9 stycznia 2019 r. pożegnaliśmy Kazimierza Łosia – wieloletniego działacza Polskiego To-warzystwa Ekonomicznego. Śmierć przyszła niespodziewanie.
Miałem z Kazimierzem bieżący kontakt. Przed Świętami Bożego Narodzenia składaliśmy sobie życzenia. Planowaliśmy spotkanie. Opowiadał, że przygotowuje monografię o Warszawie. Śmierć przerwała te zamiary.
Kazimierz Łoś urodził się w dniu 24 sierpnia 1933 r. w Kleckiej Małej, powiat Równe na Wo-łyniu. Jako 9‑letni chłopiec, w 1943 roku, dzięki sprzyjającym okolicznościom 3‑krotnie uniknął śmierci grożącej ze strony ukraińskich nacjona-listycznych bandytów. Najbardziej spektakularny przypadek miał miejsce 3 lipca 1943 r. Polacy – ze względu na zagrożenie – ukrywali się już wówczas w lasach. W niedzielę, o godzinie 5 rano, pol-ska wieś Klecka Mała została zaatakowana przez upowców. Bandyci z UPA, jeżdżąc na koniach i przemieszczając się od domu do domu, w okrutny sposób mordowali mieszkańców pochodzenia pol-skiego, tych, którym nie udało się ukryć. Palili zabudowania i wrzucali do palących się domów ciała pomordowanych. Mały Kazik ze względu na stan zdrowia nocował u zaprzyjaźnionej z rodziną sąsiadki – Ukrainki. Sąsiadka, widząc palące się za-budowania polskich sąsiadów, obudziła go i kazała schować się we wnęce pod piecem do pieczenia chleba. Schowek zarzuciła polanami drewna. Ban-dyci po wtargnięciu do jej domu w poszukiwaniu Polaków, nie zwrócili uwagi na schowek. W ten sposób życzliwa sąsiadka uratowała życie małemu Kazikowi.
Po wielu latach, we wrześniu 2001 r. Kazimierz z żoną Heleną odwiedził miejsce swego urodzenia.
Nie było śladów zabudowań, ani grobów pomordo-wanych przez upowskich bandytów mieszkańców tej ziemi. Wykarczowano istniejące niegdyś duże sady, zasypano studnie i zniszczono inne urządzenia.
Kwitnąca niegdyś żyzna ziemia stała się wymarłym stepem. Kazimierz odwiedził zaniedbany grób jego zbawczyni od śmierci. Grób znajduje się na małym cmentarzyku w Kleckiej Małej.
Informacje powyższe zaczerpnąłem z napisanej przez Kazimierza książeczki Wspomnienia o losach wołyńskiej rodziny Łosiów w pierwszej połowie XX wieku (Warszawa, 2003 r.). Z wielkim zainte-resowaniem, a nawet wzruszeniem przeczytałem tę książeczkę, ponieważ ja też jestem repatriantem, tylko z Wileńszczyzny.
Rodzina Łosiów ma rozrośnięte drzewo gene-alogiczne. Kazimierz miał trzech braci rodzonych i trzech braci stryjecznych. Po II wojnie światowej rodzina Łosiów w maju 1945 r. w ramach repatriacji osiedliła się w Wałczu na Ziemiach Odzyskanych.
Kazimierz w Wałczu ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące. We wrześniu 1953 r.
został przyjęty na I rok studiów w Szkole Głów-nej Planowania i Statystyki w Warszawie, którą ukończył w czerwcu 1957 r., uzyskując stopień magistra ekonomii.
Po ukończeniu studiów, pierwszą pracę rozpo- czął w sierpniu 1957 r. w „Hucie Warszawa” w bu-dowie. W Hucie zajmował następujące stanowiska:
starszego ekonomisty, sekretarza ekonomicznego, kierownika działu zatrudnienia i płac, nauczyciela przedmiotów ekonomicznych w Zespole Szkół Zawodowych. Był świadkiem budowy od podstaw tego dużego i nowoczesnego zakładu metalurgicz-nego w Warszawie. W tej pierwszej pracy odcisnął swoje piętno i został zapamiętany o czym świadczy obecność na Jego pogrzebie dwóch kolegów hutni-ków, z którymi miałem okazję rozmawiać.
W następnych latach pracował m. in.:
w Warszawskiej Fabryce Pomp jako dyrektor
• naczelny Fabryki od 1971 r.,
w Zarządzie Głównym PTE jako dyrektor na-• czelny Instytutu Kształcenia Ekonomicznego – początek lat 80.
W sp omn ien ia
Kazimierz Łoś
(1933–2019)
ZĘŚĆ IIIBATY EKONOMISTÓW W latach 1966–1990 był działaczem
społeczno ‑gospodarczym, pełniąc m. in. na-stępujące funkcje:
przewodniczącego Dzielnicowej Rady
• Narodowej Warszawa – Żoliborz, członka Prezydium Rady Narodowej
• m. st. Warszawy (dwie kadencje) jako przewodniczący Komisji Rozwoju Społeczno ‑Gospodarczego (Budżetu i Finansów),
wiceprzewodniczącego Komisji Po-• lonijnej Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie,
wiceprzewodniczącego Stołecznego
• Komitetu Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia,
członka Rady Stołecznej
Przyja-• ciół ZHP,
zastępcy Sekretarza Generalnego Za-• rządu Głównego PTE ds. Kształcenia Ekonomicznego.
Był współorganizatorem Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekono-micznej i Komisji PTE ds. Specjalizacji Zawodowej Ekonomistów.
Kazimierz miał zdolności
publicy- styczne. Oto jego publikacje (oprócz wyżej wy-mienionej):
Warszawska Fabryka Pomp. Sto lat tradycji
• ,
Warszawa 2008;
Życie z pompą. Sto lat Warszawskiej Fabryki
• Pomp we wspomnieniach, Warszawa 2008;
Ludzie Obywatelskiego Czynu Odbudowy
• Zamku królewskiego, wydanie własne Autora, 2010 r. Publikacja zawiera:
wspomnienia, –
powołanie Komitetu Odbudowy Zamku, –
organizację i działalność Komitetu, –
udział hutników warszawskich w odbu-–
dowie Zamku, przebieg odbudowy, –
zdjęcia;
–
Huta Warszawa. Miasto – Społeczność –
Kul-• tura. We wspomnieniach hutników bielańskich, wspomnienia K. Łosia: s. 49, 84, 110, 145, 158, 198, 265, rozdz. IX, Warszawa 2014;
Osaczenie. Polski Wołyń w ogniu nienawiści
• ,
Rozdział II: Pełnym głosem wołyniaków. Spra-wiedliwości zadość, Piła 2018.
Zaangażowanie Kazimierza w PTE jest wi-doczne. Należy jeszcze dodać, że pełnił On funkcję członka Krajowej Komisji Rewizyjnej przez cztery
kadencje. Miałem przyjemność współpracować z Kazimierzem w kadencji 2010–2015. Pełniłem wówczas funkcję przewodniczącego. Czerpaliśmy z Jego bogatego doświadczenia. Jego spokój, zrów-noważenie, takt i przyjacielskie podejście były nieocenione dla dobrej atmosfery w naszym Ze- spole. Ceniliśmy Go za uczciwość, odpowiedzial-ność, życzliwość. Zachowam Go w pamięci jako serdecznego Przyjaciela, który zawsze gotów był służyć dobrą radą.
Los nie szczędził Mu goryczy. Ojciec Bronisław zmarł w wieku 66 lat w 1953 r., mama Józefa zmarła pięć lat później; poumierali też bracia. Jedyna córka zmarła przedwcześnie – w wieku 43 lat – w 2000 r.
Kilka lat temu zmarła żona. W ostatnich latach życia najbliższą Mu osobą była ukochana wnuczka Michalina (22 lata).
Jego bogate życie zawodowe i działalność spo-łeczna zostały docenione. Posiada odznaczenia państwowe i wyróżnienia: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Krzyż Zasługi dla ZHP i inne odznaczenia branżowe.
Odszedł od nas Człowiek nietuzinkowy, szla-chetny, pracowity, społecznik.
Cześć Jego Pamięci!
Andrzej Jakubowicz
Andrzej Stanisław Barczak wybitny ekonomista, ceniony ekonometryk, w 1957 roku rozpoczął studia w Wyż-szej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. W latach 1960–1962 podjął już pracę jako asystent ‑wolontariusz w Katedrze Statystyki. Po ukończeniu studiów, w roku 1962 został zatrudniony w Katedrze Statystyki Wyższej Szkoły Ekonomicznej, której nowym kierownikiem został doc. dr hab. Zbigniew Pawłowski. W roku 1968 uzyskał stopień doktora, a w roku 1976 na podstawie rozprawy habilitacyjnej Makromodele ekonometryczne a planowanie gospodarki narodowej i pomyślnego prze- biegu kolokwium habilitacyjnego uzyskał stopień dok-tora habilitowanego na Wydziale Przemysłu Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach.
W lutym 1985 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1993 profesora zwyczajnego.
14 kwietnia 2005 roku prof. Andrzej Stanisław Barczak uzyskał godność doktora honoris causa Akademii Eko-nomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu.
Profesor Andrzej Stanisław Barczak zawsze z od-daniem angażował się w sprawy rozwoju Katedry, Wydziału i Uczelni: był kierownikiem Zakładu Eko-nometrii w Instytucie Ekonometrii, był prodziekanem i dziekanem Wydziału Przemysłu. W roku 1981 został wybrany prorektorem ds. nauczania, dydaktyki i spraw studenckich. Od roku 1987 kierował Instytutem Eko-nometrii, a następnie po likwidacji instytutów, Katedrą Ekonometrii. Kierując Instytutem, a następnie Katedrą Ekonometrii, przyczynił się do dynamicznego rozwoju kadrowego Katedry Ekonometrii. Był kierownikiem Zakładu Mikroekonomii w Instytucie Zarządzania Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uni-wersytetu Jagiellońskiego (1996–2003), był rektorem Śląskiej Wyższej Szkoły Zarządzania im. gen. Jerzego Ziętka w Katowicach (2009–2011).
Był kontynuatorem idei i liderem katowickiej szkoły ekonometrycznej stworzonej przed laty przez prof. Paw-łowskiego. Był aktywnym uczestnikiem i wykładowcą Letniej Szkoły Ekonometrii, stałym uczestnikiem oraz współorganizatorem Konferencji Statystyków, Ekono-metryków i Matematyków Uczelni Ekonomicznych Polski Południowej.
Osiągnięcia prof. Barczaka w zakresie kształcenia kadry są ogromne. Wypromował 16 doktorów, ponad 600 magistrów, był recenzentem 75 prac doktorskich, ponad 50 prac habilitacyjnych, recenzował 28 wniosków o tytuł naukowy i był recenzentem 4 wniosków o tytuł doktora honoris causa.
Ważnym obszarem aktywności prof. Andrzeja S.
Barczaka było reprezentowanie Wydziału i pełnienie funkcji z wyboru: w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyż-szego (1987–1998), w Centralnej Komisji ds. Stopni Naukowych i Tytułu Naukowego przy Prezesie Rady Ministrów, Komisji Konkursowej Komitetu Badań Na-ukowych (1994– 2006).
Profesor Andrzej Stanisław Barczak w dowód uzna-nia autorytetu naukowego od 1976 roku był wybierany do Komitetu Statystyki i Ekonometrii PAN, będąc od roku 1993 członkiem Prezydium, a w latach 2007–2010 przewodniczącym tego Komitetu. W latach 2006–2014 pełnił także funkcję prezesa Oddziału Katowice Pol-skiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz członka