Pogrzeb żydowski - Bolesław Kowalik - fragment relacji świadka historii [TEKST]

W kondukcie szły płaczki, rodzinie nie wolno było płakać, tylko płaczki były najmowane: kobiety, które szły za tą rodziną i płakały.. Nie było jakichś

Oni mieli takie mary, jakby stół i po dwie rączki; kładli na to zmarłego i przykrywali jakimś płótnem. Jak nie miał kto płakać, to były wynajęte specjalne

Swoich zmarłych też nie chowali w trumnach tylko takie były nosidła i [ciało] było zakręcone w białe płótna i tak leżało na boku.. Oni tam te płaczki najmowali, bo rodzina

Zwróciłem uwagę na płaczące te [kobiety], ale może i był [rabin], nie wiem, nie mogę sobie przypomnieć, z całego pogrzebu to płaczki zapamiętałem. Nie wiem, po ile

Liceum Ogólnokształcącego w Lublinie imienia Stanisława Staszica na ulicy – w alejach Racławickich się mieszczącego i potem studiowałam na Wydziale Prawa i Administracji

Te płaczki płakały, słychać je było już z daleka, nasłuchałem się tego [zawodzenia]. Data i miejsce nagrania

Słowa kluczowe Bychawa, dwudziestolecie międzywojenne, II wojna światowa, pogrzeb żydowski, płaczki, cmentarz żydowski, Niemcy, wypas krów..

Prowadziłem ten swój sklep, po wojnie w sklepie warunki były możliwe, tylko z towarem było ciężko, trudno było dostać.. Brałem towar w