Rózgi : biją co tydzień. R. 2, nr 41=61 (1947)

(1)

V

C e n o 1 3 z ł

Piszą, rysują:

K. Baraniecki | S. Cieloch

I. Huszcza K. A. Jaworski

M. Samozwaniec

W. Zechenter

n / r 4 1

SPÓŁDZIELNIA WYDAWNICZA „CZYTELNIK" WYDAŁA OSTATNIO... SPORO PIENIĘ

DZY NA ZORGANIZOWANIE KOLARSKIEGO „TOUR DE POLOGNE"

Cynicy to ludzie, którzy niewiele ma

łą do stracenia.

• * *

Ulegając pokusom, oszczędzamy sobie dużo fizycznej energii.

Mądry jest ten, kto potrafi ocenić własną niedoskonałość.

• •

Zejdźmy wszyscy na dziady — naf- lańsźa forma życia.

Nie potępiajmy rozwodników: unle- tzczęśllwla/ąc jedną kobietę, uszczęili- wla/ą drugą — wychodzi Q:0,

Obłąkanie — skutki nadmiernego w y

siłku słabej pamięci.

• »

Chcesz mleć przyjaciół — nie zanied

b u j siebie.

Zamiast duszy pokazu, ludziom ładny krawat.

K. A. JAWORSKI

R u c h w y d a w n ic z y ^rys.

Stanisław Cieloch

Cleknwl.śmy raSwiatów, a nie byliśmy nawet w Płocku.

Miłość I wódka chodzą często w pa

rze, niestety, nredkn sle rozchodzą

Jade do Pragi,

W myśl nowych haseł dwóch narodtrw, co uchwaliły pakt braterstwa,

dostałem w czerwcu zaproszenie od Informacji Ministerstwa.

Praga! I bilet wolnej jazdy!

Festiw al! Jestem jeszcze „młody"

Więc rozpocząwszy urlop w lipcu, w urzędach wydeptuję schody.

Jako lojalny obywatel,

zdany na różnych władz kaprysy, pragnę legalnie przejść granicę, choć można przekraść się przez Rysy.

Ha kilka dni podanie prześie — do MSZetu nie daleko.

Tak — myślę — jeszcze tydzieó potrwa i już w „rychliku" jesteś człeku.

Tymczasem skoczę gdzieś nad morze.

Dni dziesięć (Posejdonie, prowadź!) starczy, by imię mc z nazwiskiem w paszporcie wykaligrafować.

Wracam. Ogonek w MSZecle, a więc troszeczkę niewyraźnie.

Odpędzam jednak złe przeczucia, bo przecież sojusz, pakt przyjaźni.

A zatem paszport w „załatwieniu"

i niech pan nie ma do nas żalu Klnę w myśli i pocieszam siebie:

zdążę na koniec Festiwalu.

Tymczasem skoczę na Mazury, zobaczę Olsztyn 1 Giżycko,

za dwa tygodnie tu powrócę i będzie już gotowe wszystko Wracam. Ogonek w MSZecle.

Woźny z godnością mi się zwierza:

„To nie tak prędko, proszę pana, a sprawa pańska bardzo świeża".

Festiw al dawno ju i się skończył, a ja wciąż w przyszłość patrzę raźnie.

I Targi Praskie się skończyły, a ja powtarzam — pakt przyjaźni.

Po dwóch tygodniach mam papiery.

Z Warszawą pójdzie jak po maśle!

Kultura-Sztuka mnie popiera:

pamięta o „zbliżenia" haśle.

A w MSZecle, jak to wiecie, A w MSZecie, jak to w lede, urlopy, buja się po śwłecie, nie sposób się pośpieszyć przecie.

Lecz klnę się śniętym Riurokracym:

za rok jest w Pradze Zlot Sokolski, gdy paszport wciąż nie będzie gotów, bez niego w Tatruch wyjdę i Polski

Uić k

i

(2)

ł tr. 2 N r 41

W EG IPCIE ODBYWAJĄ SIĘ DEMONSTRACJE ZA WYZWOLENIEM DOLINY NILU

rys. Regina Kańsko

NIL DESPERANDUM

Różne nasze dzienne sprawy

W zakończeniu jednej ze swych W niedługim czasie „Gazeta fraszek stan ', poczciwy, „dydak- Ludowa" będzie zapewne zmuszo- tyczny" St. Jachowicz udziela na- na zająć się jeszcze raz „zmianą stępującego morału: „nie nazwi- nazwisk". W tym wypadku jed- sko nas zdobi, ale my nazwisko", nak inspiracja pochodzi nie z li- Morał jest, oczywiście, słuszny sty jakiegoś wydziału administra- i polegający, jak to . się mówi, na cyjnego, ale z wniosków członków głębokiej prawdzie, ale jak o tym

przekonać osoby ozdobione nazwi

skiem Bałwan, Byk, Ciupka, Dy

dek, Flaka, Fryc, Gira, Hujar, Kociołek, Nicpoń, Parzymięso, Pyrdek, Śmietana, Trąbka, Tfylny, Wieprzek, Zmora i Zwierz?

Osoby powyższe, (jak wynika z listy wydziału administracyjnego woj. krakowskiego, zamieszczonej w „Gazecie Ludowej" Nr. 266, z dn. 27. IX. b. r.) nie wzięły sobie wcale do serca słów St. Jachowi

cza („dobrze mu tak, kiedy się sam pięknie nazywa Jachowicz!") lecz korzystając z dekretu z drt.

10. XI. 1945 r. zmieniły sobie swo je śmieszne i oszpecające nazwi

ska: Bałwan — na Broniewski, Byk na Zmieniewski, Ciupka na Marecki itd.

Publicyście z „Gazety Ludo

wej", p. (-—Z), który tę całą hi

storię podał do wiadomości, wy

żej wymieniona zmiana nazwisk bardzo a bardzo się nie podoba.

„Nie widzimy powodu do zmiany

•— pisze pan Minus Zet w Nawia

sie — u osób, których nazwiska nie przeszkadzają (?) im w pra

cy dla społeczeństwa... i skoro do

tychczasowym nazwiskom niczego ze stanowiska polskiej fonetyki

(?) nie można zarzucić"

P. (—Z) „nie widzi powodu do zmiany" i „nie może zarzucić ni

czego dotychczasowym nazwi

skom ze stanowiska polskiej fo

netyki" tylko dlatego, że nowe na

zwiska są na „ski", a więc „szla

checkie". A wara ,chamom od na

zwisk „szlacheckich".

Tego zdania jest „Gazeta Lu

dowa" hm, hm, „Ludowa" i jej współpracownicy na „ski".

P.S.L. o zwołanie Rady Naczelnej tego stronnictwa.

„Stwierdzamy—piszą pp. Nieć- ko, Wycech, Banach i jeszcze 33 innych PSLudowców — że obec

ne kierownictwo PSL ze Stanisła

wem Mikołajczykiem na czele sprzeniewierzyło się programowi stronnictwa i złamało uchwały kongresu, który wytyczył drogę współdziałania PSL w odbudowie Polski Ludowej w oparciu o so

jusz chłopsko-robotniczy.

Wprowadzenie stronnictwa wbrew tym uchwałom, na manow

ce bezwzględnej walki ze wszyst

kimi podstawowymi założeniami i siłami, na których opiera się byt Polski Ludowej — postawiło PŚL w obliczu ostatecznej katastrofy, a państwu i wsi przyniosło nieo

bliczalne straty.

Obecne kierownictwo prowadzi

ło tę politykę poza statutowymi władzami, gdyż Kongres i Rada Naczelna są pomijane przy podej

mowaniu najważniejszych decy

zji. W tym stanie rzeczy żądamy na podstawie paragrafu 64 statu

tu PSL zwołania Rady Naczelnej celem usunięcia Stanisława Miko

łajczyka i wyboru nowego NKW PSL."

„Żądamy — pisze poseł Witos i Chwaliński — zwołania Rady Naczelnej PSL z następującym porządkiem dziennym:

1. Zmiana kierownictwa PSL.

2. Sprawa zwołania Kongresu".

Jak z powyższego wynika, za

nosi się na „zmianę nazwisk", któ re zdobią dotąd kierownictwo PSL, nie zdobiąc, niestety, bynaj

mniej jego polityki.

Mr/r. Różdżka W ITOLD ZECHENTER

W DOBIE

W tej dobie olbrzymiej i zwartej jak slogan, czym życia mojego maleńka jest droga?

Gdy inni piastują, budują i wznoszą, gdy dzierżą i trw ają wytrwale z rozkoszą, gdy coś wykuwają w terenie, na zrębie, na niwie, rubieży, na lipie, na dębie,

gdy jeden przekracza, pomnaża w napięciach.

a inna podwaja, poczwarza, popięcia, ten znowu w wyścigu, ofierze i czynach zawzięcie otwiera, wytrwale przecina, ten głosi, ten twierdzi, podkreśla z kolei, ów orze w sektorze proporcem nadziei

Wynosząc na wyż najświętszą tę rację — — —

• .. Gdy tylu mych ziomków tak czci. . . deklamację, ja chodzę spacerkiem w olbrzymiej tej dobie, nie dzierżę, nie kuję. Tylko swoje ro b ią..

JERZY BAZAREWSKI

Do towarzyszy Amerykanów z pod M onte Cassino

Ty jesteś tam, ja jestem tutaj, a między nami jest „kurtyna", lecz mimo to: how do you do, możemy sobie powspominać.

Zacząwszy coś, sam dobrze wiesz, trzeba koniecznie — dear — dokończyć, chcę, żebyś wiedział, stary mój,

co dzieli nas i co łączy.

Chcę, żebyś ty, zwyczajny Jack, teraz gdy mówisz o „kurtynie"

przypomniał sobie i byś rzeki:

jak było w bitwie o Cassino?

J a k bvło w tedy, w tam te dni,

kiedyśmy razem umierali,

i gdyśmy razem — dear mój — sżb do grobów włoskich i szpitali.

Ja wiem, że dzisiaj MarshalPs plan, że tamto wszystko przeminęło, i nie pamięta się już ran które się z jednej ręki wzięło.

Ja wiem, że teraz w głowie twej, inne są myśli i zamiary,

jak inny dziś jest sir (herr)? Clay niż pod Cassino sir Marc Clark był * Do głowy wbito ci „kurtynę", za którą to my właśnie — sądzisz —-

calutką ponosimy winę,

w nłorzu, w powietrzu i na lądzie.

Lecz prawdę jeśli wiedzieć chcesz o tern, co łączy nas i dzieli,

uważniej spójrz na Czwartą Rzesz — tę, którąśmy razem kiedyś leli.

Niech ci coś powie MarshalPs plan, common of seuse niech ci pomoże zrozumieć nasz psychiczny stan, nasze pojęcie o honorze-

, Myśmy „kurtyny” nie wieszali.

Nam ona nie potrzebna jest.

Jeśli nie wierzysz — nie wierz dalej.

I to już wszystko: Ali the best.

*) Dowódca 5 armii amerykańskie/ pod M ©ńłe Csssłns.

1 — — i ... . ■ ... 1 ■ .1 - AMERYKANIE „W PROW ADZAJĄ SIĘ" DO GRECKIEGO

PORTU PIREUS

•ys. Regina Kańska

P i r e U. S.

NA PEWNEGO LIRYKA

Pisze wiersze o smutnej jesieni i nic się przez to nie zmieni.

NA POWIEŚĆ GOŁUBIEWA „SZŁO NOWE"

Szło nowe, ale kiedy przyszło, okazało się, że nie wyszło.

Witold Zećhenłer

(3)

Nr 4r ^{S łr} ³

Ach, jak dobrze spędzać„ ciepłe rozbzykane świerszczami wie

czory wczesnej jesieni na intere

sującej rozmowie z młodymi ludź

mi! — tak prawdopodobnie nie

raz myślała fertyczna jeszcze wdowa, obywatelka Kucharska z jedynaczką Rózią, siedzącf na ganeczku przed własnym dom- kiem, za którym rozciągał się do

brze utrzymany, obfitujący w jabłka i śliwy, sad.

Cóż, kiedy brakowało partne

rów... Co prawda stale po ulicy przechadzała się grupka studen

tów — wśród nich znajomi Rózi

— ale żaden jakoś nie zaglądał do samotnego domku.

W połowie sierpnia sytuacja szczęśliwie się zmieniła. Nagłe dwóch z przechadzającej się grup ki przypomniało sobie istnienie Rózi. Odtąd co wieczór przycho

dzili na ganek, żeby zabawiać ko

biety, obfitującą w dowcipne mo

menty konwersacją.

Studenci, rozkoszując się idą

cym z sadu zapachem owoców, chętnie przesiadywali niekiedy po parę godzin.

Pewnego razu — podczas może dziesiątej skolei wizyty — oby

watelka Kucharska wyjątkowo rozbawiona, przypomniała sobie, że jednak dobrze byłoby studen

tów czymś poczęstować. Wstała więc ze słowami:

— Pójdę do sadu i przyniosę panom śliw!

Studenci zachowali się jednas wyjątkowo skromnie. — Dzięku

jemy, mówili, po co po nocy ma się pani fatygować?!

— Przecież świeci księżyc.

— Księżyc księżycem, a w ogro

dzie ciemno i jeszcze sobie pa

ni tylko guza nabije...

Wdowa nie odstępowała od po

wziętego zamiaru. Już schodziła ze stój ganku, trzymając w ręku kosz na owoce. Wtedy kawale -1- wie poczęli oponować jeszcze gwałtowniej, powołując się m. in.

na swoje niedyspozycje żołądko

we.

— Śliwy nam tylko zaszkodzą,

—• przekonywali, starając s*ę wprost trzymać za rę°e zmierza

jącą do ogrodowej furtki obywa

telkę Kucharską.

W ostatniej chwili, kiedy wszy

stko wskazywało na to, że upór gc ścinnej Kucharskiej nie da się przełamać, jeden z nich przeciągle gwizdnął i złapał się za brzuch, twierdząc, że gwizdnął właśnie z bólu;

W ślad za tym obaj zechcleli natychmiast panie pożegnać, "-3 wdowa już była w ogrodzie, ba

nowie, niezwykle podenerwowa

ni i speszeni, zostali z Rózią.

Księżyc zdradzał niezrozumiałą bladość ich lic.

A tymczasem pani Kucharska spostrzegła w sadzie kilka cie

niów, które oderwały się od drzew i gwałtownie skakały przez

rys. Karol Baraniecki

RYSUNEK BEZ PODPISU

MMMMMM

Co przytem najciekawsze, cie

nie te łudząco przypominały syl

wetki grupki, zarzyjaźnione] z dwoma panami z ganeczku.

Niestety, obywatelka Kuchar

ska, chociaż cisnęła koszyk w tra- tvę i szybko dobiegła do ogrodze

nia, przecież nie zdążyła ani jed

nego cienia chwycić za spodnie.

Długo stała, mrucząc jakieś przekleństwa. Wreszcie zawróci

ła w stronę ganku i, przezwycię

żając zrozumiałe podniecenie, sem możliwie najspokojniejszym powiedziała do pobladłych adora

torów:

— Rzeczywiście, nie macie pa

nowie potrzeby dłużej tu przeby

wać. Wasi koledzy już zrobili swoje!

A po chwili, gdy dwaj skwapli

wie zniknęli, głęboko westchnę

ła:

— Grasowali więc od rw' - -’y sierpnia, w sadzie mało co zosta

ło! A ja, głupia, myślalam, że int chodzi o....

LUDW IK JERZY KERN

GDYBY...

Gdyby nie było defraudantów, gdyby nie było grand i kantów,

gdyby nie było dyplomatów i polityków, gdyby nie było fanatyków,

gdyby nie było Bevina i Marshalla,

gdyby nie było tych, co krzyczą: „Tra la la la!“

gdyby nie było Franco w Hiszpanii, gdyby żaden pan nie płacił żadnej pani, gdyby nie było Przybosia i Peipera,

gdyby nie używano słowa o czterech literach gdyby nie było biurokratycznych przerostów, gdyby nie było speechów polskich starostów, gdyby elektrownie działały bez zarzutu,

gdyby wszyscy chodzili w butach, a nikt bez butów, gdyby wódka była lepsza, a ceny niższe,

gdyby nie mówiono: „Najjaśniejszy panie ministrze",

gdyby kobiety nie miały kochanków, a kochankowie kobiet, gdyby Kisiel pisał tylko Muzom, a sobie,

gdyby wszyscy byli pro, a nikt anty, gdyby przez miesiąc trzeźwy był Konstanty, gdyby noce służyły tylko do spania,

gdyby opuściła niektórych mania, gdyby nie było „Orbisu" i „BOS-u", gdyby nie było zabierań głosu, gdyby radio nic nadawało byle co,

gdyby mniej było „intelektualistów", a więcej speców, gdyby umiano odwdzięczać się stokrotnie,

gdyby kino było dla ludzi, a nie odwrotnie, gdyby Niemcy nie byli obiektem pieszczot,

gdyby wyrwano korzenie zła, co się w sercach mieszczą, gdyby poeci byli tylko poetami,

rdyby dyplomaci byli tylko dyplomatami — * To wtedy, o, Czytelnicy,

musiałbym żebrać na ulicy 1 ...

WUJ SAM I MODA

(„Walka z faszyzmem yyszła z mody" — z przemówienia delegata U. S. A. w O. N. Z-ecie)

rys

Stanltlaw

CTslocłi

„Każdy Wuj ma swój strój"

! « ♦

(4)

' tr. 4 Wr 41

PRZEDWOJENNE ZASADY

?«jj

Leon Mniamnik, urzędnik Magistracki w jednym z miast na Zachodzie, postanowił się ożenić.

Bardzo trafiło mu do przekona

nia zdanie, a raczej aforyzm, któ

ry gdzieś przeczytał: „W każdym wieku należy się żenić.

W

młodo

ści żona jest kochanką, potem to

warzyszką, a na starość niańką".

Drugi aforyzmik też rozczulił go i przekonał do małżeństwa: b a r dzo często oświadczasz się anio

łowi, a żenisz z kucharką!"

— Z kucharką? To świetnie — pomyślał Mniamnik. — Lubię do

brze zjeść, nie wydając na to du

żo pieniędzy. Ze stołówkami skoń

czyłoby się wówczas, bo tak: jesz jeden obiad, to jesteś głodny, a każesz sobie dać drugi, dodatko

wy, to się rozchorujesz.

Niestety, koleżanki, które pra

cowały w jego oddziale, nie przy

padały mu wcale do gustu.

— Jak na głowie, tak

i

w gło

wie — myślał, spoglądając nie

chętnie na ich wysokie czuby. —

„Każdy dudek ma swój czubek".

Moja żona musi być skromnie .

ł

gładziutko uczesana, jak S :io- sarska w swoich pierwszych fil

mach. Musi być skromna, cicha, gospodarna i bardzo dziewczęca.

Zatykał uszy, słysząc zawiesi

ste anegdotki, które opowiadały kolegom pracujące z nim panienki anegdotki, w których występują

ce nieskromne części ciała, wy

powiadane były z takim, spoko

jem, jak „ręka", „noga", „ r o t " .

— Nie, żadna z nich nie mo~e zostać Mniamnikową — rozmy

ślał, przegryzając paznogciem.

— A gdybyś dał ogłoszenie do gazet — poradził mu ze śmiechem jeden z jego kolegów— że, poszu

kujesz panienki, skromnej, cichej, nie zapsutej, gospodarnej?

Ta myśl bardzo przypadła do smaku Mniamnikowi. W starych kufrach znalazł przedwojenne pi

sma codzienne i tam zaczął wy

szukiwać rubryki pod nazwą

„R óżne" i „Matrymonialne". „C i

chy z klatki dla samotnej"— r pu

dło mu w oczy.

— „C ich y " pasowałoby do mnie

> — pomyślał p. Leon — ,ęz klat

k i" również, bo przecież siedzia

łem w obozie, ale teraz należało

by wyszukać zalety, które ja pra

gnę znaleźć w m ojej przyszłej...

Wzdrygnął się z obrzydzenia, gdy wyczytał następujące ogło

szenie: — „Józiu, Mięciu, Lulu, Pawełku, Dudusiu, Jasiu, Ada

siu, i ty, Andrzeju, — opuścili

ście mnie, a teraz co? Po odbiór

dziecka zgłosić się ulica Równa nr. 18, drugie piętro". •

— F e! — zarumienił się we

wnętrznie Mniamnik. — Cóż za potworne zepsucie!

Czytając dalej, natrą fil wrcśz- cie na to, o co mu chodziło: „P o szukuję panienki, skromnej, ci

chej, gospodarnej, o przedwojen

nych zasadach. Posag niewyklu

czony. Zgłoszenia z fotografią po

syłać do redrkoji IKC, Wielopo

le I — pod: „Mówią, że przystoj

ny".

— 0 , to właśnie doskonały wzór na moje ogłoszenie matry

monialne! — pomyślał p. Leon

z

zadowoleniem. — Tylko, ponie

waż fotografie zawsze kłamią, więc poprostu podam mój adres i godziny przyjęć.

Napisał więc na maszynie na

stępujące ogłoszenie: „Kawaler na stanowisku pragnie tą drogą poślubić panienkę: skromną, ci

chą, gospodarną, mówią, że przy

stojną, o przedwojennych zasa

dach, posag niewykluczony.

Przyjm uje codziennie między go

dziną 11 a 19 — Rynek nr. 85—>

Leon Mniamnik".

W

dwa dni później ogłosze

nie jego widniało jak bąk w bru- kowym piśmie codziennym.

— No, no — śmiali sic koledzy biurowi — jast< ś sławny, zaczy

nają cię drukować!

Tydzień przeszedł

i

jakoś żad

na młoda osóbka nie zjawił” się w jego mieszkaniu.

Trzeba było podać jeszcze: „ci

chy z klatki" — żałował i Mniam nik.

Któregoś jednak dnia, pod wie

czór, odezwał się dzwonek. Pan Leon skoczył otworzyć. Do poko

ju weszła jakaś osoba płci żeń

skiej. Leon z bijącym sercem wprowadził ją do mieszkania, ale gdy zapalił światło, serce mu bić przestało. Osoba, która trzy

mała w ręce numer pisma, gdzie dał swoje ogło zenie, była tęgą mamą o utlenionych na blado - blond włosach, o czar, gch ocz

kach, które wyglądały jak pająki w sieci (tyle wokoło nich było z-a rszcz ek ) z dużymi złotymi zę

bami na przodzie.

— Jestem skromną, cichą, go

spodarną, o przedwojennych zasa

dach kobietą — rzekła mama. — Sądzę, że moja osoba w ynełw i w zupc'"ości podane przez pana wa

runki.

— Ależ, Dobrodziko — jęk " ił

tys. Karol Baraniecki

Współpraca

Mniamnik — przecież pani, za przeproszeniem, mogłaby być mo

ją... moją,., d ” .ą!

Dama spojrzała na niego z obu

rzeniem.

— Trzeba wiedzieć, czego się chce, mój panie! Wyraźnie pan napisał w swoim ogłoszeniu, że poszukuje pan osoby o „przedwo

jennych zasadach". Urodziłam się przed tamtą wojną, przyzr ;ę, ale właśnie dlatego hołduję

„przedwojennym zasadom".

Z trudem wyperswadował ' ' l- ny Mniamnik grubej mamie, że mu nie odpowiada i w pokorze duch” zaczął oczekiwać dalszych wizyt.

Jako następna kandydatka zjawiła się u niego młoda par ~n- ka , dość przystojna, gładko ucze

sana, z dużymi kolczykami w uszach w formie kwiatów.

— Te kolczyki schowam je j po ślubie— pomyślą1 chytrze Mniam

nik.

— Co pani lubi? — zapytał p.

Leon, biorąc ją za rękę. — Dom, gospodarstwo, dzieci?

— To też — odparła panienka.—

Ale jeśli mam być szczera, to wo

lę się stołować w restauracji.

H o -

lę też gatunkowe wódki od czystej.

Kocham prac”, męża

i

umiem wó

wczas cichutko się zachowywać, najchętniej leżąc z książką na szb-^ongu. Wieczorem lubię y ’ ó gdzieś, do teatru... do kina... na dancing.

— O, moja panno! — wybuch

nął Mniamnik. — Napewno nie zostanie pani moją żoną!

— Dlaczego? — zdziwiła się panienka — przecież pan wyraź

nie zaznaczył, że pragnie pan po

ślubić osobę o „przedwojennych zasadach", a nrzecież przed ro

kiem 89-ym inaczej kobiety nia żyły * * *

Rok od tego czasu upłynął

ł

Leon Mniamnik jest wciąż kawa

lerem. Zwierzył mi się niedawno, że pragnie znóic dać ogłoszenie matrymonialne do gazet, ale na- stepująw brzmiące: — „Kawaler ect.. ect.. pragnie poślubić dzielną, młodą dziewczynę, gospodarną, umiejącą dać utrzymanie mężo

wi i so7 e o POW OJENNYCH

ZA SA D A CH ".

(5)

\

t f , 4 / Str 9

HENRYK MEGUIN UGRUPOWANIE B. HLINKOWCOW ZORGANIZOWAŁO

--- ZAMACH STANU W CZECHOSŁOWACJI

Ulica na której coś się stało

Jest to ulica jak wiele innych, składających się z jezdni, chod

ników, z latarni, ze sklepów i po

licjantów. Gdybym wam powie

dział jej nazwę, nicbyście się z te

go nie dowiedzieli. Ulica ta służy jedynie za dekorację do następują

cej zwykłej history jki.

Pierwszy pan zatrzymał się na prawym chodniku tej ulicy i za

czął uważnie przyglądać się domo

wi, stojącemu przy lewym chod

niku.

W dziesięć minut później, pier

wszego panh otoczyło dziesięć osób w nadziei, że coś zobaczą.

W Paryżu dziesięć osób może na zasadzie prawa postępu mate

matycznego dorównać dwustu ga

piom. Wkrótce rzeczywiście naj

mniej z dwieście osób uporczy

wie spoglądało w tym samym kierunku, co pierwszy pan. Wó;v- czas kilku przechodniów z lewe

go chodnika odnwUo nagle wra

żenie, że naprawdę coś się stało i zaczęło uporczywie wpatrywać w gapiów z chodnika prawego.

Gapie z prawego chodnika, wi

dząc gromadzących się gapiów na lewym chodniku, sądzili rów

nież, że naprawdę coś się stało.

I z jednego chodnika na drugi spoglądało wzajemnie na siebie czterysta osób.

Nadchodzący przechodnie za

trzymali się i zależnie od osobi

stych upodobań optowali za chod

nikiem prawym lub lewym. Tam usiłowali poinformować się u naj

bliższego sąsiada. Ale najbliższy sąsiad, pogrążony w głębokiej zadumie, raczył odpowiadać tylko wymijającym gestem.

Wciąż przystawali nowi przyby

sze w przekonaniu, że są świadka

mi jakiegoś groźnego, a sensa

cyjnego wypadku.

Ż arów ka, k tó ra nie zaw odzi

Po długiej chwili, wyścigowym krokiem, to znaczy tak wolno, jak tylko człowiek może się posuwać, nadeszło trzech policjantów. Prze jeżdżający cyklista rzucił im po drodze:

— Wiecie, tam musiało stać się coś ważnego! Patrzcie, jaki tłum!

Z godną uwagi stanowczością policjant zwrócił się do gapia z

le

wej strony i zapytał:

— Co się stało?

Zapytany wzruszył ramionami na znak nieświadomości i głową wskazał na gapiów grupy z pra

wego chodnika.

Policjant w towarzystwie swo

ich kolegów przeszedł równym, majestatycznym krokiem na dru

gą stronę i zwracając się do jed

nego z gapiów prawej grupy, znowu zapytał:

— Co się stało?

Ten wzruszył ramionami n?

znak zupełnej nieświadomości 1 głową wskazał na grupę z lewej strony.

Trzej policjanci niezdecydowa

ni, choć nie chcieli tego po so

bie pokazać, pokręcili się chwilkę między prawą a lewą grupą. Na skutek tej krętaniny ruch kołowy został zupełnie zatamowany.

Policjanci, decydując się wresz

cie na grupę gapiów z prawej strony, znieruchomieli w kontem

placji grupy z lewej strony.

Nie,wiem, czy ta historia jest dla was zupełnie jasna, lecz go

tów jestem zacząć dla tych, któ

rzy jej nie zrozumieli, od począt

ku. Żadnych reklamacji? No, więc ciągnę dalej. Pierwszy pan, na którego nikt zresztą nie zwra

cał uwagi, mruknął przez zaciś

nięte zęby:

— Trudno! Firanki moje są bardzo brzydkie! Będę musiał po

wiedzieć, Melanii, żeby je zmie- niła...

I pierwszy pan poszedł z lek

kim sercem do domu. Nikt ni, zauważył jego odejścia.

Wzdłuż chodnika prawego i wzdłuż chodnika lewego był teraz thim podobny tłumowi, oczekują

cemu na przybycie gwiazdy fil

mowej, jakiegoś boksera, lub za

granicznej sławy panującej.

Gdy ja sam cichaczem się wy

nosiłem, ludzie jeszcze nie opusz

czali swoich stanowisk. Może jesz cze ich tam zobaczycie...

ryg. Rogrłna Kaś.,kg

W yroby z H linki

2 LĘKU

f lęku przed rusycyzmem wielu z naszych braci Ni, mawia „kot się czai", lecz „kot się herbaci"...

MÓWIŁO DO MNIE Mówiło do mnie dziewczątko smarkate:

^Jedno cenię w dziewictwie". „Co?" „Właśnie utratę.*

JAN CZARNY

JEDNEMU

Nie dziwię się, że łabędź podbił serce Ledzię.

eśli ciebie, mężczyznę, lada gęś uwiedzie.

O JEDNEJ

Prawda, że do dwóch zliczyó nie może, 'ecz któż, jak ona umie dzielić... łoże.

RECEPTA NA MOCARSTWOWORÓ Czego nam trzeba, byśmy znów

w dawną potęgę wzrośli?

Więcej asfaltu, zamiast „kocich łbów"

i jak najmniej głów oślich.

WYCHOWANIE

tfidać wiedział ojciec, gdzie przykładać rzemień, ieśli wyrósł z syna człek niebity w ciemię...

O KÓŁKACH

Toło Matek, Koło Zuchów, Koło Koni...

Mimo tylu kółek, trudno świat dogonić NIEMCY

Wczoraj umyli mydłem z ludzi ręce, więc dzisiaj mają „czyste intencje", 3 jutro światu rzucą po raz wtóry w twarz rękawiczkę z ludzkiej skóry.

»i!W> W

PRZEMYSŁOWCY AMERYKAŃSCY ZAROBILI NA WOJNIE 52 MILIARDY DOLARÓW

ry».

Karol Baraniecki

z y s ty z y s k

i ⁱ

(6)

A r 41

zimny.

Proszę o kawałek lodu, ale żeby był

rys. Lech B agiński

—- Kupiłabym sobie małpkę, ale mąż m ój Jest takim estetą, że nie m ógłby na nią patrzeć...

— Wiesz, Feluś, nigdy w to nie uwierzę, że człowiek pochodzi od małpyt

rys. Adam B ie ńko w ski

— Pan pozwoli: tw arz to ja ju ż sobie sa

ma umaluję!

rys. Janusz Zarębski

— Dlaczego nie pokazujesz się z narze

czoną? Zerwaliście ze sobą?

— Nie, tylko ona wyszła zamąż.

— Za kogo?

- Za rnnic.

Członek To w

— Czy się nic

Poradnik kosmoetyczny

PIELĘG N AC JA RĄK

Kom. S. (Warszawa): Ma pani zupełną rację, na ręce w dzisiejszych czasach trze ba zwracać szczególną uwagę. Jest rzeczą nadzwyczaj pożądaną, aby absolutnie w szy

scy m ie li, c z y s t e ręce. Zgadzamy się w tym względzie w zupełności z panią.

Aby osiągnąć czystość rąk należy w pierwszym rzędzie mleć t. zw. żelazne za

sady, a następnie -ystrzegać się wsze!k'e- go rodzaju okazji, sprzyjających — jak wiadomo — ich zabrudzeniu. Wydaje się nam, że smarowanie rąk (kompś) nie jest wskazane i może doprowadzić do przy

krych konsekwencji. Nie radzimy także smarować rąk (własnych) klejem stolar

skim lub syndetikonem, ponieważ po ta

kim zabiegu łatwo się może do nich coś przykleić...

ABY W YGLĄDAĆ MŁODO...

Janusz M. (P ickw ick): Aby wyglądać młodo, powinien pan codziennie wstawać o godzinie 7-ej rano, a nie jak dotychczas o 7-ej wieczór. U jrz y pan wtedy nareszcie t.

zw. światło dzipnne, a wiadomo przecież, że ludzie przy ujrzeniu światła dziennego wyglądają zazwyczaj młodo...

POCENIE SIĘ PACH

Niuśka: Jeśli to o pani napisał po-ta:

Ponad wszystkie twe zapachy Cenię zapach tw o je j pachy...

nie powinna ich pani, broń Boże, myć. Na

tomiast jeśli ten dwuwiersz nie był dedyko

wany pani, to n yc, do jasnej cholery, przy najm niej pięć razy dziennie...

SFAŁSZO W ANY MIÓD

Stanisław Sojczyński (l.ódź): Aby prze

konać się, czy miód nie jest, sfałszowany, należy łyżeczkę miodu rozpuścić w ćw iart ee spirytusu. W ypić duszkiem, co prawdo

podobnie dla pana nie przedstawia w ięk

szej trudności i po upływie pewnego cza

ta oddać mocz do'analizy...

ZM A R S ZC ZK I

Zosia (Gdynia): Aby uniknąć zmarszczek nie należy się marszczyć...

GĘSIA SKORKA

Stroskana Połcia (Wrzeszcz). Przyczy

ną gęsiej skórki, która, jak pani nam pi

sie. nawiedza panią kilkakrotnie w ciągu dnia i kilkadziesiąt razy w ciągu nocy, nie może być nic innego, jak tjylko niemoralny i nieetyczny tryb życia. Dolegliwość ta zna na jest zresztą od dawna jako t. zw. „pię

ter". W ątpimy, aby Komisja Specjalna po- t afiła panią „ tego wyleczyć. Raczej prze

ciwnie...

SPRAW A D R A ŻLIW A

Marian Pod (Europa Zach.): Pyta nas pan. czy paru jako czołowemu publicyście wypada robić na drutach, do czego zmu

sza pana pańska niewyrozumiała małżonka.

Otóż, naszym zdaniem, jeśli pan nie czu

je się jaskółką nie wypada. Zresztą niech pan postara się wytłumaczyć żonie, że dużo wygodniej jest r o b i ć normalnie...

RAC H U J KOLEŻANKO™.

Stokrostka: Radzimy nie jeść musztardy i chrzanu. Po miesiącu liczba krostek zmniejszy się do pięćdziesięciu...

U SU W A N IE DEFEKTÓ W Nietutejszy: Wszelkiego rodzaju piep- rzykl, brodawki i wrzody na ciele społe

czeństwa możnaby uąunąć t. zw. rozpalo

nym żelazem. Jest to jednak metoda śred

niowieczna i niehumanitarna. Obeenie z po

wodzeniem stosuje się hermetyzację i se- paiatyzację. Zabiegi te są prawie bezbo

lesne. Adres: Milęcin. Ogród Pracy...

rys. Lech Bagiński Opieki nad zwierzętami:

nie stało koniom?!!

rys. Józef Skonieczny

— Moje uszanowanie panu dyrektorowi...

rys. Lech Bagiński

— Kupiłeś papugę?

— Nie, wypożyczyłem do czasu powro

tu żony z letniska...

W szystkie Czytelniczki tudzież Czytel

ników maiących jakiekolwiek w ątpliw ośd ub dolegliwości natury k o s m o e t y e z - n e j, prosimy o zwracanie się do nas, a my na lamach P O R A D N IK A będziemy się starali w miarę naszych możliwości udzie

lać odpowiednich wskazań i porad...

RED AKCJA

rys. Józef Skonieczny

— Huszcza powiedział, że jestem Idiotą.

— Hm, od niego nie dowiesz się nic no

wego.

— Co słę żonie stało w oczko?

— Nic, to je i nowy kapelusz.

— Ile razy potrząsam głową, panie do

ktorze, to kark mnie boli.

— Więc niech pan nie potrząsa!

— Tak, ale jak się przekonam, że mni*

kark boli?

rys. Adam B ie ńko w ski

— Chciałbym kupić los. Kiedy ciągnienie?

— Za 2 tygodnie.

— To dla mnie za późno. Potrzebuję pie

niędzy ju ż ju tro l