Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej wobec immunitetów międzynarodowych

W tej części pracy autor omówi kolejno immunitety konsularne i dyplomatyczne, a to z uwagi na obowiązujący w Anglii dualizm obowiązującego prawa i specyfikę systemu prawnego, gdzie obok prawa skodyfikowanego egzystuje prawo case law⁴⁶¹.

461 Dalej używana będzie nazwy Anglia, która to nazwa poprawnie używana jest jedynie do części Zjednoczonego Królestwa.

Obowiązująca ustawa z 1968 r. o stosunkach konsularnych, na jej wstępie wskazano, że jest to ustawa, która ma implementować zapisy konwencji o stosunkach konsularnych do prawa wewnętrznego, powinna mieć zastosowanie w odniesieniu do stosunków konsularnych między Zjednoczonym Królestwem i innymi krajami, ograniczając jednocześnie jurysdykcję sądów w „pewnych sprawach” (certain) 462

.

System common law respektując zasady prawa międzynarodowego uznaje immunitet konsula, który obejmuje jego czynności urzędowe. Zjednoczone Królestwo już w 1949 roku podpisało konwencję konsularną z USA (zastąpioną kolejną w 1951 r.), opierając się na zasadach wzajemności, funkcji, przywilejów i immunitetów urzędników konsularnych.

W doktrynie angielskiej akt z 1968 r. nie jest traktowany jako akt kompleksowy, a raczej jako próba regulacji egzystującego prawa miejscowego w zgodzie z wieloma zobowiązaniami, jakie zaciągnęła Wielka Brytania463

. Nadto należy zauważyć, iż pomoc konsularna w Wielkiej Brytanii opiera się na polityce, a nie na prawie, Wielka Brytania nie jest też prawnie zobowiązana do udzielenia pomocy konsularnej⁴⁶⁴. Tendencja ta zdaje się zmieniać. Jak wynika z memorandum Brytyjskiego Ministerstwa Sprawa Zagranicznych465 dobro obywateli brytyjskich jest dla Wielkiej Brytanii najwyższym dobrem a Biuro Spraw Zagranicznych Wspólnoty kieruje się zapisami konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z 1963 r., w zakresie świadczenia usług konsularnych dla obywateli brytyjskich za granicą. Daje to prawo dla brytyjskich urzędników konsularnych do dostępu i udzielenia pomocy konsularnej, dla obywateli brytyjskich w areszcie w ich okręgu konsularnym, oczywiście jeżeli tego chcą.

Ustawa ta posługuje się metodą implementacji konwencji wiedeńskiej przyjętą przez ustawę o przywilejach dyplomatycznych z 1964 r., również przyjętą w realizacji konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z 1961 r.

Sekcja 1 (1) nadaje moc prawną odpowiednim artykułom konwencji, określonych w załączniku 1, zawiera też niezbędne definicje.

Sekcja 2 stanowi o zasadzie wzajemności.

Wskazano tam, że jeżeli wydaje się (appears) Jej Królewskiej Mości, że przywileje i immunitety przyznane urzędom konsularnym Zjednoczonego Królestwa na terytorium

462 Zbiór aktów prawnych znajduje się na http://www.legislation.gov.uk.

463J.C. Woodliffe, Consular Relations Act 1968, “The Modern Law Review” 1969, t. 32, nr 1, s. 59-64.

464 Consular and Diplomatic Protection. Legal Framework in the EU Member States, s. 521, http://www.cnr.it/commesse/Allegato_75886.pdf?LO=01000000d9c8b7a6090000000c000000ad55000013b09b5 300000000010000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000 0000000&type=application/pdf (dostęp: 25.03.2019).

465 Letter to the Parliamentary Relations and Devolution Department, Foreign and Commonwealth Office from the Clerk of the Committee, 23 September 2003, http://www.publications.parliament.uk (dostęp: 01.05.2014).

innego państwa lub osobom związanym z takim urzędem konsularnym, są mniej korzystne niż te przyznane na mocy niniejszej ustawy urzędom konsularnym tego państwa lub osobom związanym z tymi urzędami, Jej Królewska Mość może w drodze rozporządzenia w Radzie466 cofnąć przyznane przywileje i immunitety, przyznane wcześniej urzędom konsularnym tego państwa lub osobom z nimi związanym, o ile wyda się to Jej Królewskiej Mości właściwe.

Sekcja 3 ustawy to zapisy dotyczące porozumień przewidujących przywileje dodatkowe lub je ograniczające. Wskazuje się tam, iż Jej Królewska Mość, w razie gdy odpowiednie porozumienia międzynarodowe przewidują szersze przywileje w stosunku do urzędów konsularnych lub danych osób może zastosować rozwiązania z załącznika II ustawy. Mowa tam m.in. o tym, że dane przywileje i immunitety mogą zostać rozciągnięte na inne osoby (np. członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej). Takie kompetencje ma Jej Królewska Mość, również w razie gdy takie porozumienia przewidują mniej przywilejów (niż te wskazane w konwencji).

Sekcja 4 to zapisy dotyczące jurysdykcji cywilnej dotyczącej służby statku wodnego jak też powietrznego. Mowa tu również o ograniczeniu jurysdykcji sądów brytyjskich, chyba że na taką jurysdykcję zgodzi się dany urzędnik konsularny.

Sekcja 5 to jurysdykcja w sprawach przestępstw popełnionych na pokładzie statku przez każdego z członków załogi. Stanowi się tam, że na żądanie urzędnika konsularnego jurysdykcja sądów angielskich jest wyłączona, chyba że przestępstwo dotyczy:

 obywateli szeroko pojętej Wielkiej Brytanii, bądź innych osób, niż kapitan bądź członek załogi statku,

 przestępstwo jest przestępstwem, obejmującym porządek lub bezpieczeństwo portu lub prawo dotyczące bezpieczeństwa życia na morzu, zdrowia publicznego, zanieczyszczenie olejem, bezprzewodowej telegrafii, imigracji lub przepisów celnych lub ma jakikolwiek inny opis określony w zarządzeniu (order in council)⁴⁶⁷,

 jest poważnym przestępstwem (grave crime).

Kolejna sekcja 6 ustawy to zapisy dotyczące zatrzymania danej osoby na pokładzie statku za przewinienia dyscyplinarne. I tu wskazuje się, że każde takie zatrzymanie jest legalne, chyba że:

466 Rex regnat, sed non gubernat są to więc zwroty zwyczajowe, ciekawe opracowanie kompetencji monarchy – J. Juszczyńska, J. Juszczyński, The main institusions of english legal system, Toruń 1994, s. 13, 19. Porządek (order) w Radzie jest rodzajem ustawodawstwa w wielu krajach, zazwyczaj w krajach Wspólnoty Narodów. W Wielkiej Brytanii ustawodawstwo to formalnie zostało sporządzone w imieniu królowej przez Tajną Radę (Queen-in-Council).

467 Zmiana na mocy Customs and Excise Management Act 1979 (c. 2, SIF 40:1), s. 177(1), Sch. 4 para. 7, chodzi o przepisy celne, które dotyczą towarów importowanych do Wielkiej Brytanii.

 zatrzymanie jest niezgodne z prawem danego Państwa (państwa bandery) lub warunki przetrzymywania są niehumanitarne lub w sposób nieuzasadniony ciężkie,

 istnieją wystarczające powody, by sądzić, że życie lub wolność zatrzymanego będzie zagrożone z powodu rasy, narodowości, przekonań politycznych i wyznania, w dowolnym kraju, do których statek może się udać.

Kolejna 7 sekcja stanowi o narodowości dzieci konsula, urzędników urzędu konsularnego. Ustawa nie nadawała obywatelstwa brytyjskiego dzieciom ww. osób, urodzonym na terytorium brytyjskim i których to rodzice mieli obywatelstwo innego państwa (państwa wysyłającego), zaznaczając jednocześnie, chyba że (dziecko) jest dzieckiem ojca, który w tym czasie był obywatelem Zjednoczonego Królestwa i Kolonii468

. Kwestia ta jest

podobnie regulowana w prawie polskim⁴⁶⁹.

Sekcja 8 traktuje o zwrocie cła, sekcja 9 o priorytecie telekomunikacji, kwestie te wykraczają poza ramy niniejszego opracowania470

.

Sekcja 10 to ogólne zapisy dotyczące odbierania w poszczególnych przypadkach przysięgi czy też sporządzania aktów notarialnych przez urzędników konsularnych, jak też agentów dyplomatycznych. Ustawa zezwala jakby sporządzać konsulowi wszelkie niezbędne w państwie wysyłającym akty notarialne, które też nie będą wykorzystane w Wielkiej Brytanii i to pod warunkiem wzajemności. Są to bardzo ogólne określenia, nie pierwszy raz stosowane przez ustawodawcę.

Sekcja 11 nosi tytuł evidence, co należałoby tłumaczyć jako dowodzenie i chodzi tu nie o czynności konsularne a o kwestię immunitetu danej osoby. Wskazano tu, że jeżeli w jakimkolwiek postępowaniu powstanie pytanie, czy dana osoba ma prawo do przywilejów lub immunitetów przyznanych niniejszą ustawą, ostatecznym tego dowodem, będzie zaświadczenie wystawione przez Sekretarza Stanu471

.

Kolejna sekcja 12 były to zmiany związane z ustawą w Diplomatic Immunities Act 1952 (już nie obowiązuje)⁴⁷². Sekcję tę zastąpiono przez sekcję zatytułowaną „Przywileje i immunitety związane z osobami reprezentującymi rząd Zjednoczonego Królestwa i Irlandii”

468 Cała sekcja została uchylona przez British Nationality Act 1981 (c. 61, SIF 87), s. 52(8), Sch. 9, Z. Królestwo nie podpisało protokołu do konwencji dotyczącego nabycia obywatelstwa zob. United Nations, Treaty Series, t. 596, s. 469.

469

Zob. art. 14 ustawy o obywatelstwie polskim z dnia 2 kwietnia 2009 r., Dz. U. z 2012 r. poz. 161.

470 Sekcja 9 uchylona przez Post Office Act 1969 (c. 48), Sch. 11 Pt. II.

471 W dzisiejszej Wielkiej Brytanii, sekretarz stanu jest ministrem odpowiedzialnym za departament rządowy.

472 Uchylone przez Diplomatic Privileges Act 1964

i mowa tu o osobach, którym przyznaje się immunitety tożsame z tymi, które przyznano urzędnikom konsularnym, a których obowiązki są z nimi zasadniczo zbieżne.

Sekcja 13 stanowi o urzędnikach konsularnych Wielkiej Brytanii. Zapisano tam, iż jeżeli urzędnicy ci są powołani przez rząd Zjednoczonego Królestwa do służby w kraju Wspólnoty473

, bądź też przez rząd kraju Wspólnoty w Zjednoczonym Królestwie, wszelkie uprawnienia przyznane im przed wejściem w życie ustawy są interpretowane zgodnie z ustawą. Sekcja zawiera dalej szereg wyłączeń, jak np. stanowi, iż postanowienia sekcji nie mają zastosowania do Consular Salaries and Fees Act 1891474

.

Nieistotne dla niniejszego opracowania są sekcje 15, 16 i 17 stanowiące m.in. o przepisach przejściowych, jak też obowiązywaniu niektórych zapisów ustawy w prawie kolonialnym.

Ustawa zawiera także 2 załączniki: pierwszy, gdzie wskazano przepisy konwencji wiedeńskiej, które mają bezpośrednie zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie oraz drugi, zawierający przepisy mające na celu wykonanie innych porozumień.

Jak wskazano wyżej implementacją konwencji zajęto się w sekcji 1, a więc już na wstępie, co wskazuje na duże znaczenie konwencji, jakie nadaje jej ustawodawca, konstruując jakby całą ustawę wokół wybranych przepisów z konwencji i dokonując jednocześnie ustawowej definicji wielu pojęć⁴⁷⁵. Wskazano tam, że z zastrzeżeniem sekcji 2 (dotyczącej zasady wzajemności w przestrzeganiu immunitetów urzędników konsularnych) i części sekcji 3 ustawy (dotyczącej przyznania przywilejów z konwencji danym osobom, którym nie przysługiwały z mocy umów dwustronnych), przepisy z załącznika 1 (gdzie wskazano przepisy konwencji) będą stosowane bezpośrednio w Zjednoczonym Królestwie. Dalej ustawa zawiera ciekawe definicje pojęć zawartych w konwencji i które to warto przytoczyć tu bezpośrednio.

Authorities of the receiving state – ustawa wyjaśnia, iż jest to każdy policjant, czy też

osoba mająca prawo wejścia do jakiegokolwiek pomieszczenia i to na podstawie jakiekolwiek zarządzenia (enactment)476

.

Grave crime – ustawa rozumie przez to przestępstwo zagrożone karą więzienia od

pięciu lat lub więcej (w Polsce od 3 lat),

– Ministry of Foreign Affairs – czyli odpowiedni departament sekretarza stanu477 ,

473 Commonwealth - Wspólnota Narodów jest organizacją międzyrządową składającą się z 54 państw członkowskich, które były w większości terytoriami Imperium Brytyjskiego.

474 Obecnie i tak uchylone przez Consular Fees Act 1980.

475 W. E. Jensen, Diplomatic and Consular Immunities in Great Britain: Doctrine and Diplomatic Practice, rozprawa doktorska, Duke University 1972 s. 12.

476

– National of the receiving state – obywatel Zjednoczonego Królestwa i Kolonii, osoba, która jest poddanym brytyjskim na mocy odpowiednich aktów prawnych⁴⁷⁸.

Odniesienie w ustępie 2 artykułu 17 konwencji, do przywilejów i immunitetów przyznanych przez prawo zwyczajowe lub na mocy umów międzynarodowych należy traktować jako odniesienie do wszelkich przywilejów i immunitetów przyznanych na mocy ustawy o przywilejach i immunitetach organizacji międzynarodowych z 1950 (z 1968 r.)⁴⁷⁹.

Odniesienia zawarte w artykule 44 do spraw związanych z wykonywaniem funkcji członków urzędu konsularnego (chodzi o zeznania w charakterze świadka) są rozumiane jako odniesienia do spraw związanych z wykonywaniem funkcji konsularnych przez urzędników konsularnych i pracowników konsularnych.

Dla celów artykułu 45 (odpowiednio do art. 58 dot. konsulów honorowych) zrzeczenie się (immunitetu) uznaje się za wyrażone przez państwo, jeżeli zostało zgłoszone przez szefa lub inną osobę tymczasowo zastępującą szefa misji dyplomatycznej tego państwa lub, jeżeli nie ma takiej misji, takiej osoby z danego urzędu konsularnego.

Uznaje się zwolnienie (od ubezpieczenia społecznego), udzielonego na podstawie art. 48, w odniesieniu do wszelkich usług, za wyjątkiem tych usług i zatrudnienia, w odniesieniu do których wpłaty lub premie są wypłacane na podstawie zarządzeń dotyczących ubezpieczenia społecznego⁴⁸⁰. Dalej wskazano, że artykuł ten nie ma wpływu na umowy zawarte między Zjednoczonym Królestwem i jakimkolwiek innym państwem przed wejściem w życie konwencji.

Artykuły 50, 51, 52, 54, 62 i 67 konwencji powinny być interpretowane tak, by uwzględniały uprzednio przyznane, konieczne i wymagane przywileje i immunitety. Odniesienia w artykułach 50 i 62 do ceł powinny być rozumiane jako odniesienia również do akcyzy od towarów przywożonych do Wielkiej Brytanii⁴⁸¹. Odwołanie się w artykule 57 do przywilejów i immunitetów przewidzianych w rozdziale II (konwencji) należy rozumieć jako odnoszące się do przywilejów przewidzianych w dziale II ww. rozdziału. Odniesienie się w artykule 70 do zasad prawa międzynarodowego dotyczących stosunków dyplomatycznych należy rozumieć jako odniesienie się do postanowień Diplomatic Privileges Act 1964. Odniesienia zawarte w artykule 71 do dodatkowych przywilejów i immunitetów, które mogą

477 Definicja zob. np. http://www.thefreedictionary.com/Secretary+of+State (dostęp: 27.11.2017).

478 Dodano na mocy The Hong Kong (British Nationality) Order 1986 - S.I. 1986/948, art. 8, Sch.

479

Słowa dodane przez International Organisations Act 1968 (c. 48), s. 12(2).

480 Słowa dodane przez Social Security Act 1973 (ok. 38), Sch. 27 ust. 78, S.I. 1974/164, art. 2 (1), Sch. 1 i 1974/823, art. 2 (4) (a) (b) (iii), Sch.

481 Artykuł dodany na mocy Customs and Excise Management Act 1979 (c. 2, SIF 40:1), s. 177(1), Sch. 4 para. 6 oraz Finance (No. 2) Act 1992 (c. 48), s. 14(2), Sch. 3 Pt. III para. 89(1); S.I. 1992/3261, art. 3.

być przyznane przez państwo przyjmujące lub do przywilejów i immunitetów, o ile te są przyznawane przez państwo przyjmujące będą interpretowane jako odnoszące się do takich przywilejów i immunitetów, jakie mogą być określone przez Jej Królewską Mość (order in

council).

Państwa wysyłające mogą zrzec się w odniesieniu do członka urzędu konsularnego któregokolwiek z przywilejów i immunitetów przewidzianych w omawianej ustawie. Zrzeczenie się przez szefa misji dyplomatycznej lub w przypadku braku takiej misji, urzędu konsularnego, uważane jest za równoważne ze zrzeczeniem się immunitetów wyrażonym przez państwo wysyłające. Zrzeczenie się powinno być zawsze wyraźne, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 artykułu (powództwo wzajemne) i zakomunikowane państwu przyjmującemu na piśmie (art. 45 i odpowiednio art. 58 ust. 2 dot. konsulów honorowych). Są to przepisy, które są w Zjednoczonym Królestwie implementowane wprost (art. Sekcja 1 pkt 1 ustawy). Również analogiczny przepis przewiduje art. 24 ust. 1 umowy z Polską.

W doktrynie prawa międzynarodowego publicznego pewne kontrowersje wywołuje kwestia, czy wystarczające jest oświadczenie samego przedstawiciela dyplomatycznego o zrzeczeniu się przez państwo wysyłające immunitetu, czy też konieczne jest oświadczenie odpowiedniego organu państwa wysyłającego. Różna w tej mierze jest też praktyka państw⁴⁸². Przyjmuje się, że zrzeczenie, co do zasady, powinno mieć formę oświadczenia (noty) państwa wysyłającego. Wcześniej, przed konwencją wiedeńską kwestia zrzeczenia się immunitetu pozostawała w gestii prawa zwyczajowego483

. Dzisiaj jej (zrzeczenia się immunitetu) regulacja raczej nie budzi wątpliwości zarówno w praktyce, jak i w doktrynie. Należy też zauważyć, iż zrzeczenie się immunitetu nie jest równoznaczne z zakończeniem pełnienia przez daną osobę funkcji konsularnych. Odmowa zrzeczenia się immunitetu może stanowić zaś podstawę do np. cofnięcia exequatur, czy też uznania osoby za persona non grata.

Po zaprzestaniu pełnienia funkcji osoby objęte immunitetem mają 31 dni na opuszczenie Zjednoczonego Królestwa (po 31 dniach po prostu nie mogą już powoływać się na immunitet). Osoby te mogą też być zatrzymane, tylko wtedy gdy zagrażają sobie (co wczytuje się przecież w obowiązek zapewnienia opieki spoczywający na państwie przyjmującym), jak też bezpieczeństwu publicznemu.

482 Zob. szerzej F. Przetacznik, Zrzeczenie …, s. 1360-1368, za: S. Steinborn, Komentarz do art. 580 kpk, Lex 2013.

483 Nie można powiedzieć, że praktyka narodów rozwinęła jakąkolwiek określoną zasadę w tym zakresie, I. Stewart, Consular privileges and immunities, Nowy Jork 1926, s. 155, aczkolwiek istniały zapisy umów międzynarodowych przewidujące już zrzeczenie się immunitetu, zob. np. F. Przetacznik, Nietykalność…, s. 141-145.

MSZ może żądać zrzeczenia się immunitetu dyplomatycznego danej osoby w celu jej aresztowania, przesłuchania, a w razie konieczności, postawienia zarzutów⁴⁸⁴. Dyplomata (urzędnik konsularny) nie może zrzec się sam immunitetu. Zwolnienie takie może być przyznane przez państwo wysyłające. Wnioski MSZ o uchylenie immunitetu przekazuje się przez właściwą misję dyplomatyczną. Jednak gdy policja uważa, że istnieją już wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania sądowego przeciwko danej osobie, a szef danej misji nie zgadza się na zrzeczenie się z immunitetu, MSZ może poprosić bezpośrednio MSZ państwa wysyłającego o wycofanie danej osoby i jej rodziny lub wprost zadeklarować, że są to personae non gratae. Nawet jeżeli immunitet nie zostanie uchylony, wszystkie inne osoby zamieszane w przestępstwo popełnione przez osobę z immunitetem, mogą być nadal ścigane. Za każdym razem policja powinna powiadomić o postępowaniu specjalną jednostkę policji – Diplomatic Protection Group of the Metropolitan Police oraz protokół dyplomatyczny w MSZ. Tylko ono może w tych sprawach doradzać organom procesowym, jak również sądowi. W poważnych przypadkach (gdy przestępstwo zagrożone jest karą powyżej 12 miesięcy) Diplomatic Protection Group of the Metropolitan Police zawiadamia też Chief Crown Prosecutor (prokurator naczelny).

Po spełnieniu wszystkich kryteriów MSZ po konsultacji z prokuratorem podejmuje jedną z trzech czynności:

 zawiadamia o przestępstwie szefa misji;

 składa wniosek o wycofanie domniemanego sprawcy z kraju;

 występuje do szefa misji z zapytaniem o uchylenie immunitetu tak, by kontynuować postępowanie.

Nawet jeśli sprawa nie będzie wymagać ww. interwencji i tak MSW może uznać, iż przebywanie danej osoby w kraju jest niepożądane.

Są też pewne rodzaje przestępstw, które jakby z urzędu wymagają wszczęcia ww. procedury⁴⁸⁵. Są to sprawy spełniające kryteria skierowania sprawy do Specjalnego Wydziału Zwalczania Zbrodni Terroryzmu⁴⁸⁶. Wszystkie inne wymagają stałego nadzoru Prokuratora

484 Foreign and Commonwealth Office.

485 Referral of Cases to CPS Headquarters – są to sprawy z urzędu kierowane do Crown Prosecution Service (Koronna Służba Prokuratorska) - instytucja państwowa działająca w Anglii i Walii, pełniąca rolę oskarżyciela publicznego w sprawach karnych, aczkolwiek mając inne niż w Polsce uprawnienia. Kierowane tu przestępstwa to np. zbrodnie przeciwko ludzkości, morderstwa itd. Są one w ww. referacie w całości wymienione.

486 Jest to jeden z wydziałów CPS, który dzieli się na 5 wydziałów, http://www.cps.gov.uk/your_cps/our_organisation/casework_divisions., jak też opracowanie (poradnik) na s. http://www.cps.gov.uk/legal/d_to_g/diplomatic_immunity_and_diplomatic_premises.

Naczelnego. Co ciekawe, jedyną instytucją odpowiedzialną za samo ustalenie czy dana osoba posiada immunitet jest policja.

Z oczywistych względów podsumowując regulację prawa konsularnego (jego części) w Zjednoczonym Królestwie warto porównać ją do regulacji w prawie polskim⁴⁸⁷. Otóż z pewnością, co jest charakterystyczne dla ustawodawcy angielskiego to słownictwo, oparte na kilkusetletnim zwyczaju i zawierające zwroty, które w dzisiaj mają już jedynie znaczenie historyczne. Przede wszystkim uwagę też zwraca konstrukcja Consular Relations Act 1968. Ustawa ta wprost implementuje część zapisów konwencji wiedeńskiej, nie pozostawiając wątpliwości co do jej obowiązywania zarówno w prawie wewnętrznym, jak i w stosunkach z innymi państwami. Nie ma tu równolegle obowiązującej umowy międzynarodowej, ustawy i traktatu, jest tylko ustawa i traktat. Ustawa zezwala na podpisywanie umów międzynarodowych, nie implementując art. 73 konwencji, a dając pierwszeństwo Her Majesty i Order in Council (sekcja 2 i 3 ustawy). Ustawa zawiera też wiele definicji pojęć z konwencji jak np., co istotne, pojęcia grave crime, czyli ciężkiego przestępstwa⁴⁸⁸. Ustawa w ciekawy sposób też koegzystuje z krajowym porządkiem prawnym jak z Diplomatic Privileges Act 1964, czy też Diplomatic and other Privileges Act 1971 i inne, odwołując się bezpośrednio do zapisów wskazanych aktów prawnych i jakby rozciągając ich stosowanie w danych okolicznościach.

Reasumując, rozwiązanie brytyjskie uznać należy też za rozwiązanie głównie porządkujące dane zapisy konwencji, nie są to zapisy kazuistyczne, wiele pozostawiają praktyce i kształtującemu się zwyczajowi. W najważniejszych jednakże kwestiach ustawa

Consular Relations Act 1968 z pewnością spełnia wymagania prawidłowej legislacji, należy

też zauważyć, iż jest na tyle elastyczna, implementując zapisy konwencji wiedeńskiej dotyczące np. czynności konsularnych, by móc dalej ją tak interpretować, by móc rozszerzać jej działanie. Jest to przecież niezbędne z uwagi na wymogi zmieniającego się świata polityki, jak też jak zauważono na wstępie, wciąż poszerzającego się zakresu obowiązków konsula.

W odniesieniu do immunitetu dyplomatycznego, to również w tym przypadku całość opracowania problemu znajduje się na stronach CPS (podobnie jak w protokole w Holandii)⁴⁸⁹. Niniejsze wytyczne zostały uzgodnione przez tzw. Diplomatic Protection

Group z Metropolitan Police („DPG”), FCO i CPS.

487

Szeroka definicja znajduje się np. w J. Sutor, Prawo… op. cit.,Warszawa 2004, s. 391.

488 Zob. art. 579 § 2 kpk, czyli regulacji procedury karnej, nie prawa materialnego, co może budzić wątpliwości w krajowym porządku prawnym.

489 Wytyczne te zostały uzgodnione przez Diplomatic Protection Group z Metropolitan Police ("DPG"), FCO - Ministerstwo Spraw Zagranicznych Wspólnoty Narodów (FCO) i CPS.

Immunitety udzielane personelowi dyplomatycznemu i członkom ich rodzin, są określone w Anglii w konwencji wiedeńskiej z 1961 r. o stosunkach dyplomatycznych („VCDR”) i konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych 1963 oraz w ustawie o stosunkach konsularnych z 1968, w której Wielka Brytania jest stroną. Odpowiednie postanowienia konwencji stosuje się w Wielkiej Brytanii przez przepisy ustawy o przywilejach dyplomatycznych z 1964 („DPA 1964”)⁴⁹⁰.

Immunitet dyplomatyczny w Wielkiej Brytanii przyznaje się wszystkim uprawnionym członkom misji zagranicznych (oraz uprawnionym członkom ich rodzin, pod warunkiem, że nie są obywatelami Wielkiej Brytanii), którzy zostali zgłoszeni i zaakceptowani przez,

W dokumencie Immunitety międzynarodowe przed polskimi sądami karnymi (Stron 154-166)