Wobec tego, co powiedziano wyżej, nie odpowiadałoby na
wet intencjom wnioskodawcy proponowane przezeń sformułowa
nie i „chyba, że postępowanie — nie prowadzi do skazania" (za
miast* przyjętego: „przeprowadzone być nie m oże"). Wówczas bowiem wznowienie postępowania byłoby dopuszczalne także w razie wyroku uwalniającego, o ileby nie wydano go tylko
„z braku dowodów" — rezultat, którego nie chce zapewne sam wnioskodawca.
Tylko wówczas gdyby uznano za rzecz słuszną i odpowied
nią, dopuścić wznowienie tam także, gdzie obwinionego uwolniono np. z powodu jego obłąkania, mimo stwierdzenia, że dany czyn popełnił (czyli t. zw. objektywnej istoty czynu), możnaby przy
jąć proponowane sformułowanie — z małą zmianą stylistyczną—
„chyba że postępowanie z innych przyczyn niż brak dowodów nie doprowadziło do skazania".
Przypominam w końcu raz jeszcze, że całego przepisu a rty kułu 451 nie było w mym projekcie pierwotnym, i że uległby on skreśleniu w razie przyjęcia zapatryw ania, iż skarga o wznowie
nie powinna być dopuszczalną, choć jeszcze nie wdrożono postę
powania karnego.
(C. d. n.).
DR. Z Y G M U N T W U S A T O W S K I.
r
Środki odwoławcze w kodeksie postępo
wania karnego.
środkiem odwoławczym nazywamy urządzenie procesowe, m ające na celu zniesienie lub zmianę nieprawomocnego jeszcze orzeczenia z powodu niesprawiedliwości, nieważności lub niepra
widłowości orzeczenia lub naw et postępowania.
Kodeks postępowania karnego ogranicza pojęcie środka od
woławczego jedynie do środków wymienionych w księdze VIII, t. j. zażalenia, apelacji i kasacji. Z motywów Komisji Kodyfika
cyjnej (str. 570) wynika, iż przez środek odwoławczy rozumieć należy, tylko te urządzenia kodeksu postępowania karnego, któ
rych celem je st żądanie rozpoznania sprawy przez inną instancję niż ta, która sprawę już rozpoznawała, — a więc „środki praw ne dewolucyjne", czyli tylko zażalenie, apelację i kasację.
Przedmiotem środka odwoławczego mogą być orzeczenia są
du. Ponieważ zaś kodeks postępowania karnego odróżnia: posta
nowienia sądu, zarządzenia prezesa sądu (względnie przewodni
czącego wydziału) i wyroki, przeto podział środków odwoław
czych pozostaje w ścisłym związku z rodzajem orzeczenia sądu.
S tąd też dopuszcza kodeks postępowania karnego zaskarżanie postanowień sądu i zarządzeń przewodniczącego wydziału lub pre
zesa sądu zażaleniem, zaś zaskarżanie wyroków apelacją i ka
sacją, lub w niektórych wypadkach wyłącznie tylko kasacją.
Str. 48 G Ł O S P R A W A Nr. 1—4
Nr. 1—4 G Ł O S P R A W A St r 49
1. Z a ż a l e n i e .
Zażaleniem zaskarżyć można postanowienia sądu (art. 448, 449) i zarządzenia prezesa sądu, wzgl. przewodniczącego wydzia
łu (art. 456).
W porównaniu z przepisami k. p. k. o apelacji i kasacji ude
rza na wstępie przepis art. 454, iż zażalenie samo przez się nie w strzym uje wykonania zaskarżonego postanowienia, podczas gdy rozdziały o apelacji i kasacji nie zaw ierają takiego przepisu co do mocy w strzym ującej.
B rak pozytywnych przepisów co do apelacji i kasacji tło- maczą motywy Komisji Kodyfikacyjnej (str. 668), tem, że sko
ro zamieszczono w art. 523 k. p. k. przepis, iż „wyrok wykonuje się po uprawomocnieniu", uważać należało zamieszczenie osob
nego przepisu o mocy w strzym ującej apelacji i kasacji za zbęd
ny pleonazm.
W strzym anie wykonania zaskarżonego postanowienia sądu lub zarządzenia prezesa zależy więc od sądu, który wydal po
stanowienie lub od sądu odwoławczego (art. 454).
Dopuszczalność zaskarżenia postanowienia sądu lub zarzą
dzenia prezesa zależy od jego treści zapadłego orzeczenia. Gdy bo
wiem a rt. 448 dopuszcza zażalenie na postanowienia, zam ykają
ce drogę do wydania- wyroku — a do tych postanowień zaliczyć należy także i zarządzenia prezesa (art. 456, motywy Komisji Kodyf., str. 580), to art. 449 dopuszcza zażalenia „na inne po
stanowienia" tylko w wypadkach wyraźnie w ustaw ie wskaza
nych i tylko do jednej instancji.
Przez pierwsze postanowienia rozumieć należy (Motywy str. 571 i nast.) te, które, jako stanowcze, kończą sprawę i przez to czynią wydanie wyroku zbędnem; drugie dotyczą zaś pew
nych wydarzeń wpadkowych w toku postępowania karnego, pew
nych szczegółów jego, a nie w yw ierają wpływu na załatwienie samej sprawy.
Nie można zaprzeczyć, że stosowanie w praktyce art. 448 (i art. 456) nasuwać będzie poważne wątpliwości. Ani kodeks postępowania karnego, ani motywy Komisji Kodyfikacyjnej nie rozstrzygają wyraźnie kw estji, jakie to postanowienia (zarządze
nia prezesa) zam ykają stronie drogę do wydania wyroku. Ko
m isja Kodyfikacyjna przykładowo tylko w skazuje („wszelkie wy
liczenia są niebezpieczne, bo fnożna coś opuścić. Mot. str. 573), że pod tego rodzaju postanowienia podpadać będą, między inne- mi: umorzenie postępowania, odmowa przyjęcia aktu oskarże
nia, odmowa przyjęcia środka odwoławczego i t. d.
Stąd też możliwą będzie bardzo szeroka in terp retacja art.
448 (i 456), nie zawierającego nadto ograniczenia co do toku in
stancji i dopiero orzecznictwo przypuszczalnie ustali in terp reta
cję tych przepisów.
Zaskarżenie zażaleniem postanowień „ubocznych" ograni
cza art. 449 do przypadków wskazanych wyraźnie w ustawie.
Wylicza ich k. p. k. dwadzieścia siedem. W tych wyraźnie w u sta
wie wymienionych wypadkach zażalenie służy tylko do jednej
in-Str. 50 G Ł O S P R A W A Nr. 1—4
stancji. Dalszem ograniczeniem zażalenia je st przepis art. 450 stanowiący, iż postanowienia sądu apelacyjnego mogą być za
skarżone tylko w razie odmowy przyjęcia kasacji i w przedmio
cie wynagrodzenia za niesłuszne skazanie.
Zauważyć jednak należy, iż przepis a rt. 450, pozostaje w sprzeczności z art. 448. Prócz odmowy przyjęcia kasacji, mo
gą bowiem zapaść inne jeszcze postanowienia sądu apelacyjne
go, z a m y k a j ą c e d r o g ę d o w y d a n i a w y r o k u “.
Jak więc tłomaczyć należy te dwa przepisy, jeżeli np. sąd apela
cyjny w drugiej instancji wydał postanowienie z rodzaju prze
widzianych w art. 448? Nie rozwiązują tej kw estji motywy Ko
m isji Kodyf. z powodu, że art. 465 projektu uległ zasadniczej zmianie w k. p. k. wchodząc tam jako art. 450. Sądzić jednak należy, że praktyka uzna także i inne zażalenia za dopuszczalne, opierając się na przepisie ogólnym art. 448.
Przepisując, iż zażalenie winno być wniesione do sądu, któ
ry wTydał zaskarżone postanowienie, czyni k. p. k. w yjątek na rzecz zażaleń wnoszonych w sprawie aresztowania lub odmowy przyjęcia sprzeciwu lub środka odwoławczego. Te ostatnie za
żalenia można bowiem wnosić w prost do1 sądu odwoławczego. Roz
strzygnięcie zażalenia nastąpić może przez sąd, którem u złożono zażalenie, o ile on je uzna za uzasadnione. W yjątek stanowi za
żalenie z powodu odmowy przyjęcia kasacji oraz z powodu wy
nagrodzenia za niesłuszne skazanie, gdyż rozpatruje je Sąd N aj
wyższy (art. 451). Jeżeli sąd, którem u złożono zażalenie nie przy
chyli się do niego, przedstawia sprawę sądowi odwoławczemu do rozstrzygnięcia.
Załatwienie zażalenia następuje na posiedzeniu niejawnem, poprzedzić je musi zatem wysłuchanie ustnego wniosku proku
ra to ra 5 lub odczytanie wniosku pisemnego (art. 47 k. p. k.). W po
stępowaniu uproszczonem rozpatrzenie zażalenia należy jednak do sądu okręgowego na posiedzeniu niejawnem w gronie trzech sędziów (art. 27 przepisów wprowadzających do k. p. k.).
Jakkolwiek zażalenie nie w strzym uje wykonania zaskarżo
nego postanowienia, dopuszczalnem je st w strzym anie wykona
nia postanowieniem bądź tego sądu, który je wydał, bądź sądu odwoławczego (art. 454).
Wspomnieć jeszcze należy, że zażalenie może' być wniesio
ne w sądzie grodzkim ustnie do protokułu (art. 230 k. p. k.), a według § 156 regulaminu ogólnego stałe* dnie i godziny do przyjm owania i protokułowania ustnych wniosków stron wyzna
cza kierownik sądu.
Wreszcie zauważyć należy, że wobec przepisu art. 1 § 2 punkt 4 przepisów wprowadzających do k. p. k. przepisy ustawy karnej skarbowej w przedmiocie środków odwoławczych nie ule
gły zmianie, wobec czego pozostał w mocy art. 230 tej ustaw y w przedmiocie zażalenia przeciw wymiarowi kary orzeczonej wy
rokiem sądu okręgowego.
Termin zażalenia zawity wynosi siedem dni od wydania postanowienia, względnie -— w razie doręczenia odpisu od daty
Nr. 1—4 G Ł O S P R A W A Str. 51
doręczenia. Zażalenie jednak na niesłuszne aresztowanie można podawać w każdem stadjum sprawy i niezależnie od jakichkol
wiek terminów.
2. A p e l a c j a .
„O ile ustaw a inaczej nie stanowi, mogą strony zakładać apelację od wyroków sądów grodzkich i wyroków sądów okręgo
wych." (art. 457).
Dodać do powyższego należy, iż od wyroków sądów okrę
gowych wydanych w postępowaniu uproszczonem można zakła
dać apelację (art. 27 przepisów wprowadzających), zaś w skutek wejścia w życie kodeksu postępowania karnego ulegnie zmianie art. 31 rozporządzenia o sądach pracy — apelację od wyroków tych sądów, wydanych w sprawach karnych rozstrzygać będą sądy okręgowe. Wreszcie od wyroków sądów dla nieletnich za
kładać można apelację, którą rozpatruje sąd apelacyjny.
Niedopuszczalną je s t natom iast apelacja od wyroków są
dów okręgowych, wydanych w postępowaniu przed sądami przy
sięgłych (art. 488), w postępowaniu karno-adm inistracyjnem (art. 626), wreszcie w wypadkach przewidzianych w art. 41 prze
pisów wprowadzających, jeżeli przestępstwo zagrożone je s t tyl
ko grzywną, albo aresztem lub obiema karam i łącznie, a sąd I in
stancji wymierzył tylko grzywnę do 150 złotych, lub areszt do trzech dni lub też obie te k ary łącznie i — o1 ile je s t kilku współ- oskarżonych — żadnemu z nich nie przysługuje apelacja. W yroki sądu okręgowego, jako doraźnego wogóle nie ulegają zaskarżeniu (art. 25 post. d o r .); w postępowaniu karno-skarbowem nie moż
na również zakładać apelacji, gdyż przepis art. 230 u. k. s. został utrzym any w mocy.
W yroki zaoczne, zapadłe w sądach grodzkich lub ! sądach okręgowych w instancji pierwszej, może oskarżony zaskarżyć albo wnosząc apelację, albo wnosząc sprzeciw i łącząc z nim, na wypadek jego odrzucenia apelację (art. 381, 447).
W yjąwszy przypadki wydania wyroku zaocznego (art. 381, 447), w których oskarżony może zaskarżyć wyrok bez zapowie- dzenia apelacją wymaga ustaw a do skuteczności apelacji: zapo- wiedzenia jej w dniach trzech po ogłoszeniu wyroku, oraz wnie
sienia wywodu apelacji w dniach siedmiu po doręczeniu apelują
cemu odpisu wyroku z uzasadnieniem.
Obie te czynności: zapowiedzenie i wniesienie wywodu są warunkam i niezbędnemi. (Motywa Kom. Kodyf., str. 494). Sa
mo zapowiedzenie apelacji nie stanowi jeszcze zaskarżenia wy
roku — stw arza jedynie prawo do tego, w razie niewniesienia wywodu apelacji traci zapowiedzenie moc i wyrok uważać nale
ży za mezaskarżony. W ynika to także z zestawienia przepisów art. 470 k. p. k... „w wywodzie apelacji wyszczególnia się zarzu- l “ z przepisem art. 474 lit. a) nakazującym rozważenie przez ąd odwoławczy na posiedzeniu niejawnem czy zachodzą f o,
r-! n e warunki apelacji.
W kw estji zapowiedzenia apelacji, o ile oskarżony1 był
obec-ny na rozprawie głównej, łub wydalił się przed jej ukończeniem, — co nie powoduje uznania wyroku za zaoczny-— obliczenie term i
nu je st całkiem proste. Zachodzi jednak pytanie, od jakiej chwi
li należy liczyć term in zapowiedzenia, jeżeli oskarżony nie1 był obecny na rozprawie z powodu, że nie został sprowadzony na roz
prawę, ponieważ stawiennictwo nie było obowiązkowe, sąd zaś nie uważał za potrzebne sprowadzenia go na rozprawrę z aresztu, znajdującego się w innym okręgu sądowym. Tej kw estji k. p. k.
nie rozwiązuje. W yrok zapadł zaocznie, oskarżonemu nie przysłu
guje sprzeciw połączony z apelacją wedle art. 381, gdyż przyczy
na jego nieobecności je st oczywista i od jego woli nie zależała — term in zaś zapowiedzenia je st zawity i wynosi trzy dni od ogło
szenia wyroku.
Sądzić należy, że w tych wypadkach należałoby liczyć te r
min zapowiedzenia apelacji dopiero od dnia, kiedy wyrok poda
no do wiadomości oskarżonemu za pośrednictwem tego sądu, w którego areszcie oskarżony tymczasowo przebywa, że więc, by oskarżonego nie pozbawiać w takich wypadkach środka od
woławczego, należałoby analogicznie stosować przepis art. 486 odnoszący się do kasacji.
Trzechdniowy term in zapowiedzenia oraz siedmiodniowy term in do wywodu apelacji są term inam i zawitemi. Przedłużenie tych terminów przysługuje tylko na wypadek śmierci oskarży
ciela prywatnego, lub posiłkowego małżonkowi, dzieciom, wnu
kom i rodzicom. W razie śmierci oskarżyciela pryw atnego lub po
siłkowego przed upływem term inu zapowiedzenia apelacji wynosi term in ten dla wymienionych wyżej krewnych dwa tygodnie o a d n i a ś m i e r c i o s k a r ż y c i e l a . W razie śmierci oskarżyciela pryw atnego lub posiłkowego po zapowiedzeniu, ale przed podaniem wywodu apelacji wynosi term in do wywodu mie
siąc od d n i a ś m i e r c i o s k a r ż y c i e l a . Obydwa te term iny są zawite (art. 464).
W kwestji, którym stronom i w jakim zakresie przysługuje prawo zakładania apelacji według k. p. k. odróżnić należy apela
cję na korzyść oskarżonego oraz na jego niekorzyść.
Na korzyść oskarżonego mogą założyć apelację: oskarżo
ny sam, obrońca jego, prokurator, jeżeli zaś oskarżony je st nie
pełnoletni, lub bezwlasnowołny, mogą apelować nadto: ojciec, m atka, małżonek, opiekun lub kurator. Tu już zaznaczyć nale
ży, iż apelacji założonej przez prokuratora na korzyść oskarżone
go nie może prokurator cofnąć bez jego zgody oraz, że oskarżo
ny, który nie skończył 17 lat życia, a nie staje przed sądem dla nieletnich, nadto oskarżony, który je st głuchy, niemy, lub któ
rego poczytalność je st wątpliwa nie może cofnąć apelacji założo
nej przez siebie lub obrońcę (art. 461, 462).
Na niekorzyść oskarżonego może założyć apelację tylko oskarżyciel. Motywy Kom. Kod. (str. 589), podnoszą z naciskiem, iż artykuł 463 należy interpretow ać szeroko — a więc, że prawo założenia apelacji przysługuje temu, komu w danej sprawie słu
żą praw a oskarżyciela, nie zaś tylko temu, „kto w pierwszej in
Str. 52 G Ł O S P R A W A _________________ Nr. 1- 4
Nr. i _ 4 G Ł O S P R A W A S tr. 53
stancji był oskarżycielem". Z brzmienia artykułu 463 § 1 wynika więc, iż w sprawie popieranej wyłącznie' przez oskarżyciela po
siłkowego będzie mógł apelować oskarżyciel publiczny, nrokuia- to r będzie mógł apelować w sprawie, w której w I instancji po
pierał oskarżenie inny oskarżyciel publiczny (art. 56 co do są
dów grodzkich), ponieważ zaś art. 69 i 73 k. p. k. dozwalają oskarżycielowi publicznemu objąć oskarżenia wniesione przez oskarżyciela pryw atnego lub posiłkowego, przeto prawo założe
nia apelacji przysługiwać będzie prokuratorow i nawet w wypad
kach, w których w instancji pierwszej występował tylko oskar
życiel pryw atny lub' tylko oskarżyciel posiłkowy.
Z brzmienia § 1 art. 463 k. p. k. w związku z art. 458 i 459 wnosić wreszcie należy, iż oskarżycielowi przysługiwać będzie apelacja nawet od tych części wyroku I instancji, które zapadły zgodnie z jego wnioskiem.
Apelacja na niekorzyść oskarżonego ograniczona jednak została w dwóch kierunkach. Oskarżycielowi posiłkowemu nie przysługuje apelacja co do k ary (art. 463 § 2), zaś powód cywil
ny może tylko wtedy założyć apelację, gdy oskarżyciel zapowie
dział założenie apelacji. Oczywista, że powodowi cywilnemu nie przysługuje apelacja wówczas, gdy prokurator założył apelację na korzyść oskarżonego.
Apelacja powoda cywilnego nie je s t przeto samoistną. Po
zostaje ona w ścisłej zależności od apelacji oskarżyciela, i to do tego stopnia, że o ile oskarżyciel zapowiedziawszy apelację nie wniósł jej wywodu, lub też apelację cofnął, nie rozpoznaje sąd apelacji powoda cywilnego. Powodowi cywilnemu pozostaje wów
czas jedynie droga sporu cywilnego o tę część powództwa, któ
rą sąd karny oddalił lub pozostawił bez rozpoznania (art. 466, 467). Z tekstu art. 467, „o tę część powództwa" wnosić możnaby, iż wysokość powództwa cywilnego wytoczonego przed sądem k ai- nym, wiązać będzie powoda w następnym procesie cywilnym.
W wielu wypadkach nastąpi to niewątpliwie, jednak niejedno
krotnie będzie mogło powództwo w procesie cywilnym przenosić pierwotne żądanie w procesie karnym , np. w przypadkach, gdy powództwo opierać się będzie na żądaniu wynagrodzenia szko
dy, powstałej przy ciężkiem uszkodzeniu ciała, o ile nastąpiło po
gorszenie stanu zdrowia. Nie można przeto bez zastrzeżeń zgo
dzić się na motywa Komisji Kodyf. (str. 595), jakoby wysokość powództwa w procesie karnym wiązała powoda w następnym procesie cywilnym.
Zastanowić się jeszcze należy, co wówczas, gdy oskarżyciel cofnął oskarżenie w sądzie instancji pierwszej, czy w tych wy
padkach przysługuje mimo to oskarżycielowi prawo założenia ape
lacji?
A rt. 59 i 72 stanowią, iż odstąpienie oskarżyciela publicz
nego po wniesieniu aktu oskarżenia nie wiąże sądu — co, stoso
wać należy i do oskarżyciela posiłkowego. Sądzić jednak należy, że w tych wypadkach ani oskarżyciel publiczny, ani oskarżyciel posiłkowy nie będą mieli praw a założenia apelacji na niekorzyść
Str. 54 G Ł O S P R A W A Nr. 1 - 4
oskarżonego, skoro w pierwszej instancji niedwuznacznie dali do poznania ,iż oskarżenia wogóle nie popierają.
Co do oskarżycieli posiłkowego i pryw atnego stanowi nad
to art. 827 — obowiązujący także i w sądach grodzkich — iż nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie głównej uwa
ża się za odstąpienie od oskarżenia. Sądzić należy przeto, że i w tych wypadkach oskarżycielom posiłkowemu i pryw atnem u nie będzie przysługiwać prawo założenia apelacji i to mimo prze
pisu art. 68 k. p. k., stanowiącego o cofnięciu oskarżenia przez oskarżyciela prywatnego.
Apelacją zaskarżyć można całość wyroku lub część jego, przytem apelacja w przedmiocie winy je st temsamem zwrócona przeciwko orzeczeniu o karze. Jednak i postanowienia zapadłe na rozprawie głównej można zaskarżyć apelacją (art. 47, 459) i to naw et w takich wypadkach, gdy nie stanowiły lub nie mogły sta
nowić przedmiotu zażalenia — kwest je więc te mogą być roz
patrzone przez instancję apelacyjną.
Według art. 366 — 368 k. p. k. wyrok może prócz orzecze
nia co do winy i kary zawierać także orzeczenie co do w arunko
wego zawieszenia kary, uwolnienia od kary, umorzenia postępo
wania, kosztów sądowych, powództwa cywilnego. Każda więc z przytoczonych tu kw estji może być przedmiotem apelacji, i mo
że być zaskarżona tylko apelacją, o ile oczywiście k. p. k. nie zawiera wyraźnych ograniczeń w tej mierze, jak np. co do oskar
życiela posiłkowego, lub powoda cywilnego. Ponieważ zaś w kwe
stji kosztów sądowych k. p. k. nie zawiera odrębnych przepisów co do zaskarżenia orzeczenia o kosztach zamieszczonego w wy
roku, przeto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż orzecze
nie o kosztach może i powinno być zaskarżone tylko apelacją.
Wyżej już wspomniano, iż wywód apelacji je st n i e z b ę d n y m jej warunkiem. Wyszczególniać m a on zarzuty czynione przeciw wyrokowi oraz wskazywać te części wyroku, których uchybienia lub zmiany strona żąda, nadto winien zawierać za
rzuty co do nieścisłości protokułów przesłuchania świadków, żą
danie ponownego przesłuchania ich w celu stwierdzenia okolicz
ności, mogących mieć wpływ na orzeczenie o winie, zawierać wreszcie przedstawienie nowych dowodów, niewprowadzonych w instancji pierwszej wraz ze wskazaniem, czy i o ile dowody te mogą mieć wpływ na orzeczenie o winie (art. 470, 475, 477).
Braki w wskazanych tu kierunkach mogą mieć wpływ na losy apelacji, gdyż w tych granicach rozpatruje sąd odwoławczy ape
lację na posiedzeniu niejawnem, wydając, zarządzenia co do roz
pisania rozprawy. Granicami apelacji je s t zaś sąd odwoławczy, związany, wyjąwszy przypadki wskazane w art. 485 — o czem niżej.
Postępowanie w razie założenia apelacji, której następ
stwem je st w strzym anie uprawomocnienia się wyroku — zależy od tego, czy odbywa się w sądzie instancji pierwszej, czy też w sądzie odwoławczym.
W sądzie I instancji następuje po zapowiedzeniu apelacji
Nr . 1— 4 G Ł O S P R A W A Str. 55
doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem oraz wniesienie wy
wodu apelacji, względnie — wTpisanie apelacji do protokulu sądo
wego (w sądach grodzkich art. 230 k. p. k., § 156 regulam inu).
Sąd I instancji (prezes, względnie przewodniczący wydziału) ba
da, czy zapowiedziano apelację w term inie, czy ją założyła oso
ba, której przysługuje prawo apelacji oraz czy wywód został zło
żony w term inie i wydaje postanowienia co do przyjęcia lub nie- przyjęcia apelacji. Zarządzenie prezesa (przewodniczącego wy
działu) co do nieprzyjęcia apelacji może strona zaskarżyć zażale
niem — wrazie spóźnienia term inu może strona żądać przywró
cenia (art. 453, 456, 225, 226).
W razie przyjęcia apelacji nastąpić musi zawiadomienie stron — w pierwszym rzędzie apelującego — o przyjęciu oraz niezwłoczne przesłanie jej wraz z aktam i do sądu odwoławczego.
Badanie f o r m a l n y c h warunków apelacji przez sąd I instancji nie uchyla ponownego badania przez sąd odwoławczy na posiedzeniu niejawnem (art. 474— a k. p. k.). Badanie to obej
mować ma, wedle motywów Kom. Kod. (str. 598), także i oko
liczności, czy sąd I instancji wydał postanowienie co do przyję
cia apelacji, oraz czy zawiadomił strony o przesłaniu aktów są
dowi odwoławczemu. W razie dostrzeżenia usterek w tym kie
runku zwróci sąd odwoławczy ak ta sądowi. I instancji w celu ich usunięcia.
W sądzie odwoławczym nastąpi ustanowienie sędziego spra
wozdawcy. Wprawdzie k. p. k. o tem wyraźnie nie wspomina, wynika to jednak i z konieczności zaznajomienia się ze stanem sprawy i z przepisu a rt. 481 § 1 nakazującego złożenie ustnego sprawozdania przez jednego z sędziów. N astępnie rozważy sąd odwoławczy na posiedzeniu niejawnem — a więc z udziałem pro
kuratora (art. 47 § 3) — czy zachodzą formalne w arunki apela
cji, oraz jakie należy wydać niezbędne zarządzenia co do rozpi
sania rozprawy.
Przyjęcie apelacji przez sąd I instancji bowiem nie zwalnia
Przyjęcie apelacji przez sąd I instancji bowiem nie zwalnia