Zabawy i lalki z dzieciństwa - Zofia Tarka - fragment relacji świadka historii [TEKST]

Nasze ogródki w tych domach na [ulicy] Weteranów to stały troszeczkę wyżej niż te działki, na których dzisiaj jest Biblioteka UMCS-u, więc można było z tej górki zjeżdżać.

Mnóstwo było takich zabaw podwórkowych: bawiło się w dwa ognie, bawiło się piłką odbijaną o ścianę – to była dziesiątka i piętnastka – tak się nazywały [te gry],

Miałam wtedy siedem lat, więc to trochę za młody wiek, żeby iść do komunii, ale ksiądz powiedział, że zbliża się front - czerwiec, [19]44 rok, a, że moja siostra szła

W tym miejscu, gdzie na rogu Mickiewicza dwa bloki takie wysokie stoją, czteropiętrowe, była duża łąka i tam graliśmy w piłkę, ganialiśmy się, bawiliśmy się, bo

kiedyś mama mówi: „Werner, kiedy się skończy ta wojna?" - „Kiedy Hitlera weźmie cholera to się wojna skończy” A on mówi: „Cicho, matka.. Tak że nie krępowali

Ponieważ chleba dużo się piekło, to żeby nie sczerstwiał dwie gospodynie się umawiały i piekły chleb na wymianę - jedna piekła, dzieliła się z drugą, i tak

Ale tak, tych świąt [przedwojennych], to ja dużo nie pamiętam, bo byłam za mała, a później to już jedne, dwa może te święta były.. A jeszcze po wojnie w Lublinie też

Były do drugiej wsi, pamiętam: raz to było tak gorąco i przyszliśmy, a pan Zaborski nie dał pić, bo bał się, żeby dzieci się nie poprzeziębiały!. To złe dzieci były na