Postanowienie Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 8 listopada
1985 r., III SA 1420
Palestra 30/3(339), 84-85
1986
84 Z orzecznictw a Naczelnego Sądu A dm in istra cyjn eg o jT.r 3 (339)
ku ze służbą” okazuje się zawodne dlatego, że:
po pierwsze — nie koresponduje ono z fragmentami uzasadnienia, w których Sąd ocenia stan faktyczny w kontekście pojęcia „funkcji obu stron będących żołnierzami zawodowymi”, jak i pojęcia „w ramach służby”; trzeba ponadto zauważyć, że terminy „w związku ze służbą” i „w ramach służby” to nie to samo;
po drugie — rozumując logicznie, należałoby powiedzieć (idąc za uza sadnieniem wyroku), że zachowania sprzeczne z honorem i godnością żoł nierską to czyny związane z funkcja mi żołnierzy, realizowanymi w ramach służby wojskowej. A zatem a contra-
rio: zachowania pozostające bez związ
ku z funkcjami i nie w ramach służby nie godzą w honor i godność żołniers ką; więcej nawet, do tej grupy należy zaliczyć zachowania wprawdzie zwią zane z funkcjami, ale pozostające poza ramami służby, a także zachowania nie związane z funkcjami, choć wykazu jące związek ze służbą wojskową;
po trzecie — określenie „w związku • ze służbą” i „funkcje (...) w ramach służby wojskowej” mają różną pojem
ność znaczeniową, natomiast Sąd nie słusznie je utożsamia.
Oceniany na tym tle pogląd przyj mujący, że przepisy ustawy o dyscypli nie wyłączają stosowanie art. art. 23 i 24 k.c. w odniesieniu do sfery wza jemnych stosunków między żołnierza mi zawodowymi na tle służby — nie w pełni przekonuje. Niektóre bowiem z tych stosunków korzystają z ochro ny prawa cywilnego, mianowicie te, które nie stanowią naruszenia honoru i godności żołnierskiej (w przyjętym wyżej rozumieniu tego pojęcia). Istnie nia takiej grupy stosunków Sąd w ogóle nie wziął pod uwagę, o czym najlepiej świadczy posłużenie się zwro tem „w związku ze służbą w s z e r o k i m t e g o s ł o w a z n a c z e n i u ” (podkr. moje, C.F.). Zwrot ten otwie ra drzwi do szerokiej wykładni poję cia służby (w ramach służby, na tle służby itd.). Szkoda że Sąd nie pokusił się o podanie racji, które przemawia łyby za potrzebą tak szerokiej wy kładni tego pojęcia, tym bardziej że prowadzi ona — zgodnie z poglądem wyrażonym w tezie — do wyłączenia art. 23 k.c. wbrew zasadzie statuowa nej w tym właśnie przepisie.,
Claudia Frendler
Z O R Z E C Z N I C T W A
N A C Z E L N E G O S Ą D U A D M I N I S T R A C Y J N E G O
1.
POSTANOWIENIE
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 1985 r.
III SA 1420/85 Naczelny Sąd Administracyjny w
Warszawie, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 1985 r. na posiedzeniu nie jawnym sprawy ze skargi L.B. na de
cyzję Prezydium Naczelnej Rady Ad- kackiej z dnia 29 sierpnia 1985 r. L. dz. 2162/85 dotyczącą 1) uchylenia uchwały Okręgowej Rady Adwokac
Nr 3 (339) Z orzecznictw a Naczelnego Sądu A d m inistracyjnego 85 k i e j w W a r s z a w i e o o d m o w ie w y r a ż e n i a z g o d y n a p r z y j ę c i e d o z e s p o łu a d w o k a c k i e g o i r o z p o c z ę c i e w y k o n y w a n i a z a w o d u a d w o k a t a o r a z 2) u m o r z e n i a p o s t ę p o w a n i a w s p r a w ie , p o s t a n a w ia : s k a r g ę o d r z u c i ć . U z a s a d n i e n i e
Zgodnie z art. 196 § 1 k.p.a. do Naczelnego Sądu Administracyjnego mogą być zaskarżane decyzje admi nistracyjne z powodu ich niezgodnoś ci z prawem w sprawach wymienio nych w art. 196 § 2 k.p.a. oraz gdy możliwość zaskarżenia decyzji admi nistracyjnych przewidziana jest w us tawach szczególnych (art. 196 § 3 kpa.).
Z akt sprawy wynika, że skarżący skarży uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 29 sierpnia
1985 r. L. dz. 2162/85, która:
1) uchyla uchwalę Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie z dnia 30 maja 1985 r. odmawiającą wyrażenia zgody na przyjęcie do zespołu adwo kackiego i rozpoczęcie wykonywania zawodu adwokata w zespole adwokac kim w Warszawie;
2) umarza postępowanie w sprawie. Ustawą szczególną w sprawach ad wokatów jest ustawa z dnia 26 maja 1982 r.-Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124). Przepisy tej ustawy stanowią, że o przyjęciu do zespołu adwokackiego decyduje zebranie zes
połu adwokackiego (art. 18 ust. 2). Od uchwały zebrania zespołu adwokackie go przysługuje zainteresowanemu od wołanie do okręgowej rady adwokac kiej jako organu drugiej instancji (art. 32 ust. 2). Skarżący na mocy uchwały zebrania Zespołu Adwokackiego Nr 23 w Warszawie z dnia 10 czerwca 1983 r. został przyjęty na członka Zespołu z terminem ustania jego stosunku pracy i pod warunkiem uzyskania zgody okręgowej rady adwokackiej na wy konywanie zawodu adwokata w Zes pole w Warszawie. Przepisy cyt. usta- wy-Prawo o adwokaturze nie przewi dują wydania decyzji (uchwały) przez okręgową radę adwokacką w kwestii wyrażenia zgody na wykonywanie za wodu adwokata w zespole.
Skoro w myśl cyt. art. 196 § 1 k.p.a. skarga przysługuje jedynie na decyzję administracyjną, a ustawa w omawianej kwestii wydania takiej de cyzji nie przewiduje,, to skargę tę w myśl art. 204 § 1 k.p.a. należało uznać za niedopuszczalną i postanowić o jej odrzuceniu. 2. W Y R O K N a c z e ln e g o S ą d u A d m in i s t r a c y j n e g o O ś r o d e k Z a m i e j s c o w y w P o z n a n i u z d n i a 2 s i e r p n i a 1985 r. S A - P - 5 8 7 / 8 5 *
Teza wyroku ma brzmienie następujące:
W m y ś l a r t . 16 u s t . 1 p k t 1 w z w i ą z k u z a r t . 1 u s t . 1 u s t a w y z d n ia 2 8 l l p c a 19 8 3 r. o p o d a t k u o d s p a d k ó w * i i d a r o w i z n (D z . U . N r 4 5, p o z . 2 07) p o d s t a w ę o p o d a t k o w a n i a s t a n o w i w a r t o ś ć l o k a l u m i e s z k a l n e g o lu b p r a w a
* W y ro k n ie p u b lik o w a n y . W y ro k d o ty c z y k w e s tii m a ją c e j d u ż ą d o n io sło ść p r a k ty c z n ą . P a trz a r t y k u ł p t. „ P ro b le m y s to s o w a n ia u lg p o d a tk o w y c h (...)” p ió r a B. B r z e z i ń s k i e g o i J. J e z i e r s k i e g o , o g ło sz o n y w „ P a le s trz e ” n r 9/1985.
