Obowiązek ochrony konsumenta został przyjęty przez Polskę na mocy Umowy o Sto-warzyszeniu Polski ze Wspólnotami Europejskimi już w 1991 roku [Układ Europejski…]. Regulacja ochrony najsłabszych uczestników rynku została wpisana w art. 76 Konsty-tucji RP. Wyrażona w nim zasada odnosi się do władz publicznych, które mają „chronić konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdro-wiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi” [Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483]. Tym samym art. 76 Konstytucji RP, jest wyrazem konsty-tucjonalizacji ochrony konsumenta, jednak nie określa zakresu tej ochrony i odsyła do regulacji ustawowej. Jak słusznie zauważa E. Łętowska przepis ten „sam w sobie nie jest dostatecznie jasny, precyzyjny i nie zawiera nakazu bezwarunkowych zachowań wła-dzy publicznej i nie określa jak wspomniana strategia ma być realizowana” [Łętowska 2002, s. 68]. W doktrynie przepis ten określany jest jako przepis o charakterze kierunko-wym, adresowany do władz publicznych, kształtujący ich politykę legislacyjną i regu-lacyjną [Łętowska 1999b, s. 374]. Przyjęte w Konstytucji RP unormowanie nie określa zatem jego ram i zakresu ani poziomu ochrony [Węgrzyn 2014, s. 773], tym samym daje swobodę ustawodawcy zwykłemu [Łętowska 2002, s. 70]. Wykonanie normy z art. 76 Konstytucji RP wymaga, jak zostało to już wskazane, przede wszystkim implementowa-nia do prawa polskiego unijnego prawa konsumenckiego w zakresie jaki ustawodawca unijny dla niego przewidział. Wymaga także zbudowania ochrony w zakresie obowią-zujących już w systemie prawnym przepisów, które nie mają wprost odniesienia do
75 Zasada ochrony konsumenta z art. 76 polskiej Konstytucji na tle prawa Unii Europejskiej
unijnej regulacji konsumenckiej. Od połowy lat dziewięćdziesiątych XX wieku liczba regulacji prawnych dotyczących ochrony konsumenta w UE znacznie wzrosła i uległa uszczegółowieniu, a nawet daleko idącej kazuistyce. Większość przepisów unijnych podlegała minimalnej harmonizacji, jednak w niektórych przypadkach unijny ustawo-dawca zdecydował się na maksymalną harmonizację, aby mieć gwarancję wprowadze-nia jednolicie wysokiego poziomu ochrony.
W ramach realizacji obowiązku ochrony konsumentów z art. 76 Konstytucji RP, a tak-że realizacji prawa UE, warto wskazać trzy grupy przepisów realizujących to zadanie nałożone przez ustawodawcę na organy administracji. Pierwsze to przepisy o charak-terze generalnym, regulujące ochronę konsumenta, a także implementujące przepisy UE: Ustawa z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów [Dz. U. z 2019 r., poz. 369] z Działu IIIA – Zakaz stosowania niedozwolonych postanowień wzorców umów oraz Działu IV – Zakaz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, a także Ustawa z 30 maja 2014 r. o ochronie praw konsumenta [Dz. U. z 2014 r., poz. 827 ze zm.], oraz przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące w szczególności kontroli abuzywności po-stanowień umowy nieuzgodnionych indywidualnie oraz odpowiedzialności za produkt niebezpieczny. Druga grupa aktów prawnych to szczegółowe przepisy unijne imple-mentowane do prawa polskiego np. Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare [Dz. U. z 2011 r. Nr 230, poz. 1370] czy Ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym [Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44]. Do grupy trzeciej należą prze-pisy prawa krajowego, które w sposób pośredni regulują ochronę konsumenta jednak nie podlegają żadnym zasadom nadzoru jak przepisy podlegające implementacji, z tego właśnie powodu, zdaniem autorki, ta grupa przepisów wymaga szczególnej uwagi usta-wodawcy w ramach realizacji art. 76 Konstytucji i obowiązku zagwarantowania wysokie-go poziomu ochrony najsłabszych uczestników rynku nałożonewysokie-go przez UE. W grupie tej znajdują się przepisy prawa administracyjnego regulujące ochronę danych osobowych, w tym także normy regulujące posługiwanie się dowodem tożsamości przez obywatela czy regulacje dotyczące lichwy.
Wprowadzenie przepisów prawa konsumenckiego do systemu polskiego to pierwszy krok w kierunku realizacji zasady ochrony konsumenta z art. 76 Konstytucji RP. W przy-padku przepisów unijnych podlegających harmonizacji można mieć wątpliwości co do ich odpowiedniej implementacji. Niektóre z nich podlegają maksymalnej implementacji, inne implementacji minimalnej i tworzą przez to lepszą ochronę w niektórych państwach członkowskich niż w Polsce. Harmonizacja minimalna umożliwia bowiem zastosowanie wyższego poziomu ochrony przez państwo członkowskie niż ten przewidziany w regulacji unijnej. Zastosowanie wyższego poziomu ochrony może wynikać np. z tradycji prawnych w zakresie budowania takiej ochrony w danym państwie członkowskim.
Ochrona konsumenta w art. 76 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski w świetle wybranego orzecznictwa
Autonomia pojęć konstytucyjnych a regulacja z artykułu 76 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski
Dokonując wykładni art. 76 Konstytucji RP należy mieć na uwadze autonomiczną wy-kładnię pojęć konstytucyjnych, na co wskazał Trybunał Konstytucyjny (TK) w orzeczeniu z dnia 23 września 2003 r. [sygn. akt K 20/02]. Trybunał Konstytucyjny orzekł w nim, iż „pojęcia konstytucyjne mają charakter autonomiczny i nie stanowią mechanicznej trans-pozycji konstrukcji normatywnych istniejących na gruncie ustawodawstwa zwykłego”. W związku z tym na gruncie art. 76 Konstytucji RP Trybunał wyraził pogląd, iż terminu „konsument” nie należy utożsamiać z jego znaczeniem z art. 221 k.c., ale należy rozumieć go szerzej. Odnosi się on zatem także do osób niewymienionych wprost w art. 76, które są narażone na podobne zagrożenia z racji pozostawania słabszą stroną stosunków umow-nych. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału termin ten odnosi się także do pracowników w ramach stosunku pracy [wyrok TK z 13 września 2005 r., sygn. akt K 38/04, OTK-A 2005, Nr 8, poz. 92]. Warto przy tym dostrzec, że konsument w myśl art. 76 podlega ochronie niezależnie od swojej narodowości [wyrok TK z 13 września 2005 r, sygn. akt K 38/04].
Kolejnym przykładem może być orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego definiujące w sposób szeroki pojęcie władzy publicznej, które obejmuje nie tylko organy państwo-we, lecz także organy samorządopaństwo-we, a nawet – jak wskazują M. Jagielska i M. Jagielski 1999, s. 412] –organizacje społeczne i podmioty prywatne, jeżeli tylko wykonują one jakąś część władztwa publicznego. Niemniej jednak art. 76 Konstytucji RP nie nakłada wprost obowiązków na podmioty niepubliczne. Obowiązki te powinno uregulować ustawodawstwo zwykłe. Trybunał wskazał jednak, że władze publiczne nie mogą prze-nosić ciężaru realizacji swoich obowiązków w całości na osoby prywatne [wyrok TK z 10 października 2000 r., syg. akt P 8/99 – zakres obowiązków ciążących na właścicielach lokali]. Zgodnie z art. 76 Konstytucji RP celem ma być ochrona wszystkich słabszych uczestników rynku rozumiana jako budowanie rozwiązań prawnych, które regulują re-alne wypełnienie zasady równorzędności stron stosunków cywilnoprawnych [wyrok TK z 15 marca 2011 r., sygn. akt P 7/09, cz. III, pkt 2.5], a nie faworyzowanie konsumentów [wyrok TK z 11 lipca 2011 r., sygn. akt P 1/10]. Pozostając jeszcze przy autonomicznych pojęciach z art. 76 Konstytucji RP, na omówienie zasługują nieuczciwe praktyki rynkowe. W chwili uchwalenia Konstytucji RP w 1997 roku termin ten nie miał legalnej definicji, jednak w doktrynie był utożsamiany z monopolizo waniem rynku, oszukańczą lub wpro-wadzającą w błąd reklamą, nienależytym lub wprowadzającym w błąd wykonywaniem zobowiązania czy ukrywaniem przed nabywcami wad towarów i usług. Obecnie termin
77 Zasada ochrony konsumenta z art. 76 polskiej Konstytucji na tle prawa Unii Europejskiej
ten ma definicję legalną określoną w Ustawie z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdzia-łaniu nieuczciwym praktykom rynkowym [t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2070]. Nie oznacza to naturalnie, że został pozbawiony autonomicznej konstytucyjnej wykładni jak to ma miejsce w przypadku wskazanego wyżej art. 221 k.c.
Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w kierunku pełnej wykładni art. 76 Konstytucji Jak zostało to już wcześniej wskazane, w myśl art. 76 Konstytucji RP, zakres ochrony kon-sumenta określa ustawa, natomiast przepis ten wyznacza tylko podmiotowe i przedmio-towe ramy ochrony, nie precyzuje jednak żadnych zaleceń co do jej form i metod. Zakres i ramy ochrony z art. 76 Konstytucji RP określa przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, które konkretyzuje treści obowiązków władz publicznych wynikające z tego przepisu i daje pewne wskazówki w kwestiach bardziej szczegółowych [Jagielska, Jagielski 2010, ss. 71–80]. Trybunał odniósł się do tych przepisów w orzecznictwie zwra-cając m.in. uwagę, że „ustawy kreujące ochronę konsumenta są także przedmiotem oceny z punktu widzenia użycia przez ustawodawcę adekwatnego (proporcjonalnego) środka, prowadzącego do zamierzonego ochronnego celu” [wyrok TK z 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03, pkt 17 i 18]. Trybunał Konstytucyjny wywiódł z art. 76 Konstytucji RP jedno z czterech podstawowych praw przynależnych najsłabszemu uczestnikowi rynku – prawo ochrony przez informację, mające swoje źródło w ustawodawstwie unijnym. Na przedsię-biorcę został nałożony obowiązek dostarczania informacji niezbędnej i użytecznej, umoż-liwiającej konsumentowi świadome uczestnictwo w obrocie i dokonywanie swobodnych wyborów rynkowych [wyrok TK z 13 września 2005 r, sygn. akt K 38/04 , cz. III, pkt I.13]. Pra-wo do informacji odnosi się także do posługiwania się zrozumiałym językiem. W przypadku usług szeroki obowiązek informacyjny został nałożony na banki wobec konsumenta jako nieprofesjonalnego uczestnika obrotu na rynku bardzo skomplikowanych usług [wyrok TK z 26 stycznia 2005 r., P 10/04, pkt III.D.3]. Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 2000 roku w sposób szeroki zdefiniował pojęcie nieuczciwych praktyk rynkowych i odniósł je także do wygórowanych opłat za korzystanie z mieszkania [wyrok TK z 12 stycznia 2000 r., P 11/98]. Wśród bogatego orzecznictwa Trybunału na wymienienie zasługuje orzeczenie [wyrok TK z 13 września 2005 r, sygn. akt K 38/04, cz. III, pkt IV.10], w którym TK uznał, że z art. 76 Konstytucji w uzasadnionych przypadkach nie tylko można, ale nawet trzeba wywodzić uprawnienie ustawodawcy do ingerencji w swobodę kształtowania stosunków cywilno-prawnych w relacjach z konsumentami. Zgodnie z orzecznictwem art. 76 Konstytucji RP z 1997 roku daje podstawy do wprowadzania ograniczeń na prawa i wolności konstytu-cyjne, w szczególności wolność działalności gospodarczej i daje podstawy dla ingerencji w stosunki cywilnoprawne [wyrok TK z 10 października 2000 r., syg. akt P 8/99; wyrok TK z 17 maja 2006 r., syg. akt K 33/05, cz. III, pkt 3].
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 26 września 2000 r. [P 11/99] uznał ochronę kon-sumentów z art. 76 za „ogólniejszą wartość konstytucyjną”, która wyznacza sposób sta-nowienia i stosowania wszystkich przepisów prawa.
Metody i zakres budowania tej ochrony podlega jednak dynamicznym zmianom, które wynikają z dostosowania prawa konsumenckiego z jednej strony do wymagań stawianych na rynku, a z drugiej do jego implementacji, która coraz częściej przyjmuje metodę implementacji maksymalnej, w szczególności w zakresie wskazanego już pra-wa do informacji. Przykładem jest dyrektypra-wa o kredycie konsumenckim [Dyrektypra-wa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG] wpro-wadzająca pełna harmonizację, której odpowiada w polskim systemie Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim [t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 993, 1075, z 2019 r., poz. 730]. Z kolei przykładem implementacji nie odpowiadającej w pełni celom Dy-rektywy 2008/48/WE może być problem interpretacji przepisu powstały na gruncie prawa polskiego w stosunku do art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim. Pomimo zastosowania pełnej harmonizacji przepisów dyrektywy o kredycie konsumenckim istnieje szereg problemów i wątpliwości interpretacyjnych dotyczących praktycznego stosowania tego przepisu [Rutkowska-Tomaszewska 2016, s. 163]. Warto odnotować, że tak poważnych wątpliwości interpretacyjnych nie ma w innych państwach człon-kowskich, co może budzić zastrzeżenia co do odpowiedniego transponowania dyrek-tywy do prawa polskiego.
Sądowa kontrola ochrony konsumenta z art. 76
Art. 76 Konstytucji RP nie jest pozbawiony normatywnej treści czy bezpośredniej stoso-walności [Łętowska 2009, s. 125]. Z kolei jego generalny charakter uniemożliwia konsu-mentom sądową ochronę w oparciu o niewykonanie przez władze publiczne tego właś-nie przepisu Konstytucji. Norma z tego artykułu może zostać natomiast wykorzystana w ramach konkretnego sporu sądowego służąc jako kryterium interpretacji zwrotów i pojęć niedookreślonych [Łętowska 1999a, ss. 54–55]. Ponadto z art. 76 zdaniem E. Łę-towskiej nie można skonstruować skargi konstytucyjnej [Łętowska 2009, s. 125]. Potwier-dza to także orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego [wyrok TK z 12 stycznia 2000 r., P 11/98; wyrok TK z 13 września 2011 r., sygn. akt K 8/09]. Tym samym, jak zostało to wyżej wskazane, problem naruszeń praw konsumenta ustawa zasadnicza przenosi na poziom ustawy zwykłej czemu z kolei dał wyraz Sąd Najwyższy [wyrok z 3 grudnia 2008 r., sygn. akt V CSK 293/08] wskazując, że „art. 76 Konstytucji nakłada na władze publiczne obo-wiązek ochrony konsumentów przed działaniem zagrażającym zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Zakres tej ochrony
79 Zasada ochrony konsumenta z art. 76 polskiej Konstytucji na tle prawa Unii Europejskiej
określa jednak ustawa (...). Naruszenie więc zakresu tej ochrony określonej w tej ustawie jest naruszeniem tego aktu prawnego, a nie Konstytucji”.
Należy jednak podkreślić, że w doktrynie nie ma zgodności co do możliwości skon-struowania skargi konstytucyjnej na podstawie art. 76. Zdaniem niektórych przedstawi-cieli nauki art. 76 Konstytucji RP będący normą programową może być podstawą skargi konstytucyjnej. Na takie rozwiązanie wskazuje J. Trzciński [Trzciński 2003], a jego pogląd podziela J. Węgrzyn [2013, s. 102], który wymienia konkretne przypadki, dające podsta-wę do jej skonstruowania i odnosi się do nieodpowiedniej realizacji normy ustawowej. Dopuszczalność skonstruowania skargi konstytucyjnej w oparciu o art. 76 Konstytucji RP dostrzega także P. Mikłaszewicz, który proponuje badanie jej dopuszczalności przesu-nąć do etapu kontroli merytorycznej [Mikłaszewicz 2008, s. 115 i 116].
Wzmocnienie sądowej kontroli w zakresie art. 76 Konstytucji RP jest niezbędne dla pełniejszej realizacji ochrony konsumenta. Brak takiej możliwości znacznie ogranicza budowanie ochrony konsumenta na wysokim poziomie, do którego zobowiązują pań-stwa członkowskie regulacje UE.
Warto odnotować, że w przypadku braku odpowiednich ustaw nie ma możliwości dochodzenia praw przez konsumentów zgodnie z art. 81 Konstytucji RP. Taka sytua-cja dotyczyła m.in. konsumentów, którzy padli ofiarą oszustów wykorzystujących ich dane osobowe i posługiwali się nimi przy zawieraniu umów z wykorzystaniem tzw. „kolekcjonerskiego dowodu osobistego”. Do czasu wydania Ustawy z dnia 22 listo-pada 2018 r. o dokumentach publicznych [Dz. U. z 2019 r., poz. 53] i wprowadzenia na podstawie art. 68 zmian w Ustawie z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych [Dz. U. z 2017 r., poz. 1464] przyjmowano, że nie było podstaw prawnych do ubiega-nia się o wymianę dowodu osobistego z powodu nieuprawnionego wykorzystaubiega-nia danych osobowych posiadacza dowodu osobistego, w tym serii i numeru dowodu osobistego, czyli tzw. kradzieży tożsamości. Przypadki nieuprawnionego posłużenia się danymi posiadacza dowodu osobistego stwierdzane były najczęściej post factum w kontaktach z bankami. Nieuprawnione posługiwanie się dowodem kolekcjonerskim powinno skutkować możliwością wnioskowania o wymianę użytego dowodu osobi-stego w trybie natychmiastowym. W świetle nowych regulacji będzie się to wiązało z unieważnieniem tego dokumentu, a w konsekwencji uniemożliwi dalsze posługiwa-nie się zawartymi w nim danymi [druk sejmowy 2153, uzasadposługiwa-nieposługiwa-nie s. 21]. W tym kon-kretnym przypadku regulacja na poziomie ustawowym była częścią systemu, jednak nie regulowała zasad postępowania w przypadku nieuprawnionego wykorzystania danych osobowych. Trybunał ponadto zaznaczył, że regulacje z art. 76 odnosić także należy do realizacji zasady sprawiedliwości społecznej [wyrok TK z 20 kwietnia 2005 r., sygn. akt K 42/02, OTK ZU 2005, seria A, Nr 4, poz. 38]. To właśnie orzeczenie powinno
stanowić podstawę dla ochrony konsumenta w praktyce w sytuacjach, kiedy ustawo-dawca polski nie wywiązał się ze swojego obowiązku wobec konsumenta.
Podsumowanie
Udzielając odpowiedzi na postawione na wstępie pytanie czy zasada ochrony konsu-menta wpisana do Konstytucji RP gwarantuje wysoki poziomu ochrony jego praw, do którego przepisy Unii Europejskiej obligują wszystkie państwa członkowskie. W ramach konkluzji należy podkreślić, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi na tak postawione pytanie. Wśród licznych poglądów doktryny można wskazać bowiem także takie, które kwestionują potrzebę uregulowania ochrony konsumenta w art. 76 Konstytucji i pod-kreślają, że przepis ten nie odgrywa znaczącej roli. W tym ujęciu przyjęta w nim regu-lacja ma jedynie charakter pozorny [Jagielska, Jagielski 1999, s. 421]. Wnioski płynące z dotychczasowych wywodów oparte na interpretacji przepisów i orzecznictwie nie po-zwalają jednak zgodzić się z takim stanowiskiem. Pomimo iż wypełnienie unijnych obo-wiązków dalekie jest od doskonałości, to jednak podejmowane działania ustawodawcze i orzecznicze wzmacniają ochronę konsumenta i jego pozycje na rynku. Przyjęte w art. 76 Konstytucji RP regulacje realizują w stopniu podstawowym obowiązek ochrony praw konsumenta w odniesieniu do regulacji ustawowych. Jednak problemem jest przede wszystkim praktyka, która nie powinna tylko odnosić się do szczegółowych regulacji konsumenckich, ale w szeroki sposób wykorzystywać obowiązujące regulacje prawne zarówno z zakresu prawa prywatnego, jak i prawa publicznego, by realizować bardziej prokonsumencki model ochrony.
Bibliografia
Derlatka M., Galicki L. (2016), Komentarz do art. 76 Konstytucji [w:] L. Garlicki, M. Zubik (red.),
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, tom II, wyd. II, Wyd. Sejmowe, Wolters Kluwer Lex, Warszawa.
Jagielska M., Jagielski M. (2010), “Constitutionalisation” of consumer rights in European and
Po-lish law, „Sil. J. Leg. Stud.”, vol. 2, ss. 71–80.
Jagielska M., Jagielski M. (1999), Możliwości interpretacyjne art. 76 Konstytucji RP w świetle
eu-ropejskiego prawa ochrony konsumenta [w:] C. Mik (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. a członkostwo Polski w Unii Europejskiej, Tow. Nauk. Organizacji i Kierownictwa, Toruń.
81 Zasada ochrony konsumenta z art. 76 polskiej Konstytucji na tle prawa Unii Europejskiej
Jagielska M. (2012), Komentarz do art. 169 [w:] K. Kowalik-Bańczyk, M. Szwarc-Kuczer, A. Wróbel
(red. nauk.), Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, tom II, Lex, Warszawa.
Łętowska E. (2009), Rec.: P. Mikłaszewicz, Obowiązki informacyjne w umowach z udziałem
konsu-mentów na tle prawa Unii Europejskiej, Warszawa, „Państwo i Prawo”, nr 5, ss. 123–126.
Łętowska E. (1999a), Prawo umów konsumenckich, C.H. Beck, Warszawa. Łętowska E. (2002), Prawo umów konsumenckich, C.H. Beck, Warszawa.
Łętowska E. (1999b), Konstytucyjne i wspólnotowe uwarunkowania rozwoju prawa
konsumen-ckiego [w:] C. Mik (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. a członkostwo Polski w Unii Europejskiej, TNOiK, Toruń.
Miąsik D. (2013), Komentarz do Artykułu 38 [w:] A. Wróbel (red.) Karta praw podstawowych UE,
wyd. 1, Legalis. C.H. Beck, Warszawa.
Mikłaszewicz P. (2016), kom. Art. 76, Konstytucja RP [w:] M. Safjan, L. Bosek (red.), Opinia
Europej-skiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wzmocnienia spójności UE i koordynacji po-lityki UE w dziedzinie społecznej dzięki nowej horyzontalnej klauzuli społecznej w art. 9 TFUE (opinia z inicjatywy własnej) (2012/C 24/06), C.H. Beck, Warszawa.
Mikłaszewicz P. (2008), Obowiązki informacyjne w umowach z udziałem konsumentów na tle
pra-wa Unii Europejskiej, Warszapra-wa, Wolters Kluwer
Rutkowska-Tomaszewska E. (2016), Redukcja kosztów kredytu konsumenckiego
a przedtermino-wa jego spłata w świetle art. 49 Ustawy o kredycie konsumenckim, „Studia Prawno-Ekonomiczne”, nr 100, ss. 163–177.
Trzciński J. (2003), Uwaga 6 do art. 79 [w:] L. Garlicki (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.
Komentarz, t. III, C.H. Beck, Warszawa.
Węgrzyn J. (2013), Prawo konsumenta do informacji w Konstytucji RP i w prawie unijnym, Wyd.
Węgrzyn J. (2014), Ochrona praw konsumentów i innych osób przed nieuczciwymi praktykami
rynkowymi [w:] M. Jabłoński (red.), Realizacja i ochrona konstytucyjnych wolności i praw jednostki w polskim porządku prawnym, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław.
Wróbel A. (2008), Konsekwencje przystąpienia UE do EKPCz dla umocnienia ochrony
jednost-ki w UE i dla umocnienia europejsjednost-kiego systemu ochrony praw człowieka – wprowadzenie [w:] J. Barcz (red.), Ochrona praw podstawowych w Unii Europejskiej, C.H. Beck, Warszawa.
Żabczyński A. (1996), Prawa konsumentów, [w:] G. Rokicka (red.), Model prawnej ochrony
kon-sumenta. Harmonizacja polskiego prawa konsumenckiego z regułami Unii Europejskiej, UOKiK, Warszawa.
Akty prawne
Wersja skonsolidowana Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej OJ C 326, 26.10.2012. Consolidated version of the Treaty on European Union (97/C 340/02).
Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wzmocnienia spójności UE i koordynacji polityki UE w dziedzinie społecznej dzięki nowej horyzontalnej klauzuli spo-łecznej w art. 9 TFUE (opinia z inicjatywy własnej) (2012/C 24/06) pkt 3.2.
Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie zapewnienia ważnych towarów importowych dla UE poprzez aktualną politykę handlową UE i inne powiązane polityki (2014/C 67/08).
Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej stro-ny, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strostro-ny, sporządzony w Brukseli dnia 16 grudnia 1991 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38).
Rezolucja Rady z 14 kwietnia 1975 r. w sprawie wstępnego programu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej dotyczącego polityki ochrony i informowania konsumentów (Council Resolution on a Preliminary Programme of the European Economic Community for a Consumer Protection an Information Policy, OJ C 92).
83 Zasada ochrony konsumenta z art. 76 polskiej Konstytucji na tle prawa Unii Europejskiej
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadze-nie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lip-ca 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483).
Ustawa z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2019 r., poz. 369). Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2070).
Ustawa z 30 maja 2014 r. o ochronie praw konsumenta (Dz. U. z 2014 r., poz. 827 ze zm.). Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz. U. z 2011 r. Nr 230, poz. 1370).
Ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postepowaniu grupowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44).
Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 993, 1075, z 2019 r. poz. 730).
Ustawy z dnia 22 listopada 2018 r. o dokumentach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 53). Ustawie z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1464). Druk sejmowy 2153 z 2018 roku.
Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 23 września 2003 r., sygn. akt K 20/02. Wyrok Sądu Najwyższego z 3 grudnia 2008 r., sygn. akt V CSK 293/08, LEX nr 484687. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2000 r. sygn. akt P 8/99. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15 marca 2011 r., sygn. akt. P 7/09, cz. III, pkt 2.5],
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 r., sygn. akt P 1/10. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2005 r., sygn. akt K 38/04. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 26 stycznia 2005 r., sygn. akt P 10/04, pkt III.D.3. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 2000 r., sygn. akt P 11/98.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 17 maja 2006 r., sygn. akt K 33/05. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 26 września 2000 r., sygn. akt P. 11/99. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 kwietnia 2005 r. sygn. akt K 42/02. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2011 r., sygn. akt K 8/09.
Sławomir Pawłowski |
womir@amu.edu.plKatedra Prawa Administracyjnego i Nauki o administracji, WPiA UAM w Poznaniu ORCID ID: 0000-0002-2060-6638