Dostępne dokumenty NATO precyzują, że z chwilą powstania zagrożenia uruchamiana jest procedura re-agowania kryzysowego Sojuszu. W zależności od charakteru zagrożenia budowana jest koalicja państw lub wypracowywane porozumienie wszystkich państw członkowskich w sprawie ich udziału w ope-racji. Z doświadczeń ostatnich dwóch dekad – po-cząwszy od działań w byłej Jugosławii w 1999 roku, do operacji przystępowała najczęściej koalicja kilku państw. Udział wielu podmiotów w projektowanej operacji z jednej strony rozszerzał legitymizację uży-cia siły militarnej, z drugiej czynił bardziej skompli-kowanym jej prowadzenie.
Po aktywacji Dowództwa Sił Połączonych (JFC) przystępuje ono z udziałem komponentów wyznaczo-nych przez poszczególne państwa do planowania, przygotowania i koordynowania operacji. Koordyna-cja obejmuje również wykonawstwo ognia połączo-nego. Jak wynika z doświadczeń, bardzo często ogień dalekiego zasięgu, wykonywany w wymiarze połą-czonym i zarazem koalicyjnym, stanowił początek operacji. Obszarami jego oddziaływania będą z zasa-dy poszczególne elementy tworzące tzw. pierścienie Wardena (rys. 1).
Model Wardena (opisany w jego pracy pt. Enemy as a System), który powstał jako wynik doświadczeń z pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, zakłada istnie-nie pięciu wymiarów oddziaływania na przeciwnika (definiowanego jako: systemy obronne, infrastruktu-ra, społeczeństwo, instytucje podstawowe i elity poli-tyczne), czyli domenę: lądową, morską, powietrzną, kosmiczną oraz cybernetyczną. Założenie to stanowi podstawę prowadzenia współczesnych operacji i wy-raża się wprost w opracowywanym projekcie opera-cyjnym. Oddziaływanie na starannie wyselekcjono-wane elementy umożliwia uzyskanie przewagi dzięki oddziaływaniu na kluczowe wrażliwości potencjal-nego przeciwnika (antagonistycznie nastawiopotencjal-nego aktora). Zastosowanie narzędzia w postaci ognia po-łączonego pozwala dowódcy Sił Połączonych na zmaksymalizowanie efektu oddziaływania na prze-ciwnika, co w konsekwencji prowadzi do uzyskania zakładanych efektów.
Przy tak przyjętych założeniach zasadne jest wyko-rzystanie ognia połączonego w połączonym obszarze operacji (Joint Operation Area – JOA). W związku z tym niezbędne są oddziaływania kinetyczne na cele znajdujące się na obszarze operacji. Utrudnienie jego koordynacji na poziomie operacyjnym wynika z koali-cyjnego charakteru systemu oddziaływania, złożonego z jednostek ze składu kilku lub wielu państw. Przykła-dem koalicyjnego oddziaływania jest operacja „Świt Odysei” („Odysey Dawn Operation”), prowadzona w celu wymuszenia zakazu lotu nad Libią zgodnie z re-zolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1973. Wykona-ny atak wyeliminował całkowicie z działania (w dniach od 19 do 21 marca 2011 roku) lotnictwo libijskie.
Z kolei połączoność nakłada w trakcie oddziaływa-nia na przeciwnika wymóg precyzji i koordynacji.
Konieczność rażenia celu znajdującego się w dowol-nym miejscu obszaru operacji wymaga zdolności do realizacji tego zadania o każdej porze dnia i nocy. Do-bór środka jest uwarunkowany zdolnościami poszcze-gólnych komponentów wyznaczonych do realizacji zadania, a ich możliwości powodują konieczność wzajemnego uzupełniania się.
Ważnym wymogiem w stosunku do ognia połączo-nego jest parametryzacja obszaru operacji, która za-kłada wcześniejsze rozwinięcie systemu rozpoznania, monitorowania i nadzoru. Z drugiej strony nakłada na wykonawców posiadanie środków, które pozwolą na wykonanie precyzyjnych uderzeń na znaczne odległo-ści, połączone z możliwością koordynacji, synchroni-zacji oraz oceny skutków ognia.
W razie rozwoju zdolności naszych sił zbrojnych do wykonania ognia połączonego należy, przy okazji analizy wpływu poszczególnych domen na jego wy-mogi, zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Nara-stająca rywalizacja mocarstw o wpływy w strefach
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 1 / 2021
58
atrakcyjnych ekonomicznie powoduje konieczność utrzymywania zdolności do kontroli obszarów kluczo-wych. Dzieje się tak z uwagi na ich żywotny interes gospodarczy. W ramach zagrożeń militarnych ma-terializuje się to w postaci koncepcji A2/AD (Anti--Access/Area Denial).
W sferze zainteresowania Sił Zbrojnych RP szcze-gólnie niebezpieczny staje się rozwój zdolności anty-dostępowych rozwijanych przez Federację Rosyjską.
Jej siły zbrojne planują użyć do realizacji tego zadania pocisków ziemia–powietrze oraz całego wachlarza środków naziemnych. Jednak prawdziwym celem tych działań jest prawdopodobnie przygotowanie do działań ofensywnych.
Z kolei przeciwdziałając ofensywnym zamiarom przeciwnika, należy na własnym terytorium rozbudo-wywać system antydostępowy. Charakteryzując wspomniane zdolności, trzeba zauważyć, że koncep-cja A2/AD opiera się na założeniu wzbraniania wej-ścia przeciwnika na teatr działań (Anti-Access), reali-zowanego z zasady z wykorzystaniem amunicji dale-kiego zasięgu, oraz wzbraniania i blokowania swobody jego działania z użyciem amunicji krótszego zasięgu oraz innych środków3. Z tego też względu właściwy jest rozwój wszelkich koncepcji uniemożli-wiających potencjalnemu przeciwnikowi prowadzenie działań zbrojnych na terenie naszego kraju.
Wynika z tego konieczność rozwoju zdolności do realizacji ognia połączonego jako narzędzia zaprojek-towanego przeciw rozwijanym zdolnościom poten-cjalnego przeciwnika, ograniczającego jego bezkar-ność ogniową w pierwszej fazie operacji.
Analiza przebiegu konfliktów zbrojnych w XXI wieku oraz rozwój koncepcji prowadzenia działań, a także środków walki prowadzą do wniosku, że jed-nym z najważniejszych czynników, warunkujących osiągnięcie zamierzonych celów operacyjnych, jest integracja działań środków wsparcia ogniowego4. Z jednej strony ogień połączony może stanowić ele-ment rozstrzygający, z drugiej – eleele-ment całego wa-chlarza środków kinetycznych. Należy zauważyć, że dzisiaj mamy do czynienia z dwoma sposobami po-dejścia do prowadzenia działań bojowych5. W pierw-szym przyjmuje się, że zasadniczym warunkiem po-wodzenia operacji jest doprowadzenie do całkowitej niezdolności głównych systemów walki przeciwnika.
Zakłada się przy tym precyzyjne rażenie wybranych obiektów potencjalnego przeciwnika, co pozwoli skutecznie pozbawić je ich podstawowych funkcji.
Jednocześnie w koncepcji tej obowiązujące jest pro-wadzenie uderzeń na najsilniejsze punkty systemów przeciwnika. Drogą do osiągnięcia tego celu jest
wcześniejsze wyselekcjonowanie i rozpoznanie obiektów wysokoopłacalnych, następnie dobór środ-ków do realizacji tego zadania6.
Z kolei w drugim sposobie zakłada się prowadzenie działań wysokomanewrowych. Ich istota polega przede wszystkim na identyfikowaniu słabych miejsc w struk-turze przeciwnika (rejonów, punktów) w celu wykona-nia na niego uderzewykona-nia. Zamiarem jest postawienie przeciwnika w niedogodnym położeniu oraz wytwo-rzenie przewagi sytuacyjnej umożliwiającej rozbicie go częściami7.W obydwu przypadkach szczególną rolę odgrywa ogień połączony jako decydujące narzędzie oddziaływania kinetycznego.
Podsumowując, należy stwierdzić, że kluczowym wymogiem dla ognia połączonego jest jego precyzja w czasie i przestrzeni. Z kolei ze specyfiki jego reali-zacji wynika konieczność szczegółowej jego koordy-nacji i synchronizacji tak, by faza realizacyjna przy-niosła spodziewane efekty operacyjne.
MOŻLIWOŚCI
Na podstawie zaprezentowanej analizy można stwierdzić, że każdy z komponentów: lądowy, po-wietrzny czy morski jest zdolny do realizacji ognia połączonego w ramach operacji. Obejmuje to zdol-ność do wykonania uderzeń posiadanymi środkami oraz zdolność komórek wewnętrznych organów do-wodzenia do rozpoznania, koordynowania i oceny skutków ognia. Elementy te są równoważnie niezbęd-ne do realizacji ognia na poziomie operacyjnym.
Zdolność do wykonania uderzeń polega na posia-daniu w gotowości do bezpośredniego użycia rakiet i amunicji niezbędnych do realizacji zadania przez efektory ognia połączonego. Literatura doktrynalna nie precyzuje przedziału donośności, od której dany rodzaj broni jest predystynowany. Zdaniem autora w wypadku operacji lądowej za minimalny zasięg broni niezbędnej do realizacji zadań ognia połączo-nego należy przyjąć 40 km. W wypadku komponen-tów powietrznego i morskiego zasięg ten jest z zasady większy. Dodatkowo amunicja i rakiety powinny być zdolne do wykonania precyzyjnego rażenia.
Zdolność organów dowodzenia do realizacji rozpo-znania, koordynowania i oceny skutków ognia polega na właściwym zaprojektowaniu struktury organiza-cyjnej oraz określeniu zewnętrznych i wewnętrznych więzi informacyjnych, które umożliwią bezkolizyjny obieg informacji w obszarze planowania, koordynacji i realizacji ognia połączonego.
W komponencie lądowym elementem dalekono-śnego kinetycznego oddziaływania na przeciwnika pozostają wojska rakietowe i artyleria. Ogromną szansę
3 L. Elak, Tactical determinants of A2/AD operations, „Zeszyty Naukowe Akademii Sztuki Wojennej” 2018 nr 3(112), s. 5.
4 T. Całkowski, Rozwój zdolności operacyjnych wojsk rakietowych i artylerii [w:] Siły i środki walki zbrojnej w wojnach przyszłości, red. A. Polak, P. Paździorek, Warszawa 2016.
5 Ibidem, s. 150.
6 Ibidem.
7 Ibidem.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 1 / 2021
59
na zwiększenie ich zdolności stanowi dywizjon rakiet wyposażony w wyrzutnie HIMARS. Dzięki zasto-sowaniu pocisków rodziny GMLRS system MLRS/
HIMARS zmienił swoją rolę na polu walki. Zamiast do zwalczania celów obszarowych można było go wykorzystać do zwalczania celów punktowych poje-dynczymi pociskami o dwukrotnie większym zasię-gu. Dzięki nowej głowicy burzącej w pocisku M31, która zastąpiła dotychczasowe głowice kasetowe, zminimalizowano zarówno ryzyko porażenia wła-snych wojsk, jak również wystąpienia niewybuchów.
Do tej pory należało się liczyć z 2–4% niezdetonowa-nej subamunicji, czyli około 400 szt. niewybuchów z salwy trzech wyrzutni. Głowica burząca umożliwiła wykorzystanie GMLRS w terenie zurbanizowanym, gdzie kluczowym problemem jest minimalizacja strat wśród ludności cywilnej.
Pocisk M31 wyposażono początkowo w nastawny zapalnik o działaniu natychmiastowym lub ze zwłoką.
W wersji M31A możliwe było zaprogramowanie de-tonacji nad gruntem (ustawienia w zakresie 3–10 m) do rażenia piechoty. Minimalna odległość do celu to 15 km, a maksymalna – 70 km8. Przedstawione zale-ty, odnoszące się do donośności i precyzji, predysty-nują HIMARS-a do roli wykonawcy ognia połączone-go. Ponadto kluczowym walorem wyrzutni jest możli-wość wykonania uderzeń pociskami ATACMS. Po-cisk ten występuje w kilku wersjach – w zależności od przeznaczenia. Obecnie jest pięć wariantów tego sys-temu: Block 1, Block 1A o przedłużonym zasięgu oraz przeciwpancerny Block 2. W zależności od wer-sji maksymalny jego zasięg to 300 km. Pełne wdroże-nie tego środka walki doprowadzi do uzyskania, co prawda w ograniczonej ilościowo skali, zdolności do wykonania ognia połączonego w operacji przez kom-ponent wojsk lądowych.
Z kolei zdolności komponentu morskiego do reali-zacji ognia połączonego wyrażają się w ściach uzbrojenia rakietowego okrętów oraz możliwo-ściach Morskiej Jednostki Rakietowej (MJR). Uzbro-jenie rakietowe okrętów obejmuje m.in.: rakietowe manewrujące pociski rakietowe RMG-84 Harpoon oraz przeciwlotnicze pociski RIM-66E Standard Missile 1 Medium Range Block VI. Atrybutem pierwszego z nich jest zasięg do 130 km i możliwość zwalczania okrętów nawodnych przeciwnika. Z kolei Morska Jednostka Rakietowa jest wyposażona w po-ciski Naval Strike Missile (NSM), czyli norweskie poddźwiękowe przeciwokrętowe pociski manewrują-ce typu sea-skimming9, które mogą być także wyko-rzystywane do zwalczania celów lądowych. Pocisk jest wyposażony w głowicę kruszącą o masie 125 kg, całkowita jego masa startowa z rakietowym silnikiem startowym wynosi 407 kg, masa pocisku zaś w
mo-mencie trafienia w cel to około 345 kg. Zasięg nomi-nalny pocisku wynosi 180 km, jednak jego zasięg skuteczny jest ograniczony zasięgiem systemów wy-krywania, identyfikacji i śledzenia celów powierzch-niowych. Parametr zasięgu, rodzaje głowic, możli-wość prowadzenia ognia do celów nawodnych i alter-natywnie lądowych w pełni kwalifikują ten środek walki do prowadzenia ognia połączonego w operacji.
Kluczowymi zdolnościami do prowadzenia ognia połączonego w operacji dysponuje komponent po-wietrzny. Uwzględniając potencjał uzbrojenia samo-lotu wielozadaniowego F-16, posiadamy pociski ma-newrujące AGM-158 JASSM. Umowę na ich dostawę podpisano 11 grudnia 2014 roku. Jest to taktyczny lotniczy pocisk manewrujący o obniżonej wykrywal-ności do zwalczania celów punktowych spoza zasięgu obrony przeciwlotniczej przeciwnika o zasięgu do 370 km. Dodatkowo samoloty F-16 mogą być wypo-sażone w zasobniki rozpoznawcze DB-110. Pracują one w paśmie widzialnym i do obserwacji wykorzy-stują kamerę światła szczątkowego, z detektorem zbu-dowanym w technologii CCD, pracującą w paśmie 0,4–1,0 µm. Dodatkowo mają kamerę termowizyjną pracującą w paśmie 3–5 µm. Należy też zaznaczyć, że obydwie kamery wykorzystują ten sam wąskokątny tor optyczny – stabilizowany w dwóch osiach teleskop do obserwacji dalekiego zasięgu. Zastosowany układ optyczny dysponuje płynnym zoomem, przy czym dla kamery światła szczątkowego i termowizyjnej maksy-malna ogniskowa wynosi odpowiednio 280 i 140 cm (jest ona użytkowana przeważnie przy rozpoznaniu z wysokości od 6100 do 15 250 m). W wypadku toru panoramicznego, wykorzystywanego do obserwacji na niskich i bardzo niskich wysokościach, wsmniane parametry kształtują się odpowiednio na po-ziomie 40,6 i 35,56 cm (standardowo wykorzystywa-ne w przedziale wysokości od 1525 do 6010 m).
W tym jednak wypadku kamera światła szczątkowego oraz kamera termowizyjna dysponują odrębnymi układami optycznymi zlokalizowanymi po przeciwnej stronie teleskopu. Zarówno kamera światła szczątko-wego, jak i termowizyjna umożliwiają uzyskiwanie obrazów wysokiej rozdzielczości10. Przedstawione pa-rametry kwalifikują urządzenie jako narzędzie do gro-madzenia i aktualizacji danych o obiektach, następnie oceny skutków ognia połączonego.
Należy zauważyć, że użycie precyzyjnego uzbroje-nia, mogącego oddziaływać na znaczne odległości, nie jest możliwe bez systemów wsparcia dowodzenia w zakresie ognia połączonego. Na obecnym etapie prowadzi się prace koncepcyjne dotyczące formuło-wania wymagań dla systemu. Z kolei wraz z wdroże-niem dywizjonu HIMARS rozpocznie się praca związana z eksploatacją systemu AFADTS,
umożli-8 https://www.lockheedmartin.com/en-us/products/high-mobility-artillery-rocket-system.html/. 5.04.2020.
9 Sea-skimming jest techniką stosowaną w wielu pociskach przeciw okrętom i przez niektóre samoloty myśliwskie lub uderzeniowe w celu zmniej-szenia prawdopodobieństwa zestrzelenia podczas zbliżania się do celu.
10 http://dziennikzbrojny.pl/artykuly/art,6,30,328,lotnictwo,wyposazenie,zasobnik-rozpoznania-obrazowego-goodrich-db-110/. 30.03.2020.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 1 / 2021
60
wiająca wielodomenową koordynację ognia połą-czonego11.
Podsumowując ocenę możliwości poszczególnych komponentów SZRP do realizacji ognia połączonego, można stwierdzić, że w sposób systematyczny budo-wane są nowe zdolności w tej dziedzinie, a w per-spektywie rysuje się ich dalszy rozwój. Zdolności do rażenia wzmacniane są także zdolnościami do prowa-dzenia rozpoznania na potrzeby ognia połączonego oraz oceny jego skutków.
KOORDYNOWANIE OGNIA POŁĄCZONEGO Zakres koordynacji ognia połączonego wynika ze specyfiki planowanej i prowadzonej operacji. Zde-finiowane jej cele cząstkowe służą osiągnięciu końco-wego celu operacji. Dodatkowo na zakres koordyna-cji wpływ ma charakter środowiska operacyjnego, w jakim jest prowadzona operacja.
Podczas planowania operacji konieczne jest zapla-nowanie ognia połączonego w poszczególnych jej fa-zach. Niezależnie od kategorii celów, każdy ogień
po-Źródło: Targeting w Siłach Połączonych DD-3.9(A), MON 2010, s. 27.
RYS. 2. FAZY I ETAPY
winien być skoordynowany przestrzennie i czasowo (zsynchronizowany). Składają się na to następujące przyczyny:
– położenie celu względem elementów ugrupowa-nia operacyjnego;
– położenie celu wśród obiektów przeciwnika;
– cel obejmuje podmiot niewojskowy w środowisku cywilnym;
– przebieg trajektorii lotu pocisków i rakiet w ra-mach JOA;
– konieczność uniknięcia niezamierzonych strat spowodowanych skutkami ognia połączonego;
– integracja efektów ognia prowadzonego za pomo-cą efektorów znajdujących się w podporządkowaniu różnych komponentów;
– warunki wynikające z zasad użycia siły w opera-cji (Rules of Engagement – ROE).
W celu koordynacji ognia połączonego w stosunku do przedstawionych uwarunkowań w procesie plano-wania należy rozważyć i ustalić wiele elementów i wyznaczników, które ułatwią i umożliwią jej realiza-cję w trakcie prowadzenia działań.
Ogień powinien być zdekonfliktowany zarówno z trajektoriami lotów pocisków innych wykonawców, a także z poruszającymi się w przestrzeni statkami powietrznymi (samolotami i śmigłowcami bojowy-mi). Realizuje się to na podstawie separacji czasowej wykonywanych zadań oraz separacji wysokościowej.
Punktem wyjścia jest czas, w jakim dany cel (obiekt) powinien zostać rażony oraz czas lotu rakiet czy po-cisków. Szczególnego znaczenia nabiera koordynacja tych przedsięwzięć nad ugrupowaniem komponentu lądowego ze względu na jego nasycenie środkami oddziaływania. Trzeba podkreślić, że podczas koor-dynacji należy również dokonać właściwego wyboru rejonu ugrupowania bojowego danego efektora, z uwzględnieniem przestrzennych granic bezpieczeń-stwa, związanego np. z procedurą startu rakiet klasy ziemia–ziemia bądź ziemia–woda, a także ziemia–
powietrze.
Z kolei w obszarze rozmieszczenia przeciwnika właściwą uwagę podczas koordynacji należy zwrócić na takie zawężenie pola oddziaływania ognia, aby z jednej strony osiągnąć zamierzony efekt, a z drugiej – nie spowodować niezamierzonych strat. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na skutki ognia prowadzonego do celu niewojskowego, zlokalizowanego w środowi-sku cywilnym (zniszczenie lub zgładzenie). Koordy-nacja w tym wypadku obejmuje ustanowienie precy-zyjnego wyznacznika i lokalnego monitorowania (przez wojska specjalne/JTAC) aktualnego miejsca, w którym przebywa cel. Należy podkreślić, że wszel-kie niezamierzone straty w środowisku cywilnym
mo-11 Advanced Force Artillery Tactical Data System (AFATDS) to system dowodzenia i kontroli wsparcia ogniowego (C2) wykorzystywany przez armię USA i jednostki Korpusu Piechoty Morskiej w celu zapewnienia zautomatyzowanego wsparcia w planowaniu i koordynowaniu kierowania ogniem i oceny jego efektów. AFATDS nadaje priorytet celom otrzymanym z różnych sensorów i przeprowadza analizę ataku z użyciem danych sytuacyj-nych w połączeniu z wytycznymi dowódcy. Rezultatem są aktualne, dokładne i skoordynowane możliwości wsparcia ogniowego, pozwalające na rażenie celów za pomocą systemów broni armii, marynarki wojennej i sił powietrznych.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 1 / 2021
61
gą się przyczynić do utraty przychylności miejsco-wej społeczności i niepowodzenia operacji.
Przebieg trajektorii lotu pocisków i rakiet trzeba odzwierciedlić w systemach wspomagających do-wodzenie. Wprowadzona zawczasu baza danych o krzywych balistycznych pocisków i rakiet, w tym ich wierzchołkowych, umożliwi skuteczne zarzą-dzanie przestrzenią powietrzną. Należy zdawać so-bie sprawę z faktu, iż część pocisków i rakiet będzie się poruszać po trajektoriach nieregularnych ze względu na konieczność mylenia systemów rozpo-znania przeciwnika i uzyskania zaskoczenia.
Konieczność uniknięcia strat niezamierzonych spowodowanych skutkami ognia powoduje także ustanawianie wyznaczników wzbraniających, obej-mujących tereny zamieszkałe, dobra kultury i inne elementy infrastruktury, których zniszczenie może spowodować zakłócenia w realizacji planu operacji.
Mogą to być także elementy infrastruktury krytycz-nej, takie jak: mosty, drogi, koleje, wodociągi czy elektrownie.
Kolejnym istotnym elementem koordynacji jest integracja efektów ognia prowadzonego za pomocą efektorów znajdujących się w podporządkowaniu różnych komponentów. Komponenty powietrzny i morski działają w specyficznych dla siebie środo-wiskach. Jednak może się zdarzyć, że siły brzegowe podporządkowane komponentowi morskiemu będą wykonywały zadania korzystając z przestrzeni wal-ki lądowej. Istotne wówczas stanie się skoordynowa-nie zarówno trajektorii lotów rakiet i pocisków, jak i synchronizacja ognia z manewrem. Z kolei każdy z komponentów, wykonując ogień do jednego obiektu, jest zobowiązany do uwzględnienia para-metrów czasowych lotu pocisków i rakiet w celu uzyskania efektu synergii przy jego rażeniu.
Planując operację, trzeba również uwzględnić pa-rametr w postaci warunków wynikających z zasad użycia siły, gdyż muszą one z jednej strony być zgodne z zasadami międzynarodowego prawa kon-fliktów zbrojnych, a z drugiej – zapewniać użycie siły militarnej w ramach przyznanego mandatu.
Efektywne prowadzenie połączonego wsparcia ogniowego jest niemożliwe bez ustanowienia proce-dur planowania i koordynacji. O koordynacji mówi-my wtedy, gdy występuje podział zadań, a podsta-wowym determinantem organizowania jest posta-wienie zadań wyodrębnionym częściom organizacji, które przystąpią do opracowania planów szczegóło-wego działania.
TARGETING
Zarówno na poziomie taktycznym, jak i operacyj-nym kluczowymi elementami wymagającymi roz-ważenia, zaplanowania i skoordynowania są takie obszary problemowe, jak: ogień, rozpoznanie,
ugru-powanie bojowe i manewr12.Wszystkie one są koordy-nowane w fazie planowania, następie synchronizowane podczas procesu przygotowania działań (preapering)13. Na poziomie operacyjnym całokształt czynności zwią-zanych z koordynacją ognia połączonego materializuje się w procesie targetingu połączonego. Umożliwia on planowanie rażenia celów zgodnie z przyjętymi założe-niami. W stosunku do głównego procesu decyzyjnego odgrywa rolę wspomagającą w obszarze łączenia skut-ków operacyjnych z celami wysokoopłacalnymi, wyko-nawcami ognia, a potem prowadzenia oceny jego sku-teczności. Na poziomie operacyjno-strategicznym wy-stępuje komórka ognia połączonego złożona ze specjalistów rodzajów wojsk i sił zbrojnych wykonują-cych ogień połączony. W praktyce szkoleniowej SZRP na jej czele z zasady stoi oficer WRiA.
Cykl targetingu na szczeblu strategiczno-operacyj-nym obejmuje sześć faz, do których zaliczamy (rys. 2):
analizę celów, wytycznych i zamiaru dowódcy Sił Połą-czonych; wyznaczanie celów; analizę zdolności; decy-zję dowódcy, planowanie i przydzielanie obiektów od-działywania; planowanie i realizację zadań oraz ocenę działań.
W ramach analizy celów, wytycznych i zamiaru do-wódcy Sił Połączonych, opierając się na koncepcji
W ramach analizy celów, wytycznych i zamiaru do-wódcy Sił Połączonych, opierając się na koncepcji