Echo Trzeciego Zakonu Św. o. Franciszka. R. 3, nr 12 (1886)

Rok III. Czerwiec 1886. Nr. 12.

TRZECIEGO ZAKONU

& w . O . F r a n c i s z k a .

Wychodzi | zeszytach m i e s i ę c z n i e i kosztuje rocznie:

w K ra k o w ie 50 cen tów ;

z przesyłką d o A u stryj i 65 cen tó w , i N iem iec I m. 50 fen., do A m eryki 1[2dolara.

P ojed yń czy zeszyt w .K rak ow ie 5 cen tów , z przesyłką 7 ct.> = * 14 fen.

Redaktor i Wydawca: Dr. Władysław Miłkowski.

W ydanie dru g ie

AEDAKC1JA i ADMINISTRACYJA

w K S I Ę G A M I K A T O L I C K I E J

| ^ D r a W ł a d y s ł a w a M i ł k o w s k i e g o w K r a k o w i e .

i _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ i_ _ _ _ _ _

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin iiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiiiiiiiiiH iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii! Tiiiiiii^itiU^iiiiittiiiiiiiłiiiiiiiiiiiiiiiiiiiTiłiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiłiuiiiiiiiłiiiiiiiiiiiiiiitiii^iiiiiiiiiiiajiiiiiiiiiiiiijiiiiiiui^iiiiiiiiiiiiiuiiiiuiiaiiiiiiiiiiiaiiiiiiłiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiłiiJiitłuiiiin^

1

S P IS R Z E C Z Y .

Od R e d a k c y i ... 673

W spraw ie te r c y ja rs k ie j... 676

Św ięta K atarzyna z K o r t o n y ... 680

Pasek świętego F ranciszka (dok.) . . . . 688

Złote z i a r n k a ... ... 694

K r o n i c z k a ... 698

B ib lijo g ra fija ...732

N e k r o l o g i j a ...735 K alendarzyk.

---— --- --- > i #

M --- i \

- 673 —

Od redakcyi.

Z p o szyłem obecnym koń czym y rocznik trzeci naszego w yd a w n ictw a .

W tym czasie, mimo trudności wszelkiego rodzaju, o których {am il- c {y m y , nie brakło nam i pociech praw dziw ych, w rzędzie których li­

c z y m y słow a zachęty osób w ysoko w Kościele położonych, błogosła­

wieństwo C\ajpi'zew. O. Gienerała całego za ^onu O. O. K apu cynóiv, Życzliwe sądy, zachęty i uznania św ia ­ tłych kapłanów tak zakonników św.

Jranciszka ja k i świeckich, wreszcie poparcie czytelników inteligientnych, k tó rzy ustnic ! listownie nie os?qę-

V --- 22 ’ - ------

- 674 -

d liii nam p o ch w a ł \a staranność, Z ja k ą pism o nas\e redagujem y.

Jakoż, n>ychodząc z fasady, (e g d y tr\eci {akon je s t w Kościele. { aden u>iec objaw \y c ia katolickiego nie powinien b yć obcym tercyjar\ow i, notujem y i notować będziemy, nie spus{c{ajqc { uw agi spraw fran cisz­

kańskich, wszelkie o b ja w y współcze­

snych losów religii świętej, urozmai­

cając tem nas^ą >;K roniczkę“ i c z y ­ niąc „E c ł l O “ pism em , interesującem wszystkich w iernych, a przedew szyst- kiem tercyjarzów .

N ie dosyć na tem : przez c a ły rok naszej re d a k cy i, nie licząc się z ofia­

ram i m ateryjalnem i, w miejsce ar­

kusza druku co miesiąc (jak dawniej b yw a ło ) , d a w a liśm y stale dwa, a z tych arkusz, lub czasem więcej, dro-

r 1

&<s--- SM

675 A

bnym drukiem , co koszta w yd a w n ic­

tw a w dwójnasób pow ięk szyło . dMimo to nadzwyczaj niskiej ceny prenum eracyjnej nie podw yższyliśm y,

(50 ct. rocznie, {p rzesyłką poczto­

w ą 0 5 ct.,) i na rocznik czw arty, roz­

p o czyn a ją cy się z dniem i lipca r. b.

nie p odw yższam y.

Prosim y za tem o dalsze poparcie i rozszerzanie „E cha“ w rodzinach chrześcijańskich w ogóle, a wśród członków trzeciego zakonu w szcze­

gólności.

v

A

— 676 ^—

W sprawie tercyjarskiej.

Tercyjarz pewien ze Żmudzi, gdzie rząd wszelkie bractwa, a więc tem bardziej trzeci zakon świętego Franciszka prześladuje, pro­

sił o rozstrzygnięcie niektórych wątpliwości, mianowicie zapytuje:

1° Czy księża świeccy, którzy sami nie są tercyjarzami, mają prawo przyjmowania wiernych do trzeciego zakonu świętego F ra n ­ ciszka, czy nie?

2° Czy ci wierni, którzy zostali przyjęci do tercyjarstw a przez takich kapłanów, mogą się uważać prawnie za tereyjarzów, czy nie ? Eedaktor naszego pisma udał się o roz­

strzygnięcie tych wątpliwości do Nąjprze- wiebniejszego O. Gienerała całego zakonu 0. 0. Kapucynów w Ezymie.

Ponieważ zaś kwestyje te są istotnie wiel­

kiej wagi i zasadnicze dla wszystkich ter- cyjarzów, a szczególnie dla naszych w spół­

braci z pod zaboru rosyjskiego, przeto po- Y

- 677 - i«K<~

%dajemy tu odpowiedź otrzym aną iv całej osnowie *) w wiernym przekładzie :

Najprzew. 0. Gienerał zlecił mi dać, z po ­ wodu wątpliwości, któreś Pan raczyły mu przedstawić w imieniu tercyjarza ze Żmu­

dzi, odpowiedź n astęp u jącą:

1° Kapłan, czy to zakonny czy świecki, nawet nie tercyjarz, może przyjmować w ier­

nych do trzeciego zakonu i uczynić ich uczestnikami łask duchownych, byle tylko ten kapłan otrzym ał d o t e g o konieczne upoważnienie. To upoważnienie czyli wła­

dza przyjmowania do trzeciego zakonu z ła­

twością udziela się kapłanom o to proszą­

cym czy to Gienerałów zakonu świętego Franciszka, czy to Prowincyjalów tegoż za­

konu, w należących do nich prowincyjach.

W Galicyi, n. p. możnaby udać się do przełożonego krakowskiego.

*) Oto dosłow ne brzm ienie o r y g in a łu : f Home, ce 9 m a i 1886.

PAX Tres honore M o m ie u r !

Le Rm m e P. G eneral m e charge de d o n n er aux doutes, que Vous avez bien v o u lu lui exposer au n om d 'u n tertia ire de la Sam ogitie, la solution su iv a n te :

PAXf R zym , 9 m aja 1886.

Przezacny P a n ie !

I ^V/

— 678 —

Dodaję, drogi Panie Doktorze, że Giene- rałowie p r a g n ą , by kapłani nie tercyja- rze, którzy uzyskają władzę przyjmowania do trzeciego zakonu, sami się wpisali do tereyjarstwa, dla lepszego zrozumienia i sku­

teczniejszego rozszerzania ducha serafickie­

go Ojca.

2° Druga wątpliwość, przez Pana podnie­

siona zawiera się już w p ierw szej: W ierni, przyjęci do trzeciego zakonu przez kapła­

nów, nie będących tercyjarzami, lecz mają­

cych władzę do tego udzieloną, są prawdzi- wemi i prawnem i tercyjarzami.

1° Un p retre, regulier ou seculier, m em e n o n tertiaire, p e u t ad m ettre les fideles au T ie rs — O rdre et les re n d re p a rticip an ts des graces spirituelles, pourvu, que le dit p re tre ait reęu , ad h oc, la de- legation necessaire. — Cette delegation ou pouvoir d ’ad m ettre au T iers — O rdre est facilem ent deli- vree aux pretres, qui en font la d em ande soit aux G eneraux de l’O rdre franciscain, so it aux Provin- ciaux du m em e O rdre, p o u r leu rs P ro v in c es respe- ctives. D ans la Galicie p. ex. on p o u rra it s’adreser a u S uperieur de Cracovie.

J ’ajoute, ch er Monsieur le D octeur, que les Generaux d e s i r e n t , que le s P re tre s non — tertiaires, qui o b tien n t des pouvoirs p o u r le T ie rs—

O rdre se fassent eux — m em es in serire au T ie rs—

O rdre p o u r m ieux com prendre et p ro p ag er plus efficacem ent 1’esprit du seraphique P ere.

2° V otre deuxiem e question re to m b e dans la prem iere : L es fideles, adm is aux T ierś — O rdre n n r d p s n r At .r fi s n o n f p r f i n i r p s m n i s m n n i c Hp q

1

tedy przecząco; i gdyby przypadek taki m iał miejsce, trzebaby albo ponowić przy­

jęcie i profesyją, albo też prosić Stolicy apostolskiej o dyspensę gieneralną.

Najprzewielewniejszy O. Gienerał polecił uii jeszcze, bym P anu Doktorowi przesłał od Niego słowa najłaskawszej zachęty w Pańskich szlachetnych usiłowaniach w po­

pieraniu dobrego.

Racz, przezacny Panie, przyjąć odemnie uczucia głębokiego szacunku.

pouvoirs, so n t v raiem en t et legitim m ent tertia ires.

S e c u s , n e g a t i v e ; e t si ce cas se p ioduisait, ou s ’etait produit, il faudrait ou ren o u v eler Fadmis- sio n et profession, ou d ern an d er au Ste Siege u n e sa n ato ire generale.

Le R everendissm e P e re G eneral m e charge encore, M onsieur le D octeur, de Vous tranm eU re les en co n rag em en ts les plus hienveillants p our Vos g en śreu x efforts en faveur du bien.

Veuillez agreer, tre s ho n o re M onsieur, T expres- sion person<?lle de m es se n tim en ts b ien respectu- eux et bien devoues.

W. S. N. M. Fr.

V. Pie, Sekretarz gieneralny.

E n N. S. M. F r.

V. Pie, Secr. Gen.

V

- 630 -

•< ---

Święta Katarzyna

Kortony.

Znużony szeregiem pielgrzymek kolejno odbytych, postanowiłem zakończyć wędrówkę nawiedzeniem ciała w cudownej całości za­

chowanego świętej pokutnicy trzeciego za­

konu franciszkańskiego. M ałgorzatyzKortony.

W racałem nocą z Asyżu, gdzie przemo­

kłem do nitki, rzeczy zaś wysławszy na­

przód, nędznie wyglądałem, i powierzcho­

wność moja zupełnie była na pielgrzyma stosowną. Nie cieszyłem się jednak wcale tą chwalebną c e ch ą, bo w iedziałem , że w K artonie trudno je st bardzo uzyskać otwarcie trum ny błogosławionej. Uprzedzono mię, że nawet znakomici prałaci niezado­

woleni odjechali, bo miasto Kortona tak zazdrosne jest o skarb swój, że, oprócz po zwolenia biskupa, potrzeba sześciu kluczów, będących w rękach radców m ia sta , aby módz ołtarz odsłonić; że zaś miasteczko małe, na wzgórzu ślicznie położone, nie nastarcza potrzebom w ykwintniejszych swo­

ich obywateli, prawie nigdy w K ortonie zastać nie można zgromadzonych wszyst­

kich radców, mieszkających w okolicznych swoich w illa ch ; tak, iż bardzo tylko wysoce

--- * !

protegow ane osoby, po długich korowodach, ściągnąć zdołają i nakłonić do swego żąda­

nia tych wszystkich upartych stróżów dro­

giego ciała naszej świętej. Eaz w rok je ­ dynie, 22-go lutego, trum na srebrna dla wszystkich rozwarta, a ciało drogocenne ku czci ogólnej wystawione bywa.

Ja zaś m iałem tylko list rekom endacyjny od księgarza katolickiego Ciniego do bi­

skupa K o rto n y ; do panów radców zaś nic, i, ja k mówiłem, w yglądanie moje nie za­

chęcało do dostojnych wyjątków. Nie tra ­ cąc jednak otuchy, po dw ugodzinnym spo­

czynku na twardem łóżku hotelowem, w tak chłodnej i wildotnej izbie i na tak mokrej grubej nieprasowanej bieliźnie, że nawet rozbierać się nie chciałem , — po lichej cienkiej kaw ie, i wszelkich pożądanych ku zasłudze pielgrzymki niew ygodach, wy­

brałem się do pałacu Jego Ekscelencyi.

Biskup przyjął m nie z miłością i pokorą niesłychaną, oraz oznajmił, że w łaśnie w tej chwili je st walne zgromadzenie Eady miej­

skiej na ratuszu^ więc dał mi bilecik pole­

cający do tych p an ó ^ , i dodał sługę swego na przewodnika. W padam na ratusz, chwy­

tam woźnego, błagam, nudzę, naprzykrzam się. Woźny obiecuje, że po sesyi odda tym panom bilet Jego Ekscelencyi, że sam słówko swoje dorzuci, i że jutro może cia-

y

< ---3M$

— 681 -

— 682 -

m <---

I A

ło będzie widzialne. Lecz ja nalegam, mó­

wię, że rzeczy mam na kolei, że jestem strasznie znużony, i potrzebujący odjechać już na wypoczynek do domu, że mi pilno zdążyć na stacyją na godzinę 3-cią po po­

łudniu i to dziś jeszcze, więc że chcę n a- t y c h m i a s t otrzym ać upragnioną łaskę.

Woźny decyduje się, wchodzi na salę, prze­

rywa sesyją: panowie radcy wyobrażają so­

bie, że muszę być przynajm iej następcą tronu jakiego sąsiedniego kraju, kiedy służ­

ba biskupstwa i ratusza tak natarczywie za m ną się upom ina; chcąc się więc pozbyć niewczesnej przeszkody wśród dyskusyi pro- wincyjonalnych, jak najprędzej wydają kla­

cze i upoważniają służbę, aby wszystkiego, co potrzeba, dopełniła. Skromni protektorowie dusz mówią mi, że tam będzie roboty co najmniej na godzinę czasu, więc radzą mi tymczasem objechać miasto i kościoły Kor- tońskie, aby dać czas woźnym i służącym przygotować U. 0 . Franciszkanów na to nadzwyczajne zdarzenie ; oraz dla odszrubo- wania ciężkich blach srebrnych, pokrywa­

jących szkanną trum nę, do czego około dziesięciu ludzi, zdaje mi się, potrzeba było.

Gdy nareszcie, po półtorygodzinnej prze­

jażdżce przybyłem na platformę wzgórza, na którym stoi kościół i klasztor 0 .0 . Franciszka­

nów, wiadomość była się już po całem mia-

— 683 -

*h6--- >m

A A

steczka rozległa, kościół oblężony był dzia­

dami, kalekami i wszelkiego rodzaju ubo- g ie m i, wyczekującemi dostojnego gościa.

Zakonnicy ze świecami, dzwonkami i ka­

dzielnicami w ręku, przy głosie organów, pięknie śpiewając, w dwóch rzędach stali przed głównym ołtarzem, w którym znajdo­

wało się ciało. Pomimo całej gorliwości mo­

jej, mimo radości dojścia nareszcie do stóp tej ukochanej świętej, do której od dawna wyrywało się serce moje z wielką ufnością i miłością, uczułem się nieco zawstydzony tak wielką uroczystością, którą wywołała jedynie mizerna moja osoba. Nie śmiałem iść dalej, a tu przewodnicy ciągną mnie do ołtarza

Trudno polakowi odzwyczaić się od na- wyknienia szukania Przenajświętszego Sakra­

mentu w głów nym ołtarzu każdego kościoła.

Lata spędzone we Włoszech, gdzie zawsze je st osobna kaplica na przybytek Pana, nie zdołały tego wrażenia mimowolne zatrzeć, więc z pewnym strachem zbliżałem się do stóp ołtarza, aż tu przynoszą jeszcze dra­

binkę i każą mi wchodzić na ołtarz. Pro­

testuję, ale nalegają i poprostu wprowadzają na schodki. Krótki mając wzrok, dotąd nie nie widziałem.

Aż tu w chwili, gdy na ołtarzu klękam, widzę przed soba śliczną ziemską poczwar-

X -HI

084

r

P atrzyłem na świętą Magdalenę de Pazzi, na świętą Klarę, na świętą K atarzynę de Ricei, i na inne, lecz wszystkie te święte ciała i oblicza są ciemno brunatne, i śmierć, która oszczędziła kształtó w , nie zachowała białości cery, ani świeżości wyrazu. Na nich wszystkich widać spokój i namaszcze­

nie, ale życia, ani kolorytu duszy już nie ma. Tu zaś ma się inaczej. Okrutnie po­

kutująca Oblubienica Boskiego Mistrza i Zbawiciela swego wygląda jakby niedawno usnęła, chociaż od tej chwili już sześć b li­

sko wieków minęło. (1297).

Rysy jej delikatne, noszą piętno cierpie­

nia i umartwienia, surowość pokuty, ogień skruchy, ja k cień boleści zawisły na jej bladem czole i smętnie zaciśniętych ustach.

Oczy widać jak wielkie były i głębokie, twarz nieco sinej białości, jak ciemny m ar­

m ur Seravezzy, drobne rączki złożone do modlitwy, suknia w kraty, chusteczka biała, i płaszcz brązowy tercyjarzów średniowiecz­

nych, charakteryzują lepiej, niż złote szaty i ozdoby, prostotę i prawdziwość świętości tej płom iennej duszy, która, jak druga Ma­

gdalena, nigdy opłakiwać nie przestała pierw­

szych zbłąkanych kroków życia swego. O jakże słodko, z jakiem zaufaniem, grzeszne serce

i

# - < --- ——

iS. A

człowieka tuli się do tych szczątków serca, które, odrodzone w Boskiej miłości, odczuć musiało wszystkie konania oczyszającego się w ogniu pokuty człowieczeństwa! Na p ra­

wym policzku je st jedna, wielka, ciemna plama, jak świeżo zadany siniec, idący od skroni do szczęki.' Świadectwo w tem wiecz­

ne, — okrutnej srogości jej skruchy, gdy ciężkim a ostrym kamieniem policzkowała twarz cudnej piękności, którą wszelkiemi sposobami oszpećić napróżno usiłowała.

Jedna jedyna przed nawróceniem była słabość jej serca; a gdy jej ziemski oblu­

bieniec na polowaniu zabity stanął jej n a ­ gle przed oczyma, jako trup przemijającej miłości, gdy pies jego wiem y, ciągnąc ją za suknię, zaprowadził na miejce nieszczę­

ścia, i sm ętnem wyciem wtórował jej bo­

leści, ona rzuciła wszystko, i nie chciała już mieć pana innego, jeno Pana wiekuistej miłości. — I nie dość na tem. Najpierw starała się przebłagać ojca i macochę, i przy nich upokorzone i pełne zadośćuczy­

nienia życie prow adzić; lecz od nich ode­

pchnięta, poszła na pustelnię w dolinie, u stóp wzgórza Franciszkanów.

Przyjęta po długich próbach do tercy- jarskiej sukienki, sypiała ledwie po godzin parę na gołej, ziemi, z głową, wspartą na kamieniu. Dnie i noce traw iła na nieustan-

686 —

' T

nej modlitwie, co chwila otoczona nadcho- dzącemi ze wsi niew iastam i, które, przy woni jej świętości, nabierały ducha, pocie­

chy i zbudowania.

Posłuszeństwo tylko wstrzymało j ą od okropnego zeszpecenia, którego dokonać za­

mierzała, chcąc nos i wargi uciąć, dla napię­

tnowania się jakąś cechą poniżenia i śmie­

szności, na skarcenie dawnej próżności. Ile spowiedzi gieneralnych wśród jakich potoków łez odprawiła, ile dziennie odmawiała s e te k pacierzów na różne intencyje, z jakiej szczy­

pty korzonków leśnych dziennie żyła, niktby nie dał wiary, kto ówczesnych kronik nie czytał. Jak piękne, a jaką głęboką (nad jej ludzki stan i wychowanie) mądrością przechowane odbierała z nieba n a u k i, o tem przez wielu świątobliwych pisarzów u- wiadomieni jesteśmy.

Pan Jezus raczył jej objawić niektóre pojęcia rzadkiej doniosłości, o jej mieszka­

niu Trójcy świętej w duszach przez łaskę, o Sakramencie pokuty i Eucharystyi P rze­

najświętszej, wreszcie, pocieszył ją w cięż- kościach i udręczeniach sumienia, dając jej poznać, że nawet w chwilach oschłości i pokusy, ciemności lęku przed strasznemi wyrokami sprawiedliwości Bożej, On trw a w jój duszy, bo wola jej ani na ch\\»lę się Go w katuszach w ew nętrznych n'e

r >

(hć--- 3*#>

— 687 —

o : - --- - - -5 0

wyparła. Na końcu, jak Magdalena, poli­

czoną została do dziewic, gdy żal głęboki i wierny, który całe jej dawne zniszczył jestestwo, zanurzył' ją jakoby w zbawienne i obielające nad śnieg purpury Przenaj- droższej krwi Jezusowej. Zgasła za młodu, jak kwiatek na p n iu , spragniona słońca wieczności, strawiona życia dobrowolnem męczeństwem. — W szystko to lotem błyskawi­

cy przebiegało pamięć i duszę moję, gdy modliłem się u stóp jej m artw ych na ołta­

rzu, a pam iątka tej chwili żyć będzie we mnie, póki żyję. N ie żałowałem trudu i kosztów tej dziwnej pielgrzymki, a chociaż do puszki kościelnej wypadło dorzucić ce­

nę wystawnej ceremonii, która dla mnie samego się odprawiła, chociaż służba ra­

tuszowa i ubóstwo całej Kortony złożyli się na ogołocenie ostatnich z podróży pozo­

stałych okruszyn mego pularesu i chociaż chory i odarty, wróciłem do siebie, w ser­

cu była pociecha i ufność i błogie wspo­

m nienie tej wdzięcznej orędowniczki ludz­

kiej ekspiacyi i duchownego cierpienia__

Ją też wzywać pragnę, póki mi tchu stanie, w ciągu pielgrzymki żywota, pielgrzymki nie­

równie cięższej i mniej pociechą osłodzonej, niż urocze nawiedzanie świątyni Kortońskiej.

---—

r \i

Mg---

— 688 —

Pasek świętego Franciszka.

Nagrody obiecane członkom A rcybractw a Paska serafickiego.

(Dokończenie. P a trz N r. 11 E clia z r. b ).

1. Pierw szą nagrodą, którą pasek sera­

ficki obiecuje i potwierdza, jest, opieka do­

brego Pasterza.

Spojrzyjmy na pasterza, który owieczkę swoję uwiązał do d rz e w a ; więzy te pozwa­

lają jej paść się na szmaragdowym traw niku, wśród różnobarwnych kwiatów i arom atycz­

nych ziół, nie dając jej jednak możności oddalenia się stamtąd.

Podobnie dobry Pasterz swoję owieczkę seraficką do drzewa krzyża przywiązuje:

tym świętym sznurkiem związana, owieczka ta żywi się karm ą w onnych cnót i zdro­

wych zasad, nie szukając pastwiska błędu i zła, bojąc się wpaść w zjadliwą paszczę piekielnego wilka: „Otoczyłem więzami mo- jemi duszę, którą umiłowałem, mówi dobry Pasterz, z obawy, aby nie oddaliła się ode mnie".

Spojrzymy jeszcze na biednego niewidome­

go: jak on trzyma się sznurka, za którym go

v Y

---

— 689 -

r - - - H

piesek pro w ad zi; nie widzi biedak przewo­

dnika swego a jednak idzie za nim, czuje bowiem, jak go za sobą pociąga.

Kównież sznur świętego Franciszka łączy nas z przewodnikiem niewidzialnym, z anio­

łem , który nas prowadzi, a wśród ciem no­

ści. żywota czujemy urok niebiański łaski Bożej, która nas przyciąga i porywa, czu­

jem y węzeł cnoty.

Jeżeli więc ten ciemny, którego na u li­

cy w idzim y, posłusznym je st małemu zwierzęciu, prowadzącemu go, czy zdołamy oprzeć się aniołowi z nieba, duchowi czy­

stemu i błogosławionemu, który raczy zni­

żać się do tego padołu z górnych sfer, aby nami kierować ?

Dajmy się więc powodować łasce Bożej, która nas chroni od grzechu.

2. Tą tarczą świętą zasłoniony od złego, członek arcybractw a je st zarazem zabez­

pieczony od kary, którą ona za sobą pociąga;

uniknął też losu grzeszników, przeciw któ­

rym Bóg strzały swej zemsty w y m ierzy ł:

tetendit funiculum suum.

Członek arcybractwa uwalnia tych, któ­

rych sprawiedliwość Boża chłoszcze, wypro­

wadzając, za pomocą sznura świętego, dusze cierpiące na dnie czyśca sam ego; podobnie jak sznurem wyratowano proroka Jeremija- sza z jam y głębokiój, w której jęczał.

{ '

--- ---

690

# « ■ A

W edług podania, święty Franciszek zstę­

puje w dniu swego im ienia do czyśca, aby uwolnić dziatki swoje wszech zakonów : na wzór Chrystusa, który w dniu śmierci swo­

jej zstąpił do otchłani, aby z niej spraw ie­

dliwe wybawić. ..

Członek arcybractwa bierze udział czynny w tem m iłosierdziu; modlitwą i dobremi uczynkami, wzbogaconemi odpustami, du­

sze z czyśca wybawia, a równocześnie, wy­

konywaniem cnót, siebie samego chroni od gniewu Bożego.

3. Kiedy go P an Bóg chłoszcze, nie jest to kara ostra sędziego surowego, lecz ra ­ czej łagodne skarcenie Ojca łaskawego, któ­

re prom ieńm i łaski oświecić ma przyćmio­

ny chwilowo jasny wzrok dziecka, jak m ó­

wi święty G rzegorz: ut oculos, quos culpa claudit, paena aperiat.

P an Jezus, chcąc ukarać żydów w świą­

tyni, uczynił bicz z pow rozów : ątiasi fla- gelum de funicidis. Podobnie święta Kata­

rzyna z Bolonii, w celu ukarania i uzdro­

wienia jednej z sióstr, okazała się jej po śmierci i zamiast bicza, sznurkiem serafi­

ckim duszę tę oczyściła uczuciem boleści i uzdrowiwszy ją , upoiła zarazem przed­

smakiem niebiańskiej radości.

4. Pasek święty często wzbudza bojaźń, o której wspomina prorok: „Funes infer-

n i circumdederunt m e W idziałem wkoło siebie sieć piekielną; „praeoccupaoerunt me laąuei m ortis: i byłem niejako otoczony więzami śm ierci“.

Dusza w tej obawie żyjąca sprawia je ­ dnak dzieło zbawienia swego.

Kiedy posłowie Jozuego, ścigani przez mieszkańców Jerycha, w obawie byli o ży­

cie swoje, Raab ułatw iła im ucieczkę przez okno, za pomocą sz n u ra : p e r fu n em de fe- nestra, i ocaleli. Obecnie miasto Jerycho ma być do szczętu zniszczone i Raab paść ofiarą strasznej i ogólnej rzezi. Lecz w oknie, któ- rem wypuściła posłów, Raab uwiązała sznur purpurowy i życie swoje uratowała.

Ten węzeł purpurowy, w edług świętego Antoniego, jestto ciągła i wierna pamięć męki Zbawiciela i Jego skrwawionych wię­

zów, która zmysły nasze krępuje więzami um artw ienia; pamięć ta zbawienna zasła­

nia nas od strasznych gromów owego b i a- d a , ogólnie przeciw światu wypowiedzia­

nego i chroni od wiecznej zguby z potę­

pi onemi.

5 W ięzy Chrystusowe są zbawieniem, w e­

dług księgi Mu«lrości: Y incula illius alliga- tu ra salutis. Więzy szatana i więzy ciała są przekleństwem Dlatego w dniu sądu osta­

tecznego P an Bóg rozdzieli ludzkość na dwie części sznurem sprawiedliwości i bę-

ł Y

---

— 692 —

ł .

dzie im odmierzono miarą, sprawiedliwości karzącej i sprawiedliwości nagradzającej, miarą odkupienia czyli piekła___

Tę straszną tajem nicę dawno już Dawid, zwycięzca Moabitów wyobraził, gdy zwy­

ciężonym kazał położyć się na ziemi i, roz­

dzieliwszy ich na dwie części, odmierzył ich dwoma sz n u ra m i; przeznaczając jednych na śmierć, a drugich na ułaskaw ienie:

mensus est duos funiculos: u n u m ad occi- dendum, et u num ad vivificandum.

6. Członek arcybractwa świętego F ra n ­ ciszka stanie po prawej stronie z wybra- n em i, mówiąc z błogosławionym Ojcem sw oim : „Dominus p a rs haereditatis meae : Pan mój jest cząstką, którą wybrałem. F u - nes ceciderunt m ih i in p ra e c la ris; miarą pomyślności i prawdziwego szczęścia mie­

rzę dziedzictwo m oje“.

P an Jezus rozdając dziedzictwo wiernym swoim, w dniu wejścia ich do ziemi obie­

canej, odmierzy je tym sznurem, którym oni Jego czcili: in funiculo d istrib u tio n is;

mnożąc je dwakroć i stokroć: „Longos fac funicidos tu o s : Naciągnij miarę dziedzictwa Twego, mówi prorok Izajasz, t. j. sznur, który nigdy nie będzie przerwanym : fu n i- cidi non ru m p e n tu r; niechaj powiększy się miara Twojej nagrody wiekuistej, Twoich zasług i cnót, chwały, jasności, pojęcia,

Y ‘ f

r ---

abyś objąć zdołał szerokość, długość, wyso­

kość i głębię ogromu, który je st w Bogu : latitudo, et longitudo, et sublimitas et p ro - fundum .

7. Pasek seraficki obiecuje tę nagrodę niebieską. Święty Jó zef z K opertynu, prze­

pasując księcia Brunszwickiego swoim sznu­

rem franciszkańskim, rzeki: „Opasuję cię do raju“. W tej samej chwili książę, luter, łaską tknięty, wyrzekł się błędu, oświadczył się katolikiem i własnoręcznie wpisał się do ksiąg rejestrowych arcybraetwa świętego Franciszka. { A d . S S . Sept. t. 5, str. 1024).

Z wszystkich stron widziano wiernych, garnących się do arcybraetwa. W Hiszpanii wielu bardzo grzeszników , nawróconych przez świętego Piotra z A lkantary wpisało się do arcybractw a, za namową świętego Pashalisa Baylona, który tru d n ił się przygo­

towywaniem sznurów dla braci. P ełen go r­

liwości, pragnąc liczbę ich powiększyć, z wielkim zapałem nam aw iał wiernych, aby przyłączali się do arcybractw a: zachęcał ich, wskazując obfitość łask, króremi Bóg je obdarzał i liczbę cennych odpustów, które od Stolicy Apostolskiej otrzymało". (A c t.

S S . 1 7 M a ii, str. 57).

— 693 —

y I H r

ę< r

$ ^A

Zł ot e z i a r n k a .

Zdania wypowiedziane w różnych okoli­

cznościach i w różnych czasach przez świętego Ojca Franciszka.

P an nasz Jezus C hrystus pragnie, bym zwycięży)' świat głęboką pokorą i zupełnem poddaniem się Jemu.

Spożywa owoce świadomości złego i do brego, kto idzie za swą wolą i pyszni się darami, których mu Pan udzielił.

Gdy podwładny widzi rzeczy korzystniej­

sze i lepsze dla jogo duszy nad te, które mu poleca przełożony — lepiej niech po­

święci swą wolę i posłucha przełożonego.

Wszystkie stworzenia na ziemi z przy­

rodzenia swego , lepiej służą, poznają i słu­

chają Pana, swego Stworzyciela od Ciebie.

V

- 695 — A

Słudze Bożemu nic nie powinno spra­

wiać nieprzyjem ności, prócz grzechu.

* * *

Ten jest sługą Bożym , kto nie unosi się gniewem i nie zasmuca się byle czem.

* *

Bracia m o i! nawrócicie wszystkich sło­

wami jeśli czynności wasze zgodne z wolą Boga będą.

* *

Boskosz krótka, kara jednak wieczna.

* * *

Cierpienie lekkie jest, chw ała jednak nie­

skończona.

* *

Niech będą przeklęci ci, co burzą i roz­

walają złym przykładem , coś Ty, P anie, zbudował.

* :N *

Ubóstwo czyni, że nasze dusze, tu na ziemi będąc, mogą obcować z niebianami.

* * *

«*r }/

Głupotą je s t: pysznić się względami ludz- kiemi i m arnościam i tego świata.

— 696 —

--- --- 3^'

* *

Miłość nie pozwala czuć ciężaru przy­

krości i osładza wszelkie gorycze.

Kto jest prawdziwie ubogim duchem, nienawidzi siebie samego, a kocha tych, co go policzkują.

Błogosławiony ten sługa, który Bogu przypisuje wszystko, co dobre.

* * *

Gdy mówię „Zdrowaś M aryjo11 radują się n ieb a, cieszą się A nieli, weseli się ziemia, drży szatan,

^ * -ł-

Unikaj stworzeń, jeśli chcesz posiąść Stworzyciela.

* * *

Nie je st ten dobrym, kto wśród złych nie może być dobrym.

* * *

v --- i *

- 697 —

---

N ie pragnijcie na tej dolinie łez posiąść żadnej rzeczy tak pięknej i m iłe j, iżby zdołał opanować myśl waszę.

* *

Uciekaj, milcz i zachowaj pokój.

* * *

Miłość rzeczy światowych sprowadza za­

wsze dolegliwości i sm utki.

* *

Miłość Boga nigdy nie próżnuje.

* * *

Zdaje mi się, że jestem największym z grzeszników —

C98

Kroniczka.

A f r y k a . I po za g ranicam i Europy rozwija się trzeci zakon. W Tunisie, dzięki goiiwości kard.

L avigerie je s t przeszło 2ó0 tercyjarzów różnej n aro ­ dowości. P rócz miesięcznego zebrania, z którego 40 fr. w pływ a zawsze do kasy brackiej, odbywają co m iesiąc publiczną procesyją ze św iatłem do k a ­ plicy sw. F ra n ciszk a przybrani w suknię trzeciego zakonu Dyrektorem je st 0 . Józef z P eru g ii, k a ­ pucyn.

A l l t a n i j a . Jeśli P o lsk a w swoim czasie była przedm urzem Islam u, to zaszyt ten n a południu n a ­ leży się bezsprzecznie A lbanii. O jej księciu Jerzym K astryjocie, znanym pod nazwiskiem S kanderberga, wyrzekł niegdyś wróg jego najzaciętszy, su łtan Mu- chamed, na wieść o śm ierci tego bohatera w roku 1467, te sło w a : B ia d a ch rześcija ń stw u, utra ciło miecz i tarczę sw o je ! Ale stra ta bohatera dotknąć przedewszystkiem m iała, i to bardzo ciężko, samych Albańczyków. Pobici przez Turków, przez lat 400 dźwigać musieli ciężkie jarzmo niewoli. Mimo tego pozostali wiernemi wierze katolickiej, z małym wy­

jątkiem mieszkańców części południowych. Syno­

wie świętego F ran ciszk a strzegli tej owczarni C hry­

stusowej i przetrw ali z n ią czasy najsroższe, zno­

sząc prześladow ania krwawe. Położenie A lbanii w ostatnich czasach znacznie się polepszyło i wedle ostatniego wykazu znajduje się tamże 127.000 kato­

lików ; po siad ają 3 arcybiskupstw a, 8 biskupstw a, 123 probostw, 82 księży świeckich i 24 O. O. F ra n -

(Crociata).

Y

- 699 —

#<r--- -M ciszkanów. Księża św ieccy kształcą się częścią w Rzymie (w Propagandzie), częścią w sem iaaryjum w Skutari. Każde niemal probostwo posiada w łasną szkołę, a na naukę katechizm u schodzą się grom a­

dnie i dorośli. Płeć żeńska doznaje również szcze­

gólniejszej opieki, tem potrzebniejszej, że, obyczajem wschodnim, utrzym yw aną była dotychczas na b ar­

dzo niskiej stopie eywilizacyi. I tak katolicka szko­

ła dla dziewcząt w Skutari liczy przeszło 400 uczen­

nic, między któremi jest wiele schizmatyezek, a n a ­ wet Turczynek. Je st nadzieja, że z czasem Kościół nasz św ięty w A lbanii tem większe poczyni po­

stępy.

A m e r y k a p o ł u d n i o w a . „Le M issio n i Cattolichc“ m edyjolańskie podają w N r. 10, 11, 14, 15, 16 i 17 obszerne sprawozdanie o misyjach fran ­ ciszkańskich w M anaos. Z opowiadania 0 . Coppi, można powziąć słabe wyobrażenie, z jakiem i trudno­

ściami w alczyli ei Misyjonarze, nim doszli do tak świetnych rezultatów , naw rócenia tych plemion do wiary świętej. Szczególniejszą trudność mieli w zw al­

czeniu kultu G irupari (t. j. czarnego ducha), g o rą­

co propagowanego przez pages (czarnoksiężników), lecz i to zwalczono za ła s k ą Bożą.

A m e r y k a . 1. W dniu 21 lutego b. r. p o ­ święcono nowy kościół polski w A lp o n a , w stanie Michigan.

2. P o d łu g najnow szych obliczeń, jakie podaje pisem ko tygodniow e, „ The A ve M a ria " , w Stanach Z jednoczonych znajduje się kościołów 6.755, stacyj m isyjnych 1733, sem inaryjów dyjecezalnych dla

§><:--- #Kr

«>*s---

A A

św ieckich i zakonych księży 36, kolegijów p o d p rze­

w odnictw em O. O. Jezuitów , L azarystów , F ra n cisz­

kanów , braci szkolnych i św ieckich księży 85, szkó­

łe k gram atycznych p o d kierunkiem zakonnic i braci szkolnych 6 1 8 ; szkółek parafijalnych pod dozorem proboszczy (rektorów ) 2621, do k tó ry ch w r. b.

uczęszcza 492.949 uczniów , i wreszcie 449 d o b ro ­ czynnych zakładów , dla starców , sie ro t i kalek.

W zakładach tych p osługują : córy św iętego F ra n ­ ciszka z Asyżu, św iętego W incentego a P aulo i św ię­

tego D ominika.

K andydatem na kard y n ała, podług pism k ato ­ lickich am erykańskich, je s t J. Ekscel. ks. A rcybis­

kup Jakób Gibbons, prym as Stanów Zjednoczonych i arcybiskup baltym orski.

A n g l i ja*. Kościół katolicki posiada w W ielkiej B rytanii ogółem 1.575 kościołów, kaplic i staeyj, nie licząc kaplic pryw atnych, których l i ­ czba w ostatnich czasach doszła do 11. W roku 1885 w zrosła liczba kapłanów z 2.522 n a 2.576.

W tymże roku wyświęcono 91 kapłanów , z czego 56 świeckich, a 35 zakouników, rozdzielających się na z a k o n y : 0 . 0 . Jezuitów, Bernardynów , F r a n ­ ciszkanów', Obtatów, Redemptorystów i Marystów.

Co się tyczy hierarchii, liczym y tam 23 arcybisku­

pów i biskupów. W Anglii i W alii znajduje się je­

den arcybiskup, 14 biskupów i 2 sufraganów ; w Szkocyi zaś 2 arcybiskupów i 4 sufraganów (w E dynburgu). Archidyjeeezyja w estm iniaterska (m ia­

sto Londyn) liczy 359 kapłanów , na to stu zakon­

ników. Do Londynu zliża się najwięcej dyjecezyja Liverpool, licząca 323 kapłanów, między któremi jest 103 zakonników N astępnie znajduje się w Anglii 37 kolegijów i 101 szkół'klasztornych. W archidyjecezyi westministerskiej uczęszczało do szkół elem entarnyoh

- 701 -

20.111 dzieci, przed laty 20 zaś w edług wykazów statystycznych tylko 11.145. W całem państw ie W ielkiej Brytanii zaś znajduje się 14 arcybiskupstw , 81 biskupstw , 35 wikaryjatów i 10 apostolskich prefektur.

A u s t r a l i j a . 1. Sobór w Sydney, n a którym zasiadało 19 biskupów australskioh, trw ał od dnia 15 do 21 listopada 1885 roku i odbył się z w ielką okazałością. Z tam tejszem i d z i e j a m i Kościoła zaznajam ia nas ustęp z mowy, jak ą dnia 20 listo ­ pada m iał JE ks. ks. k a rd y n a ł Moran, arcybiskup sydnejski i delegat apostolski. W mowie tej czy­

tamy :

„Przed stu laty cała tę ziemie zam ieszkiw ały dzikie ludy, pogrążone w barbarzyństw ie i bałw o­

chw alstw ie. A i wtedy, gdy św iatło cywilizaeyi po­

częło przezierać na wybrzeże m orskie, Kościół ka­

tolicki przez pół wieku był prześladow any i dręczo­

ny. Kiedy w roku 1787 dwóch kapłanów zaniosło prośbę o pozwolenie udania się do A ustralii, aby swym w spółw yznawcom udzielić mogli pociech re­

ligijnych, w tenczas tę ich prośbę odrzucono ze w zgardą. O patrzność atoli, już po kilku latach, w nieprzew idziany sposób zm ieniła na lepsze losy swych wiernych.

„Dopiero w roku 1817 otrzym ał pierwszy ksiądz od rządu pozwolenie, aby tu przybył jako misyjo- narz. Atoli, zaledwie wylądował, miejscowe władze w trąciły go do więzienia, z rozkazem, aby pierw ­ szym okrętem , któ ry odpłynie z portu, kraj odpu­

ścił. W reszcie przed 50 laty, w pam iętym dniu Pod­

w yższenia św iętego K rzyża, w roku 1835, wylądo­

wał, w porcie Liueolna, pierwszy apostolski wika- ryjusz. Z astał dwóeh księży, którzy zaspakajali po­

trzeby katolików w kraju V andiem en; oprócz tego Y®Kr

— 702

jo><ś--- §h®

A A

jeszcze trzech innych kapłanów na całym au stral- skim kontynencie. Jednym z nich był J a n J ó z e f T h e rry , którego słusznie nazwać można pionierem w iary i praw dziw ym apostołem krzyża we w szyst­

kich południow ych krajach. D rugim był teraźniejszy czcigodny biskup z Birm ingham u, dr. U llathorne.

Zwolna w zrastało drzewo wiary św iętej. W ielu z obecnych tutaj przypom ina sobie pewnie jeszcze te czasy, kiedy w całej A ustralii nie było tylu księży, ilu dzisiaj zgrom adzonych w tern presbiteryjum bi­

skupów. N iektórzy z tych prałató w są pierwszym i biskupam i w dyjecezyjach, w których występowali, jak Misyjonarze. Kiedy teraźniejszy g ien eraln y wi- karyjusz z Melbourne przybył tutaj jak o m isyjonarz, w yładowawszy w małem czółenku, m usiał trzy mile drogi iść piechotą, zanim n ap o tk ał m ieszkanie lu d z ­ kie ; w całym obwodzie by ł tylko jeden m ały, d re ­ wniany kościołek, a obecnie eo za k o n tr a s t! Ozdo­

bą Melbourna jest w spaniała katedra.

„Przed czterdziestu laty kilku księży było wy­

słanych, aby w miejscowości Moraton-Bai p aste­

rzow ali: tym czasem , nie znalazłszy punktu oparcia, zmuszeni byli wzdłuż portu, w małem czółenku, po­

wrócić do Sidney. N aw et przed laty 25, kiedy pierwszy biskup przybył do Brisbany i sta ł na tein miejscu, na którem dziś wznosi się w sp an iała k a ­ tedra, m ógł zapytać wtedy : „Grdzie jest miasto Bri- skany ?“ L a t dw adzieścia upływ a od czasu, gdy wytknięto granicę obu dyjecezyj: B athurstonu i M ait- landu, a wzrosły one już tak , że nie ustępują w niezem innym m isyjnym dyjecezyjom, tak pod w zglę­

dem szkół i kościołów, ja k i co do innych za k ła ­ dów dobroczynnych. P rzed piętnastu laty, gdy b i­

skup z Dunedim zasiadł na swej, nowo otworzonej stolicy, nie zastał tam absolutnie nie: ani kościoła, an i szkoły, zgoła żadnego naukowego in sty tu tu ; nie było ani szat, ani kam ienia mszalnego. Te y. --- )

- 703 -

--- — —--- ---- >*»

A

piękne klasztory, te szkoły w pełnym rozkwicie, te kościoły liczne i ta nowo wzniesioona k a ted ra — a wszystko bez grosza długu — to najlepsze dziś świadectwo ogólnego postępu".

W końcu ks. kard y n ał zastanaw iał się nad kw estyją uregulow ania szkoły, zalecał wiernym p o ­ ważne stowarzyszenia, mianowicie b ractw a w strze­

mięźliwości, w skazyw ał na obowiązki, eelem pozy­

skania Kościołowi „czarnych krajowców", chw alił błogą działalność będących już od daw na w kraju zakonów, mianowicie benedyktynów i m arystów ; wreszcie zakończył uwagą, co jeszcze czynić wy­

pada.

Po skończonem kazaniu odczytał ks. biskup Murphy, jako senior, w im ieniu w szystkich b isku­

pów, podziękowanie ks. kardynałow i, n a co tenże szczegółowo odpowiedział. N astąp iło zakończenie Soboru. N ajuroezystszóm i były ośm d n i aklam aeyi : Błogosławieństwo dla wszystkich dzieci Kościoła k a ­ tolickiego, które, przy blasku południowego krzyża, noszą znak K rzyża Chrystusowego. Dalej odbyły się modlitwy, aby P a n Bóg dozwolił w ykonać wszelkie pom ysły „p e r intercessionem 11 M . V , S a n cto ru m A p o sto lo ru m P e tri et P a u li, S t. P a tr ic i et S . X a - verii, P a tr o n i A u stra lia e " . W końcu nastąp ił po- eałunek pokoju i solenna proeesyja. Podczas Sobo­

ru biskupi i księża byli gośćmi k a r d y n a ła ; w osta­

tnim zaś dniu, 20 listopada, zaproszeni byli wszyscy na obiad do sekretarza kolonijalnego, który wręczył ks. kardynałow i w spaniały adres dziękczynny. Przed Soborem był także ks. k a rd y n a ł obecnym przy po­

święceniu kam ienia węgielnego pod katedrę w M ait- land, przyezem złożono na kam ieniu, jako ofiarę, 1700 funtów sz terlin g ó w .

(P rzeg. lcat.).

y

*>#

r —

- - - ' i

n a w y s p a c h K a r o l i ń s k i c h ) . Po roz­

strzygnięciu przez Ojca św iętego kwestyi spornej wysp K arolińskich, począł rząd hiszpański myśleć na seryjo o cyw ilizacyi ludów, zamieszkujących ten ten rozległy archipelag. N a posiedzeniu ministery- jum z dnia 25 lutego uchw alono w ysłać w dniu 1 kw ietnia pierw szych Misyjonarzów na te wyspy.

Przew. 0 . Joachim da L avaneras, prow incyjał 0 0.

K apucynów hiszpańskich, z a jił się wyszukaniem odpow iednich osobistości i w y b rał z członków swe­

go zgrom adzenia 12 Kapucynów hiszpańskich, wśród nich kilku braciszków , którzy, obok świętości życia i nauki, odznaczali się znajom ością rzem iosł i u p ra­

wy roli. W śród nich byli nauczyciele rysunków, muzyki, budownictwa, agronom ii i ogrodnictwa.

W dniu 15 marca rząd osobnym dekretem p rzy jął tę misyją kapucyńską w sw ą opiekę, zarę­

czył utrzym anie m ateryjalne, staw iając warunek, by Misyjonarze, prócz wiary świętej katolickiej, uczyli także języka hiszpańskiego, u praw y roli i rzem iosł najpotrzebniejszych. N a ręce Przew . 0.

P row incyjała przesłano w ielką ilość nasion, sprzę­

tów rolniczych i aparatów kościelnych z kopiją de­

kretu.

W yznaczeni Misyjonarze zebrali się już w k la ­ sztorze swego zakonu w A renys—de— Mar, odle­

głym o 30 kilom etrów od Barcelony, gdy nadszedł telegram , że statek parowy Isla de P a n a y , na któ­

rym mieli się udać, je st już ta k obładowany towa­

ram i, iż nie jest w stanie przyjąć n a swój pokład Misyjonarzów z ich ładunkiem . Gdy się rz ą d o tom jednak dowiedział, wysłano z M arytu telegram , by zrzucić towary, a przyjąć natychm iast Misyjonarzów, nadto, by oddać na ich użytek 12 kabin, jednę salę i kaplicę okrętową. Tym sposobem usunięto i tę przeszkodę.

— 704 -

Y ->-o>'

- 705

A W dniu 1 kw ietnia klasztorny kościół 0 . 0 . Kapucynów zapełnił się mnóstwem pobożnych. Mszę św iętą odśpiew ał 0 . P row incyjał w asystencyi dwóch definitorów, wobec kleru świeckiego m ia sta i 12 M isyjonarzów .

W spaniałą mowę pożegnalną w ygłosił A rchi- presbiter m iasta, poczem procesyjonalnie odprow a­

dzono nowych apostołów n a kolej. P rzodem postę­

pował A rehipresbiter, niosąc pod baldachim em re- likw iją Krzyża świętego, tuż za nim k le r świecki, wreszcie 0 . P ro w in c y jał z 12 M isyjonarzam i, z któ­

rych 0 . S atu rn in de Altajono, przełożony nowój misyi, n ió sł sztandar z obrazem M atki Boskiej.

Z pieniem lita n ii do W szystkich Świętych, wśród bicia dzwonów, przybył orszak do stacyi ko­

lei ż e la z n e j; tu M isyjonarze otrzym ali b łogosław ień­

stwo od 0 . P row incyjała i u d ali się do Barcelony.

N a dworcu kolejowym oczekiwała i dep u tacy ja m a­

g istratu m iasta, tow arzystw a katolickie i dobro­

czynne i k ler m iejski w pełni, który odprow adzili ich do portu. N a kilka m inut przed w stąpieniem na pokład, nad szed ł telegram z błogosław ieństwem od Ojca św iętego Leona X III., któ ry odczytawszy im 0 . Prow incyjał dodał te piękne s ło w a : „Ojco­

wie ! wielkie, podwójne m acie posłanictw o : zbaw iać dusze i wytworzyć dobrych hiszpanów z tych odle­

głych ludów. — Spełnijcież je g o d n ie“.

A u s t r y j a . 1. ( M ę s t w o b r a c i s z k a S z m n r ł y). P ism a codzienne donoszą : Skutkiem niezw ykłych śniegów tegorocznych, klasztor F r a n ­ ciszkanów pod A arau (na K reuzbergu) z o stał zasy­

panym . Biały c a łu n n a 7 metrów wysoki pokrył sąsiednie góry. Tym razem rodak nasz, braciszek

( „ Ossewatore Cattolico“ ).