Prawo do zorganizowania zgromadzenia spontanicznego przewiduje u.o.z.p.
w art. 3 oraz art. 27 i art. 28. Jednak jeszcze zanim regulacje te zaczęły obowiązywać, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 10 lipca 2008 r. P 15/08 wypowiedział się na temat organizacji zgromadzeń spontanicznych. Jak wskazał TK, brak wymaganego zawiadomienia lub złożenie go bez zachowania przewidzianych ustawowo terminów nie może automatycznie prowadzić do zakazu zgromadzenia, traktowanego jako nie-legalne. Trybunał stwierdził, że wykładnia art. 52 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756) dotyczącego odpo-wiedzialności za zorganizowanie zgromadzenia bez wymaganego zawiadomienia lub przewodniczenie takiemu zgromadzeniu, powinna uwzględniać to, że zgromadzenia spontaniczne pozostają pod ochroną konstytucyjną.
Zajmując się sprawami, które dotyczyły organizowania lub przebiegu zgroma-dzeń spontanicznych Rzecznik przypominał obowiązujące przepisy u.o.z.p. w tym zakresie, a także dotychczasowe orzecznictwo TK i ETPCZ dotyczące zgromadzeń spontanicznych. Rzecznik podkreślał, jak wynika z orzecznictwa TK, że gwaran-cje wolności zgromadzeń wynikające z art. 57 Konstytucji dotyczą wszelkich form pokojowego zgromadzania się osób. Obejmują one zatem zarówno zgromadzenia uprzednio zorganizowane i notyfikowane, jak i spontaniczne, stanowiące odpowiedź na bieżące wydarzenia w przestrzeni publicznej. Organy władzy publicznej powinny zapewnić warunki realizacji wolności pokojowego zgromadzania się niezależnie od tego, w jakiej formie jednostki chcą z niej korzystać (m.in. wyroki TK w sprawie P 15/08, K 44/12). Ponadto Rzecznik wskazywał, że ETPCz w wyroku z 17 lipca 2007 r. w sprawie Bukta i inni przeciwko Węgrom stwierdził, że w szczególnych sytuacjach, kiedy uzasadniona jest natychmiastowa reakcja na zdarzenie polityczne poprzez odbycie zgromadzenia, rozwiązanie (rozpędzenie) pokojowego zgromadze-nia tylko ze względu na brak jego wcześniejszego zgłoszezgromadze-nia jest nieproporcjonalnym ograniczeniem swobody gwarantowanej w art. 11 Konwencji.
Podejmując sprawę z urzędu dotyczącą działania policji wobec członka KODu któremu postawiono zarzut z art. 52 § 2 pkt 2 kw”, za przewodniczenie nielegalnemu zgromadzenia (zorganizowanemu bez uzyskania zezwolenia). Rzecznik zwracał uwagę, że zorganizowane zgromadzenie spełniało przesłanki zgromadzenia
sponta-nicznego, o którym mowa w art. 27 i 28 ustawy– Prawo o zgromadzeniach. Rzecznik wskazywał przy tym uwagę, że organizowanie zgromadzeń w ogóle nie wymaga uzy-skania zezwolenia na jego przeprowadzenie, a jedynie zgłoszenia zgromadzenia (stan prawny przed nowelizacją). Rzecznik podkreślał, że jeżeli zgromadzenie ma charakter pokojowy, nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ani porządku publicznego, ani nie narusza określonych przepisów i nie zostało rozwiązane przez odpowiedni organ, to zgromadzenie takie podlega ochronie Konstytucyjnej i należy uznać legalność takiego zgromadzenia. Z informacji uzyskanych z Sądu Rejonowego rozpatrującego wniosek Policji o ukaranie obwinionego w tej sprawie wynikało, że sąd postanowił odmówić wszczęcia postępowania o wykroczenie zarzucone przez Policję.
Rzecznik zwracał również uwagę na charakter zgromadzeń spontanicznych odby-wanych w Puszczy Białowieskiej. Z korespondencji prowadzonej w tej sprawie z KPP w Hajnówce czy KWP w Białymstoku wynikało, że odbywane zgromadzenia nie były uznawane przez Policję za zgromadzenia spontaniczne. Rzecznik w swoich wystą-pieniach wskazał więc, na przepisy ustawy - prawo o zgromadzeniach i przekony-wał, że skoro zgromadzenia publiczne, które odbywały się w Puszczy Białowieskiej, nie zostały wcześniej zgłoszone do właściwego organu gminy, to należy uznać je za zgromadzenia spontaniczne, mające na celu zamanifestowanie przeciwko aktualnym wydarzeniom – w tym przypadku – związanych z wycinką drzew w Puszczy Biało-wieskiej. Jednocześnie Rzecznik podkreślał, że organy władzy publicznej powinny zapewnić warunki realizacji wolności pokojowego zgromadzania się niezależnie od tego, w jakiej formie jednostki chcą z niej korzystać. Rzecznik wskazywał także prze-słanki rozwiązania zgromadzenia spontanicznego zawarte w art. 28 ustawy – prawo o zgromadzeniach, podkreślając, że Policja nie może zatem podejmować czynności uniemożliwiających pokojowo manifestującym korzystanie ze swojej wolności (np.
usuwania z miejsca odbywanego zgromadzenia) w sytuacjach innych, niż te które przewiduje art. 28 ustawy. Ponadto Rzecznik zwrócił uwagę Komendantowi Głów-nemu Policji na niewłaściwą interpretację przepisów u.o.z.p. i k.w. przyjętą przez policję, która mogła prowadzić, w ocenie RPO, do naruszenia art. 57 Konstytucji.
W ocenie Rzecznika podejmowane przez Policję czynności wobec pokojowo mani-festujących, w konsekwencji których uczestnikom zgromadzeń zarzucano naruszenie m.in. art. 51 § 1 Kw, nie uwzględniały istoty wolności zgromadzeń zagwarantowanej w art. 57 Konstytucji.
Ponadto Rzecznik występował do Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Pań-stwowych w Białymstoku w sprawie czynności podejmowanych przez strażników leśnych wobec uczestników pokojowych manifestacji odbywanych na terenie Pusz-czy Białowieskiej. Rzecznik, wskazywał, że działania straży leśnej podczas przebiegu manifestacji spontanicznej odbywanej w Puszczy Białowieskiej mogą prowadzić do
naruszenia chronionej prawem wolności zgromadzeń. Rzecznik zwracał również uwagę Dyrektorowi RDLP na nieproporcjonalne, zdaniem Rzecznika, użycie środ-ków przymusu bezpośredniego przez strażniśrod-ków leśnych wobec pokojowo manife-stujących, występując jednocześnie do Prokuratury Rejonowej w Hajnówce o zba-danie przedstawionej sprawy pod kątem możliwości przekroczenia uprawnień przez strażników leśnych. Rzecznik podkreślał, że zorganizowana spontanicznie demon-stracja przeciwko wycince drzew, podlegała ochronie wynikającej z art. 57 Konstytu-cji RP. Argumenty Rzecznika nie były brane pod uwagę przez Dyrektora RDLP, który w swojej korespondencji wskazywał, na konieczność podejmowanych działań wobec uczestników zgromadzeń z uwagi na naruszenie przez nich zakazu wstępu obowią-zującego na terenie lasu i kierował do Sądu wnioski o ukaranie manifestujących wskazując na naruszenie art. 151 § 1 kw i art. 157 § 1 kw (jak wynikało z informa-cji dostępnych na stronie internetowej RDLP do Sądu zostało skierowanych ok 187 wniosków o ukaranie). Z informacji uzyskanych z Prokuratury Rejonowej wynikało zaś, że sześć spraw dotyczy przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy straży leśnej, w tym jedna sprawa dotyczyła sytuacji opisanej w wystąpieniu Rzecznika.
Mając na uwadze podejmowane przez Rzecznika działania mające na celu ochronę wolności zgromadzeń odbywanych w Puszczy Białowieskiej, należy w tym miejscu zwrócić uwagę, na wyroki uniewinniające uczestników zgromadzeń publicznych, którym zarzucano naruszenia art. 51 § 1 kw. Na przykład w wyroku z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. VII W 418/17 Sąd podkreślał, że społeczeństwo zostało pozbawione dostępu do sądownictwa, co okazało się istotne dla uznania, że obwinieni działali w warunkach stanu wyższej konieczności172. Dodatkowo z uzyskanych przez Rzecz-nika informacji wyRzecz-nikało, że duża liczba spraw dotyczy zarzutów z art. 151 kw i 157 kw, w których zapadały wyroki zarówno uniewinniające jak i skazujące na karę grzywny lub nagany. Z informacji uzyskanych od Dyrektora RDLP w Białymstoku wynikało zaś, że nadleśnictwa Białowieża, Browsk i Hajnówka skierowały 226 wnio-sków o ukaranie przeciwko osobom, które naruszyły na terenie tych jednostek art.
151, 157 i 161 kw. Jak wskazywano, zapadło dotąd 209 wyroków skazujących, w tym niektóre są już prawomocne (zob. pismo DRDLP z dnia 18 maja 2018 r.).
W tym miejscu należy również podkreślić, mając na uwadze argumenty prote-stujących przeciwko wycince drzew w Puszczy Białowieskiej, że Rzecznik podjął także działania na drodze sądowej mające na celu zakwestionowanie decyzji Ministra Środowiska zatwierdzającej aneks do planu urządzenia lasu dla Nadleśnictwa Bia-łowieża. Sądy administracyjne odmówiły jednak skontrolowania zgodności wycinki z prawem, także unijnym uznając, że zatwierdzenie aneksu nie podlega kontroli sądu administracyjnego, dotyczy bowiem wykonywania przez Lasy Państwowe uprawnień
172 Zob. szczegółowe informacje w rozdz. III.3 oraz IV.6.
właścicielskich wobec lasów (postanowienie NSA z dnia 17 października 2017 r., sygn. akt I OSK 2336/17 postanowienie WSA w Warszawie z dnia 14 marca 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 2787/16).
Najistotniejszy w sprawie Puszczy, okazał się wyrok Trybunału Sprawiedli-wości Unii Europejskiej w Luksemburgu z dnia 17 kwietnia 2018 r. ws. wycinki drzew w Puszczy Białowieskiej, stwierdzający naruszenie przez Polskę prawa UE (C -441/17).
W związku z wyrokiem TSUE Rzecznik skierował wystąpienie do KWP w Bia-łymstoku oraz Dyrektora RDLP w BiaBia-łymstoku, w którym Rzecznik wnosił o rozwa-żenie, czy zasadne jest popieranie przez Dyrektora RDLP oraz KWP wniosków o uka-ranie, aktów oskarżenia, czy pozwów cywilnych w sprawach toczących się przeciwko protestującym w Puszczy Białowieskiej. Rzecznik podkreślał, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE potwierdza bowiem, że manifestacje odbywane w Puszczy były uzasadnione i podjęte w celu doprowadzenia do przestrzegania prawa przez narusza-jące je organy władzy publicznej. Protesty obrońców puszczy miały na celu powstrzy-manie podjętych przez Lasy Państwowe działań, które prowadziły do zwiększenia wycinki drzew w Puszczy Białowieskiej. Stanowisko Rzecznika nie zostało jednak wzięte pod uwagę. Zarówno KWP jak i DRDLP stwierdził, że sprawy dotyczące zgromadzeń publicznych odbywanych w Puszczy Białowieskiej powinny zostać roz-strzygnięte przez niezależny sąd.