3 & í) r e ê li c r i ф է
ü b e r
w Toruniu
ins Ș5ntfllid)f (¡Jijinitnfitun
in
(£ «j n i է ձ
in bem Sdnitjaljre ÍS5& — 53, mit weitem
511 ber vffentlíýen Prüfung am 2» 2luguß
unb
ju ben (Sd)lutëfeierlid)feiten nm 3. Չ1սցսք1 c.
crgebenft cbtUbet
ber director beg @i)mnciftum$
Dr. Հ ^rü^geinann.
Ouaestionum de adiectivis graecis, quae verbalia dicuntur, pars altera.
Scripsit Dr. Henri cus Moiszisstzig.
N r o. XXXII.
>ан
*
ш^із«=» я
6 Р Jt i
(Ștebrudt út ber žBudjbrudem bei ß. 8 * фягіф.
1853.
DE
ADIECTIVIS GKAECIS,
QUAE VER BALIA DICUNTUR,
PARS ALTERA.
SCRIPSIT
Dr. HENRICH MOISZISSTZIG.
CONICII . TYPIS F. F. HARICHII.
MDCCCLIII.
L
obeck.
Abhinc annos novem fundamenta lacere ausus sum rationis, quam nemo, quod sciam, -ante wat ingressus quaestionis de grammaticae parte quadam inculta atque deserta. Vim dice adiectivorum verbalium in toç desinentium, potestalis varietatem, leges potissimum, quibus passivae significations atque potentials contineatur diversitas. Quantum profecerim, aliorum S'il iudicium. Ne longus sím, viri docti quamvis frontem, ut proocmii verbis utar, in his iudicandis remiserint, atque adeo in optimám partem acccperint, ob temporis iniuriam tarnen rei ultima manus accedere non potuit. Nunc quoque non propositum est nobis, operí finem i m pon ere, sed nonnulla tantum aducere, ut reguláé in medio positao magis magisque con- firmarentur. Ad earn rem Platonem * ) ¡Rum divinum mihi sumps! perscrutandum, ut viderem, utrum apud philosophise princípom praecepta observata an neglecta ínvenirentur. Ne autem ,iam dicta repetentes operam perdamos atque lectorem defatigemus, rei studiosos ad common- tationem ipsam ante lios novem annos foras datam prorsus delegamos. Missa faciamus, quae disputări pussent de derivatione, de sigmatismo, quem dicunt, de inotione et accentu’atque
«tatim ad usum et significationem adiectivorum transeamus.
*) Omnia fere legi, quae aut Platenia aunt aut nomine ejus feruntur. De legg. librum omisi, Quod Stallbaumio duce, elegantíssimo atque doctlssinio Platenia editore, carero nolüL 4
**) CCCL. fere exempla reperi.
Particula I.
Adiectiva V erb alia in Te ' oç e xeunti a.
Usus borúm vocabulorum apud Platonem celebérrimas. ** ) Ñeque tarnen in omni
bus librorum partibus aequabiîiter fuses est eorum numerus, sed saepius in levions mo
tionem subtiliorem atque accuratiorem. Nihilominus aut ad ornandam aut ad variandam orationem alia in eorum locum vocabula substituuntur, id quod evitări non potest, quum ipsa a sermonis consuetudine abhorreant.
A. Quae variandae orationis causa substituta sunt.
soixsv, šípy, [isvstsov sb ai. all’ sî ôoxsl, туѵ 0’іуы, ov ты noisiv. Pol. 328. В.
— où XQV та Snia anoôiôóvai ¡laví.VTi. Pol. 331. C. et panels versibus interjectis ánoôo- Téov ժտ ys ovô’ OTCtoÇTiow tóts ottóts tiç [տղ Otoipoôvcùç алаітоі; ՜ 332. A. — vtolç syiTnoię алодоттоѵ 5 ti âv tv'xți ôcpsiló[isvov’y Pol. 332. B. et aliquot vers, interj. ôlxaiov, то тсgoçîj- хоv sxátiug ànoôiôóvai. — ô? ô’av -9-ыѵтаі, noirpiíov toIç ао'/оуЬѵок. Pol. 339. C. sed 339. D. toïç ős àoxouévoig őíxaiov таѵта noisïv. — тоѵто пoiiyréov slvai ты тртоѵі.І. Pol.
340. B. sed 341. В. őíxaiov stivai ты туітоѵі noisïv. — xaí тыv [isv ауа&ыѵ óvóévá allov аітіатёоѵ, тыѵ ôs хахыѵ all* сітга ősi &¡ts1v та ama, all’ ov тоѵ O-sóv. Pol. 379. C. ubi manifesto ősi idem valet, quod adj. verb, „bonorum quidem auctor nemo alius dicendus, nisi deus, inalorum autem quaelibet alia, praetor deum, causa quaerenda.“ — Tí ovv îjpiïv sti lomov slőoí; Іоуыѵ л é oi ooi^ojisvotç oïovç ts Isxtsov xaï [Ц ; nsgï [Jsv yàg S-sűiv ыд ősi IśystiS-ai STOiȚiai. Pol. 392. А. р.$та օղ i.iovr>ixr¡v yvij.vaiíuxíj .ílocmsoi oí vsavíai . tí ¡ví¡v ; ősi [Tsv օղ xaï таѵті[ axgtßoig Tgécfsti&ai sx лаібыѵ ôià ßiov. Pol. 403. C. ősi Ժ’ оѵт ¿nai
vst v то TOiovTOV OVTS vnolapißâvsiv, sîôog yào xoivòv [tovtiixîjç [isvaßâllsiv svlaßqiéov, tóg sv оіы xivôvvsvovTa. Pol. 424. С. оу Հօղ anoxațivsiv . цхівта vr¡ тоѵ dia, sepy, лаѵтыѵ ало- x[17[tśov. Pol. 445. В. Bekk. emend. ; 11. omn. anoxvrptsov. —
B. Vicaria cor um, quae non reperiuntur.
aiiVTjșiovTjtsoc . avôgï ¿оытіхы ov nqsnsi ацѵтцхоѵтіѵ etc. Pol. 474. D. — ávauvij- ôtéoç . áva[iiiivr¡tixsiv tis ôsýtisi. Pol. 474. C. — anoifaviéoc . xaï ты іоуы ősív ãnoipaívsiv.
P
ol. 473. А. 11.
vacill. ;
plurimi quidem օղ pro őslv. — ß
sß
atonéog.
ősi օղ то¡
isvct тоѵтоßsßaiâitiao&ai лада тоѵ lóyov. Pol. 461- E. — ôislsvtiTSOg . ôsl yàg ôislOstv îjpiâg xaï тоѵд svavTiovç lóyovc. Pol. 362. E. — 'ÇvvazTsoç . (tivvaxTÉoç a Luciano demum eííictum) allà ôsl sx лоііыѵ avw 'Șvvayayslv. Pol. 488. A. — ȘvpupvlaxTsoc, ÇvvJhjgsvréog . хата ts nóhv [isvovtiaç się 7ivls[j,óv ts lovdag xaï "£ѵ[ирѵІатт$іѵ őslv xaï ȘvvDrjqsvsiv óitinsg xvvac. Pol.
466. C. — օր/.ղտտօց ., ода օ՛ղ, si TOióvős тіѵа таблоv ősi аѵтоѵд iýqv ts xaï oîxslv. Pol.
416. D. — ngonaiősvTsoQ, ngoßl^éog . та [ssv тоіѵѵѵ Іоуідріыѵ ts xaï утыцтгоіыѵ xaï ла- ճղց TÏjç ngonaiâsíaç, r]ѵ րղց ôialsxTixÿç ôsl лдолаідтѵ&уѵаі, лaitiïv ovtii ՛Հող nqoßâllsiv.
Pol. 536 D. — rfiTŚoę, ngolwtrptśoę . ov yág лоѵ sxsívcov ys, ыѵ nqolvmyUrpvai ősi, ղ թղօտ туайтуѵаі. Phaedr. 258. E. — cxsvatiTéoç. . yoi¡ tixsváÇsiv. Alcib. I. 117. C. — oxottijtsoç . tixonslti&ai '/օղ. р0]. 343. D. — ősi tixonsiti&ai. 346. D. — tiTscpavanéog . тло šxátivov ôoxsï tio i xqîjvai бѵсіраѵыЗ^ѵаі; Pol. 468. В. — tiipalcśog . nsgï å îjxitiTa ősi tiipállsti&ai.
Pol. 451. A. — cpavTsoç . ôsl (pavîjvai. Pol. 474. C. — (pvlaxTsoç . отаѵ օղ ôqénavov âéy
(pvlÛTTSiv. Pol.. 333. C. — iprjtieiç ôs xaï dtiniôa xaï, Ivgav отаѵ օտղ (pvldnsiv xaï [iqôsv
հՕհտՉ-օա ՅհՅՅ. I). — ovxén ыоѵ дйѵ tpvXaȘau 345. C. — d^i&(iT¡iéog .. dçe&feeïv беірвг г’dyathx xcà регдеіѵ. Pol. 348. Ľ. [isiQijcíoç guidom in veni tur ct hoc quoque vocabulum drcuisse videtur Plato, ob cam rem, quod ауіУ^тцеод ab usu alienum pluribus verbis em
peñero conclus erat ; aliis eniin loéis haec adiectiva cumulare non dubitat * )..
*) Pol. 413 in vigin ti tribus versibus quattuórdccim, 421 iti noven։ versibus quinque, Gorg. 507 in quinque versibus sex reperiuntur.
dvofiokoyr¡véov Pol. 452. E., quod Stallb., codicum differentia non adiecta, Schnei
der, âv òfi. Vind. F. subiuncto, récupérant, et аѵео<№р.еоѵ Phileb. 63. C., cui Stallb. Flor..
В. SQWti¡téov adiunxit, a lexicographis non prolata.
De structura adieetivorum iliud modo adnioneamus, multo saepius impersonalilor ea dici, quam personaliter, utramque iungendi ralionem aliquot loéis inveniri commixtam, neutrum denique pluralis pro eodem genere singularis posit um nusquam in Platonis libris reperiri.
Particula IL
Adieetivorum verbalium in ifioç desinentium, quae vices in toç terminatorom tue—
antur, perpauca modo reperimus et ea quidem aut potential! aut Participii Praes. Act. sig- nificatione praedita.
d¡i(fizfirpd¡<n¡Mv quod in controversiam vocari potest, dubium.. tí ovv tov '‘Ецыта ; nÓTBQOv (f ùfifv ilvca гшѵ պսք içfávqoíptov, f¡ тыѵ pdj; Phaedr. 263. C. quid porro amorom ? utrum ambigui generis, an alterius esse dicimus Ficv — dfUf^i¡vi¡ai(M>v ős tÍ[ç ра^цд yevo- țisvTjC, ôiêxQivs то vdTSQov êçyov. Menem. 242. В. — yakenòv xaí арцл^трт[Сці.оѵ ö xsktvu Ծտ Gxonsïv. Phileb. 24. A. —
аѵѵбіроѵ efficax. ríva mônov ù>ç oãôtá те xaï аѵѵбірштага ретавцшцщОетае. Pol.
518. D. quam facillime et efíicacissime converta tur. Fic.
egéiptpov contîgnationi aptum. őévőoaiv eíç oîxodop/ijdsig едегрірмѵ. Criti. 111. C.
îdatpov sanabíle. oí r)' d v láatpa pév, р-syáÂa őé őó'^toöiv í¡paQvr¡xívav apaQvŕjpaia.
Phaed. 113. E. sanabilia quidem peccata, sed ingentia. Fie. — те Idoipog eáv те avía
me óoxij eivai. Gorg. 526. В. —
пооеѵвіцоѵ navigabile, тоге yàgt nogevăipov žzeí nékayoç.. Timae 24. E.
G carii ¡то v stabile, ууоѵреѵоі, шд žpoi ôoxeï, аѵто títáötiiov ecvai. Theaet. 180. В.
tollunt illi et in oratione et in animis to ßéßaiov, propterea, opinor, quod to ßéßaiov pu- tant esse Gidrkipov Stallb. — ovxovv xâv e'í 7W¡ percÄapßdvew avT¡¡. xívi¡0ig бтабеюд, oväèv
2
&v аготгоѵ ijv tíráffijjbov avti¡v nQoțayoQsveiv. Soph. 256. В. quin etiam si quo modó feci peret ipse motus statum, nihil absurdum esset motum nominare stabilem. Stallb.
XQfapov utile. Sexcertties oppos. «x^otoi.
Particula III.
idem vocabulum utramque vim induat et passivam
Simplicia.
spectant res sensibuS subiectas.
i.
A. Aginen agant, q'uae
«íesnk captus, electus, N֊
VOVÇ, tOTí áé aíçetoí. Menex. 238. D. „Ш erblidje ball) gemähte" Schleiern.
Caput I.
De vi potentiali et passiva simpTicium et parasynthetorum.
Praeceptum primarium in medio posuimus illud :
1 Adiecliva verbis finítima, quae sub sensus cadentiä vel ab iis orta significant, po
testate passiva praedita sunt.
2 Adiectiva verbis pŕopinqua, quae animi mötus atque agitationes exprimant, potentials sunt significationis.
Haec lex ne Platonis quidem 'dialógig inclíhatur, quamvis philosbphorum sermoni nonnulla sint condonanda; hoc enim proprium est eCrum, pauluíum a cornmum more ver- borum aberrare. Excipitintur omnia, quae a pervulgatissimis corporis effectionibus Originem trahunt. Ñeque desuní, quibus corporis et ailimi functiohes confundantur,, quum altera notio in alteram tränseat; unde fit, ut i՛
et potentialem.
De significatioiie adiectivorum verbalium in то 5 cadentium.
Ilia qțuidem, quae iàm dis|utavimus, fùerint nobis, tamquam levis armaiurae, prima orationis excursio : nunc cominus agamus aggrëdiamurque quaestionis summám.
Significationes qUattuor Mec adiecliva sibi vindican!, quarum principes passiva et potentialis; alterum locum Participii Praes. Act. tertium denique Part. Fut. Pass, obtinet vis * ).
*) Usus adi. verb, in toç cadentium apud Platonem pertenuis est.
Simplicia et parasynthela omnibus illis significatiOnibus uti possunt, ceterorum vis
ex compositions ratione pendel.
¿rtróç tactos. nvgóç те yév-ղ noXXà yéyOvsv, olov <pXò£ то те апо TÎjç qXoyòç àntóv.
Timae. 58. C. flamma et quod ab ea est accensum. Fic.
yeviijióç factus. то уеѵѵцтоѵ âify і*ет * «k^tfeeeg neßiXijniöv. Timae. 52. A. ge
nitum opinione compreheridendum. Fic. '*«i тоЪто fròv ԺՀ ты yevvrýitň паѵіеХйд nßogânieiv ог>х ť[V ôvvawv. Timae. 37. D. êou ôè іЫы ßiv уеѴѵтры hsgíbôoç. р0]. 546. В.
è գՀ> ó ç coctus. onvóç assus. օԽ!)ս у ág, Sti sici ЬтдатІіад sv Tatę тыѵ удыыѵ ебтіабебі ovié i/ßvOiv avTOvç sdiiã, оѵте è<f&oïç хд sadív, áXXà ¡rovov ômoïç. Pol. 404. C.
хХцд&тод sorte creatus. tovç xXijqmtÒvç ßatiiXéag ձլա xa i ïsgéaç, xal iińijgŚTaę аѵтыѵ бхептеоѵ. Politic. 291. А.
zTTjtóç paratas, nãç navil övfiovtai xai ѴоѵіЬтеХ, ôîjXov oil ¿ç տ՚§ snipsXsíaç хае lia&ýtäag xTijTÍjç ovtirjç. (aôixsíaç) Prot. 324. A. tamquhm s’i de industria atque disciplina parata esset.
¡irzcóc mixtus. то ôé ye (foßsto&ae iovç doqovç enl iàç agyàç àyeiv, aie ovxéie xext/¡[iévi¡ ànXoõç те xal ávsvsXç tovç toiovtovç avôgaç ãXXà fiixiovç. Pol. 547. E. non iam habens viros simplices et constantes sed mixtos, ¿v ты [пхІы тоѵты ßtco. Phileb. 22. D.
hac in vita permixta. Fic. ¡A Çjjtsïv êv ты аріхты ßigc %՜ áya&òv aXX’ êv ты [ліхты. Phileb. 61.
В. то TQÍTOv 'то /мхтоѵ ex "’TOVTOiv afMpoTv. Phileb. 25. B. tov ôè 6<pôvôvXov ¡jlixtov ex tov- Tov хаІ аХХыѵ 'уеѵыѵ. Pol. 616. C. verticillus autem ex hoc aliisque gencribus mixtas.
то ôé ýe ov ріхтоѵ ațMțieXv' terror yÒQ З'щш nov. Soph. 254. D. Schleiern։, ita vertit;
,,Լս5 Ջ ciente aber » e r e i ň b a r mit beiben. 2)‘tnn fíe ft n b bod) beibe?" minus accurate, at nobis videtur. Tria gravíssima, paulo ante loquentem facit Plato hospitem, de qaibus dispalaverint, fuisse то öv, ‘біабіѵ et хіѵцбіѵ, diwíiv autem et xívr¡6iv misceri non posse.
Tum pergit: то ôé ye öv etc; %Ens vero utrique est mixtum. Quod ad confirmandum ad- dil: ебтоѵ yŔQ պյպ>ա hov. nam sunt, ut opinor, ambo.“ Ceterum ex iis, quae proxime deinceps adduntur de natura tov ovtoç et тоv цц övioc, vocabulum ita accipiendutn esse, satis apparere videtur. то ô'e ¡пхтоѵ е^ 'шѵ xal то 0едц,а ՝í¡v. Timae. 76. В. quod ex iisdem, quibus et cutis, erat permixtum. Fic.
(гіб&ы'тод mércédé conductus. оѵте yàg cpavegüç тідагтоцеі'ое тîjç agyíjç ëvexa рлб&оѵ [тіб Honol ßovXovvai xsxiŕfi'jai. Pol. 347. В; ol ói¡ пыХ'оѵѵтед щѵ ičfi idyvoç ygsíav хехХцѵтаі [Мб.'Ttotoí, Pol. 371. E. p-coHmovç xal hïjraç. Politic. 290. A.
o v о/л «б т ó ç nominates, darus, el'ç ye таХХа n avia ix тоѵіыѵ ol ёѵѳцабтоі yl- yvÔVtai, éx тыѵ eniTijôev&àvtœv ёхабта. Each. 183. C.
nXaOTÓçj fictos. то fyjvOsTOV ՝_xal пХабтоѵ՝, S ól¡ axevo'ç tßvöß-âxüßevt Soph.
219. В.
nTSQtotóç alafas, паба (ipvyij) yàg í[V то náXae птедыту. Phaedn 251. B.
бхеѵ a6ióç lletas. qvrsvTÓ ç natus. л«ѵ то qvieviòv xal „то бхеѵабгоѵ ô Xo v yévoç. Pol. 510. А. га? тоіѵ бхеѵабтыѵ 6xtaç. Pol. 515. C.
сínagióç satas, бпадтоі те xal avióyHovsç. Soph. 247. C.
6yi6ióç fisses. nÓTsgov ovv ßovXee ты буібты те xal ты хаХоѵціѵы [M¿VV%e ôiaigsXy
аѵтуѵ g Tg xoivoyovía те xaï ISioyovta. Politic. 256. Ի. višne՛ dividere ungulis binis (As
sis) etc.
rgzróç liquefactos. оба l'zrô ретaXXeíag Іодѵттореѵа öreged xaï оба tyxrà yéyove.
Criti. 114. E. quae solida et quac liquefacta.
тдутод perforatus. xoXXyróg conglutinatus. ледіхаХѵрратаоѵ ժտ та jusy òXóoyiora,
‘íwítaa ժտ srsga' rwy ժտ tfvv&érwv та ре ѵ тута, та ժտ àyev тоубі-ы; '§vi'Óst¿ ' xaï тшѵ атду- тшѵ та jusy vevgiva ірѵтшѵ ex y уд, та ժտ тдіуіѵа' тшѵ ժտ тоіу.іѵшѵ та jusy vôaoi xaï yÿ xoX- Хута, та ժտ aura a ¿rotę öwóetá. Politic. 279. D. E. vestimentorum autem alia ex toto con
secta, alia autem composite ; compositorum autem alia perforata alia non perterebrata con
nexe; illorum vero, quae ex pilis sunt texta alia aqua terraque conglutínala alia sibimet ipsis connexa.
уѵтод liquefactos, seto ժտ őrs vortôog ілоХеир&еібуд унту yy yevopévy di à лѵдод, őtav ipvyß-y, yéyove то péXav удшра s'yov Xí&oç. Timae.. 60. D. terra igni liquefacta, gélu accedente, lapis fit coloris nigricantis. та jusy é Хатто v- eyovta vôatoç y yÿç то те лед'і туѵ va Հօ v yévog ånav оба те XííXwv yvrà e’iôy xaXeïrau. Timae. 61. C., vitrea omnia et fusiles iapidum species.
В., Quae animi function es sp e c tant.
ауалутоѵ amabile, oplabile, in quo acquiesci potest. L-lXxißiddy едабтуд опт' ебп v d XX’ g eîç póvog, xaï ovtoç dyanytôç., Alcib. I. 131. E. „mit bem er git frieben fein muß." Schleiern։, ауалута yàg xaï тavia. Hipp. mai. 302. B. et in his acquiescendum.
àXXà p.yv Toiç ye xoivÿ тi поаттоѵбіѵ ауалутоѵ ôpovosTv. Politic. 260. В. illis, qui commu
niter quid agunt, consentiré oplabile. тоѵто готе ydv ібшд xaï ауалутоѵ уіуѵетаі, ýovyía.
Pol. 583. Е. dulce quid atque amabile quies. àXXà x&v el óXíyov sirrt ng Sang âiatțegn уршѵ TTQoßißânai eiç doei-ýv, ауалутоѵ. Protag. 328. B. sed si quis est, qui vel paullulurn nobis in eo praestet, ut alios ad virtutem provehat, content! esse debemus. Stallb. jSt'oç ауалутод. Pol. 619. B. vita optabilis. „ycritűnftigeő gebeit." Schleiern։.
ау а б tóv admirabile, (едок՝) ü-eatóg aocfoïg,ауабтод !)soTç, ду Холод dpoígoig, хтутод evpoÍQoig. Sympos. 197. D. amor sapientibus spectandus, dits admirabiliš („erfreitltd/' Schleierm.) expetendus iis, qui eins expertes, survendus, colendus, qui eins participes facti sunt. tó ye dyaéXóv, тоѵто. ryg уѵбеыд тшбуд тм ауабтм ßovXftai то оѵора елѵ/.еТбЭаи Cratyl. 412. С. naturae parti admiration։; dignae. Stallb.
döxytóv exercendo parari potest. óióaxróv quod doceri, gra »g то'y qUOd disci potest, eysig poi,, еілеіѵ՝, aga ôióaxtòv g аде ту; ý ov ôidaxióv dXX’ döxyróv ; Հ оѵте абху- tÓV оѵте разуто v ; Men., 70. А. ty v d ge ty v paiXyróv eïvai. Euthyd. 247. E. óiőaxróv, paíXytóv hac signif. sexcenties apud Platonem.
ß i to tó v vivi potest, о аѵе'&табтос ßiog оѵ ßiwrog аѵОдшлы. Apoi. 38. А. vita inconsiderate non digna, quae degatur. dg’ or у ßiwtov ypïv ебп jussá poytXygov xaï ôïe- ipttagpévov бшратод; Cri է. 47. Ľ. num vivi potest corpore pertúrbalo?
уѵюбтоѵ. cognosci, ժօ§a-pró у- quod: mente lingi potest. tarai уѵшбтоѵ те xaï
ôo^adròv tò avtó; Pol. 478. A. critne idem quod scienlia ct quod opinione percipi potest?
то pl v navreXmç öv navcsXmç уѵшогоѵ, pi¡ öv åt p7¡dapi¡ novip ауѵыбтоѵ. Pol. 477. А.
omnino ens omnino cognosci potest, шс то ôo'ÇadTov ngòç то уѵыбтоѵ оѵтш то òpoim&èv , ngòç то ы ыроиод-д. Pol. 510. A. ut illud, quod opinione fingi potest, ad id, quod scientia percipitur, ila simulacrum ad illud, cui simile factum, tv уѵатбты reXevraia Հ тоѵ ayatlov idea. Pol. 517. В. in ordine intelligibili suprema Boni idea. Stallb. nadai őt noXvv êyov- баі novov àreXeïç rtjç тог) ovtoç Չ-êaç anégyovtai, xaï апеХ&оѵбаі rgoifrț do'Șadrg удыѵтаі. Phaedr.
248. B. alimento opinabili utnntur. tÙç ôè ovXXaßâ; yvoiciáç те xaï gqràç xaï âXifîeï ôô'Sî]
ôoÇadTccç. Tlieaet. 202. B. ngmrqv plv ада уѵыбтоѵ ті Xéyti. Parmcnid. 160. C. „crfenn?
tares." Schleiern.
èniGTijTÓv mente percipi potest, ыѵ țiiv բՀ sdri Xóyoç, оѵх ¿nidirpá rivai, а д’
èyti елібѵгрт. Tlieaet. 201. D. quae ratione careant, intelligi non posse.
едабтоѵ amabile, рахадібтоѵ quod beatum praedicari potest vol debet. xaï yag sön то едабтоѵ то ты owi zaXòv xaï aßgöv xaï теХеоѵ xaï paxagiorèv. Symp. 204. C.
„benn bas liebenSroerfjje ift bas felig ¿u pretfenbe." Schleiern, náwmv те ái¡ тоѵтшѵ ánaX- Ха^оѵтаі, &¡6ovdí те тоv рахаоібіоѵ jjíov, öv oí oXvpniovZxai '£ыбі, paxagmvegov. Pol. 465.
P. ósivovç y à. g av nageZyev eganaç, ei ті тоюѵтоѵ éavrgç evagyèç éïôuXov nagtiyem eîç oipiv iov, xaï таХХа оба i gad tá. Phaedr. 250. D.
ÇíjXoiTÓv dignum, cui invideatur. еуы поте aov rjxovov peyaXavyovpivov, noXXijv боіріаѵ xaï 'QițXmrrțv баѵтоѵ. Hipp. min. 368. В. audi vi te iactantem, quod sapientia multa et exoptanda abundares, то yàg apa pív то бшра xtxodpgdOai ара де diaigißeiv èv ‘Opýgm то) D-eiovám ¡¿¡Хытоѵ ебти Ion. 530. В. őnóveg’ &ѵ ոօպ, оѵх apiporégœç ÇifKoyrov ебті.
Gorg. 469. A. 'úijXttrròç ыѵ xaï evdaipoviÇópsvoç inò тыѵ лоХітыѵ. Gorg. 473. C.
ІУаѵрабтоѵ admirabile, ovőév -Э-аѵрабтоѵ Xéyeiç. Protag. 318. B. et sexcenties.
рерптоѵ centemnendum. xaï toi ovx av tíg pepmòç pidíiòç 6 тоіоѵтод. Tlieaet.
187. C. praemium non contemnendum.
pidijróv odio dignum. оба vvv drt diýX&opev, ysXoïa pív олоб’ ád3tvr¡, pidrpcà d önóda êggmpéva; Phileb. 49. E. imbecilla ridicula valida autem odiosa?
vspsdíjтоv dignum
,
quod vituperetur.
oiåiv aídygóv,
ovôl ѵеребцтоѵ tvexa tovtovinrjQSTeZv xaï dovXsveiv xaï egadrrj xai паѵті aví)Qí¿nm, Euthyd. 282. B. non est turpe ne- que vituperabile huius roi causa (consequendae sapientiae) obsequi atque servire et ama
tori et cuivis homini.
votjtov quod intelligi, cogitar! potest, pári¡v ёхабтоте eïvai ті tpapsv eíôoç èxá- бтоѵ vorpóv. Timae. 51. C. temere semper iudicamus esse cuiusque speciem quandam sub intelligentiam cadentem. Stallb. goiov ögarov та ogarà negiéyov, еіхыѵ rov voltov -ÍXeòç aídS-TjTÓç. Timae. 92. C. sv те ögam ifiig техоѵба sv те vorpaå avril xvgía. Pol. 517. C.
ipsa
(
idea)
in loco visibili lucern creavit,
in intelligibili ipsa regnat. F
ic.
xai оѵтатԺՀ
töpev voTjTov, то Ժ' ooacov txaX&japsv. Pol. 524. C. voijra arta xaï абырата eidiț. Soph.
246. B. „gemiffe gebeníbare unb untőrp erliche Չէէ cn." Schleierm.
3
naidevróv disciplina parar! potest. diavoeirai naideѵтдѵ élvai адыдѵ. Protag.
324. В.
ßnovdaßrdv expetendiim est. cnovdagoțiev zai тдѵ (foövgßiv zoii такТм паѵта րձ
■zaf..á, őri to еду o v аѵтшѵ zai rd Szyovov ßnovdaßrdv eon, rd âyaíióv. Hipp. mai. 297. В.
quia opus eorum atque quod ex iis natum, bonum, expetendum est. „ber ЗЛЭДе tocrtí)."
Schleiern.
хддбтод ulilis, bonus, quod sexcenties adiectivo novggóg oppositum invenitur, om- nem fere verbi náturám exuit, atque solam pacne vim adiectivi sibi vindicavit; in eins lo
cum succedit XQtfiifioç. cf. P. IL
2. Parasyntheta.
A. Quae sub sensus cadentia spec t ant.
аѵадпабтод rap lus. releyvgßaßav deyOgvai ind rov Bogéov àvúgnaOrov yeyo- vévai. Phaedr. 229. D.
and5ètog sepositus. diyovßi մտ, dtțiai, nvtç ’Op/ggidüv ez тыѵ ãnoOémrv епшѵ di'о տող elg rdv ’Boma. Phaedr. 252. B. ex reconditis carminibus, „mťbefamtt." Schleierm.
dipevog dimissus. neguóvreç упіоѵпа ыдпед dtperoi. Protag. 320. A. tamquam e- missi (a pasture), ãiférmv ovrav таѵдыѵ. Criti. 119. Բ. tauris emissis. „quum tauri libere pascerentur.“ Stallb. örav dè Цуц [itv Հ дырд, тоге ijäg aiférovç vsțitO-idai. Pol. 498. C.
quum autem vires defecerint, tum dimissi vivant (i. e. dimissi a magislratibus et imperils tolique philosopliiae dedili).
ezraróg porrectus. öíhv ԺՀ iigzog rd бшра eß/ev, ехтата re züXa zai хаіитта e- (țvde rérraga -9-eov prp/nvr¡oa¡iévov лодеіа. Timae. 44. E. in longum porrecta et flexibilia membra. Lob. Paral, pg. 497. x»Xa éztará quae extendi possunt. — Nae ego longe ab- sum, սէ credam, meam rationem atque doctrinara esse ab omni errore vacuam.
i''¿(fl) то Q innatas, то vio dè аѵты id avánaXiV lévai ž"§ aváyzgg ețațmov yéyovev.
Politic. 269. D. o едыд ¿'¡ufinoç. Symp. 191. D. in àváyzgg ețupvtov. Pol. 458. D.
énaxróg adductus, alienas, еыд dv fiaviag nkqgwßy énazrov. Pol. 573. B. dum se aliena insania repleverit. %ցպß&ai ¡пахты. Pol. 405. В.
éneígazrog invectus. едыд déj őri éggel eȘtoSev zai oiz olzeia éßrlv Հ gog аѵтд ты dy ovii «ZZ’ éneígazrog dia тыѵ оѵоцатыѵ. Cratyl. 420. В.
^тфрпхтод, ßvp,fiizrog commix tus. бѵщигюѵ то vm eoize yiyveß&ai n vaxó v.
Phileb. 46. A. rà dè тыѵ Çvppázratv éz yífi те zai vôaiog ßcopârmv. Timae. 61. A.
^vpnpvrog, біркрѵгод ínsitas, 'ȘÎ’apwov ezâßiw zuzó v. Pol. 609. A. ^ѵ/мрѵтш ôvvapiei. Phaedr. 246. A. %Ѵ(мрѵтоѵд ¡¡dovág. Phileb. 51. D. ßvfinaßav yeigovgyíav ¿íg
neo év ratę ngá^eoiv évovßav ßvfjnfviov igv ¿nißcgugv ztzigviai. Politic. 258. E.
■Çvvderóg, ßwderâg. cf. III. 1. 1. a.
9
«
ïvv-9-ето ç, tfvv&eroç compositus. та Çvv&era navra dzeívq те zaï oízodop^para zoi aptpiicîpaca. Pol. 381. A. composita omnia vasa, ты pív "ßvvreä-évTi zaí "§ѵѵ9іты övn- Phaed. 78. C. ov ýáôiov ãíâiov d v ai. бѵѵ&етоѵ Iz тголлйѵ. Pol. fill. В. hand facile sem- piternum, quod ex mullís compositum, сыра аѵѵ&етоѵ ez гыѵ аѵтыѵ. Phileb. 29. Е. öúv-
■dsTa ez pi¡ сѵѵто9еріѵыѵ liât] yevõv. Politic. 288. Е. species compositac ex gcneribus non composais.
ледіалгоѵ suspensum, amuletum. оѵте rpÚQpazà övre zavdeiç оѵте тораі ovó’ av í-ti iodai аѵтоѵ óvói педіапта ovŕfiei. Pol. 426. В.
íT í p í /j о Tpi o g infama tus. то óè тыѵ асрдоѵыѵ те zal vßgidT&v píyoi pavíaç պ trípodo à ýdov}] хатеурѵба лед^отртоѵд алтріуйртаі. Phileb. 45. E.
TTQÓZQITOÇ electos. tz тыѵ лдохдітыѵ лдохдіѵаріѵоѵ etç p.eííovç те npàç zaOi- Oiávai. Po). 537. D.
OvçnadTOç contractus, бѵѵекхыѵ 71 av ca. հօ 9 с ѵ то őéqpa í; cl ттрѵ yaGiíoa. մ ат vi) та вѵслабта ßakâvna. Sympos. 190. E. contracta marsupia, cf. Lob. Parai, pg. 490.
VTteoßaTOQ transposons, vnegßaTOv ôeï 9-eïvai êv ты atipan то аім9іок. Protag.
343. E. hoc аіа&еыд transpositum esse in carmine, cf. Stallb. ad h. 1. et Lob. Paral, pg. ՛ 484.
B. Quae animi functiones spectant.
аѵарѵтрТтоѵ quod memoria revocări potest, aça dióaziòv í¡ ov՛, պ S vvv df¡ êZé- yopev, avapvrpíióv ; Men. 87. В. vel, ut eo o tamur vocábulo, quo p a ullo ante declara vimus id, quod discere vocamus, num recordatione quadam continetur. Stallb.
avezTÓv quod ferri potest, wç Ժ’ avtcoç ipóyovç výepovTOc pív oîz ¿ví-ztovç, eîç dè pe 9-7]v iovTOç norię ты pr¡ aveza» ел aïttyei naqqrjnía zarazo oñ z.al avanenrapévß /рш- pévov. Phaedr. 240. E. vitupera tio sobrii non ferenda, ebrii autem non modo non ferenda etc. ovâè avezTÒv cíVmç Zéyeiv. Theaet. 154. C.
ênoveíôi árov quo d contumelia afficicndum est. го yàg àyvoëtv ѵтгао re zal dvao
¿izaÍMV те zal áőiztov néoi zal zaz.Grv zaï ауа9шѵ о íz eztpevyei ríj аЦОе'іа p-կ о íz enoveí- ô«iro v eivai. Phaedr. 277. E. „bciS tft itt bcr Xíjiit búg allcrfdjínipfíídjftc." Schleiern. avn¡ il ça Հ ayvoia тыѵ zazóív ama zaï կ inoveídiffioç ¿pailla. Alei b. L 118. A.
хатctyекабтоѵ ridiculum. T¡dr¡ лылоті тоv yzovóaç аѵтыѵ Xóyov dlôovmç ov za- TayéíaríTOV, Pol. 493. D. num iam audivisti rationem eorum non ridiculam? то хатауі- Імбтос у s vía liai. Lach. 184. C. et sexcenties.
реталеіеітоѵ cuius sententia mutări potest, zal to plv azivrpov лп9оТ, то âè
реталеібтоѵ. Timac. 51. E. Blud quidem persuadendo mover! non potest, hoc autem mu-
labile.
naqaôotov, TtaqaXuTttóv quod communicari, tradi potest. Հ ov Ttaqaőotov toino ùv&QtoTtto oîiôè naqaXrpttòv äXXo naq äXXov; Men. 93. В. „ober ob bicí níd)t mittí)etíbar ijł unb ntd;t übcrträglid) yon einem auf ben anbern." Schleierm.
nsqiX^ntóv comprehensibile, to ¡ttv ԺՀ voýtíst, ¡ist« Xóyov nsqiXipttòv así хата tattá óv j то Ժ՞ av ddgg etc. Timae. 28. A. cf. III. 1. 1. a. v. yswipióç.
Caput II.
Iamiam enumeratis exemplis, sequitur, ut sermoncm ordiamur ab illis, quae vices tueantur eorum, quorum potentialis vis usu non celebrata esse videtur. Quae ratio etsi primo adspectu habet, quo se magnopere commendet, tamen magnis obnoxia est difficul- talibus. Etenim non desunt, quae, quamvis diligentissime excusseris, in alias atque alias res accommodari possint ñeque intelligantùr, nisi ex complexu verborum.
§. 1.
axTÓç actus. o Goifitíiyg тѵууаѵеі шѵ y.ámjl.oç тшѵ аушуіцшѵ. Protag. 313. C.
аушуіцод qui duci, rapi, regi potest, аушуіца res, quae importări possunt vel imporlantur, navi invehuntur, omnino merces.
аІштóç captus. «22« [iqv ovtííav у 'eyоѵта ՞/ovGov % nvoç «22%; хтцОешд ott ’ sv- álonov ôfiotuùç owe akóvta f.v^tza'/úoiGwv fjyrfistai. Phaedr. 240. A. puerum, qui aurum vel aliud quid habet, ñeque capi noque captura traclari posse pulabit. Vocabulum ¡itm- ysíQurtoç oranino desideratur.
ag/iotíTÓç iunctus. T« ժտ ys (f№vr¡ívia õiaipegóvmç тшѵ «22ыѵ otov ôetípiòç őict
лаѵтшѵ wyjrtțvrptiv
,
ó’ )G
t8
avev mvòç аѵтшѵ aőívarov«
qiiotteiv xaï тшѵ alj.
uiv trsnov ètéqoi. Soph. 253. A. vocales tamquam vinculum, sine quibus ceterae literae iungi non possint.
ysvijTÓç factus. մ; ôvvarà таѵта ylyvetí&ai, « tív enrameiç. Pol. 473. B. qnem- admodum, quae tu praecipis, fieri possint. то í то ovi ' «яо22«л9 ai оѵте yíyvetí&ai ővvavóv.
Phaedr. 245. D. hoc ñeque perdi ñeque nasci potest.
ôiáxgivoç selectus. orte aga mV ngoçnoiovpevov uxtqòv մ vai, оѵта մտ լպ, xaï Tav ¿ç ulrftûc, оѵта oióç те etívai áiaxgívsiv. Charra. 170. E. discerni ab eo non poterii, qui simulat esse, a vero medico.
ey.jiazToç expressus, отаѵ Ժ * ÿ-al.sirpO-ÿ J¡ ¡j.i¡ oľóv те /е'ѵутаі exțiayîqvau Theaet.
191. E. quum autem exstinguatur, vel exprimi non potuerit etc.
èxTÓv signif. „quod halieri potest“ apud Diogenera demum Laertium, levissimum ilium compilatorem (bona venia dixerim) invenitur. ovxém gáâiov è’yeiv 5 ті tiç еигтр Pol.
348. E. „îtîd)t Icid)t ettodo չս ïjaben." Schleierm. пес ita comparatum, ul quis facile habeat etc. Stallb.
*
èvraróç intentas, snsiôáv rig Holtai avrovç, olov ïrsçl уму iov, si olóv те sg rovás iov xvzXov годе то ушу іо ѵ тоіуоіѵоѵ tvraUyvai. Men. 87. А. num in hune circulam triangu
lum intendi possit.
sní-Dsrog appositus, adieclus. тоѵтшѵ y ci o goi алаѵтшѵ тыѵ óiavoyijánov те/o g ž- nirtd-ÿvai ä p sv s/iov áôvvarov. Alcib. I. 105. D. his cogitationibus a te sine me finis im
pon! non potest, то y«Q ctQsvîjç ¡itoog «օտրՀց sïôti diáifoyov slv aí uva ryónov toïç л s ol fáyovç â/jcyigßyiynzotg zaï (iá).’ svtní&srov nyòg rag тшѵ поХХшѵ óó'gag. Politic. 306. A. fa
cile a dialecticis et eristicis (Stallb.) invadi potest.
snitaztóg instructus, mandatas. alX’ oix aȘiov avôyátii zazoïg zayaDoïg žm- TÚTTSiv. Pol. 425. D. non est, quod praescribatur.
xaráoysroç retentas, ovxsn oioí т r/tíav tov yé).ona zaté/siv. Lach. 184. A.
Xsztóg dictas, collectas. (Apud poetas plerumque negationibus coniunctum po- tentialis est significatioms.) tínsy r¡v ôvvaròv aim IśysoDai. Theaet. 202. A. si fieri pos
set, ut diceretur. out’ sxsïva avsv тоѵтшѵ Svvarà Izavüg ).sy,')í¡vai. Timae. 61. D.
oizr/róg habitates. ávtv tovtov (vó/iov) (isrà svvo/iíag aövvarov olzsïv. Hipp.
mai. 284. D.
noir/róg factus. si nyoçtri oioí те sGțisv aim noisïv naoayíyvtcDai szsívm. Lach.
189. E. si praeterea a nobis effici polest, ut illi insit. бгціюѵууоу оѵ ¡lóvov navra ológ is dxsvr/ noiÿcai. Pol. 596. D. non modo omnia utensilio comparar! possunt. ý oix alnDávsi, ön za v aim g o lóg те s՝ir¡ návra ravra noivai. Pol. 596. D. yáôia noisïv [M¡ slôón ттуѵ a)n¡&síav. Pol. 599. A. facilia facta homini veritatis ignaro. Sn ó՝r¡ rvyyávsi sniffrá/isvog ù>ç oïov те oțvrârijv xai ßayvrar-ijv yoyiïryv noisïv. Phaedr. 268. D. quo pacto fides acu- tissimae fieri possint.
nyógyijrog quem alloquimur, salutamus. ovo/iaötóg vocales, nominates. (Apud Homerum atque H
esiodum negationi coniunctum significatione „
nefandas“
legimus.) «¿
to
YKQ xaí) avrò sxaorov óvódásai /jó pop tïy, nyogsmtïv ôs о óó tv o żźó ôvvaróv, oliv)’ oig ïcriv, oiv) ¿c ovx sor ív. Theaet. 201. E. unumquodque enim per se modo nominan, nihil aliud autem addi posse.
Ov[i[iixioç corn mixtes. ósí'Sftv nota noíoiç cv/irțaivtî топ’ ysvmv zaï noïa аХХт/Ха ' ov òtysiai; zaï ԺՀ xai ôtà narrow si (ívvá/ovra varr’ s&rív, աօրտ ov/i/iíyvvrtílai âvvarà slvai;
Sopli. 253. C. demonstrare, qualia genera congrnant etc. atque num sint, quae ita conli- neant, ut possint commisceri ?
OvV&svoç composites, ¡lazayíav ys Xéysig гур ’Лбласіар, si yvvy ovda roiovrovg Xóyovç olá г ¿Orí сѵртіЖѵаі. Jlenex. 249. D. si ab ea eiusmodi oradones compon! possunt
(p&syzróę clara voce expresses, slôórsç, õn rot avta olóv r’ stvai ý ý ¡tara դ Dśy- уеб&аі rsXstoç nsnaiôevuŕvov scrip avä-yaínov. Protag. 342. E. baud ignari, talia a viro tantum doctissimo eíTerri posse, „tețj fvld;e Sprüche reten $u lönnen, nur Pent bolífotmnen Unterrichteten gegeben ift." Schleierm.
4
S. &
Iam dinumerabuntur vicaria significationis potentialis eorum, quae oninino deside- rantur, sive res sensibus subieclas spectant sive animi functionibus continentur. Ad quo
rum similitudinem ficta, quae inveniuntur, adiungemus.
a
¡
lwiov(¿¡
mvtíov)
defendi potest.
oï[T
tv yagM
aoaítovi тобоѵтоѵ povov stts- dsițav toíç °EXXi¡6iv, őu хата yr¡v olóv ts a[ivvs6&ai tovç ßagßâgovs oXíyoiç ттоХХоѵс,.
Menex. 241. В.
avafXsTÓv (.xXstoç) sententia mutări polest. «XX1 su xai vív avaJíöífat е^ебгіѵ, it тгд ¿'yus äXXo и ifávai. Protag". 354. E.
avaXij n tó v (avaXt]7TTixóç) quod denuo pertractandum est. <*(? ’ ovv і'т ățiov Titgi dô^îjç avaXaßsTv náXív, Theaet. 185. В.
avsgtj
TÓ
v interrogando perquirí potest,
ovç ovts avsgs6&
ai оюѵ т ебтіT
tsgl шѵХіуоѵбі. Protag. 347. Е. ex quibus requin non possunt ea, de quibus etc.
апаХХахтоѵ (алаХХахтіоѵ) liberări potest. ľ«Q olóv ts aXXtoç aótxíaç anaX- XciTTs6&ai. Gorg. 525. B. aliter ab iniuria liberări non potest.
аладѵдтоѵ (аладгцтус) recusan potest. ¡trasvi t'Çsïvai ärtagvr^yvai öv av ßov- Хщтаі ițiXsiv. Pol. 468. C.
алатцтоv («7r«r^tizóç) falli potest, погідыОт оѵѵ еѵаттатутотедоі s6[ssv. Phaedr.
263. в.
¿TtsQyaGTÔv (ansgyaGréov) effici potest. «XX« ór¡ та [rév ѵбт$да, ш; soixs, ótó тшѵ тсдотідшѵ oíá ts i¡v touto ànsgyà'ÇsOxXai. Ста tyl. 422. D. a posterioribus (derivatis) vocabulis priorum opera hoc effici polerat.
ал обтдтлтоѵ (бтдвлтод՝) amover! potest, ovxovv aç ts (em9Vjuaç) о их av o iot т’ fîțisv алобтдііраі, âixaíuç àvayxaïai xaXoïvvo. Pol. 558. E.
ôiay ѵыбтоѵ (діауѵшбтіоѵ) internóse! potest. Հ ovv olóç ts і'бтаі, «Xr¡í}siav ауѵошѵ іхабтоѵ, Tîjv tou ауѵооѵціѵоѵ օւյօւօստս tguxgáv ts xai p.syáX֊r¡v sv toíç áXXoiç óiaytyvuGxsiv ; Phaedr. 262. A. num ab eo maior minorve similitude internesei poterit?
ôiaXsxTÓv (òiaXsxTsov) serme haberi potest, ovâsv [tãXXov olóv ts àtaXsy&ijvai Հ toíç оібтдыбіѵ. Theaet. 179. E. non aliter serme conferri potest atque cum furent!bus.
óisXsvötÓv (tXsvtiTÓç) percurri potest, ov gâôiov ôisX&sïv, Pol. 450. C.
дибуѵдібтб v (Ібуѵдібтіоѵ) dignum, quod asseverelur. tovto (isv о их afyov ôiicyv- ді&б&аі. Pol. 416. В.
öіоіхщтоѵ (ôioixquxóç) habitar!, gubernari potest, ovts olxíav ovts лоХіѵ * туѵ av- тшѵ ôioixsïv oloi т ёбоѵтаі. Poi. 600. D. «V ovv olóv ts sv âioixsïv Հ nóXiv i¡ olxíav í¡
aXXo Òtiovv; Men 73. A.
deßniri, constitui potest там/ Arm %a^á * opí- ваб&са «Ș/w; Xoyov. Pol. 436. В. hand facile abunde huic rei satisfied poterii.
EznooiQTÓv (noQiôTixóç) comparări potest, xcà r¡ pžy «roa ôiaxonxý Žtfáv, Հ âv- УОТОУ ffya, Атгор^у, ¿¿у pry 7T«yg rd cwpara ^y, md«. Gorg. 517. D. altera quidem (тг(¡ау/латЕІа) ministra, cuius opera comparări possunt etc.
¿x(psvxTÓv (avtxqsvzwv) evitări potest. f¡v aőwaxov žxtpvysTv. Theaet. 176. E JpnoíyTOv (fynoiriuxóç Gramm.) inseri potest. Уоро^^у lopty p¿vov èwav'ov m 1 TÏ'Ç Paádtm,e ¡MV<ly ™"™ аІ™ lțWmâv toTç ôe3°~ç ¡i««Xaßoiöl TtaiÔEÍaç. р0]і[іс.
... , (^o?Tá)y) cogilari, percipi potest. pýy %«) rods ópoA/otpsy, p¿
öZZoJsy avro ervevoijxévai pr։òi òvvawv tïvai. èvvorfiai. Phaed. 75. A.
^«rr«rțrdy (¿^rnzr^oy) decipi potest. yA. dyrt; ^tg«rrdr * ro, ¿/rd rwy аоіхшг. Pol. 40t). A.
G ^X^XTÓV refutări potest, tavta Муя s aâvrawr մրա і^Хіууяг ;
«gsrKo-rdy (^trcrorAy) examinări potest. %&y «сгй ^yooyog t&m, d,d rò vos M oíos t մրա ¿manjar xai dvtfmiíT^oavr^ zal pfpțo.y ž^váôai. Pol. 598. D.
quod examinando secern! non possunt ab eo etc.
¿ÇsvQevór (ê&VQevéov) invenir! potest. ßovXu 0 ¡,v a ¿r¿y nsí&u^tv, &v Óvvú^á /ГД e^tíy, wg odx «4#? Pol. 348. А. ям; pdpdy «Ш?у Jpg pțd' okí rd sors sgM%t7y, d rí zror' deny. Charm. 176. A. ot^w dž ô ո Ar.y d «До; o&í rt
це&а e&vQtXr. Lys. 223. В. ‘
íxavtóç possit.
e^yriȚov (e^/?n%oç) quod exporti potest. «Л ԺՀ, azoXoŕ^cóv іюі niât žáv аѵто t^rytápt&a. Pol. 474. C. age, hac me sequere, si quo modo satis hoc exporti
quaeri potest, тбу winw %« * «J^woy
Tí /ГО» УОШУ mí™ äroím ™ &r?. H¡pp. mai. 365. D. mittamus Homerum
quod ex eo quaeri non potest etc. ’
P l 361^1)^^^ (Ärf^wnxds EustJ exponi potest. %« Հօ/ա.
ŽTuôeizróp (žmôazTáov) monstrari potest, el it Got ф aîrtüv lévvvc eovov
ê՝/piev žmôťí^ai ev tig/acjiévov. Lach. 186. A. W
eTtifiVTjGTÓt (em^ciéov') dignum, quod commeinoretur. геггапа д’ êv avióle ana tov x aï u § iov eTtip-VT¡fi9r¡vai, poj. 445, (J
eganijióv (eÿwiqiéov) interrogan potest, ¿guia v te zaî ¿noxgívs o^at oloi г * Saov
tea. Pol. 534. D.
1er ó v (ïaréov) sciri potest, tí ¡Jal lov olóv ve eCnv előévai; Charm. 169. D. qui magis sciri potest? Հ' ôoxsî coi olóv те eivai siôévai лоауца óriovv sirs v.alóv sirs alcyoóv ecu, ö ¡պ tldsíij vig ттуѵ <xQ%t¡v 8 vi scrip. Erast. 133. В. num fieri posse libi videtur, ut sciatur, utrum pulchrum sit aliquid an turpe etc.
xavafiaOijróv (xaraua.1i¡vsov) percipi potest. oves òáóiov fupýcac&ai övre fii- (иоѵреѵоѵ einstig xmaiiaílsív. Pol. 604. E. ñeque, si imitando effmgamus, facile percipi posse.
хатаѵоцтоѵ [xaravoryiéov) cognosci, intelligi potest. ірѵуДО ovv ipvoiv acting ló- yov xavavoijcai oísi óvvavóv sîvai ävsv rijç rov Slov (freeing-, Phaedr. 270. C. sen ö’ 8- (шд ovôsv vynov xaravo^Cai ővvaiov ыд 8 ye x siso g cioiOyóg etc. Timae. 39. D.
yisvay.siQiCTÓv (/isvaxeioiCiéov Clem. Al.) attrectari potest, тоѵто syinyt, őri nsoi
•rovTtoV léyovciv înv diavo-ij&íjvai țiovov syZtoQsï, állóig <V ovôapüç leswyeifiigscOai ôvvavóv.
Pol. 526. A. cogitan quidem sed nequáquam attrectari possunl.
òyioloyijTÓv (oiioloyryrsov) concedi potest. aåvvarov p¡ оцоІоуіУѵ varra. Phi- leb. 5Հ). B.
ладахтоѵ (ахтоѵ) pellici, flecti potest, ovroi IsyovCiv óig elciv oloi Ovcíaig ve xai tv՝/oilaíg xai ¿vaOryiaCi naoáysdJai dvansi&óiisvoi. Pol. 365. E.
nsiCróv (’jteiCvéov) persuaden potest, тоѵто еуы Coi oixévi ológ те eco uai леі- Oscilai. Phaedr. 235. В. то nsi&eiv syory’ olóv v’ eivai vôlg lóyoig xai èv áixacvijQÍa ňi- y.aciàç xal sv ßovlsvnjouo ftovlsviág. Gorg. 452. E.
nolsij^róv (nolsiiryréov) bellum geri potest, пшд тцліѵ Հ nőiig olá v serai по- leyisïv. Pol. 422. A.
лдодалтоѵ (ngoganvéov) adiungi potest, cf. ІИ. 1. 1. а. ѵ. уеѵѵцтод.
схелтоѵ
(
схелтеоѵ)
perspici,
inquiri potest.
ei yào ôvvavòv eir¡
аілцосіоы gx¿~
грасОаі. Theaet. 185. В.
бѵѵдіатділтоѵ (ôiaTQinvixóg) convivi potest, o r շ olóv ré թօւ то vroi g CvvôiavQÍ- ßsiv. Theag. 129. E. illis uti non licet mihi.
(foovr¡tóv (ifQOPTjvéov') cogilari potest. ív ológ те Ճ léysiv րտ xaî (foovsïv. Phaedr.
266. В.
ipsvCTÓv (ipevcvýg') fieri potest, ut mendacium dicatur. w ¿4 V ôoxsï coi olóv v’ eivai ipsvdscOai¡ Euthyd. 283. E.
Si qui acriter atque diligenter adiecliva, quae dicuntur verbalia, observaverinf, ralione inversa saeculorum dccursu usum eorum crevisse tamquam per gradus, minime fu
gărit. Ab ultima linguae graecae origine generata sunt in TOç terminata, et eorum, quae
in tíõç cadunt, apud Homerum iucundum et gravem atque poetam ascraeum ne vestigia
qui dem .apparent. Quid est, cur poster! illa effingere dubitaverint alque, quae vices susti- neąnt, quaesiverint? quid, quod omnium fere vcrborum abunde hace in medium protu- lorint? quid, quod хатауоцтёоу , lánov> e&vçstiov, s&raxnéov et id genus alia Plato el- fmxerit, ab adiectivis autem хагаѵоцгоѵ, totó v, ž^ívqstóv, ž‘§ít<xôtóv et quae sunt reliqua diligentissime declinaverit? quid, quod illa syntheta haec autem Simplicia modo vel para- syntheta reperiantur? — Nihil omnino cum his commune est illis, utrumque vocabulorum genus diversae prorsus naturae. — Illa ad Participii vel alius formáé verbi vim recidunt atque arctissime cum verbis sunt coniuncta, haec, non obnoxia, libere incedunt ñeque intima ratione verbis continguntur. Frustra quaesiveris verba XsiQiôow, nr t ôahovv, òona/.ovv similia , atque tarnen adíectiva ytioiőbnóq , rcr^a/.tomjç, цо~
Ttalonóç usu recepta inveneris ! Eadem fere vestigia ac prope incunabula sunt verborum atque adiectivorum in toç terminatorum. Vulgaribus igitur gramma ticae regül is reiectis adiectiva in terminata ab illis, quae in T¿0? cadunt, acérrimo dirimenda atque
diversis locis sunt tractanda. Сбосж
§. з.
In locum aliorum quoque adiectivorum, quae aut vi potential! aut utraque et po
tential! ct passiva significatione pracdita sunt, vicaria succédant, ad ornandam baud du
ble orationem atque variandam.
аіуетоѵ captum, elcctum, eligí potest, dignum, quod eligatur. ыбте ôvvamv eľvai аіуеіб&аі тоѵ те уеіуы zaï то v aktívu ßlov. Pol. 618. D. aôvvcaóv tyur, oiQte Пушгауоуох՝
rovôe fioqo'yuyóv тлѵа eXéoOm. Protag. 338. C.
аібЗч]т6ѵ sensibus percipitur alque percipi potest. адѵѵатоѵ yaç eiva» отіооѵѵ ausd-âveßti-ai Phaed. 88. В.
anóóeizTov monstratum, demonstrări potest. e’í ті p-Հ óy,9ó>ç Zéyeiç Tvyyávei ővvatóv ôv anodtî'țai etc. Alcib. I. 113. E.
уѵшбтоѵ cognosci potest, eî yào ¡¡պ oľóv те рета тоѵ бш/мхтос р-цдеѵ zaO-ayuię уѵйѵаи Phaed. 66. E.
óo^aűTÓv mente fingi, opinionc perspici potest. Հ ãôvvmov xai őo^ácai róye M òv; Հ те av âoȘc&iv ¡iér, óoçáÇeiv ժտ fi/qôév; Pol. 478. B. Aliquot versibus ante ter adiectivo óo'§aoTÓv ատատ est. оѵте yày та բպ óvta ówawv őo^ádai. Theaet. 167. A. orz
<žya oľóv те то fi,r¡ òv ôo'íá'Ctiv. Theaet. 189. В.
еіхлбтцтоѵ mente percipi
,
soiri potest,
où yàoԺՀ
novX>(
ií¡
qov ãyvoeiv ôozeïç ót* o¿x oľóv те t¡V eníoraa^ai zazüç. Alcib. II. 147. C.
U¡nTÓV ralione percipi potest. (Pol. 529. D.) № ^yyryv բհте ^еіеттуѵ ôvvawv elv ai Xaßeiv. Pol. 488. E.
voijTÓv inlelligi, cogitari potest, ovó tv аѵтшѵ ôvvawv naytmç vorfiai. Pol. 479. C.
At haec satis multa vel plura poilus, quam necesse fuit.
Caput III.
Agiter de illis, q u i b u s praecepta, quae de significatione posuimus, non observata videntur.
Si qua regulas non sequuntur, aut significatione translata defendi possunt aut phi- Josopho, aut sernionis usui, caceo interdum atque temerario, sunt condonanda. Quoniam autem — qui in eiusmodi quaestionibus versad fuerint, sciunt omnes — cardo rei in eo vertitur, ut exempla proferantur, unde rati ones certae redundent, iam aliquot adiectivorum vim paulló diligentius considerabimus.
¿'pTtXr¡xroQ „qui perturbări potest“, /«O (ț <fiXo<íot[ia), o) <fíXs haine, asi « vvv ¿pov axovsiç, xaí poi ¿an тшѵ ¿iíqmv nctiôizwv л о), v firm v è'pnX-îjzioç. Gorg. 482. А.
„unb fie ntad)t mtr melt weniger յո [Raffen, aid jener anbere Liebling." Schleiern, minus ac
curate, ut videtur. Multum de hoc vocábulo disceptatum: aliquot de eins significatione in
dicia affért. Stallb. ad h. 1. Nobis quidem nimia arte hace videntur facta. Verbum ¿p- nXfiaanv significatione „perturbandi“ praeditum est; adiectivum ex lege posila vim habet Tqui perturbări, de recta via abduci potest“, unde facile oritur „sibi non constans“, „man»
ïelmüti)tg." — Ceterae significationes ex propria verbi vi redundant. Etenim si verbi sim- plicis potestatem respicias, invenías fere, èpnlfiaasiv vertendum esse „meutere, percutere.“
Qua vi posila adiectivum ер-пХцхто; sortiatur necesse est vim „perçusses.“ Proxima sane hac via et quasi compendiaria ad celeras significationes pervenias: percusses, at- tonitus, animo consternates, stultus, „por ben fïopf gcfd;lagen, verblüfft." — cf. Lob. Ai.
v. 1358. aXXá poi őoxovCiv Xéysiv tovç ayaO-ovc ópoíovç sîvai ¿tXXfiXotç z.aï gtíXov;rovç ôs xazovç, Õ7TSQ zai Xtyticu tïîoî аѵсыѵ, ¡պօ иго О’ òpoíovç рцд’ avrovç avtoï; sîvav, a XX' ¿p- rcXrjxiovQ te »ai ctaraOpýrovc. Lys. 214. C. „beninbcrltd) unb nid)t ju beredeten." Schleierm.
Qui faciles transites inter corporis et animi functiones intercedunt in adiectivis wvqiôç emptus — venalis, axa&pijtôv ad regulam (3lid)tfd)Clt) directum — ratio habenda est, nQoçTtowitóç factus — fictas, simúlalos, cf. Lob. Paral, pg. 551. ztqmv paralum — pa
rabile, aigetóç electas — eligendus, expetendus, psroijwv mensem — quod metiri, indi
care possumus, triíxTT¡cov comparatum — comparandum. fipuv ¿v sxáam dúo mvé ебтоѵ Ша аоуоѵте zai «уоѵге, oiv htópeOct fi а v ауцхоѵ, fi р,tv epffvsoç ovaa ¿ліОѵріа fiôovüv,
«ХХц ős tníxvrpio; őó՝§a, ¿rfitpíyr¡ тоѵ ¿oítíiov. Phaedr. 237. D. in quo loco interpretando Schleierm. et Stallb. verbo quidem, si huno satis intcllexerim, discrepare, sed re unum sentiré videntur. „eine etngcbobrnc Segícrbe nad> bem Síngenebmcn unb eine erworbene @e#
ftnnung." Schleierm. (¿яіхаipoç do'?«). Nam iudicium de eo, quod optimum sit, non ab ipsa natura nobis estinsitum, sed use et exercitatione comparări corroborarique debet. Stallb.
Хтрттоѵ captum — comprehendi potest, axQsnxov ilexum, tórium — flecti potest et símil, cf. Charm. 154. B. Phileb. 21. D. E. 61. A. Pol. 494. D. Lys. 222. A. Pol. 453.
C. Phacd. 81. B. Men. 98. Բ. — textov igne liquefieri potest, aifaiçsxóv secerni
potest similia vel usui vel philosophe condonanda.
Caput IV.
De reliquis simplicium et parasynthetorum significationibus et de synthetorum vi atque natura agitur.
Quoniam ad ultimum iam pervenlum est caput, non singula significationis genera percensere atque multis exemplis enumeratis comprobare, sed leviter modo pęrstringere atque summatim, սէ ita dicam, gustare in animo est. Haec omnia satis, ut videtur, iam ante perlractata.
i. Simplicia el parasynťheta.
A. Significatio Part. Pra es. Act. ctkztóç liquens. Criti. 115. А. лИаѵ^то? éc
rans. 1 imae. 19. E. Pol. 479. D. еліццѵтос affluons. Tiinae. 80. D. Pol. 508 В ànóyyvtoç eľíluens. Timae. 43. A. delectaos. Prolag. 358. A. símil.
B. Significatio Part. rut. Pass, atque „dignus, qui“ ex antecedentibus satis per- spici potest; aliquot modo adiungamus exempla grandia atque illustria. буаѵахтцтоѵ graviter ferri debet. оѵхоѵѵ тоѵто ói¡ z«ï то ауаѵахт^тоѵ. Gorg. 511. В. Nonne hoc etiam indignum est ? sc. quod ímprobos virum honestum potest vita privare. Schleiern •
„3ft nun піфі biefet? eben W empërenbfte?" Respondet haec Callicles cum irrisione qua- dam atque maliția: At vero, inquit, hoc ipsum scilicet etiam graviter est ferendum. Stallb.
In sequentibus аоластоѵ eandem habet vim, quam аблабтеоѵ. ogddię ілspaßte. yàQ тоѵто,ç оіиш, хата ye ф е,ф Sósav, dZixoivíűt те ¿хатеооі? yiyvojiévoiç, àç ôoxtï, ха, á- pitTOtç kxwqç те xaï ^dovije, êfupavèç ёбебУта, то лед, ф фф, лотедоѵ őZov ебгт то yávoç аал абтоѵ, Հ тоѵто pèv етégto tivi тшѵ лдоеідцріёѵшѵ Sotí о ѵ тціТѵ уеѵшѵ, ijdovÿ ¿¡չ xa¡ Хѵлг[, хаОалед Հ>տօ;ւճ xaï хрѵ/оы xaï лаб, to,ç toiovtoiç тоте jièv аблабтеоѵ avui, готе dè o ix аолабтеоѵ etc. Phileb. 32. G. D. utrum universum voluptatis genus expetendum an hoc alii cuidam tribuendum sit etc. „ob bíe ganje Sattung bcgcl)rungèn՝crtb íft, ober ob biefeß W nur einer anbern etc. beijulegen ift :c. nur baß fie bisweilen begebrungõwertb ift, bisweilen aber aud) nicht." Schlei erm.
C- Part. Praes. Pass, та d'e vdaroç dr/j ф лдштоѵ, то fttv vygóv, т'о de уѵтоѵ yévoç avTov. Timae. 58. D. liquores crassiores, qui non íluunt, sed funduntur. cf. quae Stallb. ad h. 1.
2. Syntheta.
A. Adiectiva, quae particulae a subiuncla sunt.
a, Signif. potent, àvtaioç insanabilis. Pol. 410. А. ар^хебто; insanabilis. Pol
019. A. ¿.fvxToç inevitabilis. Euthyd. 276. E. àvedgeroç inexplicabilis. Cratyl. 421. D
símil.
b, Sígnif. pass. Svipftoç non liquefactus. Phacd. 106. A. avéZeyxvoç non inquisitus.
Phileb. 41. B. àvéXniôvoç insperatus. Ápol. 36. A. axôofiijToç inornatus. Prolog. 321.
C. símil.
c, Sign if. Part. Praes. Act. ãvccQ^roç inconcinnus. Phacd. 92. C. aOiàZZ^ioç inconstans. Lys. 214. D. «vórçroç non intelligens, imprudens. Phacdr. 241. A. símil.
d, Signif. Part. Perf. Act. avtQavrtfqroi qui non functi sunt impcratorum mu
ñere. oítfrí eviovç aixSiV evytaZZai âdiQairjytflovç eivai [lâZZov Հ ебтдагцуцхегаи Alcib.
II. 142. A.
B. Quorum pars prior particula ei'.
a, Signif. potent. еѵрд.рцтоѵ imitatione facile effingi potest. Pol. 605. A. evĄś- Хгухтоѵ facile refelli polest. Hipp. mai. 293. D. ivxqitov facile indicări potest. Politic. 272.
C. еѵуѵшбтог facile intelligi potest. Soph. 218. E. simil.
b, Sio-nif. Part. Praes. Act. evá^oomv xal аѵащювтоѵ concinnum et inconcinnum.
Pol. 400. D. Theaet. 178. D.
c, Signif. eorum , quae in Ճ cadunt. ovxovr tovto è'n ôiouoZoyqréov ; Resp, svo- polóyr¡vov, ՀՊ. Pol. 527. B. Codd. "qiiidem vacill. Par. A. ev 0ю(іоХоуцтёоѵ Flor. a. c.
x. á. Ang. дюцоХоу^теог. — „Portasse Plato evdioiioZoyrjiov sripsit. “ Schneid. At hac-՝
scriptura vulgata et aliis loéis usuque adiectivorum defendenda. Non mirum, quod librarii in hoc vocábulo haesitaverint, utpote quibus adi. in TOç cadcnlia hac significatione pracdita fuerint non invisa solum sed ctiain inaudita.
C. Adiectiva a loque lari partícula âvç inducía.
Signif. potent, ôvçyoípevtov non facile irretitur. Pol. 413. E. âvcßccmv inacces- sum. Pol. 432. C. àvçyvwsmv cognitu difficile. Alcib. II. 147. C. âvg(fQaßcov v*x expli
cabile. Stallb. Timae. 50. C. övcfhpavQiótov ad condendum difficile. Criti. 115. B. simil.
D. Adiectiva nominibus subiuncta.
a, Signif. pass, noXv&QvXqvor saepe decantatuin. Phaed. 100. B. Pol. 566. B.
flavor malleo fictum. Phaedr. 236. B. oZót^iołor „allé cinciit ©tűd. Schleierm. Po
litic. 279. D. xeiçonoirpov. Criti. 118. С. ѵеощцтоѵ. Timae. 80. E. simil.
b, Signif. Part. Praes. Act. хо%пяотгп% mala suspicans. Pol. 409. C. (isZi^moç melle redundans. Ion. 534. A. simil.
In vocábulo а^юцѵіцеоѵеѵтос. Symp. 178. A. vis potcntialis ex adieclivo «§ioç emanat.
E. Agmen claudanl è-eixlvrymv quod semper movetur. to y«Q aeixiv^ov «֊
öávarov. Phaedr. 245. C. et itaZivalqiTov. naZivcdgsia y ó n návra y ty o v óra xal dietp&aç-
péva то ф
