Charakterystyka sieci kolei metropolitarnej

Należy zaznaczyć, że w tym podrozdziale autorka zajmie się tylko siecią kolejową znajdującą się pod zarządem Transport for London, czy-li siecią London Overground. Temat innych operatorów obsługujących stolicę Wielkiej Brytanii jest zbyt obszerny, aby go tu omówić.

W 2004 r. rząd opublikował dokument „Future of Rail” (ang. przy-szłość kolei). Stwierdza w nim, że władze Londynu powinny przejąć część odpowiedzialności za kolej obsługującą stolicę. Dokument „The Railway Act”, wydany rok później, przekazał burmistrzowi oraz TfL odpowie-dzialność za zarządzanie koleją metropolitarną Overground Network, która wcześniej była zarządzana na mocy franczyzy przez Silverlink Trains. W skład przekazanej sieci wchodziły następujące trasy:

• linia North London Line (NLL) z Richmond do North Woolwich, • linia West London Line (WLL) z Clapham Junction do Willesden

Junction,

• linia „Goblin” z Gospel Oak do Barking,

• linia Watford DC pomiędzy Euston i Watford Junction przez Willesden Junction.

Magdalena Drzewoszewska

172

Pierwsze trzy z wymienionych linii zapewniają okrężne połączenie między dzielnicami miasta. Czwarta natomiast pokrywa się częściowo z linią metra Bakerloo. Te cztery linie razem są znane pod nazwą „North London Railway”. TfL nazwała sieć London Overground i oznakowała lo-giem podobnym do używanego na oznaczenie metra.

W 2007 r. odpowiedzialność za zarządzanie siecią kolejową zo-stała przekazana należącej do TfL jednostce London Rail, powołanej w 2003 r. w celu opracowania zintegrowanego planu zarządzania koleją oraz podniesienia standardów, skupiając się na inwestycjach w londyń-skie koleje. Do obowiązków London Rail należy10:

• nadzorowanie nowych projektów (np. rozbudowy linii East London i renowacji sieci London Overground),

• zarządzanie obsługą sieci Tramlink,

• wspieranie projektu Cross Rail i Thameslink, • zarządzanie obsługą Docklands Light Railway,

• wpływanie na wkład National Rail w proces integracji publicznego transportu dla Londynu,

• praca z rządem i przemysłem kolejowym nad planami przystosowa-nia londyńskiej kolei do przyszłych potrzeb pasażerów,

• współpraca z przemysłem towarowym w obszarze, wspieranie zrów-noważonego przepływu towarów i promocji transportu kolejowego.

W czerwcu 2007 r. do obsługi London Overground wyznaczona za sta ła London Overground Rail Operations Ltd (LOROL). Zadaniem LOROL jest wypełnianie standardów jakości i bezpieczeństwa, a także zarządzanie ludźmi, częstotliwością jazdy pociągów i systemem bile-towym. Zarządzanie infrastrukturą trakcyjną i sygnalizacyjną pozosta-wiono w rękach Network Rail. Pierwszymi zmianami dokonanymi przez nowych zarządców były11:

• obsługa na każdej stacji,

• wprowadzenie karty miejskiej Oyster,

• dodatkowe kursy we wczesnych godzinach rannych i późnych wie-czornych (w celu dopasowania kursów pociągów do kursowania linii metra).

Od czasu przejęcia London Overground przez TfL wprowadzo-no wiele udogodnień dla podróżujących. Poprawiowprowadzo-no bezpieczeństwo na stacjach oraz poziom obsługi klientów dzięki obecności personelu na każdej ze stacji w godzinach kursowania pociągów. Umożliwiono pasażerom korzystanie z karty Oyster. Wprowadzono dodatkowe kur-sy we wczesnych i późnych godzinach. Podczas wakacji w 2008 r.

10 www.tfl.gov.uk/corporate/modesoftransport/1558.aspx [z dn. 11.10.2012]. 11 www.alwaystouchout.com/project/43#InitialImprovements [z dn. 11.10.2012].

10. Rodzaje miejskiego transportu szynowego w Londynie 173 przeprowadzono gruntowne porządki na stacjach. W 2009 r. pracę roz-począł nowy tabor kolejowy, składający się z 54 maszyn dostarczonych przez firmę Bombardier Transportation. Pociągi posiadają klimatyzację, szersze alejki i siedzenia. Większe drzwi umożliwiają szybsze wysiada-nie i wsiadawysiada-nie, a także wysiada-nie stanowią przeszkody dla osób poruszają-cych się na wózkach. Pasażerowie są lepiej poinformowani dzięki komu-nikatom audio w pociągach.

Linia East London należąca do London Underground została za-mknięta w grudniu 2007 r. w celu przebudowy, wydłużenia i wciele-nia do sieci London Overground. W czerwcu 2010 r. zostały urucho-mione przejazdy na pierwszym z odcinków. Pociągi kursują z Dalston Junction na północy do New Cross, Crystal Palace i West Croydon na południu. W ramach projektu powstają cztery nowe stacje. W lutym 2011 r. linia została przedłużona do Highbury & Islington. W 2012 r. został ukończony zachodni odcinek z Surrey Quays do Clapham Junction – wtedy też przewidziano zakończenie projektu, mającego na celu stworzenie orbitalnego połączenia kolejowego. Linie należące do London Overground mają umożliwić przejazdy naokoło Londynu bez konieczności wjeżdżania do centrum. System połączy ze sobą 20 z 33 londyńskich dzielnic. Na centralnym odcinku z Surrey Quays do Dalston Junction pociągi będą kursowały co 5 minut, czyli często-tliwość wzrośnie o 60%. Wydłużenie linii East London przyczyni się również do rewitalizacji zapomnianych i zaniedbanych terenów na po-łudniu miasta. Rozbudowa systemu połączeń pozwoli też na obniżenie poziomu emisji CO₂.

Linia North London jest jedną z 10 linii, które brały udział w obsłu-dze pasażerów dojeżdżających do Parku Olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w 2012 r. Natomiast wydłużona linia East London za-pewniła szybkie połączenie z południa miasta do Parku Olimpijskiego, a także pozwoliła ograniczyć kongestię na stacji London Bridge.

W ramach wspólnego projektu inwestycyjnego TfL i Westfield London na terenach White City i Shepherd’s Bush, odnowie i przebu-dowie została poddana stacja Shepherd’s Bush Overground Station. Na stacji można wsiąść w pociągi kursujące po całym kraju. Jest nowo-czesna i w pełni dostępna dla osób z utrudnioną mobilnością. Oprócz sieci kolejowej podróżni mogą tutaj przesiadać się na linię Central (me-tro), a także na autobusy i taksówki.

W 2008 r. Transport for London i Departament Transportu podpisa-ły się pod projektem kolei podziemnej Crossrail. Prace konstrukcyjne rozpoczęły się w 2010 r. a połączenie będzie gotowe w roku 2017. Trasa będzie przebiegać z Maidenhead i Heathrow na zachodzie do Shenfield i Abbey Wood na wschodzie. Połączy ze sobą lotnisko Heathrow,

Magdalena Drzewoszewska

174

centrum Londynu, West End i drugie centrum biznesowe Canary Wharf. Nowe połączenie będzie szybsze i łatwo dostępne. Pozwoli zreduko-wać tłok w londyńskim systemie transportowym, a zwłaszcza na linii Piccadilly, która obecnie obsługuje lotnisko oraz na innych liniach metra w centrum miasta. Prognozuje się, że jeden pociąg w godzinach szczytu będzie przewoził ponad 1500 pasażerów. Nowe połączenie to 118 km trakcji i 37 stacji, z czego 8 zupełnie nowych w centrum i 28 przebu-dowanych oraz przystosowanych do nowego połączenia. Sercem kolei będzie 42-kilometrowy tunel w sercu miasta.

Twórcy wierzą, że przedsięwzięcie przyniesie wiele korzyści ekono-micznych i pozwoli na utrzymanie wizerunku Londynu jako atrakcyjnej lokalizacji dla biznesu. Podróżujący koleją Crossrail będą mogli używać karty miejskiej Oyster, a nowe połączenie dopełni inne, już istniejące, i w pełni się z nimi zintegruje. Jedną z największych zalet będzie zna-cząca redukcja czasu podróży, np. teraz pokonanie trasy z Heathrow do Canary Wharf zajmuje 71 min, zaś przejechanie tej samej trasy ko-leją Crossrail zajmie 43 min.

Podsumowanie

W wyniku analiz przeprowadzonych w niniejszym rozdziale sformu-łowano następujące wnioski:

• Infrastruktura metra świadczy o jego długiej historii. Wyróżnia się dwa rodzaje taboru w zależności od tego, czy pociągi poruszają się w głębokich tunelach (45%), czy w najstarszych – płytkich i na po-wierzchni ziemi.

• Założenia programu modernizacji metra obejmują nie tylko przysto-sowanie go do obsługi Igrzysk Olimpijskich w 2012 r., ale wszystkie prace zaplanowane są tak, aby długofalowo podnieść jakość obsługi podróżnych i przystosować się do zwiększonego popytu (udział prze-wozów transportem zbiorowym z roku na rok się zwiększa) oraz zin-tegrować istniejącą sieć z nowo powstającymi połączeniami (głównie transportu szynowego).

• Przykład lekkiej kolei nadziemnej (Docklands Light Railway) pokazuje znaczenie transportu w rewitalizacji obszarów miast, a także stanowi potwierdzenie ogromnej roli transportu w podnoszeniu atrakcyjności i umożliwianiu prawidłowego funkcjonowania miasta.

• Sieć tramwajowa jest doskonałym uzupełnieniem miejskiego trans-portu w dzielnicach nieobsługiwanych przez linie metra. Jednocześnie

10. Rodzaje miejskiego transportu szynowego w Londynie 175 historia tego systemu w Londynie pokazuje, że tendencja do li-kwidowania połączeń tramwajowych po to, aby zwiększyć miejsce na ulicach dla samochodów osobowych był ogromnym błędem plani-stycznym i ekonomicznym.

• Droga do tego, aby Transport for London mógł zarządzać siecią ko-lei metropolitarnej (London Overground) była bardzo trudna i długa, jednak obecnie pozwala to na zintegrowanie połączeń kolei z resztą środków transportu, co podnosi jej dostępność i jakość dla podróżu-jących oraz czyni ją prawdziwym środkiem transportu miejskiego.