Zainteresowania a działania twórcze

Szczególnym typem zainteresowań są zainteresowania twórcze, będące wyrazem kreatywności jednostki, związane ściśle z uzdolnieniami i talentami. U uczniów twórczych zauważa się cechy sprzyjające pojawianiu się i rozwojowi nowych zainteresowań. Odznaczają się oni ciekawością świata, dociekliwością i wytrwałością oraz wrażliwością: „badają ograniczenia, często zadają pytania o zagadkowe rzeczy, chcą wiedzieć, podejmują trudne zadania, które pochłania-ją ich uwagę i energię poznawczą; są odważni w swoich przekonaniach,

zacie-119 Psychologia zdolności. Współczesne kierunki badań, red. A. E. Sękowski, Wydawnictwo

Naukowe PWN, Warszawa 2004.

120 Ibidem, s. 134.

121 K. B. Rogers, Re-Forming Gifted Education. Matching the Program to the Child

[Re-Formowanie edukacji dla szczególnie uzdolnionych. Dostosowywanie programu do dziecka], Great

Potential Press, Inc, USA 2002.

122 Ibidem, s. 64.

kawieni, poszukujący, zdecydowani i pewni siebie; są wrażliwi emocjonalnie i świadomi swoich emocji, są zdolni do odczuwania i wyrażania silnych uczuć; [...] wykazują się niezależnością w myśleniu i ocenianiu, są pracowici lub zaję-ci, intuicyjni lub zdolni do wglądu”124. Spostrzeżenie to prowadzi do wniosku, że wychowanie dzieci i młodzieży do twórczości ma pozytywny wpływ na roz-wój ich zainteresowań. Jednym z celów takiego wychowania jest ukształtowanie człowieka o orientacji twórczej, który w przyszłości będzie w stanie m.in. zająć się działalnością kulturotwórczą125. Taki człowiek będzie aktywnie uczestniczyć w sferze kultury, wykazując się twórczą ekspresją i dążąc do rozwoju umiejętno-ści artystycznych z różnych dziedzin.

Zagadnieniu twórczości wiele miejsca poświęcali wybitni polscy pedagodzy. Bogdan Nawroczyński126 zwracał uwagę na twórczość jako najgłębszy proces du-chowy. Pisał, że jej celem powinna być wartość absolutna lub układ wartości ab-solutnych, czyli takich, które są celem najwyższym i ostatecznym, „są najwyższy-mi normanajwyższy-mi dla wszystkich wartości i przez to wyznaczają kierunek człowiekowi, jego czynnościom i wytworom”127.

Problematykę kształtowania się szeroko rozumianych zainteresowań twór-czych zgłębia Jonathan Feinstein w publikacji The Nature of Creative

Develop-ment128. Omawia zainteresowania związane z różnymi dziedzinami sztuki, jak za-interesowania literackie, plastyczne czy muzyczne, ale także z innymi aspektami działalności człowieka, jak naukowe i techniczne. Wiele z tych rozważań można odnieść do ogólnej problematyki zainteresowań.

Szczególną wagę autor przywiązuje do wczesnej fazy kształtowania się za-interesowań oraz do czynników, które odgrywają na tym etapie znaczącą rolę: „Nasze zainteresowania twórcze wywodzą się i rozwijają z reakcji na doświad-czenia i zjawiska, jakie na nas oddziałują. Te doświaddoświad-czenia i zjawiska oraz nasze wstępne reakcje na nie są jak nasiona, jak surowy budulec, z którego tworzymy swoje zainteresowania i wyobrażenia o nich”129.

Autor duże znaczenie przypisuje czynnikom wewnętrznym, znacznie mniej-sze zaś – oddziaływaniu środowiska. „Spośród wszystkich bodźców, jakie na nas oddziałują, tylko niektóre przyciągają uwagę i prowadzą do rozbudzenia zainte-resowań twórczych – zauważa – Na tym etapie nie podejmujemy świadomych, wykalkulowanych decyzji co do przedmiotu zainteresowań – wstępny wybór do-konuje się spontanicznie, intuicyjnie, a nawet instynktownie. Często dopiero po

124 E. P. Torrance, Guiding Creative Talent, cyt. za: K. J. Szmidt, Pedagogika twórczości, GRP, Gdańsk 2007, s. 184–185.

125 K. J. Szmidt, op. cit., s. 241.

126 M. Zalewska-Pawlak, Rola sztuki w wychowaniu. Polska tradycja pedagogiczna, Wydaw- nictwo UŁ, Łódź 2001.

127 Ibidem, s. 59.

128 J. Feinstein, The Nature of Creative Development, Stanford Business Book, Stanford, Cali- fornia, 2006.

pewnym czasie dana osoba zdaje sobie sprawę z tego, jak głębokie zainteresowa-nie się w zainteresowa-niej obudziło. Nawet jeśli znajdujemy się pod wpływem sugestii lub za-chowań innych osób, w istocie zainteresowanie wypływa z wnętrza nas samych, uwarunkowane jest funkcjonowaniem naszych zmysłów i wrażliwości”130. Na poparcie tezy, że pewne zainteresowania twórcze są uwarunkowane czynnikami biologicznymi, Jonathan Feinstein przywołuje przykłady naukowców i artystów, m.in. Charlesa Darwina i Paula Cézanne’a.

Na dalszym etapie rozwoju zainteresowań należy wyróżnić trzy główne ka-tegorie istotnych doświadczeń i zjawisk: „zjawiska naturalne, doświadczenia, ak-tywności i wydarzenia kulturalne i społeczne – także polityczne, ekonomiczne i prawne, oraz ludzie spotykani na gruncie dziedzin, w których działamy twór-czo”131. Dla zainteresowań kulturalnych najbardziej godne uwagi są bodźce dru-giego i trzeciego rodzaju. Autor zwraca uwagę na szereg różnorodnych, odległych od siebie oddziaływań środowiska: zwyczaje typowe dla danej kultury, wojny, katastrofy, kryzysy ekonomiczne, obcowanie z kulturą innego niż własny kraju i narodu. Z punktu widzenia tematyki przedstawianych badań należy zwró-cić uwagę na „doświadczenia, aktywności i wydarzenia kulturalne i społeczne” – wśród nich mieszczą się przekazy medialne i ich oddziaływanie.

J. Feinstein zauważa, że w procesie rozwoju zainteresowań niemal zawsze można zaobserwować okoliczności poprzedzające ich pojawienie się. Autor są-dzi, że duże znaczenie odgrywają tu „konceptualne struktury” i „rejestr znaczeń” obecnych w pamięci każdego człowieka. Wyznawane wartości, emocje, które przeżywamy, nasze doświadczenia i wszystko to, czego uczymy się od dzieciń-stwa, tworzy swego rodzaju filtr, przez który człowiek postrzega świat. Z tego powodu takie same bodźce mogą wywoływać odmienne reakcje u różnych ludzi, bowiem „rezonują” z rejestrem znaczeń konkretnego człowieka. Jak pisze autor: „Nasz rejestr znaczeń wpływa, a w wielu sytuacjach nawet decyduje, o tym, jak odnosimy się do nowych doświadczeń, jak na nie reagujemy i interpretujemy to, co nas spotyka. Nakierowując naszą uwagę odgrywa ważną rolę w formowaniu zainteresowań twórczych”132.

W rozwoju zainteresowań można zaobserwować co najmniej dwie główne fazy: w pierwszej następuje rozbudzenie zainteresowań, zwykle z powodu kon-kretnego wydarzenia, spostrzeżenia lub emocji („ziarna”). Wówczas nie tworzy się jednak jeszcze koncepcja rozwoju zainteresowań. By ona powstała, niezbędne są refleksja i analiza. Okres pomiędzy rozbudzeniem a krystalizowaniem zaintere-sowań może być różny, także bardzo długi. Często zdarza się, że pojedyncze akty zaciekawień, początkowo postrzegane jako oddzielne, po pewnym czasie łączą się w jedną całość, tworząc określone zainteresowanie.

130 Ibidem.

131 Ibidem, s. 66.

Zjawiskiem często obserwowanym przez J. Feinsteina i przywoływanym w jego analizach życiorysów osób sławnych i uznanych w konkretnych dziedzi-nach jest wyrastanie zainteresowań twórczych ludzi dorosłych z ich dziecięcych zaciekawień, gier i hobby. W wielu przypadkach zainteresowania twórcze mają swój początek w dzieciństwie. Zajęcia podejmowane przez dzieci mają nieco inny charakter niż u osób dorosłych zarówno pod względem treści, jak i formy. Zainteresowania dziecięce są bardziej nastawione na aktywność i działanie, zaś w mniejszym stopniu konceptualne. Są zwykle proste i konkretne, obejmujące swoim promieniem dość szerokie pole zjawisk, ale raczej powierzchowne. Dzieci nie są bowiem w stanie objąć – zarówno umysłowo, jak i emocjonalnie – całego bogactwa danego zjawiska. W związku z tym na ogół nie podejmują w ogóle prób podobnych rozważań, po prostu koncentrują się na działaniu, które sprawia im przyjemność. Z czasem zainteresowania zmieniają się w aktywność bardziej ukie-runkowaną, o węższym zakresie, jednak bardziej kompleksową i dogłębną oraz o rozwiniętym aspekcie poznawczym. Opisywane zjawisko zachodzi stosunkowo często, jednak nie można go traktować jako reguły: nie każde zainteresowanie dziecięce przekształca się w dojrzałe formą i odwrotnie – nie każde zaintereso-wanie obserwowane u osoby dorosłej ma swój początek w aktywności dziecięcej.

J. Feinstein korzysta z przedstawionego powyżej podziału na zainteresowa-nia bezpośrednie i pośrednie. Nazywa je wewnętrznymi (intrisic) i zewnętrznymi (extrinsic). Czynnik wewnętrzny to immanentne, nie wyrozumowane, lecz raczej intuicyjne poczucie ważności i znaczenia określonego przedmiotu dla danej oso-by: „W formowaniu zainteresowań nie pozostajemy pod dominującym wpływem intelektualnych rozważań, takich jak przewidywanie rozwoju własnej kariery czy inne ukryte motywy – w zasadzie nie czynimy racjonalnych kalkulacji na temat długoterminowych skutków oddania się danej aktywności [...]. O tym, jak ważny jest dla nas wybór zainteresowań, świadczy to, jak rzadko rozważamy wspomnia-ne wyżej kwestie”133.

Czynniki zewnętrzne w ujęciu J. Feinsteina mają związek z zainteresowania-mi, które stają się przedmiotem zawodowej aktywności danej osoby. W podejmo-waniu decyzji, czym się zająć, w którą stronę zwrócić swoją aktywność, badani kierowali się nie tylko wewnętrznym zamiłowaniem do danej dziedziny, ale także bardziej obiektywnymi wskazówkami. Rozważali, w jakiej dziedzinie lub w jakim zagadnieniu są w stanie wnieść do nauki lub sztuki coś nowego, twórczego, nie-powtarzalnego. Potencjalne znaczenie ich przyszłych dokonań miało niebagatelny wpływ na decyzję, podobnie jak praktyczne możliwości realizacji zamierzeń. Tego typu przewidywania obarczone są dużą dozą niepewności, ponieważ nikt nie może przewidzieć, jakich odkryć czy kreacji artystycznych uda mu się dokonać. Także tutaj poważny jest więc udział intuicji i przeczucia. Niepewność pogłębia fakt, że decyzja podejmowana jest w mało znanej, często niemal obcej dziedzinie.

Na podstawie analizy życiorysów i twórczości kilkudziesięciu wybitnych naukowców i artystów J. Feinstein dochodzi do wniosku, że w duecie wewnętrz-ne-zewnętrzne czynniki rozwoju zainteresowań pierwszy z nich odgrywa zde-cydowanie ważniejszą, bardziej podstawową rolę. Należy jednak zauważyć, że czynniki zainteresowań, opisane przez J. Feinsteina jako wewnętrzne i zewnętrz-ne, odnoszą się do motywacji działań danej osoby, nie zaś do przyczyn rozwoju zainteresowań, pojmowanych jako bodźce.

Trudno zmierzyć proporcje wpływu poszczególnych czynników na rozwój zainteresowań – jest on różny w zależności od sytuacji. Niewątpliwie jednak „na-sze zainteresowania zwykle rozwijają się na drodze współdziałania wielorakich inspiracji i czynników, ich połączonych rezultatów, które wzmacniają się wzajem-nie, potęgując naszą uwagę i zwiększając prawdopodobieństwo, że z chwilowego zaciekawienia przemieni się ona w trwałe zainteresowanie”134.

Interesująco przedstawiają się źródła zainteresowań w przypadku osób, które na tym polu osiągnęły znaczący sukces. Wynika on często z faktu, że osoby te wcześniej niż ktokolwiek inny zwróciły uwagę na ciekawy przedmiot lub zja-wisko. Ich aktywność okazała się więc „prorocza”. Wbrew pozorom głównym bodźcem, skłaniającym do zajęcia się danym tematem, nie jest w tym przypadku potencjalna korzyść, ale autentyczne, płynące z wewnątrz zainteresowanie. „[Od-krywcy] nie zmuszają się do zajęcia się określonym tematem i wykształcenia na tej bazie zainteresowania – nie dokonują wyboru, by zainteresować się czymś tyl-ko dlatego, że jest to ważne – w zasadzie nie są tak wyrachowani. Raczej formują zainteresowania danym tematem dlatego, że wewnętrznie odczuwają go jako inte-resujący; często wyróżnia ich intensywność i głębokość zainteresowań, co wyraża się w koncentracji, poświęceniu i determinacji”135.

Na podstawie przeanalizowanych przypadków J. Feinstein zauważa – z czym intuicyjnie zgodziłaby się zapewne większość osób – że osoby utalentowane dys-ponują szczególnego rodzaju zmysłem, pozwalającym im przewidywać, jakie tematy w nauce lub sztuce zyskają znaczenie w najbliższej przyszłości. Jednak nawet jeśli zdają sobie sprawę z potencjalnego obiektywnego znaczenia tematu, jakim się zajmują, ma to dla nich znaczenie drugorzędne – bez immanentnego poczucia sensu własnych działań wszelkie motywacje zewnętrzne okazałyby się niewystarczające.

Wnioski płynące z analizy życiorysów i wypowiedzi sławnych ludzi, od-krywców lub artystów, nie w pełni można przełożyć na generalną problematykę zainteresowań kulturalnych. Choć występujące najczęściej zainteresowania wy-kazują znacznie pokrewieństwo z przypadkami opisywanymi przez J. Feinste-ina ze względu na tematykę, tylko w niektórych przypadkach aktywność osób zajmujących się tymi dziedzinami nosi wyraźne znamiona twórczości: wówczas, gdy nie tylko angażują się w percepcję wytworów innych (słuchanie koncertów,

134 Ibidem, s. 152.

czytanie książek itp.), ale także same próbują swoich sił w tego rodzaju działa-niach (granie na instrumencie, pisanie wierszy itp.)136. Można przypuszczać, że w większości przypadków zainteresowania kulturalne – nie tylko u nastolatków, ale także u osób dorosłych – nie są tak silnie ugruntowane jak u osób o wybitnych osiągnięciach, w związku z tym także przyczyny ich pojawienia się są nieco inne: większą rolę odgrywają w nich czynniki zewnętrzne.