Przesłanie do młodych - Irena Burstin - fragment relacji świadka historii [TEKST]

Ten [mężczyzna], który [dał mi klucze do kina], w ogóle mnie nie znał… Ja do dnia dzisiejszego nie wiem, kto to był, jak on się nazywał, oprócz tego, że

Po pierwsze, to nie jest prawda, że państwo polskie dało możliwość Żydom być [na] równi z innymi obywatelami, że każdy mógł się uczyć, gdzie chce i kiedy chce,

Ja bym bardzo chciała, żeby młodzież się inaczej odnosiła do starszych ludzi, bo to bardzo jest nie w porządku.. Tak szłyśmy i jedna jej dała tak

To musi się uznać dzisiaj, takie rzeczy, co wyprawiano i tyle obozów śmierci… Pamiętam, jak przyjechaliśmy raz do Krakowa, zdaje się z Węgier, pierwszy raz do

Wtedy też nikt nie wierzył, że to się może [wydarzyć], że to jest możliwe, żeby [wyprowadzali] z getta tysiące ludzi i ich mordowali od razu!. Ci, którzy wyjeżdżali z Łodzi,

Przed wojną rząd nazywał się demokratyczny, ale on nie był demokratyczny, bo były partie niektóre zakazane.. Każdy może zrobić sobie swoje stowarzyszenie, swoją

Nasze rany się zagoiły i poszły w niepamięć, w zapomnienie, a wam, narodowi i młodym, chciałam powiedzieć, żeby żyli w przyjaźni, jak kiedyś, i nie trafili nigdy na taką

Sensem tego, że ja [rozmawiam] z panem, nie jest szukanie w sobie tego, co było złe, ale powiedzenie ludziom, żeby nie doszli do takich sytuacji, żeby wstrzymywali [zło], o ile to