• Nie Znaleziono Wyników

2. Funkcja i jej własności

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2021

Share "2. Funkcja i jej własności"

Copied!
7
0
0

Pełen tekst

(1)

Materiały dydaktyczne na zajęcia wyrównawcze z matematyki dla studentów pierwszego roku kierunku zamawianego

Biotechnologia

w ramach projektu „Era inżyniera – pewna lokata na przyszłość”

(2)

2. Funkcja i jej własności

2.1. Definicja funkcji

Załóżmy, że X, Y są dowolnymi zbiorami. Przypomnijmy, że iloczynem kartezjańskim zbiorów X i Y nazywamy zbiór

X × Y = {(x, y) : x ∈ X, y ∈ Y }.

Dowolny podzbiór R ⊂ X × Y nazywamy relacją.

Relację f ⊂ X × Y nazywamy funkcją, jeśli są spełnione następujące dwa warunki:

1.

x∈X

y∈Y

(x, y) ∈ f, 2.

x∈X

y,y∈Y

(

(x, y) ∈ f ∧ (x, y

) ∈ f =⇒ y = y

)

.

Jeśli relacja f ⊂ X × Y będzie funkcją, to będziemy pisali f : X → Y . Zbiór X (oznaczany często przez D

f

) nazywamy dziedziną funkcji f , natomiast zbiór Y przeciwdziedziną funkcji f . Zbiór wartości funkcji f (oznaczany często przez ZW

f

) to zbiór tych elementów y ∈ Y , dla których istnieje x ∈ X taki, że y = f (x).

2.2. Własności funkcji

Niech f : X → Y .

1. Punkt x

0

∈ X jest miejscem zerowym funkcji f wtedy i tylko wtedy, gdy f(x

0

) = 0.

2. Dwie funkcje f i g są równe wtedy i tylko wtedy, gdy:

• D

f

= D

g

= D,

• dla każdego x ∈ D f (x) = g(x).

3. Monotoniczność funkcji:

• Funkcję f nazywamy silnie rosnącą w zbiorze A ⊂ X, jeśli

x1,x2∈A

(x

1

< x

2

= ⇒ f(x

1

) < f (x

2

)).

• Funkcję f nazywamy silnie malejącą w zbiorze A ⊂ X, jeśli

x1,x2∈A

(x

1

< x

2

= ⇒ f(x

1

) > f (x

2

)).

• Funkcję f nazywamy rosnącą w zbiorze A ⊂ X, jeśli

x1,x2∈A

(x

1

< x

2

= ⇒ f(x

1

) 6 f(x

2

)).

• Funkcję f nazywamy malejącą w zbiorze A ⊂ X, jeśli

x1,x2∈A

(x

1

< x

2

= ⇒ f(x

1

) > f(x

2

)).

• Funkcję f nazywamy stałą w zbiorze A ⊂ X, jeśli

c∈Y

x∈A

f (x) = c.

4. Funkcję f : X → Y nazywamy funkcją różnowartościową (iniekcją) wtedy i tylko wtedy, gdy każdej parze różnych argumentów przyporządkowuje różne wartości funkcji, tzn.

x1,x2∈X

(x

1

̸= x

2

= ⇒ f(x

1

) ̸= f(x

2

)).

5

(3)

5. Funkcję f : X → Y nazywamy funkcją „na” (surjekcją) wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego y ∈ Y istnieje x ∈ X taki, że y = f(x).

6. Funkcję f : X → Y nazywamy funkcją wzajemnie jednoznaczną (bijekcją) wtedy i tylko wtedy, gdy f jest iniekcją i surjekcją.

7. Jeżeli dane są funkcje f : X → Y

1

oraz g : Y

2

→ Z, gdzie Y

1

⊂ Y

2

, to istnieje funkcja h : X → Z określona wzorem h(x) = (g ◦ f)(x) = g(f(x)), zwana złożeniem funkcji f z funkcją g.

8. Funkcję g : Y → X nazywamy odwrotną do funkcji f : X → Y wtedy i tylko wtedy, gdy (g ◦f)(x) = x dla każdego x ∈ X oraz (f ◦ g)(y) = y dla każdego y ∈ Y .

Uwaga: Wykresy funkcji i funkcji do niej odwrotnej są wzajemnie symetryczne względem prostej o równaniu y = x.

9. Funkcja okresowa o okresie t ̸= 0 to funkcja f : X → Y taka, że dla każdego x ∈ D

f

również (x + t) ∈ D

f

oraz f (x) = f (x + t) dla każdego x ∈ X.

10. Funkcja parzysta to funkcja f taka, że dla każdego x ∈ D

f

mamy −x ∈ D

f

i f ( −x) = f(x).

Uwaga: Wykres funkcji parzystej jest symetryczny względem osi OY .

11. Funkcja nieparzysta to funkcja f taka, że dla każdego x ∈ D

f

mamy −x ∈ D

f

i f ( −x) = −f(x).

Uwaga: Wykres funkcji nieparzystej jest symetryczny względem punktu (0, 0).

12. Funkcja ograniczona to funkcja, której zbiór wartości jest zbiorem ograniczonym.

2.3. Przekształcenia wykresów funkcji

Załóżmy, że mamy wykres funkcji f : D → R, D ⊂ R. Aby na podstawie tego wykresu otrzymać wykres funkcji”

• g(x) = f(x − p) + q, należy wykres funkcji f przesunąć o wektor ⃗u = [p, q].

• g(x) = −f(x), należy wykres funkcji f odbić symetrycznie względem osi OX.

• g(x) = f(−x), należy wykres funkcji f odbić symetrycznie względem osi OY .

• g(x) = −f(−x), należy wykres funkcji f odbić symetrycznie względem punktu (0, 0).

• g(x) = |f(x)|, należy wykres funkcji f odbić symetrycznie względem osi OX dla wartości ujemnych, natomiast dla wartości dodatnich pozostawić bez zmian.

• g(x) = f(|x|), należy wykres funkcji f dla argumentów ujemnych usunąć, natomiast dla argumen-

tów nieujemnych pozostawić bez zmian i odbić symetrycznie względem osi OY .

(4)

2.4. Przykładowe zadania

1. Na podstawie wykresu funkcji f opisać jej własności, takie jak:

a) dziedzina, zbiór wartości, b) miejsca zerowe,

c) monotoniczność,

d) parzystość, nieparzystość, e) różnowartościowość, f) okresowość,

g) najmniejsza i największa wartość.

Odpowiedź:

a) D

f

= R, ZW

f

= [−4, −1] ∪ [0, 4].

b) Miejsca zerowe: −2.

c) Funkcja f jest silnie malejąca w przedziale ( −1, 1).

Funkcja f jest silnie rosnąca w przedziałach: ( −2, −1), (1, 2).

Funkcja f jest stała w przedziałach: ( −∞, −2), (2, +∞).

d) Funkcja f nie jest nieparzysta i nie jest parzysta.

e) Funkcja f nie jest różnowartościowa.

f) Funkcja f nie jest okresowa.

g) W punkcie 1 funkcja f przyjmuje najmniejszą wartość równą −4, natomiast w punkcie −1 największą wartość równą 4.

2. Na podstawie wykresu funkcji f naszkicować wykres funkcji g(x) = −f(−x).

Rozwiązanie: Wykres funkcji f odbijamy symetrycznie względem punktu (0, 0).

Odpowiedź:

7

(5)

2.5. Zadania

Na podstawie wykresu funkcji f opisać jej własności, takie jak:

a) dziedzina, zbiór wartości, b) miejsca zerowe,

c) monotoniczność,

d) parzystość, nieparzystość, e) różnowartościowość, f) okresowość,

g) najmniejsza i największa wartość.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

(6)

Na podstawie wykresu funkcji f naszkicować wykres funkcji:

7. g(x) = f (x + 1) + 1.

8. g(x) = f ( −x).

9. g(x) = −f(x).

10. g(x) = −f(−x).

11. g(x) = f ( |x|).

12. g(x) = |f(x)|.

Na podstawie wykresu funkcji f naszkicować wykres funkcji:

13. g(x) = f (x + 1) + 1.

14. g(x) = f ( −x).

15. g(x) = −f(x).

16. g(x) = −f(−x).

17. g(x) = f ( |x|).

18. g(x) = |f(x)|.

Na podstawie wykresu funkcji f , w oparciu o przekształcenia wykresów funkcji, narysować wykres funkcji g, jeżeli:

19. f (x) = |x|, g(x) = −|2 − |x − 1||.

20. f (x) = x

2

, g(x) = (x

12

)

2

+

14

. 21. f (x) = x

2

, g(x) = |(x + 1)

2

− 3|.

22. f (x) = x

2

, g(x) = |x

2

− 1| + 2.

23. f (x) =

3

x, g(x) = 2

3

x.

24. f (x) =

1x

, g(x) =

xx+3−1

.

25. f (x) = 3

x

, g(x) = |3

x

− 1| + 1.

26. f (x) = (

12

)

x

, g(x) = (

12

)

|x−1|

+ 3.

27. f (x) = log

3

x, g(x) = 1 − log

3

(x

12

).

28. f (x) = ln x, g(x) = − ln |x − 3|.

29. f (x) = sin x, g(x) = | sin x|.

30. f (x) = cos x, g(x) = cos(x +

π4

).

31. f (x) = arc tg x, g(x) = arc tg |x − 1| +

π2

. 32. f (x) = ctg x, g(x) = | ctg x|.

33. f (x) = arc sin x, g(x) = arc sin |x| +

π2

. 34. f (x) = arc cos x, g(x) = arc cos( −x) + π.

Na podstawie definicji ustalić, które z podanych funkcji są parzyste, a które nieparzyste:

35. f (x) = x

3

+ x |x|.

36. f (x) = 3 − 2|x| − x

2

.

37. f (x) =

|x|x

+

|x−2|x−2

+

|x+2|x+2

. 38. f (x) =

x(1+21−2xx)

.

9

(7)

39. Niech h = g ◦ f, gdzie f(x) = 2x − 1, g(x) =

x − 1. Obliczyć h(5).

40. Niech h = g ◦ f, gdzie f(x) = x + 3, g(x) = 1 +

x2

. Obliczyć h(

13

).

41. Niech h = g ◦ f, gdzie f(x) = |x − 2|, g(x) =

x + 1. Obliczyć h( −6).

42. Niech f, g : [1, + ∞) → [1, +∞), f(x) = x

2

−2x+2, g(x) = 1+

x − 1. Dla x ∈ [1, +∞) wyznaczyć g(f (x)), f (g(x)). Czy funkcja f jest funkcją odwrotną do g?

43. Niech f, g : R → R, f(x) = 2x + 6, g(x) =

12

x − 3. Dla x ∈ R wyznaczyć g(f(x)), f(g(x)). Czy

funkcja f jest funkcją odwrotną do g?

Cytaty

Powiązane dokumenty

Wykazać, że każdy wyraz tego ciągu (poza pierw- szym) jest równy różnicy wyrazów sąsiednich8. Wyznaczyć cztery liczby, z których 3 pierwsze tworzą ciąg geometryczny, 3

2. Na pewnym kole opisano kwadrat i w to koło wpisano kwadrat. Różnica pól tych kwadratów jest równa 5. W okrąg wpisano kwadrat i na tym samym okręgu opisano trójkąt

[Prawo działania mas (Guldberga, Waagego) – w stanie równowagi chemicznej, stosunek iloczynu stężeń produktów podniesionych do odpowiednich potęg do iloczynu

Jaka objętość wodoru odmierzonego w warunkach normalnych wydzieli się w wyniku reakcji 5g magnezu z nadmiarem kwasu fosforowego(V).. Podczas spalenia w tlenie 10g magnezu

W obliczeniach dotyczących stężeń roztworów zakłada się, że masy składników i roztworów są addytywne, a to oznacza, że masa danego roztworu jest sumą mas wszystkich

Dysponując roztworem, którego stężenie procentowe jest znane oraz znana jest gęstość tego roztworu można, dokonując odpowiednich przeliczeń, uzyskać informację

Oblicz stopień dysocjacji elektrolitu, wiedząc, że w roztworze znajduje się 0,3 mola cząsteczek zdysocjowanych i 0,9 mola cząsteczek, które nie uległy dysocjacji

Projekt „Era inżyniera – pewna lokata na przyszłość” jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu