Sprawozdanie Rady Adwokackiej w Wilnie za Rok 1930-1931

Biblioteka Główna

UMK Toruń

OWI 1W-

W

WILEŃSKA IZBA ADWOKACKA.

SPRAWOZDANIE

RADY ADWOKACKIEJ W WILNIE

ZA ROK 1930/31.

♦♦

NAKŁADEM RADY ADWOKACKIEJ W WILNIE.

TOW. WYD. »POGOŃ“, DRUKARNIA .PAX“, WILNO, ŚW. IGNACEGO 5.

19 3 1.

WILEŃSKA IZBA ADWOKACKA.

SPRAWOZDANIE

RADY ADWOKACKIEJ W WILNIE

ZA ROK 1930/31.

<$><§>$><$>$><$<$><&

<s> «><»<$>

♦♦

NAKŁADEM RADY ADWOKACKIEJ W WILNIE.

TOW. WVD. „POGOŃ“, DRUKARNIA „PAX“, WILNO, ŚW. IGNACEGO 5.

19 3 1.

Walne Zgromadzenie Izby Adwokackiej Okręgu Sądu Apelacyjnego w Wilnie

z dnia. 30 marca 1930 r.

Zebranie zagaił Dziekan Rady Adwokackiej adw. Marjan Strumiłło, konstatując, że z ogólnej liczby adwokatów Wileńskiej Izby Adwokackiej stawiło się 136 członków.

Dziekan zakomunikował, że w ciągu roku ubiegłego zmarło 3--ch adwokatów: Stanisław Sadkowski, Stefan Mickiewicz, Izydor Gordon oraz aplikant adw. Kręcz, pamięć których Walne Zgroma­

dzenie uczciło przez powstanie.

Na przewodniczącego wybrano jednogłośnie adwokata Zbig­

niewa Jasińskiego, który powołał na asesorów adw.adw.: Wincen­

tego Łuczyńskiego, Władysława Sieniewicza, Józefa Rubinowa- Rubinowicza, na sekretarzy zaś—adw.adw.: Witolda Swidę i Janinę Mincerową.

Przewodniczący ogłosił, że zezwala aplikantom adwokackim być obecnymi na sali bez prawa zabierania głosu i głosowania.

Po ogłoszeniu i przyjęciu porządku dziennego, odczytany został i zatwierdzony protokuł Walnego Zgromadzenia Rady, od­

bytego 24 marca 1929 r.

Następnie przewodniczący oznajmił, że z Rady Adwokackiej ustępują adwokaci:, Bagiński, Mianowski, Mitkiewicz, Piotrowski i Wygodzki, wobec czego Walne Zgromadzenie ma wybrać 5 członków Rady Adwokackiej, 3-ch zastępców i 3-ch delegatów do Rady Naczelnej.

Odczytane zostało sprawozdanie z działalności Rady Adwo­

kackiej za rok ubiegły, nad którem wywiązała się dyskusja.

W dyskusji zabierali głos: adw. Węsławski, wskazując, że w nie­

dawnym czasie zaszedł wypadek, iż adwokat M. zasiadł na ławie oskarżonych i został następnie skazany przez Sąd za przestęp­

stwo hańbiące, nie będąc zawieszony w czynnościach; zgłosił

— 4 —

zapytanie, czy sprawa adwokata M. rozważana była przez Radę i jakie w tej sprawie zostało zajęte stanowisko.

Dziekan Strumiłło w odpowiedzi na to pytanie wyjaśnił, że zawieszenie adwokatów w czynnościach należy do kompetencji Rady i nie podlega w myśl Statutu o Palestrze rozważeniu przez Walne Zgromadzenie. Pro-Dziekan Bagiński dał dłuższe wyjaśnie­

nie co do zajmowanego przez Radę stanowiska w sprawie adwo­

kata M. i stwierdził, że po wyroku sądowym został on niezwłocz­

nie zawieszony w czynnościach.

Adw. Kiersnowski, rozwijając wywody adwokata Węsławskie- go, zgłasza wniosek, że w razie wniesienia przeciwko któremu- kolwiek z adwokatów prawomocnego aktu oskarżenia o przestępstwo hańbiące, Rada Adwokacka powinna w każdym wypadku powziąć decyzję co do zastosowania art. 27 Statutu Palestry.

Adw. Olechnowicz, popierając wniosek ądw. Kiersnowskiego, dowodził, że, stosownie do art. 24 i 30 Statutu Palestry do Walnego Zgromadzenia należy kontrola czynności Rady Adwokackiej i może ono żądać wszelkich wyjaśnień.

Adwokaci Andrejew, Leinwandhandler, Dziekan Strumiłło i Pro-Dziekan Bagiński wypowiedzieli się przeciwko wnioskowi adw. Kiersnowskiego, poczem adwokat Miller zgłosił wniosek o zamknięcie dyskusji, a adwokat Zajączkowski o udzielenie Radzie Adwokackiej absolutorjum, w szczególności co do postę­

powania w sprawie adwokata M. Adw. Jankowski podniósł, że wniosek adw. Kiersnowskiego nie godzi w stanowisko Rady, chodzi głównie o informacje, jak należy ustosunkować się do adwokatów, pozostających pod zarzutem przestępstwa.

Adwokat Krzyżanowski poparł wniosek adwokata Kiersnow­

skiego, jako zgodny ze Statutem Palestry i wypowiedział się przeciwko wnioskowi adw. Zajączkowskiego. Dziekan Strumiłło wyraził zapatrywanie, że wniosek adw. Kiersnowskiego jest ukrytym wyrażeniem votum nieufności Radzie.

Adwokat Kiernowski oświadczył, że, 'wobec takiej interpre­

tacji jego wniosku —, wniosek cofa.

Wniosek adw. Zajączkowskiego został poddany pod głosowa­

nie Walnego Zgromadzenia i przyjęty przez aklamację.

Sprawozdanie kasowe, preliminarz Rady Adwokackiej na rok 1930—31 i sprawozdanie Naczelnej Rady Adwokackiej przy­

jęte zostały bez dyskusji. Dziekan Strumiłło zakomunikował, że

w związku z ustąpieniem Prezesa Sądu Apelacyjnego Bochwica,

— 5

Rada Adwokacka postanowiła wystosować do niego adres w imie­

niu adwokatury, tekst którego odczytał.

Adwokaci Falkowski i Krzyżanowski zaproponowali poprawki do tekstu, poczem postanowiono adres złożyć po zredagowaniu go przez Radę, z uwzględnieniem zgłoszonych poprawek.

Adwokat Zajączkowski, podnosząc sprawę Wydziałów za­

miejscowych Sądów Okręgowych; zgłosił wniosek, by Rada Adwo­

kacka wystąpiła do odnośnych władz z wnioskiem o przedwcze- sności tworzenia takich wydziałów.

Pro-Dziekan Bagiński zaproponował, by wniosek taki został złożony Radzie na piśmie z uzasadnieniem, poczem adwokat Zajączkowski wniosek swój cofnął.

Przystąpiono do wyborów członków Rady Adwokackiej. Po obliczeniu głosów okazało się, że otrzymali:

1) adw. Zygmunt Jundziłł... . 136 głosów 2) „ Józef Uciechowski... . 131

3) „ Stanisław Kukiel-Krajowski . . . 126

4) „ Aleksander Krestjanow . . . . 124

5) „ Jaromir Matyasz... 87

Przewodniczący ogłosił, iż wybrani zostali na Członków Rady Adwokackiej adwokaci: Zygmunt Jundziłł, Józef Uciechow- ski, Stanisław Kukiel-Krajowski, Aleksander Krestjanow i Jaromir Matyasz.

Przy głosowaniu na zastępców członków Rady, otrzymali:

1) adw. Wincenty Łuczyński... 94 głosów 2) „ Naum Sejfer... 88 „ 3) „ Bronisław Olechnowicz .... 58 „

Przewodniczący ogłosił, że na zastępców członków Rady zostali wybrani adwokaci: Wincenty Łuczyński, Naum Sejfer i Bronisław Olechnowicz.

Do Rady Naczelnej Adwokackiej, zamiast ustępujących członków adwokatów: Jasińskiego, Krestjanowa i Sieniewicza oraz zmarłego Izydora Gordona, wybrani zostali adwokaci: Stanisław Bagiński, Miron Wygodzki, Stanisław Mitkiewicz i Tobjasz Lein- wandhandler, na zastępców zaś — adw.: Stanisław Mianowski Konrad Piotrowski i Józef Rubinow-Rubinowicz.

Wobec wyczerpania porządku dziennego, Przewodniczący w imieniu Walnego Zgromadzenia wygłosił podziękowanie ustępu­

jącym członkom i zamknął Walne Zgromadzenie.

SPRAWOZDANIE

Naczelnej Rady Adwokackiej

z działalności tejże Rady w roKu 1929/30, odczytane na Walnem Zgromadzeniu w dniu 30 marca 1930 r.

Po zatwierdzeniu sprawozdań Rady Okręgowej Walne Zgro­

madzenie wysłuchało wygłoszone przez członka Rady Naczelnej adwokata Kazimierza Petrusewicza sprawozdanie Rady Naczelnej za rok 1929/30, które zawiera następujące dane:

I. SKład Rady Naczelnej.

a) Z Warszawskiej Izby Adwokackiej adwokaci:

Bielawski Bolesław, Borowski Janusz, Brzeziński Czesław, Cygański Stefan, Domański Ludwik, Jackowski Aleksander, Jur­

kowski Antoni, Konic Henryk, Korybut-Daszkiewicz Aleksander, Kozłowski Karol, Lange Józef, Nowicki Jan, Przedpełski Walerjan, Rundstejn Szymon, Rymowicz Zygmunt, Szadurski Wacław, Ster­

ling Kazimierz, Tallen-Wilczewski Leonard, Tomaszewski Tadeusz, Wilczyński Stanisław.

Zastępcy: Czeszer Leon, Gadomski Jan, Pratkowski Leon.

b) Z Lubelskiej Izby Adwokackiej adwokaci:

Czernicki Tomasz, Dobrzański Stefan, Eustachiewicz Stani­

sław, Przyłęcki Tadeusz, Szymański Józef, Zaremba Roman.

Zastępcy: Bielski Tadeusz, Grzegorzewski Marjan.

c) Z Wileńskiej Izby Adwokackiej adwokaci:

Jasiński Zbigniew, Gordon Izydor (zmarł), Kozłowski Euge- njusz, Krestjanow Aleksander, Petrusewicz Kazimierz, Sieniewicz

Władysław.

Zastępcy: Furowicz Jan, Makal Jan, Sadkowski Stanisław

(zmarł).

7 —

d) Z Izby Okręgu Sądów Okręgowych w Łucku i Równem adwokaci:

Skokowski Michał (zmarł), Staniewicz Antoni, Wańkowicz Władysław, Zaściński Józef, Żmigrodzki Piotr (ustąpił).

Zastępca: Błażejewski Bolesław.

Rada ukonstytuowała się w sposób następujący:

Prezes — Konic Henryk.

Wiceprezes — Bielawski Bolesław.

Sekretarz — Jurkowski Antoni.

Skarbnik — Domański Ludwik.

Początkowo Prezydjum było jednocześnie Wydziałem Wyko­

nawczym, następnie zaś na mocy uchwały Rady z dnia 22 czerw­

ca 1929 roku liczba członków Wydziału Wykonawczego była po­

większona o trzy osoby. Po dokonaniu wyborów prócz członków Prezydjum do Wydziału weszli:

Nowicki Jan, Rymowicz Zygmunt, Szadurski Wacław.

Sąd Dyscyplinarny II instancji stanowili:

Przewodniczący — Jurkowski Antoni.

Członkowie: Brzeziński Czesław, Jackowski Aleksander, No­

wicki Jan, Szadurski Wacław.

Zastępcy: Bielawski Bolesław, Rymowicz Zygmunt.

Do Senatu do spraw dyscyplinarnych przy Sądzie Najwyż­

szym weszli:

Członkowie: Jurkowski Antoni, Jackowski Aleksander, No­

wicki Jan.

Zastępcy: Brzeziński Czesław, Szadurski Wacław.

Plenarnych posiedzeń było 14, z których jedno nie doszło do skutku dla braku quorum. Na posiedzeniach tych rozpoznano 136 spraw. Posiedzeń Wydziału Wykonawczego było 7; rozpoznano na nich 45 spraw.

II. W wykonaniu obowiązków, wyłuszczo- nych w art. 31 Statutu, Naczelna Rada Ad­

wokacka zdziałała co następuje:

1. W charakterze reprezentantki adwokatury:

a) Po ukonstytuowaniu się Rady Prezydjum złożyło wizytę Panu Prezydentowi Rzeczypospolitej Ignacemu Mościckiemu, a prezes Rady ze swym zastępcą wizytował Ministra Sprawiedli­

wości, Pierwszych Prezesów Sądu Najwyższego i Najwyższego

— 8

Trybunału Administracyjnego, Pierwszego Prokuratora Sądu Naj­

wyższego oraz Prezesów Sądów Apelacyjnego Okręgowego w Warszawie.

b) W ciągu roku członkowie Prezydjum z Prezesem na czele reprezentowali adwokaturę na rautach u Pana Prezydenta Rze­

czypospolitej, na walnem zgromadzeniu Zrzeszenia Sędziów i Pro­

kuratorów i na śniadaniu towarzyskiem.

c) Z powodu braku czasu Prezes nie mógł skorzystać z za­

proszenia Battonier’a w Paryżu na doroczne uroczyste posiedzenie

„D’ouverture de la conférence des Avocats Stagiaires“, a prze­

słał tylko depeszę.

d) Prezes Rady i Wiceprezes brali udział w uroczystościach w Łucku z powodu 10-lecia wprowadzenia polskiego sądownictwa na Wołyniuj

e) Prezes Konic reprezentował i przemawiał w imieniu Pa- lestry polskiej na przyjęciu parlamentarzystów francuskich w War­

szawie.

f) Cała Rada brała udział w uroczystościach 50-lecia praw­

niczej działalności Prezesa Henryka Konica.

2. W charahterze władzy nadzorczej.

a) Uznając za wielce pożyteczne pod każdym względem tak zwane wizytacje Rad Okręgowych przez członków Naczelnej Rady Adwokackiej, uchwalono dokonać takich wizytacyj we wszystkich Radach Okręgowych, podlegających Radzie Naczelnej, a więc w Warszawie, Wilnie, Lublinie i Łucku.

b) Rada uchyliła decyzję Rady Okręgowej w Lublinie, mia­

nującą do spraw dyscyplinarnych rzecznika oskarżenia z ramie­

nia Rady.

3. W charakterze organu, uprawnionego do inter­ pretacji przepisów Statutu:

a) Rada uznała, że w sprawach, rozpoznawanych przez Na­

czelną Radę Adwokacką, pełnomocnikami stron mogą być wszyst­

kie osoby, zdolne do działań prawnych, o ile są należycie upraw­

nieni i nie czynią tego zawodowo. Ustanowienie pełnomocnika nie przeszkadza Radzie żądać osobistego stawiennictwa strony zainteresowanej.

b) Rada zmieniła §§ 8, 10 i 17 Regulaminu swego przez

powiększenie składu Wydziału Wykonawczego, którym dotychczas

— 9

było Prezydium Rady, o trzech nowych członków i przez przeka­

zanie mu do ostatecznego rozstrzygania spraw z odwołania od decyzji Rad Okręgowych, odmawiających wszczęcia postępowania dyscyplinarnego ze skarg na adwokatów i aplikantów adwokackich.

c) Rada wyjaśniła, że w zakresie urzędowania Rad Adwo­

kackich zwracanie się petentów z wewnątrz kraju w innym języku niż polski, jest niedopuszczalne. Pisma takie winny być pozosta­

wiane bez rozpoznania i zwracane petentom. Zasadę tę należy również stosować i do pism w obcym języku, wpływających z zagranicy, a dotyczących urzędowego zakresu czynności Rad Adwokackich, które jednak w przypadkach wyjątkowych mogą na zasadzie ust. 1 art. 40 Statutu Tymcz. P. P. P. wszcząć docho­

dzenie dyscyplinarne. Zasada powyższa nie dotyczy pism w obcym języku, przychodzących z zagranicy, a zawierających prośby o in­

formacje lub zaproszenia na kongresy i zjazdy, propozycje współ­

pracy w pewnej dziedzinie i t. p.

d) Na skutek zapytania Wydziału Izby Adwokackiej w Kato­

wicach w kwestji zastępstwa stron przez adwokatów w sprawach, gdzie stroną przeciwną jest adwokat, Rada odpowiedziała, że sprawa ta nie była dotychczas przedmiotem obrad Rady, że sto­

sownie do istniejącego ususu adwokat, do którego się zwrócono z prośbą o wytoczenie powództwa p-ko adwokatowi, powinien się zwrócić do swej Rady, względnie Wydziału o zezwolenie na przyjęcie takiej sprawy, zbędne jest natomiast wyjednanie takiego zezwolenia Rady na przyjęcie sprawy, w której kolega adwokat występuje w charakterze powoda. Przy tej okazji Rada postano­

wiła poruszoną powyżej sprawę wnieść pod obrady plenum Rady w celu zasadniczego jej rozstrzygnięcia po uprzedniem zaciąg­

nięciu opinji wszystkich Rad Adwokackich podległych Radzie Naczelnej.

e) Rada wyjaśniła, że w sprawach o wpisanie na listę adwokatów względnie aplikantów adwokackich w przypadku przej­

ścia petenta na służbę państwową przed ostatecznem rozstrzy­

gnięciem jego podania postępowanie należy umorzyć bez względu na instancję, w której sprawa się znajduje, przyczem odmowna decyzja Rady Okręgowej nie stanowi podstawy do zdyskwalifiko­

wania petenta w razie ponownego zgłoszenia się jego z podaniem

o wpisanie na listę adwokatów. Jednak przy rozpatrzeniu tego

nowego podania wszelkie zarzuty co do strony moralnej petenta

mogą być podniesione w myśl punku C art. 3 Statutu Palestry.

— 10 —

f) W kwestji obron z urzędu w sądach dla nieletnich Rada wyjaśniła, że z urzędu adwokaci obowiązani są bronić małolet­

nich w Sądach Grodzkich tylko w takich sprawach, które toczą się jednocześnie przeciwko małoletnim i dorosłym.

Minister Sprawiedliwości po otrzymaniu powyższej uchwały Rady zwrócił się w trybie art. 41 Ustawy o ustroju sądów po­

wszechnych do Sądu Najwyższego o kompetentne wyjaśnienie w tej sprawie.

g) Łącznie ze sprawą powyższą Rada powołała komisję dla opracowania przepisów, mających na celu uregulowanie wszyst­

kich kwestji, dotyczących obron adwokatów z urzędu. Komisja ta prac swych jeszcze nie ukończyła.

h) W rozwinięciu art. 14, 15, i 16 Statutu Tymcz. P. P. P.

Rada postanowiła uzupełnić uchwalony przez nią w dn. 11 listo­

pada 1927 r. regulamin Rad Okręgowych przez dodanie w nim nowego § 16-a o brzmieniu następującem:

„§ 16-a. Patronem aplikanta adwokackiego może być ad­

wokat, który przynajmniej od lat 5-ciu jest wpisany na listę ad­

wokatów.

Adwokat może być patronem jednego tylko aplikanta adwo­

kackiego. W razach wyjątkowych, zasługujących na uwzględnie­

nie, Rada]Adwokacka może zezwolić poszczególnemu adwokatowi na pracę w jego kancelarji dwóch aplikantów adwokackich“.

W łączności z powyższem Naczelna Rada Adwokacka po­

stanowiła: Polecić Radom Okręgowym pilne czuwanie nad wyko­

nywaniem przez aplikantów adwokackich obowiązku pracowania w kancelarji patrona (art. 15 Statutu) a w przypadku stwierdzenia aplikacji pozornej, skreślać z listy takich aplikantów adwokackich, a adwokatów - patronów, tolerujących podobną aplikację, pociąg­

nąć do odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Na zasadzie p. b art. 31 Statutu Tymcz. P. P. P. Rada po­

stanowiła wyjaśnić podległym Radom Okręgowym, że aplikantom adwokackim nie wolno pełnić obowiązków kuratorów i syndyków mas upadłościowych, kuratorów osób nieobecnych i spadków wa­

kujących, kuratorów nieobecnych dłużników przy egzekucji, sek- westratorów sądowych, nadzorców sądowych w postępowaniu, celem zapobiegania upadłości, oraz likwidatorów spółek cywil­

nych i handlowych.

i) W interesie prawidłowego i szybkiego funkcjonowania Są­

dów Dyscyplinarnych Rad Okręgowych Rada postanowiła zmie-

— 11

nić § 27 Regulaminu Rad Adwokackich Okręgowych, zatwierdzo­

nego w dn. 11 lutego 1928 r. i nadać mu brzmienie następujące:

27. Rada Adwokacka corocznie wybiera z pośród siebie przez balotowanie tajne do Sądu Dyscyplinarnego sześciu człon­

ków. Pozostali członkowie Rady Adwokackiej mogą być odwo­

ływani do władz Sądu Dyscyplinarnego jako zastępcy stałych członków Sądu. Zastępcy wchodzą do kompletu sądzącego w ra­

zie choroby, nieobecności i wyłączenia i innych przyczyn nie­

możności uczestniczenia w posiedzeniach Sądu członków stałych“.

■4'- Udział Rady w pracach ustawodawczych.

a) Prezes Rady Henryk Konic został zaproszony do udziału w pracach Komisji do uprawnienia administracji, urzędującej pod przewodnictwem p. Jaroszyńskiego.

b) Na zasadzie p. k art. 31 Statutu Rada zwracała się do Ministerstwa Sprawiedliwości w sprawie wyznaczenia terminów licytacji nieruchomego majątku z r. 1930 oraz w sprawie wpro­

wadzenia w sądach ogólnych feryj wakacyjnych.

c) W bezustannej walce z pokątnem doradztwem Rada w związku za art. 16 projektowanej ustawy o wykroczeniach przesłała do Komisji Kodyfikacyjnej odpis swej odezwy w tej sprawie do Ministra Sprawiedliwości z r. 1927 wraz z odnośnym memorjałem i projektem ustawy w przedmiocie otwierania i pro­

wadzenia biur próśb i podań.

5. Sprawy szczególnie ważne.

a) Ze spraw szczególnie ważnych dla adwokatury pomyśl­

nie została rozstrzygnięta sprawa skarg i odwołań od decyzji i uchwał Naczelnej Rady Adwokackiej do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.

Najwyższy Trybunał Administracyjny po rozpoznaniu jednej z takich skarg, podanej przez p. Maksa Neymana z Łodzi na de­

cyzję odmowną obu naszych Rad co do wpisania go na listę adwokatów, uznał się za niekompetentny do rozstrzygania spraw tego radzaju i tern samem stwierdził, że decyzje i uchwały Na­

czelnej Rady Adwokackiej są ostateczne z zastrzeżeniem oczy­

wiście uprawnień nadzorczych Ministra Sprawiedliwości, względ­

nie Rady Ministrów, przewidzianysh w art. 37 Statutu.

— 12 —

Najwyższy Trybunał Administracyjny uzasadnił swą decyzję następująco:

„Według art. I ustawy z 3 sierpnia 1922 Dz. U. p. 400/1926 jest Najwyższy Trybunał Administracyjny, powołany do orzekania o legalności zarządzeń i orzeczeń, wchodzących w zakres admi­

nistracji tak rządowej, jak i samorządowej w trybie rozpoznawa­

nia skarg na zarządzenia i orzeczenia, wydane w ostatniej in­

stancji przez administracyjne władze rządowe lub samorządowe, o ile ustawa prawa skargi nie wyłącza. Zatem dla uzasadnienia właściwości Najwyższego Trybunału Administracyjnego, koniecz- nem jest, by sporny akt był wydany przez administracyjną wła­

dzę rządową lub samorządową.

Naczelna Rada Adwokacka nie jest jednak, jak to wynika z postanowień obowiązującego w b. zaborze rosyjskim dekretu z 24 grudnia 1918 roku. Dz. Prw. poz. 75 w przedmiocie tym­

czasowego Statutu Palestry Państwa Polskiego, administracyjną władzą, lecz wyłącznie organem przymusowego związku zawodo­

wego, wyłonionym dla reprezentowania interesów członków Pa­

lestry oraz dla zarządzania i kierownictwa sprawami Palestry.

Zarządzenia i uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej podlegają nadzorowi państwowemu (ministra Sprawiedliwości, wzgl. Rady Ministrów), wyłącznie w tym kierunku, czy są zgodne z jej obo­

wiązkami i czy nie wykraczają przeciwko ustawom. Okoliczność, że dekret z 24 grudnia 1918 r. wzgl. Statutu Palestry uzależ­

nia wykonanie zawodu adwokackiego przez osoby, posiadające określone w art. 3 i 14 dekretu kwalifikacje osobiste, od wpisa­

nia na listę adwokatów i aplikantów adwokackich przez Radę wzgl. Naczelną Radę Adwokacką sama przez się nie nadaje, ani Radzie Adwokackiej, ani jej instancji przełożonej, t. j. Naczelnej Radzie Adwokackiej charakteru władzy administracyjnej.

Uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej, nawet gdy dotyczą odmowy wpisania na listę adwokatów lub aplikantów adwokackich, nie podpadają zatem, wbrew zapatrywaniu skargi, pod pojęcie zaskarżalnych przed Najwyższym Trybunałem Administracyjnym w myśl art. 1 ustawy z 3 sierpnia 1922 roku Dz. U. P. 400/26 orzeczeń lub zarządzeń władz administracyjnych. O ile wskutek tego ze strony zainteresowanych nie mają bezpośredniego prawa skargi na odmowne decyzje Naczelnej Rady Adwokackiej w spra­

wach, o których mowa, pozostaje luka w należytej obronie praw

przed forum sądowem, to lukę tę wypełnić może jedynie władza

ustawodawcza.

Wychodząc z tych założeń należało skargę na zasadzie art.

14 ustawy o Najwyższym Trybunale Administracyjnym pozostawić bez rozpoznania“.

b) Nie mniej ważną sprawą jest kwestja dalszego miano­

wania nowych obrońców sądowych. Sprawa ta jest stale na po­

rządku dziennym Rad Okręgowych i Rady Naczelnej. W roku sprawozdawczym Rada Naczelna wystąpiła do Ministra Sprawied­

liwości oraz do Prezesów Sądów Apelacyjnych w Warszawie i Lublinie z wnioskiem o niemianowanie w ciągu lat trzech nowych obrońców przy Sądach Grodzkich w szeregu miejscowości. Wnio­

sek ten przez powołane władze został przyjęty przychylnie.

III. Sąd Dyscyplinarny II instancji przy Naczelnej Radzie Adwokackiej odbył posiedzeń siedem. Rozpoznał spraw 24, umo­

rzył z powodu j śmierci 3. W 8-u sprawach zmniejszono kary, w 10-u zatwierdzono wyroki 1-ej instancji. W jednej wyrok unie­

winniający uchylono i skazano na przestrogę. Najwyższą karą było zawieszenie w czynnościach zawodowych na 6 miesięcy.

Senat do spraw dyscyplinarnych adwokackich przy Sądzie Najwyższym odbył posiedzeń trzy, na których rozpoznał spraw 17, z tychw12-u sprawach wyroki skazujące zatwierdzono, w 5-u wyrok złagodzono, w jednej wyrok uniewinniający uchylono, ska­

zując na naganę. W jednej sprawie skazano na najwyższą karę—■

wykreślenie z listy adwokatów.

SPRAWOZDANIE

z działalności Rady Adwokackiej w Wilnie za rok 1930(31.

I. SKład Rady AdwoKacKiej.

W wyniku wyborów uzupełniających, dokonanych na Walnem Zgromadzeniu w dniu 30 marca 1930 roku, skład Rady Adwo­

kackiej w okresie sprawozdawczym był następujący:

Członkowie: Abramowicz Witold, Engiel Mieczysław, Jundziłł Zygmunt, Kapłan Izrael, Krestjanow Aleksander, Krajowski-Kukiel Stanisław, Krzyżanowski Bronisław, Kulikowski Leon, Matyasz Jaromir, Muchanow Włodzimierz, Parczewski Walenty, Rodziewicz Wacław, Strumiłło Marjan, Uciechowski Józef, Zaboklicki Antoni.

Zastępcy: Łuczyński Wincenty, Sejfer Naum i Olechnowicz Bronisław.

Na organizacyjnem posiedzeniu w dniu 1 kwietnia 1930 r.

Rada ukonstytuowała się w sposób następujący: na Dziekana Rady został wybrany adw. Marjan Strumiłło, na Wice-Dziekana — adw.

Zygmunt Jundziłł, na Sekretarza Rady—adw. Wacław Rodziewicz, na Skarbnika Rady — adw. Aleksander Krestjanow, na Bibljote- karza — adw. Włodzimierz Muchanow.

Na posiedzeniu Rady w dniu 16 kwietnia 1930 r. została wybrana Komisja Egzaminacyjna, do której weszli adw. adw. Sta­

nisław Bagiński, Zygmunt Jundziłł, Leon Kulikowski, Kazimierz Petrusewicz i Wacław Rodziewicz.

Kierownictwo Konsultacją Adwokacką zostało powierzone członkowi Rady, adw. Józefowi Uciechowskiemu. Na Gospodarza pokoi adwokackich na okres bieżącej kadencji został wyznaczony członek Rady adw. Jaromir Matyasz.

Na Kierowników Konferencją Aplikantów adwokackich zostali

wyznaczeni adw. adw. Zygmunt Jundziłł, Izrael Kapłan, Eugenjusz

Kozłowski, León Kulikowski i Kazimierz Petrusewicz.

— 15 —

Kola Adwokackie na prowincji pracowały pod przewod­

nictwem Delegatów Rady, wyznaczonych na posiedzeniu Rady w dniu 16 kwietnia 1930 r. z pośród miejscowych adwokatów.

Na delegata Rady w Pińsku został wyznaczony adwokat Michał Gali- nowski, w Nowogródku — adwokat Konrad Piotrowski, w Brześciu—

adwokat Wiktor Różański. W Grodnie zaś Przewodniczącym Koła Adwokackiego był Członek Rady adwokat Antoni Zaboklicki.

Posiedzeń Rady w okresie sprawozdawczym odbyło się 22.

Statystyczne dane co do ilości pism, wysianych i otrzy­

manych przez Kancelarję Rady, przedstawiają się następująco:

Rok: Wpłynęło: Wysłano:

1923/24 922 1.261

1924/25 1.115 1.920

1925/26 1.076 1.833

1926/27 1.140 1.846

1927/28 1.276 2.050

1928/29 1.192 3.138

1929/30 1.164 3.128

1930/31 1.482 3.075

II. Działalność Rady AdwoKacKieJ.

1. Czynności reprezentacyjne oraz w obronie praw i interesów adwokatury.

1) W dniu 20 czerwca 1930 roku odbyło się w Gmachu Sądów w Wilnie przyjęcie Pana Prezydenta Rzeczypospolitej, zorganizowane przez Sądownictwo przy udziale adwokatury.

Reprezentujący Palestrę Wileńską Dziekan Rady Marjan Strumiłło wygłosił przy powitaniu Pana Prezydenta następujące przemówienie:

„W imieniu Palestry Wileńskiej w tym oto gmachu Sądów Wileńskich, które są codziennie areną pracy, pełnionej przez adwo­

katurę, i w którym mieści się Rada Adwokacka, — mam zaszczyt powitać Pana, Panie Prezydencie, i wyrazić nasze najgorętsze i pełne najgłębszej czci uczucia.

Jest moim jednocześnie obowiązkiem przedstawić bodaj w krótkich słowach dzieje i stan obecny Palestry Wileńskiej.

Czem jest adwokatura wileńska? Jednym z odłamów współ­

czesnej adwokatury polskiej, której cele, zadania i potrzeby są

ogólnie znane. Lecz obok tego adwokatura Wileńska ma pewne

— 16 —

swoiste cechy, tworzy pewną odrębną całość, ma swoje dzieje, sięgające poza okres wskrzeszonej Państwowości Polskiej.

I w tamtym okresie pod obcem panowaniem, zastęp ludzi, którzy służbie obrończej się poświęcili, pełnił swe obowiązki z oddaniem i gorliwością. Jeśli wspominam tamten okres i tam­

tych ludzi, to dlatego, że żywa jeszcze tradycja, niezapomniane imiona i przejęte przez współczesną adwokaturę dążenia, tam — w tej epoce mają swe źródło. Losy tego kraju, szczególnie ostat­

nich dziesiątków lat epoki porozbiorowej, były inne niż pozo­

stałych dzielnic Polski. Lata niezwykłego ucisku narodowego, lata gwałtu i przemocy. Społeczeństwo tutejsze pozostawione było własnym siłom.

Adwokatura pomimo, iż jest organizacją Państwową, nie przestaje być organizacją społeczną. W walce o prawo, w dążeniu do zwycięstwa zasad słuszności i prawdy, — to armja społeczna, to jego skuteczna obrona. Zadania Palestry nabierają szczególnego znaczenia gdy od udziału w urzędach i sądach społeczeństwo jest odsunięte, gdy wszechwładnie panuje administracja, gdy ustawy pełne są przepisów wyjątkowych, ograniczających naj­

słuszniejsze prawa ludności do równości przed prawem, do swo­

body wyznania i prawa do mowy i ziemi ojczystej, gdy, wreszcie, wielkie państwo zaborcze wytęża całe swoje siły, aby zgnębić, zniszczyć, wynarodowić przemocą kraj cały.

Czego mogła dokonać w tych warunkach adwokatura polska?

Skupiona, zamknięta w sobie, pozostawiona własnym siłom trwała ona na stanowisku. Adwokatura—to odłam społeczeństwa. Szła ona tą drogą, którą ono wówczas obrało. Drogą cichej, upartej walki i wytrwania. Drogą podwójną: legalnej walki nazewnątrz o poszanowanie chociażby tych praw, które były pozostawione, walki o ugruntowanie powagi i wpływów sił społecznych polskich na tej jedynie skromnej arenie publicznej, na której występować jej było wolno, i nielegalnej walki, wymagającej dużo sił i po­

święceń, walki cichej i zakulisowej o zachowanie praw narodowych polskich i dobra narodowego.

I trzeba przyznać, że zadania te adwokatura polska w miarę swych sił spełniła. Nie ustąpiła swej placówki obcym. Polską pozostała adwokatura tutejsza w przeważnej części, Polacy repre­

zentowali jej władze w skromnym zakresie, tak zwanej Komisji,

ponieważ organizacji Rady Adwokackiej ze względów politycznych

odmówiono. Polscy adwokaci dali przedwojennej adwokaturze

— 17 —

przez lat dziesiątki znane szeroko nieskazitelne imiona — Buyki, Węsławskiego, Bernatowicza, Szostakowskiego, Wróblewskiego i Restytuta Sumoroka, który następnie zajął stanowisko pierw­

szego prezesa Sądu Apelacyjnego w Wilnie.

Jednocześnie wśród atmosfery walki i ucisku politycznego adwokatura Wileńska potrafiła zespolić wszelkie inne czynniki w adwokaturze miejscowej, złączyć je w jedno pod hasłem walki o obronę prawa i słuszności, zatrzymując jednak w swem ręku przodownictwo. Zwarta, silna autorytetem moralnym, gorąco bio- rąca do serca walkę o prawa narodowe polskie, spełniła adwo­

katura ówczesna swe zadanie, spełniła cicho, bez rozgłosu, lecz ślady swych wysiłków pozostawiła trwałe.

Wszędzie tam, gdzie szło o utrzymanie szmatu ziemi pol­

skiej w ręku polskiem, gdzie trzeba było bronić słowa polskiego od zagłady i ucisku, gdzie wbrew prawom ludzkim i sumieniu usiłowano gwałtem zdusić uczucia narodowe lub religijne, adwo­

katura wynajdywała skuteczne środki ukrytej lub wyraźnej obrony.

Wspomnimy tylko słynny proces Krożański o gwałt nad bezbron­

nym ludem, broniącym swej świątyni, dziesiątki procesów poli­

tycznych i prasowych, procesy o zakaz nabywania dóbr i t. p.

Obok tego adwokatura wileńska brała czynny udział w życiu społecznem i politycznem. Z początku w skromnych zaczątkach pracy narodowej, oświatowej, filantropijnej, ekonomicznej, potem w okresie parlamentaryzmu rosyjskiego w Dumie przez posła od Wilna adwokata Michała Węsławskiego, a na większej arenie po­

litycznej — przez słynnego mówcę adwokata Tadeusza Wróblew­

skiego, który może pierwszy z Polaków w tym okresie wstrząsnął duszę i sumienie społeczeństwa rosyjskiego, roztaczając przed niem tragedję Murawjewskich okrucieństw.

A potem przyszły czasy Wielkiej Wojny i okupacji. Adwo­

katura stanęła do szeregu. Wszędzie, we wszelkich tworzących się organizacjach społecznych, ogólnych i polskich — Komitecie Obywatelskim, Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, Milicji, — adwokatura stoi w tych trudnych czasach na czele.

Zaś od chwili powstania Państwa Polskiego udział adwoka­

tury w życiu państwowem i społecznem staje się niezwykle czynny.

Cały zastęp dawnych adwokatów tworzy Sądownictwo Polskie

i obejmuje wysokie stanowiska w Zarządzie Państwowym tej

dzielnicy Polski.

— 18

Oto w krótkim pobieżnym zarysie rzut oka na najbliższą przeszłość Palestry w Wilnie.

Jeśli dzieje te są skromne, to jednak zawierają one w sobie to, co jest najważniejsze — mocny grunt moralny, nieskazitelne tradycje, sumienność i ofiarność w pracy dla obrony słuszności i ideałów Narodu Polskiego.

Obecna Palestra Wileńska istnieje i pracuje w innych, nie­

zrównanie szczęśliwszych warunkach, w tych warunkach, które nadały jej Ustawy nasze polskie. Zorganizowana jako jednostka autonomiczna w zespoleniu z całą Palestrą Państwa Polskiego stanowi ona składową część nie obcych, lecz naszych państwo­

wych czynników wymiaru sprawiedliwości i współdziała w utrwa­

leniu zasad etyki adwokackiej i należytego spełnienia tych wielkich obowiązków, które nam Państwo i społeczeństwo wkłada.

Powiększona liczebnie prawie pięciokrotnie w porównaniu z okresem przedwojennym, bo licząca obecnie 274 członków Izby Adwokackiej Wileńskiej, Palestra Wileńska uważa za swe zadanie społeczne i najświętszy obowiązek przed Państwem za­

chowanie i pielęgnowanie niezapomnianych tradycyj państwowych i moralnych i wielkich ideałów ludzkości, których współczesna Polska jest wyrazicielką.

Wierzymy mocno, że współczesne i młode pokolenie naszej Palestry od tych ideałów nie odstąpi i szczycić się możemy tern, że nie zważając na zwiększony i różnorodny pod względem na­

rodowościowym skład Palestry Wileńskiej,—Adwokatura Wileńska jako zgodna całość zachowuje niezachwianą wierność ideałom państwa i społeczeństwa polskiego i wierne wytrwanie w tych ideałach ślubuje Ojczyźnie, w Twojej, Panie Prezydencie, Osobie“.

2) Uchwałą Walnego Zgromadzenia Członków Wileńskiej Izby Adwokackiej z dnia 30 marca 1930 roku poleconem zostało Radzie złożyć w imieniu Palestry Wileńskiej adres ustępującemu z zajmowanego stanowiska Prezesa Sądu Apelacyjnego w Wilnie, p. Lucjanowi Bochwicowi, po zredagowaniu tego adresu przez Radę.

W wykonaniu tej uchwały Prezydjum Rady doręczyło p. Lu­

cjanowi Bochwicowi adres treści następującej:

„Czcigodny Panie Prezesie.

W dniu opuszczenia przez Ciebie zaszczytnego i doniosłego stanowiska Prezesa Sądu Apelacyjnego, Rada Adwokacka w myśl uchwały Walnego Zgromadzenia z dnia 30 marca 1930 r. w imie­

niu całej Palestry Apelacji Wileńskiej składa Ci wyrazy głębokiej

•— 19 —

czci i wdzięczności za długoletnią i ofiarną pracę na polu wy­

miaru sprawiedliwości.

Przeszło 40 lat nieskazitelnej służby w imię prawa, jest to zasługa, którą niewielu poszczycić się może.

Większą część swego pracowitego życia spędziłeś w Rosji, zdała od stron rodzinnych, co było losem prawie wszystkich Po­

laków, zajmujących stanowiska w Magistraturze Sądowej w cza­

sach rosyjskiej niewoli.

Poczynając od stanowiska aplikanta sądowego w 1888 r.

niezmordowaną pracą i sumiennym wykonywaniem obowiązków torowałeś sobie drogę po-przez Urzędy Sędziego Śledczego w 1891 roku, Wice-Prokuratora w 1894 roku, Sędziego Okręgo­

wego w 1901 roku do odpowiedzialnego obowiązku Wice-Prezesa Sądu Okręgowego w 1917 roku.

Z chwilą odzyskania niepodległości Państwa Polskiego po­

śpieszyłeś jako wierny syn Ojczyzny do warsztatu pracy w Sądo­

wnictwie Polskiem i z dniem 9 listopada 1918 roku objąłeś wysokie stanowisko Sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie.

Żywiąc niewygasłą od lat dziecinnych tęsknotę do rodzinnych pełnych tradycji i poezji stron nowogródzkich, marzyłeś zawsze o pobycie i pracy w kraju przez siebie umiłowanym.

Marzeniom tym sądzono było niebawem się ziścić, bo oto w kwietniu 1921 roku objąłeś Prezesurę w Sądzie Okręgowym w Nowogródku.

Twoja głęboka wiedza fachowa i wysokie zalety charakteru zostały przez wyższe władze sądowe należycie ocenione, co spowodowało powołanie Ciebie na stanowisko Wice-Prezesa Sądu Apelacyjnego w Wilnie. I oto, gdy pierwszy Prezes i twórca tego Sądu, nieodżałowanej pamięci Restytut Sumorok przeszedł w stan spoczynku, to miejsce, z którego na cały nasz Kraj promieniowało światło niezłomnego prawa, zostało Ci powierzone, Czcigodny Panie Prezesie, jako zasłużonemu zastępcy.

Na tern najwyższem stanowisku w Sądownictwie naszego Kraju godnie sprawiałeś posłannictwo sędziowskie, dając wszyst­

kim swym współpracownikom i podwładnym przykład należytego wykonywania trudnych i odpowiedzialnych obowiązków.

My, Palestra Apelacji Wileńskiej, stwierdzając zawsze przy­

chylny i życzliwy Twój stosunek do Adwokatury, uważanej przez Ciebie za niezbędny czynnik w wymiarze sprawiedliwości, skła­

damy Ci,-Panie Prezesie, wyrazy wysokiej czći oraz głębokiego

żalu z powodu dzisiejszego pożegnania“.

3) W sprawie aresztu i osadzenia w więzieniu w Brześciu n/B kilku członków Palestry po rozwiązaniu poprzedniego Sejmu Rze­

czypospolitej, Rada Wileńska łącznie z delegatami do Rady Na­

czelnej odbyła kilka zebrań, uzgadniając swe stanowisko, co do powziętej przez Radę Okręgową w Warszawie uchwały, która miała być przedmiotem rozpoznania Rady Naczelnej. Po uzgod­

nieniu stanowiska apolityczności instytucji Palestry, jako repre­

zentujących adwokaturę w uniezależnieniu od przynależności poszczególnych jej członków do różnorakich kierunków myśli politycznej, Rada przyjęła do wiadomości powziętą w tym przed­

miocie uchwałę Naczelnej Rady Adwokackiej.

4) Na zaproszenie Pana Prezesa Sądu Okręgowego w Wilnie Prezydjum Rady przyjęło udział w roku bieżącym w zgromadze­

niu sądownictwa wileńskiego w dn. 1 stycznia 1931 r. dla złożenia wzajemnych życzeń noworocznych.

Przy tej okazji wysłane zostały depesze z życzeniami nowo- rocznemi na imię Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Marszałka Józefa Piłsudskiego, na imię Pana Ministra Sprawiedliwości i na imię Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Depesze na imię Pana Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Pana Marszałka Piłsudskiego oraz na imię Pana Ministra Sprawiedliwości wysłane zostały z podpisem w imieniu adwokatury Wice-Dziekana Rady Z. Jundziłła, reprezentującego Radę na noworocznem zgromadze­

niu sądownictwa.

Wskutek ogłoszenia tekstu depeszy na imię Pana Ministra Sprawiedliwości w „Przeglądzie Prawniczym Wileńskim“ wpłynęło do Rady oświadczenie Oddziału Wileńskiego Związku Adwokatów Polskich, domagające się wyjaśnienia okoliczności, przy których depesza tej treści została wysłaną, a jednocześnie Wice-Dziekan Rady Z. Jundziłł zgłosił do Rady rezygnację ze stanowiska Wice- Dziekana.

W przedmiocie tym w dn. 31 stycznia 1930 r. Rada Adwo­

kacka powzięła uchwałę następującą:

„Mając na względzie, iż z udzielonych przez Wice-Dziekana Jundziłła wyjaśnień ustala się, iż pierwotna jego zgoda na pod­

pisanie depeszy do Ministra Sprawiedliwości była subjektywnie biorąc wyłącznie aktem kurtuazji, wywołanym wytworzoną sytuacją, iż zgoda ta była następnie przez niego cofnięta, Rada Adwokacka uznaje wyjaśnienia Wice-Dziekana Jundziłła za wystarczające i po­

stępowanie jego za wytłumaczone.

— 21 —

Biorąc natomiast pod uwagę niemożliwość uzewnętrznienia powyższych okoliczności oraz zgłoszoną nieodwołalnie przez Wice- Dziekana Jundziłła rezygnację ze stanowiska Wice-Dziekana Rady z motywów wyłuszczonych w jego oświadczeniu z dnia dzisiej­

szego, Rada Adwokacka postanowiła oświadczenie Wice-Dziekana Jundziłła przyjąć do wiadomości ".

5) Do Rady wpłynęło oświadczenie adwokata J. z zakomu­

nikowaniem treści doręczonego jego klijentce pisma Konsulatu Amerykańskiego w Warszawie (U. S. A.), końcowy ustęp którego zaleca co następuje: „W razie dalszej korespondencji z Konsu­

latem radzimy zwracać się samej osobiście lub piśmiennie, uni­

kając pośrednictwa wszelkich adwokatów i osób trzecich, gdyż często pośrednictwa takie pociągają za sobą zbyteczne i nieraz zbyt wygórowane opłaty".

Wskutek tego, a w myśl art. 49 Regulaminu Rad Okręgo­

wych, Rada Wileńska uchwaliła przesłać pismo Amerykańskiego Konsula Generalnego do Rady Naczelnej z wnioskiem o inter­

wencję, uważając podobną wzmiankę o adwokaturze za wysoce niewłaściwą.

Na skutek tego wniosku Naczelna Rada Adwokacka uchwa­

liła, zwrócić się do Pana Ministra Spraw Zagranicznych z prośbą o wyjaśnienie Ambasadzie Amerykańskiej, że w Polsce istnieje ustawowo zorganizowany stan adwokacki, którego zadań em jest spełnienie zleceń stron i działanie zastępcze w ich imieniu, że odezwa Konsulatu Amerykańskiego w Warszawie, zwrócona bezpośrednio do samej strony z pominięciem adwokata i z nad­

mienieniem o szkodiiwośdi współudziału adwokata w sprawie jest niewłaściwa i, że, jeżeli p. Konsul zauważył jakieś niewłaściwości w czynnościach adwokatów, to, nie uogólniając tych zjawisk, po­

winien był zwrócić się z zażaleniem do władz adwokackich.

6) W okresie sprawozdawczym Rada Adwokacka uzgodniła całkowicie z władzami skarbowymi w Wilnie kwestję ustalenia wysokości obrotu z zarobków zawodowych za rok 1929, wnosząc nieznaczne poprawki w kilku zakwestjonowanych przez Urzędy Skarbowe wypadkach.

Przy ustaleniu obrotu za rok 1930 Rada zastosowała po­

przednią swoją praktykę, prosząc kolegów o podanie zawczasu wykazywanych przezeń sum obrotu, które to dane po zaakcepto­

waniu przez Prezydjum Rady zostały zakomunikowane Władzom

Skarbowym.

22 —

Natomiast w wypadku, gdy adwokat S. złożył do Rady po­

danie z prośbą o urzędowe stwierdzenie wysokości jego obrotu za rok 1930, Rada Adwokacka podanie jego pozostawiła bez rozpoznania, jako dotyczące przedmiotu nienależącego do kompe­

tencji Rady, gdyż do złożenia opinji w tym przedmiocie powołani są ustawowo przedstawiciele Palestry w Komisjach Szacunko­

wych, a nie Rada, jako instytucja.

7) W związku z utrudnieniami przy przeglądaniu akt Urzę­

dów Skarbowych w sprawach, bronionych przez adwokatów w kwestjach odwoławczych, Rada Adwokacka zwróciła się do Pana Prezesa Izby Skarbowej w Wilnie z prośbą o poczynienie odnoś­

nych ułatwień. W zakomunikowanej Radzie odpowiedzi Pan Prezes wyjaśnił co następuje:

„W odpowiedzi na zapytanie Rady w piśmie z dn. 8, maja r. b. Nr. 1393 co do prawa adwokatów do przeglądania akt, dotyczących bronionych przez nich w Komisjach Odwoławczych spraw podatkowych, Izba Skarbowa wyjaśnia, że zarówno ustawa o państwowym podatku dochodowym (D. U. R. P. z 1925 roku Nr. 58, poz. 411), jak i ustawa o podatku przemysłowym (D. Z. U. R. z 1925 r. Nr. 79 poz. 550) nie zawierają przepisów, któreby dawały płatnikom, względnie ich pełnomocnikom, prawa przeglądania akt wymiarowych po upływie czasokresu, otwartego dla wniesenia odwołania.

Że takie postępowanie nie obraża przepisów prawnych, nor­

mujących stosunki władzy podatkowej a rekurentów, świadczą odnośne wyroki Najwyższego Trybunału Administracyjnego. W wy­

roku z dn. 13.V—1925 r. L. Rej. 1714-24 N. T. A. wypowiąda się, że „ustawa o podatku dochodowym daje płatnikowi tylko ogra­

niczone prawo korzystania z akt wymiarowych i żądania odpisów z tych akt, a mianowicie jedynie z rozciągłości, określonej art. 67 ustawy i w trybie tam przewidzianym“, z czego wynika, że prawo to dotyczy 30-dn. czasokresu, otwartego dla wniesienia odwołania.

Takie same stanowisko zajął Najwyższy Trybunał Admini­

stracyjny i w odniesieniu do płatników podatku przemysłowego, gdyż w szeregu wyroków, jak n. p. z dn. 3O.XII—1929 r.

L. Rej. 1153/3 i 4/28, 18,11. 1929 r. L. Rej. 916/27, 3.III. 1926 r.

L. Rej. 899/24 orzeka: 1) że ustawa o państwowym podatku przemysłowym nie nadaje wogóle płatnikom prawa żądania pod­

staw wymiaru; 2) że nie można uznać za słuszny zarzut, iż płat­

nikowi nie zakomunikowano tych danych, na których Komisja

— 23 —

Szacunkowa oparła swą decyzję i wreszcie; 3) że ustawa o po­

datku przemysłowym nie przewiduje obowiązku przedstawiania płatnikom dochodzeń względnie wyjaśnienia podstaw ustalenia obrotów“.

8) W okresie sprawozdawczym miał miejsce wypadek, gdy jeden z członków Palestry został pociągnięty przez p. Starostę pow. Dziśnieńskiego do odpowiedzialności karno-administracyjnej za rzekomo nielegalne pośrednictwo emigracyjne, polegające na ułożeniu klijentowi podania do Urzędu Emigracyjnego, gdyż według zdania p. Starosty czynności tego rodzaju nie mogą być przez adwokaturę wykonywane, a to w myśl okólnika Min. Pracy i Opieki Społecznej z dn. 23.XII—27 r.

Orzeczenie p. Starosty, skazujące na 300 zł. grzywny, wsku­

tek wniesionego odwołania zostało uniewinniającym wyrokiem Sądu Okręgowego w Wilnie uchylone.

9) Dzięki uprzejmości Pana Prezesa Sądu Okręgowego Rada Adwokacka uzyskała w roku sprawozdawczym możliwość dogod­

niejszego rozlokowania kancelarji, gabinetu Dziekana i lokalu dla konsultacji. Ogółem do dyspozycji Palestry w Wilnie przydzielono zostało w gmachu Sądów 5 pokoi, z których 2 wraz z pokojem przejściowym przeznaczone są dla ogólnego użytku i bibljotekę, jeden—dla kancelarji, jeden na gabinet Dziekana Rady i jeden przy Sądach Grodzkich dla konsultacji. W ramach możliwości doko­

nanym został remont pokoi adwokackich, na pokrycie kosztów którego Rada uchwaliła pobrać od adwokatów, .^zamieszkałych w Wilnie jednorazową składkę w wysokości 10 zł. Wydatki na umeblowanie i urządzenie pokoju, przeznaczonego na gabinet Dzie­

kana, pokryte zostały osobistym kosztem poszczególnych członków Rady.

2. Czynności Rady Adwokackiej, jako władzy korporacyjnej.

Czynności Rady, polegające na załatwieniu poszczególnych spraw, które wpływały wskutek podań osób interesowanych, doty­

czyły przeważnie zażaleń, składanych na adwokatów, sporów co do wysokości honorarjum i powiadomień Sądów o zajściach przy prowadzeniu obron, bądź o toczących się przeciwko poszczegól­

nym członkom Palestry sprawach.

W zakresie wniesionych przeciwko członkom Palestry skarg

Rada Adwokacka w okresie sprawozdawczym w wielu wypadkach

— 24 —

stośowała art. 29 Regulaminu Okręgowych Rad Adwokackich, uprawniający Radę do wytknięcia niewłaściwości postępowania bez przekazania sprawy do Sądu dyscyplinarnego:

a) W sprawie wszczętej wskutek pisma Prokuratora przy Sądzie Okręgowym w Grodnie przeciwko adwokatowi H. Rada uchwaliła: „Na mocy art. 29 Regulaminu Rad Adwokackich wytknąć adwokatowi H. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na tern, że w przemówieniu obrończem, jak to wynika z protokułu sądowego, wypowiedział zdanie, że broniona przez niego sprawa prasowa znalazła się na wokandzie sądowej wskutek presji i bez­

względnej surowości władz administracyjnych, co mogło być zro­

zumiane jako poddanie wątpliwości niezawisłości postępowania sądowego“.

b) Na skutek pisma Prezesa Sądu Okręgowego w Nowo­

gródku w sprawie adw. K. Rada uchwaliła: „Wytknąć adwoka­

towi K. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na tern, że w rozmowie prywatnej użył w stosunku do wyroku sądowego wyrazu: „rewolucyjny", czem spowodował możliwość wrażenia u swego interlokutora, że określenie to jest równoznaczne wy­

razowi „bolszewicki“.

c) W sprawie przeciwko adw. A., wszczętej wskutek pisma Prezesa Sądu Okręgowego w Wilnie uchwalono: „Wytknąć adwo­

katowi A. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na tern, że 1) uchylił się od przyjęcia wezwania i nie powiadomił byłego klijenta o terminie rozprawy i 2) że o zrzeczeniu się pełnomoc­

nictwa tegoż klijenta nie powiadomił Sąd i nie prosił o zwolnienie go od obowiązków pełnomocnika“.

d) W sprawie, wszczętej przeciwko apl. adw. K. wskutek pisma Prokuratora Sądu Okręgowego w Grodnie Rada powzięła uchwałę: „Na mocy art. 29 Regulaminu Rad Adwokackich wytknąć aplikantowi adwokackiemu K. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na tern, że w przemówieniu obrończem, kwestjonując znaczenie dowodowe zapisek dochodzenia, użył wyrazu „szpar­

gały“, co mogło spowodować wrażenie, iż obrońca lekceważąco stosuje się do dokonanych czynności sądowych. Biorąc zaś pod uwagę, że aplikant adwokacki twierdził w swem wyjaśnieniu, iż nie miał zamiaru ubliżyć Urzędowi Prokuratorskiemu, że po zajściu tern udał się do Urzędu Prokuratorskiego, by osobiście wyjaśnić i przeprosić za użycie niefortunnego wyrazu, że patron jego wy­

jaśnił, że wyraz ten mógł być użyty przez aplikanta K. wskutek

— 25 —

niezupełnego opanowania terminologii polskiej,—Rada Adwokacka postanowiła postępowania dyscyplinarnego przeciwko aplikantowi adwokackiemu nie wszczynać.

e) W sprawie przeciwko adwokatowi S. uchwalono: „Wytknąć adwokatowi S. niewłaściwość jego postępowania polegającą na tern, że w związku z żądaniem rozrachunku w przedmiocie nie-, uiszczonego honorarjum adw. S. nie wykonał w sposób należyty żądania klijenta o zwrot doręczonych mu dokumentów. W odpo­

wiedzi zaś na to żądanie zawiadomił klijenta, iż dokumenta są do jego dyspozycji i w tymże zawiadomieniu podniósł kwestję uiszczenia honorarjum, czem dał możność klijentowi mniemać, że zwrot dokumentów uzależnionym jest od dokonania rozra­

chunków“.

f) W sprawie przeciwko adw. O. Rada uchwaliła: „Wytknąć adwokatowi O. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na nieścisłem poinformowaniu klijenta o stanie jego sprawy rozwo­

dowej oraz na tern, że bez wyraźnego osobistego zlecenia klijenta adw. O. złożył jego pełnomocnictwo do sprawy rozwodowej, skie­

rowanej przeciwko klijentowi.

Mając zaś na względzie, że o załączeniu pełnomocnictwa adw. O. klijenta swego niezwłocznie powiadomił i do wskazówek jego zastosował sję, interesy klijenta w niczem nie zostały na szwank narażone, że wymagane przez klijenta zaświadczenie o umorzeniu sprawy rozwodowej za obopólną zgodą, jako nie- odpowiadające faktycznemu stanowi rzeczy, adwokat O. wydać nie mógł i słusznie odmówił klijentowi wydania tej treści za­

świadczenia, postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi O. nie wszczynać".

g) W sprawie adw. adw. O. i W. uchwalono: „Wytknąć adwo­

katowi O. i adw. W. niewłaściwość ich postępowania, polegającą na tern, że obaj, broniąc przeciwko sobie sprawy w Sądzie Grodzkim nie zachowali należytego spokoju i powagi, a w szcze­

gólności polegającą na tern, iż adw. W. chociażby i nieświadomie przeinaczył w swych wyjaśnieniach treść zeznań świadka, które miały być zaprotokułowane, zaś adw. O. użył pod adresem adw. W.

wyrazu „to jest impertynencja“, co kolidowało z rzeczową obroną sprawy".

h) W sprawie adw. A. Rada uchwaliła: „Wytknąć adwoka­

towi A. niewłaściwość jego postępowania, polegającą na tern, że

w warunkach, gdy umowa o honorarjum była zawarta w treści

— 26 —

niewyraźnej i mogła być zrozumiana jako obejmująca całość sprawy w instancji apelacyjnej, adw. A. chociaż i poczuwał się do obowiązku bronienia klijenta na następnej po odroczeniu roz­

prawie w Sądzie Apelacyjnym, jednakowoż w piśmie do klijenta z dnia 22.X—29 r. zagroził mu pozostawieniem jego bez obrony, o ile klijent nie uiści dodatkowych 50 zł., dzięki czemu spowo­

dował skargę klijenta do Sądu i do Rady“.

W sprawach, w których zażalenia na członków Palestry zostały oddalone, zasługują na uwagę następujące wypadki:

a) W sprawie adwokata P., dotyczącej odszkodowania za straty, spowodowane nienależytą rzekomo obroną sprawy, zapadła uchwała następująca: „Mając na względzie, że skarżąc adwokata P. o wynikłe rzekomo dla niej straty, spowodowane imputowa- nem adwokatowi P. uchyleniem się od zabezpieczenia jej po­

wództwa, skarżąca domaga się uiszczenia przez adw. P. ponie­

sionych rzekomo przez nią strat w wysokości około 50.000 zł., że pretensja nie należy do kompetencji Rady Adwokackiej, Rada Adwokacka postanowiła skargę pozostawić bez uwzględnienia“.

Od tej uchwały Rady wpłynęło odwołanie skarżącej do Na­

czelnej Rady Adwokackiej.

b) W sprawie ze skargi jednej z'’firm handlowych w Kra­

kowie o zatrzymanie przez adw. K. honorarjum z wyegzekwo­

wanej wierzytelności Rada uchwaliła: „Uznać honorarjum otrzy­

mane przez adwokata za prowadzenie sprawy za niewygórowane i wyjaśnić zainteresowanej firmie, że według praw obowiązu­

jących w okręgu Apelacji Wileńskiej adwokatowi nie przysługuje prawo poszukiwania honorarjum od strony przeciwnej“.

c) W sprawie ze skargi na adw. A., dotyczącej odmowy uzyskania odpisu sentencji wyroku uniewinniającego Rada uchwa­

liła: „Wobec tego, że żądany przez klijenta odpis sentencji wy­

roku dotyczył sprawy, w której jak to wynika z wyjaśnienia adw.

A. klijent został uniewinniony, że w związku z tern otrzymanie odpisu sentencji nie wchodziło w zakres czynności obrończych w tej sprawie, Rada Adwokacka nie upatrując w postępowaniu adwokata A. cech przekroczenia zawodowego postanowiła postę­

powania dyscyplinarnego przeciwko niemu nie wszczynać“.

d) W sprawie ze skargi na apl. adw. T. i S. o niewystą- pienie w obronie karnej, co miało być spowodowane wydale­

niem się klijenta ze sali sądowej przed wywołaniem rozprawy

zapadła uchwała: „Wobec tego, że skarżący pełnomocnictwa na

— 27 —

piśmie nie udzielił, zaś wystąpienie obrońcy w jego sprawie było uniemożliwione z winy skarżącego wskutek nieobecności jego na Sądzie przy wywołaniu sprawy, — postępowania dyscyplinar­

nego przeciwko aplikantom adw. T. i S. nie wszczynać.“

e) W sprawie ze skargi na adw. C. o zwrot honorarjum Rada uchwaliła: „Mając na względzie, że pobrane przez adw. C.

honorarjum za poczynione przez niego zabiegi w sprawie nie jest wygórowane, że bezskuteczność ich nie może powodować obo­

wiązku zwrotu pobranego wynagrodzenia, Rada Adwokacka posta­

nowiła skargę pozostawić bez uwzględnienia“.

f) W sprawie przeciwko adw. J., wszczętej wskutek pisma Prokuratora Sądu Okręgowego w Wilnie, Rada Adwokacka po­

wzięła uchwałę następującą: „Mając na względzie, że w złożonem do Rady wyjaśnieniu adwokat J. stwierdza, iż wygłaszając swe przemówienie w sprawie nie miał zamiaru obrażenia Prokuratora, że z treści jego wyjaśnienia wynika, iż adwokat J. miał użyć wyrazu „wykpiwa" czy też „kpi“ (według redakcji protokułu po­

siedzenia), w tern tylko znaczeniu, że zeznania oskarżonego poddane były przez oskarżyciela ironizującej krytyce, że z pro­

tokułu posiedzenia ujawnia się, iż Przewodniczący żadnej uwagi adw. J. nie uczynił, a więc nie uznał, że przemówienie obrończe adwokata J. było niewłaściwem co do treści lub formy, Rada Adwokacka postanowiła postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi J. nie wszczynać“.

g) W sprawie przeciwko adwokatowi D. wszczętej wskutek pisma Prezesa Sądu Okręgowego w Pińsku, komunikującego o niestawieniu się na sprawę cywilną obrońcy z urzędu w sprawie, która toczyła się poprzednio w Grodnie, a przeniesioną została do Pińska, Rada uchwaliła, nie upatrując w postępowaniu adwo­

kata D. cech przekroczenia zawodowego, postępowania dyscypli­

narnego przeciwko niemu nie wszczynać.

Wyjaśnić adw. D., że w wypadku zmiany właściwości tery- torjalnej w sprawie, bronionej z urzędu, należy obrońcy z urzędu powiadomić Radę Adwokacką lub odnośne Koło Adwokackie o zrzeczeniu się obrony i udzielić substytucji innemu obrońcy z urzędu, wyznaczonemu do prowadzenia sprawy.

W zakresie postępowania dyscyplinarnego Rada Adwokacka poraź pierwszy zastosowała w okresie sprawozdawczym art. 58 Statutu Tymczasowego Palestry P.P., skreślając na wniosek adw.

K. z ewidencji jego karalności karę „napomnienia“, wymierzoną

— 28 —

mu wyrokiem Sądu Dyscyplinarnego z dnia 13 lutego 1926 roku, a to ze względu na dalszą niekaralność.

Po raz pierwszy takoż zastosowanym został w sprawach adw. K. i G. art. 59 Statutu Tymczasowego Palestry P. P., upo­

ważniający Radę do wznowienia przy nowych okolicznościach spraw, osądzonych prawomocnie wyrokami Sądu Dyscyplinarnego.

Ze względu na to, że w sprawach adw. K. i G., osądzonych na zawieszenie wskutek zalegania z opłatą składek, wyroki Sądu Dyscyplinarnego I-ej instancji uprawomocniły się wskutek ich nie- zaskarżenia, a wyroki w sprawach analogicznych, zaskarżonych do Rady Naczelnej, zostały złagodzone, Rada uchwaliła na mocy art. 59 Tymcz. St. P.P.P. wejść z wnioskiem do Sądu Dyscypli­

narnego o wznowienie postępowania w ich sprawach.

Postępowanie zostało wznowionem i oskarżeni skazani zo­

stali na karę nagany.

Postępowanie karne w okresie sprawozdawczym wszczęte zostało przez Sądy przeciwko sześciu członkom Palestry.

Przeciwko adwokatowi P. sprawa znajduje się w toku śledz­

twa wstępnego, wszczętego wskutek skargi strony przeciwnej w sprawie cywilnej o oszustwo.

Przeciwko adw. Z. toczy się sprawa z art. art. 51 i 591 cz. 2 K. K., wszczęta wskutek skargi kontrahenta jego klijenta w sprawie zawarcia umowy.

W obu sprawach Rada zobowiązała adw. G. i Z. do komu­

nikowania o przebiegu i wyniku spraw, nie upatrując podstaw do ostrzejszych zarządzeń.

W sprawie apl. adw. F. skazanego administracyjnie na grzyw­

nę, zapadł wyrok uniewinniający Sądu Okręgowego w Wilnie.

W sprawie adw. P., oskarżonego o usiłowanie dania łapów­

ki urzędnikowi skazujący wyrok I-ej instancji został uchylony przez Sąd II instancji. Skarga kasacyjna od tego wyroku Urzędu Prokuratorskiego nie została dotychczas rozpoznaną.

W stosunku do adw. P. Rada zawieszenia jego w czynno­

ściach adwokackich nie zastosowała.

W sprawie adw. M., skazanego wyrokiem Sądu Okręgowego w Wilnie, Rada Adwokacka zastosowała zawieszenie jego w czyn­

nościach adwokackich do czasu ukończenia sprawy. Zawieszenie

pozostawało w mocy nie zważając na uniewinniający wyrok Sądu

Apelacyjnego.

— 29 —

Po zapadnięciu wyroku Sądu Najwyższego, oddalającego skargę kasacyjną Urzędu Prokuratorskiego i stwierdzającego brak cech przestępstwa karnego w czynach adw. M., Rada uchwaliła uchylić zawieszenie adw. M. w czynnościach zawodowych, a jed­

nocześnie postanowiła prosić Sąd Apelacyjny o nadesłanie Ra­

dzie dla wglądu akt jego sprawy celem osądzenia kwestji wszczę­

cia przeciwko adw. M. postępowania dyscyplinarnego.

Dotychczas akta do Rady nie wpłynęły.

W sprawie adw. S. wpłynęło do Rady pismo Podprokura­

tora przy Sądzie Okręgowym w Wilnie, komunikujące o wszczę­

ciu przeciwko niemu sprawy z art. 102 K. K. i o zastosowaniu aresztu bezwzględnego, jako środka zapobiegawczego.

Na mocy art. 12Tymcz. St. P.P.P. Rada wyznaczyła w spra­

wach adw. S. zastępcę z urzędu, nie stosując do niego zawie­

szenia w czynnościach zawodowych.

W związku z wprowadzeniem nowego Kodeksu Postępowa­

nia Karnego wynikła kwestja pozostawiania na sali sądowej człon­

ków Palestry podczas procesów, toczących się przy drzwiach zamkniętych.

Ze względu na brak ku temu ustawowych uprawnień i na zajście, które miało miejsce z apl. adw. Ż. Rada uchwaliłaś

„Podać do wiadomości kolegów, że celem uniknięcia nara­

żających godność adwokacką nieporozumień, należy przed pozo­

staniem na sali na rozprawach karnych, toczących się przy drzwiach zamkniętych, informować się o zgodzie na to Przewod­

niczącego“.

Komisja Egzaminacyjna Rady w okresie sprawozdawczym odbyła 9 posiedzeń, na których zostało poddano egzaminowi 21 osoby, w tej liczbie 2 petentów przechodzących do adwokatury z sądownictwa wojskowego i 19 aplikantów adwokackich. Z liczby egzaminowanych zdało egzamina — z wynikiem dobrym 2, z wy­

nikiem dostatecznym 17, z wynikiem niedostatecznym—2.

Liczba podań o wyznaczenie obrońców z urzędu wzrasta w dalszym ciągu. Ilość tą powiększyły znacznie sprawy karne przestępców nieletnich, o wyznaczenie obrońców w których zwraca się do Rady Sąd Grodzki. Ogółem na obrońców z urzęgu wy­

znaczono w okresie od 1-go marca 1930 roku do 1-go marca

1931 roku 146 adwokatów.

— 30 —

3. Zmiany na liście członków Izby.

W okresie sprawozdawczym do Rady wpłynęło 44 podania o wpisanie na listę członków Wileńskiej Izby Adwokackiej; z tej liczby 15 podań o wpisanie na listę adwokatów, 28—o zaliczenie w poczet aplikantów adwokackich.

Petenci, składający podania do Rady, mogą być podzieleni na następujące grupy:

z sądownictwa cywilnego — na adwokatów — 4 na aplikantów — 2 z sądownictwa wojskowego—na adwokatów — 3 byłych adwokatów przed­

wojennych—na aplikantów — 1 aplikantów adwokackich po ukończeniu nor­

malnego stażu aplikanckiego—16

Za okres sprawozdawczy przyjęto w poczet adwokatów 20, z których 16 osób po odbyciu aplikacji adwokackiej i złożeniu egzaninu adwokackiego, 2—z sądownictwa cywilnego i 2 — z są­

downictwa wojskowego po złożeniu egzaminu z ustaw cywilnych, obowiązujących na terenie Sądu Apelacyjnego w Wilnie.

W poczet aplikantów adwokackich zostało przyjęto 25 osób, z których 22 — po odbyciu aplikacji sądowej, 3-ch zaś byłych adwokatów przedwojennych.

W okresie sprawozdawczym skreślono z listy adwokatów 5, z których 1 wskutek śmierci (ś. p. Leon Iwanowski), 1—na własne żądanie, 3 — wskutek przeniesienia siedziby do innej Izby Adwo­

kackiej.

Z listy aplikantów adwokackich skreślono 18, z których 1 — wskutek śmierci (ś. p. Wsiewołod Bobołowicz), 16 — wobec wpi­

sania na listę adwokatów, 1—na mocy art. 19 Statutu Tymczas.

Palestry P. P.

Na dzień 1 marca 1931 roku lista członków Wileńskiej Izby Adwokackiej wykazuje:

adwokatów — 229

aplikantów adwokackich — 63.

Rozsiedlenie członków Izby Wileńskiej w obrębie apelacji Wileńskiej w poszczególnych okręgach Sądów Okręgowych przed­

stawia się następująco:

w Okręgu Sądu Okręgowego w Wilnie:

adwokatów — 142

aplikantów adwokackich — 42.

— 31 —

w okręgu Sądu Okręgowego w Grodnie:

adwokatów — 36

aplikantów adwokackich — 5.

w okręgu Sądu Okręgowego w Pińsku:

adwokatów — 30

aplikantów adwokackich — 11.

w okręgu Sądu Okręgowego w Nowogródku:

adwokatów — 21

aplikantów adwokackich — 5.

Rozsiedlenie członków Izby w obrębie apelacji Wileńskiej nadal pozostaje bardzo nierównomiernem co do obsadzenia pro­

wincji. Wystarczy przytoczyć dane co do ilości adwokatów, za­

mieszkałych w większych miastach (w Wilnie mają siedzibę—114 i aplikantów adwokackich — 31, w Grodnie — adwokatów—25 i aplikantów adwok.—5, w Pińsku —adwokatów—15 i aplikantów adwok.—2, w Nowogródku —adwokatów 10 i aplikantów ad w.—3), by mieć ilustrację jak mało adwokatów zamieszkuje na prowincji.

Sąd Dyscyplinarny.

Sąd Dyscyplinarny w okresie sprawozdawczym t. j. od dnia 1 marca 1930 r. do dnia 1 marca 2931 r., miał do rozpoznania 54 sprawy, z których 5 pozostałych z uprzedniego okresu spra­

wozdawczego i 49 spraw, wszczętych i przekazanych do Sądu Dyscyplinarnego w bieżącym czasokresie.

Posiedzeń Sądu Dyscyplinarnego odbyło się 15, na których rozpoznano 52 sprawy, z tej liczby spraw zakończonych wyro­

kiem — 42. Pozostało spraw niezakończonych — 13. Umorzono spraw — 4.

Wyroków uniewinniających — 15.

Skazująch na przestrogę — 6.

„ na napomnienie 9.

,, na naganę — 4.

„ na zawieszenie w czynnościach zawodowych—3, z tego na 2 tygodnie — 1,

na 3 miesiące — 1, na 6 miesięcy — 1.

■ „ na przedłużenie aplikancji na 3 miesiące — 1.

W sprawach rozstrzygniętych przez Sąd Dyscyplinarny w okresie ubiegłym ustalone zostały następujące tezy:

1) W wypadkach, gdy po zaznajomieniu się z aktami spra-