Aktywność na poziomie stanów i jednostek lokalnych

Federacyjny charakter państwa amerykańskiego zakłada podział władzy między or-ganami go tworzącymi, między którymi zależności przybierają charakter horyzontal-ny i wertykalhoryzontal-ny. Władze stanowe mają pewną samodzielność w zakresie polityki imi-gracyjnej na swoim terenie, ale opisaną federalną polityką imigracyjną. Działalność jednostek władz lokalnych w kształtowaniu procesów imigracyjnych może jednak przyjmować różne formy. Zważywszy na charakter ustrojowy państwa

amerykań-171 Reforming American Immigration for a Strong Economy Act (RAISE Act), S. 354, Congress.gov, https://bit.ly/2ES15D8, dostęp: 30.07.2018.

172 Analogiczne rozwiązania zostały zaproponowane w projekcie złożonym w Izbie Reprezentantów we wrześniu 2017 roku przez republikanina Lamara Smitha; H.R. 3775: Immigration in the National Interest Act, Govtrack, 14.09.2017, http://bit.ly/2EZrJNX, dostęp: 23.02.2018; S.354 – RAISE Act, Con-gress.gov, 13.02.2017, http://bit.ly/2ES15D8, dostęp: 23.02.2018.

173 Donald Trump Sends Immigration Plan to Congress, Mum on H1-B Visas, „The Economic Times”, 9.10.2017, http://bit.ly/2CHzuTf, dostęp: 23.02.2018.

skiego, naturalnym rozwiązaniem jest współpraca z rządem centralnym. Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy relacje te przyjmują postać konfrontacji, w której stany sta-rają się obejść zasadę federalnej wyłączności w kształtowaniu prawa imigracyjnego.

Trzecie podejście zakłada istotną aktywność i samodzielność stanów we wdrażaniu różnych nowatorskich działań dotyczących procesów migracyjnych¹⁷⁴.

Od początku XXI wieku obserwuje się rosnącą skłonność stanów do jednostronnej ak-tywności w regulowaniu problemów związanych z obecnością cudzoziemców. Powszech-nie uważa się, że wzrost takiej działalności wynika z rozczarowania federalną polityką imigracyjną i negatywną oceną wysiłków podejmowanych na szczeblu władzy centralnej w zakresie ustawodawstwa imigracyjnego. Randy Terrill, republikański członek stanowej legislatury w Oklahomie, wskazał na źródła aktywności stanów w odpowiadaniu na prob-lemy imigracyjne: klęska rządu federalnego we wzmocnieniu naszych granic zmieniła w praktyce każdy stan w stan graniczny… Stany wkraczają i wypełniają pustkę pozosta-wioną przez rząd federalny¹⁷⁵.

Na tym tle rodzą się jednak czasem kontrowersje związane z oceną aktywno-ści stanu, czy nie wykracza ona poza przyznane mu kompetencje. Zatem w sferze teoretycznego podejścia do działalności stanów w zakresie regulowania procesów imigracyjnych wyróżnić można dwa schematy: bierny, polegający na wypełnianiu zadań nałożonych przez władze federalne, oraz autonomiczny, optymalizujący kwe-stie związane z imigrantami wyłącznie na obszarze danego stanu.

Stany w swej różnorodności muszą również zaspokoić różne potrzeby i sprostać oczekiwaniom swoich mieszkańców. Sztandarowym przykładem autonomicznej ak-tywności władz lokalnych była kwestia wydawania uznawanych w całej federacji do-kumentów identyfi kacyjnych. Każdy stan opracował własne, dostosowane do swoich warunków funkcjonowania dokumenty identyfi kacyjne. Różniły się one zwykle co do wymagań, jakie mieszkańcy danego stanu musieli spełnić, by takie dokumenty otrzymać, np. potwierdzonym minimalnym czasem zamieszkania na terenie danego stanu. Były jednak honorowane w każdym stanie – gdy ich posiadacz przemiesz-czał się w obrębie terytorium USA czy załatwiał urzędowe formalności – do czasu wprowadzenia przywołanej już wcześniej ustawy The REAL ID Act. Aktywność nie-których stanów w zakresie wymagań koniecznych do spełnienia, by otrzymać auto-ryzowane przez władze lokalne prawo jazdy, wywołała poważną debatę w całych Stanach Zjednoczonych. Ponieważ jednym z powszechnie przyjętych warunków, który należało spełnić, ubiegając się o prawo jazdy, było dostarczenie numeru ubez-pieczenia społecznego, dokument ten znalazł się poza zasięgiem populacji przeby-wającej w USA nielegalnie. Nie zmieniło to faktu, że istotna część tej grupy i tak była aktywnymi kierowcami.

174 U. Newton, B.E. Adams, State Immigration Policies: Innovation, Cooperation or Confl ict?,

„Publius”, Summer 2009, Vol. 39, No. 3, s. 408–431; szerzej zob.: Idee, instytucje i praktyka ustrojowa Stanów Zjednoczonych Ameryki, P. Laidler, J. Szymanek (red.), Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014; Ameryka. Polityka, prawo, społeczeństwo, Z. Lewicki (red.), Warszawa: Ofi cyna Wydawnicza ASPRA-JR, 2014.

175 L. Magaña, E. Lee, Latino Politics and Arizona’s Immigration Law SB 1070, New York–Heidelberg–

Dordrecht–London: Springer Science & Business Media, 2013, s. 45.

Do maja 2017 roku 12 stanów wprowadziło odpowiednik formalnego prawa jaz-dy dostępny dla osób o nieuregulowanym statusie imigracyjnym¹⁷⁶. Najwcześniej aktywnością taką wykazały się władze lokalne Waszyngtonu. W 1993 roku ustawa stanowej legislatury (Chapter 452, Laws of 1993) wprowadziła wymóg okazania jakiegokolwiek imiennego dokumentu wskazującego na zamieszkanie starającego się na terytorium stanu. Mógł to być rachunek za świadczone usługi, np. za kablów-kę czy prąd, świadectwo lub legitymacja szkolna¹⁷⁷. W 2003 roku władze Nowego Meksyku zgodziły się, by wymóg przedstawienia numeru ubezpieczenia społecz-nego można było zastąpić np. numerem identyfi kacji podatkowej (1978, Chapter 35, Section 231)¹⁷⁸. W 2005 roku stan Utah wprowadził analogiczne dokumenty z czasowym ograniczeniem ich ważności do jednego roku (Title 53, Chapter 3, Sec-tion 207)¹⁷⁹. Pomiędzy 2013 a 2016 rokiem do wymienionych już stanów dołączyły również Kalifornia (Chapter 524, Statutes of 2013), Kolorado (Session Law 42-2-104), Connecticut (Public Act 13-89), Delaware (sekcja 2711, Title 21), Dystrykt Kolumbia (Driver’s Safety Amendment Act of 2013), Hawaje (Act 172), Illinois (Public Act 097-1157), Maryland (Maryland Highway Safety Act of 2013), Newada (Chapter 282) i Vermont (Sec. 1. 23 V.S.A. § 603)¹⁸⁰.

Jedną z teorii mówiących o wzajemnych relacjach federacji i stanów w dziedzi-nie polityki imigracyjnej jest koncepcja „kooperacji”. W zakresie wzajemnej współ-pracy stanów z federacją w realizacji celów imigracyjnych istotny był zapis sekcji 287(g). Dodany został do ustawy imigracyjnej INA w 1996 roku mocą IIRIRA. Na fali nastrojów antyimigranckich, które dominowały w owym czasie, pomysł ini-cjował aktywny udział lokalnej policji w identyfi kowaniu więźniów odbywających kary, których można by było deportować. Po raz pierwszy w historii stanowe i lo-kalne jednostki policyjne zostały bezpośrednio wyposażone w uprawnienia imigra-cyjne. Przewidziano trzy warianty realizowania tych uprawnień. Pierwszy, określany jako model operacyjny (task force model), zezwalał policji na podejmowanie działań sprawdzających o charakterze imigracyjnym równolegle z wykonywanymi przez nią tradycyjnymi obowiązkami. W codziennym życiu imigranta oznaczało to, że nawet zwykła kontrola drogowa mogła zakończyć się dochodzeniem zmierzającym do ustalenia statusu imigracyjnego zatrzymanego cudzoziemca. Drugi model zakła-dał identyfi kowanie możliwych do deportowania osób wśród więźniów osadzonych

176 State Laws Providing Access to Driver’s Licenses or Cards, Regardless of Immigration Status, National Immigration Law Center, May 2017, https://bit.ly/2M8KMpf, dostęp: 30.07.2018.

177 Driver’s Licences and Indentifi cards – Identifi cation Requirements to Obtain, 53^rd Legislature 1993 Regular Session, Washington State Legislature, http://bit.ly/2wtL3Pg, dostęp: 22.08.2017.

178 An Act Relating To Driver’s Licenses; Providing That An Individual Tax Identifi cation Number May Be Used For Applications For Driver’s Licences, 1978, Chapter 35, Section 231, New Mexico State Legislature, http://bit.ly/2x8vHNd, dostęp: 22.08.2017.

179 Driver Licensing Act, Title 53, Chapter 3, Part 2, Section 207, Utah State Legislature, http://bit.

ly/2wtt7o2, dostęp: 22.08.2017.

180 G. Mendoza, States Off ering Driver’s Licenses to Immigrants, 30.11.2016, National Conference of State Legislatures, http://bit.ly/1Px1FsY, dostęp: 22.08.2017.

w stanowych i lokalnych jednostkach korekcyjnych. Wreszcie ostatni wzorzec był hybrydą dwóch pozostałych¹⁸¹.

Niektóre władze lokalne wykazały jednak rezerwę w związku z wprowadzeniem nowego programu współpracy. W 1998 roku tylko Salt Lake City zdecydowało się na próbę wdrożenia testowego programu opartego na wytycznych sekcji 287(g)¹⁸². Sytuacja w mieście była trudna¹⁸³. Statystyki policyjne wskazywały, że 80% zatrzy-mań w związku z posiadaniem i zażywaniem narkotyków dotyczyło osób nielegal-nie przebywających na terytorium USA. Brakowało miejsc do przetrzymywania za-trzymanych, zbyt mało było agentów federalnych uprawnionych do przejmowania aresztantów z nakazem deportacji. Zgłoszony radzie miejskiej projekt powołania 20 funkcjonariuszy imigracyjnych z kompetencjami opisanymi w ustawie spotkał się z natychmiastowym oporem ze strony środowisk imigracyjnych, głównie latyno-skich. Zarzucono brak wiarygodności policyjnym statystykom, tłumacząc, że dane takie osiągnięto wskutek coraz intensywniej rozwijającego się wśród funkcjonariu-szy profi lowania rasowego. Ostatecznie przewagą jednego głosu rada miejska nie zdecydowała się na wprowadzenie projektu.

Wertykalna współpraca między jednostkami władz amerykańskich w zakresie przewidzianym sekcją 287(g) nie układała się zgodnie z oczekiwaniami. Przyczyniła się do tego m.in. tradycyjna wykładnia, która stanowiła, że w zakres obowiązków policji nie wchodzi ściganie imigrantów, którzy nie popełnili przestępstw natury kry-minalnej. Władze stanowe podkreślały, że największą wadą proponowanego przez prawo federalne rozwiązania było podważanie zaufania do policji wśród członków społeczności lokalnej¹⁸⁴.

Po atakach terrorystycznych z 2001 roku zmieniło się podejście do problemu imigracji. Zarówno nowo powołany Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego, jak i Departament Sprawiedliwości wyraźnie podkreślały doniosłość zaangażowania władz egzekwujących prawo na poziomie lokalnym w walce z terroryzmem. Floryda stała się niejako naturalnie obarczona ciężarem sprostania zadaniu, gdyż część z przy-szłych zamachowców mieszkała na terytorium tego stanu i uczęszczała do jednej z miejscowych szkół latania¹⁸⁵. W 2002 roku stan jako pierwszy ofi cjalnie przystąpił do współpracy. Do lipca 2017 roku ogółem 60 jednostek w 18 stanach zdecydowało

181 A. Armenta, Protect, Serve, and Deport: The Rise of Policing as Immigration Enforcement, Oak-land: University of California Press, 2017, s. 29.

182 Ibidem.

183 Warto zauważyć, że pomimo podejmowanych starań przez władze miejskie Salt Lake City nadal jest jednym z miast z dużą przestępczością. Najnowsze dane w tym zakresie mówią, że jest ona dwukrot-nie wyższa niż średnia w skali całego kraju. W 2016 roku zgłoszono ponad 900 brutalnych przestępstw (violent crimes) na 100 tysięcy mieszkańców. W skali kraju średnia wyniosła 386 takich zdarzeń na 100 tysięcy mieszkańców. K. Dotson, Salt Lake City Dubbed One of the ‘50 Worst US Cities to Reside in’, Good4Utah.com, 13.06.2018, https://bit.ly/2vpCx14, dostęp: 30.07.2018.

184 N.D. Michaud, From 287(g) to SB1070: The Decline of the Federal Immigration Partnership and the Rise of State-Level Immigration Enforcement, 52 Ariz. L. Rev. 1083, 2010; T.K.Wong, 287(g) and the Politics of Interior Immigration Control in the United States: Explaining Local Cooperation with Federal Immigration Authorities, „Journal of Ethnic and Migration Studies”, Vol. 38, Issue 5, 2012.

185 M. Fish, Fla. Flight Schools May Have Trained Hijackers, CNN, 14.09.2001, http://cnn.it/2xpSjs4, dostęp: 22.08.2017.

się kooperować z władzami federalnymi w zakresie identyfi kacji więźniów możli-wych do deportowania. W konsekwencji przez ICE przeszkolonych zostało niemal 2 tysiące stanowych i lokalnych funkcjonariuszy¹⁸⁶.

Za sprawą mocno zaangażowanych indywidualnych przedstawicieli prawa pro-jekt zaczął ewoluować w kierunku, który określony został jako task force model. Jego osią stało się dążenie do identyfi kacji możliwych do deportacji cudzoziemców także poza więzieniami, na co głównie nacisk kładł oryginał federalnego projektu. Inicja-torem i symbolem tej zmiany stał się w 2006 roku szeryf z Charlotte w Karolinie Pół-nocnej Jim Pendergraph¹⁸⁷. Zaangażowanie i skuteczność przyniosły mu pochwały ze strony władz federalnych. Podległy mu obszar przedstawiany był innym jednostkom lokalnym jako wzór współpracy z agendami centralnymi. Sam szeryf awansował i zatrudniony został w ICE. Jego radykalne podejście do nielegalnych imigrantów, które sprawdzało się na poziomie lokalnym, nie znalazło jednak wsparcia w krę-gach politycznych. Pendergraph za swój główny cel uważał dążenie do zwiększenia egzekwowania prawa imigracyjnego w miejscach pracy. Stał się obiektem krytyki za głoszone poglądy dotyczące np. niepotrzebnych kosztów, jakie lokalne jednost-ki zdrowia ponoszą w związku z koniecznością opłacania tłumaczy dla imigrantów nieznających języka angielskiego. Uważał również, że polem działań zmierzających do identyfi kowania potencjalnie deportowanych cudzoziemców powinny być tak-że szkoły, gdyż dzieci nielegalnych imigrantów nie powinny korzystać z publicznej edukacji¹⁸⁸.

Środowiska broniące praw cudzoziemców zwracały uwagę na niespójność dzia-łań podejmowanych przez jednostki lokalne zgodnie z wizją Pendergrapha oraz ofi cjalnej wykładni ICE¹⁸⁹. W 2007 roku Urząd ds. Imigracji i Ceł podkreślał, że projekt był wymierzony w „przemyt ludzi, przestępczość zorganizowaną, przemyt narkotyków, przestępstwa na tle seksualnym oraz pranie brudnych pieniędzy”¹⁹⁰. Rok później w ofi cjalnych materiałach informacyjnych zabrakło już wyraźnego wska-zania na ciężki charakter popełnionych przestępstw jako wyłącznego powodu do

186 Delegation of Immigration Authority Section 287(g) Immigration and Nationality Act, U.S. Im-migration and Customs Enforcement, https://www.ice.gov/287g, dostęp: 22.08.2017.

187 F. Ordoñez, Pendergraph Quits Federal Position, „The Charlotte Observer”, 26.08.2008, http://

bit.ly/2wvD2ti, dostęp: 22.08.2017.

188 W krótkim czasie po objęciu nowego stanowiska w ICE Jim Pendergraph podał się do dymisji.

189 Przywołując sytuacje wypaczenia założeń programu, posługiwano się m.in. przykładem sze-ryfa Joe Arpaio z Arizony, który korzystając z uprawnień sekcji 287(g), prowadził czystki w latyno-skich osiedlach na podległym mu terenie i aresztował nielegalnych imigrantów za drobne przestępstwa.

W 2007 roku szeryf stanął przed sądem z zarzutem dyskryminacji rasowej. Wyrok z 2011 roku zabronił mu zatrzymywania mieszkańców wyłącznie na podstawie statusu imigracyjnego. W 2017 roku Joe Ar-paio ponownie znalazł się w sądzie z zarzutami niezastosowania się do wyroku sądu i kontynuowania działań, których celem było zatrzymywanie imigrantów. Szeryf Arpaio zasłynął również z kwestionowa-nia amerykańskiego obywatelstwa Baracka Obamy i twierdzeń, że jego akt urodzekwestionowa-nia został sfałszowany.

Był także autorem koncepcji nieprzyprawiania posiłków dla więźniów. Dowodził, że odmawiając im soli i pieprzu, oszczędza pieniądze amerykańskich podatników. Za: C. Hassan, D. Simon, Former Arizona Sheriff Joe Arpaio Found Guilty of Criminal Contempt, CNN, 1.08.2017, http://cnn.it/2tXmZ6P, dostęp:

23.08.2017.

190 R. Capps, M.M. Rosenblum, C. Rodriguez, M. Chishti, Delegation And Divergence: A Study of 287(g) State and Local Immigration Enforcement, Migration Policy Institute, January 2011, s. 15.

podejmowania działań przez stanową i lokalną policję przy usuwaniu cudzoziemców przy współpracy z rządem federalnym. Pomimo trudnych początków coraz więcej jednostek władz lokalnych i stanowych zdecydowało się jednak przystąpić do współ-pracy. Jednocześnie rosła krytyka działań podejmowanych przez jednostki lokalne, a raporty oceniające (m.in. GAO, Police Foundation) bilans współpracy z organa-mi federalnyorgana-mi nie wypadły pozytywnie¹⁹¹. Według oceny Teksańskiej Inicjatywy na Rzecz Praw Człowieka (Human Rights Initiative of Texas) w 2009 roku (dane DHS) 57% zatrzymanych do deportacji imigrantów nie miało kryminalnych zarzu-tów. W 2007 roku 98% aresztantów z Irving w Teksasie zostało zatrzymanych za pospolite wykroczenia¹⁹².

Odpowiadając na rosnącą krytykę, Janet Napolitano (ówczesna sekretarz bezpie-czeństwa wewnętrznego) w 2009 roku przedstawiła nowe, zreformowane zasady, na jakich miały działać jednostki lokalne. Wprowadzony został trójpoziomowy system priorytyzacji podejmowanych działań z pierwszeństwem poważnych przestępstw.

ICE pokreśliła jednocześnie, że wprowadzone zmiany nie powinny być odczytywa-ne jako zakaz lub zniechęcanie do podejmowania wszechstronnych działań wyce-lowanych w nielegalnie przebywających na terenie USA obcokrajowców¹⁹³. Raport kontrolny z 2010 roku przeprowadzony przez Głównego Inspektora Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Offi ce of Inspector General at the DHS) wskazał słabe punkty w działaniach podejmowanych przez jednostki egzekwujące prawo, które mogły skutkować pogwałceniem praw obywatelskich¹⁹⁴. W związku z tym ad-ministracja Baracka Obamy zdecydowała o wygaszeniu zarówno modelu task force, jak i hybrydowego do końca 2012 roku.

W kolejnych latach zmniejszyło się również federalne fi nansowanie programu.

W wymiarze fi nansowym partnerstwo między władzami lokalnymi a federacją pole-gało na podziale odpowiedzialności. Władze centralne pokrywały koszty szkoleń dla funkcjonariuszy, zarządzania programem i kontroli, podczas gdy pozostałe wydat-ki, takie jak wynagrodzenia funkcjonariuszy i nakłady operacyjne podejmowanych działań, pokrywane były z budżetów lokalnych. Federalne środki przeznaczone na realizację programu wyniosły w 2006 roku 5 milionów dolarów, w latach 2010–2013 sięgnęły 68 milionów dolarów rocznie, a w latach 2015–2016 spadły do 24 milionów dolarów na rok¹⁹⁵.

Dość umiarkowane zaangażowanie władz stanowych i lokalnych w uczestni-ctwo w partnerstwie z władzami federalnymi motywowane było również względami

191 A. Kashu, The Role of Police: Striking a Balance Between Immigration Enforcement and Civil Liberties, Police Foundation, 4, 2009, http://bit.ly/2v64Cx4, dostęp: 23.08.2017; Better Controls Needed over Program Authorizing State and Local Enforcement of Federal Immigration Laws, U.S. Governmnet Accountability Offi ce, 30.01.2009, http://www.gao.gov/products/GAO-09-109, dostęp: 23.08.2017.

192 M. Perkins, C. Cooney Mansour, B. Bailey, A. Swain, The Misguided Expansion of §287(g) Agreements Allowing Local Police to Perform Immigration Duties, Human Rights Initiative of Texas, http://bit.ly/2xcVjJ6, dostęp: 23.08.2017.

193 R. Capps, M.M. Rosenblum, C. Rodriguez, M. Chishti, op.cit., s. 12.

194 The Performance of 287(g) Agreements, March 2010, U.S. Department of Homeland Security, http://bit.ly/2kTrKcu, dostęp: 23.08.2017.

195 W.A. Kandel, Interior Immigration Enforcement: Criminal Alien Programs, Congressional Re-search Service, 8.09.2016, http://bit.ly/2wyNpfY, dostęp: 23.08.2017.

fi nansowymi. Środki przeznaczane przez jednostki lokalne na działania w ramach programu sekcji 287(g) stanowiły istotne obciążenie dla ich budżetów. Zgromadzo-ne daZgromadzo-ne z różnych jednostek lokalnych dowodziły, że problem był powszechny¹⁹⁶. By zabezpieczyć sprawne funkcjonowanie programu, w niektórych jednostkach zdecydowano się na przykład na podniesienie podatku od nieruchomości, a niektóre rezygnowały z udziału, przekonawszy się, jak kosztowne jest to przedsięwzięcie.

Pomimo że wymierne rezultaty podejmowanych działań były niemałe (np. w latach 2005–2010 zidentyfi kowano 186 tysięcy cudzoziemców do potencjalnej deportacji), aktywność jednostek lokalnych osłabiał również fakt istnienia analogicznych do za-łożonego celu programów, które jednak nie wzbudzały aż tak dużych kontrowersji.

W kooperacji z władzami federalnymi prowadzony był program Bezpieczne Spo-łeczności (Secure Communities) oraz Program ds. Cudzoziemców Popełniających Przestępstwa Kryminalne (Criminal Alien Program, CAP)¹⁹⁷.

Badacze z MPI zauważyli również, że skłonność lokalnych przedstawicieli władz do rozwijania – lub nierozwijania – na swoim obszarze programu sekcji 287(g) zale-żała od czynników politycznych. W przypadku urzędników pochodzących z wybo-ru dominowało poparcie dla inicjatywy. Wśród funkcjonariuszy mianowanych zaś więcej opowiadało się przeciw¹⁹⁸. Nie znaleziono również niezbitych dowodów, że program w istotny sposób przyczynił się do zwiększonej migracji powrotnej niele-galnych imigrantów. Dostrzegalnym zjawiskiem w społecznościach latynoamerykań-skich było zwiększone liczebnie przenoszenie się do sąsiednich stanów czy niższych jednostek lokalnych, które do programu nie przystąpiły lub gdzie egzekucja prawa nie była tak aktywna. Spadek liczebności populacji hiszpańsko języcznej w tym przy-padku miał charakter krótkofalowy i trudno z całą pewnością stwierdzić, że bezpo-średnim i głównym czynnikiem sprawczym były działania wynikające z programu.

Analogiczny w założeniach do zapisu sekcji 287(g) ustawy INA program Bez-pieczne Społeczności zaproponowany został w 2008 roku. Była to decyzja prezydenta Georga W. Busha, nie ustawa Kongresu. Pomyślany został jako dodatkowe narzędzie do identyfi kacji nielegalnych imigrantów wśród osób, które popełniły przestępstwo.

Z założenia projekt miał być doskonalszym rozwiązaniem niż procedury przewidzia-ne przez sekcję 287(g). Teoretycznie eliminował zjawisko profi lowania rasowego,

196 S. Audrey, J.H. Wilson, B. DeRenzis, Immigrants, Politics, and Local Response in Subur-ban Washington, February 2009, Brookings Institution, http://brook.gs/2jwBitO, dostęp: 23.08.2017;

M.T. Nguyen, H. Gill, The 287(g) Program: The Costs and Consequences of Local Immigration En-forcement in North Carolina Communities, February 2010, The University of North Carolina, http://

unc.live/2krjPlW, dostęp: 23.08.2017; J. Pinkerton, St.J. Barned-Smith, Sheriff Cuts Ties With ICE Pro-gram Over Immigration Detentions, „Houston Chronicle”, 23.02.2017, http://bit.ly/2lonD7k, dostęp:

23.08.2017.

197 Szerzej zob.: T.J. Miles, A.B. Cox, Does Immigration Enforcement Reduce Crime? Evidence from Secure Communities, „The Journal of Law and Economics”, November 2014, Vol. 57, No. 4;

C. Strunk, H. Leitner, Resisting Federal-Local Immigration Enforcement Partnerships: Redefi ning ‘Se-cure Communities’ and Public Safety, „Territory, Politics, Governance”, Vol. 1, Issue 1, 2013; T.G. Gard-ner, A. Kohli, The C.A.P. Eff ect: Racial Profi ling in the ICE Criminal Alien Program, The Chief Justice Earl Warren Institute on Race, Ethnicity & Diversity, September 2009, https://bit.ly/2vs8BkP, dostęp:

30.07.2018.

198 R. Capps, M.M. Rosenblum, C. Rodriguez, M. Chishti, op.cit., s. 27.

jako że sprawdzanie statusu imigracyjnego zatrzymanego podejrzanego dokonywało się automatycznie w momencie pobierania odcisków palców i było niezależne od woli prowadzącego procedurę funkcjonariusza. W ramach programu lokalne jednost-ki korekcyjne uzyskały dostęp do większej bazy informacji, ponieważ nie tylko do DHS czy ICE, ale również do FBI. Podobny w założeniach do sekcji 287(g) pro-gram wzbudził te same kontrowersje społeczne oraz opór władz lokalnych przed aktywnym angażowaniem się w jego wdrażanie na terytorium stanów i jednostek lokalnych. W przeciwieństwie do sekcji 287(g) Bezpieczne Społeczności nie prze-widywały partycypacji władz federalnych w kosztach realizacji projektu¹⁹⁹. Sprawiło to, że całkowity ciężar realizacji zadań spoczął na budżetach stanowych i lokalnych.

Wydatki ponoszone na rzecz działań, których źródłem była federacja, okazały się niemałe. Raport sporządzony przez Justice Strategies w 2012 roku wskazywał, że koszty powiatu Los Angeles za przetrzymywanie osób zatrzymanych za nielegalny pobyt, które w innych okolicznościach nie byłyby aresztowane ze względu na po-pełnione czyny, sięgnęły kwoty 26 milionów dolarów na rok. Szacunkowe dane dla całego stanu mówiły o 65 milionach dolarów^200.

Kontrowersje dotyczące przedsięwzięcia odnosiły się nie tylko do kwestii fi nan-sowych, ale i do braku transparentności podejmowanych działań, tym bardziej że

Kontrowersje dotyczące przedsięwzięcia odnosiły się nie tylko do kwestii fi nan-sowych, ale i do braku transparentności podejmowanych działań, tym bardziej że