Szczutek. R. 4 , nr 52 (1921)

H ®

m m w

T i r o o D N i K . s ^ T ^ ^ - ^ r o a s i ^ J o - i ^ o i ^ i T ^ s r o s a i N r - ^ r

Cóż to za święta? hej rodacy mili, Lecz go wam „Szczutek“ z korzeniami wydrze*

Ładneście sobie drzewko zapalili, . Ażeby urwać łeb paskudnej hydrze.

. Rys. Z. Kurczyńskiego (Lwów).

GWIAZDKA „SZCZUTKA”.

NUMER GWIAZDKOWY

Konto P. K. 0. 149.247. — Należytość pocztową opłacono ryczałtem. — Abonament kwartalny 800 Mk. —

Nr. 52. Rok IV. LWÓW-WARSZAWA-KRAKÓW POZNAŃ-WILNO — 22. GRUDNIA 1921. Cena nr.

60

Rys Z Kurczyńskiego.

W\

' ■" ’ A •> <

;-i! : ' v : . ' : 0

■ ■■ V: "

s

£ 0 %

W Dzień Bożego Narodzenia. (K oię d y - m e kdądy)

/. r

lł^ dzień Bożego Narodzenia W Sejmie ważne posiedzenia, Dniem i nocą z kwaśną miną Radzą posły nad daniną

N ad daniną.

R ataj zaczyna dyszkantem Dąbski mu dobiera altem, Perl tenorem krzyknie czasem A Trąmpczyński gruchnie basem

Gruchnie basem.

Pan Michalski nieboraczek Wciąż tłumaczy się ja k żaczek:

Jeśli chcesz być z marką w zgodzie . To daninę płać narodzie

Płać narodzie.

Wszyscy trochę się wstydzili Więc daninę uchwalili,' Ale każdy klnie ukradkiem:

Bierz cię djabli z tym podatkiem Z tym podatkiem.

A pan Witos z swoim synem Tak świergocze za kominem:

Cierp cierp Polsko, boś nie chciała, Byś-u steru chłopa miała

Chłopa miała.

II.

Przybieżeli do Warszawy — paskarze Każdy niesie młodej Polsce — coś w darze Skoro się tak bogaci,

Niechaj za towar płaci Bo bussines —* tak każe.

Francuz niesie swe perfumy — jedzuabie, Które miłe są dziewczynie — i babie

Vive la Pologne / ja krzyczę — ale mat eczki liczę Gdzie się da — tam grabię.

Anglik niesie swoje sukna — materje,

Bowiem naszą zna w tym względzie — mizerję, A Polak funty płaci — i chodzi wciąż bez... spodni Z zimna drży — i ser je.

Powracajcie do Ojczyzny — z darami Jużeście się dość napchali markami Po długich mąk stuleciu,

Wreszcie na własnem śmieciu Chcemy ju ż — być sami.

III.

Mizerna cicha Chateczka licha

Dziury wyłażą z opłotek, Ale zu komorze

Piętrzy się zboże:

Tu mieszka polski nasz kmiotek.

Wciąż w Sejmie wola, Ze wieś jest goła,

Źe trudno płacić bez miary, Lecz w zakamarki

Pochozuał marki,

A w skrzyniach dusi dolary.

H ej! płaćcie hniotki Bo macie środki,

Nikt waszej biedzie nie wierzy.

Otwórzcie skrzynie Dajcie daninie,

Co je j się słusznie należy.

H enryk Zbierzchow ski.

W. RAORT.

Pokój ludziom dobrej woli...

Pokój na ziemi...

Gorzką i palącą ironją stały się słowa ewangeliczne św. Łukasza.

Wygnaliśmy Pokój z domu naszego i serc naszych, otwarłszy na ścieżaj drzwi, przez które wślizgnęły się Nie­

pokój bladolicy, Niedola szpetna, Tro­

ska siwowłosa i Strach o wyłupia­

stych oczach...

Zasiedli ci goście u progów do­

mostw naszych, przy stole i u wez­

głowia posłań, gdzie od lat się roz­

gościli i królują wszechwładnie.

Troska siwowłosa idzie za nami krok w krok przez życie, jak cień nieodstępny, Niedola nastawia garnki do obiadu, Niepokój ścieli nam łóżka, a Strach o wyłupiastych oczach siada u łóżek i do snu kołysze...

O, czemuż otworzyliśmy niebacznie drzwi domu naszego?...

Czemu wygnaliśmy z serc i domów naszych cichy anielski Pokój ?...

Straszliwi goście nie dadzą się tak prędko z pośród nas wypłoszyć! O, nie!... Targać będą niespokojnem ser­

cem ludzkiem, jak wichura targa sa­

motną limbą, wśród śmiertelnie pu­

stej kotliny — płoszyć będą sen z po­

wiek naszych — dusze koszlawić będą i rzucać na fale sprzecznych prądów, gdzie wir straszliwy czyha na nie i pochłania...

Nie dadzą się ci goście odpędzić!...

Wygnaliśmy pokój z serc i do­

mostw naszych, drzwi otworzywszy na ścieżaj...

...A kiedy spodlona ludzkość za czasów cezarów rzymskich pławiła się w potokach krwi, a hekatomby ciał ludzkich miały odstraszyć Ducha i Miłość, idące od wschodu — apo­

stoł Piotr cofnął się przed bramami wiecznego miasta, przelękniony ogro­

mem zepsucia i morzem złości oraz nienawiści ludzkiej, jakie zalało miasto cezarów...

Miał tam iść Piotr z woli Mistrza, z słowem miłości i przebaczenia, z sło­

wem zapowiedzi nowego jutra dla słabych i małych tego świata i prze­

ląkł się, że nie starczy ofiary i męki jednego istnienia, aby okupić miliony zatwardziałych i ślepych grzeszników

— i cofnął się.

1 trzeba było, aby na drodze apij- skiej ukazał się sam Zbawiciel, zalę­

knionemu niepomiernie ogromem zbro­

dni ludzkich apostołowi, aby mu przy­

pomnieć cel i posłannictwo, do jakich go powołał i przeznaczył.

— Quo vadis Domine?...

Chrystus zstąpił na ziemię. Z nad sennych błamów światłości i jaspiso­

wej dali zstąpił Zbawiciel ku bramom wiecznego miasta, czającego się w li- ljowo-złotym zmroku, jak zwierz apo­

kaliptyczny, który opiwszy się żądzy ludzkiej do syta, po orgji drzemie przez chwilę...

Szedł, aby poraź drugi dać się u- krzyżować za winy tych, którzy Go ukrzyżowali!...

Błogosławił miastu i światu, które klątwy i gromu wartały...

Urbi et orbi...

Dzień Bożego Narodzenia.

Chrystus zstąpił na ziemię. Z nad sennych btamów światłości, z jaspi­

sowej dali, w przedziwnie rozbłęki- tniony zmierzch, idzie Zbawiciel świa­

ta z słowem miłości wielkiej na us­

tach i sercem łaski pełnem.

Ludzkość znowu potrzebuje O dku­

piciela !...

Przebrała się miara krzywdy i bru­

talnej siły mocniejszych nad słabszy­

mi; przebrała się miara przemocy, egoizmu, podłoty, ślepoty i nienawi­

ści ludzkiej!...

Życie ludzkie przestało być syno- nimem najdoskonalszej harmonji du' cha, a duch treścią wewnętrznego piękna.

Człowiek stał się istotą, od której wymaga się silnych muskułów i gib­

kiego ciała drapieżcy, wytresowanego do walki i mordu, ną arenie gladia- torskiej możnych tego'świata.

Skarlały mózgi i dusze ludzkie; za­

milkły litość i przebaczenie; odeszły dobroć i współczucie.

Skonał Człowiek.

A w miejsce jego: wyolbrzymiały mięśnie i żołądki; trjumfują utylita- ryzm i nienawiść; — przywędrowały egoizm i złość...

Odżył pra-zwierz człowieczy.

Po zaśnieżonych równinach naszej ziemi hula wiatr północny i zawodzi jękliwie na rumów skach sadyb ludz­

kich — pola chlebne rodzą jeszcze chwasty i gorczycę... — na gruzach miast zburzonych przez wojnę, wyją psy wygłodniałe, a zaraza tuli się w lepiankach... hen! na kresach...

W ślepym obłędzie nienawiści wy­

dziera brat-człowiek — swemu bratu-

*1

człowiekowi nędzny ochłap strawy, silniejsi depczą po ciałach słabszych i chorych, kupczą na gwarnych tar­

gowiskach ludzkich honoretn, sercem i sumieniem, tańczą zawrotny taniec około złotego cielca i padają w proch przed Mamonem...

Z nędznych izdebek dochodzi płacz głodnych dzieci — nikt tego nie słu­

cha!... Człowiek, porając się w cięż­

kiej walce z życiem, pada omdlały — nikt go nie podnosi...

Dookoła zmęczonych i chorych włó­

czą się szakale i kruki — nikt je nie odpędza!...

Usta ludzkie zapomniały szeptów modlitewnych, rumieniec wstydu nie pojawia się już na cynicznych twa­

rzach i miedzianych czołach, a serca zamarły na ból i niedolę człowieczą...

Dzień Bożego Narodzenia.

Jak ongiś apostoł Piotr w drodze do spodlonego Rzymu — tak teraz Zbawiciel świata stanął w pół drogi...

Przeląkł się ogromu namiętności i nienawiści ludzkiej.

Struchlał na widok bezmiaru ego­

izmu człowieczego.

Zapłakał nad zatratą duszy tych, których umiłował swem sercem go­

łębiem.

Quo vadis Domine?...

Ludzkość znowu potrzebuje O dku­

piciela.

Z nad sennych błamów światłości, z jaspisowej dali, w przedziwnie roz- błękitniony zmierzch, idzie w ten dzień Bożego Narodzenia Zbawiciel świata ku nam z słowem miłości wielkiej na ustach i sercem łaski pełnem...

O djął dłoń od smutnych do załka- nia oczu i wzniósł ją, błogosławiąc miastu i światu...

Pokój ludziom dobrej woli...

m W in cen ty!

Przed paru miesiącami, podczas zgromadzenia urzędników państwo­

wych, omawiano sprawy „aktualne"

(wyposażenie w mareczki). Przemawia właśnie delegat urzędników prywat­

nych* taki „od przesyłek dolarowych".

Incognito zjawia się na sali jeden z wybitnych członków P. S. L. Pa- tet> czny mówca, poznając natychmiast jednego ze swoich klijentów, zwraca się do niego z powitaniem:

— „Witaj nam szanowny suwere- nie...“

— (Przerywa mu). „Toś pan już powinien wiedzieć, że jo nie żaden Seweryn ino Wincenty. Kicz.

Boże Narodzenie w Anglj\

(Telefonem bez drutu).

Cała wielka rodzina pojednanego panimperjum anglosaskiego zebrafa się w uroczystej sali, by święcić dzień Narodzin Dzieciątka. Skończyły się tru­

dy waszyngtońskie. Jego Królewska Mość oderwał się raz od albumu ma­

rek pocztowych, Jego Królewiowska Wysokość książę Walji pytał się z niepewnością: „Więc dziś nie muszę wizytować na pancerniku żadnego Trengganu ani Aitutaki?" — John Buli nalewał kieliszek „john-bulla“

Uncle Samowi, Lloyd George ze wzru­

szenia familjarnego polecił, żeby w Ir- landji nie strzelano na wiwat do sinn- feinerów.

Prezydent Harding wydobył z kie­

szeni Ewangelję i ocierając łzy, west­

chnął — „Wpaść na pomysł takiej świętej księgi, to też bussiness!"

Cisza błoga zaległa dom anglosaski, zza okien dolatywały jeszcze okrzyki rozradowane:

— Merry Xmas, merry Xmas!

Żeby nastroju nie mącić i żeby ciszy nie skłóciły echa z Indji, na ty­

dzień naprzód wydano żołnierzom na wybrzeżu malabarskiem po dwa gur­

ty dum-dumek do karabinów i ku­

lomiotów.

Na dworze zaczął prószyć Tśnieg, a staroangielski kominek jął buchać ogniem i trzaskać tak rodzinnie, że humory rosły jak kurs funtu sterlinga w porówna iiu z marką niemiecką.

Lloyd George pyta się swego se­

kretarka:

-— Co porabia pański współwy- znawa Stinnes?

— Przepraszam, Excelencjo, ja je­

stem synem kościoła,..

— On też już, — przerywa jowialna ekxcelencja.

Nagle wszyscy milkną: oto chwila najuroczystsza w roku angielskim.

Wnoszą plumpudding.

Smaczną mieszaninę czysto anglo­

saską. Poszatkowane mięso irland/kie z egipskim ryżem, podlane hinduską krwią, szpikowane główkami filipiń- skiemi, wonnemi gwoździkami, które ciosa s'ę na głowie Polsce, Grecji, Portugalji itd. Brakło tylko madery, tę tego roku wypił Karol do szczętu.

Lord Curzon powiada roztkliwiony.

— Zapalimy rum, niech się świeci nam jasno! Ale żeby był czerwony...

Ktoś z końca stołu pociesza:

— Czerwonego to dziś na świecie dość i z czerwonym można robić in­

teres — first class.

Był to dostawca najnowszych apa­

ratów do masowych egzekucji dla czeręzwyczajek.

— Pal, bracie, masz zapałki — ta­

nie, kupiłem w Wiedniu, za austrjac- kie korony — żartuje jakiś jowialny Amerykanin.

— Pal, potwierdza Lloyd George — niech się pali Europa, niech się rżną, mordują — inaczej nie będziemy mogli zatrudnić naszych bezrobotnych w fa­

brykach amunicji i dział. My Anglo- sasi jesteśmy za morzami bezpieczni.

Już ktoś miał zaintonować na pia­

ninie nowy hymn:

„Rule Anglosaxonia, rule the wa- ves“.„

(Co po polsku znaczy:

„Panuj Anglosaksonjo, panuj nad bałwanami"...).

Gdy psotnemu Winstonowi Chur- ęh 11 przyszła do głowy — jemioła.

Święta jemioła, która wisiała ze stro­

pu, ciemno zielonem, pasożytniczem listowiem znacząc się wśród świateł sali.

Pod jemiołą postawiono dostojnego gościa, księżniczkę Naguyayama.

— No, Amerykaninie, całuj teraz!

1 wzięto Uncle Sama za bary. Mus tradycji jest święty. W angielskim

„home“ dziewica pod jemiołą jest ty- kalna i biada temu, ktoby nie sko­

rzystał...

Japonka skrzywiła kose oczki, po­

ruszyła małemi chrapkami, a coś zza jej wachlarza zamigotało, jakby krótki miecz samuraja.

Uncle Sam szarpnął się, wrzasnął:

„Goddam!" i wyrwał się, spluwa­

jąc.

Shoking:

Ktoś odważył się być szczerym!

Nastrój cały prysł bezpowrotnie.

pi.

Menu wigilijne ^irzędnika państw.

1. Dwa grzyby w barszczu na pa­

miątkę tych dwóch, trzech, czterech ministerjów, którym podlegam, a nie wiem, któremu właściwie.

2. Rura z barszczu jest niepotrze­

bna. Największą rurą jesteś ty sam, biały niewolniku.

3. Ryba na znak, żebyś milczał, gdy ci zniżą od pierwszego płacę.

4. .Chrzan, żebyś pamiętał, że to wszystko do chrzanu, co robisz.

5. Niebieskie migdałki na deser, je­

dyne, o czem marzyć możesz, bo co innego nawet na marzenie za drogie.

pi.

Na gwiazdką.

Co — komu — ofiarować?

Ministrom:

Michalskiemu — żelazną miotłę.

Skirmuntowi — pancerz ochronny przeciw notom Cziczerina, Karachana i Szumskiego.

Posłom:

X. Teodorowiczowi— [fotografję Da­

szyńskiego.

Daszyńskiemu — fotografję X.jTeo- dorowicza.

Witosowi — ""tuzin krawatów.

Wł. Grabskiemu — łaskawy uśmiech R. Dmowskiego.

Zamorskiemu — jego amerykańską broszurę, oprawną w świńską skórę.

Dąbalowi — dyplom honorowego członka czerezwyczajki moskiewskiej.

Łańcuckiemu — portret Trockiego.

Okoniowi — „Rozmyślania więzien­

ne". AB.

Fachowy oficer.

Rtm. Biurałło-Biuralski, nie mogąc straw ć swego dowódcę, dwudziesto­

letniego pułkownika, układał z cywi­

lem p. Tintenklecks, artykuł do „Rze­

czypospolitej" pt.: „Ściśle wedle wie­

ku!"

Po kilkugodzinnych mękach arty­

kuł był gotowy.

Śmiertelnie znużony (p:erwszy raz po polsku tyle napisało się... bez cy­

wila i tak djabeł niedalby rady) idzie na opłatek tańczący do Y-ów. Szumi muzyka w głowie i artykuł, który ma jutro okazać się w „Rzeczypospo­

litej".

By ochłonąć, pan rotmistrz puszcza się w tan z swą „upatrzoną". Naj­

starsza i najbrzydsza cóia domu. — 31 lat de jure, połowa z tego de no- mine, folwarków nieco mniej.

— Ah, pan rotmistrz wyróżnia mnie dziś... szepce stęskniony a przewiędły podlotek.

— Ściśle wiedle wieku, śc śle we­

dle wieku... odszepnął pan rotmistrz.

I przepadły folwarki. pu 4

Nr. S2 Roi* W

Dodatek „SZCZUTKA”

— O ! w jakim ty świetnym jesteś humorze!

— A bo widzisz, udało mi się namówić teściowę, żeby pojechała do Zakopanego, na saneczkowanie.

— Dbasz widocznie o to, aby twoja teściowa używała sportów.

— Tak, zwłaszcza karkołomnych!

Znakomity dowcip.

(Autentyczne).

— Proszę pana, którego dziennika humorystycznego jesteś pan współ­

pracownikiem?

— „Szczutka*.

— Szkoda! Mam dla pana znako­

mity dowcip świąteczny, ale on na­

daje się wyłącznie do .Bociana", ale nie do „Szczutka". Mar.

Nowe określenie.

Żona do męża:

— Więc nie dasz mi pieniędzy na święta?

— Nie dam, bo nie mam.

— Ty jesteś brutalnym, ty jesteś okrutnikiem, ty jesteś... Landru !

'Jar.

Zuzanna Rabska i Cyprjan Norwid w oświetleniu „Gazety Warsz."

Ku rozwe°eleniu Sz. Czytelników

„Szczutka", podajemy dosłownie jak się zapatruje sprawozdawca literacki

„Gazety Warszawskiej" (Nr. 336 z d.

8. grudnia 1921) na p. Zuzannę Rab­

ską i Cyprjana Norwida:

.Książki pisane przez p. Rabską, posiadają zasłużoną dobrą sławę. Wy­

różniają się wytwornością pióra, pię­

knem ujęciem tematu i inwencją po­

etycką.

Słabość lNórwiuu stanowi pewna dwoistość jest twórczości. Autor, 0 niewątpliwie wysokiej wyobraźni 1 zmyśle do sztuki, borykał się często z materjałem, w którym tworzył, świa­

domie, ale też i lekkomyślnie zaciem­

niał swój język i to, co miało być poezją, zmieniał niekiedy w traktat

rilozożiczny. Mar.

Woda.

— Marysiu, przynieś mi szklankę wody.

— I mnie także.

— Bójcie się Boga dzieci, czyż nie wiecie, że magistrat stołecznego mia­

sta Warszawy podwyższył opłatę za

• wodę o tysiąc pięćset procent ? I —■

wypijcie jedną szklankę do spółki 1 AB.

Spadki.

— Aj 1 Moryc 1 jakie zmartwienie ciocia Reginka potrzebowała ze scho­

dów spaść!

— Nie zawróć ty mi w głowie! ja mam gorsze zmartwienie, że dolary

spadły! Boguś.

Nowobogaccy o Wyspiańskim.

— Stara, może kupić lożę do teatru?

pójdziemy ze Zosią na Noc listopadową.

— Ady jakże można młodą panien­

kę prowadzić na takie sztuki!

— Myślisz, że to nieprzyzwoite?

— Rozumie się! jak już na afiszu piszą: Noc, to wiadomo, że to musi być jakiś tłusty kawałek! AB.

Nieposzlakowana prawica.

— Słyszałem, że Hipcio nie gardzi na swem urzędowaniu podejrzanymi dochodzikami, kiedy mu jednak deli­

katnie o tem napomknąłem, wycią­

gnął ku mnie rękę i rzekł:

— Zaręczam ci, że możesz bez wszelkich skrupułów uścisnąć tę, oto moją prawicę, jest ona czysta i nie­

poszlakowana!

— I powiedział szczerą prawdę!

bo on zawsze łapówki bierze — lewą

ręką. Boguś.

Fenomen.

— Wyobraź sobie, ie w naszym jeziorze złapano ogromnego szczupaka, który miał karpia w żołądku.

— Pfi, ja znam ciekawy wypadek!

okonia, który ma kiełbia w głowie!

AB .

^ Zawiadom '! Ic h !

Właściciel kantoru wymiany p. Sil- bersak potrzebował się wychrzcić. — W drodze z kościoła do kantoru ła­

mał sobie głowę nad tem, w jakiby sposób najstosowniej zawiadomić o zmianie wyznania swój personal

Zdecydował się wreszcie i już na progu swego kantoru woła:

— Słuchajcie żydzi! Żebyście wie­

dzieli, że od dnia dzisiejszego ja je­

stem... urodzonym antysemitą! Mar.

Ogłoszenia na czasie.

Chemiczka, na drugim trymestrze z kuchnią, poszukuje dla współpracy kolegi z urządzeniem gazowym.

Kicz.

L ist p rce d św ig te tn iy.

Warszawa, 17. grudnia 1921.

Kochana Żonusiu!

List Twój, który przed chwilą otrzy­

małem, tak mnie zdenerwował, że całą noc nie mogłem zmrużyć oka!

W pierwszej chwili po przeczytaniu go pomyślałem sobie: „Na tak cięż­

kie zarzuty nie ma co odpowiadać pisemnie. Za kilka dni wyjeżdżasz do domu na święta, to osobiście udo­

wodnisz swą niewinność i wykażesz podłość i przewrotność swych wro­

gów".

Miłość moja do Ciebie jest jednak tak wielka i bezgraniczna, że nie mo­

głem pozwolić, abyś się — choćby tylko przez kilka dni — niepotrzebnie dręczyła. Dlatego piszę ten list.

Jakżeż to, Żonuś? I Ty wierzysz, że mógłbym popełnić wszystkie te zarzucane mi podłości? Ze mógłbym Cię zdradzać w tak podły, haniebny sposób? Ja — Citbie? Czy mogłaś wątpić choć chwilę, że to wszystko zwyczajne plotki i wymysły ludzi po­

dłych i zazdroszczących mi szczęśli­

wego pożycia z Tobą, karjery urzęd­

niczej i czy ja wiem, czego jeszcze?

Przypomnę Ci, jak się sprawa po­

częła :

Przed niespełna trzema laty zgo-

<i i’em się na me przeniesienie do Warszawy, ponieważ oboje uważali­

śmy to za szczęście. Przeskoczyłem odrazu dwie rangi i zostałem naczel­

nikiem biura, a zdawało się, że lada dzień będę musiał zostać szefem sek­

cji czyli jak to się dziś nazywa „dy­

rektorem departamentu".

Spodziewałem się, że Cię wkrótce wraz z dziećmi będę mógł sprowa­

dzić d i Warszawy i tylko w tej na­

dziei zamieszkałem narazie w umeblo­

wanym pokoiku kawalerskim. Tym­

czasem mijały tygodnie i miesiące i mieszkania ani rusz znaleść nie mo­

głem.

Wierz mi, że martwiłem i martwię się tem nie mniej od Ciebie, ale cóż mogę na to poradzić? Na pociesze­

nie mogę Ci tylko powiedzieć, że # w tem położeniu co ja znajduje się w Warszawie kilkuset urzędników mi­

nisterialnych .

Prowadzę życie ascety i pustelnika.

Z domu do biura i z biura do domu.

Prawdą jest, że mnie kilka razy wi­

dziano na ulicy w towarzystwie pra­

cującej w mem biurze panny Jadwi­

gi 3. — Przyznaję to właśnie dlatego, ponieważ się nie poczuwam do ni­

czego złego.

Moja Kochana! Dawne czasy mi­

nęły, kiedy to szef biura mógł zadzie­

rać nosa wobec podwładnych. Dziś czasy demokratyczne. Jeżeli w drodze do biura lub do domu spotykam pannę Jadwigę, to wprost niewypada inaczej, lecz muszę przystąpić do niej.

Z tego samego powodu musiałem też dwa, najwyżej trzy razy przysiąść się do niej w cukierni, gdzie ją spotka­

łem zupełnie przypadkiem. A złośli­

wość ludzka ukuła z tego zaraz za­

rzut, że b a r d z o często widzieć nas można razem w cukierniach!

Co się wreszcie tyczy teatru, to rzecz się miała następująco:

Pewnego razu mówi mi panna Ja­

dwiga :

— Otrzymałam list od siostry z Krakowa, że nie może przyjechać.

— I z tego powodu pani tak zroz­

paczona? — pytam.

— Tak. Bo pomyśl pan sobie, bę­

dąc pewna przyjazdu siostry, kupiłam dwa bilety do teatru i nie wiem, co z nimi teraz zrobić.

Z czystej litości zdecydowałem się zastąpić siostrę. Ale przysiąc Ci mogę, że prócz tego i może jeszcze iednego razu nigdy zresztą z panną Jadwigą nie byłem w żadnym teatrze.

Jak widzisz z powyższego, zupełnie prawdziwego przedstawienia rzeczy, łączy mnie z panną Jadwigą stosu­

nek li tylko koleżeński. Naraziłbym się prz cież wprost na zarzut konser­

watyzmu, gdybym ją tylko z tego powodu inaczej traktował, niż wszyst­

kich innych kolegów, że jest przy-' padkiem kobietą. Zauważyć muszę, że panna Jadwiga jest jako pracowniczka siłą pierwszorzędną i że z tego po­

wodu postawiłem wniosek na udzie­

lenie jej wyjątkowej remuneracji świą tecznej.

Tych kilka słów dla uspokojenia Cię i obalenia Twych zarzutów, a ra­

czej oszczerstw mych wrogów. Na święta będę, jak wspomniałem, we Lwowie, więc spodziewam się, że uda mi się rozwiać resztki wątpliwości, gdyby wbrew memu oczekiwaniu, miały w tej sprawie jeszcze pozostać w Twem sercu.

Ciebie i dzieci ściska i całuje ser­

decznie Twój mąż.

Z oryginału przepisał

Mar.

Awans kartofla.

Coraz częściej słyszy się teraz o kar­

toflu. Awansował z kuchni aż do po­

lityki. Figuruje na honorowych miej­

scach wstępnych szpalt w najpoważ­

niejszych dziennikach i wyparł zupeł­

nie, tak drogą obecnie kiełbasę. Na­

wet termin — ziemianin przętrans- ponowano na — kartoflarz tj. taki, co sadzi, hoduje je i ma ciągle w my­

ślach tylko kartofle.

.Kartoflarz" stało się miłym przy­

miotnikiem, a także i wyzwiskiem dla człowieka realnego, który siedział­

by w ziemi jak kartofel, trzymając się jej wszystkimi korzeniami. Wiadomo, że kartofel, nie lata, a także człowiek jedzący ziemniaki, nie ma lekkości motylka politycznego.

Uprawa zaś kartofla zgina ludziom karki ku ziemi, w przeciwstawieniu do smukłych plantatorów... gruszek na wierzbie.

Przyzwyczajony do dłubania w ziemi nasz wieśniak nie nadaje się na aero- nautę albo gimnastyka politycznego, radby siedzieć najniżej na roli, chciał­

by jej mieć jak najwięcej. Kartofel jest także symbolem: jest szarym, pospolitym owocem ziemi, wymaga wiele pracy, zachodu, a bez przypra­

wy jadają go chyba bardzo niewy­

bredni. Więc smakosze rzadko by­

wają kartoflarzami, sadzenie kartofli nie dostarczą środków na trufle: aby jadać wykwintnie, trzeba mieć lukra- tywniejsze zajęcie, np. handel en gros, dostawy i tp.

Teraz kartofel doczekał się rehabi­

litacji. W Niemczech „tezauryiuje się*

jego zapasy. W całej środkowej Euro­

pie wypchał z ogródków pałacowych tulipany. Bodajby u nas zawsze wy­

parł kosztowne, a bezużyteczne kwia­

ty... cebulkowe.

Ostatnio zastępuje nawet — mydło.

Doniósł o tem interesująco jeden z dzienników, pisząc:

Dzisiaj, kiedy mydło stało się skut­

kiem ceny nieledwie przedmiotem zbytku, trzeba pr/.ypomnieć, że można je zastąpić ziemniakami. Oskrobiny ziemniaka, pokrajane na drobne ka­

wałki i zmieszane z niewielką ilością wody, nadają się do mycia szklanek, karafek, słojów itp., niszcząc zasta­

rzałe nawet plamy. Utarty surowy ziemniak, przedtem dobrze umyty, jest doskonałym środkiem do czyszcze­

nia kolorywych materji wełnianych i tapet. Ziemniaków można także uży­

wać w zastępstwie mydła, do prania bielizny. Ziemniaki czyszczą bieliznę lepiej, aniżeli mydło.

Niech żyje kartofel! Gdy zastąpi jeszcze mydło toaletowe i — moralne, stanie się panaceum na wiele naszych braków.

Czy wejdzie w tej nowej formie w politykę?... .Sztuka] polityki jest sztuką mydlenia oczu", rzekł jeden

ii

Lwów, ul.

p o d d y r e k c j ą S T .

Od 15-go grudnia 1921 r.

WYSTĘPY

NINA BURSKA

(wodewilistka)

Kirsanowa i Fortunato

(Balet rosyjski)

Hanka Ordonówna

(Pieśniarka I tancerka)

Rejtana 3.

S L I W I Ń S K - I B O O .

wspaniały program solowy:

GOŚCINNE:

Józef Sztaruszkiewicz

(Ulubiony piosenkarz Lwowa).

M. Rentgen

(Stylowy piosenkarz przy gitarze).

B. Kamiński

(najm niejszy aktor polski)

Przy fortepianie prof. MANISSALY

Ze względu na zwyżkę marki polskiej ceny od 4. listopada b. r. zniżone.

P o c z ąte k o g o d zinie 8-mej w ieczorem .

Bilety wcześniej do nabycia w sklepie

P. Gabryela — ul. Legjonów

z naszych polityków. Inny znów na­

zwał ją „goleniem bez mydła". Może więc i tej nowej rangi doczeka się wszechstronny kartofel, narazie mydło kartoflane zda się w polityce do jednej tylko funkcji:

Niech pierze! St. Nowiński.

Mnemotechnika.

— W jakiż to sposób sobie zapa­

miętać, po której stronie nosi się re­

wolwer, a po której lornetkę? — pyta zrozpaczony podchorąży swego porucznika, dowódcę kompanji.

— Ćwicz pan pamięć w ten spo­

sób jak ja to robię. Niechże pan sobie zapamięta: r/rewolwer po prrra- wej stronie, w/ornetka po ///ewej stro­

nie. To jest bajeczny sposób zapa­

miętywania. Niechże pan sobie tę metodę przyswoi, a przekona się pan, że mam rację.

— Podchorąży zagląda jednak do przepisów i znajduje, że przeciwnie się nosi. Zwraca na to swemu poru­

cznikowi uwagę i dodaje, że w tym wypadku ta metoda pamięciowa za­

wodzi.

— Jakto ? — powiada porucznik — Bardzo prosty sposób niech pan so­

bie tak zapamięta: rewo/Z/wer po Ule­

wę] stronie, lorrrnetka po prrrawej stronie.

Pojedynek amerykański.

Pan Pipman i pan Kugelschwanz się pokłócili. Krótko i węzłowato je­

den złapał drugiego z własną żoną na

„gorącym spoczynku". Co was to obchodzi kto kogo? Nu! i nie ma co pojedynek amerykański. Kto będzie miał czarną kulkę ten sobie strzeli w łeb i to zaraz na miejscu, ale w drugim pokoju.

Ciągną! Pan Kugelschwanz zawsze wogóle miał pecha. No i teraz właśnie on musi wyciągnąć „czarne gałkie".

Drżącemi rękami wychodzi z rewol­

werem do drugiego pokoju. Za chwilę strzał! Cisza. Wreszcie otwierają się

drzwi... kto stoi w drzwiach? pan Kugelschwanz.

— Możecze mnie pogratulawać, ja sze nie trafiałem.

— Bój sze Boga — wołają sekun­

danci — -to ty teraz będziesz niecho- norowy, to czebi żaden ućciwy czło­

wiek ręki nie poda...

— A tak, toby mnie podał?

Nareszcie sami.

Chciałem być z nią sam, spędzić z nią kiedyś wspólną chwiię samo­

tności.

Poszliśmy do pewnego teatrzyku.

Niestety było tam kilkanaście osób.

Potem szukaliśmy samotności w pe­

wnym teatrze (operetka). Ale i tam było trochę z waty. Pożeglowaliśmy do pawnej kawiarni przy ludnym pla­

cu. Ale i tam było kilku zdemobili­

zowanych, którzy zabijając czas, wy- trwaniali ostatnie grosze na kręgielki.

Aż wreszcie znaleźliśmy oazę pustki.

Była to wystawa Sztuk pięknych.

99

I i i II K li n ■ H M — rn -m m m m m m m m m m m m m ... . ■ ... ■■■ ■ ■

SPOŁEM”

Związkowe Towarzystwo Handlowe

LWÓW - TRZECIEGO MAJA 19.

Nr. telefonu 548.

p o le c a d la d o s ta w y po Zboie wszelkich gatunków krajowe i zagra­

niczne, mąkę krajową i zagraniczną, tłuszcze zagraniczne, jaja krajowe i rosyjskie, bukowy

węgiel drzewny z własnych palarni.

Posiada oddziały w:

Śniatynie (ruch handlowy do i z Rumunji), Drohobyczu (dostawa przetworów naftowych

oraz aprowizacja Zagłębia naftowego), Podwołoczyskach

ą * - Handel graniczny polsko-

Łanoweach . rosyjski,

Równem

A d res teleg ra ficzn y: „S p o łe m “ L w ów

cenach kon k u re n cy jn y ch :

Wiedniu }

Handel graniczny

tranzytowy.

Przeprowadza wszelkie transakcje handlowe z Rosją i Rumunją, Gdańskiem i Niemiecką Austrją. Posiada zastępstwa fabryk zagranicz­

nych. Posiada magazyny we Lwowie i w O d­

działach.

Rachunki b ie żąc e : Akcyjny Bank Związkowy we Lwowie — Bank Przemysłowy we Lwowie — Ra­

chunek żyrowy w P. K. K. P. we Lwowie — Ra­

chunek P. K. O. Nr. 148.540.

25

zamieszcza

przeszłoOgłoizeń matrymonjnlnych

150

Ogłoszenia przyjmuje Centralna Redakcja Kraków, Rynek jjł. 11.

Do nabycia we wszystkich kioskach, ajencjach pism, oraz na stacjach kolej.

83

Czyste sumienie.

Ostatnio w lanie „Apollo" zaszedł przykry wypadek.

W ^czasie przedstawienia wpada jakiś mężczyzna z re­

wolwerem w ręku, krzyczy, ie nie wierną zastrzeli i jego też, ie oni tu być muszą. Bileterzy nie wpusz­

czają go jednak na salę i zatrzymują jak długo mogą, a tymczasem jeden z nich wchodzi i oświadcza publi­

czności co się dzieje i prosi, ażeby ta para celem uniknię­

cia skandalu wyszła ze sali.

Na to porywa się z krzeseł 63 par i ucieka bocznem wyjściem.

Na drzewko.

Oby Babcia Koalicja raz dała jaki śliczny podarek na drzewko.

Np. Dać tak Lloyda George’a, Ludendorfa i Trockiego na drzewko, ale tak, żeby się nie oberwali... pi.

OpuAolly p r u < :

W . R A O R T A

WESOŁE IMPERTYNENCJE

--- ( S A T Y R Y ) = = = = = Do nabycia we wazyatkich kaięgarniach, Główny skład w Lad. Tow. Wydawniciem we Lwowie, Sykatoaka 21.

CENA EGZ. 200 Mkp.

I T i r T W A W Ę G I E R S K I E

w m r i A U S T R J A C K I E

po najniższych cenach

poleca H A N D E L H E R B A T Y I K A W Y

E l d m u n d a R l e d l a

we Lwowie, ul. Rutowskiego 3.

Zm iana tem peratury.

Mały Siasio: — Tatusiu, tatusiu, prawda, że robi się zimniej gdy termometr spadnie.

— Tak jest moje dziecko.

— A nasz termometr spadł.

— O ile?

— O trzy metry, jak stałem przed chwilą przy oknie.

8

R y * . J . D o s k o w s k ie g o ( K r a k ó w )

Libacja świąteczna pasharza warszawskiego.

Pij, tłucz szklanki, rozbij tacę, Ja za wszystko dzisiaj^pfacę.l Mam zubożyć się daniną, Wolę przepić miljon z Niną.

Smutny ptak.

W gniazdku rodzimych mdłości i bolączek blednicowych wzrastało pogodnie i wesoło młode orlę. W schronisku maleńkim, wzniesionym wysoko nad zamkiem królewskim, przebywał beztroski ptak, spędza­

jąc na wieży dumnej swe monotonne życie.

Wolno mu było przebywać jedynie w obrębie zamku. Młody ptak roz­

myślał nad zakazem. Pytanie czemu nie mógł swobodnie pohulać w prze­

strzeni, w złotem słońcu, kołując nad głowami mieszkańców, nad nurtem szarych fal Wiernej Rzeki, nad ogro­

dami i zielonością pachnących łąk — absorbowało jego gorące serce. W jego życiu codziennem nic się nie zmieniło.

Uśmiechał się i tęsknił. Bywały chwile, że interesował się z wysokości swego domku na wieży, ruchem żołnierzy, ich sprawnością szyków zwartych — szczękiem orężnym, trywialnym roz- hukiem pieśni tęskliwych. Wtedy po­

czynał rozpamiętywać, przypominać.

Błyski nagłe pojawiały się w ptaszę- cym zgaszonym spojrzeniu. Poczynał myśleć. Myślenie jest trudnym spor­

tem. Nic dziwnego, że młody ptak, zwany orłem, zwracał ustawicznie szerokość skrzydeł w stroną placów musztry i kopuł cerkiewnych, bowiem ogromnie był ciekawy, jak wygląda po uroczystościach nabożnych defi­

lada wojska. Więc upozował swą ela­

styczną giętką główkę w zalotność zaczepnych ruchów i trzaskał rozko­

sznie skrzydłami nad miastem stołe- cznem; a że u włosienie miał mleczne o srebrnym połysku piór i zachwyt dziecięcy w jasnej główce, zwrócił po­

wszechną uwagę. Oddano go do wyż­

szej uczelni, a w dowód jego niezwy­

kłej inteligencji i talentu w wykazy­

waniu taktu i posłusznych ukłonów wdzięcznych — rozszerzano jego wi­

dnokrąg myślowy, obarczając wydłu­

żoną szyjkę jeszcze jedną głową. By­

stry rozum podwójnej porcji mózgu, umieszczony w dwóch czerepach, urobił myśli skonsolidowane, wierne, biblji narodowej i ryngrafom, prze-, zornie zamienianym na „gieorgjewskie kresty“, a przedewszystkiem herbom żubrów (szlachciców prawie wymie­

rających), rozmieszczonym na ścia­

nach, w sali lekcji tańców, i ogłady na dworach Petrogradu. Głowy te sporadycznie zmieniały kolor. Były lata, w których dekoratorzy — naj­

wyżsi artyści ówczesnego prądu no­

wość (coś w rodzaju fetoryzmu) uwa­

żając się za wybrańcoznawców farb swej ojczyzny, stroili młode, zalotne orlę w biało-niebiesko czerwone piór­

ka, to w żółto-czarne i w samo czar­

ne (ostatni wyraz mody: zdarta be- stjalsko w górę pojedyńcza głowa).

Młodość orlęcia i bujny polot piór, wzniecających iskry w otoczeniu —

strzępiły niemiłosiernie szarugi i wiatry złe. Dawna nieskalana białość uwto- sienią pokryła się warstwą kurzu i na­

wet baczniejsze oko nie mogło się dopatrzeć nastrojowego kolorytu.

Postarzał się blady ptak, patrzył smu­

tnie na wszystkie strony; myślał po­

dwójnie, potrójnie (w zależności od nakładanych nań barw) i obojętnie odprowadzał zwrokiem wojska masze­

rujące po ulicach stołecznego miasta.

Nudził się co raz bardziej. Odbie­

rał pokorne hołdy starszych emery­

tur. Wypełniał regularnie zobowią­

zania, że nie przekroczy progu swego mieszkanka, że będzie spokojnie obser­

wował wszelki żywy i martwy inwen­

tarz i żył w dobrobycie u swych pa- nów-władców.

Wbijając stalowe źrenice w żar słoneczny — myślał o swym przy­

szłym losie. Dobrze mu było fanta­

zjować w pogodzie wiosny. Podpa­

trywał ludzi, liczył szeregi wojska różnojęzycznego. Widział odjeżdżające transporty żołn’erzy, przygnębienie na twarzach dowódców i niezwykłe zdenerwowanie.

Myślał i czekał.

Już teraz często o rannej porze dnia wychodził ze swego ukrycia:

nadsłuchiwał i patrzył...

Po dróżkach mało uczęszczanych, po kniejach, lasach, zagajach — ob- dartusy — wesołki skupiali się w gro­

madę. Cywile to były zamurusane, niezgrabne, bez broni. Szli pojedynczo, kupą, dowolnie — jak kto mógł. Na polanach obramowanych lasami, sta­

wali w karnem porządku, wykonując pocieszne ruchy gimnastyczne.

Kiedy młode orle ujrzało, że z tej kolumny bezładnej poczęły się snuć olbrzymie łańcuchy, złożone z poje­

dynczych ludzi, którzy pokrzykując wesoło, udawali trzaskanie salw ka­

rabinowych; po raz pierwszy od sze­

regu lat zalśniły mu oczy bezmierną radością.

Opustoszał plac musztry. W sto­

łecznym mieście i wokoło zamku gro­

madziły się tłumy. Z uprzejmym ge­

stem podchodzili niedorostkowie do buńczucznych p kielhaub i odbierali wymarzoną broń.

Śmiał się jedyny pan na zamku — orzeł o szarych znoszonych piórach.

A kiedy ujrzał wojsko o którym śnił legendy i poznał w n m swych zna­

jomych ze zbiórek konspiracyjnych — rozwarł szerokie pióra, przylgnął ro­

zedrganym, bijącym sercem do kra­

wędzi balustrady zamku — i rzucił na bruk uliczny draperje nienawistne.

Wyczuł swoją moc wolności i poszy­

bował nad miastem stołecznem, przy­

glądać się nowemu życiu i nowym bu­

downiczym.

*

W dostojnym cichym zamku śnił * *

orzeł królewski. Wrócił z wędrówki, z rozległych wł ści kraju, Przyjrzał się zbliska ucztującym, wiecującym, i tym którzy umierali na polach bitwy z jego imieniem na ustach. Zmęczone loty piór ułożył na łagodność słone­

cznych promieni. Podparł skrzydłami zmęczoną głowę i znów się zapatrzył.

...Widział zamęt ministerjalny, anar- chję, zmieniających się chamójw, dy­

rektywy krzyków nad przepaścią — tęstnotę do radykalnego knuta. Chwiał starczą, mleczną głową i myślał o swej jednej tylko, biednej skołatanej głowie i o swych’ szponach, uwięzłych w kra­

tach schronienia na zamku i o tym, że będzie musiał istnieć w stolicy-wie-

zieniu... Z. Liuicz.

Po pasterce.

W świetle ostatnich latarń gazo­

wych migocą płatki śniegu na seal- skinach i chinchillach znudzonych i śpiących snobów, wracających z „pa­

sterki".

— Ahaaha, ktoś ziewa; komuś zno­

wu odbija się.

— Gdyby tak dwunastówkę zapro­

wadzono stale w nocy...

— Gwiazda betlejemska... jakie to jakieś blado-prymitywne, ja uznaję

tylko gwiazdy filmowe.

— A ja panie Fredzie, tylko gwia­

zdę sowiecką, przekomarza się słodko

— pusty głosik wśród ech i strzę­

pów dyskursu.

— Ahaaha, znowu ktoś ziewa — tam znowu zadudniały sanie i leci uchrypły śpiew kolendy, którą zdaje się Magowie Wschodu przywieźli — Salome! Salome!

— Hm, co też ci pastćrze betle­

jemscy paśli, kiedy takie zimno i śnieg wszędzie? ktoś rozumuje.

Korowód ginie za pyłkami śniegu.

Latarnie gasną. Po pasterce. pi.

Jasełka.

Sztuka dadaistyczna z wkładkami futurludo- wemi. — Scena przedstawia szerag trójkątów w barwach ultrafioletowej i ultracierwonej.

Wól. Muuu, muuu!

Osiel: Y-ia, y-ia! (głos osła staje się komicznie potężny) Yy-ah:

Wól: (milknie i zaczyna żuć) hrm, rhm, hrm, rhm!

Osiel: (milknie nadsłuchując zbli­

żaniu się pasterzy w drewnianych sabotach) — Saboty: tlp! tlp! tlp!

Nagle przerażenie. Osieł, W ół, Sa- boty milkną.

Cisza. Trójkąty nabierają barwę ni­

cości.

Gwiazda betlejemska zaczyna za­

św iecać się i skwirczy: krsss! krsss!

Glos z za sceny: Dolać oleju!

Gwiazda betlejemska zaświeciła się.

Powszechny głos (wszyscy: od su­

flera do trójkątów) A aal

Gwiazda betlejemska świeci inten­

sywnie.

Trójkąty odzyskują barwę ultraczer- woną i ultrafioletową.

Osieł: (odzyskuje tupet) Y-ia!

Wchodzą Pastuszkowie betlejemscy.

Orkiestra metadadaiczna: fujarki, kastaniety, pisszczęle baranie, bębny, czynele, zele, triangle, ciupagi i ma­

szyny do pisania. Śpiewają piosenkę ludową, spływającą się z arytmami orkiestry, słychać tylko refren: Rym- cym, cyml Rym, cym-cym!

Gwiazda betlejemska: rozszerza się, świeci coraz powszechniej i coraz bez- barwniej, ton jej staje się zimny.

Pierwsi uciekają ze sceny Pastusz­

kowie.

Zostaje Wół.

Wól (melancholijnie): mm-mm.

Trójkąty poczynają zasłaniać pro­

mienie Gwiazdy.

Wol stoi i wzdycha: mumm (stoi i stoi, zasłaniając scenę przed atakiem publiczności).

Kurtyna spada. pi.

Powrót uchodźcy.

Jesienny wicher z niepojętym upo­

rem walił swym kudłatym łbem w szyby okna buduaru pani Marji, pięknej trzydziesto sześcio letniej ko­

biety, która we wspomnieniach, no­

siła i gorycze smutków i błogosła­

wione nadzieje szczęścia i słodycz mi­

łosnej rozłąki — słowem te wszystkie wartości, które są w stanie albo zniekształcić byt, albo go rozpromie­

nić i ponieść w takie wyże, dokąd żaden choćby najpiękniejszy lotnik nie dotrze.

Pani Marja była smutna. W ciągu dnia kilkakrotnie oczy jej zawlekała

mgła niesperlonych łez, linja ust opuszczała się na dół, a palce wbi­

jały okrągłe różowe paznokcie w ma­

leńkie nic niewinne obecnie dłonie.

Przyczyną jej smutku był brak wiary w powrót dni szczęśliwych, wogóle od dłuższego czasu opano­

wały panią Marję bezmierne zwątpie­

nia we wszystko i wszystkich, głów­

nie w mężczyzn, z których żaden nigdy nie zdoła zgłębić duszy kobie­

cej, zrozumieć jej tęsknot i potrzeb, a głównie zastąpić jego...

W chwili kiedy pani Marja wypa­

trywała oczyma myśli skąd i jakim sposobem mogła by spłynąć na jej duszę i ciało jakaś najmniejsza choćby szczęśliwość, do drzwi buduaru ktoś cicho zapukał. Weszła tylko służąca.

— Proszę pani — zaczęła z drże­

niem w głosie — jacyś państwo zje­

chali.

— Kto? zapytała pani Marja trwa­

jąc jeszcze w swej zadumie.

— Pan z panią jakąś i dzfeckiem...

— Do mnie?

— No taki

Pani Marja wyszła do spowitego mrokiem salonu, gdzie na ludwikow­

skiej kanapie przycupnęły jakieś dzi­

wne postacie zbiedżone, zaniedbane i wychudłe. O n wyglądał jak sło- mianka z przed ministerjum, ona jak ananas zdeptany przez słonia, a owoc ich zapewne żywota i miłości, jak wniosek z tego ananasowo-słomian- kowego mezaljansu. Z chwilą poja­

wienia się pani Marji w salonie wszyscy przybyli wstali i utkwili swe wyciągnięte chciwością źrenice z ciem­

nych oczodołów w pani Marji.

— Zenon! wykrzyknęła nagle pani Marja.

— Pozwólcie, że was przedstawię:

moja żona i to moja żona, jakby to powiedzieć moja pierwsza przedwo­

jenna i moja druga...

— Co się stało, co się dzieje ? — py­

tała siebie i obecnych pani Marja wi­

dząc własnemi oczami swego rodzo­

nego męża, który ponoś zginął w R o­

sji, a którego tak niedawno jeszcze kochała pani Marja, czego dowodem był długi welon krepowy i kapelusz a la pani Steinhal, dwadzieścia jeden nabożeństw żałobnych i łez stru­

mienie.

— Marjo!

— Zenonie! Ty żeś to ty naprawdę Zenonie? — wykrzyknęła pani Marja z radosnem niedowierzaniem.

— O n że jest Zenon, mąż mójl zauważyła z groźbą pani Natalja druga żona Zenona, dotychczas pokornie przyczajona.

— A mój to nie? spytała pani Marja z dziwnym błyskiem w oczach.

Mój pierwszy mężczyzna, mój że tok powiem...

'* — A pani myśli, że mój trzeci, czy co? zawołała pani Natalja z obu­

rzeniem.

— Ale ja byłam i jestem jego pierwszą żoną, moja pani...

—■ Zony moje!... starał się uspokoić swe dwie... zachodzi pytanie czy można powiedzieć w tem miejscu

„połowice" sądzę raczej „ćwiercie".

— Och to mnie nic nie mówił wy­

rzuciła z siebie p, Natalja.

— Ja pani nie znam i dosyś... Bez­

wstydna !

— Pani sama...

1 poczęły, niby na seansie z Guzi­

kiem, latać w powietrzu różne prze­

dmioty: albumy, statuetki, pisma ilu­

strowane, popielniczki, barwne po­

duszki, serwety, żarówki i t. d., i t. d....

Co się działo w dalszym ciągu trudno opisać, tembardziej, że w sa­

lonie pani Marji zrobiło się ciemno i straszno.

Opierając się na powyżej opowie- dz;anem wydarzeniu rząd francuski podobno starannie opracowany pro­

jekt wielożeństwa spalił na placu Zgody w Paryżu.

/ Zyz.

Danina.

, Bezdzietne małżeństwo. O n fujara.

Żona pyta się:

— Czy ty będziesz płacjł daninę

od nieruchomości? x

Demobil.

Stach idzie na wigilję do rodziców narzeczonej. Wyciąga mundur z szafy.

Fredzio pociąga nosem:

— Pachniesz pan naftaliną!

— Nie, to zapach, którego pan nigdy nie wąchał!

— ? ?

— ...prochu, arochu panie Zatylski.

pi.

Sprzedaż koni.

Minister Spraw Wewnętrznych po­

lecił wojewodom sprzedaż koni nad­

liczbowych.

— Och, gdybyż to wszystkie Mi­

nisterstwa mogły się pozbyć swych niepotrzebnych „koni"! Mar.

Rys. A. Ż m ud y (K ra M w ),

Gwiazdka Andzi.

Andzia oczy ma jak fiołek — Białe rączki, białe nóżki,

Więc na£Gwiazdkę*jej aniołek Przyniósł —1 chłopca do^poduszki.

Redaktor naczelny i kior. literacki: Henryk Zbierzchowslu. — Kierownik artyst.: Zygmunt Korczyński. — Zastępstwo Redakcji na War-

•saw a: J«rr? GaraoowikL — Nakładem wydawnictwa .Szczutck". Klisza wyk. w saki. .Unia". Redakcja i Administracja Lw ó w , Zim ero w i- n < 5. — W*r»»* wa. Naw* Świat 4*. — Poznań. Krasińskiego 1S. — Drukian a Prasy * Sokola 4.