Drwęca 1934, R. 14, nr 47

Z D O D A T K A M I : „OPIEKUN M Ł O D Z I E Ż Y “, „NASZ P R Z Y J A C I E L “

P> K . O , P i m i n f i **r. p.04

i R O L N I K “

„Drwęca“ wy-thodai 3 razy tygotin. w« wtorek, czwartek i sobotę raao.

Praedpl#t* wyworó dla aboaomtbw raieeięcaaiie * doręczaniem 1,30 ai.

Kwartakrie wynoei z Wręczaniem 3,89 z t

Payjmeie «3 ogłoszenia do wessyrtklefa gazet Dw* i wydewnkdme „Drwęce“ bp. 1 e. p. w Mowemmieśeie.

Cana ogłeezeń: Wiersz w w ysokości 1 nriMmatrs na stronie 8-iamowej 15 g i, na stro n ie 3-tamowe] 50 gr, n a 1 stronie 00 gr. — O głoszenia drobne: Napisowe słow a (tłusta) 30 gr katde dalsze sło wo 15 gr. Ofteezeafai zagrań. 100% w ięcej

N um er ta le to n n : N o w e m ia s te 8.

AWes tełegr.; »Drwęca* Nowsodaata-Pcaimm«.

ROK XIV. NOWEMIASTO-POMORZE, WTOREK, DNIA 24 KWIETNIA 1984 NR. 47

Z powodu przyjazdu do Polski ministra francuskiego spraw zagr.

Barthou.

Przybył do naszego kraju i gości w nim jeszcze m iły i w ie lc e pożądany gość. Przybył on do aas w dniu 22 kwietnia i zabawi kilka dni. Cała lu d ność p olska w ita fra n cu sk ieg o ministra spraw. zagr. z n iek ła m a n ą radością. Wszak jest on przedstawicielem narodu, nam od wieków ta k b lisk ieg o nietyłko węzłami pokrewieństwa duchowego, nietyłko wiekową tradycyjną przyjaź­

nią, ale, co najważniejsza, w sp óln ością in te r e ­ só w . Wszak Francja i Polska ma jeden wspólny cel utrzym an ia p o k o ju ii z a b ezp ieczen ia go przed w sp ó ln y m wrogiem, odwiecznie zachłannym i od­

wiecznie niespokojnym, a zagrażającym w równej mierze wolności tak jednego, jak i drugiego kraju.

Stąd też ścisła łączność, jak najszersza współ­

praca jest nakazem n a jż y w o tn ie jsz y c h in t e r e ­ só w obydwuch krajów. A przyjazd francuskiego ministra spraw zagr. w obecnej chwili jest bodajże b ard ziej p o trzeb n y i pożądany niż kiedykol­

wiek bądź. Wszak w ostatnich czasach w tych tak naturalnych, a koniecznych węzłach przyjaźni i braterstwa zaczęło się coś psuć i rw ać. Jak wynika z rozmaitych głosów, które ukazują się na łamach prasy francuskiej, Francja sama przyznaje się do winy za to ostatnie r o zlu źn ien ie stosun­

ków polsko-francuskich. I słusznie tak czyni.

Wszak Polska postępowaniu dyplomacji francuskiej w stosunku do niej n ie je d n o ma do zarzucenia.

Datuje to już od ery briandowskiej polityki zagr., który to mąż sta n u często gęsto przy ukła­

dach międzynarodowych, a zwłaszcza z Niemcami, z ig n o r o w a ł najżywotniejsze in te r e s y P o l­

ski. Ow niefortunny układ w L ocarno, gdzie zo­

bowiązano Niemcy do poszanowania granic Francji bez równoczesnego zapewnienia takiego samego bezpieczeństwa granicom Polski, musiał b o le śn ie d otknąć naród polski. D rugiem ta k iem w y ­ d a rzen iem , przykrym rozdźwiękiem odbijającym się po Polsce, to ó w tniefortunny pak t czterech , zawarty już przez następcę Brianda, ale kontynu­

atora jego polityki, gdzie p o m in ię to zu p e łn ie p o stu la ty , a n a w e t sta n o w cze p r o te s ty P o lsk i.

Wogóle postępowanie polityki francuskiej w

■tosunku do Polski równało się nieraz obchodze­

niu się z uboższym swym i mniej znaczącym kuzynem, którego się trzyma przy sobie, bo się go może nieraz potrzebować, ale z którym zbytnio Mczyć się nie potrzeba. Przy ocenie tego postępo­

wania atoli trzeba i to wziąć pod uwagę, że cała polityka francuska od długich czasów znajdowała się w rękach kliki m a so ń sk o -ży d o w sk iej, która w znacznej mierze n ią k ie r o w a ła n ie ty lk o ze szkodą dla sw e g o so ju szn ik a , a le n a w e t dla n a jż y w o tn ie jsz y c h in te r e s ó w sa m e j F rancji, bo tak tej m afji nakazywały jej w ła s n e in te r e sy , je j w ła sn a racja stan u — jak to ja ­ skrawo ujawniła głośna afera Stawiskiego.

To też dziś, gdy Francja z tych niesamowitych sieci masońsko-żydowskich zaczyna się wyzwalać, wraca jej też świadomość popełnionych przez jej mężów stanu wobec swej sojuszniczki Poi- j ski uchybień i grzechów i p rzy zn a ją c s ię ! do w in y , ch ce je n ap raw ić. Ale czy i Pol­

ska nie ma także powodu część winy za to, co było we wspomnianej przeszłości, w zią ć i na s ie ­ b ie ? Czy polityka polska zagraniczna w rozmai­

tych fazach jej rozwoju umiała się zawsze znaleźć na wysokości swego zadania ? Czy n asza p o lity k a nie była zbyt często w rozmaitych decyd. chwilach aż nadto p otulna, aż n a d to u le g ła i słaba, że n ie u m ia ła zdobyć sobie u swej sojuszniczki n a ­ le ż y te g o p o w ażan ia i należytego posłuchu ? Bodajże tego zarzutu naszej dyplomacji zaoszczę­

dzić nie można. Przecież dość często prasa nasza zmuszona była ganić zbyt słabe, z b y t n ie z d e c y ­ d o w a n e p o sta w ie n ie sp ra w y i in te r e s ó w P o l­

sk i w ro zg ry w k a ch na arenie międzynarodowej.

Więc gdy tak dzisiaj naród franc. w przyznaniu się do własnej winy co do Polski, bijąc się niejako w piersi,

pow iada: „moja wina“, godzi się i Polsce przyznać . się do swoich niejednokrotnie popełnionych pod tym I względem błędów i w z a jem n ie so b ie w sz y stk o w yb aczyć i p u ścić w n iep a m ięć. Ostatnio na szachownicy polityki zagranicznej P o lsk i nastąpiły s p ociągn ięcia, które wielce za n iep o k o ić musiały Francję i też w głównej mierze przyczynić się do 1 poddania poważnemu zastanowieniu się z jej strony \ nad dotychczasowem swem postępowaniem \ w stosunku do Polski, a mianowicie o s ta tn ie zb liżen ie s ię p o lsk o -n iem ieck ie. Sam Hitler tego zapragnął, a Polska tym życzeniom i dążeniom n ie o d n o w iła . I za złe jej tedy brać nie można.

Skoro bowiem Francja zaniedbywała zapewnienia Polsce bezpieczeństwa, cóż tego dziwnego, że P o lsk a sam a so b ie je u siło w a ła w y ro b ić.

I byle tylko miarodajne czynniki nasze pod tym względem pozostały w o ln e od w sz e lk ic h I ilu z y j co do sz c z e r o śc i in te n c y j n iem ieck ich i miały się stale na b aczn ości przed Niemcami, to 1 umowa ta z niemi co do nieagresji i zbliżenie gospo- j

darcze Polsce szkody p rzy n ieść n ie m oże. Ale j

Francja obawia się o coś więcej. O baw ia s ię miano-

I

,

| ua wzajemną pomoc, m ogą s ię ta k z e sobą j sw a rzy ć i czu bić, ku uciesze wspólnego wroga.

I Są jeszcze i inne zagadnienia, które powstały w

| ostatniej dobie na podstawie rozmaitych przesu-

| nięć politycznych, zwłaszcza na południu i w po­

ił łudniowo-wschodniej części Europy, a które wy-

« magają wspólnej wymiany zdań. To też należy

| z wielkiem powitać zadowoleniem przyjazd fancu-

\ skiego ministra spraw zagr. do Polski, który da

* sposobność w drodze u stn ej w y m ia n y zdań w y ja śn ić c a ło k s z ta łt sp raw , obchodzących

| obydwa narody, rozwiać mgły zaszłych rozdźwię- l ków i nieporozumień. Opinja publiczna polska

j spodziewa się, że wizyta tak wybitnego męża sta- nu, jakim jest Barthou, wypróbowany przyjaciel

? Polski, o ż y w i i w zm ocn i w ę z ły p rzy ja źn i,

■ łącząc oba kraje i p rzy czy n i s ię do sk r y sta li-

•: zo w a n ia i w y ja śn ie n ia sy tu a c ji ogólnej z po-

! żytkiem dla obu państw i dla pokoju oraz bezpie-

\ czeństwa ogólnego.

Co prawda N iem cy chcą przy tem wszystkiem I upiec swoją pieczeń. Dawniej w okresie Locarna, 5 Niemcy kokietowali Francję, a zwracali się przeciw i Polsce, dziś ich przebiegła gra polega na prawieniu j Polsce komplementów z powodu jej „odczepienia l się od fartuszka Francji“, a jednocześnie sugerują f Niemcy opinji francuskiej, że kraj nasz odwraca

> się od Francji, zatem i ona nie powinna sie na

\ Polskę oglądać. Jest to robota jednak tak wyra-

| żna, że cel jej powinien być widoczny wszystkim I i nikt nie powinien iść na lep bądź to czułostek nie-

* mieckich bądź też półsłówek, siejących nieufność.

P o b y t p. B arthou w W arszaw ie w in ie n w ykazać, że N iem cy o d d a ją s ię z łu d z e n io m , je ż e li w y d a je im s ię , że z d o ła ją ch oćb y r o z ­ lu źn ić w ę z ły p o lsk o -fr a n c u sk ie i sp a ra liżo ­ w ać w sp ó łp ra cę obu n a ro d ó w .

. . Hri »ni rai ri TBgMri i ,inwMiwiii«iii im— iiiim iun u i i im

B elg ja obniża s to p ę d y sk o n to w ą .

Paryż. Z Brukseli donoszą, że Narodowy Bank Belgijski postanowił obniżyć stopę dyskon­

tową z 3l|2 na 3 proc. Zarządzenie to wejdzie nie­

bawem w życie.

K rw aw a w a lk a w śród cy g a n ó w .

Wiedeń. Bardzo krwawo zakończyła się walka dwu rywalizujących od dłuższego czasu w okolicy obozów cygańskich.

Pomiędzy rodzinami tych obozów toczył się od kilku miesięcy spór. Ostatecznie doprowadził on do formalnej bitwy, w czasie której dwóch cy­

ganów zostało zabitych, a kilkunastu dalszych jest ciężko rannych.

Bójkę zlikwidowała policja, która aresztowała kilka osób.

Polska wita ministra Barthou.

E n tu zja sty czn e p rzy jęcie w P ozn an iu . Poznań, 22- 4. W niedzielę o godz. 11.55 przybył d o Z b ą s z y n i a pociągiem luksusowym min. spraw. zagr. republiki francuskiej, p. Louis Barthou. Na dworcu w Zbąszyniu witali dostoj­

nego gościa a m b a s a d o r F r a n c j i w W a r ­ s z a w i e , L a r o c h e i przedstawiciele miejsco­

wego społeczeństwa.

Po krótkim postoju min. Barthou odjechał vr d a l s z ą d r o g ę . D o P o z n a n i a przybył 0 godz. 13.13. Na dworcu zebrali się przedstawi­

ciele miasta, Towarzystwa polsko-francuskiego 1 liczne rzesze publiczności. Min. Barthou ukazał się w drzwiach wagonu, poczem dyr. Marciniec w imieniu prez. Ratajskiego wręczył ministrowi b u k i e t k w i a t ó w . W imieniu miasta powitał dostojnego gościa Stefan bar. Rott, w imieniu Stów. polsko-francuskiego prez. prof. Dembiński, w imieniu kolonji francuskiej z Poznania dyr.

Maes, zaś w imieniu konsulatu francuskiego wice- konsul Baron.

Min. Barthou w czasie swego kilkuminutowego postoju w Poznaniu rozmawiał z ożywieniem z wi­

tającymi go, wyrażając nadzieję, iż w r a c a ć b ę ­ d z i e z e s p e ł n i o n e m z a d a n i e m . W ś r ó d o k r z y k ó w „ N i e c h ż y j e F r a n ­ c j a ! ” min. Barthou odjechał w dalszą drogo do Warszawy.

P. min. Barthou towarzyszył szef gabinetu R o c h a t o r a z l i c z n i d z i e n n i k a r z e francuscy i korespondenci pism polskich z Paryża.

Z n a m ie n n e o ś w ia d c z e n ie K s. P ry m a s a H londa.

Paryż. W tygodniku „Sept” ukazał się wywiad współpracownika tego pisma z Ks. Prymasem Hlondem, w którym Kardynał poruszył bieżące zagadnienia polityczne, a w szczególności sprawę sto su n k ó w p o lsk o -n ie m ie c k ic h .

Mówiąc o polsko-niemieckim pakcie o nieagre­

sji, Prymas w y r a z ił s ię z u zn a n iem o za w a r­

ciu teg o u k ład u . „Znaleźliśmy się — oświadczył Kardynał Hlond — wobec dwóch potęg ściennych, z któremi stosunki nasze mogły ukształtować się dobrze lub źle. Obowiązek moralny i wzgląd na naszą rację stanu nakazywał nam wybrać tę pier­

wszą ewentualność. W ybraliśm y zatem p o k ó j, aczkolwiek, podpisując pakt z Niemcami i Sowietami, nie wyraziliśmy nawet opinji co do ich ustrojów.

Kurtuazja stosunków dyplomatycznych bynajmniej nie kryje pochwafy dla drogich nam doktryn.

Przechodząc do omówienia konsekwencyj paktu polsko-niemieckiego w zakresie przyjaźni polsko- francuskiej, Ks. Kardynał wskazał, że konsekwen­

cje te mogą być jedynie korzystne. Cały szereg rządów francuskich starał się doprowadzić do ugo­

dy pomiędzy dawnemi Niemcami parlamentarnemi, a Polską. Starania te nie dały rezultatów. Teraz, kiedy nareszcie tego dokonano, czyżby fakt ten miał wzbudzić niezadowolenie ? W iem y d o sk o ­ n a le , że nasi fra n cu scy p r z y ja c ie le c ie s z ą s ię w raz z n am i, ż e p o k ó j j e s t z a p e w n io n y , a tr a k ta ty są u sz a n o w a n e .

N ie p o w o d ze n ie p ro p a g a n d y a n tyre lig ijn e j.

Warszawa. „Gosizdat” (wydawnictwo państwo­

we) wydał ostatnio książkę p. t. „Wałka z religją w nowej piatiletce”, w której daje sprawozdanie z dotychczasowych rezultatów akcji bezbożniczej na terenie Sowietów. Sprawozdania te na ogół są pesymistyczne, o ile chodzi o wyniki nakładów finansowych i wysiłków bezbożników w walce z re- Hgfa* Poszczególni agenci bezbożniczy stwierdzają, że w Kołchozach chłopi w 90 procentach posiadają w swych domach obrazy święte, przed któremi modlą się.

Czy milionowy spadek

po leg en d a rn y m m jr. D em biń sk im p r z ejd z ie w r ęc e sp a d k o b iercó w polsk ich ?

Toruń. Po objęciu Pom orza przez w ładze polskie w 1920 roku rozeszła się wieść o w ielomilionowym spadku do­

larow ym , który zostaw ił po sobie legendarny m ajor wojsk am erykańskich, Mikołaj Dembiński. Domniemani spadko­

biercy Dembińskiego mieli zam ieszkiwać na Pomorzu. Zna­

lazło się ich Diebawem stukilkudziesięciu.

Mikołaj Dembiński brał udział w pow staniu listopa- dowem w 1930—31 roku, a po krwaw em stłum ieniu p o w ita ­ nia uciekł z K rólestw a Kongresowego i znalazł schronienie w raz z czterem a siostram i u hr. Czapskiego w Gronowie, pow. toruńskiego. Dobra D em bińskiego w woj. kieleckiem zostały przez rząd rosyjski skonfiskow ane. Niebawem udał się on przez F ran cję do StanówT Zjednoczonych Am eryki Półn. Tu w stąp ił do arm ji sta n u Teksas, który w tych w łaśnie la ta c h prow adził z Meksykiem walki o niepodległość.

Dembiński odznaczył się w czasie wojny wielkiem b o h a te r­

stw em oraz odw agą i zwyczajem ówczesnym otrzym ał jako nagrodę wielkie obszary ziemi, których przecież nie brakło w Ameryce Północnej.

W roku 1836 poległ mjr. Dem biński w bitw ie pod Goliad, nie pozostaw iając żadnych potom ków ani testam en tu , w którym by wyznaczył spadkobiereówT. Posiadłości są położone w prow incjach Titus, F ranklin, Dimmit i W icbnitta, sta n u TPolcs e s

W roku 1877 zgłosili się do w ładz am erykańskich Jerzy i E lżbieta P etrovick i zeznali pod przysięgą, że od roku 1822 znali Aleksego i A nnę D em bińskich i że ci byli rodzi­

cami M ikołaja Dembińskiego. P etrovisk widocznie zdołał się w ykazać wobec w ładz am erykańskich św iadectw am i po­

k rew ieństw a z mjr. Dembińskim, skoro one zgodziły się w.

r. 1889 na podjęcie sp ad k u w postaci ogrom nych obszarów ziemi w prowincji Titus.

W la tac h późniejszych rząd am erykański kilkakrotnie zw racał się do rządu pruskiego, by w yszukał spadkobierców F ak te m jest, że spadek istnieje do dziś dnia, a ku rato rem jego je st J. T. Robinson w A ustin, stolicy stan u Teksas.

Już za czasów polskich wr 1928 r. G łów ny U rząd Ziemski w A ustin zwrócił się do polskiego konsula generalnego w Chicago, p. K urnikowskiego, w spraw ie uregulow ania spadku.

C ała trudność w indykacji spadku polega jedDak na tem , że leg en d arn y m ajor Dembiński w ystępuje w dokum entach, przechow anych przez w ładze am erykańskie jako N. Dem- briski. Czy u d a się udow odnić, że D em briski je st id entycz­

ny l D em bińskim ? P rzekręcenie nazw iska, trudnego do w ym ów ienia przez Anglików, mogło oczywiście mieć miejsce.

D ruga tru d n o ść polega na u stalen iu sto p n ia pokrew ień­

stw a obecnych spadkobierców . Trzecia tru d n o ść, to wre- szcie spraw a, jakie stanow isko zajm ą w obec w indykacji sp a d k u w ładze am erykańskie. Trzeba o tem pam iętać, że od zgonu mjr. Dembińskiego upłynęło już 98 la t i nie w ia­

domo, czy cała sp raw a nie uległa już daw no przedaw nieniu wobec różnorodnych postanow ień praw nych w szczególnych sta n ac h .

Sam sp ad ek nie je st określony co do w artości. Krążą wersje, że na teren ach , należących do spadku, są pola n a ­ ftow e, kopalnie, a naw et m iasta, p rzedstaw iające w artość k ilk u set miljonów dolarów. Są je d n ak ludzie, którzy w ierzą, że zdołają uzyskać spadek.

Dowodem tego był zjazd spadkobierców po m ajorze Dembińskim, który się odbył w ub. niedzielę 15 bm. w To­

ru n iu w sali Dworu A rtusa. Na zjazd przybyło ok. 200 osób. O brady zagaił p. Sadowski, poczem w yczerpujących w yjaśnień udzielił adw. dr. W iśniewski z T orunia, nie ta ją c bynajm niej, że przeprow adzenie spraw y je st nadzw yczaj tru d n e . Po dłuższej dyskusji w ybrano kom itet, do którego weszli p p . : S tefan Sadow ski i Józef W iśniewski z Torunia, Teofil Gajdziewski z M ichałowa (pow. brodnicki), Mal- chrowicz z T orunia i Wolniewicz z Bydgoszczy. P onadto w y brano do k om itetu p. M. Sydowa, jako biegłego z głosem doradczym w spraw ach genealogicznych.

O becny zjazd m iał n a celu reorganizację daw nego kom i­

te tu , który od kilku la t zaw iesił sw oją działalność. S tało się to krótko po wyjeżdzie do Stanów Zjednoczonych w roli e k sp erta Czesława Paszoty z Inow rocław ia. D ojechał on je d n ak tylko do P aryża i tam go okradziono. W skutek doniesienia karnego od b y ła się rozpraw a sądow a. Sąd sta n ą ł na innem stanow isku i uznał P aszotę w innym sprzeniew ie­

rzenia k ilk u n a stu tysięcy i skazał go na 3 m iesiące więzie­

nia. P aszotta um iał w yzyskać k o n ju n k tu rę w „sw oisty” sposób.

Po w yborze członków kom itetu uchw alili zgrom adzeni, że o d tą d kom itet będzie reprezen to w ał spadkobierców i w ich im ieniu podejm ie w szelkie możliwe kroki celem uzyskania sp a d k u .

S praw a z tym spadkiem , ja k z powyższego w ynika, to coś nieom al ja k owe sk arb y n a księżycu. A je d n ak ta k a niczem nie zachw iana w iara i ta k a w ytrw ałość! Co to nie może siła uroku mamony!

J u g o sło w ia n in na Jasn ej G órze.

Częstochowa. Przybył tu wybitny parlamen­

tarzysta jugosłowiański, sen Milan Popovic. P.

Popovic zwiedził Jasną Górę i kilka miejscowych fabryk.

W ierna przyrzeczeniu maiki

P O W I E Ś Ć .

--- 82

ĆCiąg dalszy).

Na to pierwszy głos zapytał znow u:

— Jak daleko do mostu ?

— Niedaleko, wzdłuż szyn, po ominięciu stawu.

Kiedy wypadłam przed dom, spostrzegłam tylko starego murzyna, oddalającego się z zawiniątkiem, przewieszonem przez plecy. Byłam tak silnie pod­

niecona wrażeniem znajomego, jak mi się zdawało, głosu, że pobiegłam kawałek drogi szynami, ale nikogo nie dostrzegłam. Wkrótce nadszedł pociąg towarowy, tak, że miałam tylko czas uskoczyć na bok, a kiedy zawróciłam do stacji, zastałam urzędnika kolejowego, stojącego we drzwiach.

Pytania jego wydały mi się niedyskretnemi, więc zbyłam go krótko i doczekawszy się pociągu oso­

bowego, wyjechałam o 3-ej. Resztę wiecie, pano­

wie, z zeznań świadków, które wszystkie składają się na to, aby mnie obwinić o najczarniejszą ze zbrodni. Wszystkie okoliczności świadczą przeciw mnie. Chustka, przesycona chloroformem, znale­

ziona w pokoju generała Darringtona, była niegdyś moją, ale jakim sposobem tam się znalazła, to Bogu jednemu tylko wiadomo. Gdy byłam u ge-

N ie sp o d zia n ka w now ym d e k re c ie o e m e ry tu ra ch państw ow ych.

U rzędn icy znów m ają tracić ?

Warszawa. Organizacje i związki pracowni­

ków państwowych oczekują ogłoszenia d e k retu o now ych przepisach em ery ta ln y ch . Albo­

wiem w kołach urzędniczych rozeszły się wieści, że uchwalony przez Radę ministrów dekret posta­

nawia, iż p racow nicy p a ń stw o w i, k tó rzy do 31 sty czn ia 1934 r. p rzeb y li co n a jm n iej 15 la t w słu żb ie pań stw ow ej, m ają w p ra w d zie praw o w yb oru za o p a trzen ia e m e r y ta ln e g o według dawnych norm uposażeniowych, ale wów­

czas lata, p r z eb y te w służbie po 1 lu ty m rb., n ie będą lic z y ć s ię do w y słu g i e m e r y ta ln e j.

W kołach urzędniczych obliczono, że u rzęd ­ n icy p a ń stw o w i, p rzech o d zą cy na e m e ry tu rę w r. 1934 i 1935, a p o b iera ją cy daw n ą e m e ­ rytu rę, stra cilib y p rzez to 3—6 proc., po­

n iew a ż n ie będą im z a liczo n e o sta tn ie la ta słu żb y. Przechodzący na emeryturę w póź­

n ie jsz y ch latach, a w y b ie r a ją c y d aw n e 'n o rm y e m e r y ta ln e — stracą je s z c z e w ię c e j.

Związki pracowników państwowych zamierzają po ogłoszeniu dekretu podjąć energiczną akcję przeciwko powyższemu postanowieniu, które uwa­

żają za krzywdzące.

W pływ ow y s a n a to r p rz e n o si s ię do Palestyny. — O c z y w iś c ie !

Żydowski „Moment” d o nosi:

„— Do syndykatu emigracyjnego zwrócił się chrześcijanin, inżynier Kudelski, z prośbą, aby mu wydano paszport emigracyjny do Palestyny. Inży­

nier z lik w id o w a ł s w o je w sz y s tk ie in te r e s y | w Warszawie, sprzedał nawet swój grób rodzinny j na cmentarzu powązkowskim i p o sta n o w ił pu- | ścić s ię w d rogę do E rec Izrael. Inż. Kudelski zamierza w Palestynie stw o rz y ć to w a r z y stw o b u d ow y d om ów b e to n o w y c h . Ponieważ jest on chrześcijaninem, jak również kapitalistą, otrzy­

ma paszport, nie potrzebując zwracać się do Urzę­

du palestyńskiego po certyfikat”.

Zargonówka widocznie świadomie przemilcza, że te n ch rześcija n in j e s t p o ch o d zen ia ży ­ d o w sk ieg o , a w dodatku wpływowym członkiem t sanacji ua terenie Górnego Śląska. ~j W A fry c e b u rzą s ię p rz e c iw żydom . G roźne rozru ch y a n ty ży d o w sk ie w T a n g erze.

Londyn. Z Tangeru (północne Marokko fran­

cuskie) donoszą o gwałtownych rozruchach, wy­

wołanych przez tamtejszą ludność arabską i skie­

rowanych przeciw żydom.

Już od dłuższego czasu wśród Arabów w Ma­

roku panuje silne wrzenie z powodu zachowania się sjonistycznych organizacyj skautowskich, które wśród okrzyków i śpiewów maszerują przez dziel­

nice arabskie, wzniecając nienawiść u mieszkańców.

Przed jedną z kawiarń w śródmieściu Tangeru, na której powiewała flaga sjonistyczna, zgromadził się olbrzymi tłum, złożony z przeszło 2.000 Ara­

bów, który groźnemi okrzykami domagał się na­

tychmiastowego zdjęcia flagi żydowskiej.

Gdy to nie nastąpiło, zdemolowano ka*wiarnię.

Goście, przeważnie żydzi, rozbiegli się, kilkunastu jednak zostało ciężko pobitych. Dwóch żydów wskutek odniesionych ran zmarło.

Porządek przywrócił silny oddział wojska, do­

konując kilkunastu aresztowań.

H allerczycy p o w ita ją m in. Barthou*

Warszawa. Związek Hallerczyków wezwał swych członków, aby gremjalnie wzięli udział w powitaniu ministra Barthou na dworcu w War­

szawie.

W społeczeństwie polskiem istnieją tendencje, aby przyjazd ministra francuskiego miał charakter manifestacyjny.

nerała Darringtona, pomiędzy papierami, wyrzu- eonemi na stół z blaszanej szkatułki, widziałam dużą kopertę z nap isem : Ostatnia wola i testa­

ment Roberta Łukasza Darringtona, ale ten jeden raz tylko ją widziałam, tak jak jedyny i ostatni raz widziałam samego generała, którego, wycho­

dząc przez werandę, spostrzegłam, stojącego w pokoju z tą szkatułką w ręku.

Nie mogę stawić świadków na poparcie moich zeznań, bo ich nie było. Okrutny zbieg okoliczno­

ści sprzysiągł się przeciw mnie. Samotna i opu­

szczona stoję w świecie i wszystkie pozory obwi­

niają mnie, a jednak na Boga, który patrzy w moją . duszę, przysięgam po stokroć, że jestem niewinną, jak nowonarodzone dziecko... zupełnie niewinną tej strasznej zbrodni.

ROZDZIAŁ XVIII.

D o k tó r G rautlin.

Kiedy głośny szmer współczucia, wywołany w całem audytorjum słowami Ireny, brzmiącemi szczerością i niewysłowionym bólem, ucieszył się nieco, Dunbar powstał z miejsca i stanął, : twarzą zwrócony ku sądowi, ręką oparty o krze- j

sło podsądnej i donośnym głosem zaczął mówić : j

— Panowie sędziowie przysięgli! Niektóre po- \ myłki równają się zbrodni, a ten, który popełnia j się przez zgubną nierozwagę, nie powinien ujść

Akt ślubow ania m ło d z ie ży a kad e m ick ie j M atce B oskie j.

Częstochowa. Polska młodzież akademicka, tak silnie przywiązana do religji ojców — posta­

nowiła obrać Matkę Boską za swą Patronkę.

W tej sprawie odbyły się konferencje delega­

cji akademickiej, która w dniu 14 bm. była przyjęta przez Jego Em. ks. kardynała Rakowskiego i na ręce Jego Eminencji złożyła odpowiedni memorjał.

J. Em. ks. kardynał Rakowski ustosunkował się b. przychylnie do życzenia młodzieży i udzielił delegacji błogosławieństwa.

Aktu ślubowania Najśw. Marji Panny dokona młodzież akademicka w dniu 6 maja rb. na Jasnej Górze.

Na dzień ten wyznaczona zostaje ogólnopolska pielgrzymka akademików do Częstochowy do stóp Królowej Korony Polskiej.

Protektorat przyjął J. Em. ks. biskup Antoni Szlagowski.

im *****)® *®

P o d zięk o w a n ie m in. s p ra w zag rań.

Ja p o n ji dla K s. N uncjusza A p o s to lsk ie g o w W a rsz a w ie . Warszawa. W podziękowaniu za serdeczną troskę, jaką otaczał J.E.Ks. Nuncjusz Fr. Marmaggi ś.p. posła Kawai, który — jak wiadomo — przyjął katolicyzm i jego rodzina, minister spraw zagra­

nicznych Japonji nadesłał na ręce Ks. Nuncjusza pismo następującej tre ś c i:

Tokio, 24 marca 1934.

Te Gaimusho.

Ekscelencjo, poinformowano mnie, że Eksce­

lencja był łaskaw okazywać p. Hiroyuki Kawai, Posłowi Nadzwyczajnemu i Ministrowi Pełnomoc­

nemu, zmarłemu w czasie swej misji w Warszawie, szczególną życzliwość od chwili jego przybycia do tego miasta. Co więcej, Ekscelencja nie szczędził najbardziej ujmujących objawów troski, zarówno o niego samego, jak i o jego rodzinę w czesi«

choroby, a także i po zgonie jego.

Jestem tem niewymownie wzruszony i po­

śpieszam wyrazić Ekscelencji swoje najgłębsze po­

dziękowania za tak serdeczną życzliwość.

Proszę, Ekscelencjo, o przyjęcie zapewnień mego wysokiego poważania.

K. H i r o t a ,

Minister spraw zagranicznych.

JE. Mgr. Franciszek Marmaggi Arcybiskup Tytularny Adrianopolu

Nuncjusz Apostolski w Polsce.

K rw a w e ro z ru c h y na tle strajku b e k o n ia rzy w K op e n h ad ze.

B arykady na u licach i w a lk i as p o licją . Kopenhaga. Pomiędzy strajkującemi mary"

narzami, a policją doszło w miejscowości Fjs' bjerg do ostrych starć, które następnie przeniosły się na teren Kopenhagi, gdzie rewolucyjna opo­

zycja Związków zawodowych zwołała, mimo zakazu władz, masowe wiece.

W czasie interwencji oddziałów policji zostali dwaj konni policjanci ciężko pobici, poczem tłum zaczął bombardować policję kamieniami. Wobec silnej przewagi demonstrantów policja musiała się wycofać.

W czasie drugiego starcia z tłumem policja musiała zrobić użytek z broni palnej. W rozmai­

tych częściach Kopenhagi rewolucjoniści wybudo­

wali barykady, które jednak zostały wkrótce zdo­

byte przez policję przy użyciu broni palnej. Co do liczby zabitych i rannych niema jeszcze dokład­

nych wiadomości. Rewolucjoniści zamierzają ogło­

sić strajk generalny.

kary sprawiedliwości. Jeżeli człowiek w spełnie­

niu tego, co poczytuje za swój obowiązek, nieu­

myślnie wyświadczy drugiemu ciężką i niepowe­

towaną krzywdę, powinien ustąpić ze stanowiska cenzora, a dzielić upokorzenie podsądnego. Błąd łatwy jest do popełnienia; przyznanie się do nie­

go jest ciężkiem. To też głębokiem musi być przeświadczenie winy człowieka, który chlubił się dotąd nieomylnością swego zmysłu prawnego, jeżeli przychodzi teraz z całą pokorą prosić was, panowie, o przebaczenie za omyłkę, której sam padł ofiarą.

Przed dwoma laty mianowany zostałem praw­

nym doradcą generała Darringtona, a zarówno oficjalne moje stanowisko, jak przyjaźń pełna sza­

cunku, jaką dla niego żywiłem, skłoniły mnie do wzięcia czynnego udziału w wyszukaniu jego mor­

dercy. Wszystkie okoliczności zdawały się wska­

zywać w kierunku stojącej dziś przed wami pod­

sądnej, której uwięzienia domagałem się i za której niebezpieczeństwo i straszliwe dzisiejsze położenie ja tylko jeden wyznaję się być odpowiedzialnym.

A teraz po dokładnem zbadania wszystkich naj­

drobniejszych faktów i okoliczności sprawy, przy­

chodzę oto wyznać wam, panowie, że zbłądziłem ciężko, kierując się mylnemi poszlakami i że błąd mój równa się pod względem etycznym ohydnemu morderstwu, za które ta oto ofiara moja, stojąca przed wami, cierpi dziś niew innie! (C. d. n.).