Ginter Dzierżon
Interpretacja autentyczna ustaw
kościelnych
Seminare. Poszukiwania naukowe 24, 191-204
24 * 2007 * s. 191–204
KS.GINTER DZIERŻON
INTERPRETACJA AUTENTYCZNA USTAW KOŚCIELNYCH
WSTĘP
R. Sobański, zastanawiając się nad funkcjonowaniem systemu prawnego, stwierdził: „Prawo stanowi się po to, było przestrzegane i stosowane. W jednym i drugim przypadku wymaga to zrozumienia tekstów normatywnych, czyli przepi-sów; w pierwszym przypadku, aby adresat prawa znał obowiązujące reguły za-chowania (normy), w drugim, by je zastosować w konkretnej sytuacji wymagają-cej podjęcia decyzji. Do zrozumienia tekstów prawa ma prowadzić ich wykładnia (interpretacja)”1.
W porządku kanonicznym funkcjonuje specyficzna kategoria wykładni, jaką jest interpretacja autentyczna. Rozwiązania normatywne tej materii zostały ujęte w kan. 16 §§ 1–3 KPK. Stąd też problematyka ta będzie przedmiotem naszej uwagi w tym opracowaniu.
Podejmując analizę tej kwestii, na wstępie należy zauważyć, iż występujące w ujęciu normatywnym pojęcie a u t e n t y c z n y nie odpowiada w pełni desygnatom tego terminu, funkcjonującym we współczesnym języku polskim. Według bowiem Słownika języka polskiego przymiotnik ten ma następujące znaczenia: ‘prawdziwy, zgodny z rzeczywistością, niewątpliwy, względny, będący oryginałem’2
Kanoniści, zastanawiający się nad jurydycznym desygnatem terminu inter-pretacja autentyczna, podkreślają, iż w tym przypadku powinniśmy przede wszystkim odwołać się do znaczenia etymologicznego pojęcia autentyczny. Otóż etymologicznie pochodzi ono od greckiego słowa authentikos. W języku greckim z jednej strony oznaczało on tego, który miał władzę (auctoritate vel potestate
1
Zob. R. Sobański, Metodologia prawa kanonicznego, Katowice 2004, s. 61.
2
Por. Pojęcie autentyczny, w: Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2004 (wersja CD wydana przez „Gazetę Wyborczą”).
pollens) i był niezależny od innego (ab alio indipendens)3; z drugiej zaś określe-nie to wiązano z autorem, którego decyzji nikt określe-nie mógł się sprzeciwić4.
Zdaniem G. Michielsa etymologicznemu rozumieniu pojęcia autentyczny od-powiada jego sens jurydyczny5. R. Castillo Lara podkreślił, iż w przypadku inter-pretacji autentycznej idzie o wykładnię pochodzącą od tego, który ma władzę w tej materii6.
Trafnie zatem zauważył T. Dröβler, iż określenia interpretacja autentyczna oraz interpretacja nieautentyczna nie są pryncypialnym oraz ekskluzywnym prze-ciwieństwem. Albowiem dyferencja między nimi wynika z różnicy prawnych kompetencji autora interpretacji7.
Prawda ta znalazła swoje odzwierciedlenie w dyspozycji zawartej w kan. 16 § 1 KPK. W kanonie tym bowiem Ustawodawca określił podmioty kompetentne do podjęcia takiej wykładni. W następnych zaś paragrafach tej normy zawarł on roz-wiązania szczegółowe w tej materii, a mianowicie: zagadnienie interpretacji auten-tycznej dokonanej w formie ustawy, problematykę retroaktywności poszczególnych form interpretacji autentycznej oraz kwestię waloru wykładni dokonanej w formie wyroku sądowego lub aktu administracyjnego (kan. 16 §§ 2–3 KPK).
1. PODMIOTY AUTENTYCZNEJ INTERPRETACJI USTAW
Ustawodawca w kan. 16 § 1 KPK stwierdził, iż w sposób autentyczny ustawy interpretuje prawodawca oraz ten, komu on zlecił dokonanie interpre-tacji autentycznej.
Z treści przytoczonej regulacji wynika, iż w systemie kanonicznym w pierw-szym rzędzie autorem wykładni autentycznej jest sam prawodawca8. Takie ujęcie normatywne wynika z założenia, iż ustawodawca jest naturalnym interpretatorem ustawy9. Do tego wątku nawiązał papież Jan Paweł II w swej Alokucji do Roty
3
Zob. R. Castillo Lara, De iuris canonici authenntica interpretatione in auctositate pontificiae commisionis adimplenda, „Communicationes” 20 (1988), s. 267.
4
Zob. G. Michiels, Normae generales iuris canonici, t. 1, Lublin 1929, s. 383.
5 Tamże. 6
R. Castillo Lara, dz.cyt., s. 267.
7
Zob. T. Dröβler, Bemerkungen zur Intrepretationstheorie des CIC/183, „Archiv für katho-lisches Kirchenrecht” 153 (1984), s. 6. Autor ten stwierdził: „Authentische oder nicht – autenhische Intrepretation stehen zueinander nich in einem principielen, exclusiven Gegensatz. Das Begriffspaar drückt hauptsächlich eine komptenzrechtliche Unterscheidung aufgrund der Urheberschaft eines bestimmte Intrepretationsproduks mit geltungstheotetischer Wirkung aus”.
8
Zob. R. Sobański, Komentarz do kan. 16, w: J. Krukowski, R. Sobański, Komentarz do Ko-deksu Prawa Kanonicznego, t. 1, Poznań 2003, s. 68.
9
Zob. P.V. Pinto, De normis generalibus, w: Commento al Codice di diritto canonico, pod red. P.V. Pinto, Città del Vaticano 2001, s 18.
Rzymskiej, wygłoszonej 26 stycznia 1984 r.10. Otóż w przemówieniu tym przy-wołał on średniowieczną zasadę, w myśl której unde ius procedit, interpretatio
quoque procedat11. Reguła ta koresponduje z innym pryncypium występującym w
Dekrecie Gracjana, zgodnie z którym ipsi namque soli canones valent interpre-atari, qui ius condendi eos habet12.
Z treści kan. 16 § 1 KPK wynika ponadto, iż sam prawodawca może zlecić władzę autentycznego interpretowania innemu autorytetowi.
1.1. Prawodawca
Występujące w kan. 16 § 1 KPK określenie prawodawca posiada charakter generalny. Otóż, ogólnie rzecz biorąc, oznacza ono tego, który posiada władzę ustawodawczą. Wydaje się jednak, iż ujęcie normatywne tej kwestii występujące w Kodeksie z 1917 r. było precyzyjniejsze. Albowiem Ustawodawca w kan. 17 § 1 KPK podkreślił, iż uprawnienia co do autentycznej interpretacji mają również następcy prawodawcy.
Badania przeprowadzone przez A. Stankiewicza wykazują, iż w systemie ka-nonicznym takie koncepcyjne ujęcie zostało wypracowane w przeszłości. W prak-tyce bowiem ustawy papieskie podlegały wykładni nie tylko ze strony ich auto-rów, lecz również były dokonywane przez ich prawnych następców. Rozwiązanie to opierało się na założeniu, w myśl którego kompetencji tej nie należało łączyć z osobą, lecz z urzędem, który ona sprawowała13.
Zdaniem autora, pominięcie w kan. 16 § 1 KPK zwrotu legislator eiusve succesor nie wynika z przeoczenia, lecz jest rezultatem celowej decyzji Ustawo-dawcy. Uważa on, iż we współczesnej doktrynie nie ma wątpliwości co do tego, iż autentycznie ustawy mogą interpretować nie tylko prawodawcy piastujący urząd, lecz również ich sukcesorzy14.
Powracając do przerwanego wątku, tzn. do refleksji na normatywnym zna-czeniem pojęcia prawodawca występującym w kan. 16 § 1 KPK, należy zauwa-żyć, iż termin ten nie został dookreślony.
Oznacza to zatem, iż w tym przypadku idzie zarówno o ustawodawcę o charak-terze uniwersalnym, jak również o ustawodawcę o charakcharak-terze partykularnym15.
10
Por. Giovanni Paolo II, Allocutzione – 26. 01. 1984, w: Le allocuzioni dei Sommi Potnifici alla Rota Romana, pod red. G. Erlebacha, Città del Vaticano 2004, s. 196.
11
Por. X, V, 39, 31; Giovanni Paolo II, Allocuzione – 26. 01. 1984, dz.cyt., s. 196.
12 Por. c. 6, C. XXV, q. 1 13
Zob. A Stankiewicz, Interpretazione della legge con riferimento alle funzioni della potestà ecclesiastica, „Apollinaris” 52 (1979), s. 425.
14
Tamże.
Należy jednocześnie przypomnieć, iż w kanonicznym porządku prawnym Prawodawcą Najwyższym jest papież (kan. 331 KPK), a także Kolegium Bisku-pów w łączności z papieżem (kan. 336 KPK)16.
Autorami natomiast ustaw o charakterze partykularnym, oprócz Papieża oraz Kolegium Biskupów, mogą być: 1) Konferencja biskupów w sytuacjach określo-nych prawem powszechnym, bądź też szczególnym postanowieniem Stolicy Apo-stolskiej (kan. 455 KPK); 2) synody partykularne (kan. 439–440 KPK); 3) biskupi diecezjalni, podejmujący decyzje zarówno na synodach diecezjalnych, jak rów-nież poza nimi (kann. 381 § 1, 466 KPK(, a także wszyscy ci, którzy prawnie są z nimi zrównani (kann. 368, 381 § 2 KPK); 4) wyżsi przełożeni oraz kapituły gene-ralne kleryckich instytutów zakonnych i kleryckich stowarzyszeń życia apostol-skiego na prawie papieskim, zgodnie z własnymi konstytucjami (kan. 114 § 1, 586 § 1, 593, 596 KPK)17.
W doktrynie rodzą się jednak wątpliwości co do tego: czy Prawodawca Najwyższy może interpretować ustawy prawodawców niższego stopnia jurys-dykcyjnego?
Generalnie rzecz biorąc, w tej materii występują dwa przeciwstawne stanowiska. Otóż zwolennicy pierwszego z nich wskazują, iż Ustawodawca Najwyższy mógłby wprawdzie uchylić, lub też zmienić ustawę wydaną przez ustawodawcę niższego. Ich zdaniem, nie jest on jednak uprawniony do dokonania interpretacji autentycznej tego aktu prawnego. W myśl ich opinii, tak pojęta interwencja w
konsekwencji doprowadziłaby przecież do powstania nowego prawa18.
Przedstawiciele drugiego nurtu w swych dociekaniach nawiązują do przesła-nek instytucjonalnych. Uważają oni, iż pojęcia prawodawca nie należy łączyć z jednostką ludzką sprawującą urząd, lecz z samym urzędem. Otóż z obszarem władzy ustawodawczej łączy się ściśle kompetencja dotycząca autentycznej inter-pretacji ustaw. Wyrażają oni pogląd, iż ustawodawca wyższy może podjąć auten-tyczną wykładnię ustawy wydanej przez ustawodawcę mu podległego. Przyjęte stanowisko opierają oni na przesłance, zgodnie z którą do podjęcia takiej ingeren-cji wystarcza, aby urząd ten posiadał kompetencję co do recepingeren-cji oraz troski o ustawodawstwo niższego stopnia jurysdykcyjnego19. W swych argumentacjach
16
Tamże, s. 109.
17 Zob. T. Pawluk, Prawo kanoniczne według Kodeksu Jana Pawła II, t. 1, Olsztyn s. 219. 18
Zob. W. Aymans, K. Mörsdrof, Kanonisches Recht, t. 1, Padeborn–München–Wien–Zürich 1991, s. 180. Czytamy tutaj: „Über das Gesetz eines untergeordneten Gesetzgebers (z. B. des Diöce-sanbischofs) hat in der Regel der übergeordnete Gesetzgebers (z. B. der Papst) Gewalt, denn er kann es aufeheben oder abändern. Er kann aber nicht authentisch interpreterien, denn die authentische Inter-pretation kann nur den Willen jenes Gesetgebers zum Ausdruck bringen, der das Gesetz erlasseen hat oder in dessen Autorität es wieterhin in Geltung steht. Der Eingriff des übergeordeten Gesetzgebers beduetet stest die Schaffung eines neuen Gesetzes […]”; H. Socha, Allgemeine Normen: kirchliche Gesetze, w: Münsterischer Kommentar zum Codex Iuris Canonici, t. 1, Essen 1985, ad 16 nr 4.
19
Zob. J. Otaduy, Comentario al can. 16, w: Comentario exegético al Código de Derecho Canónico, pod red. A. Marzoa, J. Miras, R. Rodríguez-Ocaña, t. 3, Pamplona 1996, s. 353. Czytamy
powołują się oni ponadto na zasadę wypracowaną przez F. Suareza, w myśl której quod melius potest per iurisdictionem superiorem facere, quam per aequalem20.
1.2. Inne autorytety
Generalnie rzecz biorąc, na mocy kan. 16 § 1 KPK kompetentny do dokonania interpretacji autentycznej jest sam prawodawca. Przytoczona zasada nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Albowiem zgodnie z dyspozycją zawartą w tym kano-nie ustawodawca może rówkano-nież zlecić tę władzę innemu autorytetowi.
A zatem taką decyzję mogliby więc podjąć zarówno Prawodawca Najwyż-szy, jak również prawodawcy niższego stopnia jurysdykcyjnego.
Trafnie zauważył J. Otaduy, iż ów transfer władzy powinien dokonać się na mocy konkretnego aktu. W praktyce zaś zlecenie to zmierza do powołania kon-kretnego organu odpowiedzialnego za wykonanie tego zadania21.
W obowiązującym porządku prawnym funkcję taką pełni przede wszystkim Papieska Komisja do Spraw Interpretacji Tekstów Legislatywnych, powołana przez papieża Jana Pawła II na mocy motu proprio Recognito iuris canonici22. Zakres jej kompetencji w interesującej nas materii został określony w art. 155 PB. Otóż w myśl tej regulacji, jedno podstawowych zadań tej Komisji sprowadza się do dokonywania autentycznej interpretacji ustaw powszechnych, po zatwierdze-niu Najwyższego Ustawodawcy23.
Dostrzegamy więc, iż gremium to jest uprawnione do wypełniania tej funkcji nie tylko w odniesieniu do prawa kodeksowego zawartego w dwóch obowiązują-cych kodyfikacjach, tzn. w Kodeksie z 1983 r. oraz w Kodeksie Kanonów Ko-ściołów Wschodnich z 1990 r., lecz także w odniesieniu do ustaw pozakodekso-wych o charakterze uniwersalnym24.
tutaj: „Todos los oficios que tienen en el ordinamiento canónioco potestad legislativa son interpretes de sus proprias leyes. Este modo institucional de configurar la competencia interpretativa ayuda tambièn a comprender que quien tiene potestad legislativa superior es competente para interpretar autènticamente la ley emanada da un ofioco inferior, siempre que le esté en efecto subordinado. No es necesario que el oficio interpretativo sea individualmente solidario con el oficio legislativo; que sea la misma «mens et sensus» de la persona fisica la que debe responder de la dación y de la inter-pretación de la ley. Basta con que el oficio que interpreta tenga comptencia sobre la recepción y la custoda de la ley dada […]”.
20
Zob. F. Suarez, Tractatus de legibus a Deo legislatore, 1, VI, Commbricae 1612, s. 624.
21 J. Otaduy, dz.cyt., s. 354. 22
Por. Joannes Paulus II, Motu proprio Recognito iuris canonici – 2. 02. 1984, AAS 76 (1984), s. 433–434.
23
Szerzej na ten temat zob. P.V. Pinto, Commento al art. 155 PB, w: Commento alla Pastor Bo-nus e alle norme sussidiarie della Curia Romana, pod red. P.V. Pinto, Città del Vaticano 2003, s. 224.
24
J. Otaduy, dz.cyt., s. 354; J. Herranz, La interpretaciòn auténtica: el Consejo Pontifico para la inteprpretaciòn del los textos legislativos, „ Ius Canonicum” 35 (1995), s. 508.
Należy jednocześnie dodać, iż Papieska Komisja nie posiada takiej kompe-tencji w sferze ustawodawstwa partykularnego. Została ona bowiem wyposażona jedynie w uprawnienia wiążące się z ustalaniem zgodności ustaw partykularnych
oraz dekretów generalnych z ustawodawstwem powszechnym (art. 158 PB)25.
2. INTERPRETACJA AUTENTYCZNA DOKONANA W FORMIE USTAWY
W kan. 16 § 2 KPK Prawodawca postanowił, iż interpretacja autentyczna, dokonana w formie ustaw, posiada taką samą moc co ustawa i wymaga promul-gacji […].
W analizie tego wątku przedstawimy najpierw założenia generalne, po czym zaś zaprezentujemy rozwiązania szczegółowe w tej materii.
2.1. Założenia generalne
Podejmując analizę treści kan. 16 § 2 KPK, na wstępie należy stwierdzić, iż uwydatniony w tej regulacji sposób dokonania wykładni, jakim jest interpretacja autentyczna w formie ustawy, nie posiada charakteru wyłącznego. Popierając tę tezę, J. Otaduy podkreślił, iż Ustawodawca w kan. 16 § 2 KPK nie stwierdził wy-raźnie, iż wykładnia autentyczna koniecznie powinna zostać dokonana w formie ustawy26.
W doktrynie rozróżnia się między interpretacją autentyczną w znaczeniu ści-słym, a więc dokonaną w formie ustawy oraz interpretacją autentyczną w sensie szerokim. Przy czym tę ostatnią określa się również mianem interpretacji nie-ustawowej, lub też interpretacji szczególnej (intrepretazione particolare)27.
Otóż podkreśla się, iż taki charakter może posiadać m.in. interpretacja niektó-rych norm kodeksowych podjęta przez papieża na mocy posługi nauczania, jak
również na mocy władzy rządzenia28. Z takim sposobem wykładni możemy
spo-tkać się m.in. w tradycyjnych przemówieniach papieskich do Roty Rzymskiej. Przykładowo, Ojciec Święty Jan Paweł II w alokucjach wygłoszonych w 1987 r. oraz 1988 r. skoncentrował swą uwagę na interpretacji kan. 1095 KPK29.
Wracając do zasadniczego wątku zawartego w kan. 16 § 2 KPK, tzn. do kwe-stii. interpretacji autentycznej dokonanej w formie ustawy, należy stwierdzić, iż w doktrynie nie ma zgodności w tym, czy tworzy ona prawo nowe, czy też nie pro-wadzi ona do powstania takich następstw?
25
J. Otaduy, dz.cyt., s. 355.
26 Tamże, s. 353. 27
J. García Martín, dz.cyt., s. 110.
28
J. Otaduy, dz.cyt., s. 353.
29
Por. Giovanni Paolo II, Alocuzione – 5. 02. 1987, AAS 79 (1987), s. 1453–1459; tenże, Al-locuzione – 25. 01. 1988, AAS 80 (1988), s. 1178–1185.
H. Socha uważa, iż dokonanie interpretacji w tej formie nie oznacza, iż na-stępstwem tego procesu jest nowa ustawa. Albowiem autentyczna interpretacja ustawy pozostaje w ścisłej łączności z samą ustawą30.
Z poglądem tym nie zgadza się P.V. Pinto. Jest on przekonany, iż konse-kwencją podjętego działania jest prawo nowe31.
Wydaje się jednak, iż za zasadnością ostatniego z przytoczonych stanowisk przemawia ujęcie normatywne występujące w kan. 16 § 2 KPK, w myśl którego interpretacja autentyczna dokonana w formie ustawy ma taką samą moc co usta-wa (eandem vim habet ac lex ipsa).
H. Socha natomiast uważa, iż wprowadzenie tego stwierdzenia za zwykłe nieporozumienie32. W tym miejscu należy jednak zauważyć, iż krytyczne podej-ście tego autora jest koherentne z przyjętą przez niego opcją interpretacyjną. Albowiem, jeśli interpretacja autentyczna nie kreowałby nowej ustawy, to tym samym ujęcie normatywne eandem vim habet ac lex ipsa byłoby zupełnie zbyteczne.
Abstrahując od zaprezentowanej dyskusji, faktem bezsprzecznym pozostaje twierdzenie, w myśl którego interpretacja autentyczna dokonana w formie ustawy ma walor ustawy.
Takie ujęcie niesie za sobą dalsze konsekwencje. A zatem, jeśli taki sposób wykładni jest ustawą, to w takim przypadku znajdą swą aplikację pewne rozwią-zania charakterystyczne dla tej kategorii aktów. Odzwierciedlenie tej prawdy znajdujemy w analizowanym kan. 16 § 2 KPK. Ustawodawca bowiem w normie tej postanowił, iż interpretacja dokonana w formie ustawy wymaga promulgacji (kan. 7 KPK). Innymi słowy, w tej sytuacji konieczne jest jej ogłoszenie wspól-nocie dla której został wydana33.
Na marginesie należy dodać, iż zgodnie dyspozycjami zawartymi w Kodek-sie z 1917 r. promulgacji nie wymagała jedynie interpretacja dokonana w formie deklaratywnej. Ogłoszenie podjętej decyzji było natomiast konieczne w przypad-ku wystąpienia zarówno interpretacji eksplikatywnej, jak również interpretacji poszerzającej lub zawężającej (kan. 17 § 2 KPK).
J. Otaduy uważa, iż o rezygnacji z takiego rozwiązania zdecydowały zapew-ne występujące w doktrynie trudności wiążące się ustaleniem kryteriów różnicu-jących pomiędzy interpretacją deklaratywną oraz interpretacją eksplikatywną34.
30 H. Socha, dz.cyt., ad 16 nr 7. 31
P. Pinto, De normis generalibus…, s 18.
32
H. Socha, dz.cyt., ad 16 nr 7.
33
J. Otaduy, dz.cyt., s. 356; J. García Martín, dz.cyt., s. 110.
2.2. Rozwiązania szczegółowe
Dyspozycja skodyfikowana w kan. 16 § 2 KPK posiada charakter generalny oraz abstrakcyjny. Wydaje się, iż jest ona logiczną konsekwencją ujęć zawartych w regulacji poprzedniej, tzn. kan. 16 § 1 KPK. Albowiem kompetentnymi do pod-jęcia wykładni autentycznej są prawodawcy oraz ci, którzy otrzymali takie uprawnienie na mocy decyzji ustawodawców. Prześledzenie szczegółowych usta-leń w tej materii w obszarze ustawodawstwa partykularnego przekracza zakres niniejszego opracowania Wydaje się jednak zasadna prezentacja takich rozwiązań w sferze ustawodawstwa powszechnego.
Przypomnijmy, na mocy art. 155 PB kompetencję do dokonywania interpre-tacji autentycznej posiada Papieska Komisja do Spraw Interpreinterpre-tacji Tekstów Le-gislatywnych. W zasadzie swoje uprawnienia w tym zakresie wykonuje ona po-przez wydawanie odpowiedzi co do powstałych wątpliwości. Zazwyczaj podjęte przez nią decyzje mają charakter niezłożony. Wyrażane są one w postaci odpo-wiedzi twierdzących lub przeczących (affirnative, negative). Niejednokrotnie to-warzyszy im krótka nota wyjaśniająca (mens)35
Należy jednocześnie dodać, iż rozstrzygnięcia te wymagają zatwierdzenia Najwyższego Prawodawcy (art. 155 PB). Dlatego tego też zwykle zostają one poprzedzone formułą typu: Summus Pontifex in audietnia […] de super dicta de-cisione certior factus, eam confirmavit et promulgari iussit36.
Z drugiej strony należy skonstatować, iż charakteru ustawy nie posiadają no-ty eksplikano-tywne wydawane przez tę Komisję. Zdaniem J. Otaduy, w no-tym przy-padku kompetencja tego organu nie wynika z przytoczonego przed chwilą art. 155 PB, lecz wypływa ona z dyspozycji zawartej w regulacji poprzedzającej, tzn. art. 154 PB. Noty te, w przeciwieństwie do uprzednio prezentowanych decyzji, nie wymagają aprobaty papieskiej37.
Wreszcie należy dodać, iż uprawnień co do autentycznej interpretacji w fmie ustawy nie mają inne dykasterie Kurii Rzymskiej. Prawodawca bowiem or-ganom tym nie zlecił takiej władzy (kan. 16 § 1 KPK)38.
35 J. García Martín, dz.cyt., s. 109–110. 36
J. Herranz, dz.cyt., s. 508.
37
Zob. J. Otaduy, Sobre las «notas explicativas» del Consejo pontificio para intepretaciòn de los textos legislativos, w: J. Otaduy, Funetes, intrepretacòn, personas, Navarra 2002, s. 318–319.
3. PROBLEMATYKA RETROKATYWNOŚCI INTERPRETACJI AUTENTYCZNEJ DOKONANEJ W FORMIE USTAWY
W drugiej części kan. 16 § 2 KPK Prawodawca skoncentrował przede wszystkim swą uwagę na kwestii retroaktywności (nieretroaktywności) poszcze-gólnych form interpretacji autentycznej.
W kanonie tym bowiem stwierdził, […] jeśli (interpretacja autentyczna do-konana w formie ustawy) tylko wyjaśnia słowa ustawy same w sobie pewne, wte-dy działa wstecz. Gwte-dy zaś ustawę zawęża lub poszerza albo tłumaczy wątpliwą, nie działa wstecz.
Podejmując szczegółową analizę treści przytoczonej normy na początku, na-leży zauważyć, iż Ustawodawca w jej dyspozycji wyszczególnił cztery typy wy-kładni autentycznej, tzn. interpretację deklaratywną, interpretację zawężającą, interpretacje poszerzającą, a także interpretację eksplikatywną.
Należy jednocześnie podkreślić, iż zgodnie z rozwiązaniami ujętymi w tej re-gulacji istnieje wyraźne zróżnicowanie w sferze skuteczności między pierwszym formą wykładni a trzema następnymi. To znaczy, interpretacja o charakterze de-klaratywnym działa wstecz, pozostałe natomiast trzy sposoby interpretacji nie mają charakteru retroaktywnego.
W tym kontekście rodzi się zatem zasadnicze pytanie: jakie racje przemawia-ją za takimi ustaleniami? Pytanie to rodzi następne: czy ujęcie normatywne za-warte w kan. 16 § 2 KPK wynika wyłącznie z decyzji Prawodawcy?
Wydaje się, iż udzielenie odpowiedzi na to pytanie byłoby niemożliwe bez uprzedniej prezentacji mechanizmów funkcjonowania poszczególnych typów wykładni. Dlatego też spróbujemy przedstawić je.
Otóż ujęta w kan. 16 § 2 KPK interpretacja deklaratywna, wyjaśniająca sło-wa same w sobie pewne nie wiąże się z obiektywnymi wątpliwościami co do ro-zumienia tekstu prawnego. W tym przypadku bowiem subiektywnie u adresatów jego zawartość treściowa wydaje się niejasna39. Interpretacja ta zatem nie godzi substancję ustawy, tzn. w treść aktu prawnego. Tym sposobem więc ustawa pozo-staje niezmieniona. Innymi słowy, podjęty sposób wyjaśniania ustawy nie
prowa-dzi do powstania nowego prawa40. Stąd też w pełni zrozumiała w tym przypadku
staje się decyzja Prawodawcy co do retroaktywnego charakteru tej postaci inter-pretacji autentycznej.
J. García Martín, analizując treść kan. 16 § 2 KPK, rozróżnił między interpre-tacją deklaratywną co do słów ustawy samych w sobie pewnych oraz interpreinterpre-tacją deklaratywną w sensie właściwym, dotyczącą ustawy wątpliwej41. W doktrynie ta ostatnia określana jest również mianem interpretacji eksplikatywnej.
39
R. Castillo Lara, dz.cyt., s. 278; H. Socha, dz.cyt., ad 16 nr 8.
40
J. García Martín, dz.cyt., s. 110.
Podejmując zamysł na tym typem wykładni, należy zauważyć, iż w myśl re-guł zawartych w kan. 14 KPK, w przypadku pojawienia się wątpliwości prawnej nie obowiązują zarówno ustawy unieważniające, jak i ustawy uniezdalniające. A zatem kluczowym zadaniem tego sposobu interpretacji staje się wyeliminowa-nie zaistniałej wątpliwości. J. Otaduy określił ten mechanizm jako konwalidację skuteczności legalnej (convalidando la fuerza legal). Wykładnia ta więc staje się skutecznym środkiem pozwalającym na stworzenie zobowiązań uprzednio nieist-niejących42. Jej prawnym następstwem jednak staje się prawo nowe.
Następny typ wykładni, tzn. interpretacja zawężająca, w doktrynie określana jest mianem interpretacji modyfikującej lub korygującej (investigazione modifica-trice o corrremodifica-trice)43. Takie pojmowanie należy uznać za w pełni zasadne, zwa-żywszy na fakt, iż tak rozumiana wykładnia ingeruje w zawartość ustawy. Zda-niem J. García Martína, z jednej strony zmierza ona wprawdzie do deklaracji sen-su logicznego oraz racjonalnego myśli prawodawcy, z drugiej zaś dąży do reduk-cji wachlarza przypadków zawartych w sensie literalnym aktu prawnego44. Tym sposobem więc powstaje prawo nowe.
Przeciwieństwem interpretacji zawężającej jest interpretacja rozszerzająca. Albowiem ten typ wykładni zmierza do poszerzenia rozumienia ustawy. Przeciw-nicy takiego sposobu interpretacji wskazują, iż interpretacja rozszerzająca jest niczym innym jak zamachem na sens ustawy. Uważają, iż analizowana forma nie jest właściwą interpretacją. Nie uwzględnia się przecież w niej myśli ustawodaw-cy. W konsekwencji prowadzi do aplikacji ustawy do przypadków
nieprzewidzia-nych w tym akcie45. W następstwie czego dochodzi do rozszerzenia mocy
obwią-zującej ustawy46, a w konsekwencji do powstania nowego prawa.
W tym miejscu należy dodać, iż niektórzy kanoniści rozróżniają między interpretacją o charakterze konstytutywnym oraz interpretacją o charakterze nie-konstytutywnym. Otóż pierwsza z wymienionych kategorii wykładni występuje wówczas, gdy na skutek interpretacji dochodzi do powstania prawa nowego. In-terpretacja niekonstytutywna natomiast nie zmienia ustawy47.
Konstytutywnymi zatem typami wykładni są: interpretacja eksplikatywna, in-terpretacja zawężająca oraz inin-terpretacja poszerzająca. Niekonstytutywny charak-ter natomiast ma incharak-terpretacja deklaratywna.
42
Zob. J. Otaduy, Naturaleza y funciòn de la commission pontificia para la interpretaciòn del Còdigo, w: J. Otaduy, Funetes, intrepretac òn, personas, Navarra 2002, s. 249.
43
J. García Martín, dz.cyt., s. 110.
44 Tamże. Autor ten stwierdził: „Questa interpretazione entra nel contenuto della legge, non
solo in quello delle parole. Dichiara il senso logico e razionale secondo la mente del legislatore e restringe il contenuto dei casi, compresi nel senso letterale delle parole, ma non la volontà del legis-latore”.
45
Tamże.
46
R. Castillo Lara, dz.cyt., s. 267.
Jeśli zatem następstwem konstytutywnych form wykładni jest nowe prawo, to tym samym zasadna wydaje się decyzja Prawodawcy, iż nie posiadają one cha-rakteru retroaktywnego. I przeciwnie, jeśli interpretacja niekonstytutywna nie zmienia ustawy, to działa wstecz.
Trafnie zauważył A. Stankiewicz, iż rozwiązanie zawarte w systemie kano-nicznym opiera się na pryncypialnym założeniu, w myśl którego retroaktywność należy łączyć z normami zinterpretowanymi w sposób deklaratywny. Podczas gdy takiego charakteru nie ma interpretacja o charakterze konstytutywnym48.
Należy jednocześnie dodać, iż pojawienie się ustawy nowej wiąże się jesz-cze z jednym wymogiem. W tym bowiem przypadku powinny znaleźć swą apli-kację rozwiązania zawarte w kan. 8 KPK, dotyczące promulgacji oraz czasu nieobowiązywalności49.
4. ZNACZENIE INTERPRETACJI DOKONANEJ W FORMIE WYROKU SĄDOWEGO LUB AKTU ADMINISTRACYJNEGO
W doktrynie toczy się polemika co do waloru interpretacji dokonanej w for-mie wyroku sądowego, bądź też aktu administracyjnego. Wątpliwości kanonistów pozostają w ścisłym związku z ujęciem normatywnym, zawartym w kan. 16 § 3 KPK. Przypomnijmy, w regulacji tej Prawodawca postanowił, Interpretacja zaś dokonana w formie wyroku sądowego lub aktu administracyjnego nie ma mocy ustawy i wiąże jedynie osoby oraz dotyczy spraw, dla których została wydana.
Podsumowując stan badań w tej materii, R. Sobański stwierdził spór o to, czy interpretację, o której mowa w § 3, należy zaliczyć do autentycznej, wydaje się nie do rozstrzygnięcia […]50.
We współczesnej kanonistyce rzeczywiście występuje szeroki wachlarz opi-nii w tej materii. Otóż niektórzy kanoniści w analizie tej problematyki nie zajmują stanowiska51. Nieliczni autorzy nie przyznają waloru interpretacji autentycznej tym formom wykładni. Większość natomiast wyraża pogląd, iż w pewnych oko-licznościach interpretacja dokonana w postaci wyroku sądowego lub aktu admini-stracyjnego może zostać uznana za interpretację autentyczną.
L. Gerosa uważa, iż interpretacja naprawdę autentyczna to ta, której podjął się sam ustawodawca w formie ustawy. W konsekwencji więc wykładnia doko-nana na mocy wyroku sądowego lub aktu administracyjnego nie ma takiego cha-rakteru. Popierając swą tezę, powołał się on na stwierdzenie normatywne, zawarte w kan. 16 § 3 KPK, Interpretacja zaś dokonana w formie wyroku sądowego lub
48 A. Stankiewicz, dz.cyt., s. 429. 49
Zob. V. De Paolis. A. Montan, Il Libro I del Codice: Norme generali 9can. 1–203), w: Il Di-ritto nel mistero della Chiesa, t. 1, Roma 1988, s. 266.
50
R. Sobański, Komentarz do kan…. 16, s. 67.
aktu administracyjnego (Interpretatio autem per modum sententiae iudicialis aut actus administrativi). Otóż w zdaniu tym Prawodawca posiłkował się spójnikiem zaś (autem), który jest spójnikiem łączącym zdania przeciwstawne. Oznacza to zatem, iż przytoczone stwierdzenie jest przeciwstawne do tych, które występują w kan. 16 §§ 1–2 KPK. A zatem w tym przypadku nie można mówić o interpretacji autentycznej 52.
Większość natomiast kanonistów postacie wykładni ujęte w kan. 16 § 3 KPK uznaje za interpretację autentyczną. Swe argumentacje opierają oni na różnora-kich przesłankach.
Otóż V. De Paolis oraz A. Montan, opowiadając się za takim stanowiskiem, wskazują, iż interpretacja dokonana w formie wyroku sądowego lub aktu admini-stracyjnego nie posiada charakteru ustawy, ponieważ autorytety wydające te akty nie dysponują władzą ustawodawczą. W tym przypadku jednak zarówno sędzia dysponujący władzą sądowniczą, a także przełożony posiadający władzę wyko-nawczą dokonują interpretacji ustawy w przypadku konkretnym. Otóż w myśl ich opinii, wykładnię tę jednak należy uznać za autentyczną, ponieważ wymienione autorytety dokonują jej na mocy zlecenia prawodawcy53.
R. Sobański natomiast podkreślił, iż w przypadku gdyby wyrok lub akt admini-stracyjny nie został wydany przez prawodawcę, to wówczas nie należałoby tych decyzji pojmować jako interpretacji autentycznej. Zaistniała sytuacja uległaby jed-nak zmianie, gdyby autorem wymienionych w normie aktów stał się sam ustawo-dawca. Zdaniem autora, w tym przypadku jednak powinien on wyraźnie zaznaczyć, iż dokonywana przez niego wykładnia ma charakter autentyczny54.
P.V. Pinto zaś uważa, iż interpretację dokonaną za pomocą aktów, o których mowa w kan. 16 § 3 KPK, należy uznać za autentyczną w specyficznym znacze-niu. Albowiem wiąże się ona z wąskim kręgiem adresatów, tzn. dotyczy ona bądź to osób lub spraw, co do których zostały wydane te akty55.
Wreszcie J. Otaduy stwierdził, iż wykładnia dokonana w poszczególnej sprawie może przybrać dwie zasadnicze formy, tzn. 1) formalnie może stać się ona odpowiedzią interpretatywną udzieloną w poszczególnym przypadku, bądź też 2) wymienione w normie akty prawne mogą być interpretacją samej ustawy56. Ta ostatnia postać wykładni może mieć znacznie o charakterze generalnym za-równo poprzez jurysprudencję, jak i praktykę Kurii Rzymskiej (kan. 19 KPK)57.
Podsumowując ten passus, należy stwierdzić, iż w myśl kan. 17 ustawy nale-ży rozumieć według własnego znaczenia słów rozważanego w tekście i
kontek-52 Zob. L. Gerosa, Interpretacja prawa w Kościele, tłum. K. Kubis, A Porębski, Kraków 2003,
s. 147.
53 V. De Paolis, A. Montan, dz.cyt., s. 266. 54
R. Sobański, Komentarz do kan. 16…, s. 69.
55
P. Pinto, De normis generalibus…, s. 19.
56
J. Otaduy, Comentario al can. 16…, s. 357.
ście. Zasygnalizowaliśmy już, iż Prawodawca w stwierdzeniu normatywnym In-terpretacja zaś dokonana w formie wyroku sądowego lub aktu administracyjnego (kan. 16 § 3 KPK) użył spójnika zaś (autem), który jest spójnikiem łączącym zdania przeciwstawne. Dyspozycję więc zawartą w kan. 16 § 3 KPK należałoby uznać za przeciwstawną w odniesieniu do tych, które zostały zawarte w kan. 16 §§ 1–2 KPK. A zatem generalnie rzecz biorąc, interpretacji dokonanych na mocy wyroku są-dowego lub aktu administracyjnego nie należałoby uznać za interpretację auten-tyczną. Od tej zasady generalnej istnieją wyjątki. Otóż wydaje się, iż w sytuacji gdyby akty te sporządził sam prawodawca, to wówczas miałyby one walor wy-kładni autentycznej.
ZAKOŃCZENIE
Z przeprowadzonych dociekań wynika, iż w kanonicznym porządku praw-nym funkcjonuje specyficzna, a zarazem ważka forma wykładni, jaką jest inter-pretacja autentyczna. Otóż w tym przypadku idzie o interpretację dokonaną przez prawodawcę, czyli autora ustawy, bądź też przez inny autorytet, któremu ustawo-dawca zlecił takie uprawnienie. Koncepcja tego sposobu wykładni opiera się na założeniu, zgodnie z którym, to właśnie sam prawodawca jest naturalnym inter-pretatorem ustawy.
Generalnie rzecz biorąc, wykładnia ta posiada walor ustawy. W konsekwen-cji więc – w przeciwieństwie do interpretakonsekwen-cji prywatnej – posiada ona taką samą moc zobowiązującą jak ustawa. Niektórzy autorzy podkreślają, iż należy trakto-wać ją jako wykładnię bardziej autoryzowaną (más autorizada)58.
W tym kontekście rodzi się pytanie; o znacznie interpretacji autentycznej do-konywanej w sposób szczególny. Wiąże się ona m.in. z wypełnianiem przez pra-wodawcę posługi nauczania. Wydaje się, iż należy ją traktować jako przykład stosowania prawa przez samego ustawodawcę.
Wreszcie należy dodać, iż ogólnie rzecz biorąc, interpretacja dokonana w formie wyroku sądowego lub aktu administracyjnego nie ma waloru wykładni autentycznej. W sytuacji jednak, gdy została ona dokonana przez samego prawo-dawcę, należałoby ją traktować jako interpretację autentyczną o charakterze szczególnym.
58
Zob. D. Cenalmor, J. Miras, El derecho de la Iglesia. Curso básico de derecho canónico, Pamplona 2004, s. 123.
INTERPRETAZIONE AUTENTICA DELLE LEGGI DELLA CHIESA
Riassunto
In questo studio l’Autore ha centrato l’attenzione sull’analisi dettagliata delle situazioni contenute nel. can. 16 §§ 1–3 CIC, ovvero sulla questione dei soggetti ablitati a compiere l’interpretazione autentica a modo di legge e sugli effetti retroattivi o meno delle sue singole forme, nonchè sulla problematica della rilevanza dell’intrepretazione fatta a modo di senetenza giudiziale o di atto amministrativo.
Dall’analisi condotta risulta che la forma specifica dell’interpretazione dipende soprattutto dal suo autore. In conformità ai principia fondamentali dell’ ordinamento canonico, l’interpretazione autentica compete esclusivamente al legislatore o a chi il legislatore l’ha delegata.
In linea di massima tale interpretazione ha valore di legge.
Invece l’interpretazione fatta a modo di senstenza giudiziale o di atto amministartivo non è ro-conosciuto come inrterpretazione autentica. Potrebbe avere tuttavia tale valore nel caso della deci-sione emessa dallo stesso legislatore.
Nota o Autorze: ks. GINTER DZIERŻON, prof. UKSW, dr hab., kierownik Katedry Norm Ogólnych
Prawa Kościelnego na Wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie, a także kierownik Katedry Prawa Kanonicznego na Wydziale Teologicznym Uniwersy-tetu Opolskiego; autor ponad 40 prac z zakresu prawa małżeńskiego, norm ogólnych oraz teorii prawa.
