Antysemityzm w powojennej Polsce - Samuel Gradel - fragment relacji świadka historii [TEKST]

Ta atmosfera doprowadziła do tego, że moim najlepszym kolegą – i nie miałem innych w gimnazjum – był Ukrainiec, którego też trochę szykanowano tam.. W szkole już

Nie miałam się w co ubrać, nie miałam dosyć jedzenia, nikt o mnie nie dbał, ja nie miałam nikogo. Oczywiście, że były wypadki,

Chodziłem do polskiej szkoły powszechnej, mieszkałem przez długi czas na Marymoncie, tam prawie nie było Żydów.. Z tych lat pozostały mi bardzo

Mój ojciec był [wtedy] bardzo zaniepokojony i poszedł do różnych władz i tak dalej, chłopak się znalazł naturalnie. To był jedyny, bardzo nieprzyjemny [incydent, ale] nie

Od czasu do czasu były bitki, ale nie kończyło się na czymś gorszym, jak dzisiaj, dzisiaj się idzie przecież na noże, wtedy się jeszcze nie szło na noże. Ja nie miałam

I dostać się na studia to też tylko na jakieś prawo, że potem miał takie trudności, ażeby mieć prawo w ogóle do praktykowania.. Jak to wygląda, to taki chłopak,

Ja pamiętam, i to było bardzo bolesne, w trzydziestym ósmym roku może jeszcze, ale już na pewno przed wojną, bo to jest ostatni rok przed wojną, mój ojciec, moi rodzice mieli

Nie każdy poznał [we] mnie Żydówkę, jeszcze miałam blond włosy i moja mowa była inna niż teraz, ja pięknie mówiłam po polsku, bardzo pięknie. Ryzykowałam,