Cud lubelski w 1949 roku - Różka Doner - fragment relacji świadka historii [TEKST]

Od czasu do czasu były bitki, ale nie kończyło się na czymś gorszym, jak dzisiaj, dzisiaj się idzie przecież na noże, wtedy się jeszcze nie szło na noże. Ja nie miałam

Niania była u Piotrusia, jak wróciłam z pracy, to Piotrusia do wózka wzięłyśmy i pojechałyśmy do katedry zobaczyć cud.. Ja jestem krótkowidzem z natury, ale wierzyłam

Może to trzymało mnie [przy życiu], że wiedziałam, że on jest w bezpieczniejszym miejscu niż ja, że może on przeżyje i że może się spotkamy po wojnie. On przeżył,

Gdzie tylko pokazała się jakaś grupka ludzi, to samochód podjeżdżał, ładował ich i gdzieś wywoził, dwadzieścia, trzydzieści kilometrów od Lublina, a ci ludzie

To tak czwórkami, szóstkami, cała ulica Podwale to była taka ogromna kolejka, która przechodziła przez Bramę Grodzką i ulicą Grodzką do katedry.. Jak tu byliśmy o godzinie

Słowa kluczowe Lublin, dwudziestolecie międzywojenne, II wojna światowa, okres powojenny, Marek Zakrojczyk..

Następnie był taki mniejszy targ – tam, zdaje się, trochę Żydów było – sprzedawali śledzie w beczkach takich, to był taki śledziowy targ.. Tam wszystkie kobiety

Dom u nas był dosyć duży, zebrała się cała rodzina, później się poszło do synagogi i tam on czytał kartę, którą w tym tygodniu należało czytać.. Czytał to bardzo ładnie