca z przekonania, że niesforne dziecko trzeba sobie podporządkować i zmusić do posłuszeństwa, nawet gdyby miało to oznaczać stosowanie przemocy. Przełamywanie oporu dziecka na siłę, wzmaga jego protest i niejednokrotnie wyzwala zachowania agresywne.
Rozwój moralny
Innym powszechnym zjawiskiem występującym w wieku przed-szkolnym jest skłonność do mijania się z prawdą, zmyślanie niestworzonych historii, fantazjowanie. Występuje głównie u dzieci wrażliwych emocjonalnie, bardzo inteligentnych i o bujnej wyobraźni. Trudno nazwać je kłamstwami, są to raczej pseudokłamstwa, ponieważ ich intencją nie jest wprowadzenie kogoś w błąd. Tendencja do zmie-niania rzeczywistości zgodnie z własnymi pragnieniami jest bowiem w tym wieku naturalna. Inną przyczyną pseudokłamstw może być niezrozumienie pewnych zjawisk bądź sytuacji albo po prostu nieumiejętność precyzyjnego wyrażenia własnych myśli, co powoduje,
że przekaz jest zniekształcony lub nieprecyzyjny. Oprócz tych nieświadomych zafałszowań rzeczywistości, w tym wieku pojawiają się również kłamstwa właściwe, czyli intencjonalne. Najczęstszą ich przyczyną jest lęk przed karą albo chęć zaspokojenia własnych potrzeb (zdobycie przychylności grupy, zabawki, uwolnienie się od obowiązku). Karanie w takiej sytuacji jest nie tylko nieskuteczne, ale wręcz nasila tendencję do mijania się z prawdą. Zdecydowanie lepiej jest wyrobić w dziecku przekonanie o tym, że dorośli mu ufają i oczekują od niego prawdomówności, i w związku z tym każde kłamstwo sprawia im przykrość.
137