Robotnicza dola (1908-1945)

ROBOTNICZA DOLA (1908-1945)

Dzieje Łodzi sięgają odległych czasów – średniowiecza. To wtedy król Polski Władysław Jagiełło nadał wsi Łodzia prawa miejskie. Jej mieszkańcy do początków XIX w. parali się głównie rolnictwem. Dopiero decyzja o lokowaniu osady fabrycznej przyczyniła się do nadzwyczajnego rozwoju miasta. Łódź szybko zaludniła się. Liczba mieszkańców wzrosła z około 700 osób do 600 tys. w przededniu I wojny światowej i prawie 700 tys. przed 1939 r.

Ściągali sukiennicy, tkacze, przemysłowcy, a przede wszystkim ludzie, którzy mieli nadzieję na poprawę swoich warunków bytowych. Ci ostatni przybywali ze wsi, wierząc, że praca w fabrykach okaże się znośniejsza niż na roli, że łatwiej będzie zdobyć środki do życia. Łódź szybko stała się głównym ośrodkiem przemysłu włókienniczego w tzw. Kraju Nadwiślańskim, w którym usytuowało się aż 94% branżowych zakładów, które potrzebowały siły roboczej, niekoniecznie wykwalifikowanej. Nic więc dziwnego, że na początku XX w. Łódź uplasowała się na drugim miejscu pod względem liczebności mieszkańców ze wszystkich polskich miast pod trzema zaborami¹.

Rodzice Michaliny Tatarkówny również przybyli do polskiego Manchesteru, jak zwykło się w PRL określać Łódź, w nadziei na lepsze życie. Ona urodziła się już na łódzkiej ziemi, rankiem 22 IX 1908 r. w Nowych Chojnach, dziś będących dzielnicą miasta. Jej rodzicami byli młodzi małżonkowie: Rozalia, z domu Fiszerowicz ur. 1885 r. i Marcin Tatarek ur. 1884 r. Jeszcze tego samego dnia, wieczorem została ochrzczona w tamtejszej parafii

św. Wojciecha. Zgodnie z obowiązującym wówczas prawem wszystkie urodzenia, śluby i zgony musiały rejestrować kościelne kancelarie. Rodzicami chrzestnymi zostali Franciszka Tatarek i Józef Pudłok, daleki krewny, robotnik mieszkający w Nowych Chojnach². W późniejszych latach, data urodzenia była podawana błędnie – 27 IX 1908 r.³, co ciekawe także przez samą zainteresowaną⁴. Być może ze względu na bliskość obchodzonych imienin – 29 września.

1

W. Puś, Dzieje Łodzi przemysłowej, Łódź 1987, s. 39-40 i 59.

2 Parafia rzymsko-katolicka p.w. św. Wojciecha w Łodzi, Księga Chrztów za 1908 r., pozycja 943; APŁ, Akta Miasta Łodzi – Spis ludności, 25140, Karta meldunkowa, k. 318.

3 APŁ, KŁ PZPR, 11815, Ankieta, 8 IV 1979 r., k. 3; Taka data widnieje nawet na jej nagrobku.

4

O ile o matce M. Tatarkówny – Rozalii niewiele udało się uzyskać informacji poza adnotacją, że zmarła „zaraz po […] urodzeniu” córki⁵, to o ojcu wiemy trochę więcej. Marcin Tatarek urodził się w 1884 r. w Radomsku jako syn Augusta, narodowości polskiej i wyznania rzymsko-katolickiego, oraz Joanny z domu Stępień (lub Stępniak) ur. w 1852 r. w Mełchowie niedaleko Lelowa, gdzie została ochrzczona. Rodzice Marcina zawarli małżeństwo 9 V 1871 r. w parafii św. Marcina w Lelowie. Poza jedynym synem mieli jeszcze trzy córki – Mariannę ur. 12 VI 1872 r. w Lelowie, Józefę ur. 5 V 1876 r. w Lelowie i Franciszkę ur. 1886 r. – matkę chrzestną M. Tatarkówny. Ta ostatnia wyszła za mąż za Wojciecha Pakulskiego, z którym miała córkę Leokadię ur. 6 VII 1912 r. w Nowych Chojnach, ochrzczoną w parafii św. Wojciecha⁶.

Józefa Tatarek również stanęła na ślubnym kobiercu. Jednak nie wiadomo, jak długo cieszyła się pożyciem małżeńskim, ponieważ jako wdowa w początkach istnienia II RP przeniosła się z Nowych Chojen do Łodzi do mieszkania przy ul. Jana Kilińskiego 81. Pracowała jako służąca⁷. Jedynie losy Marianny Tatarek nie zostały rozwikłane.

Joanna Tatarek, matka Marcina i jego trzech sióstr, przeżyła męża. Wywodziła się z chłopskiej rodziny, podobnie jak małżonek. Jej ojciec – Franciszek Stępień urodził się w 1829 r. w Lelowie z małżeństwa Józefa i Marianny⁸. Niestety, nie udało się ustalić, kim była jej matka. Ona sama pod koniec życia zamieszkała u swojej córki – Józefy.

Niewątpliwie rodzina M. Tatarkówny wywodziła się z Lelowa i okolicznych miejscowości. Jej dziadkowie podjęli w nieokreślonym bliżej momencie brzemienną w skutki decyzję o migracji. Opuścili rodzinne strony kierując się do Łodzi, po drodze zatrzymując się w Radomsku, gdzie przyszedł na świat Marcin.

Odegrał on szczególną rolę w życiu Michaliny jako ojciec i autorytet, skoro ona sama podążyła jego śladami, włączając się w działalność komunistycznego ruchu. W spisanych

życiorysach oraz udzielonych wywiadach bez względu na okres ich powstania, zachowała o nim najlepsze wspomnienia. Podkreślała, że był dla niej wzorem do naśladowania.

Wedle jej słów, Marcin Tatarek był aktywnym uczestnikiem ruchu robotniczego od 1905 r. W okresie międzywojennym należał do KPP na Górniaku w Łodzi⁹. Można

5

AAN, Centralna Kartoteka, 6016, Życiorys, 3 II 1947 r., k. 24.

6 APŁ, Akta Miasta Łodzi – Spis ludności, 25140, Karta meldunkowa, k. 311 i 317-318; Księga narodzin parafii p.w. św. Marcina w Lelowie za 1872 r., poz. 38; Księga ślubów parafii p.w. św. Marcina w Lelowie za 1871 r., poz. 5; Księga narodzin w parafii p.w. św. Wojciecha w Łodzi za 1912 r., poz. 853. Za: http://geneteka.genealodzy.pl – dostęp: 25 II 2015 r.

7 APŁ, Akta Miasta Łodzi – Spis ludności, 25140, Karta meldunkowa, k. 317.

8 Ibidem, k. 311; Księga narodzin w parafii p.w. św. Marcina w Lelowie za 1829 r., poz. 47.

Za: http://geneteka.genealodzy.pl – dostęp: 25 II 2015 r.

9

przypuszczać, że jako 21-letni mężczyzna brał udział w Rewolucji 1905 roku na terenie Łodzi. Wówczas ideologia komunistyczna stała się popularna, której propagatorką była SDKPiL. Partia, w mieście włókniarzy, powstała dopiero w 1901 r. i musiała liczyć się z PPS, która istniała tu od 1897 r. Do tego czasu jej działalność była znikoma. Jednak od stycznia 1905 r. do początku 1907 r. liczba członków SDKPiL wzrosła diametralnie ze 120 osób do blisko 20 tys. Paweł Samuś, łódzki historyk, wręcz konstatował, że co czwarty robotnik należał do komunistycznej organizacji, a co drugi do socjalistycznej¹⁰. Jednak jesień 1907 r. przyniosła odpływ członków z powodu licznych represji oraz aresztowania łódzkich władz SDKPiL. Mimo to, istotnym osiągnięciem Rewolucji 1905 r. stało się społeczne i polityczne uświadomienie robotników. Wcześniej także były prowadzone rozmowy na temat warunków pracy i dążenia do ich poprawy, ale tylko w wąskim gronie¹¹.

Pamiętać należy, że Rewolucja 1905 r. w Łodzi zakończyła się dopiero w 1907 r. Represje wobec strajkujących były surowe, poczynając od zsyłek na Sybir (około 10 tys. ludzi) aż po wyroki śmierci. Miasto oraz powiaty łódzki i łaski zostały wyłączone spod władzy guberni piotrkowskiej i przekazane pod pieczę gen. Mikołaja Kaznakowa, którego działalność cechowało wyjątkowe okrucieństwo. Swoje urzędowanie zaczął od rozstrzelania robotników. To właśnie w Łodzi Tymczasowy Sąd Wojenny częściej niż w Warszawie ferował wyroki śmierci. Gdy we wrześniu 1908 r. został zniesiony stan wojenny w całym Królestwie Polskim, to w Łódzkiem jeszcze go utrzymano. Rok później został zmieniony w stan nadzwyczajnej ochrony, a następnie przekształcony w stan wzmocnionej ochrony, który obowiązywał w Łodzi do wybuchu I wojny światowej, najdłużej ze wszystkich polskich miast pod rosyjskim zaborem¹².

Surowość represji dowodziła, że Rewolucja 1905 r. przebiegała w Łodzi bardzo dynamicznie. Cechowała się silną determinacją robotników w walce o poprawę bytu. Większość przemysłowców opuściło miasto do czasu opanowania sytuacji. Jedynie Juliusz Kunitzer oraz Mieczysław Silberstein należeli do nielicznego grona, które pozostało w Łodzi. Jednak w czasie rewolucji obaj zginęli. Pierwszy – 30 IX 1905 r., oskarżony o zdławienie strajku przy siłowej pomocy ze strony władz carskich (zarzut okazał się niesłuszny). Drugi – 13 IX 1907 r., gdy odmówił wypłacenia pensji robotnikom za okres lokautu¹³.

Rewolucja 1905 r. ukształtowała mentalnie robotników, w tym również Marcina Tatarka, który pracował na wykończalni, ale także jako folusznik. Zatrudnienie znalazł w Widzewskiej

10 P. Samuś, Dzieje SDKPiL w Łodzi 1893-1918, Łódź 1984, s. 41 i 70.

11 W.L. Karwacki, Łódź w latach rewolucji 1905-1907, Łódź 1975, s. 23 i 33.

12 Ibidem, s. 341-342.

13

Manufakturze. Jednak jego partyjna działalność skutkowała częstymi zwolnieniami z pracy. Znajdował się na tzw. czarnej liście robotników, których nie należało zatrudniać z powodu ich wywrotowych poglądów i poczynań. Stąd też imał się różnych prac sezonowych jak chociażby odśnieżanie zajezdni tramwajowych¹⁴.

Mimo tych kłopotów, nie zaniechał swojej aktywności w ruchu robotniczym. Michalina zapamiętała z tego okresu, że w rodzinnym domu odbywały się zebrania komórki KPP, którym miała się przysłuchiwać. Podkreślała, że ojciec cieszył się szacunkiem w otoczeniu, mimo że był analfabetą. Niejednokrotnie udzielał rozmaitych rad osobom potrzebującym. Zmarł przed wybuchem II wojny światowej¹⁵.

Wcześniej jednak Marcin Tatarek ponownie ożenił się. Nową „wybranką serca” okazała się Józefa, urodzona 25 IX 1890 r. z domu Żurowicz¹⁶. Pracowała jako robotnica w Widzewskiej Manufakturze¹⁷. Przeżyła śmierć męża, hitlerowską okupację i zmarła w bliżej nieznanym momencie w okresie Polski Ludowej. Z tego małżeństwa były dwie córki – Stanisława ur. 28 V 1913 r. i Janina ur. 25 II 1917 r. Obie przyszły na świat w Łodzi¹⁸. Pierwsza z nich w czasie II wojny światowej została aresztowana i wysłana do KL Auschwitz¹⁹ wraz z mężem Wacławem Hapanik²⁰ (lub Haponik). W „Księdze adresowej miasta Łodzi i województwa łódzkiego – Rocznik 1937-1939” figurowała osoba o podobnej godności, która jako kupcowa mieszkała przy ówczesnej ul. Andrzeja 56. Pod tym samym adresem zameldowany był również Zygmunt Haponik, kupiec, a nie Wacław. Nikogo więcej w tej Księdze o takim nazwisku nie wymieniono²¹. Wątpić należy, aby chodziło o te same osoby.

Wyzwolenia obozu koncentracyjnego doczekała tylko Stanisława. Następnie wyemigrowała do Szwecji, gdzie poznała drugiego swojego męża o nazwisku Swensson.

14 AAN, Centralna Kartoteka, 6016, Życiorys, 16 II 1950 r., k. 62; APŁ, KŁ PZPR, 11815, Życiorys, [brak roku], k. 11; TVP Łódź. W. Machejko, Spotkanie z Michaliną Tatarkówną-Majkowską, film dokumentalny, 1982 r.; K. Frejdlich, To była piękna droga… [wywiad z M. Tatarkówną-Majkowską], „Odgłosy” 1978, nr 51 z 17 grudnia, s. 3; K. Turowski, op. cit., s. 16.

15 AAN, Centralna Kartoteka, 6016, Ankieta dla aktywu partyjnego, 17 VI 1949 r., k. 52; APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 13; APŁ, KŁ PZPR, 11815, Życiorys, [brak datacji], k. 9; A. Jawicz, Drogi sukcesu, [w:] Rapsod widzewski, red. S. Jaśkiewicz, Łódź 1977, s. 78.

16

APŁ, Akta Miasta Łodzi – Spis ludności, 25140, Karta meldunkowa, k. 318. W tym samym dokumencie pojawił się błąd w dacie urodzenia Józefy Tatarek z d. Żurowicz – 27 XII 1900 r. Nie wydaje się realne, aby wyszła tak wcześnie za mąż i urodziła pierwsze dziecko w wieku 13 lat i następne 17 lat.

17 APŁ, Głosowanie Ludowe. Referendum 1946 r., 41, Spis osób uprawnionych do głosowania w głosowaniu ludowym Obwodu Głosowania nr 35. bp; AAN, Centralna Kartoteka, 6016, Życiorys, 16 II 1950 r., k. 62.

18 APŁ, Akta Miasta Łodzi – Spis ludności, 25140, Karta meldunkowa, k. 318.

19 APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 13.

20 APŁ, KŁ PZPR, 11815, Ankieta, 18 IV 1979 r., k. 6.

21

Zamieszkali na terenie Skanii w miasteczku Bromőlla. Pracowała jako robotnik fizyczny w tamtejszym przedsiębiorstwie²².

Janina – najmłodsza siostra Michaliny – mieszkała do końca życia w Łodzi. Po zakończeniu II wojny światowej podjęła pracę w MO. Wyszła za Mieczysława Kowalskiego, z którym miała dwójkę dzieci: Krystynę, absolwentkę UŁ, i Wiesława, absolwenta PŁ²³.

W tym miejscu warto też nieco przybliżyć postać męża Janiny – Mieczysława, który urodził się 11 IV 1923 r. w Zamościu. Jego rodzicami byli Stanisław, ślusarz mechanik, i Maria z domu Mróz. Oboje nie należeli do żadnej partii. Miał dwoje rodzeństwa – brata Zbigniewa (1929-1949) oraz siostrę Halinę (1930-1951). On sam zdobył wykształcenie dopiero po II wojnie światowej – w 1956 r. zdał maturę, zaś w 1964 r. obronił pracę magisterską na Wydziale Prawa UŁ pt. „Wypadki drogowe na terenie województwa łódzkiego”. W 1945 r. wstąpił w szeregi PPR, a w 1948 r. do PZPR. Pracę znalazł jako milicjant, początkowo w Zamościu, a potem w Łodzi. W 1955 r. objął stanowisko zastępcy naczelnika Wydziału „A” Komendy Miejskiej MO w Łodzi. Od następnego roku służył w Komendzie Wojewódzkiej MO w Łodzi na stanowisku zastępcy komendanta (do 1974 r.)²⁴. Charakteryzując otoczenie rodzinne M. Tatarkówny, trzeba wspomnieć, że miała jeszcze chrześniaka o imieniu Michał, którym opiekowała się w okresie II wojny światowej. Informację o jego istnieniu dostarczył list przesłany przezeń w 1963 r. z Zakładu Karnego w Nowogardzie, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Pisząc do M. Tatarkówny wyrażał żal, że nie skorzystał z jej życiowych rad, o czym najdobitniej przekonał się przebywając w więzieniu. Godnym odnotowania jest fakt, że nie prosił jej o interwencję w swojej sprawie²⁵, mimo że w tym momencie zajmowała ona dość wysokie stanowisko w aparacie partyjnym. Niestety, nie udało się ustalić więcej informacji o tej osobie.

Marcin Tatarek wraz z drugą żoną i trzema córkami zamieszkał przy ul. Suchej 5 w Łodzi na Widzewie²⁶ najpewniej w 1916 r. Józefa Tatarek była zameldowana pod tym adresem jeszcze po zakończeniu II wojny światowej²⁷. Relacje między macochą

22 AIPN Ld, 533/16498, Podanie – kwestionariusz, 26 IV 1972 r., k. 2; APŁ, KW PZPR w Łodzi, 7660, Ankieta personalna, 6 marca 1970 r., k. 7; APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 13.

23

AIPN Ld, 533/16498, Podanie – kwestionariusz, 26 IV 1972 r., k. 2; APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 13; APŁ, KŁ PZPR, 11815, Oświadczenie Ireny Kulik, 3 III 1986 r., k. 15.

24 APŁ, KW PZPR w Łodzi, 7660, Kwestionariusz osobowy, 12 XI 1974 r., k. 1-4; ibidem, Odpis dyplomu ukończenia studiów wyższych, 3 VII 1964 r., k. 14.

25

APŁ, KŁ PZPR, 1193, List, 6 I1963 r., k. 2.

26 M. Tatarkówna-Majkowska podała ten adres w jednym z zachowanych życiorysów. APŁ, KŁ PZPR, 11815, Życiorys, [brak datacji], k. 9.

27 APŁ, Głosowanie Ludowe. Referendum 1946 r., 41, Spis osób uprawnionych do głosowania w głosowaniu ludowym Obwodu Głosowania nr 35, bp.

a M. Tatarkówną nie układały się poprawnie. Będąc dorosłą kobietą wypomniała żonie ojca,

że „ty mnie nigdy nawet nie pocałowałaś”. Stąd gdy stała się samodzielną osobą, wyprowadziła się z rodzinnego domu i zamieszkała przy ul. Wysokiej 33²⁸.

Jako dziecko Michalina chętnie bawiła się na podwórku. Do ulubionych zabaw należało m. in.: organizowanie przedstawień teatralnych dla sąsiadów. Za scenę służyły deski przykrywające studnie. Z tego powodu często była jednak przeganiana²⁹. Potrafiła również się bić. Z pewną nutką dumy przyznawała po latach, że niejeden chłopak oberwał od niej pięścią³⁰.

Wychowała się na łódzkim Widzewie. Do końca życia pozostała wierna tej dzielnicy. Gdy wracała we wspomnieniach do okresu dzieciństwa i dorastania, zawsze podkreślała, że widzewiacy tworzyli lokalną wspólnotę, skupioną wokół największego zakładu – Widzewskiej Manufaktury. Ludzie dobrze się znali. Zawiązywały się ścisłe relacje sąsiedzkie. Michalina porównywała społeczność Widzewa do wspólnoty wiejskiej, gdzie każdy każdego znał³¹. Samo położenie dzielnicy determinowało zawężony zakres zawierania nowych relacji. Była ona de facto położona na uboczu Łodzi. Kiedyś była to wieś, założona w 1381 r., która należała do tzw. klucza łódzkiego. W osadę robotniczą przekształciła się na przełomie XIX i XX wieku, co było związane ze stopniowym wcielaniem w granice Łodzi w 1825 r., 1840 r., 1906 r. 1915 r. i 1940 r.³²

Atmosferę tamtego Widzewa można było poczuć jeszcze w PRL. Elwira Olejniczak, łódzka badaczka, która pokusiła się o analizę artykułów zamieszczanych na łamach tygodnika „Odgłosy”, zainteresowała się obrazem poszczególnych dzielnic kreowanym na łamach tego pisma. Zwróciła uwagę na tekst Wiesława Jażdżyńskiego z 1959 r. Przedstawił on Widzew jako część miasta, która nie uległa specjalnej zmianie od okresu międzywojennego. Aż 70% budynków było drewnianych. Niewiele było murowanych – a w takim mieszkała rodzina Tatarków. Większość piwnic była przystosowana pod mieszkania, czyli tzw. sutereny o niewielkim metrażu (ok. 11 m²). Widoczny był brak wodociągów i kanalizacji, jak i również dróg z utwardzoną nawierzchnią i chodnikami, poza oczywiście główną trasą. Gdy M. Tatarkówna mówiła o poczuciu wspólnoty mieszkańców, miała rację. Mimo upływu lat, w dzielnicy tej można było wszystko załatwić bez ruszania się do centrum. Ludzie znali się, co pewnie wynikało z ich wiejskiego pochodzenia. Poniekąd przejawiało się to w hodowli

28 APŁ, KŁ PZPR, 10823, Życiorys, 29 VII 1947 r., k. 4; H. Cywińska-Fedzin, Znajoma twarz, „Tu i teraz” 1984 r., nr 45 z 7 listopada, s. 8.

29 H. Cywińska-Fedzin, op. cit., s. 8.

30 Ibidem, s. 8.

31 A. Jawicz, op. cit., s. 77.

32

gołębi, kur czy królików. A los kobiet należał ciągle do trudnych – na ich barkach spoczywało prowadzenie domu i wychowywanie dzieci oraz praca w zakładach włókienniczych. Istniały również zjawiska patologiczne takie jak pijaństwo i inne³³.

Gdy Michalina miała 6 lat, wybuchła I wojna światowa, która dla łódzkiego przemysłu okazała się katastrofalna. Wstrzymana produkcja doprowadziła do kryzysu gospodarczego, który odbił się na materialnej sytuacji robotników. Część z nich podjęła decyzję o powrocie na wieś. Inni wybrali emigrację, wędrując w głąb Cesarstwa Niemieckiego. W efekcie liczba mieszkańców zmalała aż o 230 tys. osób. Ci, którzy pozostali w mieście i byli zatrudnieni w dużych przedsiębiorstwach, mogli liczyć na zasiłek wypłacany przez pracodawców. Częstą praktyką stało się też sprzedawanie robotnikom resztek materiałów jak w Widzewskiej Manufakturze. Jednak w 1916 r. kasy wielkich zakładów opustoszały³⁴.

Rodzina Tatarków pozostała w Łodzi, mimo że doskwierał jej brak żywności i opału do ogrzania mieszkania. W pamięci M. Tatarkówny szczególnie utkwił głód, jakiego doświadczała w tym okresie³⁵. Stanisław Gołębiowski³⁶, jej równolatek i podobnie jak ona wywodzący się z rodziny robotniczej, miał podobne wspomnienia. Jego rodzice spieniężyli wszystkie przedmioty, aby móc kupić cokolwiek do jedzenia. Wędrowali pieszo po okolicznych wsiach wymieniając szmatki na kawałek chleba. W tym czasie obowiązkiem dzieci było pozyskiwanie czegokolwiek do palenia w piecach. Przesiewano stare hałdy popiołowe celem znalezienia okruchów węgla. Zbierano chrust w lasach. Z czasem i one musiały chodzić na wieś po jedzenie. Było to niebezpieczne zadanie. Gdy natrafiło się na patrole żandarmów, nie tylko traciło się prowiant, ale otrzymywało się karę cielesną w postaci razów. Dodać można, że rodzina Gołębiewskich, podobnie jak wiele innych robotniczych familii, mieszkała w jednej izbie, którą oświetlało się oliwą. W warunkach wojny brakowało nafty, który uchodziła za towar luksusowy³⁷.

Zakończenie I wojny światowej w 1918 r. przyniosło odzyskanie niepodległości przez Polskę. Rozpoczął się żmudny proces tworzenia struktur jednolitego państwa i nadrabiania rozmaitych zaległości, w tym edukacyjnych. Łódzcy włodarze ubiegli centralne władze we wprowadzeniu obowiązku szkolnego na poziomie podstawowym. Uchwała Rady Miejskiej z 30 IV 1919 r. obejmowała także starsze roczniki dzieci, które urodziły się

33 E. Olejniczak, Obraz Łodzi w tekstach reportaży tygodnika „Odgłosy” (1958-1992), Łódź 2011, s. 69-73.

34 K. R. Kowalczyński, Łódź 1915-1918. Czas głodu i nadziei, Łódź 2014, s. 111-112 i 174.

35 K. Turowski, op. cit., s. 16.

36

Stanisław Gołębiewski (1908-?), pochodził z rodziny robotniczej, z zawodu szewc. Po 1945 r. był: I sekretarzem KD PPR Łódź Śródmieście Prawa, dyrektorem fabryki obuwia, członkiem KŁ PZPR (1949-1952), sekretarzem Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Włókienniczego, Odzieżowego i Skórzanego. Zob.: APŁ, KŁ PZPR, 5098, Teczka osobowa.

37

w latach 1908-1910. Trzy lata później został ustanowiony obowiązek dokształcenia młodzieży w wieku 14-19 lat³⁸. Na podstawie decyzji władz Łodzi, Michalina ukończyła siedem klas szkoły powszechnej³⁹.

Z każdym rokiem istnienia II RP przybywało dzieci wykształconych na poziomie elementarnym. W 1921 r. łódzkie szkoły powszechne ukończyło 312 dzieci, rok później 714, a w 1923 r. już 1176. W kolejnych latach liczby rosły. Warto podkreślić, że prawie 2/3 społeczności szkolnej stanowiły dziewczynki⁴⁰. Nie obywało się to oczywiście bez kłopotów dotyczących frekwencji. Kary pieniężne dla rodziców, którzy nie realizowali obowiązku szkolnego, nie skutkowały. Dlatego za radą Stefana Kopcińskiego podjęto decyzję o zapewnieniu najbiedniejszym uczniom obuwia oraz wyżywienia. Dopiero to przyniosło pozytywny i trwały rezultat⁴¹.

Michalina mile wspominała okres szkolny. Chwaliła się, że wzbudziła zainteresowanie wśród nauczycieli, ponieważ chciała się uczyć mimo trudności w przyswajaniu materiału⁴². Nigdy jednak nie nauczyła się nawet podstaw żadnego języka obcego⁴³. Pokazała za to swój zadziorny charakter pokazała, gdy odmówiła uczestniczenia w obchodach z okazji rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja, tłumacząc się tym, że brała udział z ojcem w demonstracji pierwszomajowej. Mimo dezaprobaty ze strony dyrekcji, nie została ukarana. Sama zainteresowana wyjaśniła po latach, że grono pedagogiczne wolało nie zadzierać z dziećmi Widzewa, a zwłaszcza z rodzin komunistycznych⁴⁴.

Zapamiętała jedną z wychowawczyń, która zachęcała podopiecznych do spełniania dobrych i pięknych uczynków, przynajmniej trzy razy dziennie. Z chęcią podjęła to wyzwanie. W pamięci M. Tatarkówny utrwalił się obraz, gdy mając 12 lat przynosiła coś do jedzenia byłym żołnierzom bolszewickiej armii osadzonym w obozie dla jeńców niedaleko Widzewskiej Manufaktury. Miała zaprzyjaźnić się z jednym nich, ponieważ jakoby przypominała mu córkę mieszkającą w Sankt Petersburgu⁴⁵. Obecność sowieckich jeńców w okolicach Łodzi potwierdziła Zofia Miernik, działaczka KZMP, która dobrze zapamiętała, jak mieszkańcy Łodzi ich dokarmiali⁴⁶.

38

M. Jaskulski, Władze administracyjne Łodzi do 1939 roku, Łódź 2001, s. 114.

39 APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 8.

40 J. Zalewski, Abiturienci łódzkich szkół powszechnych w trzyleciu 1921-1923, Łódź 1924, s. 3-4.

41 W. Pawlak, W rytmie fabrycznych syren. Łódź między wojnami, Łódź 1984, s. 16-17.

42

TVP Łódź. W. Machejko, op. cit.

43 APŁ, KŁ PZPR, 10823, Ankieta dla aktywu partyjnego, 12 XII 1949 r., k. 8.

44 H. Cywińska-Fedzin, op. cit., s. 8.

45 K. Turowski, op. cit., s. 16.

46

Lech Wyszczelski, historyk i autor pracy „Jeńcy wojny polsko-rosyjskiej 1919-1920” nie wymienił jednak Łodzi. Nie oznaczało to, że takowe miejsce odosobnienia nie znajdowało się w tym mieście. Autor tego opracowania wymienił tylko kluczowe obozy jenieckie, które ulokowano w Łańcucie, Dąbiu k/Krakowa, Pikulicach, Wadowicach, Strzałkowie, Szczypiornie, Modlinie czy w Brześciu Litewskim, a nawet w Złoczowie i Aleksandrowie Kujawskim. Istniały one także w Kaliszu i Słupcy. Nie był to jednak pełen spis, do czego przyznawał się sam L. Wyszczelski. Ponadto funkcjonowały jeszcze stacje koncentracyjne i rozdzielcze jeńców oraz punkty ich gromadzenia. Jednocześnie autor stwierdzał,

że „w polskich obozach jenieckich panowały fatalne warunki egzystencji (drastyczne braki odzieży, obuwia, niedogrzanie, niedożywienie, trudne warunki sanitarne). Wynikały one z warunków obiektywnych, […] władze rządowe i wojskowe starały się jednak reagować na wykazywane niedostatki, co w pewnym stopniu miało wpływ na ich eliminację. Tego