technologie informacyjne i komunikacyjne (information and communication tech- nologies, icts) pozwalają na coraz większe zagęszczenie transakcji rynkowych w cza-sie i przestrzeni. ideałem, do którego się dąży, jest ich jak największy zasięg (najlepiej globalny, choć nie należy zapominać o uparcie powracających pomysłach kolonizacji przestrzeni kosmicznej – Księżyca i planet układu Słonecznego) i jak najkrótszy okres trwania. ideologicznym hegemonem staje się etyka rynkowa, w której – jak zauważa Jean-François Lyotard – „czasowy kontrakt” zastępuje „stałe instytucje w kwestiach zawodowych, uczuciowych, seksualnych, kulturalnych, rodzinnych, międzynarodowych i politycznych” (za: harvey 2008: 11). Skupianie się na icts jest przejawem typowego dla późnego kapitalizmu fetyszyzmu technologicznego – w ostatniej instancji permanentne i wciąż przyśpieszające zmiany w tej sferze mają naturalizować porządek ekonomiczny, polityczny i społeczny. Nowoczesne urzą-dzenia rzekomo stanowią forpocztę nowego, lepszego – a w najgorszym wypadku i tak nieuniknionego – świata. Fascynacja techniką maskuje podstawowe czynniki polityki i siły, skłaniając bezradnych uczestników festiwalu nowinek technicznych do uczestnictwa w rytuale kontroli (Schiller 1976: 235-236).
Rozwój icts nie jest neutralny wobec procesu stopniowego, choć konsekwent-nego, ograniczania wspólnotowego (zwłaszcza państwowego) ubezpieczenia od jednostkowego niepowodzenia i nieszczęścia. Pozbawia to działania kolektywne dawnej atrakcyjności, niszcząc społeczne podstawy solidarności. międzyludzkie więzi traktowane są jako coraz bardziej tymczasowe, słabe i nie warte ani stałych nakładów czasu i wysiłku, ani wyrzeczenia się swoich doraźnych interesów (lub tego, co jednostka postrzega jako korzystne dla siebie). ma to dalekosiężne i niszczące poczucie wspólnoty skutki. Jak wyjaśnia Bauman:
wystawienie jednostki na kaprysy rynku towarów i pracy inspiruje i promuje podzia-ły, a nie jedność; premiuje postawy konkurencyjne, degradując przy tym współpracę i zespołowe działanie do rangi tymczasowych taktyk, które należy zawiesić bądź porzucić, gdy tylko przestaną przynosić nam oczekiwane korzyści (Bauman 2007b: 9).
Społeczeństwo coraz częściej postrzega się jako sieć, a nie jako strukturę (nie wspominając o trwałej całości) – połączenia i blokady w ramach tej sieci mają do-syć przypadkowy charakter (Bauman 2007b: 9). Jak już w połowie lat 70. XX wieku Schiller zauważył:
Sugestia, że społeczeństwo o dużym zasobie informacji, ze swoimi wspierającymi urządzeniami, rozwiąże obecne bolączki społeczne, jest okrutna i oszukańcza. Jest bowiem okrucieństwem sugerować, że dzieci z getta, stanąwszy przed konsolą komputera, w magiczny sposób przezwyciężą upośledzenie trwające całe pokolenia.
oszustwem jest zaś pozwalać, by zaabsorbowanie techniką elektroniczną zaciem-niało instytucjonalny szkielet, który nadal jest odpowiedzialny za kierunek wyników i wybór obiektów pracy za pomocą nowych narzędzi (Schiller 1976: 236).
Zdaniem Baumana:
Porzucenie przez nową globalną elitę dawnego zaangażowania w sprawy miejsco-wego „ludu” i poszerzająca się przepaść między przestrzenią życiową tych, którzy się odłączyli, i tych, którzy zostali odłączeni, jest zapewne najbardziej brzemienną w skutki społeczną, kulturową i polityczną zmianą związaną z przejściem od „stałej”
do „płynnej” fazy nowoczesności (Bauman 2003: 216).
Bauman przywołuje prace manuela castellsa, w tym Siłę tożsamości. castells zauważa bowiem paradoks coraz bardziej lokalnej polityki w świecie kierowanym przez coraz bardziej globalne procesy i zjawiska. Ludzie bezbronni wobec global-nych sił lgną do siebie, skupiając się na tworzeniu tożsamości, swym mieście, swym kościele czy swym środowisku. Sprzyja to globalnym operatorom, a zatem ludziom, których prawdziwym, choć wirtualnym domem jest globalna sieć komunikacyjna.
Jak sugeruje castells, powstanie „przestrzeni swobodnych przepływów” ustanawia globalną hierarchię dominacji-przez-groźbę-utraty-zainteresowania. „Przestrzeń przepływów” może „uniknąć kontroli ze strony wszelkich lokalnych ośrodków”, gdyż przestrzeń fizyczna z natury jest osadzona w świecie materialnym. Nawet odmowa
„prawa do lądowania” globalnych operatorów na danym terenie znaczy niewiele – wtedy lądują oni tuż obok, marginalizując niegościnne przestrzenie (Bauman 2003:
220). Nie bez znaczenia jest też to, że
tych, którzy nie potrafią się ustrzec przed nietzscheańską Fernstliebe, zachęca się do jej rozładowywania przez pogrążanie się w baśniowym świecie fantastyki naukowej znanym z łączenia nieokiełznanej fantazji technicznej z rozbrajającym ubóstwem wyobraźni we wszystkim, co dotyczy relacji międzyludzkich. a warte jest zastanowienia, jak dalece wolność ludziom rzeczywiście przysługującą wypadałoby mierzyć ich zdolnością do wyobrażenia sobie społecznego świata odmiennego od ich własnego (Bauman 2010: 9).
Społeczeństwo sieciowe oscyluje pomiędzy wolnością a zniewoleniem (Bara-nowski i mika 2012), lecz to pierwsze przysługuje wybranym nielicznym, to drugie staje się przymusowym, lecz przedstawianym jako dobrowolne, a nawet radośnie pożądane. Jak wykazałem w innym miejscu (czapnik 2015), agendy rządowe Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników, wspomagane przez potężne korporacje, starają się inwigilować niemal całą komunikację elektroniczną na świecie. czynią to rzecz jasna w imię państwa bezpieczeństwa narodowego, płynnie zastępującego państwo opiekuńcze.
tak zwany synoptykon (czyli sytuacja, w której wielu obserwuje niewielu – termin ukuty przez thomasa mathiesena), przekonuje Bauman, to panoptykon do własno-ręcznego wykonania (Diy panopticon), forma inwigilacji, która nie potrzebuje już inwigilujących. Neologizm mathiesena miał uchwycić bardziej ogólną zmianę, która zaszła w filozofii menedżerskiej. Zarządzający scedowali konieczność nadzorowania na samych nadzorowanych. Kontrola w trwałej nowoczesności, oparta na wzorcu panoptycznym, wymagała narzucenia monotonnej rutyny – nie tylko na zarządza-nych, ale również zarządzających, generując nudę i grożąc otwartym konfliktem.
Zastąpienie panoptykonu przez synoptykon ma – z punktu widzenia osób dzierżą-cych władzę – wiele zalet. Nie trzeba budować wież obserwacyjnych i zatrudniać niezliczonych nadzorców, wymuszających monotonne podporządkowanie się, które często rodziło gniew. Podporządkowani mają dyscyplinować samych siebie oraz ponosić materialne i psychiczne koszty nadzoru. marchewka, a przynajmniej jej obietnica, zastąpiła kij. Ludzie mają dobrowolnie starać się o bycie poddanymi.
w świecie konsumentów konieczne jest skuteczne eliminowanie tych, którzy nie kupują. Przykładem tego są korporacje, które posługują się oprogramowaniem au-tomatycznie dzielącym dzwoniących. Najbardziej szanowani – to znaczy przynoszący najwyższe zyski – klienci są szybko łączeni z odpowiednio wysoko usytuowanym pracownikiem firmy, który postara się bezzwłocznie rozwiązać ich problemy. Gorsi muszą oczekiwać w nieskończoność, a jeżeli wykażą się dużą cierpliwością, koniec końców będą połączeni z operatorem niskiej rangi, który nie może im pomóc (Bauman i Lyon 2013: 103, 104, 110).
media interaktywne, twierdzi mathiesen, realizują orwellowską syntezę dwóch form inwigilacji, np. przez ekran telewizora ludzie oglądają wielkiego Brata, a wielki Brat ogląda ich. technologia umożliwia synoptyczne oglądanie telewizji oraz zama-wianie i płacenie za reklamowane towary, zaś producenci towarów panoptycznie mają kontrolę nad wszystkimi (andrejevic 2004: 14). mark andrejevic opisuje proces zrównania współuczestnictwa z autentycznością, uciskaną przez scentralizowaną kontrolę, która cechuje przemysł kulturowy. Rynek masowy, w latach 50. ukazy-wany jako przeciwieństwo państwa socjalistycznego, był symbolem zachodniej potęgi i dobrobytu. Jednak zwolennicy rewolucji cyfrowej zdają się być bliscy najpoważniejszym krytykom społeczeństwa masowego – okazało się, że przemysł kulturowy koniec końców był totalitarny. Rewolucja cyfrowa, podobnie jak rewo-lucja przemysłowa, jest napędzana przez technologię, co również ma się przełożyć na dziedzinę polityki. howard Rheingold, niestrudzony popularyzator idei, że sieci komputerowe mogą ożywić funkcjonalne uczucie wspólnoty w coraz bardziej zato-mizowanym społeczeństwie, przekonywał, że polityczne znaczenie zapośredniczonej przez komputer komunikacji leży w jej zdolności do rzucenia wyzwania monopolu hierarchii politycznej na potężne media komunikacyjne, rewitalizując demokrację opartą na obywatelskości. Futurolog Derrick de Kerckhove poszedł jeszcze dalej, uważając, że w społeczeństwie zsieciowanym władza przechodzi z rąk producenta do konsumenta, co stanowi redystrybucję sterowania i władzy. a zatem spełniło się marzenie Karola marksa – narzędzia i środki produkcji znajdują się w rękach robotników (andrejevic 2004: 13).
orwellowski państwowy wielki Brat i korporacyjni Bracia mniejsi zacieśniają sieci nadzoru i inwigilacji. Jak zauważa Jonathan crary w swej książce o ataku póź-nego kapitalizmu na coś tak naturalpóź-nego i – wydawałoby się – oporpóź-nego wobec wszelkich nacisków, jak sen:
coraz częściej stosuje się ekrany i inne rodzaje wyświetlaczy, które śledzą ruch gałek ocznych oraz monitorują długość i intensywność zainteresowania badanych różnymi elementami wizualnymi w sekwencji lub strumieniu informacji graficznych.
[…] Biernie, a często nawet na ochotnika ludzie przyczyniają się do budowania sys-temu, który ich nadzoruje i przetwarza ich dane. Prowadzi to do powstania coraz bardziej subtelnych sposobów regulowania zachowań zarówno pojedynczych osób, jak i całych zbiorowości (crary 2015: 81, 82).
wydaje się, że pomimo nieprzerwanie płynącego strumienia – jeśli nie rwącej rzeki – obietnic w sferze icts, w pewien sposób są one bardziej bezwzględne od poprzednich, które – zgodnie z demokratycznym duchem złotej epoki państwa dobrobytu – obiecywały, że dobrodziejstwa technologiczne poprawią los każdego człowieka na Ziemi. oczywiście, z dzisiejszej perspektywy brzmią one nieco naiwnie, a patrząc z innego punktu widzenia – cynicznie, tak jak prognozy z lat 60. XX wieku, zapewniające, że w przyszłości prąd wytwarzany przez General electric będzie tak
tani, że nie będzie warto go mierzyć, co miało uzasadniać ogromne dotacje dla ko-mercyjnego sektora energetyki atomowej (Barbrook 2009: 37). Fromm zaś zauważa:
wraz z postępem przemysłowym, który prowadzi do zastąpienia energii zwierzęcej i ludzkiej energią mechaniczną oraz jądrową, do zastąpienia ludzkiego umysłu przez komputer, rosło nasze poczucie, iż oto znaleźliśmy się na drodze wiodącej do nie-ograniczonej produkcji, a co za tym idzie, nienie-ograniczonej konsumpcji, że technika czyni nas wszechmocnymi, a nauka – wszechwiedzącymi. Że oto znaleźliśmy się na drodze do stania się bogatymi, nadnaturalnymi istotami, które mogą wykreować drugi świat, używając świata przyrody niczym klocków nowego stworzenia (Fromm 2009: 11-12).
obietnice epoki Google’a, Facebooka i apple’a są zupełnie inne. właściciele najnowszego modelu iPhone’a będą synonimem stylu i mody, ale tylko i wyłącznie oni. inni będą musieli zadowolić się jego wersjami klasy ekonomicznej, nie wspomi-nając o tej niemałej części ludzkości, która będzie musiała obyć się bez smartfonów, choć zapewne bardziej doskwiera jej brak wody zdatnej do picia. Popularny profil w serwisie społecznościowym Facebook daje poczucie ważności jego właścicielowi lub właścicielce, lecz w najmniejszej mierze nie podniesie na duchu tych, z którymi nawet w internecie chce się zadawać niewielu, a z pewnością nikt pożądany w sie-ciowej ekonomii uwagi. w 2012 r. świat obiegła – podana przez oficjalną agencję prasową Xinhua – informacja o nastoletnim chińczyku, który sprzedał nerkę, aby kupić iPhone’a i iPada. Jak każdy tego typu jednostkowy wypadek nie powinien on być podstawą stanowczych generalizacji, ale doskonale pokazuje stan trendów świata, w których być oznacza prawie wyłącznie mieć. Podkreślmy, że po zakończe-niu zimnej wojny stało się jasne, że „epoka darmowej energii i wakacji na Księżycu nie nadeszła. hiperrzeczywistość starła się z rzeczywistością i poniosła sromotną klęskę” (Barbrook 2009: 74).