Można wyodrębnić następujące objawy pojawiające się u dzieci ze spek-trum autyzmu26. Dotyczą one wielu obszarów funkcjonowania.
Zachowania społeczne – jakościowe trudności w interakcjach społecznych Niepokojące objawy autystyczne u małych dzieci pojawiają się już w pierwszym roku życia i są nimi niechęć do kontaktu fizycznego z opieku-nem lub obojętność na kontakt. Większość dzieci nie przejawia tzw. lęku separacyjnego i unika kontaktu wzrokowego. W późniejszym okresie dzieci z ze spektrum autyzmu nie rozumieją zasad interakcji społecznych. Są czę-sto egocentryczne, naiwne, nie lubią kontaktu fizycznego, mówią do innych, nie patrząc na nich, nie potrafią zrozumieć dowcipów, metafor. Głos ich może być monotonny lub mogą w nienaturalny sposób nim modulować.
Brakuje im taktu, są bezpośrednie, niezainteresowane inicjowaniem oraz
24 T. Atwood, Zespół …, op. cit., s. 24.
25 P. Randall, J. Parker, Autyzm …, op. cit., s.132-135.
26 T. Atwood, Zespół …, op. cit., s. 26-29.
DZIECKO ZE SPEKTRUM AUTYZMU W PRZEDSZKOLU – STRATEGIE RADZENIA
SOBIE Z UCZNIEM AUTYSTYCZNYM I Z ZESPOŁEM ASPERGERA 143 podtrzymywaniem rozmowy27. Dzieci te przejawiają również zaburzenia roż-nego rodzaju czynności pozawerbalnych, regulujących interakcje społeczne, nie znają kodów społecznych, unikają kontaktu wzrokowego, nie odpowia-dają uśmiechem na uśmiech, mają ubogą mimikę twarzy. Często prezentu-ją nieadekwatne, wyolbrzymione reakcje społeczne i emocjonalne. Wykazuprezentu-ją brak chęci do nawiązywania odpowiednich do wieku kontaktów z rówieśni-kami, rzadko też spontanicznie szukają okazji do dzielenia się z innymi ludźmi swoimi doświadczeniami. Wśród dzieci autystycznych w obszarze funkcjonowania społecznego i przebiegu interakcji możemy zastosować na-stępującą typologię28:
1. Osoby pasywne, dzieci pełne rezerwy, powściągliwe – najliczniejsza grupa; osoby te nie są zdolne do zabawy, oddają się stereotypowej, po-wtarzalnej czynności; nie nawiązują spontanicznie kontaktów z innymi osobami, z wyjątkiem tych, którzy służą zaspokojeniu ich potrzeb. Ak-ceptują próby nawiązania kontaktu ze strony innych osób, ale przyj-mują bierną postawę.
2. Dzieci, które często nieświadome niebezpieczeństw robią rzeczy istotnie zagrażające ich zdrowiu, przy czym przejawiają lęk, wobec obiektywnie niegroźnych obiektów: np. autobusy, wiatr, przedmioty o określonym kolorze, prysznic, pewne osoby
3. Osoby aktywne, specyficzne w kontakcie – spontanicznie i aktywnie nawiązują kontakty z innymi, lecz czynią to w mało skuteczny swoisty, naiwny i jednostronny sposób. Nie są świadome i nie potrafią przyjąć perspektywy drugiego uczestnika interakcji. Mowa jest tu lepiej rozwi-nięta niż w pozostałych grupach.
Rozwój mowy jest zazwyczaj opóźniony lub całkowicie zahamowany.
Większość małych dzieci z autyzmem sprawia wrażenia, jakby nie rozumia-ła, co się do nich mówi. Mamy też do czynienia z regresem mowy, czyli po pojawieniu się pierwszych słów, dziecko przestaje ich używać. Brak rozwoju mowy nie jest u tych dzieci kompensowane komunikacją gestami i mimiką.
Potrzeby są komunikowane poprzez płacz lub krzyk. Funkcję komunikacyj-ną pełnią też zachowania agresywne lub autoagresywne. Mowa też jest używana w celu autostymulacji, (stereotypowe powtarzanie zasłyszanych słów, zdań, np. reklam). Typowe jest odwracanie zaimków osobowych (mó-wienie o sobie ty, on, a nie ja). U starszych dzieci w wieku przedszkolnym należy zwrócić uwagę na nieprawidłową budowę gramatyczną wypowiedzi, dziecko może tworzyć też własne słowa w celu nazywania rzeczy lub czyn-ności. Wypowiedzi dziecka mają charakter spostrzeżeń, którymi dziecko dzieli się, nie zwracając uwagi na to, że są to komunikaty niestosowne, któ-rymi można sprawić innym przykrość. Pojawiają się często długie, uciążliwe dla otoczenia monologi na temat zainteresowań przed obcą osobą; dzieci te nie potrafią przyjąć perspektywy innej osoby, nie są empatyczne, nie do-strzegają, że swymi wypowiedziami nużą, obciążają otoczenia. Egocentryzm
27 G. Jagielska, Objawy …, op. cit., s. 41-48.
28 E. Pisula, Autyzm …, op. cit., s. 36-39.
powoduje, że dzieci te nie zauważają brak zainteresowania u odbiorcy.
Dzieci autystyczne nie rozumieją na czym polega dochowanie tajemnicy. Są szczere i bezpośrednie. Mówią to, co myślą, nie zdając sobie sprawy z tego, że ich słowa mogą mieć obraźliwy i negatywny wydźwięk. W ich zachowaniu widoczny jest brak zrozumienia dla potrzeb innych ludzi i ich uczuć; dzieci ze spektrum autyzmu mogą sprawiać wrażenie bezceremonialności29.
Cechy języka i mowy30:
U dzieci z ASD obserwuje się opóźnienie wczesnego rozwoju mowy;
w późniejszym okresie rozwoju, dziecko na pozór perfekcyjnie ma opanowa-ne funkcje ekspresyjopanowa-ne języka, zwłaszcza w przypadku Zespołu Aspergera, jednak występuje dziwna prozodia, szczególne cechy głosu. Dzieci auty-styczne nie rozumieją znaczenia komunikatów, co obejmuje też nieprawi-dłową interpretację znaczeń dosłownych i ukrytych oraz słabe rozumienie metafor i frazeologizmów oraz tekstów o charakterze humorystycznym (dowcipy, kawały itp.). U dzieci ze spektrum autyzmu występują również echolalie31.
Komunikacja niewerbalna32:
W komunikacji niewerbalnej występuje ograniczony zakres gestów, nie-zdarny język ciała, ograniczony zakres lub niewłaściwe stosowanie mimiki.
Charakterystyczne jest szczególnie, „sztywne” spojrzenie, unikanie kontak-tu wzrokowego i patrzenia w twarz rozmówcy oraz trudności w utrzymaniu bliskiego kontaktu fizycznego, niechęć i lęk przed dotykiem.
Trudności w koordynacji ruchów
Charakterystyczną cechą jest „niezgrabność” fizyczna. Dzieci nie osią-gają dobrych wyników w grach zespołowych. Mają również problemy z pre-cyzją ruchów, czego efektem są kłopoty w pisaniu, spowolnione rozwiazy-wanie zadań pisemnych, nieumiejętność rysowania33.
Funkcjonowanie emocjonalne
Dziecko nie potrafi nawiązać bliskich relacji, nawet z członkami w ro-dzinie; nie wita się, ani nie reaguje spontanicznie na opiekuna, nauczyciela czy rodzica. Może też podchodzić zbyt blisko lub uciekać zbyt daleko od osób w swoim najbliższym środowisku. Słabo wyraża emocje, albo czyni to w sposób nieodpowiedni, typowy tylko dla siebie. Rzadko dzieli emocje, a stany emocjonalne i nastroje innych nie są przez niego dostrzegane.
Dziecko nie odczytuje emocji innych, bliskich osób w otoczeniu, nie dzieli
29 G. Jagielska, Objawy …, op. cit., s. 44.
30 L. Jackson, Świry, dziwadła i Zespół Aspergera, przeł. E. Niezgoda, Warszawa 2005, s. 30-34.
31 K. Siegel, Echolalia w mowie dziecka z całościowymi zaburzeniami rozwoju. Sposób na ucieczkę czy na komunikację?, „Studia Pragmalingwistyczne” 2012, nr 4, s. 59-70.
32 G. Jagielska, Dziecko z Autyzmem i Zespołem Aspergera w szkole i przedszkolu. Informacje dla pedagogów i opiekunów, Warszawa 2010, s. 15.
33 Ibidem, s. 15.
DZIECKO ZE SPEKTRUM AUTYZMU W PRZEDSZKOLU – STRATEGIE RADZENIA
SOBIE Z UCZNIEM AUTYSTYCZNYM I Z ZESPOŁEM ASPERGERA 145 z nimi radości, smutku, strachu, nie posługuje się też typowymi gestami w celu nawiązania kontaktów społecznych.
Dzieci autystyczne trudno adaptują się do sytuacji czy otoczenia i wówczas przeżywają stres. Kłopot sprawia im zaakceptowanie tego, że mogły się po-mylić, wykonując jakąś czynność. Spowodowane jest to ich niską samooce-ną i bardzo wysokim samokrytycyzmem. Bardzo szybko zniechęcają się do wykonywania jakiegoś zadania, gdy nie wychodzi im rozwiązanie. Wykazują też nadwrażliwość emocjonalną i nieadekwatne reakcje emocjonalne; często reagują złością, gniewem i agresją, gdy poziom ich frustracji (często związa-ny z nadwrażliwością na bodźce) narasta do poziomu, w którym nie są w stanie dalej funkcjonować34.
Nieprawidłowy wzorzec zabawy
Jedną z przyczyn ubogich kontaktów dzieci autystycznych z rówieśni-kami są ograniczone umiejętności zabawy, zwłaszcza brak tzw. zabawy funkcjonalnej, opartej na wyobraźni, naśladowaniu i pozorowaniu. Jak czy-tamy: „Zabawa z rówieśnikami sprawia duże trudności wielu czterolatkom z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Takie dzieci nie mają umiejętności przetwarzania informacji, które pozwalałaby im angażować się w relacje oparte na wzajemności i wykonywaniu czynności na zmianę. Nie odczytują zasad społecznych polegających na dawaniu i otrzymywaniu czegoś w za-mian, co często jest konieczne do zabawy i współpracy z innymi dziećmi”35. Dziecko często więc bawi się w samotności, nie jest zainteresowane zabawą innych dzieci, a jego własne, często stereotypowe i mało kreatywne zabawy nie są interesujące dla pozostałych dzieci36. I tak u dzieci w wieku przed-szkolnym brak jest zabaw związanych z naśladowaniem lub brak zabaw na niby, związanych z używaniem przedmiotów w sposób symboliczny. Zabawy są najczęściej „ubogie”; stereotypowe, powtarzalne, bez użycia wyobraźni, np. porządkowanie i układanie zabawek w ten sam sposób, gromadzenie określonych przedmiotów, układanie według powtarzalnego schematu.
Działania dziecka, powtarzane wielokrotnie (np. kręcenie przedmiotami, wprawianie ich w ruch) związane są z autostymulacją sensoryczną. Dziecko wykazuje pewne przywiązanie do przedmiotów, z którymi się nie rozstaje.
W przeciwieństwie do zdrowych dzieci nie są to miękkie przedmioty (miś itp.), ale bardzo często przedmioty codziennego użytku37.
Stereotypie ruchowe
Stereotypie ruchowe mogą przybierać niebezpieczne formy, a dziecko może utracić kontrolę nad przymusem powtarzania pewnych gestów czy ruchów. Narastająca w tej sytuacji frustracja może doprowadzić nawet do wybuchu gniewu i agresji. Zachowania stereotypowe nasilają się w
34 T. Atwood, Zespół …, op. cit., s. 50-52.
35 B. Nason, Porozmawiajmy o autyzmie, przeł. A. Haduła, Kraków 2017, s. 315.
36 J. Błeszyński, Mowa i język dzieci z autyzmem. Wybrane zagadnienia, Słupsk 1998, s. 77.
37 G. Jagielska, Objawy …, op. cit., s. 37-41.
cjach związanych z nadmierną stymulacją lub gdy stymulacja jest zbyt uboga38.
Sensoryzmy
Dzieci autystyczne specyficznie odbierają i przetwarzają bodźce płynące z otoczenia. Zaburzeniom ulega odbiór bodźców z narządów zmysłów, to jest ze wzroku, słuchu, smaku, węchu i dotyku. Powoduje to, że dzieci wy-korzystują bodźce do własnej, aktywnej autostymulacji, które przybierają postać stereotypii, głównie o charakterze motorycznym i słownym. Są to na przykład: podskoki, kręcenie się na palcach, napinanie stawów, rytmiczne kiwanie się, wyginanie rąk, wprawianie przedmiotów w ruch wirowy, czy też echolalie39. Nieprawidłowości w odbiorze bodźców podzielono na trzy gru-py40:
1. nadwrażliwość (obniżony próg wrażliwości na określony typ bodźców sensorycznych; do mózgu przekazywana jest zbyt duża ilość informacji sensorycznych)
2. podwrażliwość (próg rejestracji bodźców jest podwyższony, dziecko mo-że nie reagować na intensywne bodźce, w tym na przykład na zranienie czy ból)
3. tak zwany biały szum (spowodowany jest zakłóceniami wytwarzanymi przez układ nerwowy; występują zakłócenia wytwarzane przez układ nerwowy w postaci stałego, monotonnego szumu, który utrudnia inter-pretację wrażeń sensorycznych, dziecko może wówczas poszukiwać bodźców i dokonywać autostymulacji).
Trudności w nauce
Dzieci ze spektrum autyzmu w normie intelektualnej wykazują prze-ciętny lub ponadprzeprze-ciętny poziom inteligencji, zwłaszcza werbalnej. Cechą charakterystyczną tych dzieci jest trudność myślenia abstrakcyjnego oraz kłopoty z rozumieniem. Wszystkie skierowane do nich sformułowania i me-tafory rozumieją dosłownie. Ich wyobraźnia cechuje się wysoką konkretno-ścią. W wieku szkolnym charakterystyczne jest bogate słownictwo, bardzo szczegółowe i dokładne wypowiedzi. Ta skrupulatność w wypowiadaniu daje wrażenie, że to, o czym tak dokładnie mówią, jest przez nich rozumiane.
W rzeczywistości często powtarzają to, co wcześniej usłyszały albo przeczy-tały. Dzieci te bowiem wykazują się dobrą zdolnością zapamiętywania na zasadzie zapamiętywania mechanicznego41.
38 A. Bryńska, E. Lipińska, M. Matelska, Objawy obsesyjno-kompulsyjne, tiki, stereotypie ru-chowe czy dążność do zachowania stałości otoczenia? Występowanie powtarzalnych aktyw-ności u pacjentów z całościowymi zaburzeniami rozwoju – opis przypadków, „Psychiatria Pol-ska” nr 5/2011 s. 759-768.
39 B. Odowska-Szlachcic, Metoda integracji sensorycznej we wspomaganiu rozwoju mowy u dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, Gdańsk 2010, s. 68-69.
40 C. H. Delacato, Dziwne, niepojęte. Autystyczne dziecko, przeł. M. Główczak, Warszawa 1995, s. 81-90.
41 T. Atwood, Zespół …, op. cit., s. 83-90.
DZIECKO ZE SPEKTRUM AUTYZMU W PRZEDSZKOLU – STRATEGIE RADZENIA
SOBIE Z UCZNIEM AUTYSTYCZNYM I Z ZESPOŁEM ASPERGERA 147 Problemy z koncentracją uwagi
Zaburzenia poznawcze, towarzyszące autyzmowi, mają znaczący wpływ na funkcjonowanie społeczne dziecka. Jednym z bardzo istotnych procesów poznawczych, znacznie zaburzonych u dzieci autystycznych jest niewątpli-wie uwaga. Braki w tym zakresie nie ograniczają się wyłącznie do sytuacji społecznych, ale także w nich wyraźnie się ujawniają. Często złożone, kom-pleksowe i zmienne bodźce społeczne, nie dają się w żaden sposób przewi-dzieć. Ta sytuacja wprowadza ogromny niepokój u autystyka. Dzieci te bo-wiem, mają poważne trudności z przenoszeniem uwagi z osoby na przed-miot lub wydarzenie. Nie potrafią tworzyć wspólnego pola uwagi, dzielić się zainteresowaniem danym obiektem, śledzić na czym skupia swoja uwagę inna osoba42. Dzieciom ze spektrum autyzmu dużo trudności sprawia kon-centracja uwagi na wykonywanej czynności czy zadaniu. Powodem tego są bodźce wewnętrzne (specjalne zainteresowania), brak organizacji pracy, kłopoty z koncentrowaniem się nad tym, co dzieje się w danej sytuacji.
U dzieci tych występuje silna tendencja do wycofywania się w swój we-wnętrzny świat, który jest dla nich bezpieczniejszy, bo dobrze znany43.
Ograniczony zakres zainteresowań
Jedną z cech typowych jest wręcz obsesyjne zainteresowanie pewnymi tematami44. Dzieci autystyczne mogą godzinami mówić na dany temat, wciąż zadawać te same pytania. Nie potrafią rezygnować z możliwości zaj-mowania się ulubionym tematem. Są tak skoncentrowane na opowiadaniu, że nie widzą braku zainteresowania ze strony rozmówcy45.
Unikanie zmian
W zachowaniu dzieci z autyzmem i z Zespołem Aspergera łatwo zauwa-żyć brak akceptacji zmian w otoczeniu i w rutynowych zachowaniach. Kiedy już dojdzie do zaburzenia tej równowagi, dzieci stają się niespokojne, a tak-że odczuwają silny stres; mogą nawet reagować krzykiem, płaczem i wybu-chami agresji na zmiany w otoczeniu lub planu dnia. Zatem wśród trud-nych zachowań może pojawić się uporczywe naleganie dziecka na nie-zmienność w środowisku, na zachowanie rutyny i rytuałów oraz opór przed podejmowaniem nowych aktywności. Opór ten może przejawiać się w za-chowaniach agresywnych, napadach złości, wybuchach gniewu. Dziecko może chcieć wyrządzić krzywdę komuś kto znajduje się w najbliższym oto-czeniu, albo przenosi gniew i potrzebę rozładowania agresji na samego sie-bie (np. bicie się, gryzienie, rzucanie o ścianę, okładanie siesie-bie bądź innych pięściami)46.
Należy podkreślić, że objawy autyzmu okresie przedszkolnym często nasilają się i stają się bardziej widoczne. Wpływ na to ma między innymi fakt, że u neurotypowych rówieśników to czas intensywnego rozwoju umie-jętności społecznych. Natomiast brak zainteresowania rówieśnikami,
42 E. Pisula, Małe dziecko z autyzmem, Gdańsk 2005, s. 44-49.
43 G. Jagielska, Objawy…, op. cit., s. 48-49.
44 L. Jackson, Świry …, op. cit., s. 30-31.
45 T. Atwood, Zespół …, op. cit., s. 56.
46 L. Jackson, Świry …op. cit., s. 68.
nowe wzorce zabawy, brak kreatywności, wyobraźni oraz pozorowania w zabawie mocno odróżniają dziecko z ASD. Dochodzą do tego poważne zaburzenia w komunikowaniu się. Wśród zachowań trudnych pojawiają się też problemy behawioralne takie jak: nadmierna ruchliwość, zaburzenia koncentracji, napady złości, krzyku, płaczu bez łez, masturbacja, obnaża-nie się w miejscach publicznych, załatwiaobnaża-nie potrzeb fizjologicznych w obnaża- nie-odpowiednich miejscach, trudności w spożywaniu posiłków, wybiórcze je-dzenie, polidypsja, problemy ze snem, trudności w treningu czystości (mo-czenie, zanieczyszczanie się), oraz sensoryzmy, czyli paradoksalna reakcja na bodźce i nadwrażliwość na nie47.