W BADANYCH ŚRODOWISKACH NAUKOWYCH
3. GOTOWOŚĆ DO WYSTĄPIEŃ PUBLICZNYCH W OBRONIE WARTOŚCI ETOSOWYCH
ZałoŜono za Robertem Mertonem196, Ŝe instytucjonalne naciski podtrzymujące etos na-ukowy mogą być skuteczne, o ile reakcje potępienia wobec wykroczeń pojawiają się niejako automatycznie, a nie są wynikiem strategicznej kalkulacji. Wobec tego warto zestawić deklaracje poczucia odpowiedzialności za rzetelność środowiska naukowego z deklaracjami gotowości do zajęcia publicznego stanowiska w sytuacji, gdy na wydziale, gdzie pracuje osoba badana ktoś zachowuje się w sposób naruszający normy rzetelności.
WyróŜniono cztery zachowania naruszające normy etosu naukowego, celowo dobiera-jąc przykłady o róŜnej wadze moralnej. Pytano o deklarację generalnej skłonności ba-danych do zajęcia publicznego stanowiska na wydziale bez precyzowania, na czym ma polegać publiczny charakter tego działania, aby nie zawęŜać tego wskaźnika. Nie ograni-czono teŜ charakteru wystąpień do napiętnowania, gdyŜ uznano, Ŝe wystąpienia w obronie
196 Ibidem, 572.
np. zasady poszanowania pierwszeństwa w nauce nie muszą się do nich ograniczać.
Przy takich okazjach w wystąpieniach publicznych uczeni mogą przywoływać nakazy i przykłady właściwego postępowania, a nie tylko wyraŜać negatywną opinię na temat konkretnego przypadku naduŜycia. Wszystkie takie wystąpienia podtrzymują środowi-skowe naciski na rzecz etosu. Respondentów pytano o wyobraŜenia o własnym zachowa-niu w takiej sytuacji, a nie o rzeczywiste zachowania, gdyŜ zakładano, Ŝe wiele osób nie miało okazji być świadkiem takich wydarzeń na swoim wydziale. Autorom badania zale-Ŝało ponadto na ustaleniu nie tyle wartości realizowanych w praktykach uczelnianych, co wartości uznawanych197 – takich, które moralnie zobowiązują uczonych.
Najwięcej respondentów deklarowało, Ŝe zabrałoby głos w sytuacji, gdyby ktoś na ich wydziale popełnił plagiat – łącznie odpowiedzi twierdzące stanowią 82,6% ogółu od-powiedzi (62,2% odpowiada „zdecydowanie tak” i 20,4% „raczej tak”), a negatywne 14,3% (7,9% „raczej nie zabrałoby głosu”, 6,4% „zdecydowanie nie zajęłoby publicznie stanowiska”). Niewielki odsetek (3,1%) badanych nie potrafi ocenić, czy byliby skłonni w takiej sytuacji wystąpić na forum publicznym. Wyprzedzając analizy kolejnego pyta-nia, dotyczącego plagiatów, warto zaznaczyć, Ŝe osoby, które uznają, Ŝe nie ma jasnych i określonych norm pozwalających odróŜnić plagiat od własnego wkładu w naukę są mniej skłonne występować publicznie w sytuacji, gdy ktoś z kolegów popełnia plagiat.
MoŜna wnioskować, Ŝe zrodzone z reguły konkurencyjności współdziałania normy poszanowania pierwszeństwa w nauce obudowane są naciskami społeczności na rzecz ich poszanowania. Zasada szacunku dla wkładu wnoszonego do nauki przez poszcze-gólnych uczonych wzmacniana jest przez potencjalne sankcje ze strony społeczności uczonych. Naukowiec, który występuje przeciwko uznaniu „gigantów, z których ramion widzi więcej”, by przywołać tu metaforę spopularyzowaną przez Izaaka Newtona198, musi liczyć się z reakcją ze strony kolegów. Taka norma moŜe zyskać potwierdzenie nawet w sytuacji jej złamania.
W pozostałych sytuacjach naduŜyć, badani róŜnią się w swoich deklaracjach odnośnie gotowości do wyraŜenia publicznie swojego zdania. Reguła uniwersalizmu, odnosząca się do tego, Ŝe uznanie z środowisku naukowym ma zaleŜeć wyłącznie od rzeczowych kryteriów199, nie jest zabezpieczona w takim samym stopniu jak reguła poszanowania pierwszeństwa. Co prawda łącznie 63,7% respondentów uznaje, Ŝe w sytuacji, gdy naukowiec na ich wydziale promuje kogoś ze względu na koneksje rodzinne lub towa-rzyskie, byłoby skłonnych zająć publicznie stanowisko. Jednak za zdecydowanie skłon-nych uznaje siebie tylko 27,3% badaskłon-nych, a za raczej skłonskłon-nych 36,4%. Łącznie 29,4%
respondentów deklaruje, Ŝe nie zabrałoby publicznie głosu w takiej sprawie, w tym 5,9% odpowiada „zdecydowanie nie”, a 23,5% „raczej nie”, natomiast 7% odpowiada
„trudno powiedzieć”.
Nie moŜna rozstrzygnąć, jakie względy stoją za deklaracjami niechęci wobec publicznego zabierania głosu w sytuacji amoralnego familiaryzmu. Być moŜe część respondentów uznaje, Ŝe nie ma jasnych kryteriów pozwalających rozstrzygnąć, czy w danej sytuacji względy merytoryczne czy inne decydują o faworyzowaniu konkretnej osoby. Nie sposób wykluczyć, Ŝe część respondentów moŜe być zdania, iŜ same wystąpienia publiczne są w takiej sytuacji nieskuteczne („na układy nie ma rady”), a nawet mogą zaszkodzić osobie,
197 RozróŜnienie za Ossowski, S.: O osobliwościach nauk społecznych. PWN, Warszawa 1962.
198 W oryginale: Pigmaei gigantum humeris impositi plusquam ipsi gigantes vident.
199 Por. Merton, op.cit, s. 584.
która zabiera głos. Promować poszczególne osoby mogą bowiem naukowcy o ustalonej pozycji, a zatem zwrócenie uwagi na naduŜycie władzy moŜe być ryzykowne. Na taką interpretację wskazuje zaleŜność ukazana w tabeli 4. Wśród respondentów z tytułem pro-fesora odnajdujemy więcej (71,1%) osób, które skłonne byłyby zabrać publicznie głos w takiej sprawie niŜ wśród doktorów habilitowanych (58,7%)200. JednakŜe nie moŜna wy-kluczyć, Ŝe jest to ślad postępującej z czasem erozji etosu naukowego. Względy te nie zmieniają jednak wartości wskaźnika, którym posłuŜono się. MoŜna wnioskować, Ŝe reakcje potępienia na ten rodzaj naduŜycia u części badanych nie są automatyczne, a na-piętnowanie faworyzowania osób ze względu na powiązania rodzinne i towarzyskie nie jest powszechną praktyką.
Tabela 4. Gotowość do zajęcia publicznie stanowiska w sytuacji, gdy naukowiec na wydziale promuje kogoś ze względu na koneksje towarzyskie i rodzinne w podziale na stopnie i tytuły naukowe (w %)
Stopień lub tytuł naukowy Czy był(a)by Pan(i) skłonny(a) zająć
publicznie stanowisko, gdy nauko-wiec na Pana(i) wydziale promuje kogoś ze względu na koneksje ro-dzinne lub towarzyskie?
Doktor Doktor
habilitowany Profesor
Ogółem (N=466)
tak 62,7 58,7 71,1 63,9
trudno powiedzieć 8,5 6,9 5,7 6,9
nie 28,8 34,4 23,3 29,2
Ogółem 100,0 100,0 100,0 100,0
„Komunizm” jako element etosu naukowego bywa zagroŜony takŜe w sytuacji, gdy uczeni negują uznanie wspólnotowości wyniku poprzez przypisywanie sobie nie-swoich zasług wobec laików. ZagroŜona jest wtedy teŜ reguła bezinteresowności201. Uznano, Ŝe mimo specyfiki badanych środowisk naukowych uniwersalne przykłady naduŜywania autorytetu odnaleźć moŜna w wystąpieniach medialnych. W porównaniu do wyróŜnio-nych powyŜej naduŜyć stosunkowo mniej osób byłoby skłonwyróŜnio-nych publicznie zająć sta-nowisko w sytuacji, gdy naukowiec z ich wydziału występuje w mediach jako ekspert w dziedzinie, w której nie ma osiągnięć. Łącznie 53,5% respondentów deklaruje, Ŝe goto-wych byłoby publicznie zabrać głos w tej sprawie, w tym 20% jest zdecydowanie tego zdania, a 33,5% odpowiada „raczej tak”. Łącznie 34,3% respondentów niechętnie odno-si odno-się do zabierania głosu w takiej sytuacji, w tym 6,2% jest zdecydowanie niechętnych, a 28,1% jest raczej niechętnych natomiast 12,2% nie potrafi ocenić, jak zachowaliby się w takiej sytuacji.
Warto zwrócić uwagę, Ŝe wśród badanych pracujących na wydziałach o profilu spo-łeczno-ekonomicznym jest stosunkowo mniej (44,2%) osób deklarujących gotowość do zajmowania stanowiska w takiej sprawie niŜ w na wydziałach o profilu humanistycz-nym (55,9%) i techniczhumanistycz-nym (55,4%). ZaleŜność prezentuje tabela 5.
200 Wśród doktorów odsetek ten wynosi 62,7.
201 Ibidem, s. 590.
Tabela 5. Gotowość do zajęcia publicznie stanowiska w sytuacji, gdy naukowiec na wydziale występuje w mediach jako ekspert choć nie ma osiągnięć w tej dyscypli-nie podziale na profile nauki na wydziale (w %)
Profil nauki na wydziale
Podobnie jak w odniesieniu do deklaracji dotyczących plagiatu, stosunkowo więcej profesorów (57,9%) niŜ doktorów habilitowanych (49,3%) deklaruje gotowość do wy-stępowania na forum publicznym, gdy naukowiec przypisuje sobie nieuprawniony sta-tus eksperta. Rozkłady w poszczególnych grupach ze względu na stopień lub tytuł na-ukowy prezentuje tabela 6.
Tabela 6. Gotowość do zajęcia publicznie stanowiska w sytuacji, gdy naukowiec na wydziale występuje w mediach jako ekspert choć nie ma osiągnięć w tej dyscypli-nie podziale na stopdyscypli-nie i tytuły naukowe (w %)
Stopień lub tytuł naukowy Czy był(a)by Pan(i) skłonny(a) zająć
publicznie stanowisko, gdy naukowiec Pana(i) wydziału występuje w mediach jako ekspert, choć nie ma osiągnięć w tej dyscyplinie?
Nacisk na oryginalność wkładu w nauce bywa ograniczany, gdy środowisko przyzwala, by nieproporcjonalnie wiele środków było kierowanych na badania miałkie, ale mało ryzykowne, gwarantujące szybki sukces, np. z hipotezami łatwymi do potwierdzenia.
Naukowcy stosujący takie metody podniesienia własnej wartości występują przeciw regule bezinteresowności w nauce. Gotowość do wystąpień publicznych w sytuacji, gdy naukowiec z wydziału uzyskuje wysokie środki na badania o małej wartości poznaw-czej, jest najmniejsza w porównaniu z trzema innymi przykładami naduŜyć wobec etosu naukowego. Łącznie 53,2% respondentów uznaje siebie za skłonnych do takiego wystąpienia, a tylko 16,4% odpowiada „zdecydowanie tak”, a 36,8% „raczej tak”. Prze-ciwnego zdania jest 36,2% badanych – nie byliby skłonni zajmować stanowiska w tej sprawie, w tym na „zdecydowanie nie” wskazuje 6,4% badanych, a na „raczej nie”
29,8%. Odpowiedzi „trudno powiedzieć” stanowią 10,6%.
Najwięcej osób niechętnych do publicznych wystąpień w tym sprawach odnaleźć wśród pracowników wydziałów o profilu społeczno-ekonomicznym (44,2%) w porównaniu do
31,2% badanych na wydziałach humanistycznych i 36,5% badanych na wydziałach technicznych. ZaleŜność tę odnaleźć moŜna w tabeli 7. Ponownie odnotować moŜna większą gotowość profesorów (65,6%) w porównaniu do doktorów habilitowanych (47,6%) i doktorów (44,9%) do wystąpień w sytuacji naduŜyć wobec normy bezintere-sowności w nauce. ZaleŜność tę ukazuje tabela 8.
Tabela 7. Gotowość do zajęcia publicznie stanowiska w sytuacji, gdy naukowiec na wydziale występuje w mediach jako ekspert choć nie ma osiągnięć w tej dyscypli-nie w podziale na profile nauki na wydziale (w %)
Profil nauki na wydziale
Tabela 8. Gotowość do zajęcia publicznie stanowiska w sytuacji, gdy naukowiec na wydziale, gdy naukowiec uzyskuje wysokie środki na badania o małej wartości poznawczej w podziale na stopnie i tytuły naukowe (w %)
Stopień lub tytuł naukowy indeksu tym mniejsza skłonność do publicznego zabierania głosu w sytuacji potencjal-nych naduŜyć na wydziale. Najmniejsza wartość indeksu to 4 punkty, a największa – 20.
Najwięcej osób uzyskało 7 punktów (52 respondentów) i 8 punktów (50 respondentów) w indeksie. Średnia liczba punktów w indeksie to 9,65 (odchylenie standardowe 3,9 punktu). Połowa osób uzyskała 9 punktów lub mniej, a połowa 9 punktów lub więcej. ¼ osób uzyskała 6 punktów lub mniej, a ¼ – 13 punktów lub więcej.
WyróŜniono cztery grupy respondentów ze względu na gotowość do występowania publicznie w sytuacjach naduŜyć przeciw etosowi naukowemu. Największą grupę sta-nowili badani o duŜej gotowości do wystąpień (wartość indeksu 4-7 pkt) – stasta-nowili oni 36,6% próby. Osoby o średniej gotowości (8-11 punktów) stanowiły 33% badanych. Co piąty (19,9%) respondent cechował się małą gotowością (12-15 punkty) do publicznego zabierania głosu. A o co dziesiątym (16-20 punktów) moŜemy sądzić, Ŝe nie jest skłon-ny wcale zabierać głosu. Zgodnie z naszymi wcześniejszymi obserwacjami, grupa ba-danych profesorów charakteryzuje się stosunkowo wyŜszą gotowością do publicznego zabierania głosu w sprawie naduŜyć niŜ grupa doktorów habilitowanych i doktorów.
Średnie wartości indeksu w tych grupach ukazuje tabela 9.
Tabela 9. Wartość indeksu gotowości do publicznego występowania w obronie wartości etosowych w podziale na stopnie i tytuły (N=463)
Stopień lub tytuł naukowy Średnia
Doktor 9,69
Doktor habilitowany 10,27
Profesor 8,92
Ogółem 9,65
Kolejna tabela 10. rzuca nieco światła na zaleŜności między stopniem lub tytułem na-ukowym a gotowością do publicznych wystąpień w obronie wartości etosowych. Wśród osób ze stopniem naukowym doktora habilitowanego odnaleźć moŜna stosunkowo więcej (16%) respondentów charakteryzujących się brakiem gotowości do wystąpień niŜ wśród profesorów (7%).
Tabela 10. Gotowość do publicznego występowania w obronie wartości etosowych w kategoriach a stopień lub tytuł naukowy (w %)
Stopień lub tytuł naukowy Gotowość do publicznego
występowa-nia w obronie wartości etosowych Doktor Doktor
habilitowany Profesor
Ogółem (N=457)
duŜa gotowość 30,5 32,0 45,6 36,3
średnia gotowość 39,0 33,7 27,8 33,0
mała gotowość 22,9 18,2 19,6 19,9
brak gotowości 7,6 16,0 7,0 10,7
Ogółem 100,0 100,0 100,0 100,0
Wśród badanych z habilitacją stosunkowo mniej (32%) jest osób o duŜej gotowości do wystąpień niŜ wśród profesorów (45,6%). Respondenci ze stopniem naukowym doktora sytuują się w swojej gotowości do wystąpień pomiędzy profesorami a doktorami habili-towanymi.
Respondenci zatrudnieni na wydziałach o róŜnych profilach naukowych róŜnią się nieco w swojej gotowości do wystąpień w sytuacji naduŜyć wobec norm etosowych. Najmniej skłonni do publicznego zabierania głosu są pracownicy wydziałów o profilu społeczno-ekonomicznym, a najbardziej – zatrudnieni na wydziałach humanistycznych. Średnie wartości indeksu dla badanych z poszczególnych typów wydziałów prezentuje tabela 11.
Tabela 11. Wartość indeksu gotowości do publicznego występowania w obronie wartości etosowych w podziale na profile nauki na wydziale (N=464)
Profil nauki na wydziale Średnia
nauki humanistyczne 9,23
nauki społeczno-ekonomiczne 10,2
nauki techniczne 9,69
Ogółem 9,64
Badanym nie zadano pytań dotyczących tego, czy uznają normy etosu naukowego za słuszne. Zakładano bowiem, Ŝe nawet normy deklaratywnie uznawane, mogą nie być egzekwowane, choć szczególnie raŜące przypadki naruszenia normy wiązać mogą się ze spektakularnymi sankcjami. Interesowano się raczej gotowością do wymierzania sankcji za naruszenie normy. Podsumowując – naleŜy ocenić, Ŝe badane środowiska charakte-ryzują się duŜą gotowością do publicznego bronienia wartości etosowych. Część bada-nych jednak unika publiczbada-nych wystąpień w wyróŜniobada-nych przez nas sytuacjach.
4. POSTRZEGANIE RZETELNOŚCI ŚRODOWISKA NAUKOWEGO