Lata osa koło nosa

Cele ogólne:

− zapoznanie z literą o: drukowaną i pisaną, małą i wielką,

− rozpoznawanie samogłosek i spółgłosek.

Cele operacyjne:

Dziecko

− rozpoznaje i nazywa literę o: drukowaną i pisaną, małą i wielką,

− rozpoznaje samogłoski i spółgłoski.

Środki dydaktyczne: obrazki: do ćwiczeń słuchowych, samogłoski i spółgłoski (symboliczne), owadów występujących w utworze, kojarzące się z dniem i nocą, słońca i księżyca, lizaka, oka, ananasa, obrazek osy, czerwone, niebieskie i białe nakrywki, alfabet literowy, tamburyn, trójkąt, bębenek, małe obręcze, plastelina, tekturki, kartoniki z literami: o, O, zagadki, karty pracy, cz. 1, s. 38, 39, 40, 41.

Przebieg dnia

1. Wprowadzenie nazw samogłoska i spółgłoska; wyróżnianie samogłosek i spółgłosek w słowach I ze względu na sposób ich wymawiania.

• Wyróżnianie pierwszej głoski w słowach rozpoczynających się samogłoskami i spółgłoskami, dostrzeganie różnic w ich brzmieniu (wykorzystanie obrazków przedmiotów), np.: owoce, ulica, buda, mapa (o, u, b, m).

• Wymawianie samogłosek: a, o, u, i, e, y. (Samogłoska – głoska wymawiana długo przy szeroko otwartych ustach). Zwrócenie dzieciom uwagi, że samogłoski podczas wymawiania brzmią cały czas jednakowo, nie słychać nic innego; zilustrowanie samogłoski jako obrazka jednej dziewczynki na czerwonym tle.

• Analiza i synteza słuchowa słów – nazw obrazków rozpoczynających się samogłoską: okno, ule, igła, ekran (zwrócenie uwagi, że samogłoski mogą samodzielnie tworzyć sylaby).

• Wymawianie spółgłosek: b, t, m, k... (Spółgłoski – głoski wymawiane krótko, przy niewielkim otwarciu ust). Zwrócenie dzieciom uwagi, że podczas długiego wymawiania spółgłosek nie brzmią one cały czas jednakowo, tylko tak, jakby „przyczepiała się” do nich głoska y; zilu-strowanie spółgłoski jako obrazka dwóch trzymających się za ręce dziewczynek na niebieskim

• Wprowadzenie modelu słowa jako jakościowego przedstawienia liczby głosek w podanych sło-tle.

wach, z wyodrębnieniem samogłosek (czerwone nakrywki) i spółgłosek (niebieskie nakrywki).

• Układanie schematów i modeli słów zaproponowanych przez nauczyciela. Analiza słuchowa słów, np.: oko, dom.

• Układanie schematu z białych nakrywek; określanie samogłosek i spółgłosek, układanie pod białymi nakrywkami odpowiednio czerwonych i niebieskich nakrywek. Rysowanie modelu i schematu słowa – nazwy obrazka – pod obrazkiem wylosowanym przez dziecko.

Ćwiczenia poranne – zestaw V.

• Zabawa orientacyjno-porządkowa Lis i zające.

Część sali to las, przed nim jest polana. Dzieci-zajączki skaczą po polanie, z boku stoi lis. Na hasło nauczyciela Uwaga, lis! – zajączki uciekają w stronę lasu, gdzie są bezpieczne. Złapane

• Ćwiczenie tułowia Gimnastyka zajączków.

Dzieci dobierają się parami, ustawiają tyłem do siebie w rozkroku, w niewielkiej odległości od siebie. Wykonują skłon do przodu i podają ręce partnerowi przez okienko utworzone przez nogi w rozkroku. Następnie prostują się i wykonują skręty tułowia, celując otwartymi dłońmi w dłonie kolegi raz z jednej, raz z drugiej strony.

• Ćwiczenia wyprostne Zajączek zmęczony i wypoczęty.

Dzieci siadają skrzyżnie, ręce mają na kolanach. Na hasło Zajączek zmęczony – wykonują luźny skłon tułowia w przód, a na hasło Zajączek wypoczęty – prostują tułów z głową ustawioną prosto.

• Ćwiczenie rąk i nóg Rozbawione zajączki.

Dzieci, w leżeniu na plecach, machają rękami i ugiętymi w kolanach nogami uniesionymi do góry.

• Bieg Zajączki jadą na rowerze.

Dzieci biegają w luźnej gromadce po obwodzie koła z wysokim unoszeniem kolan.

• Marsz zajączków.

Poruszają się w lekkim skłonie, ręce mają oparte na kolanach. Następnie we wspięciu na palcach podnoszą ręce w górę, machają palcami – Maszerują zające, świeci słońce gorące.

II

Wprowadzenie litery o – małej i wielkiej, drukowanej i pisanej.

1. Karta pracy, cz. 1, s. 38.

Oglądanie obrazka. Zapoznanie z kotem Atlasem. Słuchanie historyjki.

Nadeszła jesień. Dni stały się krótsze, ale nadal ciepłe. Kotek Atlas leżąc na lekko przyżółconej trawie, rozmawiał ze swoim przyjacielem – jeżykiem Igiełką. Jeżyk rozglądał się za mieszkaniem na zimę, w którym mógłby przespać się aż do wiosny. Rozmawiali o pięknych, kolorowych liściach, o tym, co robią mrówki, które przechodziły obok. Spokojną rozmowę zakłócał jakiś odgłos.

– Co to? – zapytał jeżyk, gdy wyraźnie rozległo się obok nich: bzzzy, bzzzy...

– To, to... osa! – krzyknął kotek.

– A sio, oso, a sio! – wołał, odganiając się od dokuczliwego owada.

Wskazywanie na obrazku, tego czego nazwa zawiera głoskę o.

2. Rozmowa na temat historyjki.

– Co robił kotek z jeżykiem?

– O jakim owadzie jest mowa?

– Jak ona wygląda? (Pokaz obrazka).

– Gdzie lata osa z historyjki?

Zabawa ruchowa Osa na łące.

Dzieci, przy dźwiękach wystukiwanych na tamburynie, poruszają się drobnymi krokami na palcach, w różnych kierunkach, machając dłońmi na wysokości ramion. Podczas przerwy przykucają na kwiatkach (małe obręcze). Słysząc dźwięk trójkąta, wciągają nosem powietrze i, powoli się podnosząc, naśladują na jednym wydechu bzyczenie osy bzzzzzzzz.

3. Wyróżnianie pierwszej głoski w słowie osa.

4. Podawanie przez dzieci przykładów słów, w których głoska o występuje na początku (oko, okulary...), w środku (sowa, noga...) i na końcu (ucho, jajko...).

5. Wybieranie spośród obrazków tych, w których nazwach występuje głoska o.

6. Podział słowa osa na sylaby, układanie schematu z białych nakrywek.

7. Karta pracy, cz. 1, s. 39.

• Zaznaczanie w okienkach na czerwono miejsca głoski o w nazwach zdjęć.

• Określanie, co robi kot, a co osa.

• Wyklaskiwanie podanego rytmu, powtarzanie tekstu za nauczycielem.

8. Pokaz liter o: drukowanej i pisanej, małej i wielkiej – porównywanie ich wyglądu.

10. Umieszczenie kartonika z drukowaną literą o pod schematem słowa osa.

11. Wskazanie różnicy między głoską a literą.

12. Zabawa dydaktyczna Rozpoznaj głoskę o.

Dzieci biegają po sali. Na dźwięk bębenka zatrzymują się. Nauczyciel wymawia słowa. Jeśli słychać w nich głoskę o, to dzieci podskakują, jeśli nie – stoją bez ruchu.

13. Wymyślanie imienia rozpoczynającego się głoską o, jakie mógłby mieć kotek (imię proste:

2–4-głoskowe).

• Układanie schematu wymyślonego imienia kotka.

14. Umieszczanie kartonika z wielką drukowaną literą o pod schematem.

• Wyjaśnienie, że imiona rozpoczynamy wielką literą.

15. Modelowanie liter o, O z cienkich wałeczków plasteliny, naklejanie na tekturce.

16. Karty pracy, cz. 1, s. 40, 41.

• Rysowanie drogi od osy do gruszki tak, żeby połączyć wszystkie litery o.

• Zaznaczanie w wyrazach małych i wielkich liter o.

• Ozdabianie małej i wielkiej litery o tak, żeby przypominały zwierzę.

• Pisanie litery o po śladzie, a potem samodzielnie (chętne dzieci).

Zabawa ruchowa Pomieszane literki.

Dzieci losują kartoniki z małą i wielką drukowaną literą o i poruszają się po sali w rytmie wystukiwanym na tamburynie. Podczas przerwy dobierają się parami tak, aby jedno z nich miało małą literę o, a drugie wielką O, i podskakują w kółeczkach.

Ćwiczenia artykulacyjne Gimnastyka buzi i języka.

1. Ćwiczenie warg i języka.

• Bawimy się w chowanego – wysuwanie języka na zewnątrz i cofanie w głąb jamy ustnej.

• Liczymy zęby – dotykanie czubkiem języka kolejnych zębów – górnych i dolnych.

• Ślizgawka – ślizganie się czubkiem języka po podniebieniu do tyłu – do przodu.

• Nic nie powiem – mocne zaciskanie rozciągniętych warg.

• Zajączek – wciąganie policzków do jamy ustnej.

2. Ćwiczenie tempa wypowiedzi Szybko i wolno.

Mówienie tekstu wolno – gdy nauczyciel trzyma nieruchomo wyciągniętą przed siebie dłoń, i szybko – gdy nią porusza.

Spadły z drzewa liście trzy – czerwony, brązowy, żółty.

3. Ćwiczenia logorytmiczne (według K. Datkun-Czerniak) – ćwiczenia chodu dośrodkowego i odśrodkowego z powtarzaniem rymowanki.

Ęk, pęk, balon pękł!

A z balona wyszła wrona, Bardzo mądra i uczona. (ukłon)

• Rytmizowanie rymowanki z jednoczesnym klaskaniem, tupaniem, łączeniem tych elementów według pomysłów dzieci.

4. Naśladowanie odgłosów:

• wiejącego wiatru – wiu, wiu, wiu...

• szumu liści poruszanych wiatrem – szuuu, szuuu, szuuu...

• spadających z drzewa kasztanów – klap, klap, klap...

Spacer w pobliżu przedszkola, obserwacja jesiennej przyrody.

1. Zabawa dydaktyczna Dzień i noc – zwrócenie uwagi na cykliczność występowania dnia i nocy.III

• Zabawa pantomimiczna Co można robić w dzień – odgadywanie czynności prezentowanych ruchem.

• Segregowanie obrazków – Co pasuje do nocy, a co do dnia?

Zabawa orientacyjno-porządkowa Dzień i noc.

Gdy nauczyciel pokazuje obrazek słońca, dzieci poruszają się swobodnie, naśladując różne zabawy, np.: skoki na skakance, odbijanie piłki, łapanie motyli, zbieranie grzybów. Kiedy na-uczyciel pokazuje obrazek księżyca – dzieci kładą się na dywanie z rękami pod głową i udają, że śpią, cichutko pochrapując.