22. (z) Bogdańczowic
23. B orko Brus
Był sędzią dworu księcia opolskiego co najmniej od 1293 roku255. Później kil-kakrotnie potwierdzał dokumenty księcia opolskiego. Na każdym z nich był określany zamiennie jako pan i rycerz. Ostatni raz poświadczył dokument Bo-lesława I z 2 kwietnia 1308 roku256.
248 APO. Am Kluczborka, nr 23.
249 APO. Am Kluczborka, nr 27.
250 APO. Am Kluczborka, nr 26.
251 APO. Am Kluczborka, nr 24 = nr 25 [kopia] = nr 40.
252 APWr. Rep. 107, nr 51.
253 OBA 2111, s. 13.
254 Zob. wyżej.
255 Szerzej, zob. M. Cetwiński: Rycerstwo śląskie…, Cz. 2, s. 26.
256 APWr. Rep. 91, nr 133 = CDS XVI, nr 2655 [regest]; APWr. Rep. 91, nr 134, 135, 136, 137 = CDS XVI, nr 2664 [zbiorczy regest]; APWr. Rep. 107, nr 6 = CDS XVI, nr 2908 [re-gest]; CDS XVI, nr 2946; D 370, s. 149 = DB. Bd. 1. Th. 1, s. 53 = CDS XVI, nr 2995 [regest].
B
iogramy107 24. (z) Borowej Łąki
Z Borowej Łąki (dzisiejsze Borowiany, 28 km na wschód od Strzelec Opolskich) pisała się rodzina pieczętująca się herbem przedstawiającym w polu dwa haki od siebie w słup257.
Pierwszym znanym jej przedstawicielem był Czema z Borowej Łąki, świadek dyplomu księcia strzeleckiego z 26 grudnia 1360 roku258. W 1364 znalazł się wraz z Świętopełkiem (bliskim krewnym?) na liście świadków dyplomu tego samego Piasta259. Bratem Czemy był Hincza, z którym otwierał listę świadków na dokumencie najmłodszego syna Bolka I sporządzonym w następnym roku260. Czema samodzielnie znalazł się pośród świadków dokumentu tego Piasta wy-stawionego 17 kwietnia 1361 roku261.
W 1371 roku Barbara z Borowej Łąki, żona Meloty z Krzyżanowic (14 km na południe od Raciborza) i córka Świętopełka z Borowej Łąki. zrezygnowała z oj-cowizny we wsiach Borowa Łąka, Krasnej Łące (dzisiejsza Krośnica, 15 km na północny zachód od Strzelec Opolskich), Ligocie (dzisiejsza Ligota Czamborowa, 12 km na północny zachód od Opola), Suchodańcu (10 km na północny zachód
od Strzelec Opolskich) i Grodzisku (10 km na północny zachód od Strzelec Opol-skich) na rzecz Hinczy Czambora z Borowej Łąki262. Możliwe, że Hincza i Barbara byli rodzeństwem, a po zamążpójściu Barbara zrezygnowała z ojcowizny na rzecz brata263. Ewentualnie byli bliskimi krewnymi (np. ich ojcowie byli brać-mi). Najprawdopodobniej córka Hinczy wyszła za Miczka Gaszowca — bądź był on jego bliskim krewnym — ponieważ przy podziale majątku między synów Miczka wymieniono jako należące do nich Grodzisko oraz Ligotę (najpewniej
257 M.L. Wójcik: Pieczęcie…, T. 1, s. 505—506 (pieczęć nr 465). Wcześniej uważa-no, że rodzina pieczętowała się herbem Czambor, zob. J. Sperka: Otoczenie Władysława Opolczyka…, s. 243.
258 Treść dokumentu przedstawił Augustin Weltzel, a lista świadków znana jest z materia-łów Friedricha von Schirndinga, zob. A. Weltzel: Geschichte der Stadt und Herrschaft Guttentag.
Ratibor 1882, s. 12; Schirnding, Bd. 4, nr 2519f.
259 A. Weltzel: Das fürstliche Cisterzienserstift Himmelwitz. Breslau 1895, s. 19 = CDS II, s. 91, nr 17 [informacja].
260 Odnotowani jako bracia z pukorz Lanka (zapewne Pięknej Łąki, którą można utożsamić z Krasną Łąką, należącą do tej rodziny), zob. D 384, s. 3—4 = DB. Bd. 1. Th. 1, s. 57. Identyfikację Pukorz Lanki z Piękną Łąką zaproponował już Jerzy Rajman, zob. J. Rajman: Kielcza i Żędowice na tle osadnictwa w dolinie Małej Panwi w średniowieczu i wczesnym okresie nowożytnym. W: Z biegiem Małej Panwi z biegiem lat… Zarys dziejów terytorium gminy Zawadzkie. Red. J. Szulca. Zawadz-kie 2009, s. 58, przyp. 87.
261 CDS II, s. 90, nr 15.
262 APWr. Rep. 4f, nr 11q.
263 J. Sperka: Otoczenie Władysława Opolczyka…, s. 243.
Ligotę Czamborową)264. Hincza Czambor od 1373 roku był starostą generalnym265. W 1374 roku kupił wsie Wierzbie i Rusinowice od Merbota z Żyrowy266. Ojcem Hinczy — jeśli nie był bratem Barbary i zarazem synem Świętopełka — był Czambor. Z okolic Borowej Łąki znany jest Czambor z Błotnicy (Blotnicz, dzisiej-sza Błotnica Strzelecka, 9,5 km na południowy wschód od Strzelec Opolskich).
W 1340 roku Czambor z Błotnicy był świadkiem na dokumencie Kazimierza kozielskiego267. Następnie poświadczył dla księcia Alberta dokumenty wysta-wione 21 marca 1350 roku268 oraz 10 stycznia 1362 roku269.
25. Borschnitzowie
Rodzina pochodząca z terytorium Niemiec. Jej przedstawiciele przybyli do księstwa opolskiego, przenosząc się z księstwa brzeskiego. Borschnitzowie pieczętowali się błękitno-srebrną szachownicą270. Konrad Borschnitz był w 1361 roku świadkiem dokumentu księcia niemodlińskiego271. Najpewniej jego synem był Jan, który w 1390 roku nabył Jamkę (Jamke, dzisiejsza Stara Jam-ka 5 km na wschód od Korfantowa) od Raczka z Rańska (Raczko von Ransko, miejscowość nieznana) za 110 grzywien272. Sześć lat później jako sędzia nie-modliński rozsądzał spór o opłaty ze wsi Dąbrowa (Dambrow, 12 km na północ-ny wschód od Niemodlina)273. Jeden z Borschnitzów był starostą, który bronił Olsztyna274.
Innym przedstawicielem tej rodziny związanym z księstwem opolskim był Jan Jelcz z Wołczyna. Wywodził się on z jednej z gałęzi Borschnitzów, która
cza-264 F. Triest: Topographisches Handbuch von Oberschlesien. H. 1, Breslau 1864, s. 273.
265 Jego biogram, zob. J. Sperka: Otoczenie Władysława Opolczyka…, s. 241—244. . Wymie-niony także w 1374 roku, zob. APWr. Rep. 115, nr 105.
266 A. Weltzel: Geschichte der Stadt und Herrschaft…, s. 18; J. Sperka: Otoczenie Włady-sława Opolczyka…, s. 290.
267 CDS XXX, nr 6411.
268 CDS VI, nr 17 [regest].
269 Inwentarz 4f, s. 1234a.
270 Siebmacher, s. 53. Pieczęć z takim herbem przywiesił do dwóch dokumentów z 4 grud-nia 1446 roku oraz z 30 października 1457 roku Jan Jelcz, o którym niżej, zob. APO. Am Namysłowa, nr 329; APWr. Rep. 3, nr 205. Starsze pieczęcie przedstawicieli tej familii, zob. M.L. Wójcik: Pieczę-cie…, T. 1, s. 172—185 (pieczęcie nr 82—101).
271 CDS VI, nr 29 [regest].
272 CDS VI, nr 75 [regest].
273 CDS VI, nr 81 [regest].
274 J. Sperka: Wojny Władysława Jagiełły…, s. 50; Idem: Otoczenie Władysława Opolczyka…, s. 203—204.
B
iogramy109
sowo przejęła zamek Jelcz, skąd zapewne wzięło się przezwisko tego rycerza275. Jan Jelcz pierwszy raz pojawił się w źródłach 4 grudnia 1446 roku, kiedy to wraz z radą miasta Namysłowa zadeklarował się chwytać przestępców276. W następ-nym roku otrzymał od kanoników brzeskich Krzywiczyn w okręgu kluczborskim z połową dochodów, co miał dodatkowo potwierdzić Bernard niemodliński277. W późniejszym czasie Borschnitz sam stał się przestępcą. Piotr Eschenloer określił zamek w Wołczynie jako siedlisko wszystkich złoczyńców i złych ludzi, których pomocnikiem był Jan Borschnitz278. Jelcz wspierał militarnie Wołoszka, co powodowało jego konflikty z Królestwem Polskim. Rycerstwo wieluńskie w 1451 roku wyruszyło na Śląsk w odwecie za wcześniejsze najazdy na ich ziemię.
W bitwie pod Byczyną Polacy zostali pokonani przez Jana Borschnitza, a śmierć ponieśli między innymi Klemens i Jan Wieruszowie279. W następnym roku Jelcz podpisał wraz z książętami opolskimi oraz Janem Besem z Ketzersdorfu i Krzyś-kiem Gaszowcem, starostą niemodlińskim, rozejm z Królestwem Polskim280. Na poczynania Borschnitza skarżył się mieszkaniec Wołczyna Konrad Kune, które-mu Borschnitz miał zarekwirować osła281. W 1450 roku Jan Jelcz poprosił wraz ze swym stryjem Konradem Borschnitzem o rozgrzeszenia za włamanie do kościoła oraz poczynione tam grzechy (kradzież, grabież, podpalenie i świętokradztwo)282. Jelcz był także jednym z opiekunów prawnych Jadwigi z Besów, drugiej żony Bolka V283. O bliskich relacjach z Wołoszkiem świadczy prywatny list księcia głogóweckiego do Jana z Wołczyna napisany 31 marca 1457 roku, w którym Jelcz został nazwany „sławnym, zawsze nam [Bolkowi V — M.W.] miłym”284. W tym samym roku Jan Jelcz wraz z Szymonem Hoffem, Janem Szywotskim
275 Na dokumencie biskupa wrocławskiego z 19 lutego 1405 roku pojawili się Jan i Wacław Borschnitzowie jako właściciele Jelcza. Potomkiem jednego z nich był Jan Jelcz, zob. Katalog doku-mentów archiwum archidiecezjalnego…, nr 918. Ten Jan jest zapewne tożsamy z Janem Borschnitzem, który w 1397 roku wraz z innymi rycerzami niemodlińskimi poparł książąt opolskich w ich sporze z Namysłowem, zob. E 99, k. 7 = H. Wendt: Das Falkenberger Land…, s. 20.
276 APO. Am Namysłowa, nr 329 (do dokumentu przywieszona pieczęć Jana Jelcz).
277 CDS IX, nr 920.
278 SRS VII, s. 99; Eschenloer, s. 352.
279 Długosz. T. 5, s. 85, 98.
280 CDP. T. 2, nr 35. Ostatnio szerzej na ten temat, zob. J. Sperka: Kazimierz Jagiellończyk wobec księstw…, s. 91—116. Tam dalsza literatura przedmiotu.
281 Za Konradem wstawiła się rada miasta Namysłowa 19 października 1454 roku, zob. APO. Am Namysłowa, nr 343.
282 RPG. Bd. 2, nr 197 [http://rg-online.dhi-roma.it/RPG/2/197].
283 Národní archiv v Praze. Archiv České Koruny, sign. 1670 = LuBS. Bd. 2, s. 337—338.
284 APWr. Rep. 4f, nr 9c. Dokument został napisany w języku czeskim, co może oznaczać, iż Jan Borschnitz znał ten język. W liście książę opolski stwierdził, że nie mógł inaczej powiedzieć, niż to zrobił. Nie wiadomo, do jakiej sprawy odniósł się Bolko V, była ona jednak jasna dla adresata.
i Krzysztofem Haugwitzem walczył z księżną legnicką, zapewne z polecenia księcia Mikołaja opolskiego. Pokój z księżną został zawarty 30 października w Wołczynie285. Tego samego dnia Jan Bes z Ketzersdorfu napisał list do swojego szwagra Jana Jelcza Borschnitza. Wynika z niego, że pan na Wołczynie był żonaty z siostrą Jana Besa286, siostra Jelcza natomiast była matką Ulryka Landeskrony287. Do Borschnitza pisali również miecznik poznański i starosta bolesławski oraz odolanowski Łukasz Gruszczyński, a także starosta wieluński i ostrzeszowski Jan Zaremba z Kalinowej288. W polskich źródłach kościelnych określano Jelcza jako perfidnego heretyka289, choć jego list do Stolicy Apostolskiej wskazuje, że on sam uważał siebie za katolika, który świadomy był popełnianych przez siebie grzechów. Po śmierci Bolka V wojska wrocławsko-oleśnickie po trzech dniach oblężenia zdobyły 17 stycznia 1461 roku Wołczyn, co zakończyło rozbójniczą karierę Jana Borschnitza290. W 1486 roku Jan Jelcz sprzedał (zapewne w imieniu Jadwigi Bes) książętom opolskim wsie Kujawy, Racławiczki, Wawrzyńcowice, Gowice (zapewne Rostkowice), Petlowice, Zielinę, Gostomię i Mionów291.
26. (z) Borycza
Wieś Borycz (Pari, 15 km północy zachód od Strzelec Opolskich) aż do 29 wrześ-nia 1354 roku była własnością miejscowej rodziny, kiedy to siostry Wojsława i Hanka sprzedały ją wraz z 18 łanami wraz z prawem patronatu w kościele ra-szowskim za 20 grzywien Świerczowi z Mokrego292.
27. Breitbuchowie
Nie jest pewne, skąd dokładnie przybyli na Górny Śląsk. Pochodzili z Turyn-gii, gdzie rodzina ta pojawia się w źródłach pod koniec XII wieku293. Niemieccy Breitenbuchowie pieczętowali się herbem przedstawiającym w błękitnym polu
285 APWr. Rep. 3, nr 205 (do dokumentu przywieszona pieczęć Jana Jelcza).
286 APWr. Kolekcja dokumentów Oddziału I, nr 61.
287 APWr. Kolekcja dokumentów Oddziału I, nr 62.
288 APWr. Kolekcja dokumentów Oddziału I, nr 58, 63.
289 AČ II, nr 821.
290 SRS VIII, nr 53 = LuBS. Bd. 2, s. 60—61; Eschenloer, s. 352—353; Rosicz, s. 77—78.
291 J. Pilnáček: Rody…, D. 2, s. 480.
292 CDS VI, nr 22 [regest].
293 Neues allgemeines deutsches Adels-Lexicon, im Vereine mit mehreren Historikern.
Hrsg. E.H. Kneschke. Bd. 1. Leipzig 1859, s. 46—47.
B
iogramy111
dwie czerwone krokwie w słup294. Mogli przybyć do księstwa niemodlińskiego wraz z księciem Bolkiem I niemodlińskim, który w 1355 oraz 1360 roku piasto-wał urząd cesarskiego sędziego dworskiego295. Możliwe jest także, że wpierw osiedli w księstwie nyskim, gdzie w XV wieku posiadali znajdujące się tam Rynarcice (dzisiejsza Reńska Wieś koło Nysy)296. Brak jednak informacji, aby Breitbuchowie przebywali w tym księstwie w XIV wieku297. Na dokumencie Henryka niemodlińskiego z 1370 roku świadkiem był Henryk (Henko) Breit-buch298. W następnym roku Henryk poświadczył dokument Bolka opolskiego i Henryka niemodlińskiego oraz wraz z Janem, zapewne swoim bratem, dy-plom pana Niemodlina299. W 1373 roku także był świadkiem na dokumencie księcia niemodlińskiego300. W 1376 roku Henryk wraz z siostrą Gutą sprzedał ćwiartkę wsi Rzędziwojowice (Geppersdorf, 4 km na północ od Niemodlina) Janowi Dreskemu za 20 grzywien301. Jerzy Breitbuch był synem Jana bądź Hen-ryka. Sprzedał za 30 grzywien dochody wynoszące 3 grzywny rocznie z so-łectwa i młyna w Gościejowicach (Heidersdorf, 2 km na północ Niemodlina) kanonikowi Janowi z Opola, który przekazał je nowo fundowanej kolegiacie niemodlińskiej302. Jerzy wraz z Janem podpisał się na liście wypowiednim dla książąt opolskich w ich sporze z Namysłowem303. Jako świadek po raz pierwszy pojawił się na dokumencie księcia Bernarda z 11 listopada 1401 roku304 . 22 stycz-nia 1409 roku Jerzy Breitbuch sprzedał połowę Sadów Konradowi Pangemu, a w 1427 roku drugą połowę tej wsi Hansowi Pangemu i jego synom305. W doku-mencie z 22 stycznia 1409 roku zaznaczono, że nowi właściciele części Sadów mają dalszy obowiązek wpłacania na ołtarz Wszystkich Świętych w Niemodli-nie 45 grzywien czynszu. Była to zapewne wcześniejsza fundacja Jerzego Breit-bucha306. Jerzy wraz ze swoim bratem Janem poświadczył dokument tego księcia
294 Siebmacher, s. 94.
295 Staatsarchiv Würzburg. Kloster Himmelspforten, 22 Juni 1360.
296 LuBS. Bd. 2, s. 252—255.
297 Nie wspomina o nich Bernard Scholtz, zob. B.W. Scholtz: Das geistliche Fürstentum Neisse: Eine ländliche Elite unter der Herrschaft des Bischofs (1300—1650). (Forschungen und Quellen zur Kirchen- und Kulturgeschichte Ostdeutschlands 2011. Bd. 42), passim.
298 CDS VI, nr 47 [regest].
299 DB. Bd. 1. Th. 1, s. 58; CDS VI, nr 49.
300 Urkundensammlung zur Geschichte des Ursprungs…, nr 186.
301 CDS VI, nr 56 [regest].
302 APWr. Rep. 72, nr 1 = J. Heyne: Dokumentierte Geschichte…, Bd. 2, s. 870—874.
303 E 99, k. 7 = H. Wendt: Das Falkenberger Land…, s. 20.
304 CDS VI, nr 94 [regest].
305 APO. Archiwum hrabiego Praschmy z Niemodlina, nr 1; A. Weltzel: Geschichte des edlen, freiherrlichen und gräflichen Geschlechtes von Praschma. Ratibor 1883, s. 154—155.
306 APO. Archiwum hrabiego Praschmy z Niemodlina, nr 1.
z 24 maja 1414 roku307, a sam był świadkiem na dokumencie z 2 października tego roku308. W 1424 roku uczestniczył w naganie szlacheckiej, podczas której potwierdził szlachectwo Piotra z Lubszy. Z tego dokumentu wynika, że Jerzy był krewnym Piotra ze strony matki309. Jerzy potwierdził dokument Bolka IV z po-czątku lat dwudziestych XV wieku310. Jego krewnym był Henryk Breitbuch, który w okresie 1409—1417 wraz z małżonką Anną sprzedał altarzyście nyskiemu łącz-nie 2,5 grzywny czynszów w Reńskiej Wsi (na północ od Nysy)311. W 1439 roku Jerzy Dreske, kasztelan niemodliński, Hans Pange, burgrabia niemodliński, An-toniusz syn Mikołaja z Łambinowic, Hincza Przechod, Mikołaj Rabil i Hans wójt Ścinawy ręczyli spłatę długu Breitbucha312. Krewnym Henryka był Jan z Rynarcic, który wraz z Jerzym potwierdził szlacheckie pochodzenie Piotra z Lubszy313. Jego synem bądź bratankiem był Mikołaj właściciel Reńskiej Wsi, który został wymie-niony w dokumencie biskupa Konrada z 1444 roku314. Do tej rodziny należał też zapewne Mikołaj z Reńskiej Wsi, uczestnik wojny głodowej315.
28. Budzowscy
Pochodzili ze wsi Budzów (5 km na zachód od Gorzowa Śląskiego) leżącej nieopo-dal zamku gorzowskiego. W 1414 roku w oddziale księcia Bernarda wyruszyli na wojnę głodową Mikołaj i Wyszek Budzowscy316. Być może jedna gałąź tej familii osiadła w księstwie ziębickim i była zapisywana jako Budow317.
307 APKat. Zespół 177, Zbiór dokumentów pergaminowych, nr 2.
308 APWr. Rep. 72, nr 10.
309 SPPP. T. 2, nr 1971 (zapisany jako Jurgam de Bungarth herbu Bredpuchowye, co jest za-pewne zniekształconym zapisem Jerzy de Baumgart herbu Breitbuch).
310 APWr. Rep. 107, nr 50. Dokument na niedatowany, ale lista świadków sugeruje początek lat dwudziestych XV wieku).
311 APWr. Rep. 102, nr 319, 487, 507.
312 APO. Am Nysy, nr 192 = CDS XXXVI, nr 185.
313 Wcześniej łączyłem tę osobę z przedstawicielami rodziny Łącza z Ornontowic, w świetle dokumentu biskupa wrocławskiego z 1444 roku, w którym znalazł się Mikołaj Breitbuch z Reń-skiej Wsi, wycofuję się jednak z tej identyfikacji, zob. M. Woźny: Genealogia panów z Lubszy i ich powiązania z innymi rodami szlacheckimi. W: Rody na Śląsku, Rusi Czerwonej i w Małopolsce:
średniowiecze i czasy nowożytne. Stan badań, metodologia, nowe ustalenia. Red. W. Zawitkowska, A. Pobóg-Lenartowicz. Rzeszów 2010, s. 171—172.
314 LuBS. Bd. 2, s. 252—255.
315 OBA, s. 13.
316 Ibidem.
317 M.L. Wójcik: Pieczęcie…, T. 1, s. 190—193 (pieczęcie nr 109—110). Być może rodzina spokrewniona z Ruszkowskimi, gdyż używali podobnego herbu, zob. biogram Ruszkowskich.
B
iogramy113 29. (z) Byczenia
Z Byczenia lezącego niedaleko Kamieńca Ząbkowickiego pochodził Mojek. Był synem Dziersława z Byczenia. Rodzina pieczętowała się herbem Sztemberk, lecz była spokrewniona z Dzierżykrajowicami herbu Oksza318. Mojek miał dwóch braci: Jaśka i Dzierżka. W latach 1274—1294 był kasztelanem Olesna. W okolicy Byczenia i Strzelina posiadał łącznie sześć wsi. W 1301 roku był świadkiem na dokumencie Bolesława I319. W następnym roku na dokumencie margrabiego brandenburskiego został nazwany rycerzem opolskim320. Registrum Wyasdense podaje, że był właścicielem Wachowic (Wachow Moyconis, 5 km na południe od Olesna)321. W 1313 roku został wymieniony jako osoba zmarła. Miał czterech synów: Dzierżka, Tymona, Mojka oraz Jaśka, a także nieznane z imienia córki322. Może do tej rodziny należał także Boscha Mojkowic, świadek dyplomu księcia Bolka II z 1332 roku323.
30. (z) Bytkowa
Z Bytkowa leżącego w enklawie głogóweckiej wewnątrz okręgu kozielskiego (Pitkowo, 11 km na południowy wschód od Twardawy) pochodził najprawdopo-dobniej Dzierżek, żonaty z Izabelą, odnotowany 5 maja 1351 roku324. Jego bratem bądź stryjem był kanonik wrocławski Piotr325. Prawdopodobnie synem Dzierż-ka był Przedbór z Bytkowa, który w 1377 roku poświadczył dokument księcia oświęcimskiego326. W 1393 roku był jednym z rycerzy poświadczających zapisy Władysława Opolskiego dla swoich bratanków327. Dwa lata później był z księciem
318 T. Jurek: Obce rycerstwo…, s. 315. O Mojku także M. Cetwiński: Rycerstwo śląskie…, Cz. 2, s. 44, 151. Pieczęcie Mojka i Dzierżka, zob. M.L. Wójcik: Pieczęcie…, T. 1, s. 198—200 (pieczęcie nr 117—119).
319 APWr. Rep. 91, nr 134—137 = CDS XVI, nr 2664 [regest]; T. Jurek: Obce rycerstwo…, s. 315.
320 CDS XVI, nr 2719; T. Jurek: Obce rycerstwo…, s. 315.
321 CDS XIV, s. 102.
322 CDS XVI, nr 3332; T. Jurek: Obce rycerstwo…, s. 315—316.
323 CDS VI, nr 9.
324 MV. T. 1, nr 1339.
325 G. Schnidler: Das Breslauer Domkapitel von 1341—1417. Untersuchungen über seine Verfassungsgeschichte und persönliche Zusammensetzung. Breslau 1938, s. 171.
326 ZDM. Cz. 1, nr 152. Zdaniem J. Sperki rodzina Przebora pochodziła z Bytkowa, obecnie dzielnicy Siemianowic Śląskich, czego również nie można wykluczyć, zob. Idem: Otoczenie Wła-dysława Opolczyka…, s. 207.
327 CDS VI, nr 80 [regest].
opolskim w Pradze328. Po śmierci księcia Władysława związał się z jego bra-tankiem Bernardem329. Braćmi Przedbora najpewniej byli zmarły w 1418 roku Dzierżek z Bytkowa, pleban strzeliński i kanonik głogowski330, oraz Piotr, starosta głogówecki księcia Władysława331. Rodzina ta pieczętowała się znakiem przed-stawiającym hełm z jelenimi rogami332, lecz nie był to ich herb.