Restaurator, 1935, R. 6, nr 4

ROCZNIK VI. KATOWICE, 20 kwietnia 1935 Nr. 4.

ORGAN ZW. RESTAURATORÓW — WŁAŚC. KAWIARŃ I HOTELI NA WOJEW. ŚLĄSKIE.

CENY OGŁOSZEŃ: Cała strona 200 złotych. — Pół strony 100 zł. Jedna-czwarta strony 60 zł- Jedna ósma strony 30 złotych- Drobne ogłoszenia od 5 do 15 złotych.--- Redakcja i Administracja: Katowice, Plac Wolności 8. — Telefon 302-10. — Konto P. K. O. 307-022.

Wszystkim Zarządom bilij, Członkom Związku, Przyjaciołom i Sympatykom

r

życzymy serdecznie z okazji Świąt Zmartwychwstania Pańskiego

WBSCÄES®

ÄBLBBWJÄ

Zarząd Cjłówny Zw ćftestauratorów, Właścicieli Kawiarń i ćKoteli

ną Województwo Śląskie

i Jłedakcja ,©Restauratora

Delegacja Związkową« Warszawie

W połowie miesiąca marca br. wyjechała do Warszawy delegacja Zarządu Głównego Związku w osobach prezesa i sekretarza, dla celów inter­

wencji w różnych sprawach zawodowych u władz Centralnych, Przy współudziale członka Zarządu Centrali w Warszawie, interweniowano między innemi w Ministerstwie Skarbu i w Ministerstwie Opieki Społecznej, przedstawiając ustnie postula­

ty ■ związkowe. W obu Ministerstwach uzyskała delegacja zapewnienie Przychylnego i rzeczowego rozpatrzenia wysuniętych postulatów. — Jako najpilniejszą sprawę wysunęła delegacja w Mini­

sterstwie Skarbu kwestję ulgowych świadectw przemysłowych na rok 1935, przewidzianych okól­

nikiem ministerialnym z 6 grudnia 1934 r. Okazało

się, że Ministerstwo wydając ten okólnik, miało najlepsze intencje przyniesienia faktycznej ulgi pła­

tnikom. Jedynie Wydział Skarbowy w Katowicach interpretował go z wyraźną szkodą dla restau­

ratorów, czego dalszą konsekwencją było spi­

sywanie Protokołów karnych, a nawet wy­

dawane są już orzeczenia karne z nakładaniem na płatników grzywien z tego tytułu dopłat itP. Z te­

go również wynika,, że Wyjaśnienia podane przez Związek we formie okólników i notatek na łamach

„Restauratora“, były najzupełniej słuszne i zgodne z zarządzeniami Ministerstwa Skarbu. Ta inter­

pretacja została potwierdzona również na Zjeździć Naczelników Urzędów Skarbowych w Katowi-

II II II II Il Il lS

śnieniu sprawy przez delegata Ministerstwa Skar- nu p. Naczelnika Rejsä, który to uczynił na sku­

tek naszej interwencji w Warszawie

Obok ustnego przedstawienia sprawy, wręczy­

ła delegacja memoriały pisemne, których dosłowna treść podajemy:

Katowice, dnia 12 marca 1935 r.

Do L. 819/35

Ministerstwa Skarbu w Warszawie.

W obronie ciężko dotkniętego kryzysem go­

spodarczym przemysłu gastronomicznego na Ślą­

sku, pozwalamy sobie niniejszem przedłożyć Wy­

sokiemu Ministerstwu kilka postulatów, do łaska­

wego rozpatrzenia.

1. Na pierwszem miejscu naszej Prośby sta­

wiamy kwestję świadectw przemysłowych.

Okólnikiem z dnia 6 grudnia 1934 r. za L. L.

D. V. 437 30/4/34 wprowadziło Ministerstwo Skarbu szereg ulg przy wykuipnie świadectw przemysło­

wych na rok 1935. Między innemi korzystają z tych ulg w pewnym rozmiarze również i przedsię­

biorstwa gastronomiczne w kraju. Przy stosowaniu ulg nakazuje Ministerstwo w swoim okólniku, brać za podstawę obrót ustalony za rok 1933 — przyczem w końcowej uwadze okólnika wyjaśnia, co należy uważać za właściwy obrót. Mówi się więc tam o tern, że u sprzedawcy artykułów mo­

nopolowych o podatku scalonym, należy uważać za obrót całkowity obrót towarowy, z dodaniem do niego prowizji osiągniętej od artykułów o po­

datku scalonym.

Tymczasem Wydział Skarbowy w Katowi­

cach zarządził w tej sprawie okólnikiem z dnia 21 grudnia 1923 za L: 11.31-25-11-34, że przy usta­

laniu obrotu w restauracjach należy doliczać do obrotu, ustalonego przez organ -wymiarowy, rów­

nież cały obrót, osiągnięty w artykułach monopo­

lu spirytusowego (a więc nie prowizję, jak to na­

kazuje Ministerstwo). W tej sposób Wydział Skar­

bowy, Przez dowolną interpretację zmienia zarzą­

dzenia Ministerstwa Skarbu, które wyraźnie tę kwestję reguluje — i zamierzoną ulgę dla słabszych płatników w naszym zawodzie ogranicza bodajże całkowicie. Doszło więc do tego znowu, że za­

miast ulgi ma śląski płatnik nowy kłopot, bo sto­

sując się do postanowień okólnika ministerialnego, staje się karygodnym w stosunku do postanowień okólnika Wydziału Skarbowego.

Ta interpretacja powoduje też, że restaurato­

rzy śląscy widząc podobna dowolność i nieprzy- chyiność w ustosunkowaniu się do nich ze strony lokalnych władz skarbowych, Przez odbieranie tych minimalnych ulg, wbrew zamierzeniom władz cen­

tralnych, — odnoszą się do nich nieufnie i uważa­

ją się za wyraźnie pokrzywdzonych.

naświetlić dolę restauratora na Śląsku w porówna­

niu z restauratorami innych dzielnic.

Śląsk, dzielnica wybitnie przemysłowa, gdzie jest największe skupienie robotnicze — miał w czasach koniunktury najwięcej rozbudowany Prze­

mysł gastronomiczny w porównaniu z innemi dziel­

nicami. Dziś niestety, te liczne lokale świecą pust­

kami, bo robotnik czy urzędnik jest bez pracy. Ci zaś, którzy mają pracę, nie mogą sobie pozwolić na odwiedzanie lokali, z powodu minimalnych za­

robków. Jeżeli już jednak przychodzą do restaura­

cji. to nie w tym celu, aby się pożywić, leczprze- dewszystkiem po to, by za możliwie najniższą ce­

nę, wypić jaknajwięcej piwa lub wódki. Tłumaczyć należy to tern, że po trudach swej codziennej pra­

cy, chce on przy kieliszku czy kuflu zapomnieć o związanych z tą pracą niebezpieczeństwach Pije więc wódkę nie na kieliszki, ale na t zw. „kwa- retki“, żądając jaknajmiższej ceny. Rzecz zrozu­

miała, że właściciel lokalu jest też zmuszony do sprzedaży w tej formie, z minimalnym procentem zysku. Stan ten pogarszają jeszcze dla restauratora przepisy akcyzowo-monopolowc, które zmuszają go pod rygorem surowych kar, do sprzedaży po

cenie uwidocznionej na butelce, od której ma kilka procent prowizji. —

Zwyczaj taki istnieje na Śląsku od bardzo da­

wna i wytworzył też odrębny typ lokali t. zw.

„wyszynki“ (destyle), czego w innych dzielnicach się nie widzi

Lokale wszystkie obliczone z czasów dobrej koniunktury na większą ilość gości, są dziś zbyt obszerne do faktycznego zapotrzebowania, nazew- nątrz mogą jednak robić wrażenie wielkiego przed­

siębiorstwa. W ten sposób śląski przedsiębiorca gastronomiczny Ponosi świadczenia bardzo wiel­

kie. z powodu dość znacznych obrotów w wódce monopolowej — oraz koszta handlowe z lokalu wielkiego, —- ,a ma w rzeczywistości minimalne dochody. Tu też leży przyczyna zupełnej likwidacji wielu przedsiębiorstw względnie w najlepszym ra­

zie ich wielkiego zadłużenia, jeśli ktoś nie chce stracić swego warsztatu pracy.

Obok destyli istnieją też restauracje, które je­

dnak, z nielicznemi wyjątkami, stoją pustką.

Inaczej1 jest w innych dzielnicach. Tam klijenci korzystają przedewszystkiem z artykułów kulinar­

nych, popijając do tego wódkę sprzedawaną na kieliszki. W lokalach tych Prawie że niema sprze­

daży na butelki według ceny monopolowej, jak to ma miejsce na Śląsku. To jest przyczyną, która powoduje, że ulgi przyznane nip. lokalom wyszyn­

kowym na Śląsku, i uznane przez nich za niewy­

starczające na dzisiejszą chwilę kryzysową — są w opinji restauratorów innych dzielnic traktowane jako względnie wystarczające dla nich. W tych sprawach mogą być porównane śląskie lokale wy-

szynkowe conajwyżej z wiejskiemi karczmami i kresowemi z innych dzielnic.

Z naprowadzonych danych widać jasno, że przemysł restauracyjny na Śląsku jest istotnie bardzo pokrzywdzony już przez sam fakt równo­

miernego traktowania z takim przemysłem innych dzielnic. Rzecz zrozumiała, że jest tu mowa prze­

de wszystki-em o mniejszych zakładach gastrono­

micznych. Jeżeli się jeszcze weźmie pod uwagę niekorzystną interpretację, jak to ma miejsce z okólnikiem z dnia 6. grudnia 1934 r. to widać jaskrawo ciężkie położenie restauratora na Śląsku.

Uważamy, że ulgi Przy świadectwach przemy­

słowych dla restauratorów śląskich winny być przyznane w uwzględnieniu specjalnych warunków lokalnych, w tym stosunku i rozmiarze co i kup­

com — a wtedy stan faktyczny będzie mniejwięcej zrównoważony ze stanem z Innych dzielnic. W ża­

dnym zaś wypadku nie powinny być umniejszane przez lokalne Władze Skarbowe. Opinja zasiągnię- ta ewentualnie w tych sprawach nie tylko w Wy­

dziale Skarbowym w Katowicach, ale wprost u lo­

kalnych władz skarbowych poszczególnych powia­

tów i władz administracyjnych, napewno potwier­

dzi nasze wywody w tych sprawach.

II. Jako druga z kolei sprawa większej wagi nasuwa się tu kwestia tajnych jadłodajni i wy­

szynków, oraz kwestia zabaw urządzanych w pry­

watnych ubikacjach, aulach szkolnych itp. bez na­

leżytej kontroli władz skarbowych.

Okres karnawałowy jest zarazem okresem urządzania różnych Imprez zabawowych, tańcówek itp. bądź przez poszczególne organizacje i stowa­

rzyszenia, bądź też przez osoby czy komitety dla tego celu stworzone. Zabawy te są Urządzane po największej części po lokalach prywatnych aulach szkolnych — mniej zaś w salach przy przedsiębior­

stwach gastronomicznych, w które tak obfitują lo­

kale śląskie. Jeśli idzie o te ostatnie, to wszystko jest w Porządku, gdyż właściciel zakładu gastro­

nomicznego ma wszelkie uprawnienia do prowa­

dzenia swego procederu, płaci różne obowiązujące świadczenia skarbowe, społeczne i inne. Inaczej jest z zabawami urzadzanemi gdzieindziej. Tam poza sporadveznem (niezawsze) wykupieniem t.

z w. jedniodniowego patentu akcyzowego, nie Po­

noszą organizatorzy żadnych świadczeń, z wyra­

źną szkoda dla Skarbu Państwa. Nie płacą więc z tego tvtułu żadnych podatków, świadectw prze­

mysłowych — nie ponoszą żadnych opłat na Fun­

dusz Pracy i Bezrobocia czy Innych społecznych i samorządowych. W ten snosób Skarb Państwa traci rokrocznie bardzo wielkie sumy, które w in­

nym wypadku są skrupulatnie nłacone przez przed­

siębiorcę gastronomicznego. Konsekwencją tego. są Pustki w lokalach i salach przedsiębiorstw gastro­

nomicznych, gdy sale szkolne i prywatne zajmują

ich role, przemieniając się w szynkownie i jadło­

dajnie.

Winą takiego stanu rzeczy jest zbytnia tole­

rancja władz lub brak odpowiedniej kontroli. Fak­

tem bowiem jest, że nawet w wypadku udzielenia zezwolenia na jednorazowy wyszynk, organa kon- troli skarbowej nie mają obowiązku zawiadamiać innych władz interesowanych jak np. Urzędy Skar­

bowe dla podatków, Zarząd Funduszu Bezrobocia, Fundusz Pracy, władze komunalne i inne... W da­

nym wypadku jest więc poszkodowany najpierw Skarb Państwa bezpośrednio lub pośrednio, a póź­

niej Przedsiębiorca gastronomiczny, który nietylko że płaci różne obowiązujące świadczenia, ale też hojnie łoży niejednokrotnie na różne cele naródo- wospołeczne.

Niemniej ciężką plagą dla restauratora śląskie­

go jest kolosalny rozrost tajnych jadłodajni, oraz bezprawnych wyszynków, urządzanych bądź przez osoby prywatne, bądź też przez właścicieli róż­

nych kiosków i hand!i uprawnionych do butelkowej sprzedaży wódek względnie piwa. Tacy konkurenci zawodu gastronomicznego uchylają się od różnych normalnych i' specjalnych świadczeń obowiązują­

cych restauratora, z uszczerbkiem przedewszyst- kiem dla Skarbu Państwa, a pozatem w ten sposób mogą naprawdę skutecznie -rywalizować z restau­

ratorami. Intensywniejsza i ściślejsza kontrola ze strony władz skarbowych i bezpieczeństwa publi­

cznego, zapobiegłaby takiemu stanowi rzeczy z wielkim pożytkiem dla ogółu, a przedewszystkicm dla Skarbu Państwa. —

Powyższe przejawy w naszym zawodzie o spe­

cyficznemu znaczeniu przedewszystkicm dla Górne­

go Śląska — uważamy za bardzo szkodliwe i ruj­

nujące niejednokrotnie warsztaty pracy, oraz wy­

sra: nieetyczne. Podrywają one też zaufanie do­

brego obywatela i płatnika do władz administra­

cyjnych i skarbowych w ich bezstronność w trak­

towaniu różnych obywateli- Stan ten specjalnie niekorzystnie Przedstawia się z uwagi na cięż', i warunki kresowe.

III. Trzecią sprawą jest kwestja ilości zatru­

dnianych pracowników w przemyśle gastronomicz­

nym i związany z tern obowiązek wykupna odpo­

wiedniej kategorii świadectwa przemysłowego czy Patentu akcyzowego. Mianowicie w myśl ustawy o podatku przemysłowym, zakłady gastronomicz­

ne zatrudniające do 20 pracowników, zalicza się do II kategorii świadectwa przemysłowego, którego cena razem z patentem akcyzowym wynosi około 1.200 zł. w stosunku rocznym, dla Pierwszej klasy miejscowości. Przepisy w tych sprawach są do te­

go stopnia rygorystycznie przestrzegane, że zakła­

dy zatrudniające przepisaną ilość pracowników, o ile przyjmą choćby tylko jedną silę pomocniczą więcej, muszą natychmiast dopłacić w przynależ­

nej kasie skarbowej różnicę pomiędzy ceną świa-

gorii, • która dla (pierwszej klasy miejscowości wy­

nosi około 3 i pół tysiąca złotych- Powyższy prze­

pis ustawowy utrudnia w znacznym stopniu za­

trudnianie bezrobotnych, którzy niejednokrotnie mo­

gliby być przyjęci we większych zakładach gastro­

nomicznych, a więc jest z punktu widzenia społe­

cznego bardzo szkodliwy. Bowiem istnieją na Ślą­

sku- zakłady, których właściciele, kierując się względami humanitarnemi, lub też na nacisk i po­

lecenie Komisarza Demobilizacyjnego, przyjęliby do pracy nieraz i kilku pracowników. Nie mogą tego jednakże uczynić, ze względu na zbyt wielką róż­

nicę pomiędzy świadectwem przemysłowem i pa­

tentem akcyzowym pierwszej a drugiej kategorii.

W ten sposób chętny przedsiębiorca musi niestety od swego zamiaru odstąpić, nie chcąc lub nawet nie mogąc Pokrywać tak wysokich dopłat za swój czyn humanitarny.

Ogólnie wziąwszy możemy stwierdzić, że za­

trudnienie pewnej ilości pracowników gastronomi­

cznych (bezrobotnych) jest w ramach możliwości pracodawców śląskich, nawet w dzisiejszej chwili kryzysu gospodarczego — jednak tylko przy za­

stosowaniu pewnych ulg skarbo-wych, specjalnie w dziale świadectw przemysłowych i patentów akcyzowych.

IV. Dz. U. Nr. 96 z 1934 r. przyniósł nowe Przepisy ustawowe w dziale monopolu spirytuso­

wego. Najbardziej niekorzystne postanowienia tej ustawy dla śląskiego przemysłu gastronomicznego go są:

a) rozszerzenie ilości miejsc sprzedaży,

b) wprowadzenie wolnej sprzedaży piwa (w drodze rejestracji).

Postanowienia te powinny mieć naszem zda­

niem zastosowanie z wyłączeniem Śląska, gdzie ilość koncesyj miejscowych jest zbyt wielka w stosunku do zapotrzebowania dzisiejszego konsu­

menta śląskiego. Winna ona być raczej zreduko­

wana tak z uwagi na dobro społeczne jak i Skarbu Państwa. Specjalnie przy ewentualnej wolnej sprze­

daży piwa ucierpiałby Skarb Państwa w pierw­

szym rzędzie, obok przemysłu gastronomicznego.

Bowiem tam gdzie restaurator płaci skrupulatnie swoje świadczenia aikcyzowo-skarbowe i podatko­

we. tam uniknie ich kupiec, gdzie kontrola w tej sprawie jest bardzo trudna-

Zmianę w tych sprawach uważamy za nie­

trudną do przeprowadzenia, gdyż ustawa pozosta­

wia wykonanie Panu Ministrowi Skarbu. Nie wąt­

pimy też, że Pan Minister zechce z tego upraw­

nienia skorzystać, aby przyjść z pomocą śląskim restauratorom.

V. a) Sprawa minimalnych zapasów wódek jest również jedną z bolączek w naszym zawodzie.

Obecne wymagania są niewspółmiernie wysokie

przedsiębiorców gastronomicznych. — Są one też powodem wielu przykrości, oraz nowych ciężarów

■we formie grzywien skarbowych, nakładanych ,nawet za drobne uchybienia. Obecnie po. obniżeniu ceny wyrobów monopolu spirytusowego, Przymus dotyczący minimalnych zapasów, może być śmia­

ło zniesi-ony, gdyż każdy przedsiębiorca musi mieć ten towar w dostatecznej ilości, we własnym do­

brze zrozumiałym interesie. Bowiem wódka mono­

polowa jest istotnie najtańsza ze wszystkich wy­

robów spirytusowych i cieszy się największym Popytem u konsumentów. Ewentualny przymus meżnaby stosować najwyżej do tych miejscowości, gdzie poza jednem przedsiębiorstwem wyszynko- wem niema innych miejsc sprzedaży wyrobów monopolu spirytusowego.

b) Sprzedaż przez monopol spirytusowy t. z w.

dziesiątek wódek i spirytusu winna być zniesiona, tak w interesie Skarbu Państwa jak i dobra spo­

łecznego. Sprawa ta jest tak jasna i tyle razy po­

ruszana, że ograniczymy się dzisiaj do krótkiej wzmianki o niej.

c) Postanowienia art- 61 Pkt. c), d) i e) ustawy antyalkoholowej z dnia 25 sierpnia 1932 r. (Dz. U.

Nr. 63), które pozostawiono i w późniejszych uzu­

pełnieniach tej ustawy, winny być zmienione co- rycłilej, gdyż są nieżyciowe i z punktu widzenia kupieckiego, wręcz szkodliwe dla Państwowego Monopolu Spirytusowego. Są one zarazem również źródłem wielu utrudnień i przykrości przy normal- nem wykonywaniu zawodu gastronomicznego.

Sprzedawanie wódek monopolowych do natych­

miastowej konsumeji w lokalu w stanie czystym lub zmieszanym, tak w kieliszkach jak i we fla­

szkach czy karafkach, nie powinno podlegać ogra­

niczeniom, jak to dotychczas ma miejsce.

Reasumując powyższe, pozwalamy sobie pro­

sić Wysokie Ministerstwo o łaskawe przychylne ustosunkowanie się do poruszonych kwestyj. Są one bowiem wypływem nietylko trosk o poprawę ciężkiej doli restauratora w dzisiejszym kryzyso­

wym czasie, ale też troski i wielkiej dozy dobrej won w kierunku przyczynienia się w pewnej mierze do poprawy sytuacji gospodarczej i skarbowej naszej Rzeczypospolitej. Uważamy, że da się to osiągnąć przez bezpośrednie usunięcie zła, jak ró­

wnież i pośrednio, przez podniesienie siły płatni­

czej jednego z największych inkasentów dla Skarbu Państwa, jakim jest przedsiębiorca gastro­

nomiczny. Nie wątpimy też, że znajdą one należyte zrozumienie w Ministerstwie i oddźwięk na na­

szym terenie. —

Za Zarząd:

Szefer R Strużyna Jan Stopczyński M Prezes. Skarbnik. Sekretarz.

Katowice, dnia 12 marca 1935 r.

L. dz. SI8/35. Do

Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej w Warszaw! e.

Prosimy niniejszem uprzejmie Wysokie Mini­

sterstwo o łaskawe rozpatrzenie następujących spraw, które wyłoniły się w ostatnich czasach na terenie Górnego Śląska w łączności z naszym za­

wodem:

1- w myśl ustawy o podatku przemysłowym, za­

kłady gastronomiczne zatrudniające do 20 pracow­

ników zalicza się do II kategorii świadectwa prze­

mysłowego, którego cena razem z patentem akcy­

zowym dla I. klasy miejscowości wynosi w sto­

sunku rocznym około 1200 zł. Zakłady gastrono­

miczne, które zatrudniają ponad 20 Pracowników zobowiązane są wykupić świadectwo I. kategorii, którego cena razem z patentem akcyzowym wy­

nosi około 4.700 zł. w stosunku rocznym dla tej samej klasy miejscowości. Stan ten jest do tego stopnia rygorystycznie przestrzegany, że zakłady przemysłowe zatrudniające dotychczas 20 pracow­

ników, o ile Przyjmą choćby tylko jedną siłę pra­

cowniczą więcej, muszą natychmiast dopłacić przynależnej kasie, skarbowej różnicę pomiędzy ceną świadectwa przemysłowego i patentu akcy­

zowego L a 11. kategorji, która dla I. Masy miej­

scowości wynosi około 3 i pół tysiąca złotych. — Powyższy przepis ustawowy utrudnia w znacz­

nym stopniu zatrudnianie bezrobotnych, którzy niejednokrotnie mogliby być przyjęci do pracy we większych zakładach gastronomicznych. Bowiem istnieją na Śląsku przedsiębiorstwa zatrudniające około 20 Pracowników, których właściciele kieru­

jąc się względami humanitarnemu, przyjęliby nie­

raz i kilku pracowników więcej, jak tego wymagają potrzeby zakładu. Nie mogą jednakże iść tak da­

leko, jedynie z przyczyny zbyt rażącej różnicy pomiędzy ceną świadectwa przemysłowego i pa­

tentu akcyzowego 1- a II. kategorji, która wynosi, jak wyżej podajemy, bardzo znaczną na dzisiejsze czasy kwotę. W ten sposób niejeden pracodawca chcąc nie chcąc, musi odstąpić od zamiaru zatrud­

nienia bezrobotnych, gdyż najczęściej niema na­

wet możności w dzisiejszych czasach pokrycia tak wysokiego wydatku jedynie ze względów hu­

manitarnych. Na terenie miasta Katowic mieliśmy w ostatnim czasie jeden wypadek konkretny, w którym członek Związku przyjął na nasze polece­

nie i na skutek interwencji Komisarza D em obili- zacyjnego, kilku pracowników ponad normę — i w ten sposób naraził się na wydatki finansowe, o których powyżej mówimy. Interwencja nasza W tej sprawie, tak bezpośrednio u Naczelnika Ak­

cyz i Monopolów jak i u Komisarza Demobiliza- cyjnego, nie odniosła skutku.

Wobec tego zwracamy się niniejszem do Wysokiego Ministerstwa z uprzejmą Prośbą o po­

czynienie kroków na terenie władz centralnych, względnie ciał ustawodawczych w' kierunku zmia­

ny odnośnych przepisów ustawowo-ska ri bo w ycl i.

Zmiana ta jest potrzebna przcdewszystkicrn w in­

teresie dobra społecznego. —

11. Z chwilą nastania ciężkiego kryzysu gospo­

darczego, rozpowszechnił się na Śląsku zwyczaj urządzania różnego rodzaju imprez zabawowych, taiicówek itP„ przez poszczególne organizacje i stowarzyszenia, a nawet pojedyncze osoby czy komitety, dla tego celu specjalnie tworzone. Zaba­

wy te są urządzane przedewszystkiem i po naj­

większej części w lokalach prywatnych, aulach, salach szkolnych itp. — mniej zaś w salach przy przedsiębiorstwach gastronomicznych.

Jeśli idzie o podobne imprezy na salach gastro­

nomicznych, to wszelkie przepisy są skrupulatnie dochowywane, jak również wszelkie świadczenia regularnie uiszczane.

Inaczej jest natomiast z zabawami urządzane- mi gdzieindziej. Tam poza sporadycznie wykupio­

nym t. z w. jednodniowym patentem akcyzowym (co nie zawsze ma miejsce), nie ponoszą organi­

zatorzy żadnych świadczeń z wyraźną szkodą dla Skarbu Państwa. Nie płacą więc z tego tytułu ża­

dnych podatków, świadectw przemysłowych, — nic ponoszą też opłat na cele społeczne jak Fun­

dusz Pracy, Fundusz Bezrobocia. Specjalnie po­

mija się odnośne Przepisy, dotyczące opłat na Fun­

dusz Pracy od gości, znajdujących się w lokalu po godzinie 12-tej w nocy. W ten sposób traci Skarb Państwa rok rocznie bardzo wielkie sumy, które w innych wypadkach są skrupulatnie płacone przez przedsiębiorcę gastronomicznego. Pozatem tracą też i przedsiębiorcy gastronomiczni, których loka­

le ze salami stoją puste, wówczas gdy — sale szkolne itp. zajmują ich role, przemieniając się w szynki.wilie i jadłodajnie. —

Interweniowaliśmy w tych sprawach u czynni­

ków lokalnych, jak również w Głównym Zarządzie Funduszu Pracy, dokąd wnieśliśmy odpowiedni memorial pisemny — niestety jak dotychczas bez skutku. Obecnie wystosowaliśmy również odpowie­

dni memorjał do Minist- Skarbu, poruszając mię­

dzy ii.nemi także i tę kwestię. Uważamy, że. roz­

rost takiego stanu rzeczy jest naturalnem następ­

stwem zbytniej tolerancji władz administracyjnych i brak należytej kontroli. Zasłanianie się celem fi- 'antropijnym danej imprezy zabawowej nie może się utrzymać, gdyż cel w rzeczywistości lepiej zo­

stanie osiągniętym pod fachowem okiem przemy­

słowca gastronomicznego, jak dyletanta i impro- wizatora — nie" ucierpi natomiast Skarb Państwa.

Pi zatem, nie można tu pominąć i tego faktu, że śląski restaurator hojnie łoży niejednokrotnie na różne cele narodowe i społeczne i nie uchyli się ni­

gdy od tego obowiązku, jak będzie widział słuszne i bezstronne ustosunkowanie się do niego władz

administracyjnych i skarbowych. —■

Powyższe kwestje poruszamy w (nadziei, że Wysokie Ministerstwo zechce łaskawie Przychyl­

nie się do nich ustosunkować, z uwagi ina dobro

społeczne jakie jest związane z ich Za Zarząd:

Szefer R. Strużyna Jan Prezes. Skarbnik.

uregulowaniem.

Stopczyński M.

Sekretarz.

JAK PRACUJĄ ORGANIZACJE GOSPODARCZE w Tarnowskich Górach

Z inicjatywy Filji Związku Restauratorów od­

było się w Tarnowskich Górach dnia 27 marca bież. roku wspólne zebranie organizacyj gospodar­

czych z Tarnowskich Gór i okolicy. Przedmiotem obrad było uzgodnienie współpracy wszystkich zrzeszeń stanu średniego na terenie miasta i po­

wiatu i ustalenie wytycznych dla wspólnej akcji w sprawach gospodarczych na najbliższą przy­

szłość.

Po kilkugodzinnych obradach i długiej dyskusji, w której zabierali glos Po kilkakroć wszyscy przedstawiciele organizacyj, uchwalono jednogło­

śnie, że na terenie powiatu ma być wprowadzona jaknajściślejsza współpraca wszystkich organizacyj stanu średniego. Wysunięto cały szereg aktualnych kwestii jak np. konieczność obniżki ceny, pobie­

ranej przez Magistrat za prąd elektryczny, wodę

— pociągnięcie stanu urzędniczego do świadczeń na rzecz Gminy w równej wysokości ze stanem średnim, — sprawę szkoły dokształcającej i wybo­

rów do jej kuratorium — wyborów do Kasy Cho­

rych — przeklasyfikowania powiatu tarnogórskie- go łącznie z miastem do III. klasy podatkowej — obniżenia stawek podatku drogowego i dodatków komunalnych do państwowych Podatków, świa­

dectw przemysłowych i patentów akcyzowych — sprawę targów miejscowych — nielegalnej konku­

rencji dla kupców i rzeźników ze strony pracow­

ników kolejowych, którzy wykorzystując posiada­

ne zniżki kolejowe, masowo przywożą towar z oko­

lic Wielunia, Krzepic, Kępna itp., sprzedając go póź­

niej osobom postronnym, — oraz cały szereg in­

nych kwestyj aktualnych na dzisiejszą chwilę.

Jako pierwszy realny wspólny krok w tej sprawie uchwalono przedłożyć Magistratowi rezo­

lucję w sprawie wyborów do Kuratorium Szkoły Dokształcającej, obniżenia opłat dla tej szkoły, oraz w sprawie obniżki ceny pobieranej za prąd i wo­

dę. Treść tej ostatniej rezolucji brzmi następująco:

REZOLUCJA

uchwalona na zebraniu Związku Restauratrów, Właścicieli Kawiarń i Moteli Filjai w Tarnowskich Górach w dniu 27 marca 1935 r. — do której przy­

łączają się przedstawiciele wszystkich organizacyj gospodarczych w Tarnowskich Górach, co stwier­

dzają własnoręcznemi podpisami i pieczęcią swego zrzeszenia. Treść rezolucji obejmuje sprawę obniż­

ki ceny pobieranej za wodę i prąd elektryczny Przez Magistrat miasta Tarnowskie Góry.

i. Zebrani stwierdzają, że cena pobierana za skonsumowaną wodę przez Magistrat w Tarnow­

skich Górach jest nadmiernie wygórowana.

W stosunku do ceny pobieranej w czasach lepszej koniunktury w roku 1925, podskoczyła ona o 200%

i jest nie do utrzymania w dzisiejszej chwili cięż­

kiego kryzysu gospodarczego. Uważają więc, że obecna cena \Gnna być wydatnie obniżona w jąk­

ną jkrótszym czasie.

'Pozatem domagają się zebrani zastosowania specj, stawek opłat za wodę dla tych zawodów, dla których woda stanowi bardzo ważny czynnik po­

mocniczy przy wykonywaniu swoich normalnych czynności zawodowych Do takich należy zaliczyć:

rzeźników, piekarzy, restauratorów, ogrodników i fryzjerów.

Równocześnie uważają zebrani, że dotychcza­

sowy stan rzeczy na terenie miasta jest anormalny pod względem obciążeń podatkami po średni ein i i bezpośredniemi, gdyż większa część ludności, składająca się z pracowników państwowych, wo­

jewódzkich itp. nie bierze udziału w świadczeniach na rzecz miasta. Teinsamem cały ciężar spoczywa Prawie wyłącznie na barkach stanu średniego, któ­

ry i tak już jest przeciążony różnego rodzaju świadczeniami państwowo-skaribowemi j: społecz­

nemu Konsekwencją tego jest stały upadek ma­

terialny tych najlepszych płatników w dziale po­

datków i opłat, kończący się nawet dość często zupełną ruiną.

Zebrani protestują Przeto przeciw dotychczaso­

wym stosunkom w tych sprawach. Aby zapobiec temu na przyszłość, domagają się jednomyślnie pociągnięcia całego stanu urzędniczego na terenie gminy do świadczeń podatkowo-komunalnych, rów­

norzędnie z takiemi świadczeniami, ponoszonemu Przez stan średni. Żądanie powyższe wynika wy­

łącznie z troski i dalszy byt gospodarczy miasta, który może być tylko wtedy zadawalający, gdy Przy jego utrzymaniu równomiernie współpracują wszystkie miejscowe warstwy społeczne.

Do wszystkich Korporacyj Miejskich . i pana

Burmistrza miasta apelują zebrani, by zechcieli có­

ry chlej przeprowadzić uzdrowienie tych stosunków na terenie gminy z pożytkiem dla dobra ogólnego.

II. Podobnie jak cena pobierana za wodę w Tarnowskich Górach, jest również i cena prą­

du elektrycznego zbyt wysoka na dzisiejsze wa­

runki materialne ludności, a przedewszystkiem stanu średniego. Dla ilustracji tych stosunków po­

zwalamy sobie przypomnieć, że w roku 1925 cena jednostkowa ?a prąd wynosiła 35 groszy — gdy dzisiaj razem z dodatkiem na bezrobotnych wynosi ona dwa razy tyle. Taki stan rzeczy winien być również corychiej zrewidowany w kierunku wy­

datnego obniżenia ceny. Jesteśmy przekonani, że ewentualne braki spowodowane przez obniżkę, zo­

staną wyrównane przez zwiększenie konsumcji- podobnie jak to miało miejsce z kwest ją gazu świetlnego.

Dla miejscowych fryzjerni, restauracyj i skle­

pów handlowych, używających większej ilości Prądu, domagają się zebrani obniżonych stawek cennikowych, jak dla rzemieślników i przemysłow­

ców. Składy handlowe wymagają specjalnie takiej obniżki ceny za Prąd, używamy dla celów reklamo­

wych i sklepów towarowych.

Uzasadnienie tej rezolucji jest identyczne po- zatem z motywami naprowadzónemi w pierwszej rezolucji.

Tarnowskie Góry, dnia 28 marca 1935 r.

— — o _ _o ___ o _ _

Zaznaczyć należy, że rezolucję tę podpisały organizacje gospodarcze: Towarzystwo Samo­

dzielnych Kupców Polskich, Cech Fryzjerów i Pe- nikarzy, Koło Polskich Samodzielnych Rzemieśl­

ników, Wolny Cech Obuwników, Wolny Cech Sto­

larzy, Kołodziej!, Bednarzy i Tokarzy, Wolny Cech Krawców, Wolny Cech Rzeźników, Wolny Cech Piekarski, Stowarzyszenie Właścicieli Domów i Gruntów; Związek Restauratorów, Właścicieli Kawiarń i Hoteli Filja Tarnowskie Góry, — a więc wszystkie polskie organizacje stanu śi edmego z Tarnowskich Gór.

Powyższy fakt stwierdza, jak bardzo potrzeb- ncm było zespolenie wspólnych wysiłków w spra­

wach. gospodarczych stanu średniego. Jest on też bardzo dodatnim objawem, który należy powitać z uznaniem i postawić za wzór organizacjom in­

nych miast i powiatów śląskich.

Podatek od kwasu węglowego w praktyce

I)z. Ustaw R. P. nr. 23 z 31 marca br. przy­

niósł nam postanowienia ustawowe dot. wprowadze­

nia nowego podatku od kwasu węglowego z tin. 1- 4.

1935 f. M. in. mówi ta ustawa, że wysokość podat­

ku wynosi 40 gr. od 1 kg. Do uiszczenia podatku od wasu węglowego wyrobionego w kraju, obo­

wiązany jest wytwórca tego artykułu- Orzekanie o należności i wymiar podatku od kwasu węglowe­

go należy do właściwych władz skarbowych.

W tym kierunku zakłady wyrabiające kwas wę­

glowy podlegają nadzorowi skarbowemu.

Osoby oraz przedsiębiorstwa trudniące się hurtowym handlem kwasu węglowego lub zuży­

wające kwas węglowy w swoich zakładach prze­

mysłowych, obowiązane są posiadać dowody 1 bycia kwasu węglowego, a w szczególności faktu­

ry oraz rachunki wymieniające wytwórnię, z któ­

rej kwas węglowy pochodzi — oraz znaki i nume­

ry naczyń z kwasem węglowym.

Zapasy kwasu węglowego ponad 10 kg. jakie w dniu wejścia w życie ustawy znajdowały się w poszczególnych magazynach czy przedsiębior­

stwach, Podlegają opodatkowaniu. Posiadacze ta­

kich zapasów obowiązani są zgłosić je w najbliż­

szej Kontroli Skarbowej do 10 dni od wejścia w życie ustawy, niestosujący się do tego podlegają karze.

Tyle mówi ustawa.

* * *

Tymczasem Praktyka ostatnich dni, które są zarazem Pierwszeml dniami wejścia jej w życie, wykazuje formalne orgie paskarskie. Przede- wszystkiem ceny kwasu węglowego podskoczyły odrazu od 4 do 5 i Pół złotego na jednej butli 10-cio kilogramowej. Z tego wynika, że cały podatek na­

łożony na wytwórców, którzy w myśl ustawy po­

winni go ponosić sami, został przerzucony na de- taiistę i konsumenta.

Jeszcze lepiej urządzili się niektórzy fabry­

kanci wód gazowych i hurtownicy piwa. Ci odrazu Podwyższyli cenę wody sodowej przeciętnie o 2 grosse na butelce, względnie flaszce Piwa.

Jeżeli to wszystko zesumujemy, to dojdziemy do przekonania, że np. Przy fabrykacji całej ilości wody sodowej sporządzonej z jednej butli Itwasu węglowego, osiągną fabrykanci ponad sto złotych więcej w stosunku do dotychczasowego zarobku.

Przecież to już wyraźne Paskarstwo, które pod­

pada pod kodeks karny.

Uważamy, że w tej sprawie winny bezwzglę­

dnie interweniować odpowiednie władze i to tak w stosunku do producenta kwasu węglowego jak i w stosunku do niektórych wytwórców wód ga­

zowych. Związek Restauratorów nie może w tej sprawie milczeć i powinien użyć wszelkich możli­

wych środków Przeciwdziałających. Taksamo naj­

bliższy Zjazd Delegatów winien dobitnie wypowie­

dzieć się i zająć odpowiednie stanowisko.

, Narazić możemy zanotować tyle pocieszające­

go, że Poznański Związek Restauratorów rozpo­

czął- już akcję w tej sprawie i wysłał m. in. me­

moriały cio Ministerstwa Przemysłu i Handlu i do Izby Handlowej Poznańskiej.

Nie wątpimy, że i katowicka Izba Handlowa zajmie się również uregulowaniem tej ikwestji, a to w interesie tak konsumenta, jak producenta wody gazowej i przemysłowca gastronomicznego.

3°|o Pożyczka Inwestycyjna

Na mocy ustawy z dnia 26 marca 1935 r. ogłoszonej w Dz Ustaw nr. 21 z 29. marca 1935 r.

rozpisał Pan Minister Skarbu suhskrybcję Pożyczki Inwestycyjnej do wysokości imiennej kwoty 200 milionów złotych w złocie. Cel tej pożyczki, to wyłącznie inwestycje gospodarcze o znaczeniu ogólnopańslwowem. Pożyczka została wypuszczona w odcinkach 100-złotowyeh za oprocentowaniem w wysokości 3 roc. w stosunku rocznym. Daje ona również inne korzyści w postaci premji w bar­

dzo znacznej wysokości, a oprócz tego przy wykuPnie poszczególnych obligacyj będą wypłacane oprócz kwoty nominalnej jeszcze kwoty dodatkowe.hapitał i odsetki pożyczki są zabezpieczone całym ruchomym i nieruchomym majątkiem Państwa. Pożyczka ta zostaje wydana na okaziciela z terminem wykupu do lat 50 od daty jej wypuszczenia.

Sama wartość pożyczki jako papieru lokacyjnego i dogodne warunki spłaty Przemawiają za tern, aby lokować w niej prywatne oszczędności obywateli Rzeczpospolitej. Przy subskrybcji przyjmuje się również do Polowy subskrybowanej kwoty zamiast gotówki, obligacje Pożyczki Na­

rodowej z tern, że druga połowa tej kwoty może b>c płacona nawet w 10-citi ratach miesięcznych.

Nie wątpimy, że wszystkie te udogodnienia spowodują gremialny udział w jej podpisywa­

niu ze strony członków naszego Związku.

Wódka 55 proce w handlu

W Dz. Ustaw nr. 24 z 6 kwietnia bież. roku ukazało sie rozporządzenie Ministra Skarbu w sprawie wprowadzenia do handlu wódki mono­

polowej o mocy 55 proc. Ceny tej wódki zostały ustalone w następującej wysokości: 1 litr 5 zł., %

litra 2,55 zł., % 1,35 zł. łącznie z butelką. Odno­

śnie sprzedaży tej wódki obowiązują identyczne przepisy jak przy sprzedaży innych gatunków wódki monopolowej.

Komunikat Izby Handlowej w Katowicach w sprawie bilansów i inwentarzy kupców rejestrowych

Izba Handlowa w Katowicach zwraca uwagę pp. kupców rejestrowych, iż w myśl § 65 rozporzą­

dzenia o rejestrze handlowym obowiązani oni są przedstawić sądowi rejestrowemu do poświadcze­

nia inwentarz i bilans sporządzone na koniec roku obrotowego. Oprócz .przedstawienia inwentarza i bilansu kupiec rejestrowy winien złożyć odpis bilansu do akt sądu. Dokumenty te winny być pod­

pisane przez kupca i księgowego. Obowiązek przed­

stawienia inwentarzy i bilansów dotyczy już in­

wentarzy i bilansów sporządzonych na dzień 31 grudnia 1934 r-, przyczem winny one być przedło­

żone sądowi rejestrowemu w ciągu 3-ech miesięcy po ’ upływie roku obrotowego. Innem! słowy, każdy kupiec rejestrowy zamykający rok obroto­

wy 31 grudnia 1934 r. winien przedstawić inwen­

tarz i bilans najdalej do 31 marca 1935 r. sądowi rejestrowemu.

Izba nadmienia, że do dopełnienia tego obo­

wiązku sad rejestrowy w myśl art. LIX § 3 Prze­

pisów Wprowadzających Kodeks Handlowy może

zmusić kupca grzywną powtarzalną dochodzącą do 500 złotych.

W związku z Powyższem Izba Handlowa zwraca uwagę tym wszystkim firmom, które by­

ły zarejestrowane w rejestrach handlowych przed 1 lipca 1934 r., a nie prowadzą prawidłowej księ­

gowości kupieckiej i nie posiadają przedsiębiorstw prowadzonych w większym rozmiarze, że w myśl art XXX § 2 Przepisów Wprowadzających Ko­

deks Handlowy mogą na własny wniosek uzyskać wykreślenie firmy z rejestru handlowego i dopiero z chwilą wykreślenia Przestają być kupcami re­

jestrowymi. — Dopiero w razie wykreślenia od­

pada obowiązek przedstawiania inwentarzy i bi­

lansów.

Wszelkiemi informacjami w sprawach rejestru handlowego oraz nowych postanowień kodeksu han­

dlowego o firmie służy chętnie i bezpłatnie biuro Izby Handlowej w Katowicach, pi. Wolności 12 a, parter, pokój 4.

Taryfa świadectw przemysłowych będzie zmieniona

Wszystkie organizacje gospodarcze łącznie

7. samorządem gospodarczym, jak rówfnież wła­

dze skarbowe zdają sobie sprawę z konieczności przeprowadzenia reformy przepisów dotyczących poo.ziału świadectw przemysłowych, na różne ka- tegorje i klasy. Obecnie sprawa ta zaczyna na­

bierać realnych kształtów, gdyż Ministerstwo Skar­

bu zwróciło się w ostatnim czasie do Izb Prze­

mysłowo-Handlowych i Izb Rzemieślniczych o opin­

ie i wnioski w tej sprawie. Organizacje te opraco­

wują wnioski na podstawie danych własnych i uzy­

skanych od Poszczególnych zrzeszeń handlowych- i przemysłowych, poczem przedłożą je władzom

centralnym. , , ,

Możemy więc mieć nadzieję, że ta piekąca sprawa zostanie uregulowana w kierunku więcej zbliżonym do życia gospodarczego Wedle infor­

macji -przez nas posiadanych, wszelkie prace ma­

ją być ukończone jeszcze w bieżącym roku, tak, by reforma mogła być zastosowana już od 1 sty­

cznia 1936 r.

&

Czy wolno wódkę mieszać

W ostatnim czasie daje się zauważyć ożywiona działalność lotnej Brygady Kontroli Skarbowej.

Przy tej sposobności pouczają pp. kontrolerzy, że wódkę wolno sprzedawać tylko w kieliszkach i ory­

ginalnych flaszkach — nie wolno natomiast sprze­

dawać w karafkach. — W tej sprawie spisano już nawet Protokóły karno-skarbowe z niektórymi- restauratorami. —

Po zbadaniu sprawy przez Zarząd Główny Związku okazuje się, że władze skarbowo-akcyzo- we w Katowicach wydały w tej sprawie zarządzę nie,, zabraniające używania karafek przy sprzeda­

ży napojów alkoholowych na Podstawie wyroku, który b za padł w tej sprawie przed Najwyższym Sądem w Warszawie. Wyrok ten brzmi dosło­

wnie następująco:

ODPIS.

Wyrok w Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Sąd Najwyższy w składzie:

Przewodniczący Sędzia S. N. J. Dembiński.

Sędziowie: S. N. S. Walfisz

L. Dwio-rzak (sprawozdawca).

Przy udziale Prokuratora S. N. St. Małkow­

skiego, jako protokolanta, apil. sąd. A. Pasierbiń- skiego na rozprawie kasacyjnej dnia 31 październi­

ka 1933 r, w sprawie Adolfa Meykego oskarżone­

go z art. 94 u. -k. s. Po rozpoznaniu kasacji Izby Skarbowej w Grudziądzu od wyroku Wydz. Zanik- Chojnickiego Sądu Okręgowego w Starogardzie z dnia 17 lip-ca 1933 r. Ks. 16/33 na mocy art. 529, 532 k. ip. k. zaskarżony wyrok uchyla i -sprawę temu samemu sądowi do Ponownego rozpoznania, w innym składzie sędziowskim — przekazuje.

UZASADNIENIE.

Kasacja Izby Skarbowej w Grudziądzu zarzu­

ca obrazę art. 61, lit. „c‘" i „d" rozp. Prez. Rz. P.

z 11 I pca 1932 r. poz. 586 Dz. U. przez przyjęcie, że wolno sprzedawcy dolewać soku do oryginalnej

i sprzedawać w karafkach

butelki z wódką monopolową na żądanie -konsumen­

ta, celem spożycia jej na miejscu.

Wedle ustaleń wyroku oskarżony dolał do

%-litrowej flaszki wódki monopolowej soku na żądanie konsumenta, celem natychmiastowego spożycia jej na miejscu. Resztę wódki-nie wypitej polecił gość przechować dla siebie w bufecie, co też oskarżony uczynił. —

W myśl art. 61 rozp. Prez. o opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży spiry­

tusu poz 586-31 Dz U. NIL WOLNO sprzedawcy zmieniać zawartości alkoholu, smaku i wyglądu wyrobów monopolowych i wódek gatunkowych (pkt. c), mieszać poszczególnych gatunków napo­

jów alkoholowych, chyba że konsument żąda tego dla natychmiastowego spożycia na miejscu (pkt.

„d“) łącznie z tern art. 94 u. k. s- zabrania pod ka­

ra sprzedaży napojów alkoholowych w innym stanie niż zostały wypuszczone przez Dyrekcję Monopolu Spirytusowego lub przez fabrykę, Z ze­

stawienia pkt. „c“ i „d“ rozp. o sprzedaży spiry­

tusu, wynika, że zmieszanie różnych gatunków wódek, a temsamem i dodanie soku do wódki mo­

nopolowej, może być dokonane w naczyniu, zawie- rającem ilość nadającą się do natychmiastowego spożycia, zatem bez pozostawienia niewypitej re­

szty. Stać się to może jedynie przez zmieszanie w odpowiedniem naczyniu (np. kieliszku), a nie w naczyniu, czy to oryginalnern mopolowem czy limem, którego zawartość nie nadaje się do „na­

tychmiastowego“ spożycia. Przepis Pkt. „d“ art. 61 omawianego rozporządzenia, jako wyjątkowy, mu­

si być ściśle interpretowany, wobec czego sprzęt daż do „natychmiastowego spożycia“ musi wyklu­

czyć takie sposoby sprzedaży, któreby umożliwia­

ły także sprzedaż zmieszanej wódki w stanie za­

bronionym przez Pkt. „c“ tego artykułu. Dolanie zatem soku do ćwierćlitrowej flaszki wódki mono­

polowej choćby na żądanie konsumenta, stanowi niedozwoloną zmianę smaku i wyglądu wyrobu mo­

nopolowego, a sprzedaż tak zmienionego wyrobu podpada pod sankcję art. 94 u. k s.

Wobec obrazy prawa materialnego zaskarżo­

ny wyrok ulega uchyleniu.

Na oryginale właściwe podpisy.

— _ o — _ o_ _ o _ _

mieszać inaczej jak tylko do natychmiastowej koii- sumcji. Nie mówi on jednak, że karafka nie należy dc naczyń służących do natychmiastowej konsum- cji, jak to interpretują władze skarb, w Katowicach.

Dlatego też uważamy, że kwestja ta wymaga bar­

dziej ścisłego wyjaśnienia, bo dotychczasowe wy­

jaśnienie jest jednak niewystarczające.

Do sprawy tej jeszcze powrócimy.

Z treści wyroku wynika, że wódek nie wolno

^Wódki rozcieńczonej

nie wolno trzymać w bufecie

W powyższej sprawie został wydany wyrok Nrjw. Sądu w Warszawie, który podajemy naszym Czytelnikom do wiadomości. Wynika z niego, że wódki o zmienionej wartości alkoholu nie wolno pod żadnym pozorem trzymać przy bufecie restau­

racyjnym wzgl. wyszynkowym. Przekroczenia w tej sprawie ulegają uzasadnionej karze. —

ODPIS.

Wyrok w Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Sąd Najwyższy w składzie:

Przewodniczący sędzia: S. N. Br. Wisznicki, St. Frycz (sprawozdawca),

K. Rzowski- Sędziowie: S. N.

Przy udziale Prokuratora S. N. T. Piskozuibow- skiego i jako Protokolanta apl. sąd. St. Dubieszki, na rozprawie kasacyjnej 12 stycznia 1934 r.

w sprawie Dzięgielewskiego Hipolita, osk. z art.

264 k. k. art. 8 i 94 w u. k. s. po rozpoznaniu kasa cji Izby Skarbowej w Poznaniu od wyroków Sądu

Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 sierpnia 1933 r.

na mocy art. 529 i 532 k. p. k., zaskarżony wyrok w części dotyczącej uniewinnienia od przestępstwa

art. 94 u. k. s., uchyla i • sprawę temuż Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w tym zakresie przekazuje.

UZASADNIENIE.

Kasacja Izby Skarbowej żąda uchylenia wyro­

ku z powodu, obrazy art. 61 lit. c rozporządzenia z dnia 11 lipea 1932 r. Nr. 63 poz. 586 dz. ust. art- 94 u. k. s. przez uniewinnienie oskarżonego, pomi­

mo nieustalenia, że w czynie oskarżonego niema cech Winy nieumyślnej.

]. Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego, uznając, że z uwagi na fakt, że do bufetu restaura­

cyjnego miały dostęp także inne osoby, prócz oskar-

żoncgo, brak dostatecznego dowodu na to, że oskarżony poddał się dobrowolnie karze nałożonej przez Urząd Skarbowy i grzywnę zaipłacil.

2. Te dowody Sądu Apelacyjnego świadczą z jednej stromy o Przeoczeniu treści art. 178 § 3

i 180 u. k. s. § 2, w myśl których dobrowolne pod­

danie się karze, uzyskuje prawomocność dopiero z chwilą udzielenia oskarżonemu zawiadomienia o przyzwoleniu na dobrowolne poddanie się karze, z drugiej zaś strony wskazują na przeoczenie prze­

pisu art. 5 u. k. s. nakazującego ścigania przestęp­

stwa zarówno w wypadkach wiimy umyślnej, jak i nieumyślnej.

3. Według ustaleń zaskarżonego wyroku, w io- kallu restauracyjnym oskarżonego znaleziono jedną

nienapoczętą butelkę wódki monopolowej, w któ­

rej stwierdzono zredukowaną moc alkoholu przez dolanie wody, że zaś kwestia, czy nastąpił już fakt sprzedaży takiej wódki, czy też jeszcze nie na­

stąpił, jest z punktu widzenia odpowiedzialności z art. 61 rozporządzenia z 11 lipca 1932 r. oboję­

tna, Ponieważ użyty w tym artykule wyraz

„sprzedawać“ świadczy, iż przepis ten ma myśl:

umieszczenie w tym celu wódki w sklepie czy re­

stauracji, z chwilą samego choćby przechowywania takiej wódki o zmienionej wartości alkoholu w skle­

pie lub restauracji przestępstwo jest dokonane a nie usiłowane, odpowiedzialność zaś za rzeczo­

we przestępstwo wypływać mogła także z winy nieumyślnej, obowiązkiem Sądu Apelacyjnego było rozważać w tym wypadku oba rodzaje winy, cze­

go jednak Sąd Apelacyjny nie uczynił.

Z tych zasad Sąd Najwyższy wyrok uchylił.

Na oryginale właściwe podpisy.

r©]®s#&*»aa®99®®©©©©©©»«*wrf®a®a®c»®9:»®9»»«ł999s»s»«a»®»»«9»»<#gM©©©ęee©©©ee©a»9<#a»»9®»<l#<*fpi

Ustawa z dnia 15 marca 1934 roku

ORDYNACJA

(Ciąg dalszy).

Art, 186. § 1. Kto, jako świadek lufo biegły w swem zeznaniu lub opinji, zlożonem przed wła­

dza skarbową lufo w dochodzeniu karnem podatko- wem, podał świadomie nieprawdziwe fakty, mogą­

ce spowodować nieprawidłowy wymiar podatku, utrudnić dochodzenie karne, bądź spowodować zmianę kwalifikacji czynu występnego, — podlega karze grzywny do pięciu tysięcy złotych lufo are­

sztu do sześciu miesięcy albo obu tym karom łącznie.

§ 2- Złożenie fałszywego zeznania po zaprzy­

siężeniu pociąga dla sprawcy odpowiedzialność w myśl ogólnych przepisów kodeksu karnego.

Art. 187 § 1. Kto, jako członek lufo zastępca członka komisji odwoławczej lufo jako biegły, uja­

wni stosunki majątkowe, zarobkowe, dochodowe lub gospodarcze płatnika, o których powziął wia­

domość w związku i z powodu pełnienia swych funkcyj, — podlega karze grzywny do tysiąca złotych.

§ 2. Jeżeli czyn ten zaszkodzić może kredy­

towi lufo czci płatnika, albo jeżeli sprawca rozgła­

szał wiadomości na pufolicznem zgromadzeniu lufo w druku, — podlega karze grzywny do pięciu tysięcy złotych lub aresztu do sześciu miesięcy, alfo o obu tym karom łącznie.

§ 3. Tej samej karze podlega ten, kto uja­

wnił okoliczności, wymienione w § 1, w celu osią­

gnięcia korzyści majątkowej lufo osobistej dla sie­

bie lub innej osoby.

§ 4. Urzędricy skarbowi oraz osoby, które przestały być urzędnikami, winni powyższych czy­

nów, podlegają tym samym karom niezależnie od odpowiedzialności dyscyplinarnej-

. Art. 188. Kto nie uczyni zadość w wyzna­

czonym terminie bez dostatecznego usprawiedli­

wienia wezwaniu, poleceniu lufo żądaniu władzy skarbowej, albo nakazowi, wynikającemu bezpo­

średnio z przepisów ordynacji podatkowej lufo in­

nych ustaw podatkowych, — podlega karze pie­

niężnej do pięciuset złotych- DZIAŁ II.

POSTĘPOWANIE KARNE.

Rozdział 1.

Wszczynanie, prowadzenie postępowania karnego i wydawanie orzeczeń.

Art. 189 § 1. Wszczynanie i prowadzenie po­

stępowania karnego oraz wydawanie orzeczeń karnych należy do kompetencji władzy skarbowej I instancji, właściwej dla wymiaru podatku.

§ 2. Jeżeli przestępstwo ujawnione zostało przez inną władzę skarbową;, należy sprawę prze­

kazać właściwej władzy skarbowej.

§ 3. Jeżeli władza skarbowa uzna, że za przestępstwo należałaby wymierzyć karę aresztu, to przerywa dochodzenie i sprawę kieruje do wła­

ściwego sądu.

PODATKOWA

Art. 190. Wszystkie władze państwowe i sa­

morządowe oraz ich organa obowiązane są w za­

kresie ścigania przestępstw podatkowych udzielać władzom skarbowym Pomocy, a gdyby one natra­

fiły na ślad popełnienia przestępstwa podatkowego, obowiązane są donieść o tern właściwym wła­

dzom skarbowym, a tymczasem dopełnić tych czynności, jakie okażą się konieczne dla zabezpie­

czenia śladów i dowodów przestępstwa.

Art. 191. § 1. Wymierzenie kar porządko­

wych należy do tej władzy skarbowej, względem której popełniono wykroczenia porządkowe.

§ 2. Przed nałożeniem kary porządkowej nie przeprowadza się postępowania karnego, przepisa­

nego dla wykroczeń podatkowych, zagrożonych grzywną łub aresztem.

Art. 192. § 1. Władza skarbowa obowiązana jest należycie rozważyć całokształt materjału do­

wodowego, tudzież uwzględnić ze ścisłą bezstron­

nością wszystkie dowody tak na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.

§ 2. Wiadomości i dokumenty, których treści nie przedstawiono obwinionemu, nie mogą stano­

wić podstawy orzeczenia, wyjąwszy przypadki zaoczności.

Art. 193. § 1. Przed wydaniem orzeczenia kar­

nego władza skarbowa obowiązana jest przesłu­

chać protokolarnie obwinionego, którego należy wezwać w tym charakterze w terminie nie krót­

szym od dni 7-miu, licząc od dnia następnego po doręczeniu wezwania.

§ 2. Wezwanie do przesłuchania ma być do­

ręczone do rąk własnych obwinionego, a gdyby to nie dało się uskutecznić, należy stosować ogólne przepisy art 155. Wezwanie powinno zawierać pouczenie o skutkach niestawiennictwa.

Art. 194. W razie stwierdzenia przy dokony­

waniu lustracji przedsiębiorstw (oględziny lokalne) przestępstwa podatkowego, Protokół sporządza się niezwłocznie na miejscu wykrycia -przestępstwa.

Art. 195 Władza skarbowa I instancji po sporządzeniu protokółu, stwierdzającego przekro­

czenie, zagrożone karą grzywny z art. 181, zarzą­

dza zamknięcie zakładu handlowego lub przemy­

słowego, prowadzonego bez świadectwa, o ile w ciągu dni 30 po sporządzeniu protokółu świadectwo nie zostanie nabyte; postanowienie to traci moc obowiązującą z chwilą nabycia właściwego świa­

dectwa przemysłowego.

Art. 196. .leżeli obwiniony bez dostatecznego usprawiedliwienia nic stawi się celem przesłucha­

nia go w terminie, lub nie złoży wyjaśnień pi­

semnych, orzeczenie zapada zaocznie.

Art. 197. Przy przesłuchaniu obwinionego na­

leży powiadomić go o dotychczasowych wynikach dochodzenia oraz przedstawić mu dowody winy zebrane przeciw niemu.

Art. 198. Przepisy, określające zbieranie ma­

teriału dowodowego w postępowaniu wymiaro- wein, stosuje się odpowiednio w postępowaniu kar- nem, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stano­

wią inaczej.

Art. 199. Orzeczenie wydaje się na piśmie.

Art. 200. Jeżeli wysokość kary zależna jest od rozmiaru uszczuplonego lub narażonego na uszczuplenie podatku, orzeczenie karne wydać na­

leży po wymiarze uszczuplonego podatku przez właściwą władzę wymiarową.

Art. 201. Orzeczenie karne zawiera:

a) nazwę władzy orzekającej, b) imię i nazwisko obwinionego,

c) określenie istoty czynu występnego, d) powołanie podstawy prawnej,

e) określenie wymiaru kary, a jeżeli kara opiera się na wielokrotności podatku, określenie tej podstawy,

f) uzasadnienie, w którem należy przedstawić stan faktyczny, zebrane środki dowodowe oraz także okoliczności łagodzące i obcią­

żające,

g) pouczenie o środkach prawnych, h) datę i podpis władzy orzekającej.

Rozdział II.

Środki odwoławcze.

Art. 202. § 1. Od orzeczenia karnego, wyda­

nego przez władzę skarbową, może skazany albo wnieść odwołanie w terminie zawitym czternasto­

dniowym od dnia następnego po doręczeniu orze­

czenia karnego do władzy skarbowej, albo też za­

żądać skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, stosownie do art. 640 i następnych ko­

deksu Postępowania karnego.

§ 2. Wybór jednego z powyższych środków od­

woławczych powoduje utratę prawa do wniesienia drugiego, choćby obwiniony wniesiony środek cof­

nął.

§ 3. Żądanie skierowania sprawy na drogę sadową, zgłoszone przez jednego ze współobwinio- nych, pociąga za sobą odstąpienie sprawy sądowi także w stosunku do obwinionych, którzy złożyli odwołanie do izby skarbowej.

§ 4. Odwołanie należy wnieść do tej władzy, która wydała orzeczenie.

Art. 203. § 1. Izba skarbowa orzeka na pod­

stawie dowodów, zebranych w I instancji; może jednak zarządzić uzupełnienie postępowania przez

władzę 1 instancji, bądź uzupełnienie to sarna prze­

prowadzić.

§ 2. Orzeczenie izby skarbowej albo zatwier­

dza orzeczenie I instancji, albo je zmienia na ko­

rzyść skazanego, uniewinniając go lub zmniejsza­

jąc karę, albo też uchyla całkowicie orzeczenie ł instancji z powodu istotnych wadliwości i naka­

zuje przeprowadzenie na nowo postępowania w I instancji.

§ 3. Od orzeczeń, wydanych przez izbę skar­

bową, nie służy żaden środek odwoławczy.

Art. 204. Przeciw odrzuceniu odwołania, jako spóźnionego, może skazany wnieść zażalenie do izby skarbowej za pośrednictwem władzy skarbo­

wej I instancji w terminie zawitym 7 dni po dniu otrzymania postanowienia odrzucającego.

Art. 205. § 1. Jeżeli odwołanie od orzecze­

nia karnego wniesiono w przepisanym terminie, władza skarbowa 1 instancji przesyła je władzy skarbowej II instancji wraz z aktami.

§ 2. Na skutek podanego w przepisanym ter­

minie wniosku o skierowanie sprawy na drogę są­

dową władza skarbowa przesyła akta sprawy wła­

ściwemu sądowi.

Rozdział 111.

Wznowienie.

Art. 206. § ł. Postępowanie karne, zakończo­

ne prawomocnem skazującem orzeczeniem władzy skarbowej, może być wznowione na wniosek ska­

zanego, jeśli dodatkowo wyjdą najaw nowe niezna­

ne dotychczas okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, stwierdzające, że skazany jest niewin­

ny lub że powinien ulec karze niższej od orze­

czonej.

§ 2. Wniosek o wznowienie może być zgłoszo­

ny w ciągu pięciu łat po upływie roku, w którym skazujące orzeczenie stało się prawomocnem.

§ 3. Wniosek rozstrzyga izba skarbowa, któ­

ra zarządza w razie potrzeby sprawdzenie wska­

zanych we wniosku okoliczności.

§ 4. W razie uwzględnienia wniosku o wzno­

wienie postępowania, izba skarbowa uchyla orze­

czenie karne i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia władzy I instancji, która wydała uchy­

lone orzeczenie. W nowem orzeczeniu nie może być nałożona cięższa kara od kary wymierzonej w pierwszem orzeczeniu.

CZĘŚĆ V.

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE. ~ DZIAŁ 1.

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE.

Art. 207. § 1. Przepisy karne ordynacji niniej­

szej stosuje się również do występków i wykro­

czeń, popełnionych Przed wejściem jej w życie.

Przepis ten nie ma zastosowania do spraw w dniu wejścia w życie ordynacji jiuż umorzonych lub rozstrzygniętych, choćby tylko w I instancji,

W sprawach tych należy postępować według prze­

pisów dotąd -obowiązujących; wznowienie jednak następuje i w tych sprawach stosownie do przepi­

sów niniejszej ordynacji-

§ 2. Za występki i wykroczenia, popełnione Przed wejściem w życie ordynacji niniejszej, w żadnym razie nie może być wymierzona kara su­

rowsza od kary, przewidzianej do-tyćhczasowemi przepisami.

Art. 208. § 1. Wymiary podatkowe, będące w dniu wejścia w życie ordynacji niniejlszej w toku załatwiania, dokonywać należy według przepisów dotąd obowiązujących.

§ 2. Do załatwienia odwołań, nie rozstrzyg­

niętych w dniu wejścia w życie ordynacji niniej­

szej, powołana jest władza, określona w artykule 7 lub 8; postępowanie jednak odwoławcze odby­

wać się ma według przepisów dotychczas obowią­

zujących.

§ 2.' Wymiary podatkowe z przyczyn, zaszłych przed dniem wejścia w życie ordynacji mniejszej, a ujawnionych po tym dniu, mają być dokonywa­

ne w myśl przepisów niniejszej ordynacji.

Art. 209. Art. 21, 22, 48 — 51, 125, ISO, 131 mają zastosowanie również do opłat stemplowych, oraz do podatków, spadkowego i od darowizn.

Art- 210. Uprawnienia, służące Ministrowi Skarbu na zasadzie ustawy z dnia 10 marca 1932 r. o spłacie zaległości podatkowych (Dz. U. R. P.

Nr. 29, poz. 291), pozostają nadal w mocy.

DZIAŁ II.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

4rt. 211. § i. Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Skarbu w Porozumieniu z zainteresowanymi ministrami.

§ 2. Upoważnia się Ministra Skarbu do wy­

dania jednolitych tekstów -przepisów o państwo­

wych podatkach,* do których stosuje się ordynacja niniejsza, z nową numeracją artykułów, z uwzględ­

nieniem zmian, wynikających z ordynacji niniejszej oraz z przepisów, wydanych do dnia ogłoszenia w drodze ogłoszenia w Dzienniku Ustaw Rzeczy­

pospolite! Polskiej jednolitych tekstów.

Art. 212. § 1. Ustawa niniejsza wchodzi w ży­

cie na całym obszarze Państwa z dniem 1 paź- dzier; ika 1934 r-

§ 2. Z tym dniem tracą moc obowiązującą wszelkie dotychczasowe przepisy w materiach, uregulowanych w ordynacji niniejszej.

W szczególności tracą moc Przepisy:

a) art. 7, 8 i 9 ustawy o podatku od lokali z dnia 2 sierpnia 1926 r. (Dz- U. R. P.

Nr. 94, poz. 550) w brzmieniu, nadąnem ustawą z dnia 17 grudnia 1931 r. (Dz. U. R.

P. Nr. 112, poz. 879) w sprawie zmiany ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o podatku od lokali i w brzmieniu, nadaniem ustawą z dnia 18 marca 1933 r. o przejęciu- przez

władze skarbowe wymiaru i poboru nie­

których podatków (Dz. U. R. P. Nr. 22 póz.

168):

h) ustęp trzeci art. 24 rozporządzenia Prezy­

denta Rzeczypospolitej z dnia 22 kwietnia 1927 r. o rozbudowie miast (Dz. U. R. P.

Nr. 42, Poz. 372) w brzmieniu, nadanertt ustawą z dnia 18 marca 1933 r. o przejęciu Przez władze skarbowe wymiaru i poboru niektórych podatków (Dz. U. P. P. Nr. 22, poz. 168);

c) §§ 8, 19 — 25 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 czerwca 1924 r- o wymiarze i Poborze państwowego Podat­

ku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz- 523) w brzmieniu ustawy z dnia 18 marca 1933 r o przejęciu przez władze skarbowe wy- ■ miara i Poboru niektórych podatków (Dz.

U. R. P. Nr. 22, poz. 168);

d) art. 6 i 7 ustawy z dnia 1 kwietnia 1925 r o przedłużeniu mocy obowiązującej przepi­

sów o wymiarze i poborze państwowego..

podatku od nieruchomości w gminach miej­

skich oraz od niektórych budynków w gmi­

nach wiejskich (Dz U. R P. Nr. 43, poz.

296);

e) ustęp drugi i następne art. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 mar­

ca 1928 r. o Przedłużeniu mocy obowiązu­

jącej i uzupełnieniu ustawy z dnia 1 kwie­

tnia 1925 r. w sprawie wymiaru i poboru.

Państwowego podatku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich (Dz. U.

P. P. Nr. 31, poz. 292) wraz z dalszym ustę­

pem, wprowadzonym ustawą z dnia i7 grudnia 1931 r. w. sprawie zmiany niektó- szego rozporządzenia Prezydenta Rzeczy­

pospolitej wraz z uzupełnieniem, wprowa- dzonem przez art. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1931 r. w sparwie zmiany niektó­

rych postanowień przepisów o państwo­

wym podatku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich (Dz. U- R. P. Nr.

112, poz. 877);

f) art. 4 ustawy ż dniai 17 grudnia 1931 r.

kryzysowym dodatku do państwowego po­

datku od nieruchomości w gminach miej­

skich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich (Dz. U. R. P. Nr.

112, Poz. 877);

g) art. 7 i 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1931 r- o państwowym Podatku od . energii elek­

trycznej (Dz. U. R. P. Nr, 112, poz. 880);

h) art. 27, 28, 29, 34, 40 — 55, 57 — 75, 76

ustęp' pierwszy, drugi, . trzeci, czwarty i ustęp ostatni p. 1 i 2, 77 — 80, 82 — 93, 96 — 106, 108 — 119 i 123 ustawy o pań­

stwowym podatku przemysłowym (Dz. U.

R. P. z 1932 r. Nf. 17, moz. 110);

i) art. 30 — 75, 83 ustęp drugi, 85, 86, 87 ustęp ostatni, 90 — 108, 113 — 124, 126 i 128 ustawy o państwowym Podatku dochodo­

wym (Dz.U.R.P. z 1925 r- Nr. 58, poz, 882);

-j)' art- 5 — 7, 9, 13 i 14 ustawy" z dinia 19 grudnia 1.931 r. o nadzwyczajnym podatku od niektórych zajęć zawodowych (Dz. U.

R. P. Nr. 112, Poz. 882);

k) art. 39 — 53 ustawy z dnia 16 liPca 1920 roku o Podatku od kapitałów i rent (Dz.

U. R. P. Nr. 76, poz. 517);

l) ordynacja podatkowa Rzeszy z dnia 13 grudnia 1919 r. (Dz. u. Rzeszy, str. 1993).

§ 3. W art. 12 ustawy o podatku od lokali (Dz.

U. R. P z 1932 r. Nr. 94, poz. 550) skreśla się wy­

razy: „w porozumieniu z zainteresowanymi mini­

strami*'

. § 4. Art. 25 rozporządzenia Prezydenta Rze­

czypospolitej z dnia 22 kwietnia 1927 r. o rozbudo­

wie miast (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 372) w brzmie­

niu ustawy z dnia 18 marca 1933 r. o przejęciu przez władze skarbowe wymiaru i Poboru niektó­

rych podatków (Dz. U. R. P. Nr. 22, poz. 168), otrzymuje brzmienie następujące:

.Szczegółowe przepisy o wymiarze i ustala­

niu wartości szacunkowej placów oraz jakie pla­

ce należy uważać za niedostatecznie zabudowane, wyda Minister Skarbu w drodze rozporządzenia.

Za czynności, związane z wymiarem i pobo­

rem Podatku na rzecz Państwowego Funduszu Rozbudowy Miast, urzędy skarbowe uprawnione są do pobierania odszkodowania w wysokości 3%

sum, wypłacanych temuż funduszowi z tytułu po­

datku wraz z karami za zwłokę lub odsetkami za odroczenie“.

§ 5. W ustawie z dnia 15 lipca 1925 r. o pań­

stwowym Podatku przemysłowym (Dz. U. R. P z 1932 r. Nr. 17, 110) wprowadza się zmiany na­

stępujące :

aj art. 3 ustęp ostatni otrzymuje brzmienie następujące: „Urząd Skarbowy może wy­

jątkowo zwolnić od Podatku przemysłowe­

go od obrotu ubogich płatników, których Podatek nie przenosi kwoty rocznej 100 zł “;

b) w art. 36 ustęp pierwszy określa się ozna­

czenie „(art. 27)“;

c) w art. 38 dodaje się ustęp drugi treści na­

stępującej: „Zakłady handlowe i przemy­

słowe oraz oddzielne składy winny być zaopatrzone w znaki (szyldy), umieszczo­

ne w miejscach widocznych“;

d, w art. 56 ustęp pierwszy wyrazy: „Przed­

siębiorstwa, wymienione w p. 1 i 2 art.

52, a prowadzące prawidłowe księgi han­

dlowe oraz przedsiębiorstwa, wymienione w ust. 2 art. 54“ zastępuje się wyrazami:

„Przedsiębiorstwa handlowe I i II kategorii i przedsiębiorstwa przemysłowe pierwszych Pięciu kategoryj, prowadzące prawidłowe księgi handlowe oraz spółki akcyjne, spółki z . ograniczoną odpowiedzialnością i inne przedsiębiorstwa, które na zasadzie swych ' statutów lub specjalnych przepisów są obo­

wiązane do publicznego ogłaszania sprawo­

zdań o swych operacjach lub do składania sprawozdań do zatwierdzenia" właściwym

organom“; - .

e) w art. 56 ustęp trzeci po wyrazie „zezna­

nia“ skreśla się przecinek, a wyrazy:

„składanego w terminie, oznaczonym w art. 55“, zastępuje się go wyrazami:

..o obrocie“.

§ 6. W ustawie o Państwowym podatku do­

chodowym (Dz. U. R. P. z 1925 r. Nr. 58, poz. 41.1) wprowadza się zmiany następujące: ' "

a) w art. 79, ustęp drugi, końcowe wyrazy:

..podany w art. 54“ zastępuje się wyraza­

mi: „ustalony przez Ministra Skarbu“;

b) w art. 82, ustęp pierwszy, wyrazy: „do Przewodniczącego komisji szacunkowej, względnie władzy skarbowej“ zastępuje się wyrazami: „do władzy skarbowej“;

e) w art. 83, ustęp pierwszy, wyrazy: „prze­

wodniczący komisji szacunkowej“ zastępu­

je się wyrazami: „urząd skarbowy“;

d) w art. 84, ustęp drugi, wyrazy: „komisja szacunkowa“ zastępuje się wyrazami:

„urząd skarbowy“.

§ 7. W art. 50 ustawy z dnia 26 lipca 1926 r.

0 opłatach stemplowych (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr 41, poz. 413) pierwsze trzy ustępy zastępuje się zdaniem następującem: „Doręczenie nakazów płat­

niczych, jako też innych dccyzyj, wydanych przez władzę skarbową w zakresie ustawy niniejszej, następuje w sposób, przepisany w art. 151 — 156 1 158 ordynacji podatkowej“.

Prezydent Rzeczypospolitej: I. Mościcki Prezes Rady Ministrów: J. Jędrzejewicz Minister Skarbu: W i. Zawadzki-

KONIEC.

KAŻDY CZŁONEK ZWIĄZKU WINIEN REGU­

LARNIE PŁACIĆ SKŁADKI, JEŻELI CHCE MIEĆ PORADĘ LUB POMOC ZE ZWIĄZKU.