Kościół – naśladowca i uczestnik dramatu Jezusa Chrystusa

Na scenie Boskiego dramatu w odpowiednim czasie i miejscu pojawia się postać, którą jest Kościół341

. Kościół, jako wprowadzona na scenę postać teodramatu, posiada osobowość zbiorową i jest ukazana w optyce Chrystusowego wybrania i posłania. Zdaniem Balthasara z przyjęciem powołania i misji związane jest przyjęcie nowej tożsamości i nowego imienia³⁴². Kościół w Boskim dramacie nie jest też jakąś quasi osobą, lecz no-wym ludem Bożym utworzonym z Żydów i pogan. Tam gdzie w Nono-wym Testamencie Kościół nazwany jest Ludem Bożym, tam zawsze mamy do czynienia z cytatami ze Starego Testamentu. Wskazuje to na ciągłość, integralność między dwoma testamentami³⁴³.

Chrystus nie chciał rozwiązać ludu już istniejącego ani założyć nowego, ale odno-wił już istniejący Lud Boży i uczynił go nowym ludem. Jezus wyszedł poza literę Starego Testamentu i tradycję Izraela i doprowadził je do pełni ukazując całą ich głębię. Obalenie muru litery otworzyło narodom wejście w ducha tradycji i dostęp do Boga Jezusa Chrystu-sa³⁴⁴. Swoje narodziny – jak zaznacza Balthasar – Kościół zawdzięcza tragedii centralnej w dziejach świata w znaczeniu teologicznym, polegającej na odmowie Żydów tych, którzy Go nie przyjęli (por. J 1,11)345. Następujące po sobie różne koncepcje Izraela w Starym Testamencie są antycypacjami idei Kościoła i jego zapowiedzią346. Bóg nieustannie przekonuje Izraela o darmowym charakterze tego Bożego wyboru. Ponieważ – zdaniem Balthasara – Izrael ulegał w coraz większym stopniu pokusie uważania siebie za jedynie godnego wybrania, dlatego ostatecznie zostali wybrani ci, którzy uważani byli za nieodpo-wiednich³⁴⁷.

Podczas gdy w świecie dostrzega się Kościół głównie jako instytucję ludzką, to jednak Biblia ukazuje go jako tajemnicę ukrytą kiedyś w Bogu, a obecnie już ujawnioną

341 Zdaniem Balthasara nie może być on traktowany jako identyczny z królestwem Bożym. Królestwo Boże jest tylko pewnym horyzontem, natomiast nie jest postacią teodramatu. Kościół jako konkretna postać na scenie jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. I jest w drodze do spełnienia się królestwa. Kościół osiąga swe spełnienie na drodze naśladowania Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Zob. E. Piotrowski, Teodramat, s. 201.

342 Zob. K. Wencel, Hans Urs von Balthasar: teologia chwały, s. 171-172.

343

H. U. Balthasar, Teodramatyka, t. II/2, s. 340.

344 J. Ratzinger, Chrystus i Jego Kościół, tłum. W. Szymona,Kraków 2005, s. 98-99.

345 H. U. Balthasar, Teodramatyka, t. II/2, s.339-340.

346 Tamże, s. 343.

347

81

i po części zrealizowaną (Ef 1,9n; Rz 16,25n). Pierwsi chrześcijanie nadali mu biblijną nazwę ekklesia, podkreślając ciągłość pomiędzy Izraelem a ludem chrześcijańskim348

. Kościół jest tajemnicą Mistycznego Ciała Chrystusa, którego głową jest Chrystus349

. Sobór zaznaczył, że Kościół jest „Ciałem Chrystusa” obecnym w historii aż do końca świata350

. Bł. Honorat podkreślił, że Chrystus ściśle utożsamia się ze swoim Kościołem i każdym chrześcijaninem. Jest to tak dalece prawdziwe, że Zbawiciel nie mówi do św. Pawła, dlaczego prześladujesz chrześcijan, lecz „dlaczego mnie prześladujesz?” (por. Dz 9,4). Chrystus nie mówi, że ubodzy byli głodni, spragnieni i chorzy, ale: ja byłem głodny, ja pragnąłem, ja chorowałem, a nakarmiliście, napoiliście, nawiedziliście mnie. Chrystus mówi: „Kto was słucha, mnie słucha, kto wami gardzi, mną gardzi” (Łk 10,14). To poprzez Kościół sam Chrystus działa, uzdrawia, głosi słowo Boże w niezli-czonych miejscach, a także cierpi i znosi niesprawiedliwość w prześladowanych351

. Kościół w sposób szczególny tworzą ubodzy. Kościół ma nową wizję człowieka, inną mądrość, inną logikę, która dla tego świata jest głupotą lub zgorszeniem. Św. Paweł mówił do członków pierwotnego Kościoła: „Według oceny ludzkiej niewielu tam mę-drców, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców” (1Kor 1,26-29). Dla bł. Honorata Kościół jest przede wszystkim żywym organizmem, w którym krąży Krew Chrystusa. Dokonuje się to głównie przez sakramenty, a takim szczególnym momentem spotkania się całego Kościoła jest Eucharystia352

.

348 P. Ternat, Kościół, STB, s. 383.

349

Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, (odtąd skrót KK) Wa-tykan 1965, nr 7; Kościół, nazywany także «górnym Jeruzalem» i «naszą matką», jest przedstawiany jako niepokalana oblubienica niepokalanego Baranka, którą Chrystus umiłował i wydał za nią samego siebie, aby ją uświęcić», którą złączył ze sobą węzłem nierozerwalnym i nieustannie ją „żywi i pielęgnuje”. Katechizm mówi, że aby zgłębić tajemnicę Kościoła, trzeba rozważyć przede wszystkim jego początek w zamyśle Trójcy Świętej oraz jego stopniową realizację w historii. KKK 757-8; Katechizm tak mówi o Kościele: „Bóg Odwieczny Ojciec wierzących w Chrystusa postanowił zwołać Kościół święty. Ta „rodzina Boża” konstytuuje się i urzeczywistnia stopniowo w ciągu kolejnych etapów historii ludzkiej. Kościół „zapowiedziany w figurach już od początku świata, cudownie przygotowany w historii narodu izraelskiego i w Starym Przymierzu, założony «w czasach ostatecznych», został ukazany przez wylanie Ducha, a osiągnie swoje wypełnienie w chwale na końcu wieków”. KKK 759; Świat został stworzony ze względu na Kościół - mówili chrześcijanie pierwszych wieków (Jak wolą Bożą jest czyn, a tym czynem jest „świat”, tak Jego intencją jest zbawienie człowieka, i ta intencja nazywa się Kościołem”. KKK 760.

350 J. Ratzinger, Chrystus i Jego Kościół, s. 100.

351 4PP, s. 248; 2PP, s. 71.

352 Bł. Honorat wyraził tę myśl w następujący sposób: „W Kościele Chrystusowym ta Krew ciągle działa i krąży po całym świecie, wszystkim obrządkom kościelnym Boską moc nadając i wszystko sobą uświęcając. Ta Krew ciągle przelewa się na ołtarzach naszych i woła ustawicznie o miłosierdzie Boże nad światem (…). Przy każdym chrzcie dziecko mocą tej Krwi wyrwane bywa z rąk szatana i za syna Bożego przyjęte. W każdem rozgrzeszeniu kapłan obmywa tą Krwią każdą duszę skruszoną, a w Komunji Św. wszyscy żywą tę krew pijemy”. 3PP, s. 181.

82

Według Balthasara, Kościół został obiektywnie ustanowiony przez Jezusa w Krzyżu-Eucharystii i w tej tajemnicy ukryta jest niezwyciężalność Kościoła (por. Mt 16,18). Nikt nie może dowolnie brać sakramentów powierzonych Kościołowi, lecz może je od niego otrzymać, gdyż Chrystus pozostawił Kościołowi „urząd” związany z apostolską sukcesją³⁵³. Kościół, będący sakramentem dla świata wskazuje na horyzont dziejącego się dramatu i odsłania prawdę o trwającej grze na scenie świata. Kościół obecny w świecie natrafia na sprzeciw i na wrogość354

.

W Powieści nad powieściami Kościół nazwany jest oblubienicą Boskiego Oblu-bieńca. Jest to obraz zaczerpnięty z Księgi Pieśni nad Pieśniami, a szczególnie obecny w teologii św. Jana. Dla bł. Honorata, Kościół jest przede wszystkim umiłowaną i wy-braną oblubienicą Chrystusa, który jest gotowy dla niej uczynić wszystko. To Chrystus sam wybiera sobie uczniów, tworzy Kościół nazywając go swą wybraną oblubienicą, którą pragnie uświęcić, oczyścić, aby uczynić swoim spadkobiercą, następcą (por. Ef 5,25-27). Pragnienie to pochodzi stąd, że gdy przychodzi On na ziemię, zastaje swą oblubienicę brudną, zaniedbaną i opuszczoną, która musi zostać obmyta, oczyszczona ze swej szpetności i brzydoty grzechu. Dlatego Chrystus na początku swej publicznej działalności obmywa ją w wodzie355

. Bł. Honorat w swej refleksji nad Kościołem

od-wołał się do wydarzenia chrztu Jezusa, który dokonał się na początku Jego publicznej działalności. Zbawiciel przyjął chrzest na pustyni z rąk Jana Chrzciciela i w ten sposób Chrystus obmył się z grzechów całego świata, które przyjął na siebie, jako własne. Jednocześnie dotknięciem swojej Boskiej osoby i swego człowieczeństwa uświęcił wodę, dając jej moc do obmycia nas z nieprawości grzechu. W ten sposób ustanowił odpuszczenie grzechów dla wszystkich, którzy ochrzczą się z wiarą i na mocy tego aktu staną się czystą Jego oblubienicą – Kościołem. Niebieski Oblubieniec upodobał sobie w człowieku, gdy ten był jeszcze w grzechach (por. Tyt 2,14)356

.

Właściwe zaślubiny Chrystusa z Kościołem dokonały się już przy wcieleniu, kiedy „Słowo stało się Ciałem” w łonie Maryi. Jednakże po tych niewidzialnych zarę-czynach, zawartych w łonie Dziewicy, nastąpiło widzialne i uroczyste połączenie

353 Zob. E. Piotrowski, Teodramat, s. 208-209.

354 Zob. Tamże, s. 202.

355

2PP, s. 118-119; „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (por. Ef 5,25-27), 2PP, s. 118.

356

83

stusa z ludzkością podczas chrztu Jezusa³⁵⁷. Miłośnik – jak nazwał Jezusa bł. Honorat – zobowiązał się wtedy odbyć przerażającą pokutę za grzechy całego świata i spłacić dług swej przyszłej oblubienicy, aby była czystą, wolną i gotową do zjednoczenia się z Nim w duchu³⁵⁸. Od czasu chrztu w Jordanie, ten, kto się ochrzci, staje się członkiem Jego oblubienicy³⁵⁹. Chrzest w Jordanie to uroczyste zaślubiny Oblubieńca Chrystusa z oblubienicą Kościołem, podczas których Jan Chrzciciel jest świadkiem oblubienicy, a głos Ojca i Duch Święty błogosławi i potwierdza autentyczność tych Boskich zaślubin. Autor Powieści nad powieściami podkreśla doniosłość i wagę tego wydarzenia³⁶⁰. Dostrzega bliskość ewangelicznej sceny, w której Chrystus udał się na wesele do Kany Galilejskiej. Obecność Chrystusa w Kanie ma również – jego zdaniem – wymiar sym-boliczny i jest obrazem tego cudownego zjednoczenia z oblubienicą Kościołem³⁶¹. W pierwotnym zamyśle Boga do zaślubin tych została wezwana społeczność żydowska, ponieważ przyszedł On zbawić świat przez Naród Wybrany. Jemu zostały dane proroc-twa, przymierze i obietnica Mesjasza³⁶². Żydzi odrzucili to wezwanie, ich miejsce zaję-ły ludy pogańskie363

.

Szczególnie wymownym miejscem rodzenia się Kościoła dla bł. Honorata, jest scena przebicia włócznią Serca Chrystusa na krzyżu przez żołnierza. Otwarte Serce Zbawiciela staje się prawdziwą „arką zbawienia”. Jak otwarta arka Noego była ratun-kiem przed zagładą potopu, tak otwarte Serce Chrystusa jest ratunratun-kiem zbawienia dla całej ludzkości od wiecznego potępienia. Kościół jest zbawienną arką pośród potopu grzechu świata364. Krew i woda wypływające z otwartego boku ukrzyżowanego Chry-stusa są znakiem początku i wzrastania Kościoła365

. Chrystus, jako drugi Adam, zasnął snem śmierci na krzyżu, a Bóg z Jego boku wyprowadził oblubienicę, Kościół. Z uśpio-nego nowego Adama rodzi się Jego oblubienica nowa Ewa, jako Kościół. Żołnierz, który otworzył włócznią bok Chrystusa, otworzył jakby bramę łaski zbawienia,

357 Tamże. s. 122-123.

358 Bł. Honorat napisał: „Jak oblubieniec ziemski gotów chętnie przyjąć wszystkie długi ubogiej na-rzeczonej, byle się tylko ślubem z nim połączyła, tak i ten Oblubieniec niebieski obiecuje spłacić hojnie długi Kościoła w samym dniu jego założenia, mając już w myśli swojej wszystkie te dusze, które zechcą korzystać z tej łaski”. Tamże, s. 120.

359 Tamże, s. 121-122. 360 Tamże, s. 122-123. 361 Tamże s. 155. 362 Tamże, s. 140-141. 363 Tamże, s. 123. 364 3PP, s. 328. 365 KK3.

84 mentów Kościoła366

. W Kościele Zbawiciel objawia wybranym duszom najgłębsze swe tajemnice miłości, które właśnie wypływają z Jego przebitego serca. Są to dusze wielu świętych rozpalone seraficzną miłością do Jego Serca. Ci święci słudzy Boży zostali wprowadzeni w swych mistycznych doświadczeniach w duchowe tajemnice i głębiny miłości Serca Jezusowego. To mistyczne doświadczenie jest cennym skarbem Kościoła i pomocą dla wiernych”367

.

Natomiast grzech sprawia podział w Kościele. Balthasar podkreślił, że zazdrość przy podziale różnych charyzmatów i urzędów jest często powodem wewnętrznych podziałów (1Kor 1,10-13), co z kolei sprzyja grzesznemu podziałowi Kościoła. W takiej perspektywie pojawia się u Balthasara pytanie: czy podzielony Kościół prze-stanie być jedną jedyną osobą w teodramacie? Teologicznie rzecz ujmując, nie może być w żadnym wypadku wiele Kościołów Chrystusa. Jakkolwiek doświadczenie mówi o pewnej wielości, to jednak chrześcijańskie Kościoły nie są teologicznymi osobami. Tę wielość trzeba pojmować jako winę, dla której nie ma wytłumaczenia. Wśród ekume-nicznych wysiłków pojednania istnieje tylko jedna droga autentycznej świętości368

. Bł. Honorat ukazuje wizję Kościoła jako jednej Łodzi Piotrowej, która nieustan-nie jest miotana falami podczas wielu burz i zawirowań w historii i wśród prześlado-wań. Jednak zawsze obecny jest w niej Chrystus, który w ten sposób poddaje wiarę próbie369. Ratzinger podkreślał w swym nauczaniu, że Kościół od początku jest jeden, apostolski, zbudowany na fundamencie proroków i apostołów i nie może istnieć bez żywej więzi z nieprzerwaną linią sukcesji apostolskiej, która jest gwarantem wierności wierze apostołów370

. Po ludzku sądząc, niejednokrotnie Kościół ponosi klęskę tak, że wydawałoby się, iż wichry i nawałnice historii go zatapiają, a Chrystus jest w tym nieobecny³⁷¹. Zdaniem bł. Honorata wszelkie prześladowania Kościoła oczyszczają go tylko, a tonięcie łodzi Piotrowej jest pozorne i zawsze obraca się na chwałę tego niepo-jętego cudu miłosierdzia372

.

366 3PP, s. 329.

367 Jednak autor zaznaczył: „Ale jako dar powszechny dla całego Kościoła zachował Jezus to Serce aż do ostatnich czasów, t. j. do czasów największego zepsucia”. Tamże, s. 331.

368 Zob. E. Piotrowski, Teodramat, s. 210-211.

369 2PP, s. 213.

370 J. Ratzinger, Chrystus i Jego Kościół, s. 101.

371 O. Honorat kieruje do czytelnika następujące pouczenie: „Czego się trwożycie, ludzie małej wiary? Oto ja jestem z wami, aż do skończenia świata. Chociaż śpię, ale Serce moje czuwa i nie dopuści na Kościół nic ponad to, co jest potrzebne do jego oczyszczenia. Przyjdzie pora, gdy wyciągnę prawicę moją i nakażę uciszyć się groźnym bałwanom, a w jednej chwili nad wszelkie spodziewanie cisza wielka nastąpi”. 2PP, s. 213.

372

85

Żywy organizm Kościoła nie powinien być podzielony, lecz stanowić integralną jedność, o co modlił się sam Chrystus: „aby byli jedno” (J 17,21). Widzimy to świadec-two w historii pierwszych wspólnot Kościoła. Dzieje Apostolskie podają, że jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących (Dz 4,32)³⁷³. W pierwotnych wspólno-tach chrześcijańskich realizowało się to nowe przykazanie aż do tego stopnia, że poga-nie komentowali ze zdumiepoga-niem: „Patrzcie, jak się miłują!”. Najlepszym świadectwem wiary chrześcijan jest to, aby wewnątrz Kościoła panowała atmosfera autentycznej miłości374

. Escriva powiedział: „Miłość jest solą apostolstwa chrześcijan”³⁷⁵. Duch Święty, który prowadzi Kościół do poznania wszelkiej prawdy, obdarza go wieloma darami i charyzmatami i mocą Ewangelii utrzymuje go w jedności i w ciągłej młodości376

. Według Ratzingera początek Kościoła w misji Ducha Świętego dokonuje się w dniu pięćdzie-siątnicy. Pięćdziesiątnica jest narodzeniem Kościoła za sprawą Ducha Świętego, który zstępuje na wspólnotę uczniów, którzy trwali na modlitwie wraz z Maryją377

.

Dla Honorata Kościół posiada osobowość zbiorową – jest ludem Bożym. W dziele Powieść nad powieściami Kościół jest przede wszystkim umiłowaną i wybraną oblubienicą Chrystusa. Kościół jest żywym organizmem, w którym krąży Krew Chry-stusa. Bł. Honorat ukazał także wizję Kościoła jako Łodzi Piotrowej, nieustannie mio-tanej falami podczas zawirowań historii i wśród prześladowań. Jednak zawsze obecny jest w niej Chrystus. Bł. Honorat podkreślił, że Chrystus ściśle utożsamia się ze swoim Kościołem.

5.3. Uczniowie

Na scenie teodramatu pojawiają się kolejne postacie – uczniowie. Są to osoby będące najbliżej Chrystusa. Są oni najbardziej związani z Chrystusem i Biblia nazywa ich „apostołami” (apostolos – posłany)378

. Jak podaje Ewangelia, do Chrystusa przyłą-czali się natychmiast uczniowie. Honorat podkreśla, że zostali oni jednak wezwani

373 2PP, s. 87-88.

374

J. Escriva, Przyjaciele Boga, Katowice 1996, nr 226.

375 Tamże, nr 234.

376 KK 4.

377 J. Ratzinger, Chrystus i Jego Kościół, s. 100-101.

378Zob. E. Piotrowski, Teodramat, s. 211; W Nowym Testamencie pojęcie „uczeń” odnosi się przede wszystkim do tych, którzy tworzą kolegium Dwunastu (Mt 10,1; 12,1). Poza tym ścisłym gronem uczniem Chrystusa staje się każdy, kto idzie za Jezusem, zwłaszcza owych siedemdziesięciu dwóch wysłanych przez Jezusa na misje. Ci uczniowie byli liczni, lecz wielu z nich opuściło Mistrza. Później stopniowo, poczynając od szóstego rozdziału Księgi Dziejów Apostolskich, zwykły tytuł „uczeń” odnosił się do każdego chrześcijanina, Por. A. Feuillet, Uczeń, STB, s. 1003.

86

przez Niego i stąd znaleźli się w gronie apostołów. Powołanie przez Chrystusa jest natychmiastowe. Jest godnym uwagi – zaznacza bł. Honorat – że już w pierwszym wejrzeniu Jezus wybrał Piotra, nadając mu nowe imię i powierzył mu niezwykłą mi-sję379. Ta decyzja i wybór były zaskakujące, wcześniej jednak – jak zaznacza autor – głęboko przemodlone przez Chrystusa. Uczniów pociągnęły Boski majestat w Nim ukryty, dostojność a także moc, prawda i wdzięk Jego słów. Była to ta sama Jego mi-łość pociągająca, o której później powiedział: „Gdy będę podniesiony na krzyżu, wszystko pociągnę ku sobie”380

. Jak podkreślił bł. Honorat, Chrystus już wcześniej podczas swego życia ukrytego, jak też na pustyni, prosił Ojca o odpowiednich uczniów, wspólnotę stanowiącą fundament, zalążek przyszłego Kościoła. I nie tylko modlił się za nich, lecz i nawiedzał te dusze poprzez wewnętrzne natchnienia. Dowodem tego jest wypowiedź Jezusa o Natanaelu: „Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip” (J 1,47-9). Chrystus wiec – zdaniem bł. Honorata – wcześniej już obserwował Go i pociągnął go wewnętrznie poprzez pragnienie poznania Mesjasza, by pójść za Nim381

. Chrystus przy powoływaniu uczniów żądał natychmiastowej decyzji porzucenia dotychczasowego sposobu życia, bez ociągania się382. Jak zaznaczył Czcigodny Beda, w opuszczeniu tym wcale nie chodzi o ilość zostawionych rzeczy, gdyż Piotr zostawił niewiele, ale chodzi tu o postawę serca, by opuścić wszystko, cały swój dotychczasowy świat dla Pana383

.

Uczniowie zostają wybrani do posłannictwa prowadzącego aż do „końca”, zgodnie z drogą wytyczoną przez Chrystusa, którego cała egzystencja skierowana była ku „godzinie”384

. O tym ścisłym zjednoczeniu, więzi z Chrystusem, mówi św. Paweł: „Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem” (Kor 6,17). Mówi on nie tylko o pewnej jedności uczuć, ale o pełnej łączności istnienia i życia. O tej to jedności

379

2PP, s. 290.

380 Tamże, s. 139.

381 Tamże, s. 138, 290.

382 Ilustrują to sceny powołań: Zostawić umarłym grzebanie ich umarłych, by głosić królestwo Boże! Uczeń Jezusa nie może służyć śmierci, opłakiwać i grzebać umarłych, lecz ma głosić radosną Ewangelię o królestwie Bożym, które jest królestwem życia. Jezus mówi: „Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego” (Łk 9,57-62). W drugiej scenie ktoś pragnie pójść za Jezusem, ale prosi, aby na chwilę mógł odejść i pożegnać się z rodziną. Jezus domaga się jednak natychmiastowej realizacji powołania. Tamże, s.138-140; Por. także H. Langkammer, Etyka Nowego Testamentu. „Jeśli chcesz

wejść do królestwa Bożego”, Wrocław 1985, „Ruch Biblijny i Liturgiczny”, 4 (1986), s. 367-368.

383 2PP, s. 209; W Ewangeliach czasownik „naśladować”, „iść za kimś” wyraża zawsze swoiste przy-wiązanie do osoby Jezusa. Pójść za Jezusem to znaczy zerwać z przeszłością i przenosić dosłownie Jego sposób postępowania na własne życie. W przeciwieństwie do uczniów doktorów Izraela, którzy mogli się odłączyć od swoich mistrzów i prowadzić własne nauczanie, uczniowie Jezusa byli związani z Nim i nie mogli już opuścić Tego, który jest dla nich odtąd więcej niż ojcem. Uczeń Jezusa jest powołany do tego, by dzielił los swojego Mistrza. A. Feuillet, Uczeń, w: STB, s. 1003-1004.

384

87

mówił Jezus po wieczerzy wielkoczwartkowej: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17,20-21)385

.

Balthasar zwrócił uwagę na wyraźną gradację intensywności osobowego powo-łania, także wśród apostołów. Powołanie Piotra odróżnia się od innych apostolskich powołań i wiąże się z nadaniem nowego imienia386

. Jest pierwszy spośród uczniów. Został wyróżniony, wybrany i ustanowiony przez Chrystusa na głowę całego Kościoła. Najważniejszym tekstem biblijnym dla bł. Honorata, jeśli chodzi o postać Piotra Apo-stoła, jest tzw. „wyznanie Piotrowe”. Piotr, jako pierwszy z uczniów i w imieniu wszystkich, wyznał wiarę w Bóstwo Chrystusa. Wtedy Jezus mu oświadczył: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie prze-mogą” (Mt 16,18)387

. Na tym wyznaniu opiera się – według o. Honorata – prymat