Elżbieta Mączyńska *

Burzliwa kadencja

Zgodnie z obowiązującymi w PTE zasadami i po-stanowieniami Zarządu Krajowego PTE, 25 maja 2020 r. powinna się skończyć kadencja obecnych władz naszego Towarzystwa. Niestety, ogłoszony w marcu br. stan pandemii i wprowadzone w związku z tym regulacje ustawowe, zakazujące organizowania wszelkich zgromadzeń, uniemożliwiły dotrzymanie wyznaczonego terminu sprawozdawczo ‑wyborczego Zjazdu Krajowego PTE. Nowy termin będzie uza-leżniony od pandemicznych zmian. Przedstawione poniżej informacje obejmują siłą rzeczy okres przed-pandemiczny, albowiem w sytuacji stanu pandemii działalność PTE musiała być silnie ograniczona.

Obecna kadencja władz PTE rozpoczęła się 29 maja 2015 r. i przypadła na dość burzliwy okres w rozwoju społeczno ‑gospodarczym kraju – ze zmianą rządu w październiku 2015 r. oraz wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. Szczególnie burzliwy okazał się jednak ostatni rok kadencji obec-nych władz PTE, tj. rok 2020. Rok ten z pewnością przejdzie do historii świata, w tym także do historii gospodarczej, jako rok koronawirusowej pandemii COVID‑19. Pandemia ta nie tylko skutkuje śmier-telnymi ofiarami wśród ludzi, ale też prowadzi do głębokich destrukcji i kryzysowych zjawisk w go-spodarkach oraz relacjach społeczno ‑gospodarczych w wymiarze krajowym i globalnym. Jednocześnie pandemia ta ujawniła kruchość, słabości współcze-snego świata, stała się swego rodzaju otwieraczem oczu na nieprawidłowości, wynaturzenia, chaos w systemach kształtujących globalną i lokalną rze-czywistość. Podobnie jak w przypadku kryzysu z lat 2007/2008, uznawanego przez wielu ekonomistów za pierwszy kryzys globalizacji, także obecnie nie brakuje dowodów, że kryzys pandemiczny stanowi

* Prof. Elżbieta Mączyńska, prezes PTE.

potwierdzenie takich opinii. Obnaża bowiem roz-maite dysfunkcje globalizacji. Choć jest to kryzys inny niż wszystkie poprzednie, jego podłoże jest bowiem medyczne, i choć kryzys ten wciąż trwa, zatem siłą rzeczy wciąż nie wiadomo, jakie będą łączne rozmiary pandemicznych zniszczeń i ofiar, to już teraz są one porównywane z następstwami Wielkiego Kryzysu z lat 1929–1933.

Pandemiczne zniszczenia prowokują obecnie de-batę, której trzonem jest klasyczne w takiej sytuacji pytanie, „Co poszło nie tak?”. Choć z pewnością długo jeszcze pozostanie ono pytaniem otwartym, bowiem problem jest wysoce złożony, a pierwsze oceny przyczyn pandemii wydają się niesatysfakcjo-nujące, zbyt ogólne, a przy tym nierzadko sprzeczne.

Jednak odpowiedź na pytanie „co poszło nie tak” ma fundamentalne znaczenie, albowiem bez dogłębnej znajomości przyczyn pandemicznego krachu nie sposób dopracować się rozwiązań dających szanse na zwiększenie społeczno ‑gospodarczej odporno-ści na tego typu załamania. Odporność taka jest istotna tym bardziej, że współczesny świat cechuje narastająca częstotliwość rozmaitych kryzysowych szoków. W dodatku każdy z nich jest inny. Zaś współcześnie są one (i wiele wskazuje, że w przy-szłości też będą) nie tylko coraz częstsze, ale i coraz bardziej głębokie, rozległe, co m. in. związane jest z narastającą w wyniku globalizacji złożonością i nieprzejrzystością gospodarczych, społecznych oraz politycznych powiązań. Potrzebna jest zatem swego rodzaju antykryzysowa, mająca systemowy charakter, „szczepionka”. Jednak bez dokładnego rozpoznania podłoża kryzysogenności i słabej kryzy-soodporności, dopracowanie się takiej „szczepionki”

staje się problematyczne. Jest to trudne tym bardziej, że eksperckie i naukowe oceny dotyczące owego podłoża różnią się od siebie, i to niekiedy skraj-nie. Pewne nadzieje na rozwiązanie tego problemu można jednak wiązać z wyraźnie przebijającym się

w dyskusjach na ten temat trendem łączenia słabej odporności gospodarek i społeczeństw na kryzysy z cechami systemu społeczno ‑gospodarczego, w tym przede wszystkim ustroju kształtowanego pod wpływem dominującej od kilku dekad doktryny neoliberalnej.

W środowiskach naukowych i eksperckich, ale także medialnych, coraz wyraźniej przebija się teza o konieczności wypracowania nowego modelu ładu społeczno ‑gospodarczego, i nowego przemyślenia relacji państwo – rynek – społeczeństwo. Pande-mia COVID‑19 to swego rodzaju szkło powięk-szające, uwidaczniające brak odporności coraz bar-dziej zglobalizowanych i wzajemnie powiązanych gospodarek na zjawiska kryzysowe. Uwydatnia zwłaszcza słabości gospodarek, poddanych dok-trynie neoliberalnej i dyktatowi zysku. Noblista Joseph E. Stiglitz stwierdza wręcz, że „stworzyliśmy system, który jest bardzo podatny na pandemię”¹. Ekonomista ten porównuje neoliberalny system gospodarczy z samochodem wyścigowym, który uczestniczy w wyścigu, pędzi do przodu, ale nie ma koła zapasowego. Taki system na dłuższą metę jest nie do utrzymania. Dlatego też Stiglitz traktuje pandemię COVID‑19 jako swego rodzaju cezurę, wymuszającą naprawę i trwałe zmiany kapitalizmu, w taki system, w którym przezwyciężone zostaną niebotyczne asymetrie dochodowe w system, który będzie służyć całemu społeczeństwu, a nie tylko wybranym, uprzywilejowanym grupom².

Chyba najbardziej zaskakującym przykładem zwrotu w tym kierunku jest, sformułowana na po-czątku kwietnia 2020 r., opinia kolegium redakcyj-nego „The Financial Times” (FT) – prominentredakcyj-nego brytyjskiego dziennika o neoliberalnym zabarwie‑

niu, uznawanego wręcz za „biuletyn kapitalistów”, dziennika o zasięgu międzynarodowym, silnie pro-mującego wolny rynek i globalizację. W artykule wstępnym z kwietnia 2020 r. wskazuje się, że pan-demia obnażyła 40 lat błędów w polityce gospodar-czej. Opinia ta wywołała szeroki międzynarodowy oddźwięk i dla wielu środowisk, zwłaszcza zwolen-ników reaganomiki czy thatcheryzmu, niewątpli-wie jest zaskoczeniem. Redakcyjny tekst FT – pod znamiennym tytułem Virus lays bare the frailty of the social contract. Radical reforms are required to forge a society that will work for all (Wirus obnaża kruchość umowy społecznej. Niezbędne są rady‑

kalne reformy, aby stworzyć system pracujący na rzecz wszystkich) zaskoczył środowiska biznesowe i akademickie. Wbrew bowiem dotychczasowemu

1 J.E. Stiglitz, Ein Trauma für die Weltwirtschaft, „Han-delsblatt”, Mittwoch, 6, 5.01.2020, nr. 87, s. 10.

2 Ibidem.

proneoliberalnemu nachyleniu tego czasopisma, w rzeczonym artykule wskazuje się na – wg FT – konieczność zasadniczych przemian systemowych:

„Niezbędne są radykalne reformy odwracające do-minujący kierunek polityki ostatnich czterech de-kad. Rządy będą musiały zaakceptować bardziej aktywną rolę w gospodarce. Muszą postrzegać usługi publiczne jako inwestycje, a nie jako obciążające budżet wydatki; rządy muszą szukać sposobów ogra-niczania niestabilności rynków pracy. Redystrybu-cja dochodów powinna znów stać się przedmiotem działań rządów, z uwzględnieniem sytuacji osób starszych i bezzasadnych przywilejów osób zamoż-nych. W polityce społeczno ‑gospodarczej trzeba będzie też uwzględnić, do niedawna uznawane za ekscentryczne, takie koncepcje, jak bezwarunkowy dochód podstawowy i podatki od majątku”³. Śro-dowisko ekonomistów zrzeszonych w PTE może mieć z tego tytułu swego rodzaju gorzką satysfakcję, albowiem tego typu oceny i ostrzeżenia były od lat formułowane w debatach i publikacjach Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Szczególnie wiele miejsca tej problematyce poświęcono w publikacjach PTE na temat społecznej gospodarki rynkowej, czyli modelu ustroju społeczno ‑gospodarczego mającego w Polsce wymiar konstytucyjny (art. 20 Konstytu-cji RP), a w Unii Europejskiej wymiar traktatowy.

Informacje na ten temat, w tym publikacje i relacje z debat, dostępne są publicznie na portalu PTE⁴.

Kryzysowe ostrzeżenia wpisują się zarazem w tak często obecnie powtarzane, pochodzące z 2004 r., stwierdzenie Paula Romera (laureata Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za 2018 r.), że kryzysy są czymś zbyt strasznym, żeby je zmarnować („Crisis is a terrible thing to waste”)⁵. Historia gospodarcza wykazuje jednak, że kryzysowe lekcje mogą być odrabiane należycie, ale też mogą być pojmowane, czy wykorzystywane opacznie.

Rozległość i głębia kryzysu wzmagają kontrower-sje i prowadzą do skrajnych niekiedy ocen na temat misji i miejsca nauk ekonomicznych w kształtowaniu

3 Virus lays bare the frailty of the social contract. Ra‑

dical reforms are required to forge a society that will work for all, by The Editorial Board „Financial Times” 2020, April 3, https://www.ft.com/content/7eff769a‑74dd‑11ea‑

95fe‑fcd274e920ca (30.05.2020).

4 Vide m. in. E. Mączyńska, P. Pysz, Społeczna Gospo‑

darka Rynkowa: Polska i integracja europejska, PTE, War-szawa 2018; E. Mączyńska, P. Pysz, Społeczna Gospodarka Rynkowa a wartości europejskie, PTE, Warszawa 2019.

5 Wypowiedź ta pochodzi z dyskusji z udziałem P. Ro-mera na temat szybko rosnącego poziomu edukacji i kon-kurencji ze strony krajów spoza Stanów Zjednoczonych, na mityngu organizacji venture capital w 2004 r. w Ka-lifornii.

przemian gospodarczych. Kontrowersje dotyczą użyteczności praktycznej podstawowych nurtów teorii ekonomii i ich adekwatności do rzeczywistości gospodarczej. Wobec wskazywanej przez wielu ba-daczy konieczności zmian w systemach społeczno‑

‑gospodarczych, specjalnej wymowy nabiera inna wypowiedź cytowanego już Paula Romera, ekspo-nująca, że to właśnie racjonalizacja zasad i regulacji w systemie społeczno ‑gospodarczym, może uczy-nić więcej dla rozwoju społeczno ‑gospodarczego, wzrostu produktywności i efektywności wykorzy-stania zasobów naturalnych oraz ograniczania nie-pożądanych skutków ubocznych, aniżeli pogoń za coraz większym wzrostem gospodarczym. Romer, uciekając się do metafory kulinarnej, wskazuje, że istotniejsze są właściwe przepisy, „recepty” niż sam proces większego „gotowania” („Economic growth springs from better recipes, not just from more cooking. New recipes produce fewer unple-asant side effects and generate more economic va-lue per unit of raw material”)⁶. A owe „recepty” są domeną przede wszystkim ekonomistów. Ostatnio (luty 2020) Romer, w zamieszczonym na swojej stronie internetowej wpisie, dość kąśliwie wypo-wiada się (zresztą nie po raz pierwszy) na temat odpowiedzialności ekonomistów za przeszłe, obecne i przyszłe wydarzenia i trendy. To bowiem ekono-miści kreują rozmaite modele i koncepcje służące kształtowaniu systemów społeczno ‑gospodarczych i przyjmowanych w nich zasad oraz relacji. Jednak te makroekonomiczne modele, choć zekonometry-zowane i charakteryzujące się elegancją matema-tycznej logiki, nader często, zdaniem Romera, nie przystają do rzeczywistości. Romer przestrzega, że ekonomiści tak sprawnie posługują się modelami matematycznymi/ekonometrycznymi, że stosując je, mogą z łatwością wykazać, iż „prawie wszystko jest logicznie możliwe”, mogą zatem uzasadnić na podstawie modeli dowolną hipotezę⁷. I tu Romer posługuje się dość zaskakującą analogią do położnic-twa. Mianowicie w dziewiętnastym wieku zdiagno-zowano, że w sytuacji, gdy przy porodzie asystował lekarz, zwiększało się prawdopodobieństwo śmierci pacjentki. Przyczyna tego okazała się banalna. Było nią mianowicie niemycie rąk przez lekarzy (sic!).

W takiej sytuacji pozostawał zatem wybór, albo odsunąć lekarzy od asystowania przy porodach, albo rygorystycznie egzekwować, by myli ręce.

6 D. Lawder, World Bank confirms NYU’s Romer as next chief economist, July 18, 2016, https://www.metro.us/

world‑bank‑confirms‑nyus‑romer‑as‑next‑chief‑economist/

(30.05.2020).

7 P. Romer, What Went Wrong, February 10, 2020, https://paulromer.net/what‑went‑wrong/ (30.05.2020).

Romer, używając tego przykładu w odniesieniu do ekonomistów, zastrzega, że nie chce sugerować społeczeństwom, żeby pozbywać się ekonomistów (to get rid of economists), lecz by dbać o to, żeby

„mieli czyste ręce”. Zatem fundamentalne znaczenie ma wymóg liczenia się przez ekonomistów z re-aliami, faktami, w tym także świadczącymi o za-sadniczych błędach środowiska ekonomistów. Aby zawód ekonomisty mógł być wykonalny, a prace i rekomendacje ekonomistów wiarygodne, naukowe środowisko ekonomistów musi wziąć na siebie zbio-rową odpowiedzialność za – skutkujące ogromnymi szkodami społeczno ‑ekonomicznymi – błędy, jakie mogą zdarzyć się i niestety, zdarzają niektórym ekonomistom w niektórych ich pracach. Błędy takie trzeba bezwzględnie ujawniać, zamiast w nich tkwić (co zresztą może wynikać z rozmaitych względów, także z wąsko pojmowanego interesu środowisko-wego)⁸. Dziś, w sytuacji pandemicznego kryzysu i ujawniających się nieprawidłowości w systemach społeczno ‑gospodarczych oraz poszukiwań możli-wości ich naprawiania, takie stwierdzenie nabiera specjalnej wymowy. Jednak już wcześniej Romer krytycznie odnosił się do naukowych trendów w teo-rii makro‑ i mikroekonomii. W artykule pod tytu-łem The Trouble with Macroeconomics konstatuje, że od kilkudziesięciu lat makroekonomia – wraz z mikroekonomią jako jej bazą – zakłamuje realia, wykazując cechy ortodoksyjności, czy nawet zdok-trynalizowania⁹. Odpowiedzialnością za to Romer obciąża niektóre naukowe środowiska ekonomi-stów, zbyt mało skłonne nie tylko do krytycznej samooceny, lecz także do otwartości na nowe nurty w ekonomii¹⁰. Na konieczność zmiany podejścia w teorii ekonomii zwraca uwagę także wielu innych ekonomistów krajowych i zagranicznych, w tym wy-żej cytowanych. Na gruncie polskim wiele miejsca poświęca tej kwestii, zwłaszcza w kontekście sytemu wartości społecznych, Grzegorz W. Kołodko¹¹. Ak-sjonormatywny wymiar ma też najnowsza monogra-fia Jerzego Hausnera, co zresztą wyraża już sam jej

8 Ibidem.

9 P. Romer, The Trouble with Macroeconomics, New York University, New York 2016, https://paulromer.net/

trouble‑with‑macroeconomics‑update/WP‑Trouble.pdf (20.05.2020).

10 Potrzeba takiej otwartości i heterogeniczności w na-ukach ekonomicznych jest eksponowana m. in. w książce pod znamiennym tytułem Pomyśleć ekonomię od nowa (Pomyśleć ekonomię od nowa. Przewodnik po głównych nurtach ekonomii heterodoksyjnej, Wydawnictwo Ekono-miczne Heterodox, Poznań 2018).

11 G.W. Kołodko, Wędrujący świat, Prószyński i S‑ka, Warszawa 2008; G.W. Kołodko, Dokąd zmierza świat.

Ekonomia polityczna przyszłości, Prószyński i S‑ka, War-szawa 2013.

PRZED XXII KRAJOWYM ZJAZDEMPOLSKIEGO TOWARZYSTWA EKONOMICZNEGO

tytuł Społeczna czasoprzestrzeń działalności gospo‑

darczej. W kierunku ekonomii wartości¹². Generalnie obecna sytuacja w gospodarce światowej i krajowej eksponuje wagę i znaczenie kwestii społecznych, społecznych wartości i działań ukierunkowanych na poprawę jakości życia ludzi¹³.

Takie też idee przyświecają działalności Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, co znajduje odzwier-ciedlenie w jego celach statutowych. Działalność PTE i jego władz ukierunkowana jest na realizację tych celów oraz bezpośrednio z nich wynikających zadań, ustanowionych Uchwałą Programową XXI Zjazdu Krajowego Polskiego Towarzystwa Ekonomicz-nego – z 29 maja 2015 r. Uchwała ta zapoczątkowała kończącą się obecnie kadencję władz Towarzystwa.

Jako priorytetowe zadanie PTE wyeksponowana została w Uchwale konieczność szerzenia aktual-nej wiedzy ekonomiczaktual-nej, uwzględniającej stojące przed krajem rozwojowe wyzwania. Realizacja tego zadania oznaczała: kontynuowanie i organizowanie kongresów polskich ekonomistów, krajowych oraz regionalnych konferencji i seminariów, rozwijanie działalności wydawniczej, kontynuowanie organizo-wania Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej, podejmo-wanie inicjatyw w zakresie specjalnych programów szkoleń, prezentowanie opinii dot. aktualnej sytuacji społeczno ‑gospodarczej oraz perspektyw rozwoju kraju, umacnianie pozycji polskich ekonomistów na arenie międzynarodowej.

Lata 2015–2020 charakteryzowały się znaczną in-tensyfikacją i rozwojem działań w obszarach wyzna-czonych przez Uchwałę Programową. Znajduje to od-zwierciedlenie zarówno w kontynuacji przedsięwzięć realizowanych w poprzednich kadencjach, jak i ini-cjowaniu nowych. Podstawowe z nich to: X Kongres Ekonomistów Polskich, kontynuacja konwersatorium

„Czwartki u Ekonomistów”, poszerzanie o wymiar międzynarodowy Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej, intensyfikacja współpracy PTE z przedstawicielami władz państwowych i samorządowych, rozwój współ-pracy z zagranicą, rozwój działalności wydawniczej, intensyfikacja współpracy z mediami, pozyskiwanie źródeł finansowania. Inicjatywy te były programo-wane przez Zarząd Krajowy i Oddziały PTE, Radę Naukową PTE oraz Radę Programową X Kongresu Ekonomistów Polskich. Istotną rolę odgrywały też sugestie ze strony partnerów PTE: Naczelnej Orga-nizacji Technicznej, Stowarzyszenia Księgowych w Polsce i Fundacji Konrada Adenauera.

12 J. Hausner, Społeczna czasoprzestrzeń działalności gospodarczej. W kierunku ekonomii wartości, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2019.

13 E. Mączyńska, P. Pysz, Społeczna Gospodarka Ryn‑

kowa i integracja europejska w czasach dziejowego prze‑

łomu, PTE, Warszawa 2020 (w druku).

X Kongres Ekonomistów Polskich

W mijającej kadencji do szczególnie ważnych przedsięwzięć należy zorganizowany 28 i 29 listopada 2019 r., w Hotelu Sheraton w Warszawie, X Kongres Ekonomistów Polskich. Ponad 130‑letnia tradycja kongresów sięga roku 1887, kiedy to polscy eko-nomiści i prawnicy z trzech zaborów zorganizowali w Krakowie I Zjazd Ekonomistów i Prawników na temat perspektyw rozwoju w skali międzynarodowej.

Zarazem tradycja kongresowa wiąże się z ponaddwu-stuletnią tradycją społecznego ruchu ekonomicznego na ziemiach polskich. Już bowiem w 1802 r. powstało Towarzystwo Ekonomiczne Międzyrzeckie. Nawią-zujące do tej pięknej tradycji i organizowane co kilka lat kongresy ekonomistów polskich zawsze stanowiły ważne wydarzenia, poświęcone fundamentalnym problemom gospodarki i nauk ekonomicznych. Taki też charakter miał X Kongres Ekonomistów Polskich.

Do Kongresu, który obradował pod hasłem „Ekono-miści dla rozwoju”, nawiązywały prawie wszystkie przed i pokongresowe dyskusje odbywające się na forum PTE w ramach innych konferencji, semina-riów naukowych i konwersatosemina-riów. Koncepcja Kon-gresu stała się kanwą szeroko zakrojonego i dalece wykraczającego poza środowisko PTE dyskursu na temat stanu i roli teorii ekonomii, czy szerzej: wiedzy ekonomicznej oraz nauk ekonomicznych, w życiu społeczno ‑gospodarczym Polski i świata. Ważnymi elementami tej debaty były kilkukrotne posiedzenia Rady Naukowej PTE oraz kilkudziesięcioosobowej Rady Programowej Kongresu, a także konwersatoria PTE „Czwartki u Ekonomistów”, jak i seminaria na-ukowe organizowane wspólnie przez Radę Naukową PTE i Komitet Nauk Ekonomicznych Polskiej Aka-demii Nauk. Debaty przedkongresowe miały istotny wpływ na ostateczny kształt merytoryczny Kongresu.

Formuła X Kongresu była szeroka, co umożliwiło udział ponadsześćsetosobowej grupie uczestników, w tym ekonomistów polskich przebywających na stałe za granicą. Stworzyło to sposobność prezen-tacji zróżnicowanych poglądów i wielowątkowej, pogłębionej dyskusji nad problemami żywotnymi dla stanu oraz perspektyw rozwoju nauk ekonomicz-nych w Polsce. Edytorskim dorobkiem Kongresu jest realizowany obecnie cykl wydawniczy pod hasłem

„Ekonomiści dla rozwoju” obejmujący cztery mono-grafie, przy czym pierwsza z nich pod red. B. Fiedora, M. Goryni i moją, pt. Nauki ekonomiczne i wyzwania współczesności. Fundamentalne problemy w teorii i praktyce, opublikowana zostanie także w języku angielskim. Tematyka debaty kongresowej znalazła również miejsce w tekstach prezentowanych w „Biu-letynie PTE” oraz była przedmiotem licznych relacji i wywiadów w mediach.

Konwersatorium

„Czwartki u Ekonomistów”

W związku z burzliwością przemian w gospodarce i koniecznością wzmacniania opiniotwórczej funkcji PTE oraz potrzebą rozwoju forum dyskusyjnego eko-nomistów, specjalnego wymiaru nabierają tradycyjne już debaty w ramach „Czwartków u Ekonomistów”.

Debaty „czwartkowe” rozwinęły się i utrwaliły jako ceniona forma spotkań popularnonaukowych środowiska ekonomistów z przedstawicielami in-nych środowisk opiniotwórczych – dziennikarzami, przedstawicielami rządu, polityki czy osobistościami świata nauki i kultury. O dużym zainteresowaniu świadczy m. in. poszerzający się, także w wyniku wprowadzenia formy on‑line, krąg uczestników. De-baty te odegrały istotną rolę w przygotowaniach do X Kongresu Ekonomistów Polskich.

Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej

Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej to jedno z naj-ważniejszych przedsięwzięć edukacyjnych PTE, obejmujące corocznie kilkanaście tysięcy uczniów szkół średnich. To coroczne, statutowe zadanie re-alizowane jest od ponad 30 lat przy wsparciu Mini-sterstwa Edukacji Narodowej. Przedsięwzięcie to przyczynia się do rozwijania zainteresowań uczniów wiedzą ekonomiczną, a także jest wypróbowanym, sprawdzonym poprzez wieloletnią praktykę, spo-sobem upowszechniania wiedzy w tym zakresie.

W okresie sprawozdawczym zrealizowano pięć edycji Olimpiady. Na okres kadencji przypadły też trzydzieste, jubileuszowe zawody. Obchody z tym związane stały się jednym z najważniejszych edu-kacyjnych przedsięwzięć PTE. W 2019 r. Polska po raz pierwszy wzięła udział w Międzynarodowej Olimpiadzie Ekonomicznej. Laureaci Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej, którzy reprezentowali nasz kraj, odnieśli sukces zarówno w indywidualnej, jak i drużynowej klasyfikacji¹⁴ .

Rada Naukowa PTE.

Seminaria i konferencje naukowe

Rada Naukowa PTE została wybrana na XXI Zjeździe Krajowym PTE (skład Rady został przed-stawiony w załączniku do sprawozdania kadencyj-nego).

W ostatniej kadencji Rada Naukowa pracowała pod kierunkiem Prezydium Rady w składzie:

prof. dr hab. Marian Gorynia – przewodniczący,

•

14 Międzynarodowy sukces polskich olimpijczyków, „Biu-letyn PTE” 2019, nr 3, s. 20.

prof. dr hab. Joanna Kotowicz ‑Jawor –

wiceprze-• wodnicząca,

prof. dr hab. Eugeniusz Kwiatkowski –

wiceprze-• wodniczący,

dr Jerzy Kaźmierczyk – sekretarz.

• Rada Naukowa była inicjatorem, organizatorem lub współorganizatorem seminariów i konferencji.

Z powodzeniem realizowano organizowanie wspól-nych seminariów z Komitetem Nauk Ekonomicz-nych PAN, otwartych dla wszystkich zainteresowa-nych środowisk ekonomiczzainteresowa-nych. Rada Naukowa, jako gremium naukowe wchodzące w skład Rady Programowej X Kongresu Ekonomistów, miała swój znaczący udział w jej merytorycznym przygotowaniu oraz jako aktywni uczestnicy – w roli moderatorów sesji, panelistów, autorów wystąpień. Przedsięwzięcia organizowane z udziałem Rady Naukowej, w tym udział w pracach X Kongresu Ekonomistów Pol-skich, zostały szerzej przedstawione w sprawozdaniu z działalności PTE w kadencji 2015–2020.

Z innych działań i zadań podejmowanych przez członków Rady Naukowej należy wymienić aktywny udział w pracach jury Konkursu o Nagrodę PTE im. Profesora Edwarda Lipińskiego oraz w Konkursie PTE na najlepszy podręcznik akademicki z ekonomii.

Ponadto wielu członków Rady Naukowej występo-wało w roli panelistów w konwersatoriach „Czwartki u Ekonomistów” oraz na konferencjach i seminariach naukowych jako autorzy referatów.

Informacje o przedsięwzięciach Rady Naukowej zrealizowanych i planowanych są prezentowane na stronie internetowej www.pte.pl

Konkursy

PTE od lat poddaje analizie ukazujące się na

PTE od lat poddaje analizie ukazujące się na