Zabranie ojca do obozu pracy w Budzyniu - Sara Grinfeld - fragment relacji świadka historii [TEKST]

To tylko można było napisać, bo nie było wolno pisać żadnej treści, tylko nazwiska, podpisać się, no ale to też już dużo dawało, bo jeżeli myśmy dostały powiedzmy

Ze Stutthofu przyszedł list od taty, bo wolno było raz na jakiś czas wysłać więźniowi list do swojej rodziny.. To w Stutthofie był taki zwyczaj, z tym, że listy musiały być

Otwieram drzwi, stoi przede mną Niemiec, bo oni we wszystkich zawodach lubili mundury, i on się pyta o mojego ojca.. Ja mówię: „Ojca nie ma w domu, jest tam w miasteczku

To się też dowiedziałam przez tą panią z Kraśnika, która przyjeżdżała i przysłała mi trochę złotych monet, które ojciec u niej ukrywał. Skąd on to miał, tego ja

Potem, z czasem zaczął się nabór dzieci do szkoły, bo wśród uciekinierów zjawiali się też nauczyciele.. Również pan Chodorowski, o którym mówiłam, uczył jeszcze

Uciekali i wpadali do domu, między innymi byli u mnie, w sumie było siedmiu czy dziewięciu, trzech było Polaków, reszta to właśnie byli Żydzi. Jak wpadali, to pierwsza rzecz,

Przecież bądź co bądź tyle tysięcy ludzi w oka mgnieniu żeby zginęło… Ten zapach sośniny na wzgórzu tak mi się wbił w pamięć, [że] w wojsku koło Sulęcina, gdy byliśmy

Myśmy mieszkali w odosobnieniu, tacy uciekinierzy skupisk unikali, jednak życie ich zmuszało [do kontaktu z ludźmi], osobny jakiś dom [był bezpieczniejszy, żeby]