Miejsce popełnienia czynu zabronionego

Nieodzownym elementem określania właściwości miejscowej sądów jest ustalenie miejsca popełnienia czynu zabronionego, którego dotyczy postępowanie karne.

Ustawodawca, tworząc przepisy karne, dostrzegł wagę tego zagadnienia, w związku z czym dokonał zdefiniowania tego miejsca w przepisach prawa karnego. Zagadnienie miejsca popełnienia czynu zabronionego zostało uznane przez ustawodawcę za element prawa karnego materialnego i uregulowane w art. 6 § 2 k.k., stanowiącego, że:

„Art. 6 § 2 k.k. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był zobowiązany albo gdzie skutek, stanowiący znamię czyny zabronionego, nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.”

Doktryna prawa karnego materialnego w odniesieniu do miejsca popełnienia czynu zabronionego uznała, iż „chodzi o odpowiedź na pytanie, czy przestępstwo zostało popełnione na terytorium państwa polskiego, czy za granicą, czy jego sprawca podlega jurysdykcji polskiej, czy nie, czy należy zastosować ustawę polska, czy obcą?”⁴⁰²

Znaczenie prawidłowego określenia miejsca popełnienia czynu zabronionego niesie istotne konsekwencje dla prawidłowego funkcjonowania prawa karnego, zarówno materialnego, jak i procesowego. Za M. Cieślakiem możemy wyróżnić trzy zasadnicze zakres, w jakich zagadnienie miejsca popełnienia czynu zabronionego będzie miało znacznie:⁴⁰³

- miejsce popełnienia czynu zabronionego ma decydujące znaczenie w zakresie zastosowania polskiej ustawy karnej zgodnie z zasadą terytorialności,

- miejsce popełnienia czynu zabronionego w niektórych przypadkach stanowi element znamienia czynu zabronionego np. art. 136 § 3 k.k. „na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej,”

- miejsce popełnienia czynu zabronionego stanowi również zasadniczą przesłankę określenia właściwości miejscowej sądu do rozpoznania sprawy. Właśnie ten aspekt miejsca popełnienia czynu zabronionego będzie kluczowym w dalszych rozważaniach.

Analizując treść art. 6 § 2 k.k. możemy zauważyć, że ustawodawca określił miejsce popełnienia czynu zabronionego w trojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce działania lub zaniechania sprawcy, po drugie miejscem popełnienia czynu zabronionego jest miejsce, gdzie

402 Zob. A. Marek, Prawo karne, Część ogólna, Bydgoszcz 1992 str. 75.

403 Por. M. Cieślak, Polskie prawo karne, Warszawa 1971, str. 110.

~ 174 ~

skutek rzeczywiście nastąpił oraz po trzecie - miejsce, gdzie skutek wedle zamiaru sprawcy miał nastąpić.

Oczywiście nie każde zachowanie, będące przestępstwem może być popełnione we wszystkich trzech powyższych miejscach, o których mowa w art. 6 § 2 k.k. W. Wolter podkreśla, że wszystkie trzy miejsca popełnienia czynu zabronionego mogą wystąpić w przypadku, gdy sprawca dopuszcza się przestępstwa skutkowego w zamiarze umyślnym.

Natomiast przestępstwo nieumyślne, w którym dochodzi do skutku, może być popełnione w dwóch miejscach, a mianowicie w miejscu działania lub zaniechania i miejscu wystąpienia skutku. Natomiast miejsce działania lub zaniechania i miejsce, gdzie skutek miał nastąpić występuje w przypadku przestępstwa umyślnego niedokonanego. Natomiast ostatnia forma czynu zabronionego, czyli przestępstwo bezskutkowe, określane również w doktrynie prawa karnego jako przestępstwo formalne, zarówno jako umyślne, jak i nieumyślne może być popełnione jedynie w miejscu działania lub zaniechania sprawcy takiego czynu.⁴⁰⁴

Powyższa okoliczność wskazuje na fakt, że ustawodawca określił miejsce popełnienia czynu zabronionego zgodnie z zasadą wielomiejscowości czynu.⁴⁰⁵ Zasada ta została przywołana również w orzecznictwie sądów, czego przykładem jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 24 stycznia 2001 roku.⁴⁰⁶

Mając na uwadze słuszne stanowisko, pojawiające się w doktrynie prawa karnego materialnego, zauważyć można, że samo działanie lub zaniechanie sprawcy czynu zabronionego może wystąpić w wielu miejscach, w konsekwencji czego czyn taki będzie miał wiele miejsc jego popełnienia. Przykładem takiego zachowania może być przestępstwo z art.

310 § 2 k.p.k., polegające na wprowadzeniu do obrotu sfałszowanych pieniędzy. Sprawca takiego czynu dokonuje wprowadzenia do obrotu sfałszowanych pieniędzy w wielu miejscach, w konsekwencji czego takie zachowanie ma wiele miejsc jego popełnienia w rozumieniu art. 6 § 2 k.k.⁴⁰⁷Tak samo wielorakość miejsca popełnienia czynu zabronionego może odnosić się do przestępstw o charakterze ciągłym lub trwałym, w których również zachowania sprawcy mogą występować w wielu miejscach.⁴⁰⁸

404 Por. O. Górniok (red.) Kodeks..., str. 92.

405 Por. A. Zoll (red.), Kodeks..., Tom I str. 99.

406 Por. Wyrok S.A. w Lublinie z dnia 24 stycznia 2001 roku, II Aka 240/01, KZS 2004 Nr 4 poz. 48. zgodnie z którym: „Art. 6 § 2 k.k. przyjął zasadę „wielomiejscowości” popełnienia czynu zabronionego. Za miejsce popełnienia czynu zabronionego uważa się bowiem zarówno miejsce, w którym sprawca działał, jak i miejsce w którym zaniechał działania, do którego był obowiązany, a także miejsce, w którym skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił, jak i miejsce, w którym skutek według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przyjęcie zasady „wielomiejscowości” rozszerza znaczenie polskiej jurysdykcji w oparciu o zasadę terytorialności”.

407 Por. A.R. Światłowski, Miejsce popełnienia przestępstwa a odpowiedzialność karna – zarys problematyki, Monitor Prawniczy 1993 Nr 4 str. 103-104.

408 Por. M. Cieślak, Polskie prawo karnego Zarys systemowego ujęcia; Warszawa 1990 str. 110.

~ 175 ~

Kolejnym istotnym zagadnieniem, pojawiającym się w związku z problematyką miejsc popełnienia czynu zabronionego, jest zagadnienie ustalenia miejsca popełnienia tak zwanego przestępstwa tranzytowego.

Przestępstwo o charakterze tranzytowym jest to takie przestępstwo, w którym zarówno miejsce zachowania sprawcy takiego czynu, jak i miejsce, w którym następuje lub miałby nastąpić skutek, znajdują się poza terytorium Polski. Jedyny element, wiążący przestępstwo tranzytowe z terytorium Polski, jest przebiegający przez nie związek przyczynowo-skutkowy.

W doktrynie często przedstawiany jest przykład wysyłania trucizny pocztą celem pozbawienia życia osoby w innym kraju, a przesyłka ta jest przewożona przez terytorium naszego kraju, np. wysyłka takiej przesyłki z Ukrainy do Niemiec poprzez terytorium Polski.

W nauce prawa karnego materialnego pojawiły się dwa stanowiska w kwestii czy przestępstwo tranzytowe jest popełnione na terytorium państwa, przez które przechodzi związek przyczynowo-skutkowy, a w konsekwencji czego możliwe jest określenie miejsca popełnienia takiego czynu na terenie państwa tranzytowego.

Za uznaniem, że na terenie państwa tranzytowego dochodzi do popełnienia przestępstwa przemawia fakt, iż na jego terytorium występuje jeden z elementów przestępstwa, a mianowicie związek przyczynowo-skutkowy,⁴⁰⁹ nie mniej jednak zgodnie z treścią art. 6 § 2 k.k. nie można odwoływać się do tego elementu przestępstwa w związku z możliwością określenia kraju tranzytowego jako kraju, w którym występuje miejsce popełnienia takiego czynu zabronionego. W swojej konstrukcji prawnej art. 6 § 2 k.k.

odwołuje się do miejsca działania lub zaniechania oraz do miejsca zaistnienia skutku lub miejsca, gdzie skutek ten miał nastąpić. W związku z powyższym wydaje się zasadnym uznanie, zgodnie z poglądem prezentowanym przez A. Wąska, iż brak jest możliwości stosowania uregulowania zawartego w art. 6 § 2 k.k. odnośnie czynów tranzytowych, co wynika z zakazu stosowania analogii na niekorzyść sprawcy, oraz zasady legalizmu.⁴¹⁰ Pomimo powyższego stanowiska, jakie pojawia się w zakresie przestępstwa tranzytowego, czyn taki może podlegać odpowiedzialności karnej na terenie państwa tranzytowego zgodnie z treścią art. 6 § 2 k.k. w przypadku, gdy ów tranzyt będzie samodzielnie wypełniał znamiona czynu zabronionego na terenie państwa, przez które ma miejsce, np. przewóz substancji niebezpiecznych.

Kolejnym istotnym zagadnieniem, związanym z miejscem popełnienia czynu zabronionego, a zarazem sprawiającym doktrynie istotne problemy w sprawie jego

409 Por. A. Wąsek, Kodek karny komentarz, Gdańsk 1999, str. 86.

410 Por. O. Górniok (red.), Kodeks..., str. 93.

~ 176 ~

interpretacji, jest kwestia miejsca popełnienia czynu zabronionego przez podżegaczy i pomocników. Problemy związane z niniejszym zagadnieniem wynikają zasadniczo z faktu, iż art. 18 § 2 i 3 k.k. nie daje nam żadnych wskazówek, jak określać miejsce popełnienia takiego typu czynu zabronionego. Dodatkowo w doktrynie prawa karnego materialnego wykształcił się konflikt pomiędzy przedstawicielami dwóch poglądów odnośnie omawianego zagadnienia. Pierwszy z nich wskazuje, że miejscem popełnienia czynu zabronionego przez podżegaczy lub pomocników jest miejsce, w którym dany podżegacz lub pomocnik działali.

Natomiast drugie stanowisko wskazuje, że miejscem tym jest nie tylko miejsce, gdzie podżegacz lub pomocnik działał, lecz również to, w którym dokonano realizacji znamion czynu, do którego podżegacz podżegał, a pomocnik pomagał.⁴¹¹Powyższe stanowiska zostały określone przez przedstawicieli nauki prawa jako wąskie i szerokie rozumienie miejsca czynu zabronionego. W mojej ocenie wydaje się zasadnym uznać, iż prawidłowym poglądem jest określenie miejsca popełnienia czynu zabronionego przez podżegaczy i pomocników w wąskim rozumieniu, czyli jako miejsce, w którym podżegacz lub pomocnik działali. Na niniejszy fakt wskazuje przede wszystkim to, że podżeganie i pomocnictwo stanowią samodzielny czyn zabroniony, a poza tym, o czym mówi A. Błachno oraz P. Kardas, treść art.

18 § 2 i 3 k.k. zawiera w sobie zwroty, „kto nakłania” oraz „kto ułatwia”, a czyny te mają charakter formalny, w związku z czym nie wymagają one powstania skutku.⁴¹²

Wraz z rozwojem nowoczesnych technologii telekomunikacyjnych powstało nowe miejsce, w którym możliwe stało się popełnianie przestępstw- jest nim Internet.⁴¹³W związku z powyższym pojawia się pytanie, gdzie znajduje się miejsce popełnienia czynu zabronionego dokonanego za pośrednictwem sieci komputerowej?

Sieć komputerowa, jako taka, nie jest obiektem materialnym, w związku z czym nie można wyodrębnić fizycznego miejsca, w którym dochodzi do jakiegoś zdarzenia. Niestety regulacje prawno - karne nie mogą mieć zastosowania do pojęcia „cyberprzestrzeni,” w związku z czym nie można w niej wyodrębnić miejsca popełnienia czynu zabronionego.

Dlatego też powstaje pytanie, jak określać miejsce popełnienia czynu, dokonanego za pośrednictwem sieci komputerowej?

W tej kwestii należy odwołać się do tych elementów sieci komputerowej, które mają swoje fizyczne miejsce w rzeczywistości. Mam tu na myśli sprzęt komputerowy, który tworzy sieć. Możemy zasadniczo wyróżnić tu trzy podstawowe elementy, mianowicie komputer,

411 Por. A. Błachno, Miejsce popełnienia czynu zabronionego przez podżegacza i pomocnika zarys problematyki, Palestra 2006 Nr 7-8str. 84.

412 Por. A. Zoll (red.), Kodeks..., Tom I, str.235. i nast.

413 Zob. Hołyst B.; Internet jako miejsce zdarzenia; Prokuratura i Prawo 2009 Nr 4

~ 177 ~

używany przez sprawcę czynu zabronionego, serwer oraz komputer, na którym znajdują się informacje będące przedmiotem działania czynu zabronionego lub z którego korzysta pokrzywdzony. Oczywiście nie zawsze będziemy mieli do czynienia z dokładnie taką konfiguracją, niewykluczone jest, że zachowanie sprawcy będzie polegało na bezpośrednim działaniu na komputerze docelowym z pominięciem serwerów. Możliwe jest również, że obiektem przestępstwa będzie sam serwer, np. umieszczenie na nim materiałów z dziecięcą pornografią, czy włamanie do bazy danych znajdującej się na takim serwerze np. włamanie do serwera banku.⁴¹⁴ Istnieje też możliwość, że w przedmiotowym łańcuchu będzie znajdować się wiele serwerów lub pośredniczących w przekazywaniu danych komputerów. Wszystkie te okoliczności wskazują, że ustalenie miejsca popełnienia czynu zabronionego za pośrednictwem sieci komputerowej może stanowić istotny problem dla sądu, a w konsekwencji problemem może stać się ustalenie sądu właściwego miejscowo. Nie ulega wątpliwości, że miejscem popełnienia tego typu czynu, zabronionego będzie miejsce fizycznego działania sprawcy takiego czynu, a więc miejsce, gdzie sprawca fizycznie znajdował się, siedząc przed komputerem, którego używał do popełnienia przestępstwa.

Niestety w związku z rozpowszechnieniem się w dzisiejszych czasach Internetu bezprzewodowego dostarczanego przez operatorów sieci komórkowych, również w tym na pozór rzeczy najprostszym przypadku ustalenie miejsca działania sprawcy staje się coraz bardziej skomplikowane. Dzięki odpowiedniej funkcji nadajników BTS możliwe jest w chwili obecnej ustalenie miejsca logowania aparatu bezprzewodowego do sieci internetowej, jednak ustalenie to nie zawsze jest precyzyjne, w związku z czym w rejonach granicznych okręgów sądowych mogą się pojawić wątpliwości odnośnie ustalenia miejsca popełnienia czynu a tym samym właściwości miejscowej. Tym bardziej, że urządzenia bezprzewodowe nie łączą się z nadajnikiem BTS, który znajduje się najbliżej, lecz z tym, z którego uzyskują najsilniejszy sygnał radiowy. Niestety nie zawsze nadajniki te są ze sobą tożsame, co dodatkowo może utrudniać ustalenie miejsca popełnienia czynu zabronionego.

Sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana w przypadku miejsca wystąpienia skutku takiego czynu. Jeżeli zachowanie to ma postać umieszczenia informacji na danym komputerze lub serwerze, to miejscem tym jest ten komputer lub serwer, natomiast w przypadku, gdy celem sprawcy jest kradzież określonych danych lub ich zniszczenie, miejscem wystąpienia skutku jest komputer lub serwer, z którego dane te zostały skopiowane lub usunięte. Całość staje się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy sprawca, aby dostać się do

414 Zob. J. Warylewski, Pornografia w Internecie – wybrane zagadnienia karnoprawne, Prok. i Pra. 2002 Nr 4 str.

59.

~ 178 ~

jakiejś bazy danych w trakcie poszukiwania drogi dostępu, włamuje się do innego serwera, aby uzyskać w ten sposób połączenie z docelowym komputerem lub serwerem. W takim przypadku uznać należy, że miejscem działania sprawcy będzie nie tylko komputer, przy którym fizycznie działa sprawca, lecz również te wszystkie komputery lub serwery, do których, przełamując elektroniczną barierę zabezpieczeń, sprawca włamuje się celem uzyskania dostępu do docelowego komputera lub serwera.

Natomiast powyższego wniosku nie będzie można wysnuć w odniesieniu do tych komputerów i serwerów, które zostały wykorzystane przez sprawcę bez przełamywania zabezpieczeń i stanowią jedynie element połączenia pomiędzy komputerem sprawcy a docelowym komputerem lub serwerem, do którego chce on uzyskać dostęp.

Mając na uwadze powyższe okoliczności związane z wykorzystaniem sieci komputerowych, powstaje pytanie, jak należy rozumieć w odniesieniu do nich przestępstwa tranzytowe. Wydaje się w mojej ocenie, że reguły związane z określeniem miejsca popełnienia przestępstwa tranzytowego, w odniesieniu do działania za pośrednictwem sieci komputerowej, winny być stosowane w pełnym zakresie, albowiem brak jest podstaw do uznania, że zachowania dokonane za pośrednictwem sieci komputerowej mają odmienny charakter.

Podobnie jak w przypadku przestępstw popełnionych za pośrednictwem sieci komputerowej, wątpliwości odnośnie miejsca popełnienia czynu zabronionego pojawią się w związku z przestępstwem oszustwa, w szczególności w obrocie gospodarczym, gdzie dochodzi niekiedy do skomplikowanego obrotu fakturami, dokumentami, towarem bądź kapitałem pomiędzy wieloma podmiotami.

Kończąc już rozważania dotyczące miejsca popełnienia czynu zabronionego, jakie zostały zawarte w Kodeksie karnym, zauważyć należy, że reguły wynikające z art. 6 § 2 k.k.

pozostają w ścisłym związku z treścią zasady terytorialności, opisanej w art. 5 k.k., który stanowi, że:

„Art. 5 Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.”

Przytoczony powyżej przepis ma istotne znaczenie odnośnie określenia miejsca popełnienia czynu zabronionego zwłaszcza w odniesieniu do miejsca popełnienia czynu zabronionego na pokładzie statku morskiego i powietrznego. W związku z faktem wymienienia w powyższym przepisie oprócz terytorium również polskiego statku morskiego i

~ 179 ~

powietrznego, niektórzy autorzy określają powyższy przepis jako ustanawiający zasadę terytorialności oraz zasadę flagi.⁴¹⁵

Przepisy art. 5 k.k. oraz art. 6 § 2 k.k., jak zaznaczyłem to wcześniej, są ze sobą bezpośrednio powiązane. Mając na uwadze to, że czyn zabroniony może mieć wiele miejsc jego popełnienia w rozumieniu art. 6 § 2 k.k., w przypadku, gdy zostało popełnione choć jedno z nich na terytorium Polski, zastosowanie ma wymieniona w art. 5 k.k. zasada terytorialności.⁴¹⁶

4.3.2. Reguły właściwości miejscowej na podstawie art. 31 k.p.k.

Ustawodawca, jak to zaznaczyłem wyżej, podzielił regulację dotyczącą właściwości miejscowej pomiędzy dwa przepisy, czyli art. 31 k.p.k. i 32 k.p.k. Dokonany przez ustawodawcę podział nie jest przypadkowy i ma ścisły związek z pojęciem miejsca popełnienia czynu zabronionego. Artykuł 31 k.p.k., określający tak zwane reguły właściwości miejscowej pierwszego stopnia, opiera swoją treść właśnie o miejsce popełnienia przestępstwa. Natomiast reguły drugiego oraz trzeciego stopnia wymienione w art. 32 k.p.k.

dotyczą przypadków, kiedy ustalenie takiego miejsca nie jest możliwe.⁴¹⁷

„Art. 31 § 1 Miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo.

§ 2 Jeżeli przestępstwo popełniono na polskim statku wodnym lub powietrznym, a § 1 nie może mieć zastosowania, właściwy jest sąd macierzystego portu statku.

§ 3 Jeżeli przestępstwo popełniono w okręgu kilku sądów, właściwy jest ten sąd, w którego okręgu najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.”

Powyższy przepis jest bezpośrednim powtórzeniem art. 21 k.p.k. z 1969 roku, w związku z czym wszelkie rozważania doktryny oraz orzecznictwo w tym zakresie pozostają aktualne do dziś.

415 Por. O. Górniok (red.), Kodeks..., str. 83 – W kwestii, co należy rozumieć za statek morski i statek powietrzny należy odwołać się do przepisów ustaw - przy określeniu statku morskiego do art. 2 § 1 Ustawy z dnia 18 września 2001 roku Kodeksu Morskiego Dz. U. 2001 Nr 138 poz. 1545. Natomiast w rozumieniu pojęcia statek powietrzny - definicji należy szukać w art. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 3 lipca 2002 roku Prawo Lotnicze Dz. U. 2002 Nr 130 poz. 1112.

416 Por. A.R. Światłowski, Miejsce..., str.104.

417 Por. T. Grzegorczyk, J. Tymian, Polskie..., str. 218.

~ 180 ~

a. Właściwość miejscowa sądu w sprawach o czyny dokonane na terenie Rzeczpospolitej Polskiej

Podstawowym aspektem, określającym właściwość miejscową, jest miejsce popełnienia przestępstwa, o którym mowa w paragrafie pierwszym omawianego przepisu. Jak wcześniej zaznaczyłem, określenie miejsca popełnienia przestępstwa następuje za pośrednictwem przepisów prawa karnego materialnego, a konkretnie art. 6 § 2 k.k. Zgodnie z tym założeniem sądem właściwym miejscowo do rozpoznania sprawy jest ten, w którego okręgu popełniono przestępstwo (forum delicti commissi).⁴¹⁸

Na wstępie zaznaczyć należy, że ustalenie właściwości miejscowej sądu będzie miało miejsce na podstawie czynów objętych aktem oskarżenia, a nie ogółu czynów których dotyczyło postępowanie przygotowawcze w zakresie którego wniesiono skargę zasadniczą.⁴¹⁹

Przyglądając się art. 31 § 1 k.p.k., i art. 6 § 2 k.k. zauważyć należy, że pomiędzy powyższymi przepisami występuje różnica terminologiczna dotycząca określenia rozpoznawanego zachowania. Kodeks karny w art. 6 § 2 k.k. posługuje się pojęciem czynu zabronionego, natomiast art. 31 § 1 k.p.k. w swojej treści – terminem przestępstwa. W związku z powyższym pojawia się pytanie, czy ta różnica terminologiczna nie stanowi problemu interpretacyjnego? Wydaje się zasadnym uznać, że powyższa różnica nie ma negatywnego wpływu na stosowanie regulacji art. 31 § 1 k.p.k. i art. 6 § 2 k.k. Analizując art.

31 § 1 k.p.k. oczywistym staje się, że stosowanie wykładni językowej powyższego przepisu byłoby zbyt dalece idącym ograniczeniem. Prowadziłoby to do sytuacji, w której nie byłoby możliwe określenie sądu właściwego do rozpoznania sprawy, w której nie mamy do czynienia z popełnieniem przestępstwa, czyli np. w sytuacji skierowania do sądu wniosku o umorzenie i zastosowanie środka zabezpieczającego. W związku z powyższym należy zgodzić się z przedstawicielami doktryny, wskazującymi na fakt, iż zwrot „przestępstwo” należy rozumieć szeroko w konsekwencji odwołania się do wykładni celowościowej analizowanego przepisu.⁴²⁰ Taka interpretacja art. 31 § 1 k.p.k. pozwala na ominięcie nieścisłości terminologicznych, występujących pomiędzy Kodeksem karnym, a Kodeksem postępowania karnego.

W związku z powyższym zagadnieniem pojawił się postulat dokonania nowelizacji Kodeksu postępowania karnego, celem dokonania ujednolicenia stosowanej w

418 Por. S. Stachowiak, Rodzaje właściwości w ujęciu nowego k.p.k. Prok. i Praw. 1999 nr 10 str. 18.

419 Zob. D. Świecki (red.), Kodeks..., str. 190 oraz Postanowienie SA w Katowicach z dnia 1 lutego 2012 roku, II Akz 50/12 KZS 2012 nr 4 poz. 44.

420 Por. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks..., Tom I, str. 212.

~ 181 ~

ustawodawstwie karnym terminologii, poprzez zastąpienie terminu „w którego okręgu popełniono przestępstwo” terminem „w którego okręgu popełniono czyn zabroniony.” Taka zamiana zapobiegłaby ewentualnym przyszłym problemom natury interpretacyjnej w tym względzie, jakie mogłyby się pojawić. Stanowisko takie zostało zaprezentowane przez W.

Jasińskiego.⁴²¹ W mojej ocenie nie znajduje ono jednak uzasadnienia, albowiem taka zmiana nie jest potrzebna.

Analizując powyższą regulację w zakresie jej konstrukcji językowej pojawia się jeszcze jedna kwestia wymagająca zwrócenia uwagi, mianowicie posłużenie się przez ustawodawcę w art. 31 § 1 k.p.k. zwrotem „okręgu.” Wątpliwość związana z tym przedmiotem wynika z pytania, jak należy rozumieć niniejszy zwrot. Uznać należy, że nie można łączyć go jedynie z okręgami sądów okręgowych. Oczywistym jest, że pojecie to odnosi się również do rejonów

Analizując powyższą regulację w zakresie jej konstrukcji językowej pojawia się jeszcze jedna kwestia wymagająca zwrócenia uwagi, mianowicie posłużenie się przez ustawodawcę w art. 31 § 1 k.p.k. zwrotem „okręgu.” Wątpliwość związana z tym przedmiotem wynika z pytania, jak należy rozumieć niniejszy zwrot. Uznać należy, że nie można łączyć go jedynie z okręgami sądów okręgowych. Oczywistym jest, że pojecie to odnosi się również do rejonów