Urodziła się 18 lipca 1957 roku w Krotoszynie. Z rodzicami mieszkała w Poznaniu, przez rok w Wałbrzychu, a następnie w Warszawie. Aktualnie tego, że w każdym momencie i na każdym rogu czyha coś, co może zaowocować pięk-nem, niespodzianką, przygodą, miłością, radością — […] jeśli tylko będziemy chcieli to COŚ zauważyć”. Tamże, s. 48.
125 Tamże, s. 387.
126 Tamże, s. 221.
127 Tamże, s. 289.
128 Katarzyna Grochola: lubię, kiedy ludzie są szczęśliwi… W innym wywiadzie autorka podsumowuje: „Jestem najpopularniejszą pisarką w tym kraju, bez względu na to, czy ktoś mnie lubi, czy nie lubi. A jeżeli dobrym pisarzem jest ten, który sprzedaje trzy tysiące egzemplarzy, a złym sprzedający cztery miliony, to zdecydowanie wolę być tym drugim. […] Nie czuję niedosytu i nie zarzucam nic jurorom. Trzepot skrzydeł jako książ-ka o przemocy w rodzinie jest polecana przez terapeutów i dostała nagrodę księgarzy.
Nigdy w życiu! zostało sfilmowane. Sześć asów Empiku i Ikar stoją na półce z książkami.
Owszem, dostrzegam, że wiele pisarek sprzedających dużą liczbę książek nie pisze do-brze, ale to nie znaczy, że ich książki nie są wartościowe. Coś ludziom dają”. D. Wo-decka: Najpopularniejsza w Polsce. Z Katarzyną Grocholą rozmawia Dorota Wodecka.
„Gazeta Wyborcza” 2014, nr 107, s. 12.
mieszka w Milanówku. Po ukończeniu szkoły średniej (VII Liceum Ogól-nokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie) Grochola planowała studiować medycynę, zdawała na polonistykę, ale studiów nie podjęła. Po maturze pracowała w szpitalu jako salowa. Z pierwszym mężem trzy lata mieszkała w Libii. W 1980 roku urodziła córkę. Środki na życie zdobywała także jako aktorka, sekretarka, maszynistka, konsultantka w biurze matry-monialnym, zajmowała się też organizowaniem szkoleń w Fundacji Rozwo-ju Demokracji Lokalnej, była współwłaścicielką składu celnego. Przez osiem lat związana była z redakcjami „Poradnika Domowego” oraz „Jestem” — pisała felietony i odpowiadała na listy czytelników. Jej teksty publikowane były także między innymi w „Gracji”, „Marii Claire”, „Pani”, „Twoim Stylu”
„Bluszczu” i „Wysokich Obcasach”. Zadebiutowała w 1997 roku opowieścią Przegryźć dżdżownicę. Współtworzyła scenariusze filmowe, między innymi se-riali M jak miłość oraz Na dobre i na złe. Jest laureatką wielu nagród, w tym:
konkursu dramaturgicznego Tespis w 2000 roku (za sztuki Pozwól mi odejść i Kot mi schudł), Festiwalu Słuchowisk Polskiego Radia w Sopocie w 2001 roku (za radiową adaptację Kot mi schudł). Statuetki Bestseller Empiku i As Empiku w kategorii „literatura polska” otrzymała za Nigdy w życiu!, Serce na temblaku, Ja wam pokażę!, Osobowość ćmy, Zielone drzwi, Houston, mamy problem, a Nagrodę Księgarzy Witryna (w 2008 roku) za Trzepot skrzydeł. Jej książki zostały przetłumaczone na język bułgarski, czeski, litewski, macedoński, nie-miecki, rosyjski, ukraiński, węgierski, wietnamski i włoski.
Bibliografia
Książki Katarzyny Grocholi (z wybranymi głosami krytyki) Przegryźć dżdżownicę. Warszawa, Wydawnictwo Do., 1997.
Recenzja: Iż: Katarzyna Grochola, „Przegryźć dżdżownicę”. „Wiadomości Kultural-ne” 1997, nr 49.
Nigdy w życiu!. Warszawa, Wydawnictwo W.A.B., 2001.
Recenzje: A. Bault: I nie będziesz żyła bez mężczyzny. „Czas Kultury” 2001, nr 3;
Z. Beszczyńska: Sezon na kobiety. „Nowe Książki” 2001, nr 6; M. Janusz: Katarzyna Grochola, „Nigdy w życiu!”. „Książki. Magazyn Literacki” 2001, nr 5; A. Kosińska:
Polska Bridget Jones. „Dekada Literacka” 2001, nr 9—10; K.M.: Katarzyna Grochola,
„Nigdy w życiu!”. „Plus Minus. Dodatek Tygodniowy Rzeczpospolitej” 2001, nr 22;
K. Szczuka: Produkt krajowy „babbo”. „Res Publica Nowa” 2001, nr 11.
Podanie o miłość. Warszawa, Prószyński i S-ka, 2001.
Recenzja: W. Kot: Diagnostyka uczuć. „Newsweek” 2001, nr 13.
Serce na temblaku. Warszawa, Wydawnictwo W.A.B., 2002.
Zdążyć przed pierwszą gwiazdką. Warszawa, Wydawnictwo Agora, 2002.
Związki i rozwiązki miłosne. Warszawa, Dom Wydawniczy Ego, 2002 [współ-autor Andrzej Wiśniewski].
Upoważnienie do szczęścia. Warszawa, Prószyński i S-ka, 2003.
Ja wam pokażę!. Warszawa, Wydawnictwo W.A.B., 2004.
Recenzja: I. Janowska: Żaby i anioły… „Nowe Książki” 2004, nr 6.
Osobowość ćmy. Warszawa, Wydawnictwo Autorskie, 2005.
Recenzja: J. Sobolewska: Katarzyna Grochola: „Osobowość ćmy”. „Przekrój” 2005, nr 18.
A nie mówiłam!. Warszawa, Wydawnictwo W.A.B., 2006.
Gry i zabawy małżeńskie i pozamałżeńskie. Warszawa, Wydawnictwo Autorskie, 2006 [współautor Andrzej Wiśniewski].
Trzepot skrzydeł. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2008.
Recenzje: B. Darska: Urodzić siebie na nowo. „Nowe Książki” 2008, nr 10; A. Mro-zik: Królewna (nie) chce spać. http://lewica.pl/index.php?id=17704&tytul=MroMro-zik:- Kr%F3lewna-(nie)-chce-spa%E6 (dostęp: 23.05.2016); M. Małkowska: Portret domo-wego tyrana. „Rzeczpospolita” 2008, nr 148; M. Skowrońska: Druga strona lustra.
„Gazeta Wyborcza” [Kraków] 2008, nr 139.
Kryształowy Anioł. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2009.
Recenzje: B. Darska: O Kopciuszku, który wcielił się w rolę wróżki i przy okazji uwierzył w siebie. „artPAPIER” 2009, nr 15—16; D. Nowacki: Katarzyna Grochola,
„Kryształowy Anioł”. „Gazeta Wyborcza” 2009, nr 149 [dodatek „Duży Format”];
I. Okulska: Grochola to dobra pisarka. „Czas Kultury” 2009, nr 5; M. Wilk: Kryszta-łowy Anioł literatury popularnej. „Dziennik Polski” 2009, nr 140.
Zielone drzwi. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2010.
Makatka. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2011 [współautorka Dorota Sze-lągowska].
Houston, mamy problem. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2012.
Trochę większy poniedziałek. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2013.
Zagubione niebo. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2014.
Recenzja: B. Darska: Recenzja: „Zagubione niebo” Katarzyna Grochola. http://ksiaz ki.onet.pl/recenzje/recenzja-zagubione-niebo-katarzyna-grochola/sftnr (dostęp:
23.05.2016).
Przeznaczeni. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2016.
Recenzja: J. Sobolewska: Miłość, śmierć i kasyno, http://www.polityka.pl/tygod nikpolityka/kultura/ksiazki/1660304,1,recenzja-ksiazki-katarzyna-grochola-prze znaczeni.read (dostęp: 23.05.2016).
Pocieszki. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2018.
Zranić marionetkę. Kraków, Wydawnictwo Literackie, 2019
Inne opracowania
I. Adamczewska: Pisarz w mediach masowych, czyli autentyzm jako literacki chwyt (auto)promocyjny. „Teksty Drugie” 2012, nr 6; M. Bartoszewicz: „Polskie Bridget Jones” — kreacje bohaterek powieści Katarzyny Grocholi i Barbary Kosmowskiej wo-bec pierwowzoru. W: „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Humanistyczno-Eko-nomicznej w Łodzi”. Seria 1. Nauki Filologiczne. Z. 2. Red. R. Jagodzińska, A. Morawiec. Łódź 2003; M. Bednarek: Backlash po polsku — czyli jak wiedźmy znad rozlewisk polują na męża. „Czas Kultury” 2010, nr 5; K. Bojarska: War-szawski przewodnik literacki. Warszawa 2005; J. Chłosta-Zielonka: Feminizm jako maska. Kobiece kamuflaże w prozie lat dziewięćdziesiątych. W: Literackie strategie lat dziewięćdziesiątych. Przełomy, kontynuacje, powroty. Red. L. Hul, A. Stani-szewski. Olsztyn 2002; J. Chłosta-Zielonka: Krytyka feministyczna a przypadek Katarzyny Grocholi i innych. W: Literatura w kręgu wartości. Materiały z VI sesji z cyklu „Świat jeden, ale nie jednolity”. Bydgoszcz, 21—23 października 2002 roku.
Red. L. Wiśniewska. Bydgoszcz 2003 (ten sam tekst z drobnymi zmianami za-tytułowany: Zagrożenia krytyki feministycznej. Przypadek Katarzyny Grocholi i in-nych. „Fraza” 2003, nr 1—2); P. Czapliński: Kobiety i duch tożsamości. W: Tegoż:
Efekt bierności. Literatura w czasie normalnym. Kraków 2004; B. Darska: Między prywatnym a publicznym. Macierzyństwo we współczesnej prozie kobiecej. W: 20 lat literatury polskiej 1989—2009. Idee, ideologie, metodologie. Red. A. Galant, I. Iwa-siów. Szczecin 2008; B. Darska: Seks w wersji pop, czyli albo go nie ma, albo lepiej, żeby go nie było. „Dekada Literacka” 2010, nr 3; B. Darska: Ucieczka od (do) rzeczywistości. „Pogranicza” 2012, nr 2; J. Fazan: Grochola Katarzyna. W:
Słow-nik pisarzy polskich. Red. A. Latusek. Kraków 2003; A. Horubała: Radość z Gro-choli?. „Do Rzeczy” 2014, nr 21; H. Jaxa-Rożen: Kariera Brigdet Jones. W: Tejże:
Kontestacja i banał. Feminizm w kulturze współczesnej. Wrocław 2005; D. Kul-czycka: „Kobiety niekochane, kobiety porzucone” — o fenomenie prozy Katarzyny Grocholi. „Pro Libris” 2002, nr 7; S. Łupak: Królowa jest jedna. „Newsweek”
2014, nr 20; Z. Marecki: Między bajkoromansem a sagą. Problemy gatunkowe współ-czesnych „czytadeł” dla kobiet w Polsce. W: Literatura na progu XXI wieku. Red.
J. Chłosta-Zielonka, Z. Chojnowski. Olsztyn 2014; Z. Marecki: Modele wiejsko--prowincjonalnej arkadii i jej funkcje we współczesnej polskiej powieści dla kobiet.
„Rocznik Słupski” 2014, nr 12; A. Martuszewska: Architektonika literackiego ro-mansu. Gdańsk 2014; J. Miękina-Pindur: Oswoić chorobę, oswoić śmierć — dziennik, pseudodziennik i autobiograficzna powieść popularna wobec doświadczenia cierpienia (na przykładzie tekstów Krystyny Kofty, Anny Mazurkiewicz i Katarzyny Grocholi).
„Konteksty Kultury” 2012, nr 8; A. Mrozik: Bridget Jones znad Wisły. (Re)kon-strukcje kobiecości w polskiej literaturze popularnej po 1989 roku. W: Tejże: Akuszer-ki transformacji. Kobiety, literatura i władza w Polsce po 1989 roku. Warszawa 2012;
Najpopularniejsza w Polsce. Z Katarzyną Grocholą rozmawia Dorota Wodecka.
„Gazeta Wyborcza” 2014, nr 107; A. Nęcka: Rozpaczliwie szukając księcia.
„Dekada Literacka” 2004, nr 4; I. Okulska: Popularna powieść kobieca? „Nigdy w życiu!”. „Czas Kultury” 2010, nr 5; D. Nowacki: Ścieżki dostępu. Popularna proza kobieca i krytyka. W: „Tematy i Konteksty”. Nr 5: Proza nowa i najnowsza.
Red. J. Pasterska. Rzeszów 2015; A. Ogonowska: W kręgu literackich preferencji studentów: między Katarzyną Grocholą a Januszem Wiśniewskim. „Annales Uni-versitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria” 2009, nr 9;
M.A. Packalén Parkman: „Quo vadis” polska prozo kobieca w zglobalizowanym świecie?. W: Literatura polska w świecie. Oblicza światowości. Red. R. Cudak.
Katowice 2012; J. Pyszny: Grochola Katarzyna. W: Słownik literatury popularnej.
Red. T. Żabski. Wrocław 2006; M. Roszczynialska: Twórczość Katarzyny Grocho-li. Szkicując kierunki lektury. „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis.
Studia Historicolitteraria” 2009, nr 9; M. Sawicka: „Grocholiada”. „Wprost”
2004, nr 9; P. Siuda, R. Bomba, M. Kamińska, G.D. Stunża, A. Szylar, M. Tro-szyński, T. Żaglewski: Cykl „Żaby i anioły” Katarzyny Grocholi. W: Tychże:
Prosumpcjonizm pop-przemysłów. Analiza polskich przedsiębiorstw w branży roz-rywkowej. Warszawa 2012; J. Sobolewska: Plaster z czytadła. „Polityka” 2009, nr 28; M. Świerkosz: Pisarki i niewidzialna ręka rynku. W: Księgowanie. Literatura, kobiety, pieniądze. Red. I. Iwasiów, A. Zawiszewska. Szczecin 2014; K. Szczuka:
Rewolucja jest kobietą. W: Polityka literatury. Przewodnik Krytyki Politycznej. Red.
K. Dunin. Warszawa 2009; M. Tytko: Szybko, łatwo i przyjemnie — czyli „spra-wy najważniejsze” w literaturze (bardzo) popularnej. „Nurt SVD” 2008, nr 1—2;
K. Wodniak: W kręgu literatury kobiecej. Konteksty kultury książki w luksusowych magazynach dla pań. „Toruńskie Studia Bibliologiczne” 2014, nr 1; M. Wolny:
Marsjanki lecą na Wenus. „Polityka” 2001, nr 15.