• Nie Znaleziono Wyników

Jahresbericht über das Königliche Katholische Gymnasium in Conitz in dem Schuljahre 1851-1852

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2021

Share "Jahresbericht über das Königliche Katholische Gymnasium in Conitz in dem Schuljahre 1851-1852"

Copied!
58
0
0

Pełen tekst

(1)

ft Ь ex

Խօ ftünißlidji' ^Utlplifdjf (Sijmnafium

itt

ճ 0 n i էյ

itt бет <Ջ(^էմխ1)էճ 8^51—55, mit гоеіфет

3« ber öffentlichen Prüfung nm 18. ՉէսցսՌ unb

չս beit (Schlußfeierlichfeiten am 19. 51 uquft c- ergeben^ einlabet

ber Strectot beß ©pmnafiumS Dr. /. ^rüggcmann.

De Aeechyli Septem contra Thebas. Scripsit A. C, howintki.

® 0 Ո t fc.

©ebrurfi in ber QJucbbrurferei bei $. #агіф.

1858.

(2)

KSIĄŻNICA MIEJSKA ІМ. KOPERNIKA

W TORUNIU

(3)

AESCHTŁI

SEPTEM CONTRA TUERAS.

S C R IP S I T

A. €'. ŁOSIŃSKI.

CONICII

LITTERIS F. F. HARICHII.

A. MDCCCL11.

(4)
(5)

Altr/vÀoç.

I.

f rilogiarum Aeschyliarum tractatio cum omnino constet quot et quantas cauțiunea liabeat, tuni novo nuper eoque luculento documento claríssima in hice positura est.

De trilogíca enim Septem contra Thebas fabulae radoné quaecunque critici vel cau- tissimi iam prídem asseverarunt et tanquani extra omnem dubitadonem posila confiden- dssime crediderunt, eorum nib.il non falsum esse nunc demum intelligitur ex predosis- sima didascalia a Franzio1) quidem repetía in codice Aescbyli Mediceo.

1) Die Didaskalie zu Aeschylos Septem contra Tbebas. Berlin. 1848.

2) Théâtre des Grecs. I. p. 41g, iv p, 201. Antigone se déterminant à l’inhumer remplit un devoir de piété; mais c’est un autre intérêt, ce sont des autres personnages que ceux, qui ont occupé le spectateur pendant la pièce, ainsi c’est un véritable commencement d’une autre tragédie.

Exitus autem eiusdem fabulae inde a v. 996 ed. Well, priniiim cridéis Franco-

gallicis1 2) visas est tollere omnem unitatem quae dicitur actionis, cum nec edictum

senates Thebani de non sepeliendo Polynice pronunciatum a praecone nec ipsam Po-

lynicis sepulturam, quam neglecto edicto paratura esset Antigona, ullo interno vinculo

(6)

arbilrarentur contineri cum reliqua totius tragoediae oeconomia. Idem vitio vertere poetae non dubitarunt, qui inter Germanos elegantissimi exstiterunt artis Graecorum dramaticae existimatores, Suevernius1) et Schlegelius.1 2) Nec aliter de ultima ilia scena sagacissimus trilogiarum Aeschyliarum inventor Welckerus3) sensit: qui quidem subtili sensu suo fretus cum singula fabularum Thebanarum nomina in trilogías dis­

tribuíase^ pro rei natura externorumque testimoniorum penuria non potuit non quae- dam dubia et valde ambigua in medium proferre. Nec profecto mirum est ipsum Welckerum in quaestione tarn lubrica aliquantum sane fluctuasse. Primum enun una trilogia Laium, Sphingem et Oedipum, Nemeam, Septem contra Thebas et Phoe- nissas altera, tertia denique Eleusinios, Argivos et Epígonos iunctos fuisse coniecit:4) post missa hac coniectura in secunda trilogia pro Phoenissis Eleusinios posait, in tertia autem omnes tres fabulas suspicatus est ita socialas fuisse, ut Epígonos Argivi, Argi­

vos Phoenissae exciperent.5) Sed in eo tarnen consentâneos sibi fuit Welckerus, quod Septem contra Thebas fabulam propter earn quam supra attuli caussam sine alia dubitationis signiflcatione nunquam non mediam esse voluit. Quae quidem caussa tantam prae se ferre probabilitatem visa est, ut iccirco Hermannus quoque a recta via, quam primum iniit,6) aberraverit eamque fabulam item sibi persuaserit medium

1) Aeschylos Sieben gegen Thebe. Halle. 1797. p. 135 sqq.

2) Ueber dramatische Kunst und Litteratur. Heidelberg. 1S17. I. p. 162.

3) Die Aeschylische Trilogie. Darmstadt. 1824. p. 365. Ebenso gewiss verräth der Ausgang der Sieben ein Endstück des Ganzen. Der Vorsatz der Antigone den Polynices zu beerdigen ist mit so bestimmtem stolzem Pflichtgefühl gegen Verbot und Rath des Stadtheroldes ausgesprochen, das man die Erfüllung, die Darstellung der That verlangt, umsomehr als der Streit der Schwestern durch die Theilung des Chors dieser Handlung noch mehr Gewicht giebt.

4) 1. c. p. 354 sqq.

5) Schulzeit. Darmst. 1832. 2 Abth p 164 sqq. Die Griech. Tragöd. Rhein.

Mus. Suppl. II, 1. 1839. p. 29.

6) De composit. tetralog. Opuse. IL p. 314 sq.

(7)

locum tenuisse. Prima enitn trilogia eiusdem Hermanni sentenh'a est Oedipi res tractalas esse, primum autem bellas) Thebanum complexani esse alteram i. e.

Argives(?), Septem contra Thebas et Eieusinios, tertiam denique Epigonorum res gestas,1 ) —

1) De A es chyli trilog. Theb. Opuse. VII p. 190 sqq. et p. 205 sqq.

2) Des Aeschylos Oresteia. Leipzig. 1846. p- 303.

3) In corruptis codicia Medicei s crip t uris: Qsayêvovç, Aqiötíwv, Ло/.ѵі[оаб<мѵ, et Theagenidis archontis et reliquorum poetarum, qui una cum Aeschylo tri­

logias commiserunt, Aristiae Polypliradmonisque nomina latere eiusdem Prân­

zii facilis пес fallax conjectura est.

4) Class, mus. Loud. 1849, XXV p. 312 sqq.

5) Neue Jahrbücher für Philol. Suppl. XIX, 1. 1850. p. HO sqq.

* *

Verum enimvero haec tot tantorumque criticorum inter se consentientium indicia corruunt nunc omnia, postquam felicissimo casu Franzius, qtianquam ipse ante cum reliquia criticis superstitem fabulam negavit in fine trilógiáé posilam fuisse,1 2) hane in thesauris Florentini« didascaiiam repperit:

Éáióá/th¡ In ï Qsaysvldov 3 ) 'Ol.Vftmáõi or¡. žvíxa Асі'ім, Oiòínoôi,

Entá sni QrßsK, E (ft y yl Gawęizry Ôsvtsqoç ւ֊ -ÍQitiiictç IhoGsï, Tav- та/м, TIu/MitíraXc Gatvoixo'i; гок Ппспіѵоѵ naięóę. тоітоç ПоХѵцдгх- Ôij tjív Лѵлогоуил tíTQciÁoyía.

Cuius quidem document)" fi dem qui nuper ín dubium vocare ausi sunt Richterus4) et Vaterus,5) prorsus ineptos et ridiculos sese praestitérunt sua videlicet somnia longe longeque anteponentes tam antiqui testimonii memoriae. —

Sed in fine trilógiáé posilam fuisse Septem contra Thebas fabulam quoniam cer- tissimum est, eiusdem fabulae ex it um, qui tantopere torsit críticos, qua tandem ratione

2

(8)

nunc dixëris explicaiidtim esse ? Aeschylum enfin omnino est incredibile imperite et oscitanter nescio quem pannum assuere vol wisse ei potissimiim fabulae, cpiam tot lau- dibus cumulavit cum omnis antiquitas tum Aristophanes1) homo iudicii acutissimi.

Ut niehercule ne excusatione quidem opus sit, qua ad defeudendum poetam usi sunt recentiores critici. Et Jacobsuis1 2) quidem sepultaran commemoràtionem repetendam esse contendit a moribus Graecorum, qui cum in spectaculis tragicis alľuissent, illud potissimum scire cuperent, num iusta mortuis essent soluta. Quae sententia si ullam haberet probabilitatem, in unaquaque tragoedia sepulturam recte quidem menait Sue- vernius3 4 ) poetis describendam fuisse: idem autem cum ultimam scénam affirmasse!^) supervacanei ornamenti instar habendem esse poetamque propter ultima verba ante­

cedents scenae v. 996

1) In Ranis v. 1021 sqq.

2) Nachträge zu Sulzers Theorie der schönen Wissenschaften. IL p. 413.

3) 1 c.

4) L c. p 137 sq.

5) Graec. trag, princip. Heidelbergae. 1808. p. 269.

?tò im mjfia Ttarqi тсÚQevvov.

commémorasse fratrum sepultaram, ne iile partim honorifice de dramatica Aeschyü arte iudicavit! Nec honorificentius apparet esse indicium Boeckhii,5) qui ultra modum pretendí" concedii quidem actionem in Septem contra Thebas, sed exspectationis mo- vendae caussa exitum ilium sibi persuasit additum esse a poeta, qui alius trilógiáé Thebanae continuationem quondam in animo habuisset. Quid multa? Arctissimo vinculo earn ipsam scénam cohaerere cum reliquo eiusdem fabulae argumento quan- quam nullusduin quod sciam perspexit, luce tarnen clarius est. —

In universum enim trilogiarum componendarum rationem Aeschyli ex Eunienidi-

btis scimus eiusmodi fuisse, ut noomÍQ/ov ¿iw¡$ quaedam expiatio in ultima trilógiáé

(9)

fabula accederet. Eandem rationem in Promc-theo queque Soluto non est ditbium quin poeta secutas sit. Quanquani talem intercessisse inter lovem et Pronietheuni re^

conciiiationem, qualem baptízate Aeschjlo nuper sibi finxit Schoemahnus,լ) pversus

negamos. ,

lam vero sceleris Labdacidarum expiatio, quam iam diu Welckerus1 2) singulari fabula suspicatus est a poeta expositam fuisse, quidni credatur inesse in ipse illő exilu fabulae? In hane sententiam dici vix potest quam apte tiltimae fabuiae scenae convenient: uterque enim semichorus postquam satis multos fuit in deploranda mutua fratrum caede, expiatum esse scelus significai, anus quidem v. 920 sq.

1) Des Aeschylos Gefesselter Prometheus. Greifswald. 1844. p. 63 sqq. Ceterum quem Schoemannus p. 247 sqq. commentus est PrometheumSolutum, is non modo perversam de Jove opinionem continet, sed etiam universa sua pusilia compo- sitione a cothurno Aeschyli alienus est quam qui maxime.

2) Die Aeschylische Trilogie p. 370. Wer die Orestee und Promethee kennt, kann nicht zweifeln, dass Aeschylus ein beruhigendes Ende auch für die Thebische Schicksalstragödie aufgesucht oder erfunden haben werde. Es ist als ob durch die Sieben die Erinnys unsichtbar einherschreitend Grausen verbreitete, und die

nsnavtas Ժ’ sv dè yaíci . Çóa (fovoQviM pí[ir/.Tai'

alter v. 939

ôvoïv xQUvrjCíciç ¿7.i¡%s 0аі[ли>ѵ.

Idem dicendum est de carmine lugubri sororum, ut quae nou commiserentur solum fratres sues, verum etiam quodammodo demovere culpam ab eis studeant, cum eos in potestate mali numinis esse dicant v. 992.

io) daiytovüvTSi lv ata

(10)

Qíiibus versibiis ad ipsam reconciliationem fratrum atque éxpiationem sceleris Labdá­

éi darum pÉrcommode transitam paravit poeta: quíppe videmus enim ambas sorores sepeiiendorum fratrum pari studio curiosas v. 993 sqq.

IS MŰN H

ւա ïw nov dtps ■Ձ-րյէՈտտր ftOovóç;

an тіг on н ւա ono v nptitòtatov.

IN MH N II

là) là ոՀէա nat Ol nácií-VVOľ.

Qimnquam aliquantum sane discriminis non est minim intercederé inter pleniorem et sedatiorem chori lamentationem atque permistum cum singulto fletum sororum, quippe quae vehementissime dolore raptae nisi infracta et amputata Ioqui nequeant: in qua­

rum indole describenda tanta tamque admirabili arte versatus est poeta, nemo ut asse- qui eum пес poeta пес alius artifex posait. —

Sed praeconem, qui in scénam prodit, fortasse quispiam quaerat, quo consiliu poeta senates Thebani edictum pronunciantem fecerit. Atqui in illustranda fabula Thebana Aescbylum totem fere pependisse constat ex antiquissimis poetis cyclicis, Cinaethone1) atque Homero ipso;* 1 2) qui quidem Eteociem in carminibus suis volue-

Fluch-Keren würgen unversöhnlich das edelste Geschlecht; aber in die My­

sterien des Fluchs, wie sie die alte Sage und der Volkswahn feiert, lässt der Dichter einen leuchtenden Strahl Attischer Eumenidenlehre fallen —

1) Der epische Cyclus oder die Homerischen Dichter von F. G. Weicker. Zweit.

Theil. Bonn. 1849. p. 313. Das beste Zeugniss für die Oedipodee des Kinä- thon giebt die Nachbildung der Geschichte in einer Trilogie des Aeschylus ab, welche vermuthlich die Hauptpunkte des Epos in ihrem wesentlichen Zu­

sammenhänge enthielt.

2) 1. c. p. 323 Wie Aeschylus seine Trilogieen auf der Grundlage Homerischer

Poesieen aufbaute, ist uns aus denen deutlich genug, welche dem Troischen

Kreis angehören. Cf. etiam p. 378.

(11)

runt esse natu maiorem ideoque legitimum regni paterni íreredem, piuni praeterea ei iustum, contra Polynicem natu minorem, impium discordiae fraternae auctorem pa- triaeque hostem '). Eadem fratrum indoles, quam Sophocles demum et Euripides foedere sociatis inter se Atheniensibus et Argivis prorsus immutarunt Argivorum gratia1 2), ab Aeschylo quidem religiose retenta imitandoque accurate expressa est, Foedus euim Atheniensium Olymp, LXXIX, 2 ictum cum Argivis, quod constat quanti momenti fuerit in componenda Orestea3) Olymp. LXXX, 2 in scénam pro­

ducta, nullám vim habere potuit in Septem contra Thebas: quam fabulam ante Argivum foedus Olymp. LXXVIH, 1 doctam esse eadem didascalia ista testatur.

1) L c. p. 340 8([.

2) L c. p. 341 sq.

3) Des Aeschylos Oresteia von Johannes Franz, p. XXX.

A partibus igitur Thebanorum atque Eteoclis stare sese cum lota tragoedia turn ultima ilia scena et potuit significare poeta et voluit. Nam cuín, iam iamque in eo essent Antigona et Ismena, ut humarent fratrum corpora, en praeco in scénam pro- diit edictum pronunciaos, quo senates Thebanus Poly nici, ut qui bellum patriae in- tulisset, honorem sepulturae denegavit. Antigona autem animi magnitudine praestans inter mortuos fratres tanquam conciliatrix intercedit, cum semetipsam sepeliendi Po- iynicis periculum subituram esse dicat v. 1017 sqq.

¿'/ա ôs Kaôitííuv уд nqoGiáuaç fóya, tjv Tiç «ŹZoę tóvôs ßvv&âmsiv èyiá (J(ft dáipo) xâvà xívôvvov ßct/м Зсарав’ aôshfòv tòv ¿¡iòv, ovô’ саЩѵѵорш

ŕ/oto' àmOiov vtjvô áyao'/íav ոօԽ.

ÔSIVÒV TÒ XOIVÒV (jTÚáyXVOVj OV ЛЯЦѴХСЩІѴ, pyvçòç xaí.uWTfi xartò ôvfáývov Ttaroóç.

3

(12)

— 10 —

Quid ? quod praecone civium iram magis magisque minitante eo audaciae pro- greditur Antigona, ut defendere ac tueri fratrem contra iniquam probrorum insimu-

lationem studeat v. 1038 ։

ä iá rovó’ ov åiantifiijai âtoïç.

item v. 1040

л«!}mV zazwç zazoWiv ¿vvijpti'ßeto.

Hue accedit quod ipse chorus, quamvis illius partes a Thebanis virgimbus eisque patriae amautissiinis agantur, metu tantum sese dicit deterreri a deplorando sepeliendoque Polynice v. 1050 sqq.

тио; тоХртібю ¡iýif Cí z/.cátiv

¡jkí¡TS nQonéfimiv ¿ni wpßo);

vjj.tt (foßoVfiai ZttTIOlObTIOjlttl ôeï'ia поХітйѵ.

Sed mox misso metu alter semichorus in partes Antigonae atque Polynicis transiens id agit, ut fratrum culpam minuat et excuser v. 1061 sqq.

xoil yàç ysvčä xoivòv ró ď àyoç,

zal nóZiç ¿'źżtoę

aXZoT ¿ti ai v tî та òízaia.

In quibus versibus nemo megabit inesse non solum excusationem fratrum, sed etiam reprehensionem civium Thebanorum, quorum duritiam severitatemque ne praeco quidem lăcuit v. 1062

TQayvç yt fiśytoi ó/j/uoç ¿xrfvyuv zaxa.

Quae cum ita sínt, expiationem et tanquam placationem яумащрѵ utrfi La-

bdacidarum pinm poetam exponere voluisse credendum est ultima hac scena: quae

(13)

quidem tantum abest ut supervacánea sit, ea sublata ut insto fine carere tota trilogia videatur. Singulari igitur et propenioduni incredibili errore decepti sunt, quiconque in trilogiarum Aeschyliarum rationem inquirentes ex superstitis fabulae compositione et argumento Oedipodeae trilógiáé nexum non perspexerunt talem fuisse, qualem Flo­

rentina didascalia exhibet. Tot enim tamque luculeuta deperditarum fabularum ve­

stigia in Septem contra Thebas, imprimis in secundo eiusdem fabulae stasimo inde a v. 702 tanquam sua sponte se oíferunt, ut coniectando ratiocinandoque ex eis proba­

bililor erűi atque adumbran" totius trilógiáé forma et quasi faciès possit, praesertim cum magno nobis sint adjúntenlo hac in quaestione cyclicorum poetarum reliquiae.

Sed plena huius quaestionis tractatio, quam nuper attigit Schneidewinus1) col- laudatus ille a Welckero,1 2) cum amplios si bi spatium poscat otiumque ad limandum nunc maxime desit, (necopiuanti enim milti haec commentandi facultas data est,) per commodiorem fortasse occasionem hue olim rediturus in praesens quidem satius duxi acquiescere in singulis locis Septem contra Thebas fabulae prístino nitori restituendis.

1) Philol. III, 2. 1843 p. 348 sqq. et V, 1. 185O.p. ISO sqq. Quae in prioré fa sciculo inest Schneidewiiii commentatio, earn dolco mihi non fuisse praesto.

2) 1. c. p. 318.

(14)

IL

ï^ecentioribus temporibus Porsoni Hermannique strenua artis criticae factitandae ratio nemo nescit adiumentum ad emendandos poetas Graecorum trágicos quantum attulerit. Ac primum quidem inter eos, qui tanquam alumni severae duumvirorum illorum disciplinae in interpretando emendandoque Aeschylo operam suam collocarunt, nominandus est Ahrensius:1) qui quidem quattuor potissimum res recte perspexit in emendando Aeschylo maximi esse moment! : ‘codicum auctoritatem, sententiarum in candéis ordinem, proprietatem sermonis Aeschylei, metrorum apud Aeschylum rado­

nem.’ Sed quae breviter tantum perstrinxit Ahrensius, eadem singillatim multo ube- rius explicarunt alii critici. Qui quidem ut liaberent quo niterentur fundamentum, ab explorandis mutais codicum rationibus profecti sunt. Quo in genere singulars

1) De causis quibusdam Aeschyli nondum satis emendati. Gottingae. 1832- 2) De emendatione fabulae Aeschyliae quae Supplices inscribitur. Rhein. Mus.

V, 2. 1846 p. 161 sqq.

3) Des Aeschylos Oresteia. p. 303 sqq.

4) Des Aeschylos Oresteia von Johannes Franz. Rhein. Mus. VI, 4. 1848. p.

561 sqq. lieber die Perser des Aeschylos. Ibid. VII, 2. 1849 p- 208 sqq. Des Aeschylos Oresteia von Johannes Franz. Ibid. VII, 3. 1850 p. 370 sqq.

5) De carminibus Aeschyleis a partibus chori cantatis. Marburgi Cattorum. 1832.

6) De Aeschyliis antistrophicorum responsionibus. Vratislaviae. 1836.

laus debetur Marckscheffelio1 2) et qui codicein Mediceum longe omnium antiquissûnuin et praestantissimum denuo lăudabili studio persecutați sunt, Ioanni Franzio3) atque Carolo Prienio.4)

Sed in metricis quoque rationibus Aeschyli dedita opera investigandis probabili

consilio elaborarunt praeter ipsum Alirensium Bambergerus,5) Engerus6) et Din-

(15)

dorii us,1) postquam universam doctrinam metricam admirabili ingenio suo coilustra- vit Hermannus. Quid ? quod artis quoque scenicae Aeschyli diligens nuper el doctus interpres exstitit Sommerbrodtius.1 2) —

1) Metra Aeschyli, Sophoclis, Enripiáis et Aristophanis. Oxonii. 1842.

2) De Aeschyli re scenica. Pars I. Lignicii. 1848, pars II. 1851.

3) Aeschyli Septem contra Thebas ex recensions Ricard! Person! passim reficta.

Editio secunda correction Lipsiae. 1850.

4) T. Macci Plant! Miles Gloriosos. Donnáé. 1849. p. XXIII.

Quas igitur rationes in emendando Aeschylo observar! oporteat, cum non sit dubium, nihil reliquum est nisi ut harum rationum strenuus usus in singulis fabulis fiat cum omnibus turn praesertim eis, quae nostra aetate praeter Dindorfium paullo peritiorem editorem nactae sunt neminem. In quarum numero habenda est etiam Septem contra Thebas fabula, quippe quamne Dindorfius quidem novíssima editione3) sua in pristinum nitorem, quoad eins omnino fieri potest, restituerit. Difficillimos enim locos tantum non omnes aut prorsus intactos reliquit aut parum probabiliter emen davit.

Hanc autem fabulam quanquam scimus et lectitatam esse stúdiósé a gramma- ticis et descriptam saepe, eandem tarnen per XIV amplios saecula (tanto enim temporis intervallo antiquíssimos codex ab ipsa poetae aetate distat) quo tandem iure censebimus prorsus integram omniquelabe vacuam mansisse? Ut profecto miruin non sit in Septem quoque contra Thebas fabula plores exstare locos, quos sanare nisi audacia quadam nequeas. Haec enim nostra aetate artis criticae iam adultae condicio est, nemo ut reperiatur sanos, qui in librariorum fidem temere iurans seri- pturarum quae dicuntur vulgatarum quamvis ineptissimarum suscipere patrocinium velit. Omninoque, ut praeclara Ritschelii 4) verba mea faciam, ‘mirabiliter abuti ratione existimo qui dum criticae artis modestam audaciam sibi scilicet negatam exosi increpant hoc genus omne et centra felicem ingenii usurn omnem lapidem movent,

4

(16)

adeo sibi non constant nt multo maiorem audaciam exosculantes miris explicandi artificiis ct interpretandi praestigiis insolentissima quaeque male creduli excusent temereque defendant quae nec dicta sunt unquam nec potuerunt dici,’ —

Operae igitur pretium facturus esse mihi videor, si in Septem contra Timbas loci difficillimi et aperte corrupt! qui leguntur, eos probabiliter emendando ad sanam radonem revocavero. Audaciam autem emendandi cum supra dixi, non bercie cogi- tavi de temeritate Bothiana, sed de ea audacia, quae via ас rations coercetur et severis artis criticas legibus nititur. —

Et initium quidem babeo cur sumam a parodo ilia non unam ab caussam me­

morabili, qua baud scio an nullum sit carmen choricum Aeschyli ad factitandam cri­

ticam accommodates.

Primnm autem rallones métricas nimium quantum vexarunt críticos, quorum primus Seidlerus de verss. dochm. p. 181 sqq. responsionem antistrophicam eamque satis pro- babilem indagavit. Eadem via, quam dubito num recte exagitaverit Hermannus in Elem, p. 751, non potuerunt non insistere recentissimi critici, quandoquidem certa responsio- nis vestigia tanquam incurrunt in oculos. Huie quaestioni finítima est ea, quae ad numerom personarum distributionemque ipsam carminis pertinet: quaedam enim partes parodi quaeritur singulisne personis an universo choro sint tribuendae. Totum hoc quale sit, dilucide expediit Ritschelius: qui quidem XV personarum numero investígalo et emendandi et disponendi carminis reclam viam primus monstravit. Ab eadem ra- tiocinatione, quam suae de Aescliyliis antistroph, response, commentation! p. 36 sqq.

Engerus inseruit, tanquam a fundamento proficisci velím eos, qui in emendando hac parodo sint elaboraturi. Corruptos autem etiamnunc post tot tamque acres criticorum curas in eo carmine plores inesse locos ipse Ritschelius tantum abest ut negaverit, nt qua tandem via succedere singulorum versuum emendado possit, probare studuerit p. 37 1. c. : id quod pluribus persécutas est Engerus p. 47 sqq.

In eiusniodi desperatorum locorum numero babeados est v. 88 mirum in módúm

corruptiis, sed de cuius vitiis Wellauero ne suboluerit quidem quicquam :

(17)

թօզ гл t Q Tii'/ítov ó XiŕzctCnic dn- v vrut Âaòç evTQsmjç ыгсі TtóXiv дішхшѵ.

Primnm hane versus dochmiaci formam : ßoq imię tsifåmv, alienam esse constat ab Aeschylo : id quod etsi пес Engerum fugit пес Dindorfium, tarnen illi non vide- tnr in promptu fuisse emendado probabilis, hune autem ráipgcov pro rsi^étov conii- cientem vera emendandi ratio prorsus latuit. Etenim wrsę praepositionem nequáquam explicări posse hoc loco tum ex ipsa hac parado perspicitur, cum hostium exercitus rceęi móXiv morari dicatur ab eodem choro v. 108, tum ex v. 272, quo idem exercitus dictus est Praeterea vox ßoä nescio quid incommodi, ne dicam ieiunitatis habet, cum in describendo hostium clamore iam paullo ante v. 83 sq. tarn copioso et praeclare versatus sit poeta:

tXadidiiiviov néôi оттХбхтѵл’ сort ßoety1)

1) Ex istis scriptural-urn quasi monstris : êZídf/o'«? ntôionlóxTWTOç x. է. Լ elegantem illám et ingeniösem emendationem erűit ľxitschelius p. 43 sqq.:

quae emendatio qnivis sentit quantum praestet ei, quam nuper Dindorfius proposait :

eilt d1 èiictç (քօե՚Ահ ôíoç* опішу хи'ло? ramyęiiMTmca-

ßoipsi д ’ «t/a/íTOD dízctv v ó'ato g ootirmov.

Nunc demum labefactata per vim rationis codicum omnium fide ipsius poetae manum deleta urdo vocula sic instaurandam esse arbitrar:

ß í а тиуіыѵ o Xsvzaomç оп ­

утал Xaòç WTQsnqç tnï nóXtv ôicóxtov.

qua emendatione et versus dochmiaci legitima forma et sententiae integritás dubium

(18)

esse nequit quin féliciter restituia sit, Eandem dictionem liabes, ne plura afferam, Agam, v, 229

ß Í а %а)лѵшѵ i‘ ¿vaiâca [léveu

Alter eiusdem parodi locus nondum а quoquam recte persanatus legi tur inde a v. 131 —136: quos quidem versus Wellauerus qualemcunque librorum mss. squa- lorem pluris quam sanam radonem faciens hune in modum exhibuit:

xaï dv Avxee’ àva%, Avxeioç yevov Gigám àaio) Gtóvtov « v r ã ç tiv г’ to Ar¡toyéveiu xovqa, то^оѵ ev nwațfiv,

”Aqteiii (fila.

Sed in his facile liquet et resecanda esse nonnulla, si versus strophicos 117 — 120 spectaveris, et emendando quaedam, si paullo diligentius ipsos antistrophicos ver­

sus inquisiveris. Nam nec genitivus avvâç nec quem Wellauerus proposuit, accusa- tivus àvràç perspicuum est quo tandem spéciét. Multo probabîlius emendare հօտ versus conati sunt Stanleius et Seidîerus : Stanleius quidem prorsus palmari coniectura pro ài/raç substituons vocem aïià; scholiorum quoque testimonio confir- matam : tivôvwv ¿vraç] w іцитёоыѵ бтеѵау[шшѵ axgoavry;, Seidîerus autem de verss. dochm. p. 185 et 196 totum systema non sine certa via ac radoné sic per- poliens :

xaï Gv Avxet’ ava'Ç, Avxeioç yevov

Cigarôi âaito Gmvtov' A tj & to í ç

re xovga гѵ'£оѵ ev nvxáÇov.

Atqui nec genitivos Gróvwv patet unde pendeat, nec quomodo excidere vox proba

ai/tàç potuerit. Accedit quod prorsus abhorret a granditate sublimitateque orationis

Aeschyli tam exilie et omnium luminum poeticorum expers sententia: Avxe»* avaț Avxeioç yevov.

(19)

Quae cum ila sint, repetitum Apollinis cognomen glossema esse quis est quin ilico sentiat ? Pristinam igitnr totius loci speciem ascita et Stanicii aïtàg et Seidleri Argóiig coniectura suspicor exstitisse hane:

nai ai) Ainsi' aval aio am äaíw Отоѵшѵ à.ïiùç y švov' Aa Ձ՜ óiig ts novga zógov sv nvxágov.

Dativas Отдати даіы ad vocem Ainsi՝ pertinet virginesque Thebanae haec precan-

tur: etiam tu rex Lupine i. e. inimice exercitui hostili (z«i ai) Ainsi aval Отоаты

ócíím) exaudí lamentationes nostras. Hoc modo qui totum locum explicaverit, origi­

nem simul scripturae vulgatae perspexerit. Dativum enim отдати ôaîto aptum esse ex voce Ainsi’ fugisse videtur librarlos : explicând! igitur causea ante eundem dati­

vum coniicio posila fuisse verba : Avnsioç ysvov, quae cum postea in textum irrepsissent, alterum ysvov excidit. Quae omnia non narrarrem in re tarn aperta,

nisi omnern veilem tollere dubitationem, quae mover! de transpositione verbi ysvov

posset.

Hine simul apparel, quantopere falsus sit Dindorfius banc emendationem com- mendans :

nai ai’, Ainsi’ aval, Avnsiog ysvov

а сдати à am асоѵшѵ nannaviag՝

qui пес glossema esse alterum Avnsioç perspexerit et pro à'itàç improbabiliter con- iecerit патспаѵтад vocem doricam, quae vereor ut sit omnino Aeschylia. —

De reliquia հա՛ստ parodi diílicultatibus veluti de v, 108 sqq, et v. 123 cum nune tăcere quant comminisci non omni ex parte vera malim, ad alterum carmen choricunt transire in animo est. Cuius quidem carminis initium inde a v« 269 tur- pissimis vitiis inquinatum sic exhibere non puduit Wellauerum:

y.ê),Et, tpößm մ' o մ % ÍTtvádtia xéttq’

5

(20)

yeíioviç ói zagóíaç liíQiiivcti Çtomiyoíôi гадро;,

tòv åjMpyteqfå X$róv\

ÔoázOVTCC Ô’ o”lÇ Tiç, TÉZVtoV

vnfoàéàor/.fv Žč/E-

tov ôvcívi'ŕjiiioa tíctvwoíf oç nú.núç.

Ex hoc codicum quasi sterquilinio aurea ipsius poetae verba non dubito quin probabiliter elici possint, dummodo et antistrophicorum versuum 286 sqq. utpote ab omni vitio vacuorum accurata restiluatur responsio et senlentiarum scripturarumque recta fiat existimatio. Primum v. 270

yeiTOVEÇ ős xaçôiaç

vitiosum esse ex v. antistrophico 287, qui est ithyphallicus :

ICÍÇÓ ’ ciosiov ¿xiïQOÏÇ,

facile coliegerunt critici : qui quidem cum metricae tantum concinnitati consulere stu- duissent de sententia prorsus securi, non potuerunt nisi perperam de versu illo iu- dicare. Quid enim? Verba ista: ythovfç մտ x a q ô i cc ç ^оцлѵссі nonne permirum est sensisse neminem quam sint languida et ab Aescliylia sententiarum gravitate ab- horrentia. Sed quid multa? Tritum xaçôíccç quod ne exstat quidem in cod. Reg.

լ,, falsam iuterpretamentum esse patet pristinae Aeschyloque omnino dignae scri- pturae x%òç, quae vox eodem modo usurpata exstat veluti Agam, v. 199

ßuQtTa [iiv z»¡ q го p.ij

Sollicitudines autem quam praeclare a poeta dicantur tanquam vicinae perniciei (yei- zovtc xr¡oós), vix est quod moneara. Falsa igitur scriptura nititur Hermannus zao-

(21)

ôíaç bisyllabum esse contendens in Elem. p. 54: id quod Wellauero quidem facile

persuasit, non item Dindorfio, qui nimis óuQiáÇav pro zaoôiaç commentus est zixo'Çctç.

Nec probabilius iudicarunt, quicunque in versa antistrophico vitium inesse suspicati

pro s%$Qoîg scribendum esse si bi persuaserunt óaioiç.

In reliquis versibus emendandis magno nobis sunt adiumento et praeclarae cod.

Med, scripturae et versus antistrophici, quorum liaec est species metrica:

Praeterea negări nequit pleraque a criticis iam esse féliciter reperta veluti

illud, quod pro 'i.tyjMV praeclare coniecit Lachmannos de chor. syst. p. 67. Omni­

bus autem diligenter pensitatis rationeque habita codicie Med., praesertim scripturae óvçtvvrjToqaç, ex qua reliquae emendationes pendent, non possum quin totum locum sic reconcinnatum proponam:

fíŕ'žíi, q>0ßto ժ՞ ог/ vTtvÚGCei xéao ' ytítove; ժտ x q o $

(¡¿Qîfivat țwTtVOOVGl TtXQ^OÇ"

v âii/fiTSix^ XtoW ÒQáxoviaç шд тыѵыѵ ineoôéàoixtv X e^ai w V òvç$t> V áTOQaç ncu-TQÓtpog ntXutíç.

His expositis ad trímetros iam accedere placet, Ac prim u m quidem emendatione

(22)

sine dubio eget v. 566, quem nimio scripturarum vulgatarum studio captus sic scri­

psit Wellauerus:

[MjTQÓç те rtijyqv tíç zawcßéoei óízr¡ ;

Sed dictionem птуут^ѵ xaiaaßewwai etsi constat per se esse probam пес alienam ab Aeschylo, eandem tarnen hoc loco nego ullo artificio explicări posse. Nec quicquam proficimus emendatione Schuetzii:

yT[Toòç ôè Ttijyq tíç zaTaoßéGei ô íz ц v;

sic interpretantis : ‘matris vero (caesae) vindictam num lions aliquis restingue! ? ’ Nam nec ÔÍZ1JV xaracißsvvvvcu пес (mjtqoç óízt¡ ea qua Scliuetzius voluit significatione graece unquam dictum est: praeterea nimia obscuritate cum totus versus tum vox ní¡yí¡ laboral. Quid igitur ? Num in scriptura vulgata acquiesceudum cum Wellau- ero Dindorfioque? Wellauerus quidem versum ilium sic interpretatus: ‘matris veto fontem quodnam ius exsiccabit i. e. quonam iure exsiccabis ? ’ — dubito num lumen verbis Amphiarai attulerit. Fons enim ille matris quid sibi velit, non est apertura.

An de fonte Dircaeo cogitabis cum quibusdam interpretibus? Atqui fens Dircaeus nec ouinino commemorari hoc loco a poeta пес yuytąoę ni¡yí¡ dici potuit. Sed de lacrimis patriae cogitasse poetam ferlasse verisimile est? At hae insulsae scholia­

starum nugae sunt: lacrimarum enfin significatio, de qua cogitarunt scholiastae veluti talia alucinantes : та ôdxQva týg narqíôoç nota naitâei гіцшпіа; haudquaquam in­

esse potest in voce тті]у^. Quae cum ita sese habeant, una tantum literula addita versum ilium hoc modo emendandum esse coniicio :

(AijiQÓç те л Lr¡ y v tíç zaiacßtOei óízr¡;

(jrjTQÒç лЬцуц matris vulnus est: cum matricida enfin apte ab Amphiarao comparator Polynices, ut qui patriae i. e. malii suae (cf. v. 16) plagara iniecturus sit,

Eadem probabilitate пес difùciliore opera corrigi potest v. 595

TeívovGi лоііл^ѵ, tt¡ v pazq à v nókív ¡іо 'Лйѵ,

(23)

in quo quidem explicando item frustra omaes interpretes desudarunt. Nec iniuria:

verba enim t¡¡¡> [laxQccv пиілѵ reapse explicări hoc loco nequeunt. Quocirca piares

editores veluti Schuetzius et Blomfieldius ad nakiv scripturam confugerunt et náhv

բօ).Հէ'v verbis fugám ducum Ârgivorum significan sibi persuaserunt. At vero non de fuga, sed de morte vaticinatum esse oraculum ideoque non potuisse nisi de morte Amphiarai loqui Eteoclem tata est in prompte, id ut neWellauerum quidem fugerit.

Sed idem tarnen in defendenda scriptura vulgata nimias fuit. Explicationem enim

scholiastae A: ênl vr¡v tlç uôrtv ànoixiav tlxwtârßtrai jioltïv Ti¡V tvavtíav vr¡ tlę

"Aęyoę amplexus t¡¡v /лахдаѵ nól.iv verbis Orcum intelligi contendit: cogitatione enim esse supplendum: ‘non in nostrum, sed in remotam illám inferorum urbem venient?

Sed haec significado cum a toto sententiarum nexu tum ab ipsis verbis alienissima est: etenim non de Orco loquitur Eteocles, sed de expugnatione Thebarum. Dom­

pta igitur una tantum literula dubitari nequit quin hunc in módiim redintegrandus sit versus iile:

rtlvovGt ոօըորր>, ii¡v àxçav nóhv pofaïv,

ãxça ttóZiç arx Thebarum est, quam expugnatum vénérant Argivorum duces. Unde intelligitnr nulle iure versum istom tanquam subditicium uncis inclusisse Diudorfium.

Panllo pleniorem disputationem undeviginti versus 785 — 804 eiusdem fabulae requinmt: quorum ordinem aliqua ex parte tnrbatum esse negări quidem nequit, sed perturbatio illa non videtur tam late patere, ut de duplici recensione totius scenae cogitandum sit. Sed ‘ae te merer, audi quo rem deducam.’ Inde a v. 793 pri- stioum versuum ordinem exstitisse coniicio hunc, quem iafra posui.

АГГЕЛОВ

ottaię ádí/.çaíç цѵаі(>оѵъ‘ ау av.

XO PO S

ovviûç o dalpaw xoivòç цѵ aptyoïv ¿{ta, avfòt Ժ’ àval.oï dÇra дѵдяоцлоѵ yévoç.

6

(24)

АГГЕЛОВ

nróXiç öíötoCrat1 ßadtXéoiv ô’ òp.odnÓQOtv піпыхіѵ a í/ia yat’ in’ ¿XX^Xtov q ovio.

X O P O E

TOiavra yalouv xa'i ôaxQvedPat n á oa, nóXiv (liv tv TtoádaovGav, ot մ' tmdrota»

ôiGcài GTQan¡/u —

Reliqua omnia recte se liabent, nisi quod v. 786

nóXiç Gtűtodtat, ßadiXtts â’ ¿(tótfíroQOt

«ubditicius est, quo quidem excogitan pinguins interpretamentum non potnit. Quan- quam cur iliud posiierit in margine interpres quisquís fuit, non est obscurum : quippe unam versus partem i. e. nôXiç CÎGtoGtat pertiner® voiuit ad interrogationem

«hori v. 785

tí д’ ¿Ctí ngã/oç vtóxoiov nóXtt naçov;

alteram ßadtXétc Ճ’ ¿(wdnoQOt ad verba năucii dedila opera obscure loqnentis : ctvÔQtç Tt'>vã<1tv lx xiQoyv аѵтохтоѵшу —

Sed mittanius ineptias et explícenme potius, cur versuum illorum ordinem omnino probabile sit talem fuisse, qualem supra proposuimus, et quae fuerit caussa turbandi ordinis:

Primum duo versus 802 sq,

nôXtç GtdMfrat' ßadiXlotv ď ò(todrrÓQOtv nlnwxtv ai(MX /aï’ iw' áXXijXwv qóv«>.

(25)

cum iisquequaque digni sínt Aescliylo, pro interpolatîs haberi nequeunt: eidem ta­

rnen versus eo quem nunc obtinent loco i. e. post v. 801 non modo misere languent, verum etiam omni ration! repugnant. Kam postquam nuncius inde a v. 797 — 802 satis copíese narravit et de urbis salute et de mutua fratrum caede, idem non potuit eadem breviter repetere duobus tantum versibus 802 et 803. Quod incommodum tollitur omnino, si versus istos ante v. 799 posueris: id quod etiam reliquorum ver- suum (797 — 802) argumentum flagitat. Etenim quae primum paucis comprehen- dit nuncius, post pluribus perseqni potuit chorus 797 — 802. Tarn simplici ratione miretur ferlasse quispiam voluisse me succurrere luiic loco пес sum nescius, quan­

ta @ m o veri dubitaiiones possint veluti de v. 789 et 791.

In prioré quidem versa

* f'qovnvaa vvv axovßov, Oïâirtot) yévos —

continuado structurae i. e. praedicatum, in altero autem oídJ պպil.éxuňQ pr¡v xau&rtoôupivot —

snbiectum verbi xattGnodr¡pévot deesse videtur, sed videtur tantum : utrumque enim enunciatum, nisi me omnia faliunt, recte se habet: nam quod interrumpitur nuncii oratio

tțQorovda vív ăxovGov, Oíd istov yévoç

chorí exelamatione v. 790

OÎ ’չա táí.aiva j pávnç fipi täv xaxwv.

et quod V. 791

օւ>ժ ' áptfnZéxmç pr¡v VMltGnodi]pivo> — tacetur ab eodem nuncio subiectum, quod ne postea quidem v. 793

ovwç àôeltfaïç xiQc'iv TjVaÍQOvť fyav.

(26)

additum est, in eo consistí! ars quaedam et cerium consilium poetae, qui de indu­

stria nuncium facial abrupte et tečte loquentem et quasi tergiversantem hue illuc, donee quale sit illud nçã/oç vsóxoiov ոօԽ naoòv, a choro cogatur, ut clare et definite exponat his veisibus:

ttòXiç ötCtoCTtti‘ ßanil.éoiv Ժ’ ôjiodTTOQOiv néntoZEV тіла y aï’ irt’ aÚ.ŕ^MV (fóyw.

Verum liaec hactenus. —

(27)

^djiihmdjridjteti.

Œrpter <2lbfd)íiitt

Slligcmeiitc Seltner f aff

JJ r i m a.

¡Orbinartuêî ^err £։пЬешаип.

А. «Sprayen.

I- Ջ e u t f ф e (ергафе. teuere Sitteratur^Sefd^te nad; ýíippe. íefung u»b SrElarung von Sefftng’ž Hiatfian unb @í՝tl;e’¿ (Sgmont. Leitung Ьег «Се vieren Zage gehaltenen freien Verträge, bereit ^npalt Цф auf bte neuere Ьеиі[фе litteratur begog. Sefferung Per [фгі^ііфеп Slroeitcn. շ @t ÿr< ^Wf, ßtnbemann.

II. £atcinifd;e @ p г а ф e. Cic. Disput. Tuscul. 1. 1. II. III, tnit jum Zl;eile, im lebten Zerttale ЬигфдерепЬег 1а1еіпі(фег (Srfíärung. —

@urforif$e Seetüre ber Hieben ©cero’á pro Pioscio Arnerino, pro Ligarlo, рю rege Deiotaro. 3 Ճ5է. ©фгі^ііфе ßrtemporalien;

Sorrectur her freien Іаіе^феп äuffäge unb ber lat. ßrercitien. շ

@t. 3Bährenb bet beiben erfłen Zertiale in einer аи^егогЬепШфеп

©tunbe gefpreýung einiger puncte օսճ ber íateinifd;en ®rammatiť

1

(28)

unb befonberS auS ber syntaxis ornata. — ÿrivatlectüre: Liv. 1.

XXXIII — XXXV. £r. @pmnaftaLSeț)ret Dr. peters.

Einführung út bie ѲеЬіфіе bcS jÿorag; Ш?еігі{феё ; viertes 93иф ber Dben unb bic Epoben. SDîeț>rere Dben würben von ben ©фіііегп me»

motirt unb auS bem erften unb ¿weiten ЗЗифе bie meinen privatim gelefen. 2 St. Srüggemann.

III. ®гіефі(фе ©ргафе. Das Dlothwenbigße über ^lato’S Sebeit unb ՏՓրէքէօո; Erflärung bet Apologie beS Sócrates unter 93егйсІ|іфІідипд fînnverroanbter Stellen anberer Dialoge; ЦеЬегдфі ber дтіефі(феп 93 e=

rebtfamfeit als Einleitung in bie Seetüre ber britten оІрпЩфеп Diebe beS DemojlpeneS. — 2IuS bem Sünig DebipuS beS ¿oppocles würben bie 400 erften SSerfe gelefen. 4 St. Srüggemann.

Hom. Iliad. 1. XVIII — XXIV, privatim würben gelefen 11. 1. V.

VII. VIII. X. XL XII.; einzelne Stellen würben memorirt. ©tarn»

matif unb (фгі^Ііфе Hebungen. 2 St. #r. @pmnaftal=SeI;rer Dr.

33loiü¿iSSt¿ig.

IV. ^гаПд0[і(фе S p г а Ф e. Voyage en Orient; extrait de V ouvrage de M. A. de Lamartine : p. 1 — 74. — ©rammatir паф SHüller : Infinitiv, fparticipien, äbverbien unb ÿrapofttionen; Eorrectur bet [фгі^ііфеп Weiten. 2 St. Հյր. ©pmnajtaLSeljrer Diaabe.

V. ^оіпііфе бргафе. 1.) gitt bie Ѳфііісг роіпііфег Slbfunft.

@е[фіфІе ber роІпі[феп Sitteratur bis ¿um ^abre 1700. Sefuttg unb Erflärung beS EpoS Soplica von Mickiewicz; mehrere Stellen ասր»

ben memorirt unb vorgetragen. Eorrectur bet Sluffâțșe. фгіша unb Secunba combinirt. 2 St. 2.) Für bie Sdiüler beutpýer 9lb»

ïunft. Die ^ormenfepre unb Spntär nad) Poplinski; Erflärung рго(аі(фег unb роеОДсг Stücfe aus ben Nowe Wypisy Polskie;

ІфгіІОіфе unb тйпЬІіфе Uebertragungen aus bem Deutféßcn in bas дЗоІпіІфе. фгіта unb Secunba combinirt, 2 St. Jpr. (Spmnafïal*

Serrer Lewiński.

VI. £>еЬгаі(фс Фргафе. ^weiter ^aupttpeil bet Formenlehre unb bie

Spntar паф ber ©rammatif von ©efeniuS, verbitnben mit ргасффсп

(29)

Uebungen паф bem фапЬЬифе von -Naurer. (Selefcn mürben I. Mos.

1 • 37 42. Psalm. 8; 19; 72; 137; 139. Hiob. 38 unb 39.

շ’@Լ ßr. Neligiončlelwer Líc. von Prądzyński.

IB. SBiffenfdóaften.

I. Neligiončíehre. 1.) giir bic ІаІІ,)ОІі(феп ©Фііісг. ^ігфепде;

(фіфіе: erfłer unb ¿weiter Zeitraum bič ¿um concilium Tridentinum паф bcm £еѴгЬифе von Dr. Wîartin. — Ste (Bíaubenčlcljre bič ¿ur Lejme von bem ֆ. (sacramente ber Sitßc паф bemfclbcn ^ергЬифе.

Sie Briefe beč ֆ. Յ^սսս^ паф bem Urtexte. — Sie ©фіііег ber ȘPrima unb ©ecunba waren паф ben Nationalitäten getrennt unb er=

liciten ben Unterricht in iprer refp. ЖиКефгафе in je ¿wer тёфепі՛

Ііфеп (stunben. 4 (st. Հ)ր. Neligiončlcl;rer Lie. von Prądzyń­

ski. 2.) pr bie соапдерфеп ©фйіег. (Blaubenéíepre паф

©фтіеЬсг; bač Evangelium Lucáé unb ein SI;cit bet %ро|1е1де[фіф(е im èrunbterte. 2 (st. Հ)ր. ©uperintenbent 21 unede.

И. ^ѴіІо[ор^і[фе ^ropäbcntif. ^ффоіодіе паф Síunbe. 2 (st. ýr.

^rof. Linbemann.

III. Níatlpematif. 2Ігіфте(і[фе ÿrogrefftonen pőperer Drbnungen unb bie ügurirten За^Іеп; bie ^infe^infen՛ unb Эістепгсфпипд; Entwideíung bér Functionen in Neiden mit befonberer 95erü<Wígung brr 0егеф<

nung bet Logarithmen unb goniometrifcljcn pnctioncn. ЗВіеЬеіфо^

lung ber trigonometric unb bie апаТріі[фе (Beometrie mit befonberer

%мйс*|ІфНдипд ber Regeí^nitte. Bberlețirer %іфегі.

2Uč ^еЬгЬйфсг waren in ben ßânben ber ©фйіег ber Leitfabcn für ben I;eurigif¿en ©фиіипіеггіфі «on Niattljiač unb bač #апЬЬиф ber allgemeinen 2Irití;metif von (Brunert. — 3« ben brei oberen Eíaffen, von фгіта bič Untertertia inch, würben ben ©фіііегп von Seit

¿u Seit größere *ШІіфс Arbeiten gegeben unb von bem Serrer Ьигф՛

gefeýen.

IV. Мфіфіе unb (BeograpMe. (Ве[фіфіе ȘDWteTaW паф Söieberholung ber alten unb neuern (Beograppie. 2 ©t. ýr. ÿrof.

Linbemann.

(30)

Ä'örper mit bet nötigen matl;cmatifd)en Segritnbung паф bem #апь=

Ьифе von ălitgufl. Experimente, főméit cá bet рЬр(1саІі[фе Apparat

^uíiep. 2 (St. im S3inter=S.; 1 St. tm Sommer՛®. f)t. £)ber՛

letter ЗВіфегі.

VI. ՉԽէսրցրքՓւՓէօ. ÍÖÍeberpohtng bcá ©efammtgebieteá ber 9îaturge®

քՓւՓէօ. Sommer=Տ. 1 St. Հ)ր. ©pmnaftaí'íeprer j?aub.

Sm Saufe beg Sommer« Semeflerg fútate bet director Ьигф Ijobe«

getifdje Unterhaltungen mit ben Primanern ben Uebcrgang ju ben aca«

bemtfd;en Stubien ju d ermitteln.

(Ober- uní? Wnter-^ecunha.

¡Otbiiiariuê; ^err (SijmitaftabScbrer Dr. SJfoiájtőötjift.

A. (Вргафеп.

I. ©eu էք ф e S p г а ф e. Retorii; Sorrectur ber Sluffäge; Leitung ber freien Sortrage unb ©igputir» Hebungen; ©ecíamiren (beiig feíbjlgereabíter (beiig gegebener Stüde, ©eíefen rourben ©фіПег’О ©on Saríog uno bie Sraut ron SÄejJtna. Seoifion ber ÿrioatiectüre. 3 ©t. ©r.

®.»S. Dr. EDíoig¿tggt¿ig.

II. ^аіеіпіЬфе Sprache. A. Յո ber bereinigten Seeunba. ©te Sel;re bon ben Safug unb ben fPräpojttionen паф jumpt; ііЬег(Тф(Ііфе SBteberboIung ber syntaxis verbi. Sorrectur ber քՓրէքէՍՓօո Arbeiten;

(Extemporalien; Seitung ber ÿrivatlectüre, für іьеіфе bie feфg erjłen ՏսՓօր beg Caes, de B. G. bestimmt rearen. 3 St. 3m Sommer»

Semcfłer reurben in einer аи£егогЬетІіфеп Stunbe einige Sapitei aug

ber Diebe pro Arabia überfegt, memoriei unb bebufO ЗргефйЬипдеп

mit Scmerf'ungen über (Srammatif, Stilißif, Ѳе[фіф(е unb Slitertțmmet

in ІаІеіпіЬфег ©ргафе begleitet. £)r. ®.»S. Dr. EWoig^tggtjig.

(31)

B. Յո ber £>ber = Secunba. Liv. 1. XXVII, unb I. XXVIII, nad) vorpergegangcnen fürgén Semcrhingen über beg 6фѵі№11егб geben unb geifłige fprobuctionen. 2 ©է. £ր. @.--g. Dr. SJioiö^iggtjig.

Sie ¿weite @cíoge unb eytfobťfáje Stellen aug ben Georgicis Sirgiľg.

©ínige 3Ibfd;nitte bég ©cíefencn würben von ben ՏՓսհրո memorírt unb vorgetragen, ^ur ^rivatlectiire biente bag britte ЗЗиф ter Эде=

veibe. 2 St. 53 vii g ge m an ո.

C. Յո ber Unter = Sccunba. Cic. Cat. M. unb bie bref erfłcn Sieben gegen (Satílina. SBorýer ein fur¿ gebrängter Seridjt über (Si- cero’g geben unb Schriften, ßinigeg würbe meinorirt. 2 St. $r.

©.=g. Di. SDioiggiggtgig.

Virg. Aeneid. 1. III. unb I. IV. (¡Einige Stellen würben augwenbig gelernt. 2 St. j?r. ÿrof. g in b e ni ann.

III. @гіефі(фе Sprace. A. 3» ber vereinigten S e c u n b a. Xe- noyh. Mem. I. 111. unb L IV. ՏԽՓ ber SSicberboíung ber unregel­

mäßigen Zeitwörter bie Щфпіііе ber Suttmann’fchen ©rammatif über bie Sßortbilbung unb bie Spntax big չսր gehre von bon modis. 6x- tcmporaíien unb (Sxcrcitien. 4 St. Jßr. ^rof. gin b e ։n a ո ո.

B. Յո ber Dber = Secunba. Hom. Iliad. 1. VI.—X. privatim würben ց cle fen bag 13. unb 14. 53пф ber 31mg. 2 St. £>r. ÿrof.

ginbemann.

C. Յո ÿer Unter = Secitnba. Hom. Odyss. 1. I. IL III. Einige

©teilen würben meinorirt. 2 St. Srüggemann.

IV. $саіц0(і[фе 8ргафе. Voltaire: histoire de Charles XII, 1. VII unb VIII. (Srammatif паф füllet: ber Sativ unb ?Imifativ, bie Slbjectiva, Numeralia unb 'pronomina. Sorrectur ber ІфгіЩіфсп beiten. 2 St. Հ)ր. ®.=g. Staab e.

V. ÿolnif^e Sprафe. ©. ÿrima.

VI. £еЬгаі{фе S pr а ф е. 9?аф ber ©rammati! von ©cfeniug bie ՃԽ mentar-- unb gormenlepre in 93erbinbung mit practifd;en Hebungen паф

9

(32)

SÄauŕer. ©elefcn tînt» erflätt würben bťe leidjtern Stellen aug bet

©enefíg. 2 ©t. ýr. Oieíigionglehrer Lic. von Prgdzyński.

B. SBiffeiifdjíifteiL

I. SReíigtongíehte. 1.) gitt bte íatpoíif4>en Spüler. ©. Príma.

2.

) güt bte evangelifdjen Sdjítler. S. Prima.

II. ÎDÎ a ti; ema til. ©Іеіфипдеп bég erften ®rabcg mit mesteren Unbefann*

ten; quabratifdje ©Іеіфипдеп; bte ^cttenbrüd;e unb unbiffHntmten®íei»

фипдеп beg erften ®rabeg. — JBÍeberpoíung bet Seine yon bet %րֆո՛

Ііфіеіі unb ben proportionen bei gerabliťtigen giguren unb bet bem Greife; bie ЗЗегефпипд fold;er giguren unb bie ălnfangggriinbe bet Stereometrie. 4 ©t. ýr. Oberlehrer SBіфегк

III. @е(фіф1е unb ©eographie. ©е(фіфІе bet Corner паф pü$ unb

©eographie bon (Sutopa unb Sluftralien. 3 St. Հ)ր. prof. Sinbemann.

IV. PßpftL ©íectrícitat unb ©aívantgmug; SDZagnetigmug; ©íectromag*

netigmug unb bie ЗпЬисНоп5ег(фсітіпдсп; einzelne ЗІЬіфпіІіе aug bet Sehre von ber ЗВагте. 2 St. f)t. Oberlehrer SB i ф er է.

ФЬег-ФігНа.

ДЗгМийгіид; .țȘerr @i)iintaftaí • Serrer Vr. ф eter g.

A. Spracfien.

I. ©eutfdje ©ргафе. Sefen unb ©rilaren profaifdjer unb роеіііфег Stüde aug jyüiftett’g Sammlung unb einiger Sallaben von «Schiller ; Oeela«

miren; ©orrectur bet {фгі^ііфеп Arbeiten. 3 St. S)x. ®.»S. #aub.

IL îateini(фе Sprad;e. Caes, de B. G. 1. VII. ganj unb В. C. 1. in.

jur ýälfte. gn ber ©rammatif mürbe bag ganje penfum bet Unter»

¡čertia mieberholt unb barauf bie syntaxis verbi erflćirt unb eingeübt.

<3« feber Siegel mürbe ein ¿eifpiel augroenbig gelernt, gn ben 5?än»

(33)

ben ber ©фіііег tvar aid фапЬЬиф bt’e ©rammatit bes Dr. %oi»

^t^dtjig. Seit Cflern tvutbeii aud bem erfłen KurfiiS ber Siniete tung von Äraft einige 21bf$nitte юофепШф in einer Stunbe шііпЬІіф überfegt. Korrectur bet юофепіііфеп (фгі^Ііфеп Arbeiten. 6 St.

jjr. ©.=£• Dr. ^eterS.

Ovid. Metam. 1. IX. 1 —98. X. 1 — 78; 109-143. XI. 1 — 194; 410 — 749. XII. 5 — 146; паф ber Mudgabe von ^aber»

mann. -¡Wemoriren geeigneter Stellen. %orßcr bas 2ШфНд(1е aud bem geben bed 5Շ(Փէրրձ unb bie geßre von bent І;егоі(феп hexameter.

2 St. Jpr. ©.=g. Lowiński.

III. ®гіефі[фе ©ргафе. 21ud bem КІешстагЬифе von Swobd bie 9Խ»

іигдеіфіфіе; barauf Xenoph. Anab. 1. I. unb 1. II. cap. 1 unb 2.

Slud beiben ՏՓրէքէրո ift Kintged memorirt tvorben. — SBiebecßolung ber regelmäßigen Konjugation; Kinübung bet gcfammten unregelmäßigen Konjugation unb bad ЗВе(еиШфйе aud bet geßre von ben ÿarttfein unb ber äöortbilbung. Seit Dflern tvurben bie ՏՓսէրր in bie Cbtjf»

fee eingefiißrt, bereit fiinfjig erjle 93erfe audivenbig gelernt tvurben.

Korrectur ber тофепіііфеп քՓոքէԱՓօո Arbeiten. 6 St. £r. ®.»g.

Dr. eter d.

IV. ^րԱՈ^ՕքքքՓօ S V Г а ф e. Florian: Numa Pornpilius L VII. — ©tant»

matif паф ЗХііІІсг: bie unregelmäßigen Beittvörter unb bie Mártiiéin.

Korrectur ber Іфгіііііфеп Arbeiten. 2 St. Հ)ր. ©.»g. 9taabe.

V. ՓօէոէքՓօ ©ргафе. 1.) ßür bie Зфіііег роіпірфег Wunft ber Ober s Tertia, Untertertia unb Cuarta, ©ramma»

tit паф Szostakowski; gefitng unb Krfíärung ber Śpiewy histo­

ryczne bed Niemcewicz, beten meßrere memorirt tvurben. Korrectur ber ІфѵіЩіфеп Arbeiten. 2 St. Հ)ր. ©.=g. Lowiński. 2.) fÇür bie Scßüler ЬеиСрфег Slbfunft bet Ober » Zertia, Unter»

Zertia unb Cuarta. Sie ftormenleßre unb Stjntar паф bcmKle»

тепІагЬифе von Popliński nebfł Ueberfegung unb дгаттаіііфег Kr»

flärung етІргефспЬег Stilete. ՏՓր(քէ1(Փ^ unb тііпЬІіфе Uebungen im Uebertragen aud bem Setzen in bad ^оіпііфе. Sie ՏՓսևր erhielten ben ԱոէօրրէՓէ in ¿tvei getrennten Abteilungen. 4 St. Jpr.

@.=g. Dr. ^eterd unb #r. @.=g. Lowiński.

(34)

B. $8iffenfd)aften.

I. Díeltgionőícpre. 1.) gür b í e f a է í> o ít f ф en ©фіііег. ÍBeenbtgung bet ©itteniedre unb baraiif bie (glaubenOledre паф Dntrup. Ertíä՛

rung ber fonn= unb ке^іадііфеп Geangelten ncbft Erläuterung ber кігф՛

Ііфеп gefeiten uub ©еЬѵаифе. — ©te ©фіііег bet Dber^ertia, Աս=

terÆertia unb Ùuarta rearen паф ben Nationalitäten getrennt unb er՛

dielten ben Ипіеггіфі in idrer refp. МиНефргафе in je jreet геофепі՛

Ііфеп ©timben. 4 ©է. jpr. Ncíigíongledrer Lic. von Prądzyński.

2.

) güt bie еѵапде1і[феп ©фіііег ber Dber՛ unb Unter՛

©ertia. ©ab britte, vierte unb fünfte ýauptflítcf beg ЕаІефі5тп8 Sutder’g mit ben uötdígen ítiibelfteííen, гееіфе augreenbig gelernt reut՛

ben. ©Hinblick reurbe eínO von ben jpauptftíiifen mit Sutder ’O Stila՛

run gen von ben ©фйіегп dergefagt. — ЗЗіЬІІкфе ©օքՓէՓէօ beg N. ©.

паф preuß. 2 ©t. Opt. ©upetint. 21 line tí c.

U. Nîatdematif. ЖіеЬегфоІипд bet potenjeníedte; bag Slitêjícpen von

©tatabraէ՛ unb Eitbifroutjeln ; ®(еіфипдеп beg erfreu @rabeg mit einet unb niedreren unbekannten ©roßen. Sßtebcrdolung brr Sedre von ber

©Іеіффеіі ber giguren aug (grunbltnie unb äpodc unb von ber 33er՛

roanbluug bet gigueen; Vie 3ei;rc vom Greife unb ber Anfang ber Sedre von beit proportionen bei gerablínigen giguren. 4 ©t. $r.

Dberíedret Ջ© t ф c r է.

III. O e f ф i ф t e unb (geographic. @екфіф(е ©eutf^lattbg big jut Rir՛

фепігеппипд; (grimbjüge ber ЬгапЬепЬигдіІф'ргеи^і|феп (SeftÇtcdte паф W — ©eograpdie ©eutfidlanbg unb beg norbofieuropäifeden ©ief՛

laitbeg nacl; Nicberbing. 3 ©t. äpr. @.՚Տ. Naabe.

IV. ЭТаІигдеІфіфіе. gin Sötnter՛©. bie Mineralogie; im ©ommer՛©.

bie Sotanif. Srläuterung ber ѵегІфіеЬспеп ©pfteme an lebenben Pfľan՛

jen. ՋՅօէսաքՓօ Ereurftonen. 2 ©t. jpr. ®. = S. Opaub.

li и t e r - $ e r t i a.

¡©rbiumiug beč CoETUS A: .Șerr (Հ է) աո a fí a iS c b v c r «^aub.

ДЗгЬінаі-iuő beg CoETUS B; .t¿>err (SytnnaftaLSerrer 9iaabe.

А. ©ргафеп.

I. © e u t f Ф e ©ргафе. (grammatik паф Hoffmann: Sedre bon bem ©age,

(35)

von bet Orthographie unb Snterpunction. — Secíamiren unb gefen auś ber ýiiílietťfchen ©ammíung. Sorrectur ber alle brei ЗВофсп gelieferten érhettem 3 ©է.

Յո bem Cactus A: f)t. ©o mm er big Weihnachten; f)r. @.=£.

9taal՝e big £)ftern; f)r. @.=43-'£« ^ic§ госфгспЬ beb ©ommer»©.

3n bem Coetus B: Հ)ր. 9iaabe.

II. gateinifche Sprache. (Srammatif nachSÔÎoigÿggt^ig: Wortbilbung ber Nomina unb Serba; SIbvcrbia; ÿrâpofitiouen; Uebereinßimmung ber Wörter im Säße; bie ©putar ber Safug. Sorrectur ber ІфгіВІіфеп Arbeiten, ©cit Oflern іпйпЬІіфеО Ueberfeßen aug bem Seiten in bag ^аІсіпіГфе паф bem ПеЬипдОЬифе von Spieß. Slug Caes, de В.

G. in bcm Coet. A: 1. V. unb 1. VI. gum Zpeii; in bem Coet. B:

1. III. IV. unb V. big cap. 23. 6 ©t.

3m bem Coet. A: Հ)ր. @. = £. #aub.

3n bem Coet. B: ýr. ®. = £. 91 a a b c.

©te g ci; re von ber Quantität unb bag УІофгоепЬідіІе ang ber gehre von bem IBerfe. Slug Ovid. Metamorph, in bem Coet. A: 1. VII.

unb Vili.; in bem Coet. В: I. I. unb II. паф ber 91аЬеттаппЧфеп Sluggabe. SinigcO (Scíefene rourbe in beiben Slbtheiíungcn memotirt.

2 ©է.

Յո bem Coet. A : jpr. f)au b.

311 bcm Coet. B: Հ)ր. ©.==£. Dr. SfoigjiOOtjig.

III. Огісфііфе ©ргафе. 9?аф vorangegangener ЙіеЬеіфоІипд unb @r=

Weiterung beg grammatifàcn ÿenfumg ber Ornaría bie ,3eítÁíí5rtei: auf p unb bie unregelmäßigen Zeitwörter паф Siittmann. Sorrectur ber (фгі^Ііфеп Sírbciten; Heine Srtemporalien. 3n bem Coet. A: würben aug bem Síementarbncbe von 3^cobg bie Síncfootcn von Sacebamoniern uub bie ѵегтііфіеп Slnelboten fowie bie тріЬоІодііФеп Stählungen unb bic аеіорііфеп gabeln überfeßt unb erfíärt. Sic ledern würben an bie Zafe! дсіфгісЬсп, іи дгаттаЩфсг Se^iehung forgfältigß ьигф=

genommen unb barauf memorirt. 3n bem Coet. B: würben ébenfáiig bie acfopifAc" gabeln, bie Slnefboten Don #ilofophen,

Webnern, ©taatgmännern unb Königen, bie дстііфіеп gabeln unb

3

(36)

bie трфоІоді(феп ©efpräcße überfeçt unb дгаттаНІф erläutert.

rere auś bem ®cutfd;en in bad @гіефі(фе an ber %afel übertragene unb befonberd genau Ьигфдепоттспе Stűcfe würben von ben ©фіііегп mentorát. 6 ©է.

Յո bem Coet. A: f)r. ©.=£. Dr. ^loid^tddt^ig.

Յո bem CoeL Б: Հ)ր. ®.=ճ. Lowiński.

IV. ^ran^öftftbe Spraye, ©rammatif паф ЭДіШег: bie Formenlehre bis jit ben regelmäßigen Zeitwörtern inclus, in Sßerbinbung mit fdjrift- ließen Hebungen an bet Zafel. — Sefen unb lîeberfețjen aud Muma Pompilius par Florian. 1. I. 2 St. «Çw. ©. = £. Hi а ab e.

V. ^olnif^e ©рѵафе. S. DbemSertia.

B. 3Biffenf(()afteiL

I. Hteligionöleßre. 1.) Für bie fatßoltfcßen ©фіііег. S. Über*

Zertia, 2.) Fűt bie evangelifcßen ©фіііег. S. £)bcr-Xertia.

П. %atßemati& ăSteberhoTung ber ©г^ітаІЬгііфе; Ніефпипд mit entge=

gengefe^ten unb аІдеЬгаі[феп ©roßen; bte íeltre von ben фоіепдеп mit ganzen pofttiven unb negativen ©rponenten. — (Einleitung in bie ©co­

metele; bie (Eongruen^ ber ©reteefe; bie ©ІеіфЬеіі ber {yißurcn aug

©ritnblinic ипЬфіфе unb æerroanblung berfelben. 4 St. j?r. Շհօր- leßrtr ЗВіфегі.

III. @е[фіф(е unb ©eograpßie. Ніотііфе ©еіфіфіе big auf Slugufhtd паф Șpfift. ©eograppie beg ehemaligen römiftßen ЭісіфеЗ. ©hartem

¿еіфпеп. 3 St. f)r. @.-ÿ.=S. Sommer big ЗВефпафісп; Հ)ր.

@.=g. Dr. 9)ioíd¿iddt¿ig von 2БеіІ;пафІсп bid jum ©фіи^ beg ՏՓս1խհրօճ.

VI. 9іаіигде(фіфіе. Յա SBintemS.: bie beiben lelten ^ßiergruppen; im Sommer=S.: Sotanif. Erläuterung beg Linnében ®efďhlcýtg=Si)"

ftemd an Icbenben fpflan^en ber ©entier F^ra. ©rcurßoncn. 2 St.

#r. ©.=?. ^aub.

(37)

n a r է

(

ï

.

¡örbiitartuS bcä CoETüs A: jȘerr (9ž)nnt<tfíúí.-£el)i,er Sattiter bis $Seiț)nad)ten.

ДЗгЬіпеігіиб bcő CoETus B: *Çcrr ^rvfeffor Dr, fünfer bi5

$šeií)nad)tcit.

S3 on SSeipnerôjten bis Dftcrn ftanb ber vereinigten Cíaffe Jßerr ÿrofeffor Dr. fünfer uni) tion Dflern bis ¿um S^Iuffe beS0фиІіфе* £r.

Lattner aïs DrbiuariuS tior.

А. (Sprachen.

I. ©сиІ[фе S p г а ф e. ©rammattf": Vie 3ntcrpunctionSfebre mit ршІІ[фег ălnrocnbung. Crlíärung tion SDîufterfHicfen aus ber f)ülftett1 f(í;en @amm՛

lung, ©ecíamationS՛ Uebungen ; Corrector ber [фгі^Ііфеп Arbeiten.

3 0t.

II. £аісіпі[фе ©ргафе. ©rammati? паф $?oiS¿iSSt¿íg: æieberpohtng ber regelmäßigen Conjugation; Cinitbung ber unregelmäßigen ^eititiör՛

ter; bic Sag՛ unb CafuSíepre; SIccufatiö mit bem 3nftnititi; ber abfo»

lute Slbíatív; Conjunctions; Згііеп unb Stoben. 5IuS bem Cornelius Pfepos mürben erhärt in bem Coet. A: Thrasybulus unb ¿um ©peil Miltiades; in bem Coet. B: Epaminondas unb Pelopidas; in ber vereinigten Ciaffe Phocion unb Epaminondas. ЗЯергеге Stellen ttiur՛

ben tion ben ՏՓսևրո mcmorirt. öerbefferung ber (фгі;Шфеп SIrbei՛

ten. — ©ie ßcbre tion ber Quantität, ben Versfüßen unb bem Senar,

©ie erjlctt ¿>tian¿ig gabeln bcS crßen ©ифе$ beS Phaedrus mit 2luS՛

mapl. 8 St.

3n bem Coet. A; f)r. (ȘW. Lattner bis ЗЙеірпафІеп.

Յո bem Coet. В: fjr. ÿrof. Dr. gunfer bis ЗВеіриафіеп.

Յո bem Coet. A: ýr. <Ճ.=Տ).Հ. Sommer bis $8сфпаф{еп.

Յո bem Coet, В: fir. @.՚ք).^. £inbenbUtt bis ЗВефпафІсп.

ՑՅօո ЗЗЗефпафіеп bis ¿um ՏՓնւքքօ bcS ՏՓս!յօֆրօՏ in ber tierci՛

nigten Clafje Հ)ր. @.=ф.Д?. Śinbenblatt. II.

(38)

ՋՅօո $¡3e$na$tcn big Dfiern rourben beibe (íoetitg burd; ^)rn. ÿrof.

Dr. fünfer unb »on Opern big gum Sd;íuffe beg ®4míjal;rcg burd; Հ)րո. ®.»S. Satiner combinirt unterrichtet

III. @ried;ifdje S p r a d) e. (Siniibitng bet iyormcnlcbre big gur unregelmä»

fjigen (Conjugation nad; Suttmamťg ©rammatif; Heine fd;riftíiýe unb тііпЬІіфе Hebungen; Ucberfeßung unb grammatif^e Slnalpfe her ent»

fpredjcnbcn ®cifptele aug 3ac°bg. ЭДетогіг=$ег]'ифе an erhärten (Baßen. 5 St.

Յո bcm Coet. A: jir. (ճ. = ճ. Lattner big 2®еіІ;паф(еп.

Յո bem Coet. В: фг. fßrof. Dr. 3nnfer big S3eițfnad;ten.

$on S3eil;nad;ten big gum S^íuffe beg S^uíjaprcg mie im ßateinif^en.

V. ÿolnifde Sprad;c. 1.) gür bie Sd;üler polnifd;cr Slbfunft.

S. Obertertia. 2.) gür bie ®d;üler beutfd;er Ślbfunft S.

Obertertia.

B. SBiff eitf d)aften.

I. Sîeligiongleljre. 1.) $ür bie fatl;olifd;en Sd;iiler. S. Ober»

Zertia. 2.) §ür bie cvangelifd;en Sd;űíer. Sag erfie, groeite un b britté jiauptpűd beg (Cated;ibmug £utl;er’g nebß ©rflärung mürben augmenbig gelernt unb oftmalg mieberl;olt. Sag giveite ©auptßüd mürbe augfül;rlid; Ьигфдепотшсп unb erläutert. Slugmenbrgfernen von Sibclfkllen unb ßiebervcrfcn nad; äScip. Sibltfd;e ®cfd;id;te beg 21.

S. unb groar bag Zeitalter ber Зііфіег unb ber Völlige иаф ÿreup.

2 St. Հ)ր. Superint. Sinne d e.

II. ЭД a tl; em a ti L SBícbcrí;oIung ber gemeinen ЗЗгііфе unb ber einfachen Siegel von ©reten; ©egimalbrüd;e; gufammengefeßtc 93erbä(tntpregc(;

ber Settenfaß ; bie ©efellfdjaftb» unb ЭДііфипдЬгсфттд. — ©ie erfłcn Säße aug bcm erfłcn Оифе ber (Clemente beg (Jitcíib. 3 St.

Յո bem Coet. A; j?r. ®.t Sattner big 2ßeil;nad;tcn.

Յո bem Coet. В: jir. ÿrof. Dr. 3 un fer big 28еіІ;паф(сп.

%on ЗВефпафісп big gum Sd;luffe beg Sc^uljapve^ mie im ^аіеіпііфеп.

(39)

III. ®е(фіфІе uni) ideographic @е{фіфіе ber orientalifțhen Soifer unb ber Огіефеп паф ÿüg. ©eographie ber аи£егеигорііі[феп Œrbtpeile паф Sieberbt'ng. 3 St.

Յո bem Coet. A: £r. Sommer bis Жефпафіеп.

Յո bem Coet. B: Հ)ր. ®.=g. Dr. ‘peterS bis ЖефпафСеп.

Son ЗЗЗефпафіеп bis jum ՏՓէսքքօ beS ՏՓսէխհրօՏ in ber verei=

nigten Œlajje §r. Dr. ÿeterS.

IV. 9ІаІигде(фіфіе. 3m ©inter=S.: йпофеп^іеге; im Sommer=S.:

Sotanif паф bem Linnében Safiern; Seflimmen unb Schreiben ber

^flanjen unferer ^iora. 2 St.

SiS ЗВефпафіеп mürben bie beiben SoetuS getrennt, öon ©ефпаф- ten bis ¿um ՏՓԽքքճ beS ՏՓս1խֆրօՏ combinât unterbot ýr.

#aub.

Quinta.

¿OrbinartuS: jȘerr ®t)mnafíab.£űlf5lebrcr Sommer bis SSetb=

nagten ; Հ>րրր (9í)mti<ifúil = ítebrer fiattner bis ДЭ^егп ; jȘerr ®t)mnnftabjgíűlfStebrer Stieb bis jum Schluffe be&

ScbulfabreS.

A. (Sprachen.

I. ©еиІ(фе Зргафе. ©ie ЗІеЬефеіІе unb іфге ^ierion; ргасІі(фе @inií=

bung ber Orthographie; bie Süehre von bem еіп(афеп Sage. Sefe- unb SortragS^Uebungen aus ^ülftett; ßorrectur bet eingeiieferten քՓրէքէՍ՛

феп Arbeiten. 4 St. Jpr. @. *£.=£. Sommer bis ©ефпафіеп;

^r. ®.=£. Lattner bis Dßern; J)r. =$)•=£♦ ^iog bis ¿um (օՓնւքքօ beS ՏՓսքխհրօՏ.

II. £а(еіпі|фе ®ргафе. ©ieberhoíung beS ^enfumS ber Serta; bie ein=

(афдсп unb гоіфіідііеп regeln ber Sentar паф ber ©rammatif von Sîoisjisstjig. — Ueberfcgen unb Sîemoriren auS bem ИеЬипдбЬифе

4

(40)

von Ringer; @orrectur ber f^viftït^en Arbeiten. 8 (st. Jpr. ®.՛

(sommer big ЗВеірпафісп; Հ)ր. О. «g. Satiner big Dfiern;

£m. » S. Sieg big ¡um ©d;Iuf[e bež ©djuljapreč.

III. sp о I n t f Ф e ©ргаф e. Ste Formenlehre паф bem ОІетепІагЬифе bon Popliński nebjł Ueberfegung unb ßrflärung епі[ргефепЬсг ©tűdé; Se՛

cíamírcn Іеіфіег ОеЬіфіе; Hebungen an ber Safei im Uebertragen aug bem ՏրսէքՓրո in bag ÿolnifdje. 2 ©է. Հ)ր. O.՛?. Lowiński.

В. 5ßiffenf(l)affett.

I. Neíigionžíehre. 1.) Fitt bie Ш&оЩфеп ©фіііег. ВіЫііфе

@efd)id)te beg 21. unb 9?. S. паф ЭДафіаО. Sie фгірііфе ©laubenž՛

unb ©itteniedre паф bem Siőcefan=6ated;iSmug.— Sie bereinigten

©фіііег ber b,uinta unb ©exta maren паф Nationalitäten getrennt unb erhielten ben Нпісггіфі in je jmei тофепіііфеп ©timben in ihrer SNut՛

іегфгафе. 4 ©t. $r. Neíigionžíchrer Lic. von Prądzyński.

2.

) Füt bie ebangelij^en ©фіііег. Sag erße unb jmeite Saupt«

fűd mit Srflärungcn ?ифег’О mürben míeberhoít Ьигфдепоттеп unb baž erfte £>auptflüd mürbe аиОфЬгІіф erf i ärt in Berbinbung bon Slug, menbiglernen ganger lieber unb einzelner iicberberfe; паф bem ßeit, faben bon SBeif. — Bibíifdje Ое[фіфІе beg 21. Ջ. unb ¡mar bag ¿eit՛

alter ber фаігіагфсп unb Зііфіег; паф ÿreuf. 2 ©t. $ր. ©upe՛

tint. 2lnncde.

II. Nedjnen. Sie bier ЗІефпипдёагісп in unbenannten unb benannten 3°h5 len; bie Вгифгефпипд; bie сііфафе Negel bon Sreicn mit geraben unb umgekehrten Berbältniffen; Sopfrednen. 4 ©t. Sr.

Satiner big Dflern; barauf £r. ®.=Հւ.=Ջ. Sieg.

III. @е[фіфіе unb Orographie. Biographien ber bebeutenbfłenЖаппег beg SSitteïalterg паф Shelter.— Orographie ber európaidén íänber;

ОЬагіеп^еіфпеп. 3 ©t. J?r. О.-В Naab e.

IV. Ваіигдеіфіфіе. Ջ m 3Binter՛©.: Borbegriffe ber Zoologie, an ben

©äugethieren unb Bogéin erläutert; im ©ontmer՛®.: 2luffud;en unb

Cytaty

Powiązane dokumenty

Sebet Mehrer muß fleh ben guten unb wißenfdjaftlidjen Seifl feiner Schuler möglichß angelegen fein laßen, unb fo riel alé möglich niit gleichförmigem Grnß auf ihr Gjemuth

Sed redeo ad traiectiones : quorum earn quam suasit idem Prienius duobus versibus 396 — 397 ante v. Nam perversa illa eolio- calione non solum bene cohaerens

lebt erfcheinen würben, für Ungeheuer halten würbe.&#34; — ferner: „Ginmai im Saßre unfinnig ju fein, wäre поф erträglich. ЗФ ßcßc aber inS Capitol unt muß mid)

son 8 bid 12 Սէր pergeñó unb »on 2 bib 5 Սէր (Ra^mittagb in meinem @cfd)äftSjimmer entgegen, ^ei bicfcr Gelegenheit тафе іф wícberholt barauf aufmcrtfam,

едабтоѵ amabile, рахадібтоѵ quod beatum praedicari potest vol debet. xaï yag sön то едабтоѵ то ты owi zaXòv xaï aßgöv xaï теХеоѵ xaï paxagiorèv. „benn bas

Diesen Zusammenhang können wir auch so aussprechen, dass die kubische Gleichung drei reelle Wurzeln hat, wenn TV für keinen oder vier reelle Werthe von tp verschwindet, dagegen

гіфінпдеп unb feiner (ՏօքՓէՓէօ, in feinem öffentlichen unb ßSuiltcßcn Seben, in feinen mit angcborner Stanbßaftigfeit «erfolgten großartigen planen, in

tuaginta unb bent ©pang. gemäß, ben feine beiben Sorgänget піфі aufgenommen paben unb аиф bie beiben anberen ©obieed піфі fennen, mit 130 Șaptett §гоірфеп