Uchwała o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej wygasa, jeżeli przed upływem 3 lat od dnia opublikowania uchwały w

Przygotowanie i realizacja inwestycji mieszkaniowych

3. Uchwała o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej wygasa, jeżeli przed upływem 3 lat od dnia opublikowania uchwały w

woje-wódzkim dzienniku urzędowym decyzja o pozwoleniu na budowę inwestycji mieszkaniowej nie stała się ostateczna. Gmina informuje inwestora o wygaśnięciu uchwały.

Komentowany przepis określa elementy treściowe u.l.i.m., obowiązek publikacyjny tej uchwały oraz przesłanki i termin jej wygaśnięcia.

Stanowcze brzmienie art. 8 ust. 1 u.p.r.i.m. (uchwała „określa”) świad-czy o tym, że wymienione elementy treściowe uchwały lokalizacyjnej są obligatoryjne i stanowią zamknięty katalog. Rada gminy nie może

po-minąć żadnego z dwunastu punktów wymienionych w komentowanym przepisie, jak również nie przysługuje jej kompetencja do rozszerzenia ustawowego katalogu ustaleń. Wymaga jednak podkreślenia, że treść uchwały rady gminy wbrew tytułowi nie ogranicza się wyłącznie do wskazania „lokalizacji” inwestycji mieszkaniowej. Uchwała rady gminy określa również jej podstawowe parametry urbanistyczno- architektoniczne¹⁴⁸�

W pierwszej kolejności rada gminy powinna określić rodzaj inwestycji, której dotyczy uchwała. Można stwierdzić, że wskazanie rodzaju inwe-stycji stanowi element „przedmiotowo istotny”, ponieważ determinuje rozstrzygnięcie uchwały, odpowiednio ustalającej bądź odmawiającej ustalenia lokalizacji. Opis planowanej inwestycji powinien być precy-zyjny, umożliwiający ocenę czy wszystkie parametry i cechy przed-sięwzięcia odpowiadają kryteriom określonym w przepisie art. 2 pkt 2 specustawy. Brak spełnienia którejkolwiek przesłanek determinuje odmowę ustalenia lokalizacji inwestycji, która nie może być uznana za „mieszkaniową” w rozumieniu komentowanej regulacji. Poza tym należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 7 ust. 6 u.p.r.i.m., wniosek inwestora może dotyczyć również inwestycji towarzyszącej, jeżeli jest ona objęta tym samym zamierzeniem inwestycyjnym, co inwestycja mieszkaniowa. W takim przypadku uchwała rady gminy powinna uwzględniać również opis inwestycji towarzyszącej, która musi speł-niać warunki określone w art. 2 pkt 3 komentowanej specustawy.

Określenie rodzaju inwestycji powinno być na tyle szczegółowe, aby pozwalało na ocenę możliwości jej wpływu na otoczenie, a zwłaszcza na nieruchomości sąsiednie¹⁴⁹�

Drugim obowiązkowym elementem uchwały jest określenie granic terenu objętego inwestycją mieszkaniową. Ma to kluczowe znaczenie

148 Zob. P. Konopka, Przewodnik po specustawie…, s. 23.

149 Por. wyrok WSA Rzeszowie z dnia 21 stycznia 2009 r., II SA/Rz 728/07, LEX nr 477372.

dla ustalenia samej lokalizacji inwestycji, czyli wskazania konkret-nego terenu, na którym przedsięwzięcie jest możliwe do realizacji.

Określenie granic terenu stanowi również wymóg formalny wniosku inwestora. Zgodnie z art. 7 ust. 7 pkt 1 specustawy granice powinny zostać przedstawione na kopii mapy zasadniczej¹⁵⁰ lub w przypadku jej braku, na kopii mapy ewidencyjnej¹⁵¹, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmującej teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziały-wać, w skali 1:1000 lub większej. Ustawodawca zastrzega minimalną skalę mapy, na której zaznacza się granice terenu w celu zapewnienia możliwości prawidłowego odczytania przebiegu linii rozgraniczają-cych. Chociaż przepis wprost tego nie wymaga, to zasadne wydaje się, żeby również w uchwale rady gminy granice terenu objętego in-westycją mieszkaniową przedstawić w formie graficznego załącznika (obok ustaleń tekstowych).

Kolejne ustalenia mają charakter zakresowy, ponieważ dotyczą mi-nimalnej i maksymalnej powierzchni użytkowej mieszkań oraz minimalnej i maksymalnej liczby mieszkań. Ustawodawca posłu-guje się w art. 8 ust. 1 pkt 3 i 4 u.p.r.i.m. pojęciem „mieszkania”.

150 Zgodnie z art. 2 pkt 7 u.p.g.k. „mapą zasadniczą” jest wielkoskalowe opracowanie kartograficzne, zawierające informacje o przestrzennym usytu-owaniu: punktów osnowy geodezyjnej, działek ewidencyjnych, budynków, konturów użytków gruntowych, konturów klasyfikacyjnych, sieci uzbrojenia terenu, budowli i urządzeń budowlanych oraz innych obiektów topograficz-nych, a także wybrane informacje opisowe dotyczące tych obiektów. NSA w wyroku z dnia 18 października 2011 r. podkreśla, że z definicji legalnej mapy zasadniczej wynika, że aby mogła ona prawidłowo spełniać swoją rolę, musi zawierać aktualne informacje przestrzenne, a zatem być mapą przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (LEX nr 1151884).

151 Mapa ewidencyjna również stanowi wielkoskalowe, standardowe opra-cowanie kartograficzne ewidencji gruntów i budynków tworzone na pod-stawie zbiorów danych ewidencji gruntów i budynków zawartych w bazach danych państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Szczegółową treść mapy ewidencyjnej określa § 28 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

Tymczasem w definicji legalnej inwestycji mieszkaniowej jest mowa o „lokalu mieszkalnym” w budynku (ewentualnie budynkach) wie-lorodzinnych oraz o „budynkach mieszkalnych jednorodzinnych”.

„Mieszkanie” jest prawnie zdefiniowane w § 3 pkt 9 r.w.t.b. jako

„zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwia-jący stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego”. Pojęcie „samodzielnego lokalu mieszkalnego” zostało natomiast określone w art. 2 ust. 2 u.w.l. jako „wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych”. Bardzo zbliżoną definicję lokalu mieszkalnego przewiduje § 11 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, do którego zresztą odsyła ustawodawca w sprawie ob-liczania powierzchni użytkowej mieszkania. Zgodnie z przywołaną regulacją przez „lokal mieszkalny” należy rozumieć „wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku pomieszczenie lub zespół pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z po-mieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb miesz-kaniowych”. Z kolei przez „budynek mieszkalny jednorodzinny”

należy rozumieć zgodnie z przepisem art. 3 pkt 2a u.p.b. „budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, sta-nowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jed-nego lokalu mieszkaljed-nego i lokalu użytkowego o powierzchni cał-kowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całcał-kowitej budynku”.

Ustalenia terminologiczne prowadzą do wniosku, że „mieszkaniem”

w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 3 i 4 specustawy jest zarówno „lokal mieszkalny” w budynku wielorodzinym, jak i „budynek mieszkalny jednorodzinny” w przywołanych wyżej znaczeniach.

Powierzchnię użytkową mieszkania należy obliczyć zgodnie z roz-porządzeniem w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Opis techniczny projektu architektoniczno-budow-lanego sporządzony dla budynku mieszkalnego jednorodzinnego i lokali mieszkalnych powinien zawierać zestawienie powierzchni użytkowych obliczanych według Polskiej Normy dotyczącej okre-ślania i obliczania wskaźników powierzchniowych i kubaturowych wymienionej w załączniku do tego rozporządzenia. Poza tym ustawo-dawca nie wskazuje bezpośrednio, czym powinna kierować się rada gminy ustalając minimalną oraz maksymalną powierzchnię użytkową mieszkań. Nie powinno jednak ulegać wątpliwości, że ustalenia w tym zakresie nie mogą być oderwane od standardów lokalizacji i realizacji inwestycji mieszkaniowych, o których mowa w rozdziale 3 komento-wanej ustawy. Co zaś dotyczy określenia minimalnej i maksymalnej liczby mieszkań, to tylko w odniesieniu do pierwszego parametru ustawodawca przewiduje bezpośrednie ograniczenie, które wiąże radę gminy. Zgodnie bowiem z definicją legalną, skutkiem realizacji inwestycji mieszkaniowej ma być powstanie budynku lub budynków mieszkalnych wielorodzinnych o łącznej liczbie lokali mieszkalnych nie mniejszej niż 25 lub budynków mieszkalnych jednorodzinnych o łącznej liczbie nie mniejszej niż 10. Warto podkreślić, że uchwała ma jedynie wyznaczać „ramy” przyszłej inwestycji – stąd „widełko-wy” sposób określenia powierzchni użytkowej mieszkań oraz liczby mieszkań należy ocenić pozytywnie.

Rada gminy określa również w uchwale zakres inwestycji przeznaczo-ny na działalność handlową lub usługową. Ustawodawca dopuszcza bowiem powiązanie z inwestycją mieszkaniową i towarzyszącą dzia-łalności handlowej i usługowej, ale pod warunkiem, że powierzchnia użytkowa przeznaczona na działalność handlową lub usługową nie przekroczy 20% powierzchni użytkowej mieszkań [zob. komentarz do art. 3]. Określenie zakresu inwestycji mieszkaniowej przeznaczonego na działalność handlową lub usługową powinno korespondować

z ustaleniami rady gminy dotyczącymi minimalnej i maksymalnej powierzchni użytkowej mieszkań. Jeżeli jednak na terenie objętym zamierzeniem inwestycyjnym nie przewiduje się prowadzenia dzia-łalności handlowej i usługowej, to ustalenia uchwały lokalizacyjnej powinny to określać wprost.

Uchwała lokalizacyjna określa również zmiany w dotychczasowym sposobie zagospodarowania i uzbrojeniu terenu. Takie ustalenia wy-magają przeprowadzenia analizy oraz oceny stanu faktycznego ist-niejącego na terenie lokalizacji przyszłej inwestycji mieszkaniowej¹⁵²� Uchwała powinna w tym zakresie wskazywać, czy na terenie objętym inwestycją mieszkaniową obowiązuje plan miejscowy (i jakie są jego ustalenia co do przeznaczenia terenu przyszłej inwestycji), jakie ustalenia przewiduje w odniesieniu do terenu studium (szczególnie w przypadku braku planu miejscowego). Jeżeli inwestycja ma być zlokalizowana na terenach zabudowanych, to rada gminy powinna również określić wpływ zamierzonej inwestycji na istniejącą zabu-dowę (np. przeznaczenie jej do częściowej lub całkowitej rozbiórki).

Pożądane jest również określenie korelacji pomiędzy zamierzoną inwestycją mieszkaniową a tkanką miejską istniejącą na danym te-renie (np. pod względem przestrzennego powiązania z sąsiedztwem, gabarytów obiektów budowlanych itp.), a także określenie przewidy-wanego stanu zagospodarowania terenu po realizacji inwestycji miesz-kaniowej. Z kolei określenie zmian w dotychczasowym uzbrojeniu terenu powinno polegać na ustaleniu, czy zamierzenie inwestycyjne będzie wyposażone w wystarczające urządzenia infrastruktury tech-nicznej, w jaki sposób realizacja inwestycji mieszkaniowej wpłynie na istniejący stan uzbrojenia terenu, czy dla zamierzenia konieczne będzie wykonanie dodatkowej infrastruktury w zakresie przyłą-czy wodno-kanalizacyjnych, energetycznych i teletechnicznych.

152 Por. wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012 r., II OSK 1991/12, LEX nr 1291948�

Pojęcie „uzbrojenie terenu” obejmuje zgodnie z art. 2 pkt 13 u.p.z.p.:

drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 u.g.n., tj. wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne. Niewykluczone, że inwe-stycja mieszkaniowa będzie wykorzystywać zarówno istniejące, jak i projektowane uzbrojenie. Dodatkowo ustawodawca wymaga, żeby uchwała lokalizacyjna określała powiązanie inwestycji mieszkanio-wej z uzbrojeniem terenu (art. 8 ust. 1 pkt 7 specustawy). Oznacza to, że rada gminy powinna jednoznacznie wskazać sposób powiązania elementów uzbrojenia planowanej inwestycji (tj. poszczególnych przyłączy) z istniejącymi sieciami uzbrojenia. Powiązanie inwestycji mieszkaniowej z uzbrojeniem terenu może zostać dodatkowo przed-stawione w formie załącznika graficznego.

W uchwale lokalizacyjnej należy określić charakterystykę planowa-nej inwestycji mieszkaniowej. Przepis art. 8 ust. 1 pkt 8 specustawy wymienia cechy inwestycji, które należy wskazać, przy czym nie precyzuje sposobu ich opisania. Zgodnie z przywołaną regulacją chodzi o określenie lub wskazanie:

• zapotrzebowania na wodę i energię, tj. przewidywanej ilości wody oraz energii niezbędnych do zaspokojenia potrzeb wszystkich odbiorców znajdujących się na terenie objętym zasięgiem sieci wodociągowej i elektroenergetycznej; chociaż ustawodawca „nie narzuca” metody wskazania zapotrzebowania, to należy przyjąć, że chodzi o wartości szacunkowe (przeciętne), zwłaszcza w prze-liczeniu na zużycie przez jednego mieszkańca w ciągu doby; po-żądane jest również uwzględnienie zapotrzebowania na wodę dla całego budynku (lub budynków) oraz na cele przeciwpożarowe;

• sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków np. ustalenie, że ścieki będą odprowadzane do wskazanej sieci kanalizacyjnej;

• innych potrzeb w zakresie uzbrojenia terenu np. dotyczących sposobu ogrzewania budynku;

• niezbędnej liczby miejsc postojowych – zgodnie z § 18 ust. 1 r.w.t.b., jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okre-sowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne; przepisy rozporzą-dzenia nie określają minimalnej liczby miejsc parkingowych, ponieważ liczbę stanowisk postojowych i sposób urządzenia parkingów należy dostosować do wymagań ustalonych w planie miejscowym bądź w decyzji o warunkach zabudowy i zagospoda-rowania terenu (§ 18 ust. 2); wobec braku związania ustaleniami planu miejscowego w uchwale należy przyjąć wartości szacun-kowe uwzględniające liczbę miejsc dla samochodów osobowych (które będą przeważać), a także miejsc do parkowania przez osoby niepełnosprawne; „niezbędne” należy rozumieć jako konieczne dla prawidłowej obsługi inwestycji, przy czym nie ma przeszkód, żeby rada dookreśliła w uchwale, czy chodzi o miejsca na ze-wnątrz czy w garażu podziemnym;

• sposobu zagospodarowywania odpadów – w szczególności chodzi wskazanie, czy odpady komunalne będą gromadzone metodą segregacji, w jaki sposób będą zbierane i wywożone;

• planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charaktery-styki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia projektowanych obiektów budowlanych – w tych ustaleniach należy wziąć pod uwagę: przeznaczenie mieszkaniowe wielo-rodzinne bądź jednowielo-rodzinne obiektów; przeznaczenie części obiektów na działalność handlową lub usługową;

rozmieszcze-nie ciągów pieszo-jezdnych; sposób zagospodarowania terenów wokół budynków (zieleń, miejsca rekreacyjno-wypoczynkowe, place zabaw); rozmieszczenie obiektów małej architektury; okre-ślenie sposobu dojazdu do inwestycji (dostęp do drogi publicznej), itp.; ustawodawca wymaga określenia wskazanych elementów zarówno formie opisowej, jak i graficznej (postaci załącznika do uchwały);

• charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji miesz-kaniowej oraz danych charakteryzujących jej wpływ na środowi-sko – w zakresie parametrów technicznych chodzi o: kubaturę, powierzchnię zabudowy, wysokość, długość, szerokość obiektów budowlanych oraz liczbę kondygnacji; co zaś dotyczy wpływu na środowisko, to chodzi przede wszystkim o wskazanie, czy inwe-stycja będzie ujemnie oddziaływać na stan środowiska (w tym czy stanowi przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko); w uchwale warto określić przewidywane urządzenia i technologie wykorzystywane przy eksploatacji przyszłej inwesty-cji, które nie stanowią zagrożenia dla środowiska, nie powodują zanieczyszczenia powietrza, gleby, wód podziemnych, emisji nadmiernego hałasu, szkodliwego promieniowania, zanieczysz-czenia sztucznym światłem, itp.; zasadne wydaje się przyjęcie, że parametry inwestycji nie muszą być określone w uchwale w spo-sób sztywny (np. mogą być one określone jako wielkości „od-do”), ponieważ szczegółowe ustalenia w tym zakresie będą stanowić przedmiot rozstrzygnięcia w decyzji o pozwoleniu na budowę;

• nieruchomości, według katastru nieruchomości oraz księgi wie-czystej, jeżeli została założona, na których mają być zlokalizo-wane obiekty objęte inwestycją mieszkaniową – chodzi o jedno-znaczną identyfikację nieruchomości, na której planowane jest przedsięwzięcie inwestycyjne; kataster oraz księga wieczysta są publicznymi rejestrami stanowiącymi źródło informacji o

grun-tach, budynkach, właścicielach oraz podmiotach władających nieruchomością;

• nieruchomości, według katastru nieruchomości oraz księgi wie-czystej, jeżeli została założona, w stosunku do których decyzja o pozwoleniu na budowę inwestycji mieszkaniowej ma wywo-łać skutek, o którym mowa w art. 35 ust. 1 – chodzi o zidenty-fikowanie nieruchomości, wobec których bez zgody właściciela lub użytkownika wieczystego ograniczono sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i prze-prowadzenie ciągów, przewodów, urządzeń i obiektów, o których mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n., niezbędnych do korzystania z in-westycji mieszkaniowej lub inin-westycji towarzyszącej [zob. więcej komentarz do art. 35];

• nieruchomości, o których mowa w art. 38 ust. 1, według katastru nieruchomości oraz księgi wieczystej, jeżeli została założona chodzi szczególne uprawnienie inwestora do zajęcia terenu śródlą-dowego wód płynących, dróg publicznych, obszarów kolejowych w przypadku gdy sieć uzbrojenia terenu związana z inwestycją mieszkaniową lub inwestycją towarzyszącą wymaga przejścia przez określone tereny [zob. więcej komentarz do art. 38];

• warunków wynikających z potrzeb ochrony środowiska, ochro-ny zabytków; ustalenia w tym zakresie są zdeterminowane wa-runkami istniejącymi na terenie objętym przyszłą inwestycją, tj. stanem środowiska oraz lokalizacją zabytków; rada gminy określając warunki powinna uwzględnić przepisy p.o.ś., u.o.p.

oraz u.o.z.o.z.; w szczególności chodzi uwzględnienie rozwiązań koniecznych do: zapobiegania zanieczyszczeniom środowiska, zapewnienia prawidłowej gospodarki wodnej, odprowadzania ścieków, gospodarki odpadami, ochrony przed hałasem, wi-bracjami polami elektromagnetycznymi, zapewnienia dbałości

o przyrodę, trwałego zachowania zabytków oraz ich zagospoda-rowania i utrzymania; ochrony wartości zabytków, zapobiegania ich niszczeniu, uszkodzeniu, i in.

Uchwała lokalizacyjna jest wydawana z inicjatywy inwestora, któ-ry składa w sprawie wniosek zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 7 u.p.r.i.m. Porównując treść wniosku z ustaleniami uchwały nie sposób przeoczyć, że ich zakres przedmiotowy w znacznym stopniu jest tożsamy. Wobec tego doniosłe znaczenia ma ustalenie, czy i w ja-kim zakresie treść wniosku jest wiążąca dla rady gminy podejmującej uchwałę w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji mieszkaniowej? Czy radzie przysługuje kompetencja do ustalenia granic terenu objętego inwestycją, określenia parametrów inwestycji, powierzchni użytkowej mieszkań, itp. w sposób odbiegający od treści wniosku inwestora?

Należy stwierdzić, że wniosek inwestora w sposób oczywisty wpływa, ale nie przesądza o ostatecznym brzmieniu uchwały. Innymi słowy, treść uchwały lokalizacyjnej nie musi w pełnym zakresie odpowiadać cechom i parametrom inwestycji mieszkaniowej opisanej we wnio-sku inwestora. Za taką wykładnią przepisów specustawy przemawia kilka argumentów. Zgodnie z art. 7 ust. 17 u.p.r.i.m., wójt (burmistrz, prezydent miasta) przedkłada radzie gminy projekt uchwały loka-lizacyjnej wraz z opiniami i uwagami oraz wynikiem dokonanych uzgodnień. W przypadku gdy wniosek inwestora dotyczy terenu, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wójt (burmistrz, prezydent miasta) przedkłada również opracowanie ekofizjograficzne oraz prognozę oddziaływania na środowisko, spo-rządzone na potrzeby tego planu. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że organ wykonawczy przedstawia radzie „projekt uchwały”, a nie wniosek inwestora�

Modyfikacje koncepcji inwestycji mieszkaniowej przedstawionej przez inwestora w „pierwotnym” brzmieniu wniosku mogą wynikać z:

• uwag do wniosku wnoszonych w postaci papierowej lub elek-tronicznej za pomocą środków komunikacji elekelek-tronicznej (art.

7 ust. 10 i 11 u.p.r.i.m.);

• opinii do wniosku składanych przez gminną lub inną właściwą komisję urbanistyczno-budowlaną, ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra obrony narodowej, wojewodę, mar-szałka województwa, starostę i organy o kompetencjach spe-cjalistycznych (art. 7 ust. 12 u.p.r.i.m.);

• uzgodnień wniosku z właściwym organem administracji geo-logicznej, wojewódzkim konserwatorem zabytków, zarządcą drogi (art. 7 ust. 14 u.p.r.i.m.).

Rada gminy podejmując uchwałę lokalizacyjną nie rozpoznaje wnio-sku inwestora, lecz rozstrzyga o projekcie uchwały, biorąc pod uwagę stanowiska przedstawione w ramach partycypacji społecznej oraz współdziałania z innymi organami, jak również uwzględnia ustalenia wynikające ze specjalistycznych dokumentów w zakresie utrzymania lub przywrócenia równowagi przyrodniczej i ochrony środowiska. Tak więc opinie, uwagi i uzgodnienia mogą wpływać na treść merytoryczną uchwały rady gminy dotyczącej ustalenia lokalizacji inwestycji mieszkaniowej. Poza tym zgodnie z art. 7 ust.

4 u.p.r.i.m., rada podejmując uchwałę bierze pod uwagę stan zaspo-kojenia potrzeb mieszkaniowych na terenie gminy oraz potrzeby i możliwości rozwoju gminy wynikające z ustaleń studium uwa-runkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Dzię-ki temu rozwiązaniu rada gminy ma możliwość „dostosowania”

planowanej inwestycji do zamierzonej i realizowanej polityki przestrzennej. Wymienione kryteria – o nieostrym zakresie zna-czeniowym – wyposażają organ stanowiący gminy w znaczny margines swobody. Można więc przyjąć, że wniosek inwestora determinuje uchwałę rady gminy (wpływa na treść jej projektu),

jednak tego związania nie można interpretować ściśle (sztyw-no) i bezwzględnie. Granice „ingerencji” rady gminy w „kon-cepcję inwestora” nie są w każdym razie określone jednoznacz-nie. Jedyne ograniczenie, które zostało wprost sformułowane w art. 7 ust. 19 u.p.r.i.m. polega na tym, że ustalenie lokalizacji in-westycji mieszkaniowej nie może być uzależnione od zobowiązania inwestora do spełnienia świadczeń lub warunków niewynikających z odrębnych przepisów. Rada gminy jako organ administracji publicz-nej jest bowiem w każdym przypadku zobowiązania do działania na podstawie i w granicach obowiązującego prawa. Poza tym warto pod-kreślić, że ustawodawca zastrzega na rzecz inwestora ważne upraw-nienie, które pozwala mu kształtować treść wniosku do momentu przedstawienia go radzie gminy w formie autopoprawek. Zgodnie z art. 7 ust. 16 u.p.r.i.m. do czasu podjęcia uchwały lokalizacyjnej, inwestor może modyfikować wniosek. Modyfikacja wniosku może wynikać w szczególności ze zgłoszonych uwag, uzyskanych opinii oraz dokonanych uzgodnień. W przypadku modyfikacji, wniosek będzie podlegał ponownemu upublicznieniu, a także opiniowaniu i uzgadnianiu.

Uchwała o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej podlega publikacji w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Obowiązek pu-blikacyjny ma na celu zapewnienie powszechnej znajomości treści tej uchwały i powinien być realizowany na zasadach wynikających z przepisów ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Przepis art. 13 tej ustawy wymienia akty prawne i orzeczenia podlegające ogłoszeniu w wojewódzkim dzien-niku urzędowym. Uchwała o lokalizacji inwestycji mieszkaniowej nie została wprost wskazana w przywołanym przepisie, ale należy zważyć, że określone wyliczenie ma charakter otwarty. Zgodnie bowiem z pkt 10, w wojewódzkim dzienniku urzędowym ogłasza się „inne akty prawne, informacje, komunikaty, obwieszczenia i ogłoszenia, jeżeli tak stanowią przepisy szczególne”. Bez

wątpie-nia do takich przepisów szczególnych należy zaliczyć art. 8 ust. 2 specustawy mieszkaniowej, a u.l.i.m. stanowi „inny akt prawny”.

Od daty publikacji uchwały lokalizacyjnej należy liczyć termin jej wygaśnięcia. Uchwała wygasa, jeżeli przed upływem 3 lat od dnia opublikowania uchwały w wojewódzkim dzienniku urzędowym, de-cyzja o pozwoleniu na budowę inwestycji mieszkaniowej nie stała się ostateczna. Zgodnie z art. 16 § 1 zd. 1 k.p.a. decyzje administracyjne,

W dokumencie Ustawa o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszący. Komentarz (Stron 171-194)