Powołanie, organizacja i skład osobowy komisji

Krytyka rozwiązań dotyczących administracji zawartych w konstytucji marcowej, a zwłaszcza zasad podziału terytorialnego, pojawiła się jeszcze w czasie prac Sejmu Ustawodawczego. Rozstrzygnięcia potwierdzały różnice wynikające jeszcze z okresu zaborów. Tworzone województwa różniły się pod względem liczby ludności czy organi-zacji administracji niezespolonej. Również podział na powiaty i gminy pochodził z cza-sów zaborczych. Jednym z pierwszych wniosków reformujących system podziału admi-nistracyjnego państwa był „Wniosek nagły posła A. Erdmana i tow. z Klubu P.S.L. w sprawie nowego podziału administracyjnego Rzeczypospolitej Polskiej”, złożony w Sejmie Ustawodawczym 29 lipca 1921 r. Alfons Erdman i trzydziestu posłów klubu parlamentarnego PSL „Piast” dokonali oceny ówczesnego podziału państwa i podali projekt nowego kształtu Rzeczypospolitej. Na wstępie wnioskodawcy kategorycznie stwierdzali, że „dzisiejszy podział Rzeczypospolitej na województwa nie odpowiada najelementarniejszym potrzebom kraju i wymaga szybkiej i gruntownej rewizji”. Przy jego tworzeniu nie brano pod uwagę warunków geograficznych, stosunków gospodarczych i kulturalnych oraz lekceważono dawne zależności historyczne. Zatem oceniany podział był „sztucznym tworem biurokratycznym”. Na potwierdzenie swojej tezy wnioskodaw-ca przedstawił przykład łączenia w jeden region Częstochowy z Sandomierzem i Rado-miem, ziemi siedleckiej z Lublinem czy ziemi kaliskiej z Łodzią. A. Erdman zaznaczał również, że same ustawy wprowadzające ówczesny podział administracyjny zakładały tymczasowość. Stwierdzał też stanowczo, że „dalsze zwlekanie z uchwaleniem i wpro-wadzeniem w życie ustawy, na Konstytucji opartej, o podziale i ustroju administracyjnym Rzeczypospolitej Polskiej byłoby niewskazane i szkodliwe. Mamy już ukończoną wojnę, mamy uchwaloną Konstytucję i przechodzimy do twórczej pracy pokojowej ‒ czas naj-wyższy ze wszelkimi prowizorjami”226.

226 Odpis wniosku A. Erdmana [w:] J. Hubert, Sprawa nowego podziału Rzeczypospolitej Polskiej na województwa. Uwagi nad wnioskiem nagłym posła Erdmana i tow. z klubu P.S.L. (Druk sejmowy Nr 2963), Poznań 1921, s. 24-25; J.S. Langrod, Ze studiów nad podziałem administracyjnym państwa, Kraków 1931, s. 117-118.

Poseł Erdman zaproponował również nowy podział na województwa, powiaty, gminy miejskie i wiejskie. Wniosek zawierał propozycję powołania dziewiętnastu nowych województw, ostatnim, dwudziestym miało być miasto stołeczne Warszawa. Poseł pro-ponował powołanie województwa pomorskiego z siedzibą w Tczewie, kujawsko-cheł-mińskiego z siedzibą w Toruniu, poznańskiego z Poznaniem, kaliskiego z Kaliszem, łódzkiego z siedzibą w Łodzi, mazowieckiego z Warszawą, białostockiego z Białymsto-kiem, podlaskiego z siedzibą w Siedlcach, lubelskiego z Lublinem, sandomierskiego z siedzibą w Radomiu, krakowskiego z Krakowem, przemyskiego z Przemyślem, podol-skiego z siedzibą we Lwowie, halickiego z siedzibą w Stanisławowie, wołyńpodol-skiego z siedzibą w Łucku, poleskiego z siedzibą w Pińsku, nowogródzkiego z Nowogródkiem, śląskiego z siedzibą w Bytomiu oraz wileńskiego z Wilnem. Ostatnie dwa województwa miały dopiero powstać po ostatecznym uregulowaniu ich sytuacji prawnej227.

Krytykę wniosku A. Erdmana i posłów PSL „Piast” przeprowadził dr Julian Hu-bert w pracy „Sprawa nowego podziału Rzeczypospolitej Polskiej na województwa. Uwagi nad wnioskiem nagłym posła Erdmana i tow. z klubu P.S.L.” (Druk sejmowy Nr 2963). Autor poddał głębokiej analizie prawnej wniosek ludowców pod względem formalnym i materialnym. Zdaniem dr. Huberta wniosek pod względem formalnym był niezgodny z konstytucją, gdyż zgodnie z jej przepisami (art. 10) wniosek ustawodawczy powinien zawierać projekt ustawy lub wezwanie rządu do przygotowania takiego pro-jektu i przedłożenia go Sejmowi w określonym terminie. Wniosek ludowców takiego projektu i wezwania do Rady Ministrów nie zawierał. Autor polemiki wskazywał również, że zakładane wydzielenie powiatów oświęcimskiego, żywieckiego i białeckiego z woje-wództwa śląskiego i przyłączenie ich do wojewoje-wództwa krakowskiego, zgodnie z ustawą autonomiczną dla Śląska z 15 lipca 1919 r., może się odbyć jedynie za zgodą Sejmu Śląskiego. Takiego wymogu wniosek posła Erdmana w ogóle nie brał pod uwagę. Dla-tego przepis ten również był niekonstytucyjny228.

Pod względem materialnym, zdaniem J. Huberta, wniosek o podziale państwa nie sprzeciwiał się konstytucji, gdyż zgodnie z jej art. 65 kraj miał być podzielony na woje-wództwa, powiaty oraz gminy miejskie i wiejskie, które miały być równocześnie jed-nostkami samorządu terytorialnego. Wątpliwości budziła kwestia skutków finansowych proponowanych zmian, gdyż wprowadzały one nowe województwa z aparatem admini-stracyjnym, na który nie przewidziano środków finansowych. Natomiast zgodnie z art. 10

227 J.S. Langrod, op. cit., s. 118-119; J. Hubert, Sprawa nowego…., s. 26-29; W. Konkolniak, Projek-ty reformy podziału administracyjnego Państwa, [w:] Materiały Komisji dla usprawnienia administra-cji publicznej przy Prezesie Rady Ministrów, t. I, Podział administracyjny państwa, Warszawa 1929, s. 57-58.

228 J. Hubert, Sprawa nowego…, s. 3-6; W. Konkolniak, Kilka projektów podziału administracyjnego państwa, GAiPP 1929, nr 6, s. 199.

ustawy zasadniczej „wnioski i projekty ustaw, pociągające za sobą wydatki Skarbu Państwa, muszą podawać sposób ich zużycia i pokrycia”229. Zdaniem autora polemiki pod tym względem wniosek posła Erdmana był sprzeczny z konstytucją.

J. Hubert krytykował również pominięcie kwestii finansowych i organizacyjnych, jakie niosły ze sobą zmiany proponowane przez klub PSL „Piast”. Autor uznał, że two-rzenie czterech nowych województw, likwidacja jednego i ptwo-rzeniesienie siedziby kolej-nego niosłoby ze sobą miliardowe koszty oraz czasowy chaos organizacyjny i brak nadzoru nad administracją rządową na 1/3 terytorium państwa, co przekreśliłoby zdo-bycze życia społeczno-politycznego w tej dziedzinie. Autor krytykował również brak merytorycznego uzasadnienia proponowanych zmian oraz polemizował z usytuowaniem nowych siedzib władz wojewódzkich230.

Krytyka autora objęła również kwestie podziału na powiaty i gminy. Wprowadze-nie nowych województw łączących w swoich granicach powiaty i gminy pochodzące jeszcze z czasów zaborczych, tak jak proponowali to wnioskodawcy, nie przyniesie, zdaniem dr. Huberta, oczekiwanych rezultatów w zakresie sprawnej organizacji państwa, ze względu na istniejące tam różne systemy prawne. Przykładem mogą być proponowa-ne województwa kaliskie i kujawsko-chełmińskie, które łączyłyby w swoich granicach powiaty z ziem byłego zaboru pruskiego i byłego Królestwa Polskiego. Istnienie takiej dwoistości systemów w jednym województwie, według J. Huberta, spowoduje „zupełny rozstrój administracji państwa”231.

Konkludując, autor polemiki stwierdzał, że z formalnego punktu widzenia wnio-sek posła A. Erdmana jest niezgodny z konstytucją. Pod względem materialnym „załatwia sprawę podziału administracyjnego Rzeczypospolitej na województwa tymczasowo, w sposób nierealny, niczym nieuzasadniony, a poza tym szkodliwy dla administracji polskiej, nie dając w zamian żadnej korzyści”. J. Hubert ocenił projekt jako przedwcze-sny, gdyż nie ustalono jeszcze jednolitych zasad organizacji, opartych na nowych danych statystycznych, które pozwoliłyby na nakreślenie granic nowych województw. Dlatego wniosek posła A. Erdmana i klubu PSL „Piast”, nawet po usunięciu błędów formalnych, nie powinien być merytorycznie rozpatrywany232.

Wnioski z dyskusji nad wnioskiem posła Erdmana miały być jednym z elementów prac drugiej Komisji dla reformy administracji. Rozpoczęła ona działalność 12 lutego 1923 r. pod przewodnictwem ówczesnego prezesa Rady Ministrów, generała Władysław Sikorskiego. W skład komisji weszli prof. Michał Bobrzyński, były namiestnik Galicji, senator prof. Stanisław Kasznica, prezes Towarzystwa Obrony Kresów Wschodnich

229 Dz.U.R.P. 1921, nr 44, poz. 267.

230 J. Hubert, Sprawa nowego…, s. 9-11.

231 Ibidem, s. 15-19.

Eugeniusz Starczewski, wiceminister spraw wewnętrznych Karol Olpiński, inż. Julian Eberhardt, wiceminister kolei żelaznych, prezes Prokuratorii Generalnej Stanisław Bu-kowiecki, wojewoda lubelski Stanisław Moskalewski i senator Wacław Janiszewski233.

W pierwszych posiedzeniach komisji z 12 i 13 lutego, obok stałego składu udział wzięli wiceminister skarbu Bolesław Markowski, zastępca szefa sztabu generalnego generał Józef Rybak, zaś z ramienia ministerstwa spraw wewnętrznych dyrektorzy de-partamentów Tadeusz Koncki i Władysław Weissbrod. Na tych posiedzeniach Prezes Rady Ministrów Wł. Sikorski przedstawił plan reformy administracji opartej na zasadach konstytucji marcowej234.

Jednym z głównych punktów tego planu było przeprowadzanie zespolenia orga-nów administracji I i II instancji w rękach władz politycznych zgodnie z art. 66 kon-stytucji marcowej, który określał, że: „W organizacji administracji państwowej prze-prowadzona będzie zasada dekoncentracji. Organy administracji państwowej w poszczególnych jednostkach terytorialnych mają być przy tym zespolone w jednym urzędzie pod jednym zwierzchnikiem. Zarazem uwzględniona będzie zasada udziału obywateli, powołanych drogą wyborów, w wykonywaniu zadań tych urzędów w gra-nicach określonych ustawami”235.

Zespolenie miało objąć wszystkie organy administracji w większym lub mniejszym stopniu. Jeśli jakiś dział administracji miał pozostać poza strukturami województw lub powiatów, należało zapewnić wojewodom lub starostom możliwości nadzoru nad nim i odpowiedni wpływ na jego działalność, a jeśli chodzi o administrację pocztową i ko-lejową, ze względu na ich wagę dla obronności kraju, to wojewodowie i starostowie mieli mieć głos doradczy przy obsadzie ważniejszych stanowisk kierowniczych. Kroki te miały doprowadzić do stworzenia jednolitej administracji rządowej, działającej har-monijnie i sprężyście, do podniesienia rangi wojewodów i starostów jako przedstawicie-li rządu, a w wypadku wcielenia jakiegoś działu administracji do władz poprzedstawicie-litycznych do zmniejszenia wydatków personalnych i rzeczowych236.

Jednocześnie z reorganizacją zewnętrzną władz administracyjnych zamierzano przeprowadzić rewizję systemu administracji i biurowości celem osiągnięcia jak naj-większej sprawności w urzędowaniu i zmniejszeniu wydatków administracyjnych237

233 „Monitor Polski” 1923, nr 35; o komisjach patrz J. Przygodzki, Problematyka reformy administracji w pracach rządowych komisji do usprawnienia administracji II Rzeczpospolitej, „Prawo” 2004, t. CCLXXXVIII, Studia historycznoprawne: tom dedykowany profesorowi Alfredowi Koniecznemu, red. K. Orzechowski, s. 281-296.

234 „Monitor Polski” 1923, nr 37.

235 Dz.U.R.P. 1921, nr 44, poz. 297.

236 „Monitor Polski”1923, nr 37.

Wytyczne premiera na równi z zespoleniem administracji stawiały kwestie prze-prowadzenia nowego podziału terytorialnego państwa. Jak zauważono, dotychczasowy podział terytorialny wykazywał pewne braki, gdyż nie pokrywał się z podziałem ad-ministracyjnym. Wskazano także, że okręgi administracyjne I instancji nie były jed-nolite pod względem obszaru i zaludnienia238.

Komisja miała zająć się również ostateczną interpretacją art. 72 konstytucji mar-cowej, który mówił, że: „Ustawy przeprowadzą zasadę, iż od karnych orzeczeń władz administracyjnych zapadłych w II instancji będzie przysługiwało stronom prawo odwo-łania do właściwego sądu”239.

Równolegle z reformą administracji komisja pracować miała nad przygotowaniem samorządu terytorialnego wszystkich trzech stopni według zasad wprowadzonych przez konstytucję z 1921 r. W pracach nad przygotowaniem samorządu gminnego miały być wzięte pod uwagę odmienne stosunki ustrojowe w poszczególnych częściach Rzeczpo-spolitej oraz „nierówne przygotowanie ludności do udziału w administracji”. Ze wzglę-du na obszerny zakres spraw, które miał uzyskać samorząd, komisja obradować miała nad przygotowaniem odpowiednich przepisów nadzorczych nad samorządem teryto-rialnym240.

Przy komisji wyłoniono trzy podkomisje:

1. dla spraw zespolenia organów administracji I i II instancji pod przewodnictwem Stanisława Kasznicy, z członkami Stanisławem Moskalewskim, Wacławem Janu-szewskim, Józefem Rybakiem i Tadeuszem Konckim;

2. dla spraw podziału terytorialnego pod przewodnictwem Eugeniusza Starczew-skiego, z członkami Julianem Eberhardtem, Karolem Olpińskim i Józefem Ry-bakiem;

3. dla spraw samorządu pod przewodnictwem Michała Bobrzyńskiego oraz z człon-kami Wacławem Januszewskim, Stanisławem Bukowieckim, Eugeniuszem Star-czewskim, Karolem Olpińskim i Władysławem Weissbrodem.

W przyszłości przewidywano stworzenie podkomisji dla spraw uproszczenia systemu administracji i biurowości241.

W celu usprawnienia prac podkomisji premier wydał zarządzenie, aby ministerstwa wyznaczyły odpowiednich urzędników do udzielenia im potrzebnych wyjaśnień. Pod-komisje miały ukończyć swoje prace do czterech tygodni, następnie na posiedzeniu komisji rozpatrzyć miano wyniki ich prac oraz ustalić pewne tezy dla rządu pomocne przy opracowywaniu projektów ustaw i rozporządzeń wykonawczych Rady Ministrów

238 Ibidem.

239 Dz.U.R.P. 1921, nr 44, poz. 297.

240 „Monitor Polski” 1923, nr 37.

w zakresie reformy administracji. Na tych posiedzeniach miała być dokonana interpre-tacja art. 72 konstytucji242.

Obrady podkomisji odbywały się najczęściej w budynku Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, przy aktywnym udziale urzędników tego resortu, przede wszystkim Leopolda Rutkowskiego i R. Hausnera243. W pracach podkomisji do spraw samorządu, a następnie w obradach Komisji wzięli udział: dyrektor Departamentu Samorządowego Wł. Weissbrod, dyrektor Departamentu Administracyjnego dr T. Koncki, naczelnik Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego R. Hausner, naczelnik Wydziału Samorzą-du Miejskiego dr Rudolf Sikorski i st. referent MSW, kierownik Oddziału do Spraw Podziału Terytorialnego L. Rutkowski. W obradach Komisji uczestniczyli również Na-czelnik Wydziału 8 Organizacyjnego Ministerstwa Sprawiedliwości Karol Kirst, proku-rator Sądu Okręgowego Kazimierz Rudnicki i radca ministerialny Ministerstwa Skarbu dr Wiktor Horszowski244.