W WARSZAWIE
15 lipca 1953 roku Felicja Meisel-Mikołajczyk uzyskała specjalizację w zakresie mikrobiologii.
Prof. Felicja Meisel- Mikołajczyk większość swojej pracy naukowej poświęciła ba-daniom nad beztlenowcami. Badania te prowadziła najpierw wspólnie ze swoimi tatą i po jego śmierci nadal je kontynuowała. Początkowo, tak jak ojciec, skupiła się głównie na badaniu Clostridium perfringens. Jej pierwsze publikacje naukowe dotyczyły właśnie tych bakterii. Interesowała ją głównie budowa antygenowa form wegetatywnych i przetrwalniki tych bakterii. 10 czerwca 1966 roku uzyskała nauk medycznych w zakresie mikrobiologii lekarskiej, na Akademii Medycznej w War-szawie. Tytuł ten otrzymała na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej pod tytułem „Immunochemiczne badania zarodni-ków clostridium perfringens”. W tym samym roku została zatrudniona w Zakła-dzie Mikrobiologii Lekarskiej Akademii Medycznej w Warszawie na stanowisku docenta.
W latach 70-tych zaczęła badać beztlenowce nieprzetrwalnikujące. Prace nad tymi beztlenowcami miały charakter immunochemiczn, skupiały się głównie na otrzy-mywaniu, oczyszczaniu i badaniu endotoksyn tych pałeczek. Następnie w latach 80-tych zajęła się badaniem Bacteroides fragilis. Razem ze współpracownikami opracowała metodę immunofluorescencji bezpośredniej, która służy do różni-cowania pałeczek Bacteroides z ówczesnej grupy fragilis. Była autorką wielu no-watorskich prac na temat beztelenowców. Wspólnie z Ireną Grzelak-Puczyńską, Alicją Rokosz i Anna Sawicką – Grzelak opublikowały prace: „Rapid Serotyping of Bacteria of the Bacteroides fragilis group by Direct Immunofluorescence, Sero-type Specific Conjugate” (1981), “Serological Activity of Bacteroides fragilis En-dotoxins- Strains Isolated in Poland” (1981), „Rapid identification and Serotyping of Bacteroides fragilis in Clinical Material by Direct Immunofluorescence” (1981).
W 1984 roku zespół Pani professor we współpracy międzynarodowej z J. Zuij-derduijn, Ilse Beckmann (przyjaciółką Felicji) oraz Juliette Paelinck opublikował
“Immunochemical and biological studies of antigens isolated from a strain of Bacteroides fragilis”. Artykuły te ukazały się w czasopiśmie pod tytułem Journal of Applied Microbiology. Felicja Meisel – Mikołajczyk prowadziła też badania na zwierzetach, które wykazały możliwość negatywnego oddziaływania endotoksyn Bacteroides fragilis na rozwój płodu, w przypadku zakażenia wód płodowych.
15 stycznia 1986 roku została profesorem nadzwyczajnym w Akademii Medycznej w Warszawie.
Interesowała się także naturalną florą jelita człowieka i zwierząt, trzon tej flory stanowią beztlenowce. Jako pierwsza w Polsce podjęła badanie bakterii Clostri-dium difficile. Badania nad tym drobnoustrojem są obecnie prowadzone na całym świecie. Już w XX wieku propagowała stosowanie w ciężkich, zagrażających życiu przypadkach colitis pseudomembranacea (rzekomobłoniastego zapalenia jelit) transplantację kału od zdrowego dawcy rodzinnego. Metoda ta była początkowo odrzucana, uważano że jest trudna do realizacji i wiąże się z niebezpieczeństwem przeniesienia różnych zakażeń. Obecnie jest to uznana metoda leczenia ciężkich zakażęń Clostrdium difficile. Wzrost częstości zachorowań oraz brak skutecznej antybiotykoterapii spowodowały zainteresowanie przeszczepem kału. Udowod-niono klinicznie jej skuteczność, jest prosta, tania i po jej zastosowaniu
występu-ję znaczniej mniej nawrotów choroby w porównaniu z terapią antybiotykową. Jej ostatnie prace dotyczyły badań nad tym drobnoustrojem. Wspólnie z ośrodkami w Holandii wykonała pierwsze typowanie – analizę szczepów Clostridium diffi-cile, występujących w Polsce. Zajmowała się również metodami, które pozwalały wykryć toksyny tego beztlenowca. Stworzyła pierwszy a zarazem jedyny ośrodek w Polsce, w którym stosowano hodowle komórkowe do wykrywania toksyn tej bakterii. Była autorką badań, w których sugerowała udział Clostridium perfrin-gens w biegunkach poantybiotykowych. Oprócz tego dalej prowadziła badania nad Bacteroides fragilis. Były to pionierskie badania, wskazywały na rolę specy-ficznej enterotoksyny w patogenezie zakażeń spowodowanych przez tą bakterię.
Profesor Felicja Meisel – Mikołajczyk była także zaangażowana w pracę akade-micką, w 1990 roku została Prodziekanem II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie. Funkcję tą pełniła do 31 sierpnia 1993 roku. Była jedno-cześnie Kierownikiem Studiów Doktoranckich na tym samym wydziale. W 1992 roku została Kierownikiem Zakładu Mikrobiologii Lekarskiej Akademii Medycz-nej w Warszawie. Funkcję te pełniła do 1997 roku, kiedy przeszła na emeryturę.
16 kwietnia 1993 roku została mianowana profesorem zwyczajnym. Pani profesor Felicja Meisel-Mikołajczyk współpracowała z wieloma ośrodkami w kraju i za gra-nicą, czego efektem są wspólne publikacje. Było ich w sumie ponad 180. Ukazały się one w czasopismach krajowych i zagranicznych, większość z nich ma wysoki IF. Była uznanym ekspertem, jej prace były często cytowane. Publikowała w Me-dycynie Doświadczalnej, Medical Science Monitor, Acta Microbiology Pol., Prze-glądzie Epidemiologicznym, Journal of Medical Microbiology, Polish Journal of Microbiology, Clinical Microbiology Infection, Journal of Clinical Microbiology, International Journal of Infectious Diseases oraz Pediatrii Współczesnej Gastro-enterologia, Hepatologia i Żywienie Dziecka.
Pani profesor wykształciła kilka pokoleń mikrobiologów. Była promotorem dok-toratów, opiekunem specjalizacji. Pod jej bezpośrednim lub pośrednim kierun-kiem powstawały prace habilitacyjne. Do grona jej wychowanków należała m.in.
pani profesor Grażyna Młynarczyk, która pod jej kierunkiem rozpoczęła swoją pracę jako mikrobiolog. Felicja Meisel-Mikołajczyk poprzez swoje liczne kontak-ty i dyskusje sprawiła, że badania nad beztlenowcami są nadal konkontak-tynuowane.
Była osobą bardzo aktywną, pełną optymizmu i wiary w ludzi. Była wyczulona na krzywdę, zawsze chętnie pomagała, czasami nawet „matkowała” niektórym swoim współpracownikom. Po przejściu na emeryturę, jeszcze przez wiele lat codzien-nie przychodziła do Zakładu Mikrobiologii Lekarskiej, który traktowała jak drugi dom. Kierowała dalej rozpoczętymi wcześniej tematami naukowymi, prowadziła doktorantów i pisała prace naukowe. Z czasem ubywało jej sił i z trudem wspi-nała się na wysokie piętro, co utrudniało jej przyjście do Zakładu. Pomimo tego starała się uczestniczyć, przynajmniej w posiedzeniach naukowych. Uczestniczyła aktywnie w posiedzeniach Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mi-krobiologów. Kiedy była już ciężko chora podczas rozmów telefonicznych z panią profesor Grażyną Młynarczyk zawsze najpierw pytała co dzieje się w Zakładzie.