Gimnazjaliści wobec agresji i przemocy
Anna Brzezińska, Elżbieta Hornowska Instytut Psychologii
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie
Wprowadzenie
W dniu 18 stycznia 2001 roku w Poznaniu przeprowadzono badania nad poczuciem bezpieczeństwa uczniów wszystkich poznańskich szkół: podstawowych, gimnazjów i szkół średnich. Pomysłodawcą i organiza- torem badań była Wielkopolska Gazeta Wyborcza. Jak pisze Zbigniew Mamys, w opublikowanym na łamach Wielkopolskiej Gazety Wyborczej w dniu 11 maja 2001 roku wstępie do raportu z badań pt.: Czy nasze dzieci czują się bezpiecznie? (por. WGW, 109 (3021), s. 10) głównym motywem zainicjowania takich rozległych badań były coraz częstsze telefony rodziców do redakcji Gazety w sprawie zagrożonego bezpieczeństwa dzieci. Po- wstał niewielki zespół składający się z przedstawicieli Gazety, przewodniczącej poznańskiego Komitetu Ochro- ny Praw Dziecka, przedstawicieli policji, Wydziału Oświaty Urzędu m. Poznania, Kuratorium Oświaty, kościoła i Instytutu Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W zespole tym zrodził się pomysł badań wzorowanych na badaniach przeprowadzonych kilkanaście lat temu w Malmö, w których jednego dnia o tej samej godzinie dzieci we wszystkich szkołach odpowiadały na pytania ankiety dotyczącej bezpieczeństwa.
Wyniki badań, które w Poznaniu objęły ok. 47 000 uczniów zostały opracowane przez zespół studentów III-V roku psychologii pod kierunkiem autorek niniejszego tekstu. Raport z badań został zaprezentowany na konferencji prasowej dla dyrektorów i pracowników szkół objętych badaniami w dniu 10 maja oraz opublikowa- ny w dniu 11 maja 2001 roku, ponadto dyrektorzy wszystkich badanych szkół otrzymali szczegółowe raporty prezentujące wyniki odnoszące się do ich uczniów. Niniejszym tekstem inicjujemy cykl poświęcony prezentacji wyników badań. Kolejno zaprezentowane zostaną wyniki dotyczące uczniów gimnazjów, szkół podstawowych oraz szkół średnich. W ostatnim, czwartym, artykule chcemy przedstawić analizę porównawczą dotyczącą naj- istotniejszych naszym zdaniem wyników i wniosków.
Problem i metoda badań
Badaniom postanowiono podać uczniów wszystkich szkół podstawowych, gimnazjów i szkół średnich na terenie m. Poznania, z wyjątkiem uczniów z klas I i II. Nie badano ich z uwagi na rodzaj stosowanego narzę- dzia, wymagającego z jednej strony dobrego opanowania umiejętności czytania i pisania, a z drugiej charakter poruszanych spraw – dzieci mogłyby mieć kłopoty z dokonaniem refleksji nad swymi negatywnymi doświad- czeniami.
Ankietę do badań opracowano w czterech wersjach - dla uczniów klas III, klas IV-VI, gimnazjów i szkół średnich. Pytano o te same sprawy i w takiej samej kolejności, różnice dotyczyły sformułowań niektórych pytań, ponadto w ankiecie dla uczniów klas III nie było pytania o narkotyki. Każda ankieta składała się z 14 pytań (13 pytań dla uczniów klas III). Pytania dotyczyły następujących spraw:
▪ problem I: jak uczniowie najczęściej docierają do i wracają ze szkoły (pytanie 1 i 2),
▪ problem II: czy czują się bezpiecznie w drodze do i ze szkoły, w szkole, na swoim osiedlu (na ulicy lub podwórku), w miejscach, w których spędzają wolny czas (boisko, kino, okolice sklepów) (pytanie 3),
▪ problem III: czy zdarzyło się, że uczeń był ofiarą lub świadkiem aktów agresji takich, jak: pobicie, kradzież, groźby, wymuszenia (pytanie 4 i 5) i w jakich miejscach się to zdarzyło (pytanie 6),
▪ problem IV: kto – wg opinii uczniów – był sprawcą aktów agresji (rówieśnicy, osoby młodsze lub starsze, osoby znane - nieznajome) (pytanie 7 i 8),
▪ problem V: komu uczniowie powiedzieli o tym, że byli ofiarami lub świadkami aktów agresji (pytanie 9, 10 i 11 oraz pytanie 12 i 13 o to, komu powiedzieliby, gdyby takie zdarzenia miały miejsce),
▪ problem VI: czy zdarzyło się, że ktoś proponował uczniom kupno lub zażycie narkotyków (pytanie 14; nie było go w ankiecie dla uczniów klas III).
Wszystkie pytania miały charakter zamknięty. Badani mieli do wyboru od 4 do 7 odpowiedzi. Obok każdej odpowiedzi znajdowała się pusta kratka, w którą zgodnie z podaną na początku ankiety instrukcją wsta- wiali krzyżyk. W pytaniu 3 oceniali swoje poczucie bezpieczeństwa w pięciu sytuacjach (w drodze do szkoły, drodze ze szkoły, w szkole, na osiedlu, w miejscach, w których spędzają wolny czas) wg czterech kategorii:
“tak”, “raczej tak”, “raczej nie”, “nie”. Udzielając odpowiedzi na wszystkie pytania poza 3 (dotyczącym poczu- cia bezpieczeństwa) uczniowie mogli wstawić krzyżyk w jedną lub więcej kratek, stąd ich odpowiedzi nie sumu- ją się do 100%. W końcowej części ankiety badani mieli wpisać w zaznaczone miejsce płeć, rok urodzenia oraz do której chodzą klasy (np.: szóstej). Badania były anonimowe.
Badania przeprowadzono w dniu 18 stycznia 2001 roku. Dzięki pomocy dyrektorów szkół, nauczycieli, pedagogów i psychologów szkolnych badanie przeprowadzono jednocześnie, na czwartej godzinie lekcyjnej, we wszystkich szkołach. Technicznym przygotowaniem ankiet oraz ich kolportażem zajęła się redakcja Wielkopol- skiej Gazety Wyborczej. Łącznie przygotowano 100 000 ankiet. Szkoły otrzymały je zgodnie ze składanymi zamówieniami. Otrzymano 46 960 wypełnionych ankiet – wypełniali je uczniowie, którzy w dniu badania na czwartej godzinie lekcyjnej byli w szkole i którzy wyrazili na badanie zgodę. Wśród otrzymanych ankiet: (a) 15 269 to ankiety wypełnione przez uczniów szkół podstawowych (klasy III, IV,V,VI), co stanowi 32,5% całej badanej próby, (b) 10 043 to ankiety wypełnione przez uczniów gimnazjów (klasy 1 i 2), co stanowi 21,4 % całej próby, (c) 21 648 to ankiety wypełnione przez uczniów szkół średnich (klasy 1, 2, 3, 4 i 5), co stanowi 46,1
% całej próby. Odrzucono ankiety wypełnione nieprawidłowo lub z brakami w odpowiedziach. Takich ankiet było odpowiednio: (a) w szkołach podstawowych tylko 13, (b) w gimnazjach 60, (c) w szkołach średnich aż 222.
W badanej grupie gimnazjalistów 5048 (50,6%) ankiet wypełnili uczniowie klas 1, a 4935 (49,4%) uczniowie klas 2. W tej grupie wiekowej przebadano 5040 dziewczynek (co stanowi 50,2% grupy gimnazjali- stów) i 4916 chłopców (co stanowi 48,9 % grupy), a 87 dzieci nie podało swej płci.
Wyniki
Problem I: droga do szkoły i ze szkoły do domu
Niezależnie od płci i wieku (klasa 1 i 2) większość dzieci dochodzi do szkoły sama pieszo (67%). Tylko ok. 8% dzieci jest do szkoły przyprowadzana lub przywożona. Zwraca uwagę to, iż ok. 1/5 (22%) dzieci musi do gimnazjum dojechać różnymi środkami komunikacji miejskiej. Jeśli chodzi o drogę ze szkoły do domu, to już tylko 3% dzieci jest odprowadzanych lub odwożonych, dojeżdża różnymi środkami komunikacji nadal 22%
dzieci, wraca pieszo samotnie 24 % dziewczynek i 34 % chłopców, a z kolegami lub koleżankami 62% dziew- czynek i 51% chłopców. Wyniki są podobne dla uczniów klas 1 i klas 2.
Problem II: poczucie bezpieczeństwa
Uczniowie oceniali swoje poczucie bezpieczeństwa na skali 0-3 pkt w odniesieniu do pięciu sytuacji, gdzie 0 pkt oznaczało brak poczucia bezpieczeństwa. Generalnie hierarchia sytuacji ze względu na poziom po- czucia bezpieczeństwa jest następująca: miejsce 1 - droga do szkoły (średnia ocena: 2,42 pkt), miejsce 2 - droga ze szkoły (2,38) oraz osiedle, ulica, podwórko (2,38), miejsce 3 – w szkole (2,31) i miejsce ostatnie czwarte – tam, gdzie spędza się wolny czas (2,24). Poniższe diagramy (Rys. 1) pokazują odsetek uczniów, którzy oceniając swoje poczucie bezpieczeństwa odpowiadali “tak”, “raczej tak”, “raczej nie” i “nie” w odniesieniu do pięciu sytuacji. W drodze do szkoły nie czuje się bezpiecznie 7% uczniów (ok. 700 osób), ze szkoły - 10% (czyli ok.
1000 uczniów), w szkole nie czuje się bezpiecznie 13% uczniów, co daje liczbę ok. 1300 osób, na osiedlu, ulicy, podwórku – 12% czyli ok. 1200 uczniów, w miejscach spędzania wolnego czasu 15% czyli ok. 1500 uczniów.
Rys. 1. Poczucie bezpieczeństwa uczniów gimnazjów w zależności od sytuacji
Problem III: uczeń jako ofiara i świadek agresji
W stosunku do uczniów szkól podstawowych i średnich uczniowie z gimnazjów doświadczali jako ofia- ry najwięcej różnorodnych form agresji: groźby – 27%, kradzież – 16%, pobicie – 11% i wymuszanie – 10%. U uczniów młodszych z klas IV-VI dominowały groźby (18%) i pobicia (14%), a uczniów starszych ze szkół śred- nich groźby (29%) i kradzieże (25%). U gimnazjalistów istotnym czynnikiem różnicującym formy agresji okaza- ła się płeć. I tak, u dziewczynek częstość doświadczanych aktów agresji jest następująca: groźby (22%), kradzie- że (10%), wymuszanie (8%) i pobicia (tylko 5%), natomiast u chłopców podobnie wyraźnie dominują groźby (33%) i kradzieże (23%), potem pobicia (17%) i wymuszanie (13%).
Wyraźne są też różnice między dziewczynkami i chłopcami, jeżeli chodzi o bycie świadkiem agresji. U dziewczynek wyraźnie dominują dwie kategorie, tj. groźby (31%) i pobicia (27%), znacznie rzadziej są one świadkami wymuszania (12%) czy kradzieży (10%). U chłopców na pierwszym miejscu znalazły się pobicia
Droga ze szkoły
49%
41%
6% 4%
tak raczej tak raczej nie nie Droga do szkoły
41% 52%
5%
2%
tak raczej tak raczej nie nie
W szkole
48%
39%
9% 4%
tak raczej tak raczej nie nie
Na osiedlu, ulicy, podwórku
35% 53%
9% 3%
tak raczej tak raczej nie nie
Miejsca spędzania wolnego czasu
42%
43%
10% 5%
tak raczej tak raczej nie nie
(38%), potem groźby (34%), kradzieże (20%) i wymuszanie (18%). Wyraźnie więc widać, iż chłopcy znacznie częściej niż dziewczynki stają się zarówno ofiarami, jak i świadkami (obserwatorami) aktów agresji w tym wie- ku. Doświadczają też bardziej różnorodnych aktów agresji.
Pytano także o to, w jakich miejscach najczęściej uczniowie stają się ofiarami lub świadkami agresji.
Takim miejscem okazała się szkoła (!) – tutaj aktów agresji doświadczało w roli ofiary i/lub świadka aż 28%
dziewczynek i 30% chłopców. W miejscach spędzania wolnego czasu agresji doświadczało 14% dziewczynek i aż 25% chłopców. Na ulicy, osiedlu czy podwórku liczby wynoszą odpowiednio – dla dziewczynek 13%, a dla chłopców 16%. Stosunkowo bezpieczna okazuje się droga do szkoły (3% dziewczynek i 5% chłopców doświad- cza agresji) oraz ze szkoły do domu (10% dziewczynek i 14% chłopcówdoświadcza agresji). Ilustruje to Rys. 2.
Rys. 2. % dzieci, które doświadczyły agresji
Problem IV: sprawcy agresji
Opinie uczniów na temat tego, kim był napastnik są podobne w klasie 1 i 2, natomiast różne u dziew- czynek i chłopców. Najczęściej uczniowie uważali, iż napastnik był starszy od nich (dziewczynki – 36%, chłop- cy – 52%) lub że był ich rówieśnikiem (dziewczynki – 18%), chłopcy – 15%). Rzadko wskazywano na osobę młodszą (ok. 3% dzieci obojga płci) lub na osobę dorosłą (3% dziewczynek i 6% chłopców). Ok. 6% dzieci obojga płci podało, że nie potrafi określić wieku napastnika. Co ciekawe, dziewczynki najczęściej wskazywały na uczniów z tej samej szkoły jako napastników (32%, u chłopców 29%), natomiast chłopcy wskazywali na osoby nieznajome (35%, dziewczynki – 16%).
Problem V: informowanie o doświadczaniu agresji
Na pytanie, komu uczniowie powiedzieli, iż doświadczyli agresji uzyskano odpowiedzi podobne w kla- sach 1 i 2 oraz dla sytuacji bycia ofiarą i bycia świadkiem. Różnice dotyczyły płci. Chłopcy poinformowali przede wszystkim swoich rodziców (29%), na drugim miejscu znaleźli się koledzy (24%). U dziewczynek sytu- acja jest odwrotna: koleżanki – 21%, a rodzice - 19%. Chłopcy też znacznie częściej informowali swoje rodzeń- stwo (11%) niż dziewczynki (8%) oraz policjanta (4%, a dziewczynki tylko 2%). Podobne dane uzyskano na- tomiast odnośnie do nauczyciela (!) – tylko 8% dzieci obojga płci poinformowało właśnie jego. Co ciekawe, nie
- 5 10 15 20 25 30
w szkole wolny czas osiedle, ulica droga ze szkoły droga do szkoły
Rys. 1. % dzieci, które są ofiarami/świadkami agresji
dziewczynki chłopcy
powiedziało nikomu tylko 7% dziewczynek – ofiar agresji i 12% - świadków, ale aż 15 % chłopców – ofiar i 21% świadków.
Zadano dzieciom także pytanie o to, komu powiedziałyby, gdyby zostały pobite, okradzione lub grożo- no by im. Układ wyników był podobny, jak wyżej. Rys. 3. pokazuje odpowiedź typu “nikomu” dla obu pytań.
Widać wyraźnie, iż odsetek dzieci, które nikomu nie powiedziały i które sądzą, że nie powiedziałyby, że je napa- stowano jest najwyższy właśnie u gimnazjalistów.
Analizie poddano motywy, jakimi kierowały się dzieci nie informując nikogo o doświadczaniu ( w roli
ofiary i/lub świadka) agresji. Tutaj czynnikiem różnicującym okazał się i wiek i płeć dzieci. Uzyskane wyniki przestawia Tab. 1. Jak widać, u starszych uczniów wyraźnie dominuje przekonanie, iż informowanie kogoś o agresji nic nie da, przekonanie to jest podobnie silne u dziewczynek i chłopców. Stosunkowo często motywem był lęk, i to częściej u młodszych uczniów. U chłopców z kolei dwa razy częściej pojawiał się motyw chęci samodzielnego poradzenia sobie z sytuacją.
Tab. 1. Motywy nieinformowania przez dzieci o doświadczaniu agresji
motywy kl. 1 kl. 2 dziew. chłop.
bałem się 14% 9% 11% 12%
wstydziłem się 4% 3% 3% 4%
nie wiedziałem, kto może mi pomóc 6% 6% 6% 6%
chciałem poradzić sobie sam 10% 11% 7% 14%
uważałem, że to nic nie da 19% 27% 21% 25%
Problem VI: kontakt z narkotykami
Wśród badanej grupy ok. 20 % uczniów podaje, iż proponowano im kupno lub zażycie narkotyków.
Tab. 2 pokazuje, jak zróżnicowane są odpowiedzi uczniów ze względu na wiek, płeć oraz miejsce, w którym pojawiała się taka oferta. Jak widać, grupę ryzyka stanowią chłopcy oraz uczniowie starsi. Najczęściej oferty
0 2 4 6 8 10 12
klasa III klasa IV-VI gimnazja szkoły średnie Rys. 3. Ilu uczniów nikomu nie powiedziało lub nie powiedziałoby o doświadczeniu agresji?
nie powiedzieli nie powiedzieliby
zażycia lub kupna narkotyków pojawiają się na osiedlu czy ulicy oraz w miejscach spędzania wolnego czasu.
Stosunkowo bezpiecznym miejscem jest szkoła i miejsca w jej pobliżu.
Tab. 2. Kontakt uczniów z narkotykami
miejsce kl. 1 kl. 2 dziew. chłop.
w szkole 6% 7% 5% 8%
blisko szkoły 6% 7% 5% 8%
osiedle, ulica, podwórko 7% 11% 7% 11%
miejsca spędzania wolnego czasu 7% 11% 8% 10%
nie miałem takich propozycji 82% 77% 82% 77%
Wnioski z badań
Z przeprowadzonych badań wynika, że dzieci mają stosunkowo wysokie poczucie bezpieczeństwa.
Miejscem bezpiecznym wg ich opinii okazała się droga do i ze szkoły oraz osiedle czy ulica. Nieco niższe jest ich poczucie bezpieczeństwa w szkole oraz tam, gdzie spędzają swój wolny czas. Jednocześnie jednak spora liczba dzieci doświadczała różnych aktów agresji zarówno jako ich ofiary, jak i świadkowie, obserwatorzy, i to najczęściej w szkole. Znacznie częściej w takich sytuacjach znajdowali się chłopcy, oni też doświadczali bar- dziej różnorodnych aktów agresji, o które pytano w ankiecie niż dziewczynki. O tym, co im się przytrafia złego dzieci informują głównie swoich rodziców oraz kolegów i koleżanki, ale także swe rodzeństwo. Bardzo rzadko zwracają się do nauczycieli oraz policjantów. Spory odsetek dzieci nikogo nie informuje, a głównym motywem okazało się przekonanie, że to nic nie da. Przekonanie to jest silniejsze u uczniów klas 2 niż klas 1. Wiele dzieci próbuje samych sobie radzić, ale u niektórych to lęk jest motywem powstrzymującym przed zwróceniem się do kogoś. Około 20% dzieci spotkało się z propozycją kupna lub zażycia narkotyków. Działo się to najczęściej w tych miejscach, gdzie spędzają swój wolny czas oraz na osiedlu czy ulicy.
Porównanie tego obrazu z wynikami, jakie uzyskali uczniowie klas III, klas IV-VI oraz uczniowie szkół średnich pokazuje, iż gimnazjaliści wyróżniają się pod następującymi względami:
1. do szkoły dojeżdża różnymi środkami komunikacji trzy razy więcej gimnazjalistów niż uczniów szkół pod- stawowych,
2. ze szkoły do domu wraca z kolegami i koleżankami 57% uczniów gimnazjów w stosunku do 37% w klasach III, 51% w klasach IV-VI i tylko 33% uczniów szkół średnich,
3. poczucie bezpieczeństwa w szkole jest najmniejsze w stosunku do wszystkich pozostałych grup uczniów (aż 13% uczniów gimnazjów nie czuje się w szkole bezpiecznie, w stosunku do 10% w szkołach podstawowych i tylko 4% w szkołach średnich),
4. świadkami i ofiarami agresji uczniowie gimnazjów są najczęściej w szkole (aż 29% uczniów w stosunku do 12% uczniów kl. III, 12% uczniów kl. IV-VI i 10% uczniów szkół średnich),
5. mają większe poczucie bezpieczeństwa w miejscach spędzania wolnego czasu (średnia ocena 2,24 na 3 pkt) niż uczniowie szkół średnich (średnia ocena 2,05 na 3 pkt),
6. są najczęściej – ze wszystkich grup wiekowych - ofiarami wymuszania, także jako świadkowie najczęściej obserwują takie sytuacje,
7. najczęściej podają, iż napastnikiem był starszy uczeń z tej samej lub innej szkoły, a dwa razy częściej niż uczniowie szkół podstawowych podają (odpowiednio 12% i 26%), iż napastnikiem była nieznana im osoba, 8. najrzadziej ze wszystkim grup mówią rodzicom o tym, co złego ich spotkało, najrzadziej zwracają się do
policjanta, najwięcej jest wśród nich osób, które nikogo nie informują,
9. dwa razy więcej gimnazjalistów niż uczniów szkół średnich podaje, iż motywem nieinformowania o aktach agresji był lęk,
10. z propozycjami kupna lub zażycia narkotyków spotykają się prawie trzy razy częściej niż uczniowie szkół podstawowych, ale dwa razy rzadziej niż uczniowie szkół średnich.
Interpretacja
Badane osoby to uczniowie pierwszej i drugiej klasy gimnazjum czyli w wieku 13-14 lat. Jest to okres dorastania, często określany jako “wiek niepokojów dojrzewania” (Debesse, 1996), jako pierwsza faza dorasta- nia (Erikson, 1997). Jako podstawowe zadania rozwojowe dla tego okresu w życiu człowieka Havighurst (1983;
za: Brzezińska, 2000a, s. 234) wymienia: (1) osiąganie nowych i bardziej dojrzałych związków z rówieśnikami obojga płci, (2) opanowywanie społecznej roli związanej z płcią, (3) akceptowanie swej fizyczności i efektywne korzystanie z własnego ciała i (4) osiąganie emocjonalnej niezależności od rodziców i innych dorosłych. Ozna- cza to, iż dorastające dzieci zaczynają oddalać się od rodziny, poszukują swego miejsca pośród rówieśników, zaczynają podejmować działania pozwalające im na rozpoznawanie swoich właściwości i sprawdzanie siebie w różnych sytuacjach. Oznacza to także podejmowanie różnych działań ryzykownych czy wręcz niebezpiecznych dla ich zdrowia, a nawet życia. Ich rozwijający się organizm, zmieniające się relacje społeczne, przemiany psy- chiczne – to wszystko stanowi duże obciążenie. Dodatkowym czynnikiem mogącym chwilowo zakłócać funk- cjonowanie dorastającego dziecka jest zmiana szkoły, zmiana nauczycieli, a więc zmiana stawianych im wyma- gań, ale często także zmiana związana z wejściem w nową, niekiedy w znacznym stopniu obcą grupę rówieśni- ków – uczniów tej samej klasy w gimnazjum.
Jest to taki okres w życiu, kiedy ostatecznie kończy się dzieciństwo i rozpoczyna przygotowywanie do podejmowania coraz liczniejszych, poważnych obowiązków, a więc także brania odpowiedzialności za swoje decyzje. Szczególnego znaczenia nabiera w tym okresie stosunek rodziców do dorastającego dziecka, to, czy obdarzają je zaufaniem i umieją stawiać mu rozsądne granice oraz konsekwentnie egzekwować zawarte z nim umowy czy też odwołują się jedynie do swej formalnej pozycji rodzica i korzystają ze swej władzy, siły jako głównej podstawy zachowań dyscyplinujących, zwykle silnie karzących. Okres dorastania dziecka jest bowiem trudnym okresem także dla obojga rodziców. Jeżeli chcą utrzymać dobry kontakt ze swym synem czy córką sami muszą zaakceptować to, że ich dziecko nie wymaga już opieki i kontroli w większości codziennych sytuacji życiowych, że bardziej potrzebny jest mu mądry doradca niż kontroler, powiernik niż ktoś, kto steruje jego za- chowaniem (por. Brzezińska, 2001).
Trudne zadanie stoi też przed wychowawcami i nauczycielami takich “młodych dorastających”. Szcze- gólnie w tym wieku oferta i dydaktyczna i wychowawcza musi być atrakcyjna, musi mieć wielką pociągającą moc, musi odwoływać się zarówno do istotnych w tym momencie życia potrzeb, jak i być dostosowana do kształtujących się intensywnie aspiracji, planów, a nawet marzeń (por. Brzezińska, 2000b, s. 231-232). Nauczy-
ciel pracujący bez zaangażowania, zniechęcony czy wypalony nie pociągnie za sobą swoich poszukujących, eksplorujących świat uczniów. Nie pociągnie ich za sobą także nauczyciel mało kompetentny, wymagający jedynie odtwarzania wiedzy, pozbawiony pomysłów na to, jak zachęcić uczniów do zadawania pytań, poszuki- wania wielu odpowiedzi, do tworzenia i eksperymentowania. Gdy powstaje pusta przestrzeń między oczekiwa- niami i wymaganiami nauczyciela a potrzebami i możliwościami uczniów pojawia się pokusa wypełnienia jej.
Wtedy ujawniają się zachowania niepożądane, wtedy agresja czy przemoc stają się skutecznymi środkami reali- zacji własnych celów. Wtedy ci, którzy w grupie rówieśniczej dysponują jakąś ofertą spędzania czasu znajdują uznanie u innych.
Droga od zachowań nie zawsze zgodnych z normami społecznymi, ale zaspokajających ważne potrzeby rozwojowe do zachowań dewiacyjnych czy wręcz przestępczych wcale nie jest taka daleka (por. rozważania Urbana, 1999, 2000). Dorastające dziecko, które nie ma poczucia bycia akceptowanym w swej klasie czy grupie podwórkowej, które nie może porozumieć się ze swymi rodzicami, które w kontakcie ze swymi nauczycielami stale doświadcza dotkliwego poczucia własnej niekompetencji jest dobrym potencjalnym kandydatem do wejścia na taką właśnie ścieżkę. James Gilligan (2000) właśnie w dojmującym poczuciu wstydu rodzącego się wtedy, gdy człowiek publicznie doświadcza swej małości i niekompetencji upatruje głównego źródła zachowań de- strukcyjnych i autodestrukcyjnych. Wg niego droga od doświadczania owego wstydu do brutalnej przemocy wobec innych i siebie jest bardzo krótka, bowiem “wszelka przemoc jest próbą wymierzenia sprawiedliwości”
(op. cit., s. 26).
Przedstawione wyniki badań nie ukazują obrazu gimnazjalisty w czarnych barwach. Jednakże uważny Czytelnik czyli ten, któremu dobro dziecka – i to aktualne, związane z dobrym samopoczuciem syna czy córki, ucznia czy uczennicy i to przyszłe, związane z prawidłowym przebiegiem rozwoju w następnym, jeszcze trud- niejszym okresie dorastania i potem w dorosłym już życiu leży na sercu, z pewnością potrafi wskazać obszary ryzyka, nieco mącące ten jasny w sumie obraz. Owe obszary wymagające naszej - dorosłych - nie tylko refleksji, ale i podjęcia pilnie działań to:
(1) organizacja aktywności dzieci w trakcie ich pobytu w szkole: mądra kontrola tej aktywności przez nauczy- cieli, ale i ukierunkowywanie jej przez bogactwo i przede wszystkim różnorodność ofert dydaktycznych i wychowawczych,
(2) organizacja aktywności dzieci w czasie wolnym od nauki, (3) kontrola miejsc spędzania przez nie czasu wolnego, (4) relacje wewnątrz rodziny, z rodzicami, rodzeństwem, (5) relacje wewnątrz grup rówieśniczych,
(6) relacje nauczyciele – uczniowie.
Literatura
Brzezińska, A. (2000a). Społeczna psychologia rozwoju. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Brzezińska, A. (2000b). Psychologia wychowania. W: J. Strelau, (red.), Psychologia. Podręcznik akademicki (tom III, s. 227-257). Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Brzezińska, A. (2001). Sztuka kochania. Wielkopolska Gazeta Wyborcza z dnia 1 czerwca 2001 roku, nr 127 (3039), s. 14-15.
Brzezińska, A., Hornowska, M., Mamys, Z. (2001). Czy nasze dzieci czują się bezpieczne? Raport z badań. Wielkopolska Gazeta Wyborcza z dnia 11 maja 2001 roku, nr 109 (3021), s. 10-14.
Debesse, M. (1996). Etapy wychowania. Warszawa: Wydawnictwo Żak.
Erikson, E. H. (1997). Dzieciństwo i społeczeństwo. Poznań: Wydawnictwo Rebis.
Gilligan, J. (2000). Wstyd i przemoc. Poznań: Media Rodzina.
Urban, B. (1999). Zachowania dewiacyjne młodzieży. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Urban, B. (2000). Zaburzenia w zachowaniu i przestępczość młodzieży. Kraków:
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
