Procedura sporządzania i uchwalania uchwały w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji mieszkaniowej

Postępowanie w sprawie sporządzenia i uchwalenia u.l.i.m. jest wielosekwencyjne. Na jego strukturę składają się następujące po sobie fazy, które zostały odrębnie opisane.

a. Współdziałanie

Istotnym elementem postępowania poprzedzającego podjęcie uchwały w sprawie u.l.i.m. jest współdziałanie pomiędzy organem prowadzą-cym postępowanie (wójtem, burmistrzem, prezydentem miasta) a or-ganami administracji publicznej oraz innymi podmiotami wskazany-mi w u.p.r.i.m. Współdziałanie to przyjmuje dwie formy: opiniowania i uzgadniania.

Współdziałanie pomiędzy organami administracji publicznej jest instytucją uregulowaną m.in. w art. 7b, 106 i 106a k.p.a. w odnie-sieniu do postępowania w sprawie indywidualnej kończącego się wydaniem decyzji administracyjnej, jak też w art. 89 u.s.g., art. 77b

u.s.p. i 80a u.s.w., w odniesieniu do rozstrzygnięć organów gminy, powiatu i województwa. Stosowanie kodeksowej instytucji współ-działania zostało w postępowaniu w sprawie u.l.i.m. jednoznacznie wyłączone w art. 14 u.p.r.i.m. Nie wyłączono natomiast stosowa-nia przepisów dotyczących współdziałastosowa-nia zawartych w ustawach samorządowych, w szczególności w 89 u.s.g. Regulacja ta dotyczy sytuacji, w których prawo uzależnia ważność rozstrzygnięcia or-ganu gminy od jego zatwierdzenia, uzgodnienia lub zaopiniowania przez inny organ (art. 89 ust. 1 u.s.g.). W literaturze i orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko o konieczności szerokiego rozumienia użytego tu pojęcia „rozstrzygnięcia”, jako obejmującego zarówno tworzenie norm generalnych, jak i indywidualnych, z wyłączeniem decyzji administracyjnych. Przez pojęcie „rozstrzygnięcia” rozumie się każdą sytuację, w której na mocy przepisów prawa organ gmi-ny coś rozstrzyga, czyli kształtuje w określogmi-ny sposób prawa lub obowiązki adresatów, zarówno wewnętrznych (mieszczących się w ramach organizacji gminy), jak i zewnętrznych (osób fizycznych, innych organów itp.), wszystkie czynności w sprawach należących z mocy prawa do właściwości określonego organu jednostki samo-rządu terytorialnego i przez niego rozstrzyganych, w zakresie wy-konywania zadań zarówno własnych, jak i zleconych¹²⁹. Procedura współdziałania uregulowana w art. 7 u.p.r.i.m. stanowi szczególny przypadek tej procedury.

Podjęcie współdziałania, zarówno w formie opinii, jak i uzgodnienia, jest obligatoryjne. Oznacza to, że organ prowadzący postępowanie musi zwrócić się do wszystkich organów określonych w u.p.r.i.m. jako właściwe. Nie oznacza to jednak obowiązku zwrócenia się do wszyst-kich organów opiniujących lub uzgadniających w każdej sprawie.

Jedynie w odniesieniu do części przepisów określających podstawy

129 K. Wojciechowska, Komentarz do art. 89 [w:] S. Gajewski, A. Jakubowski (red.), Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz 2018, Legalis/el.

opiniowania – zwrócenie się o zajęcie stanowiska jest obligatoryjne w każdym postępowaniu. Dotyczy to np. art. 7 ust. 12 pkt 1 (opi-niowanie przez gminną lub inną właściwą komisję urbanistyczno- architektoniczną) lub art. 7 ust. 12 pkt 17 (opinia właściwego państwowego inspektora sanitarnego). W odniesieniu do pozo-stałych przypadków współdziałania, obowiązek zwrócenia się o zajęcie stanowiska jest uwarunkowany stanem faktycznym i prawnym nieruchomości lub zakresem planowanego zamierzenia.

W tych przypadkach zawiadamia się wyłącznie organy opiniujące i uzgadniające właściwe ze względu na przedmiot sprawy, np. gdy inwestycja lub jej część lokalizowana jest na nieruchomości, na której znajdują się urządzenia melioracji wodnych, zachodzi konieczność zawiadomienia o możliwości zaopiniowania przez dyrektora regional-nego zarządu gospodarki wodnej Państwowego Gospodarstwa Wod-nego Wody Polskie (art. 7 ust. 12 pkt 3), czy w przypadku lokalizacji inwestycji lub jej części przebiega przez nieruchomości wchodzące w skład pasa drogowego, przylega do nieruchomości wchodzących w skład pasa drogowego lub powoduje ograniczenia w sposobie za-gospodarowania pasa drogowego (art. 7 ust. 14 pkt 3).

Tak, w odniesieniu do opiniowania, jak i uzgadniania u.p.r.i.m. nie określa ani formy zajęcia stanowiska „pozytywnego”, odmowy zajęcia stanowiska ze względu na brak właściwości, czy odmowy uzgod-nienia. Jak wskazuje M. Szewczyk w odniesieniu do opiniowania w procedurze sporządzania projektu miejscowego planu zagospo-darowania przestrzennego, „w przypadku zaopiniowania docho-dzi do wyrażenia oceny albo do objawienia wiedzy. Zaopiniowa-nie projektu planu miejscowego Zaopiniowa-nie ma waloru rozstrzygnięcia.

W konsekwencji cała moc oddziaływania przez organ opiniujący (…) na organ sporządzający projekt planu miejscowego sprowadzania się do siły argumentacji zawartej opinii”¹³⁰�

130 M. Szewczyk [w:] Z. Leoński, M. Szewczyk, M. Kruś, Prawo

zagospo-Ze względu na wyłączenie w art. 14 u.p.r.i.m. nie znajduje zastosowa-nia art. 106 § 5 k.p.a., zgodnie z którym zajęcie stanowiska następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. W konsekwen-cji stanowisko opiniującego lub uzgadniającego nie przyjmuje formy postanowienia, ale aktu określonego – odpowiednio – jako: opinia, uzgodnienie, odmowa zaopiniowania, odmowa uzgodnienia. Nale-ży dopuścić również takie sytuacje, gdy stanowisko pisemne organu współdziałającego nie będzie nosiło takiego określenia. Przyjąć należy, że konieczne jest w obu przypadkach zachowanie formy pisemnej, chyba że dochodzi do milczącego zajęcia stanowiska.

Z przepisów u.p.r.i.m., ani z przepisów u.s.g. nie wynika obowiązek uzasadnienia stanowiska przez organy współdziałające. Warto jednak zwrócić uwagę na stanowisko wyrażone w wyroku NSA z 8 czerwca 2006 r., sygn. II OSK 410/06, odnoszące się do braku uzasadnienia przez radę gminy uchwały w przedmiocie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym „W procesie interpretacji kompetencji władzy publicznej przepis art. 7 Konstytucji RP, stanowiący iż władza publicz-na działa publicz-na podstawie i w granicach prawa wiąże się z wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego – zasadą zaufania do Państwa (art. 2 Konstytucji). Działanie organu władzy publicznej, mieszczące się w jego prawem określonych kompetencjach ale noszące znamiona arbitralności i nie poddające się kontroli i nadzorowi, nie może być uznane za zgodne z prawem. Wymóg działania na podsta-wie prawa, w połączeniu z zasadą zaufania, rodzi po stronie organów władzy publicznej obowiązek motywowania jej rozstrzygnięć. Obo-wiązek taki jest zaliczany do standardów demokratycznego państwa prawnego. Obowiązek motywowania uchwał rady gminy jest też ele-mentem zasady jawności działania władzy publicznej”. Stanowisko to należy podzielić, podkreślając rolę uzasadniania stanowiska zwłaszcza w przypadkach, gdy stanowisko to jest negatywne dla wnioskodawcy.

darowania przestrzeni, Warszawa 2019, s� 314�

Brak zgodności stanowisk organu występującego o zajęcie stanowi-ska i organu wstanowi-skazanego jako właściwy do podjęcia współdziałania nie stanowi sporu o właściwość (sporu kompetencyjnego), a zatem rozbieżności pomiędzy tymi podmiotami nie mogą być usuwane w trybie przepisów regulujących rozstrzyganie sporów o właściwość, tj. k.p.a. oraz p.p.s.a.

Tradycyjnie w doktrynie prawa administracyjnego i orzecznictwie przyjmuje się, że opinia jest niewiążącą formą współdziałania, co oznacza, że stanowisko opiniującego nie wiąże organu, który wy-stąpił o zajęcie stanowiska. Inaczej w przypadku uzgodnienia, które wymaga uzyskania zgody (aprobaty) organu właściwego.

Skutki braku wystąpienia stanowiska organu współdziałającego, w odniesieniu do opiniowania i współdziałania, powinny być tożsame, bowiem w obu przypadkach, jak wskazano wyżej, mamy do czynienia ze współdziałaniem obligatoryjnym. Wobec tego brak wystąpienia o zajęcie stanowiska stanowi istotne naruszenie prawa, powodujące konieczność stwierdzenia nieważności u.l.i.m. Warto jednak uczynić zastrzeżenie, że w odniesieniu do opiniowania może dojść do sytuacji, w której stanowisko opiniującego nie mogło przełożyć się na treść uchwały. Wówczas trudno mówić o istotnym naruszeniu prawa. To łagodniejsze potraktowanie skutków braku wystąpienia o opinię wiąże się z wadliwością regulacji w zakresie współdziałania, polegającej m.in. na „braku konsekwencji w powiązaniu zakresu opiniowania (również uzgadniania) z materialnoprawnymi wymaganiami wobec inwestycji”¹³¹. Podkreślić wypada, że istotą współdziałania nie jest tylko formalne włączenie różnych organów administracji w proces przygotowania rozstrzygnięcia przez inny organ administracji, lecz zapewnienie merytorycznego wsparcia, prawa a zarazem

obowiąz-131 B. Zając, D. Predko, M. Leszczyński, Komentarz do art. 7 [w:] Specustawa mieszkaniowa…

ku współkształtowania materialnoprawnej treści rozstrzygnięcia.

W sytuacji, gdy brak jest chociażby hipotetycznej możliwości wpływu organu opiniującego na treść uchwały, należy rozważyć, czy uchybie-nie w tym zakresie uchybie-nie jest uchybie-nieistotne.

W sposób oczywisty różnią się skutki braku uwzględnienia opinii oraz uzgodnienia (jak i jego odmowy) uchwale. Brak uwzględnienia opinii nie ma, co do zasady, wpływu na legalność uchwały, chyba że treść pominiętej opinii wskazuje na uwarunkowania faktyczne lub prawne, mogące przełożyć się na materialnoprawną treść uchwały.

Skutkiem braku uzgodnienia powinna być odmowa u.l.i.m., o ile wnioskodawca nie zmieni wniosku i nie dostosuje się do wymagań organu uzgadniającego. Gdy jednak stanowisko organu uzgadniają-cego zostanie pominięte, dochodzi do istotnego naruszenia prawa, które powinno skutkować stwierdzeniem nieważności uchwały.

W tym przypadku oprzeć się można na orzecznictwie sądów ad-ministracyjnych dotyczących uzgodnień i opinii w toku procedury sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Np. WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 21 marca 2017 r., II SA/Ol 118/17 wskazał, że uchwalenie przez radę gminy planu miejscowego mimo odmowy uzgodnienia przez uprawniony organ, co do zasady skutkuje nieważnością uchwały rady w całości lub w części¹³²� Dalszą konsekwencją art. 14 u.p.r.i.m. (wyłączenie k.p.a.) w odniesie-niu do omawianego zagadnienia jest jednoinstancyjność postępowa-nia w sprawie współdziałapostępowa-nia i brak możliwości wniesiepostępowa-nia zażalepostępowa-nia na stanowisko organu współdziałającego (w tym negatywne), skoro takiego środka (ani żadnego innego) nie przewiduje u.p.r.i.m. Do rozważenia pozostaje natomiast możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego, w pierwszej kolejności na podstawie art. 98 ust.

1 u.s.g. Skoro przyjęto wcześniej, że współdziałanie uregulowane

132 LEX nr 2269723.

w u.p.r.i.m. jest szczególnym przypadkiem współdziałania, o którym sta-nowi art. 89 ust. 1 u.s.g., to należy dopuścić możliwość zaskarżania roz-strzygnięć zapadłych w trybie współdziałania na podstawie u.p.r.i.m., stosownie do art. 98 ust. 1 u.s.g. Stanowi on bowiem, że rozstrzygnię-cia organu nadzorczego dotyczące gminy, w tym rozstrzygnięrozstrzygnię-cia, o których mowa w art. 96 ust. 2 i art. 97 ust. 1, a także stanowisko zajęte w trybie art. 89, podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia¹³³. Prawo wniesienia skargi w tym przypadku ma gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie lub kompetencja zostały naruszone. Inwestor może zakwestionować stanowisko podmiotu współdziałającego tylko w skardze na uchwałę.

Nie bierze on bowiem udziału we współdziałaniu, a treść stanowiska innych organów przekazuje mu wójt (burmistrz, prezydent miasta)

„do wiadomości”, stosownie do art. 7 ust. 13 i ust. 15 u.p.r.i.m., nie później niż w terminie 3 dni od otrzymania stanowiska w sprawie.

b. Opiniowanie

Termin rozpoczęcia procedury współdziałania został powiązany z obowiązkiem zamieszczenia wniosku inwestora na stronie BIP gminy. Wójt zobowiązany jest rozpocząć procedurę współdziałania nie później niż 3 dni od dnia zamieszczenia tam wniosku. Określony termin ma instrukcyjny charakter, ponieważ z jego naruszeniem nie jest związany żaden skutek prawny.

133 Por. uchwałę NSA z dnia 2 grudnia 2002 r., OPS 8/02: „Stanowisko organu uprawnionego do uzgodnienia projektu miejscowego planu zagospo-darowania przestrzennego, zajęte w trybie art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. g ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r.

Nr 15, poz. 139 ze zm.), podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Admini-stracyjnego na podstawie art. 98 ust. 1 w związku z art. 89 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)”, LEX nr 74595.

Nie wszystkie przepisy określające zakres opiniowania i organ wła-ściwy do pojęcia współdziałania sformułowane zostały precyzyjnie, co może powodować trudności interpretacyjne, a także wpływać na czas trwania postępowania.

Gminna lub inna właściwa komisja urbanistyczno-architektoniczna Art. 8 u.p.z.p. statuuje następujące rodzaje komisji urbanistycznych:

• Główna Komisję Urbanistyczno-Architektoniczną, jako organ doradczy ministra właściwego do spraw budownictwa, plano-wania i zagospodaroplano-wania przestrzennego oraz mieszkalnictwa;

• wojewódzką komisję urbanistyczno-architektoniczną, jako organ doradczy marszałka województwa;

• powiatową komisję urbanistyczno-architektoniczną, jako organ doradczy starosty powiatu;

• gminną komisję urbanistyczno-architektoniczną, jako organ do-radczy wójta (burmistrza, prezydenta miasta).

Zgodnie z art. 8 ust. 4 u.p.z.p. wójt, burmistrz albo prezydent miasta może powierzyć gminnej komisji urbanistyczno-architektonicznej powołanej w innej gminie pełnienie funkcji organu doradczego, na mocy porozumienia zawartego z odpowiednim wójtem, bur-mistrzem lub prezydentem miasta. Komisja wykonująca funkcje doradcze na podstawie porozumienia również może być komisją właściwą. Analogicznie, porozumienie może być zawarte również na szczeblu powiatu.

Sposób określenia właściwości tych organów opiniujących budzi wątpliwości ze względu na wskazanie więcej niż jednego organu

doradczego jako organu opiniującego, bez dookreślenia, w jakich sytuacjach poszczególne komisje mogłyby zająć stanowisko. Nie-dopuszczalna wydaje się sytuacja, w której stanowisko zajmowa-łaby więcej niż jedna komisja. Rodziłoby to ryzyko wyrażenia roz-bieżnych stanowisk, których organ prowadzący postępowanie nie mógłby rozstrzygnąć we własnym zakresie. Założyć należy więc, że w konkretnej sprawie właściwa może być tylko jedna komisja urbanistyczno-architektoniczna, w pierwszej kolejności – gminna komisja, właściwa ze względu na położenie nieruchomości, na której planowana jest inwestycja mieszkaniowa.

Jeśli gminna komisja nie została w danej gminie powołana, właściwa jest wówczas powiatowa komisja urbanistyczno-architektoniczna.

Konsekwentnie, wojewódzka komisja urbanistyczno-architektonicz-na mogłaby być właściwa w sprawie, gdyby nie została powołaurbanistyczno-architektonicz-na ani gminna, ani powiatowa komisja urbanistyczno-architektoniczna.

Minister właściwy do spraw zdrowia

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-wiskach  i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, „uzdrowiskiem” jest obszar, na terenie którego prowadzone jest lecznictwo uzdrowiskowe, wydzielony w celu wykorzystania i ochrony znajdujących się na jego obszarze natural-nych surowców leczniczych, spełniający warunki, o których mowa w art. 34 ust. 1, któremu został nadany status uzdrowiska. Stosow-nie do przywołanego artykułu status uzdrowiska może być nadany obszarowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

• posiada złoża naturalnych surowców leczniczych o potwier-dzonych właściwościach leczniczych na zasadach określonych w ustawie;

• posiada klimat o właściwościach leczniczych potwierdzonych na zasadach określonych w ustawie;

• na jego obszarze znajdują się zakłady lecznictwa uzdrowisko-wego i urządzenia lecznictwa uzdrowiskouzdrowisko-wego, przygotowane do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego;

• spełnia określone w przepisach o ochronie środowiska wymagania w stosunku do środowiska;

• posiada infrastrukturę techniczną w zakresie gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej, w zakresie transportu zbiorowego, a także prowadzi gospodarkę odpadami.

„Obszarem ochrony uzdrowiskowej” jest, stosownie do art. 2 pkt 4 przywołanej ustawy, obszar spełniający warunki, o których mowa w art. 34 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5, któremu został nadany status obszaru ochrony uzdrowiskowej. W porównaniu z uzdrowiskiem na obszarze tym nie znajdują się zakłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, przygotowane do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego. Dla podjęcia współdziałania wystarczające jest, by jakakolwiek część inwestycji znajdowała się na którymś z wymienio-nych obszarów.

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie jest właściwy do zaopiniowania inwestycji mieszkaniowej obejmującej wykonanie urządzeń wodnych.

A contrario nie przewiduje się współdziałania, jeśli na terenie inwe-stycji znajduje się takie urządzenie, a inwestycja mieszkaniowa może wpływać na jego funkcjonowanie.

Zgodnie z art. 16 pkt 65 u.p.w. przez „urządzenia wodne” rozumie się urządzenia lub budowle służące do kształtowania zasobów wodnych lub korzystania z tych zasobów, w tym:

• urządzenia lub budowle piętrzące, przeciwpowodziowe i regula-cyjne, a także kanały i rowy,

• sztuczne zbiorniki usytuowane na wodach płynących oraz obiekty związane z tymi zbiornikami,

• stawy, w szczególności stawy rybne oraz stawy przeznaczone do oczyszczania ścieków albo rekreacji,

• obiekty służące do ujmowania wód powierzchniowych oraz wód podziemnych,

• obiekty energetyki wodnej,

• wyloty urządzeń kanalizacyjnych służące do wprowadzania ścieków do wód, do ziemi lub do urządzeń wodnych oraz wy-loty służące do wprowadzania wody do wód, do ziemi lub do urządzeń wodnych,

• stałe urządzenia służące do połowu ryb lub do pozyskiwania innych organizmów wodnych,

• urządzenia służące do chowu ryb lub innych organizmów wod-nych w wodach powierzchniowych,

• mury oporowe, bulwary, nabrzeża, mola, pomosty i przystanie,

• stałe urządzenia służące do dokonywania przewozów między-brzegowych.

Organ właściwy w sprawach ochrony gruntów rolnych

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.o.g.r.l. gruntami rolnymi są grunty:

• określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne;

• pod stawami rybnymi i innymi zbiornikami wodnymi, służącymi wyłącznie dla potrzeb rolnictwa;

• pod wchodzącymi skład gospodarstw rolnych budynkami miesz-kalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wy-łącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywcze-mu;

• pod budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do pro-dukcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do prze-pisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych;

• parków wiejskich oraz pod zadrzewieniami i zakrzewieniami śródpolnymi, w tym również pod pasami przeciwwietrznymi i urządzeniami przeciwerozyjnymi;

• rodzinnych ogrodów działkowych i ogrodów botanicznych;

• pod urządzeniami: melioracji wodnych, przeciwpowodziowych i przeciwpożarowych, zaopatrzenia rolnictwa w wodę, kanalizacji oraz utylizacji ścieków i odpadów dla potrzeb rolnictwa i miesz-kańców wsi;

• zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa;

• torfowisk i oczek wodnych;

• pod drogami dojazdowymi do gruntów rolnych.

Art. 2 ust. 3 tej ustawy wyłącza z zakresu pojęcia gruntów rolnych grunty znajdujące się pod parkami i ogrodami wpisanymi do rejestru zabytków. Organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych jest starosta, na którego wskazuje art. 5 ust. 1 u.o.g.r.l.

Właściwy organ Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie

Urządzeniami melioracji wodnych są, zgodnie z art. 197 u.p.w.:

• rowy wraz z budowlami związanymi z nimi funkcjonalnie,

• drenowania,

• rurociągi,

• stacje pomp służące wyłącznie do celów rolniczych,

• ziemne stawy rybne,

• groble na obszarach nawadnianych,

• systemy nawodnień grawitacyjnych,

• systemy nawodnień ciśnieniowych.

– jeżeli służą regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdol-ności produkcyjnej gleby i ułatwienia jej uprawy.

W odniesieniu do terenów, na których znajdują się urządzenia melio-racji wodnych, nie wskazano jednego organu właściwego do zaopinio-wania inwestycji mieszkaniowej.

Zgodnie z art. 195 u.p.w. „melioracje wodne” polegają na regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby i ułatwienia jej uprawy. Urządzenia melioracji podlegają ewidencji.

Zgodnie z art. 196 ust. 1 tej ustawy w celu zapewnienia dostępu do informacji o urządzeniach melioracji wodnych oraz o zmeliorowanych gruntach prowadzi się ewidencję urządzeń melioracji wodnych oraz zmeliorowanych gruntów. Ewidencja ta zawiera dane dotyczące urzą-dzeń melioracji wodnych, w szczególności ich rodzaj, liczbę, lokalizację i parametry techniczne oraz dane dotyczące zmeliorowanych gruntów (art. 196 ust. 2). Rejestr ten prowadzony jest przez starostę, właściwy organ ochrony przyrody, jak też organy właściwe do wydawania zgód wodnoprawnych. Organy właściwe w sprawie prowadzenia rejestru nie są jednak (poza pkt. 3) organami właściwymi do zajęcia stanowiska.

Nie są bowiem organami PGW Wody Polskie.

Stosownie do art. 241 ust. 1 u.p.w. organem Wód Polskich jest Prezes Wód Polskich.

Ustawa wskazuje również na kierowników jednostek organizacyjnych Wód Polskich, stanowiących organy administracyjne w rozumieniu funkcjonalnym, tj.

• dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej (art. 244 p.w.),

• dyrektorów zarządów zlewni (art. 247 ust. 1 p.w.),

• kierowników nadzorów wodnych (art. 249 ust. 1 p.w.).

Mając na uwadze wyniki wykładni systemowej przeprowadzonej w kontekście zadań, o których mowa w art. 240 u.p.w., realizowanych przez wyżej wymienione jednostki organizacyjne, można przyjąć, że właściwym w zakresie opiniowania jest dyrektor zarządu zlewni

kierujący jednostką właściwą do dokonywania uzgodnienia w zakresie melioracji wodnych, na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p. w zw.

z art. 240 ust. 4 pkt 17 u.p.w.

Dyrektor Właściwej Regionalnej Dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe

W sytuacji, gdy teren inwestycji mieszkaniowej obejmuje obszar grun-tów leśnych, w rozumieniu u.o.g.r.l., a ponadto stanowi własność Skar-bu Państwa, organem opiniującym jest dyrektor właściwej ze względu na miejsce położenia nieruchomości regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. W świetle art. 32 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach¹³⁴ w skład państwowej jednostki organizacyjnej Lasy Państwowe wchodzą Regionalne Dy-rekcje Lasów Państwowych, na których czele stoi dyrektor, którego podstawowe zadania i kompetencje określa art. 34 ust. 1 tej ustawy.

Właściwy organ nadzoru nad gospodarką leśną

W odniesieniu do gruntów leśnych innych niż określone w pkt 6, tzn. gruntów leśnych niestanowiących własności Skarbu Państwa, właściwy do zajęcia stanowiska jest organ nadzoru nad gospodarką leśną. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o lasach nadzór nad go-spodarką leśną w lasach niestanowiących własności Skarbu Państwa

W odniesieniu do gruntów leśnych innych niż określone w pkt 6, tzn. gruntów leśnych niestanowiących własności Skarbu Państwa, właściwy do zajęcia stanowiska jest organ nadzoru nad gospodarką leśną. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o lasach nadzór nad go-spodarką leśną w lasach niestanowiących własności Skarbu Państwa

W dokumencie Ustawa o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszący. Komentarz (Stron 129-166)