2. Metody oceny efektywności inwestycji rzeczowych
2.2. Proste metody oceny efektywności inwestycji
2.2.3. Inne proste metody oceny efektywności inwestycji
Inne proste metody oceny efektywności inwestycji są efektem modyfikacji założeń i formuł obliczeniowych stosowanych w metodach okresu zwrotu i prostej stopy zwrotu. W pewnym stopniu niwelują one wady przedstawio-nych powyżej metod.
Rozwinięciem metody prostej stopy zwrotu jest przeciętna księgowa stopa
zwrotu. Jej istotą jest mierzenie stosunku efektów uzyskanych z danej inwestycji
(wyrażonych kategorią zysku księgowego) do nakładów poniesionych na to przedsięwzięcie inwestycyjne wyrażonych jako kategorie księgowe. W odróżnie-niu od metody prostej stopy zwrotu, która wykorzystywała wielkości roczne, metoda przeciętnej księgowej stopy zwrotu posługuje się wielkościami średnimi.
Ogólną formułę obliczeniową wykorzystywaną w metodzie ARR można za-pisać w następujący sposób:
r r N I Z ARR ś ś (2.4)
gdzie: ARR – przeciętna księgowa stopa zwrotu, ZNśr – przeciętny roczny zysk netto, Iśr – średnia księgowa wartość nakładów inwestycyjnych.
W literaturze przedmiotu proponowane są również bardziej rozbudowane warianty wzoru (2.4). Ich rozszerzenie polegać może na uwzględnieniu warto-ści rezydualnej nakładów inwestycyjnych, zastąpieniu zysku netto przecięt-nymi przepływami pieniężprzecięt-nymi, wyłączeniu amortyzacji z przepływów pie-niężnych itp. Niezależnie od wprowadzonych modyfikacji, kryterium decyzyj-ne jest identyczdecyzyj-ne jak w prostej stopie zwrotu. Decyzję podejmuje się na
156 Sierpińska, T. Jachna: Ocena przedsiębiorstwa..., op. cit., s. 205; W. Rogowski: Rachunek
stawie porównania uzyskanych wyników z przyjętą stopą graniczną. W ocenie względnej kryterium decyzyjnym jest natomiast maksymalizacja stopy.
Najczęściej przeciętny roczny zysk netto oznacza średnią arytmetyczną zy-sku netto uzyskiwanego w kolejnych latach całego okresu obliczeniowego, co obrazuje formuła obliczeniowa (2.5) zaproponowana przez R. Machałę157:
2 1 K O n m t Nt I I d Z ARR
(2.5)gdzie: ARR – przeciętna księgowa stopa zwrotu, ZNt – zysk netto w t-tym roku okresu, w którym przedsięwzięcie generuje dodatnie korzyści (zyski netto), od m+1 do n – kolejne lata w okresie obliczeniowym, w których przedsięwzięcie generuje dodatnie korzyści (zyski netto), d – liczba okresów, w których przedsięwzięcie generuje dodatnie korzyści (zyski netto), IO – wartość początkowa nakładów inwestycyjnych, IK – wartość końcowa nakładów inwestycyjnych – księgowa wartość rezydualna równa wartości umorzeniowej.
Zawarta w mianowniku średnia księgowa wartość nakładów netto to war-tość początkowa nakładów inwestycyjnych powiększona o warwar-tość końcową nakładów podzieloną przez 2158.
Wskaźnik ARR w literaturze przedmiotu przedstawiany jest również w in-nej postaci. W liczniku, zamiast przeciętnego zysku netto, uwzględniane są przeciętne przepływy pieniężne pomniejszone o amortyzację majątku powsta-łego w wyniku inwestycji159. Natomiast przy założeniu, że początkowe nakłady inwestycyjne zostaną w całości zamortyzowane, wartość czynnika IK wyniesie zero. W takiej sytuacji przeciętne nakłady inwestycyjne równe będą połowie początkowej wartości poniesionych nakładów inwestycyjnych. Algorytm obli-czeniowy wskaźnika ARR przybierze postać przedstawioną we wzorze:
157 R. Machała: Praktyczne zarządzanie…, op. cit., s. 111.
158 E.F. Brigham, L.C. Gapenski: Zarządzanie finansami. ..., op. cit., s. 300.
159 Por. E.V. McIntyre, J.D. Icerman: The Accounting Rate of Return – Appropriate for Small
Busi-nesses? American Journal of Small Business 1985, Vol. IX, No. 3, s. 43; H. Johnson: Ocena projek-tów…, op. cit., s. 39.
2 1 O n t t t I n A CF ARR
(2.6)gdzie: ARR – przeciętna księgowa stopa zwrotu, CFt – przepływy pieniężne w roku t, At – amortyzacja w roku t, IO – wartość początkowa
nakła-dów inwestycyjnych, n – ekonomiczny okres życia przedsięwzięcia inwestycyjnego.
Przeciętna księgowa stopa zwrotu informuje o przeciętnym zwrocie z księ-gowej wartości inwestycji, czyli odpowiada na pytanie: ile zysku netto przypa-da na jednostkę średniej wartości nakładów inwestycyjnych. Metoprzypa-da ta pozwa-la w sposób uproszczony ocenić efektywność pojedynczego przedsięwzięcia inwestycyjnego – dokonać oceny bezwzględnej, jak również pozwala z kilku możliwych przedsięwzięć wybrać wariant najbardziej efektywny, czyli dokonać oceny względnej. W ramach oceny bezwzględnej, podobnie jak w przypadku prostej stopy zwrotu, należy porównać przeciętną księgową stopę zwrotu z przyjętą stopą graniczną (ARRgr) w myśl reguły:
ARR ARRgr – przedsięwzięcie inwestycyjne jest opłacalne i może zostać zaakceptowane,
ARR < ARRgr – przedsięwzięcie inwestycyjne jest nieopłacalne i powinno zostać odrzucone.
Jako stopę graniczną ARRgr można przyjąć bieżącą księgową stopę zwrotu dla całego przedsiębiorstwa lub przeciętną księgową stopę zwrotu z inwestycji w danej branży. Takie postępowanie niesie ze sobą jednak pewne zagrożenie polegające na odrzuceniu dobrych inwestycji, gdy obecne stopy zwrotu przed-siębiorstwa czy też branży są wysokie, lub przyjęciu gorszych inwestycji, gdy stopy przyjęte jako graniczne są na niskim poziomie160.
Kryterium przyjętym w ocenie względnej według metody ARR jest maksy-malizacja jej wartości. Spośród analizowanych przedsięwzięć inwestycyjnych do realizacji należy wybrać to, które charakteryzuje się najwyższym poziomem przeciętnej księgowej stopy zwrotu.
Głównymi zaletami tego miernika oceny efektywności inwestycji są jego prostota, dostępność potrzebnych informacji oraz zrozumiałość. Podstawo-wymi wadami metody ARR Podstawo-wymienianymi w literaturze przedmiotu są:
wykorzystanie kategorii zysku księgowego,
brak uwzględnienia zmiennej wartości pieniądza w czasie,
posługiwanie się wielkościami przeciętnymi, co jest szczególnie nieod-powiednie w sytuacji, w której wiadomo, że wielkości nominalne będą znacznie zmieniać się w czasie ekonomicznego cyklu przedsięwzięcia inwestycyjnego,
podatność na wybór metody amortyzacji161.
Metoda ta wykazuje zatem klasyczne wady i zalety prostych metod oceny efektywności inwestycji. Podobnie jak metoda okresu zwrotu i metoda prostej stopy zwrotu nie powinna być traktowana jako jedyne narzędzie tej oceny.
Szczególną odmianą metody stopy zwrotu jest także test pierwszego roku. Jest to miernik ograniczający się do pierwszego roku funkcjonowania przed-sięwzięcia – pierwszego roku fazy eksploatacyjnej162. Istota tej metody spro-wadza się do porównania (przeprowadzenia testu) stopy zwrotu osiąganej w pierwszym roku eksploatacji przedsięwzięcia z przyjętą wielkością gra-niczną. Stopa zwrotu jest przedstawiana jako stosunek efektów uzyskanych w pierwszym roku eksploatacji inwestycji, wyrażonych zyskiem netto powięk-szonym o amortyzację, do całkowitych nakładów inwestycyjnych.
Test pierwszego roku jest metodą bardzo prostą w zastosowaniu, a zarazem
jasną w interpretacji. Jest też obarczony wszystkimi podstawowymi wadami prostych metod oceny efektywności inwestycji. Ponadto nie nadaje się do za-stosowania wprost przy ocenie względnej przedsięwzięć inwestycyjnych. W po-równaniu z prostą, jak i przeciętną księgową stopą zwrotu, może wykazywać znaczne rozbieżności, ze względu na różnice, które mogą wystąpić pomiędzy korzyściami uzyskiwanymi w pierwszym roku eksploatacji a korzyściami osią-ganymi w tzw. roku normalnym czy też korzyściami przeciętnymi. Metoda ta może być stosowana w praktyce jedynie jako pomocnicza przy ocenie przed-sięwzięć inwestycyjnych.
Inne proste metody oceny efektywności inwestycji, do których S. Wrzosek zalicza wartość nadwyżki i kryterium kosztu jednostkowego, mają bardziej ograni-czone zastosowanie163.
Wartości nadwyżki jest to różnica pomiędzy przychodami a kosztami i
na-kładami inwestycyjnymi wyrażonymi w ujęciu rocznym. Nadwyżkę tę można przedstawić za pomocą wzoru:
161 V. Jog, C. Suszyński: Zarządzanie finansami..., op. cit., s. 135; T. Jajuga, T. Słoński: Finanse
spółek. Długookresowe..., op. cit., s. 97; H. Johnson: Ocena projektów…, op. cit., s. 39. 162 M. Dąbkowski: Efektywność inwestycji..., op. cit., s. 31.
n L I K P N (2.7) gdzie: N – wartość nadwyżki, P – roczny przychód pomniejszony o podatki,K – roczny koszt eksploatacji bez amortyzacji, I – nakłady inwestycyjne, L – wartość rezydualna (likwidacyjna) inwestycji po zakończeniu
eks-ploatacji, n – zamierzony okres eksploatacji lub przeciętny okres uma-rzania środków trwałych (w zależności, który z tych okresów jest krót-szy, ten jest wybierany jako n).
We wzorze (2.7) przychody i koszty eksploatacji przedstawione są w ujęciu rocznym. Mogą one stanowić wielkości uzyskane w normalnym (typowym) roku eksploatacji, czyli roku, który byłby reprezentatywny dla przedsięwzięcia (np. rok, w którym w pełni wykorzystuje się zdolności produkcyjne), lub też mogą być przyjęte jako wartości średnie z kilku lat normalnego funkcjonowa-nia inwestycji.
Interpretację tej metody można sprowadzić do odpowiedzi na pytanie: jak dużą, w typowym roku lub średniorocznie, nadwyżkę można uzyskać w wyniku realizacji danej inwestycji. W ramach oceny bezwzględnej, w świetle tej metody, przedsięwzięcie uważa się za efektywne, gdy wartość jego nadwyżki jest większa lub równa zero (N 0). W przypadku gdy wartość nadwyżki jest mniejsza od zera (N 0), przedsięwzięcie jest nieefektywne i należy je odrzucić.
Przy ocenie względnej efektywności inwestycji, spośród różnych wariantów wybiera się ten, który wykazuje najwyższą wartość nadwyżki. Zatem kryte-rium decyzyjnym jest tu maksymalizacja tej wartości. Jednak metoda ta ma pewne istotne ograniczenia, a mianowicie – nie nadaje się do porównywania przedsięwzięć o różnej skali (o różnej wielkości nakładów inwestycyjnych). Jest więc przydatna do weryfikacji różnych sposobów zaangażowania tej samej wielkości kapitału.
Metoda kryterium kosztu jednostkowego jest przydatna do oceny wariantów inwestycyjnych, które charakteryzują się efektami jednakowymi rodzajowo164. Ogólną postać kryterium kosztu jednostkowego przedstawia równanie:
E n I K Kj (2.8)
gdzie: Kj – koszt jednostkowy, E – wielkość lub wartość efektu rocznego; pozo-stałe oznaczenia jak we wzorze (2.8).
Efekty przedstawione w formule (2.8) mogą mieć charakter niemierzalny lub mierzalny. Powinny pochodzić z roku reprezentatywnego, normalnego okresu eksploatacji lub być średnią z kilku lat.
Kryterium kosztu jednostkowego informuje, jaki koszt przypada na jednostkę rocznego efektu. Metoda ta jest wskazana przede wszystkim do oceny względnej przedsięwzięć inwestycyjnych. Kryterium wyboru stanowi minimalizacja roczne-go kosztu jednostkoweroczne-go przypadająceroczne-go na jednostkę roczneroczne-go efektu.
Obok przedstawionych powyżej ograniczeń, metody wartość nadwyżki i
kryte-rium kosztu jednostkowego mają zasadnicze wady, jakimi cechują się wszystkie
pro-ste metody oceny efektywności przedsięwzięć inwestycyjnych. Przede wszystkim:
nie uwzględniają zmiennej wartości pieniądza w czasie,
są formułami jednookresowymi, a nie syntetycznymi – dotyczą jednego
roku,
opierają się na memoriałowym ujęciu kosztów i przychodów,
nie uwzględniają rozłożenia w czasie podstawowych elementów
rachun-ku efektywności.
Wymienione wady, pomimo prostoty i łatwości zastosowania tych metod, decydują o ich nieprzydatności do funkcji jedynego kryterium oceny efektyw-ności przedsięwzięć inwestycyjnych.