Dotychczas kreœlona koncepcja, stanowi próbê ukazania cz³owieka z nie-pe³nosprawnoœci¹ w specyficznym uk³adzie wp³ywów i relacji kszta³tuj¹cych jego uczestnictwo spo³eczne w ró¿nych okresach rozwojowych. W œwietle omó-wionych teorii jego optymalny udzia³ w spo³eczeñstwie nie jest mo¿liwy bez uw-zglêdniania celów i za³o¿eñ integracji oraz normalizacji œrodowiska spo³ecznego.
Integracja jest tutaj rozumiana jako proces po³¹czenia œwiata osób z niepe³no-sprawnoœciami, ze œwiatem osób pe³nosprawnych. Proces ten dokonuje siê w wielu strukturach spo³ecznych i jest umiejscowiony na kontinuum pomiêdzy
waniem a akceptacj¹ [Krause 2000, s. 30]. Nale¿y jednak zwróciæ szczególn¹ uwa-gê, projektuj¹c dzia³ania maj¹ce s³u¿yæ integracji na pewne niebezpieczeñstwo, mianowicie trzeba pamiêtaæ, ¿e integracja mo¿e siê udaæ jedynie wtedy, gdy za-równo pe³no- jak i niepe³nosprawni cz³onkowie spo³eczeñstwa bêd¹ pod¹¿aæ w tym samym kierunku, tworz¹c niejako now¹ ca³oœæ. Problemy spo³eczne po-wstaj¹ wówczas, gdy integracja wyznaczona jest przede wszystkim od zewn¹trz. Wtedy to tworzy siê sytuacje, gdzie poszukiwane jest dojœcie do okreœlonej grupy spo³ecznej, która nie wykazuje w danym momencie wystarczaj¹cej gotowoœci do integracji. Jest ona w takim uk³adzie, w pewnym sensie przymuszana do dostoso-wania siê do grupy wiêkszoœciowej, która bêdzie dyktowaæ jej wy³¹cznie w³asne normy i zasady postêpowania [Speck, 2013, s. 18–19]. Warto wiêc przyjrzeæ siê tym dwom perspektywom – osób pe³no- i niepe³nosprawnych – bêd¹cym podsta-wowymi dla procesu integracji.
Powiedziano, ¿e nie ma grupy równie otwartej na ideê wiêkszego uczestnic-twa ni¿ osoby z niepe³nosprawnoœciami, dla których wspó³udzia³ w ogólnodostê-pnym ¿yciu jest istotnym wskaŸnikiem skutecznej rehabilitacji [por. Riessman, Carroll 2000, s. 23–24]. Ich udzia³ w ¿yciu spo³ecznym jest coraz bardziej dostrze-galny. Skutecznie dochodz¹ do swoich praw, mówi¹ otwarcie o swoich potrze-bach, oraz – co wa¿ne – coraz czêœciej odmawiaj¹ definiowania swojej to¿samoœci poprzez niepe³nosprawnoœæ [Green 2009].
Perspektywa spo³ecznej widowni jest jednak czêsto odmienna. W spotkaniu z cz³owiekiem, którego cechy zewnêtrznej prezentacji odbiegaj¹ od szeroko rozu-mianej normy, mog¹ rodziæ siê silne emocje. Ukierunkowuj¹ one sposób jego postrzegania oraz towarzysz¹ce im pobudzenie stanowi mocny impuls do podjê-cia okreœlonego dzia³ania. Dla przyk³adu: obiekty wzbudzaj¹ce lêk prowokuj¹ do ich unikania lub ucieczki [Lachowicz-Tabaczek 2009, s. 247]. Dlatego te¿, rozpat-ruj¹c sytuacjê spo³eczn¹ zwi¹zan¹ z niepe³nosprawnoœci¹, obserwujemy sprzecz-ne zachowania werbalsprzecz-ne i niewerbalsprzecz-ne pe³nosprawnych cz³onków interakcji. Po-wszechnie uwa¿a siê, ¿e osobom z niepe³nosprawnoœciami winna jest ¿yczliwoœæ, empatia i wspó³czucie [Hebl, Kleck 2008, s. 391]. W zwi¹zku z tym zachowania werbalne s¹ na ogó³ bardzo pozytywne, jednak¿e w postawie niewerbalnej zaob-serwowaæ mo¿na: unikanie, sztywnoœæ ruchów, wiêkszy dystans podczas inter-akcji, jak równie¿ zmniejszon¹ spontanicznoœæ [Maliszewski, Czy¿ewska, Krejtz 2009, s. 185]. Mo¿na wiêc umiejêtnie prezentowaæ pozory akceptacji (tego wyma-ga kontekst socjalizacyjny), jednak k³opotliwe momenty w relacjach tego typu po-zostaj¹ w nieodosobnionych przypadkach nacechowane lêkiem i zak³opotaniem [Hebl, Tickle, Heartherton 2008, s. 265]. Jawna postawa jest zatem zwi¹zana z przemyœlanymi zachowaniami, ukryta natomiast ze spontaniczn¹, niekontrolo-wan¹ reakcj¹ na dan¹ sytuacjê [Maliszewski, Czy¿ewska, Krejtz, 2009, s. 185].
Zasadne wydaje siê stwierdzenie, ¿e nie uda siê zmniejszyæ dystansu spo³ecz-nego bez zapewnienia warunków do rzeczywistego kontaktu pe³nosprawnych cz³onków spo³eczeñstwa z osobami z niepe³nosprawnoœciami. Konieczna jest wiêc normalizacja w obszarze ich wzajemnych relacji. Z jednej strony osoby z nie-pe³nosprawnoœciami warto zachêcaæ do otwartoœci i podejmowania ró¿nych za-dañ spo³ecznych, z drugiej zaœ u pe³nosprawnych cz³onków spo³eczeñstwa nale-¿y kszta³towaæ umiejêtnoœæ przejœcia od stanu zauwa¿enia ró¿nicy do uznania tej¿e ró¿nicy jako fragmentu osobowoœci, który wprawdzie istnieje, ale nie prze-szkadza w nawi¹zaniu satysfakcjonuj¹cych relacji interpersonalnych [Siemaszko 1993, s. 362]. Bezpoœredni kontakt osoby pe³no- i niepe³nosprawnej ma szansê skutecznie os³abiæ wzajemne uprzedzenia [Bilewicz 2006, s. 63–74]; jest wiêc istot-nym komponentem budowania za³o¿eñ pe³nej integracji. Chodzi wiêc o kszta³to-wanie pewnej kultury spo³eczeñstwa, rozumianej jako w³aœciwy stosunek do osób z niepe³nosprawnoœciami, czego egzemplifikacj¹ jest poszanowanie ich god-noœci i podmiotowoœci [Sowa, Wojciechowski 2001, s. 186]
Spoiwem ³¹cz¹cym wzajemne relacje tych dwóch grup spo³ecznych jest nor-malizacja œrodowiska spo³ecznego, a wiêc takie jego unormowanie, aby odpowia-da³o potrzebom wynikaj¹cym z niepe³nosprawnoœci [Maciarz 2004, s. 699]. Szcze-gólnym wyzwaniem w tym obszarze s¹ [wiêcej: Green 2009, s. 113–114]:
– warunki dyktowane sytuacj¹ polityczn¹ danego pañstwa, a mianowicie: roz-wi¹zania prawne maj¹ce na celu polepszenie jakoœci ¿ycia osób z niepe³no-sprawnoœciami;
– rozwój i dostêp do nowoczesnej technologii u³atwiaj¹cej codzienne funkcjono-wanie.
Dodaæ przy tym nale¿y, ¿e kluczem do ‘produkcji piêtna’ jest ró¿ny dostêp do w³adzy, czyli zasobów spo³ecznych [tam¿e, s. 114]. Osoby posiadaj¹ce wy¿szy sta-tus spo³eczny maj¹ wiêkszy wp³yw na strukturê, wiêkszy dostêp do leczenia, rehabilitacji medycznej czy te¿ nowej technologii – tym samym niepe³nospraw-noœæ ma mniejszy wp³yw na ich ¿ycie. Wydaje siê zatem, ¿e na integracjê trzeba spojrzeæ z kilku punktów widzenia: dobra osoby z niepe³nosprawnoœci¹, kultury spo³eczeñstwa i warunków ekonomicznych [Sowa, Wojciechowski 2001, s. 186]
Trzeba równie¿ pamiêtaæ, ¿e ka¿da jednostka inaczej prze¿ywa swoj¹ nie-pe³nosprawnoœæ. Przydatne w tym miejscu staje siê odwo³anie do tzw. modelu praw cz³owieka, w którym traktowana jest ona (niepe³nosprawnoœæ) jako normal-ny aspekt ¿ycia cz³owieka. Nacisk k³adzie siê bardziej na koniecznoœæ usuniêcia barier œrodowiskowych i interakcje miêdzy osob¹ z niepe³nosprawnoœci¹ a jej œro-dowiskiem. St¹d centralne pojêcie w tym podejœciu daje siê sprowadziæ do wy-równania szans przez racjonalnie podjête rozwi¹zania indywidualne, socjalne i polityczne [Kirenko 2006, s. 29].
Chodzi tu nie o bierne uczestnictwo, ale o twórcz¹ i kreatywn¹ obecnoœæ osób z niepe³nosprawnoœciami, ich samourzeczywistnienie, a wiêc o wysoki poziom samoakceptacji, czego wyrazem staje siê w pe³ni funkcjonuj¹ca osobowoœæ cz³owieka, który d¹¿y do integracji wewnêtrznej i samodzielnego wartoœciowania swojego ¿ycia. Aplikacj¹ tego jest niezale¿noœæ oraz indywidualizm, a u ich pod³o¿a le¿¹ podmiotowe programy dzia³ania zwi¹zane z wysokim poziomem poczucia autonomii i wewnêtrzne poczucie kontroli. Jak ju¿ wspominano, rzeczy-wista integracja ¿ycia osób z niepe³nosprawnoœci¹ nie polega na zanegowaniu fizycznych lub umys³owych dysfunkcji, lecz akceptacji ich istnienia i kreowaniu takich warunków ¿ycia, jakie umo¿liwia³yby tym jednostkom korzystanie i two-rzenie dóbr spo³ecznych. Osoba z niepe³nosprawnoœci¹, nawet odpowiednio zre-habilitowana, pozostanie jednostk¹ z pewnym indywidualnym uszkodzeniem, swoistym rodzajem trudnoœci wynikaj¹cym z jej dysfunkcji rozwojowej. W zwi¹zku z tym bêdzie potrzebowa³a pomocy i wsparcia spo³ecznego [Krause 2000, s. 30]. Niemniej jednak brak mo¿liwoœci wyeliminowania wszystkich trud-noœci z ¿ycia tych osób nie zwalnia z d¹¿enia do normalizacji œrodowiska, tak aby odpowiada³o ono ich potrzebom [Maciarz 2004, s. 699]. Wymagana jest wiêc racjo-nalnoœæ i systematycznoœæ w podejmowaniu dzia³añ pomocowych. Warunki ¿y-cia osób z niepe³nosprawnoœ¿y-ciami poprawi¹ siê mo¿liwie wtedy, gdy postulaty równoœci szans bêd¹ stawiane realistycznie, i bez nadmiernych oczekiwañ [Speck 2013, s. 134]. Stopniowe wiêc zmierzanie do ma³ych i konkretnych celów ma wiê-cej szans na sukces, ni¿ zakrojone na szerok¹ skale plany, których wartoœci nikt nie kwestionuje, ale ich spe³nienie jest zupe³nie odrêbn¹ kwesti¹ [Watzlawski i in., za: Speck 2013, s. 134].
Bibliografia
Barnes C., Mercer G. (2008), Niepe³nosprawnoœæ, Sic!, Warszawa.
B¹bka J. (2004), To¿samoœciowa perspektywa drogi ku doros³oœci osób niepe³nosprawnych ruchowo [w:] Cz³owiek niepe³nosprawny w ró¿nych fazach ¿ycia, red. J. B¹bka, Fundacja Humaniora, Warszawa.
Bilewicz M. (2006), Kiedy kontakt os³abia uprzedzenia? Kategoryzacje spo³eczne i temporalne jako wa-runki skutecznoœci kontaktu miêdzygrupowego, „Psychologia Spo³eczna” 2006, nr 02, s. 63–75. B³eszyñska K. (2001), Niepe³nosprawnoœæ a struktura identyfikacji spo³ecznych, ¯ak, Warszawa. Brzeziñska A. (2000), Spo³eczna psychologia rozwoju, Wydawnictwo Naukowe Scholar,
War-szawa.
Ca³ek A. (2005), O stawaniu siê twórc¹ – od ekspresji osobowoœci do dzie³a [w:] Psychologiczne i egzystencjalne problemy cz³owieka doros³ego, red. A. Ga³dowa, Wydawnictwo UJ, Kraków. Dykcik W., Kosakowski Cz., Kuczyñska-Kwapisz J. (2002), Pedagogika specjalna szans¹ na rea-lizacjê potrzeb osób z odchyleniami od normy, Wydawnictwo Naukowe PTP, Olsztyn–Po-znañ–Warszawa.
Dykcik W. (2010), Odpowiedzialnoœæ cz³owieka w kontekœcie indywidualnym i spo³ecznym, Wy-dawnictwo Naukowe PTP, Poznañ.
Riessman F., Carroll D. (2000), Nowa definicja samopomocy. Polityka i praktyka, PARPA, War-szawa.
Ga³dowa A. (2005), Psychologiczne i egzystencjalne problemy cz³owieka doros³ego, Wydawnictwo UJ, Kraków.
Green G. (2009), The end of stigma. Changes in the social experience of long-term illness, Routlad-ge, Londyn–Nowy Jork.
Hebl J.G., Kleck R.E. (2008), Spo³eczne konsekwencje niepe³nosprawnoœci fizycznej [w:] Spo³eczna psychologia piêtna, red. T.F. Heatherton, R.E Kleck, R. Hebl, J.G. Hull, PWN, Warszawa. Hebl M.R., Tickle J., Heartherton T.F. (2008), K³opotliwe moment w interakcjach miêdzy jedno-stkami niestygmatyzowanymi a stygmatyzowanymi [w:] Spo³eczna psychologia piêtna, red. T.F. Heatherton, R.E Kleck, R. Hebl, J.G. Hull, PWN, Warszawa.
Kasprzak E. (1999), Poczucie jakoœci ¿ycia bezrobotnych osób niepe³nosprawnych [w:] Cz³owiek nie-pe³nosprawny. Zagro¿enia i szanse rozwoju, red. B. Aouila, WU WSP, Bydgoszcz.
Kirenko J. (2006), Oblicza niepe³nosprawnoœci, Akademicka Wy¿sza Szko³a Spo³eczno-Przy-rodnicza im. Wincentego Pola, Lublin.
Krause A. (2000), Integracyjne z³udzenie ponowoczesnoœci. Sytuacja ludzi niepe³nosprawnych, Ofi-cyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków.
Krause A. (2010), Wspó³czesne paradygmaty pedagogiki specjalnej, Oficyna Wydawnicza „Im-puls”, Kraków.
Lachowicz-Tabaczek K. (2009), Emocje umys³u: rola potocznych koncepcji œwiata i natury ludzkiej w regulacji percepcji i zachowania [w:] Psychologia poznania spo³ecznego, red. M. Kossowska, M. Kofta, PWN, Warszawa.
Larkowa H. (1987), Cz³owiek niepe³nosprawny. Problemy psychologiczne, PWN, Warszawa. £ukaszewski W., Doliñski D., Fila-Jankowska A., Maruszewski T., NiedŸwiñska A., Oleœ P.,
Szkudlarek T. (2012), To¿samoœæ. Trudne pytanie kim jestem, Smak S³owa, Sopot. Maciarz A.(2004), Normalizacja, Encyklopedia pedagogiczna XXI wieku, PWN, Warszawa, t. 3. Maliszewski N., Czy¿ewska M., Krejtz I. (2009), Postawy jawne a postawy ukryte jako wyznaczniki
poznania i zachowania spo³ecznego [w:] Psychologia poznania spo³ecznego, red. M. Kossowska, M. Kofta, PWN, Warszawa.
Manterys A. (2008), Sytuacje spo³eczne, NOMOS, Kraków.
Modrzewski J.(2004), Socjalizacja i uczestnictwo spo³eczne. Studium socjopedagogiczne, UAM, Poznañ.
Nowotniak J. (2005), Temporalne wzory organizacji ¿ycia m³odzie¿y w szkole, czyli o poczuciu nie-dogodnoœci w czasie [w:] M³odzie¿ wobec niegoœcinnej przysz³oœci, red. R. Leppert, Z. Melo-sik, B. WojtaMelo-sik, Wydawnictwo Naukowe Dolnoœl¹skiej Szko³y Wy¿szej, Wroc³aw. Olejnik M. (2003), Œrednia doros³oœæ. Wiek œredni [w:] Psychologia rozwoju cz³owieka, red. B.
Har-was-Napiera³a, J. Trempa³a, PWN, Warszawa.
Olszewski S., Parys K., Trojañska M. (2012), Przestrzeñ ¿ycia osób z niepe³nosprawnoœci¹, UP, Kraków.
Ossowski R. (1999), Teoretyczne i praktyczne podstawy rehabilitacji, WSP, Bydgoszcz. Ostrowska K. (1998), Wokó³ problemu osobowoœci i systemu wartoœci, Centrum Metodyczne
MEN, Warszawa.
Perzanowski A.(2009), Odmieñcy. Antropologiczne studium dewiacji, DiG, Warszawa. Piecuch Cz. (2005), Sytuacja egzystencjalna cz³owieka w wieku dojrza³ym [w:] Psychologiczne i
eg-zystencjalne problemy cz³owieka doros³ego, red. A. Ga³dowa, Wydawnictwo UJ, Kraków. Skar¿yñska K. (2008), Nieakceptowana odmiennoœæ a relacje spo³eczne. Konstruowanie piêtna [w:]
Spo³eczna psychologia piêtna, red. T.F. Heatherton, R.E Kleck, R. Hebl, J.G. Hull, PWN, Warszawa.
Smith D.D. (2008), Pedagogika specjalna, PWN, Warszawa.
Sowa J., Wojciechowski F. (2001), Proces rehabilitacji w kontekœcie edukacyjnym, FOSZE, Rze-szów.
Speck O. (2013), Inkluzja edukacyjna a pedagogika lecznicza, Harmonia Universalis, Gdañsk. Speck O.(2005), Niepe³nosprawni w spo³eczeñstwie. Podstawy ortopedagogiki, GWP, Gdañsk. Straœ-Romanowska M. (2001), PóŸna doros³oœæ. Wiek starzenia siê [w:] Psychologia rozwoju
cz³owieka. Charakterystyka okresów ¿ycia cz³owieka, red. Harwas-Napiera³a, J. Trempa³a, PWN, Warszawa, t. 2.
Œwida-Ziemba H. (1995), Wartoœci egzystencjalne m³odzie¿y lat dziewiêædziesi¹tych, UW, War-szawa.
Wapiennik E., Piotrowicz R.(2002), Niepe³nosprawny – pe³noprawny obywatel Europy, Urz¹d Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa.
Winiarski M.(1999), Sytuacja ¿yciowa [w:] Elementarne pojêcia pedagogiki spo³ecznej i pracy socja-lnej, red. D. Lalak, T. Pilch, ¯ak, Warszawa.
Wojciechowski F. (2007), Niepe³nosprawnoœæ, rodzina, dorastanie, ¯ak, Warszawa.
Wysocka E. (2009) Doœwiadczenie ¿ycia w m³odoœci – problemy, kryzysy i strategie ich rozwi¹zywa-nia. Próba opisu strukturalno-funkcjonalnego modelu ¿ycia preferowanego przez m³odzie¿ z per-spektywy pedagogiki spo³ecznej, UŒ, Katowice.
Zamecka J. (1999), Niepe³nosprawnoœæ [w:] Elementarne pojêcia pedagogiki spo³ecznej i pracy so-cjalnej, red. D. Lalak, T. Pilch, ¯ak, Warszawa.
Zió³kowska B. (2005), Okres wczesnej doros³oœci. Jak rozpoznaæ potencja³ m³odych doros³ych? [w:] Psychologiczne portrety cz³owieka, red. A. I. Brzeziñska, GWP, Gdañsk.
Niepe³nosprawnoœæ. Dyskursy pedagogiki specjalnej Nr 19/2015
Disability. Discourses of special education No. 19/2015
_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________