Książka Charlesa Eisensteina „Sacred Economics: Money, Gift and Society in the Age of Transition” zaczyna się w miejscu, gdzie kończy się historia długu Davida Graebera. Dla niego punktem wyjścia jest współczesność i sytuacja, w której pieniądz powstaje na skutek zadłużenia, czyli de facto jest długiem.
Autor analizuje różne warianty pieniądza, którym spłaca się długi. Przyjmuje też, że kwestia długów nie dotyczy tylko samych zadłużonych, ponieważ koszty obsługi zadłużenia stają się ostatecznie składową wszystkich cen:
„Nawet jeśli nie masz żadnego długu, koszty odsetek wpływają na ceny wszystkiego, co kupujesz. […] Pieniądze są rodzajem hołdu, podatku od wszystkiego, co kupujemy, który idzie do posiadaczy pieniędzy.” (Eisenstein, 2011, s. 108-109)
Na ogół sytuacja, w jakiej znajdują się zadłużeni nie pobudza do zastanawiania się nad takimi kwestiami, jak wpływ konstrukcji samego pieniądza na to, do czego czują się zmuszeni ludzie z długami. Nie myśli się o tym, ponieważ większość osób zaciąga zobowiązania w państwowej walucie i w niej również je spłaca. Na najbardziej podstawowym poziomie można więc doświadczyć problematyczności powiązania długu z pieniądzem, biorąc kredyty walutowe, o czym pisałem w innym miejscu w kontekście zadłużenia we frankach szwajcarskich:
„Jeszcze 10 lat temu kredyty w obcych walutach były swego rodzaju ukoronowaniem procesów globalizacji. Dzięki nim nie trzeba było wyjeżdżać z kraju, żeby uwolnić się od jego ograniczeń. Tymi ograniczeniami były: po pierwsze, niestabilna waluta, w której otrzymywało się płacę, a po drugie, nieprzewidywalne zachowania rządu własnego kraju.
Te ograniczenia były w pewnym stopniu względne, ale gdy podpisuje się zobowiązania w perspektywie kilkudziesięciu lat, to poszukiwanie wysp stabilności czy to w formie waluty, czy pracodawcy nabiera wymiaru egzystencjalnego, tzn. może decydować o przetrwaniu w „płynnej nowoczesności”. Oprócz franków popularne były kiedyś japońskie jeny, koreańskie wony, a także euro. W niektórych krajach można było nawet zmontować sobie cały koszyk takich walut, a tym samym wpleść wynikające z tego ryzyko w swój los. Technicznie rzecz biorąc, wzięcie kredytu w polskiej walucie przy zarobkach uzyskiwanych na emigracji również jest formą kredytu walutowego, choć raczej typu
„zrób to sam” niż jako standaryzowany produkt bankowy. Wzięcie kredytu walutowego oznaczało rozpoczęcie życia transnarodowego13, co w momentach przesileń i kryzysów
oznaczało dla wielu codzienne śledzenie kursów walut i wsłuchiwanie się w analizy tego, co może przynieść najbliższa przyszłość i jakie są społeczne nastroje w nieznanym czasem kraju. […] Dla niektórych kredyty walutowe były jedyną możliwością wzięcia kredytu hipotecznego, bo przy przewidywalnie bardziej ryzykownych walutach lokalnych nie wszyscy uzyskiwali tzw. zdolność kredytową. Przy nieprzewidzianie ryzykownych walutach taką zdolność już uzyskiwali.” (Kowzan, 2015)
Z perspektywy Eisensteina to, czym spłacamy długi, determinuje znaczenie tych długów. Dla analiz Eisensteina nie ma większego znaczenia to, czy kredyty zaciągnięte były we frankach, jenach czy islandzkich koronach, ponieważ wszystkie te pieniądze mają podobną konstrukcję.
Jego analizy dotyczą różnych typów pieniędzy, które jeśli istnieją współcześnie, to są wobec dominującej formy waluty państwowej częściej komplementarne niż substytucyjne. To znaczy, że nawet jeżeli obok waluty państwowej, której zwykle brakuje ubogim (w pieniądze) ludziom lub w dotkniętych kryzysem regionach, powstają alternatywne narzędzia umożliwiającą ludziom ponadplemienną współpracę, tj. banki czasu, lokalne systemy wymiany i handlu LETS, wzorowana na Bitcoinie islandzka waluta Auroracoin itp., to z uwagi na znaczny wysiłek aktywistów wkładany w podtrzymywanie tych systemów, sankcjonują one podział na gospodarkę 'rynkową' i 'społeczną' (Szkudlarek, 2005). Nie-społeczność gospodarki rynkowej oraz rynkowość gospodarki społecznej są tym, co zachęca do analiz punktów przecięć i styczności między nimi oraz momentów przechodzenia z jednego porządku w drugi:
„Lokalne waluty mogą składać się na odbudowywania tej [lokalnej] infrastruktury [produkcji i dystrybucji], ale same w sobie nie są wystarczające. Jeśli nic innego się nie wydarza, to powierzona im rola jest bardzo marginalna i zwykle poniżej poziomu krytycznego [dla zainicjowania głębszych zmian]. Obecnie lokalne waluty nie są dla nas za bardzo użyteczne, ponieważ prawie wszystko, czego używamy, importujemy spoza naszego regionu. […] Poza tym, najnowsza historia walut komplementarnych sugeruje, że idealizm nie wystarcza, że [waluty te] ulegają stagnacji i zanikowi, gdy początkowy, idealistyczny entuzjazm mija. Pytanie więc, jak waluty lokalne mogłyby stać się równoznaczne z ekonomicznymi korzyściami własnymi.” (Eisenstein, 2011, s. 297)
Narzędzie, które degeneruje użytkowników
Z analiz Eisensteina wynika, że typ pieniądza, którym operujemy, determinuje w zasadzie wszystko, nie tyko poziom opresji towarzyszący zadłużeniu. Odważnie łączy on analizy ekonomiczne z wręcz pedagogicznym namysłem nad podmiotowością, jaką wytwarza powszechne i odwieczne posługiwanie się pieniądzem o określonej charakterystyce. Proponując reformę tego narzędzia Eisenstein celuje w zmianę w sferze duchowości, zdeterminowanej – jego zdaniem – przez konieczność nieustannej ekspansji, wpisaną w posługiwanie się
oprocentowanym pieniądzem:
„Ostatnie sto lat to w rosnącym stopniu czas nieopartej na niczym waluty, a także czas, gdy nic nie jest święte […]. [J]eśli cokolwiek jest dzisiaj święte, to same pieniądze.
Pieniądze mają właściwości, które kojarzymy z odłączoną od ciała boskością dualizmu:
wszechobecność, abstrakcję, niematerialność, a mimo to zdolność interweniowania w sprawy materialne, aby tworzyć lub niszczyć. […] Pieniądz kredytowy wsparty jest całością dóbr i usług w gospodarce, a na głębszym poziomie opiera się na wzroście [gospodarczym]. Stworzony jest jako obciążony oprocentowaniem dług, podtrzymywanie jego wartości zależy od nieskończonej ekspansji królestwa dóbr i usług. Czymkolwiek wesprzemy pieniądz, staje się to święte, więc z tego powodu wzrost zdobył status świętości na wiele wieków. W różnych przebraniach tej samej historii pięcia się w górę (Ascent) – postęp, okiełznanie sił naturalnych, podboju ostatnich granic, panowania nad naturą – prowadziliśmy świętą krucjatę żeby być owocnymi i mnożyć. Lecz wzrost przestał być już dla nas świętością.” (Eisenstein, 2011, s.167-168)
Nawet odnosząc się do kwestii tzw. kultu pieniądza, Eisenstein pokazuje jego oddziaływanie daleko poza bezpośrednim stosunkiem jednostki lub klasy społecznej do pieniądza w jego funkcji przechowywania wartości (skarbu):
„[Kult pieniądza] obezwładnia naszą kulturę. Musisz opóźnić gratyfikację. Musisz powstrzymać swoje pragnienia, myśląc o przyszłych nagrodach. Ból teraz, to korzyści potem. Odrób zadanie domowe dla oceny. Idź do pracy dla płacy. Ćwicz dla zdrowia.
Przejdź na dietę dla smukłej sylwetki. Poświęć swoje życie czemuś, co się opłaca, nawet jeśli nie jest to twoją pasją, tak żebyś mógł cieszyć się na emeryturze. Do każdej z tych spraw stosujemy reżim groźby i zachęty, zaprojektowany po to, żeby przezwyciężyć nasze lenistwo, nasz egoizm. Oprocentowanie staje się motywatorem w wojnie przeciwko sobie, w celu zapanowania nad swawolną lekkomyślnością.” (Eisenstein, 2011, s. 240)
Tym reżimem groźby jest dług, który pojawia się, gdy nie jesteśmy w stanie opóźnić gratyfikacji.
Co ciekawe, umiejętność opóźniania gratyfikacji przez dzieci przedszkolne stała się jednym z najbardziej znaczących wskaźników pokazujących ich szanse na odniesienie sukcesu w przyszłości (Mischel, 2014). Mamy więc do czynienia z głęboko zakorzenioną (i związaną z typem pieniądza) ascetyką, czyli z poddawaniem siebie dyscyplinie. Postęp, wzrost czy – jakby to ujął Sloterdijk (2014) – poddanie się napięciu wertykalnemu (czyli zmianie siebie ku wzniosłym ideałom), w znacznej mierze powodowane bywa strachem wywołanym byciem w długach:
„Stale obecna, ukryta presja na dłużników oznacza, że zawsze znajdą się ludzie, którzy czując się zagrożeni lub zdesperowani – pod presją walki o przetrwanie – będą gotowi ściąć ostatni las, złowić ostatnią rybę, sprzedać komuś jednego buta, upłynnić jakikolwiek dostępny kapitał: społeczny, naturalny, kulturalny czy duchowy. Nigdy nie może nadejść czas, gdy osiągniemy poziom 'wystarczy', ponieważ w systemie oprocentowanego długu, kredyt nie oznacza jedynie 'towar teraz za towar w przyszłości', ale towar teraz w zamian za więcej towaru w przyszłości. Aby obsługiwać dług lub po to, by żyć, albo zabierzesz komuś istniejące bogactwo (stąd rywalizacja), albo stworzysz 'nowe' bogactwo przez
wyciągnięcie go spośród dóbr wspólnych.” (Eisenstein, 2011, s. 103)
W tej perspektywie zadłużeni pracobiorcy i pracodawcy stanowią takie samo zagrożenie dla świata, różnić mogliby się tylko skalą potencjalnego zniszczenia, gdy podporządkowują się żądaniom wierzycieli. Bez zmiany zasad działania pieniądza jako narzędzia splecionego z urządzeniem długu, nie jest w tej perspektywie możliwa żadna zasadnicza zmiana społeczna, w szczególności taka zmiana relacji ze światem, która zatrzymałaby eksploatację planety.
Kryzys finansowy – katastrofa czy dojrzewanie?
Pieniądze jednocześnie kształtują więc świadomość ich użytkowników, jak i są odbiciem tej świadomości. Proponowane przez Eisensteina zmiany nie mogą ograniczyć się jedynie do świadomości, ale zmiana świadomości jest nieunikniona dla przeprowadzania zmian ekonomicznych, ponieważ uznanie jakiejś wartości zależy od wspierających ją opowieści:
„Wydaje nam się, że w czasach oparcia pieniądza na złocie dolary były wartościowe, bo mogły być wymienione na złoto, ale czy raczej nie prawdziwsza jest relacja przeciwna, że to złoto było wartościowsze, ponieważ mogło zostać wymienione na dolary? […] To papier jest rzeczywistym pieniądzem. Jego skojarzenie ze złotem było projekcją znaczenia, prawie magiczną formułą, która pozwalała nam wierzyć w opowiadanie o wartości.
Opowieść tworzy wartość.” (Eisenstein, 2011, s. 164)
Te opowieści z jednej strony stabilizują zbiorowe wyobrażenia o wartości (wartość złota ma się dobrze, z czego można wnioskować, że dawne opowieści również), a z drugiej – w dzisiejszej wersji, jako opowieści o postępie i nieskończonym wzroście, (dez)organizują funkcjonowanie społeczeństw, angażując ludzi w gry typu zero-jedynkowego, czyli takie, w których czyjaś przegrana (np. wypadnięcie ze społecznego obiegu na skutek zadłużenia) jest nieuchronna:
„[S]ystem monetarny jest jak gra w gorące krzesła [tj. zabawa weselna polegająca na bieganiu wokół zmniejszającej się ilości krzeseł do zajęcia, przyp. P.K.], jest szaloną przepychanką, z której niektórzy są z konieczności wypchnięci. Na głębszym poziomie […]
system monetarny wyrasta z naszego stosunku do niedostatku – stosunku, który opiera się na jeszcze głębszych podstawach – podstawowych mitach i ideologiach naszej cywilizacji, które nazywam Opowiadaniem Siebie i Opowiadaniem Świata. Nie wystarczy jednak zmiana naszego podejścia do pieniędzy, pieniądze też muszą się zmienić, bo są mimo wszystko ucieleśnieniem naszego podejścia.” (Eisenstein, 2011, s. 122)
Z tego względu Eisenstein osadza swoją argumentację w szerszym planie wychodzenia całej ludzkości na zdecydowanie wyższy poziom świadomości i odpowiedzialności za planetę. Proces ten opiera on na logice dojrzewania:
„Dwa kluczowe momenty rozwoju oznaczają przejście z dzieciństwa ku dorosłości, tak na poziomie indywidualnym, jak i gatunkowym. Po pierwsze zakochujemy się, a ta relacja jest inna od tej, jaką dziecko ma z matką. W dzieciństwie podstawowym aspektem relacji miłości jest otrzymywanie. Jestem szczęśliwy, mogąc dawać moim dzieciom wszystko, co potrafię i chcę, żeby przyjmowały bez ograniczeń. Jest prawem dziecka robić to, co jest konieczne do wzrostu, tak fizycznego, jak i umysłowego. Dobry rodzic zapewnia zasoby dla tego wzrostu. Tak jak Matka Ziemia zrobiła dla nas. Jak dotąd, my ludzie, byliśmy dziećmi w relacji z Ziemią.” (Eisenstein, 2011, s. 149)
To odłączenie się i zakochanie się w Ziemi nastąpiło – zdaniem Eisensteina – w latach 1960-tych, nie bez związku ze zdjęciami planety wykonanymi z przestrzeni kosmicznej. Ludzie zmieniali wówczas swoje nastawienie do planety, lecz zmiana ta nie była motywowana obawą przed zagładą człowieka (tak jak myśli się obecnie), ale docenianiem tego, jak wiele ludzkość zagarnęła z zasobów Ziemi. Obecny czas kumulujących się kryzysów (finansowych, klimatycznych, energetycznych, społecznych itd.) jest w narracji Eisensteina czasem dojrzewania:
„Drugą cechą przechodzenia do dorosłości jest męka. Starożytne kultury plemienne miały zróżnicowane ceremonie dochodzenia do pełnoletniości oraz męki, jakimi celowo niszczono mniejszą tożsamość poprzez izolację, ból, post, rośliny psychodeliczne lub inne środki, a następnie odbudowywano i włączano ją w większą, transpersonalną tożsamość.
[…] Kończąc takie przejście do dorosłości, mężczyzna lub kobieta biorą w pełne posiadanie swoje dary i dążą do wniesienia swojego wkładu w dobro ogółu jako pełnoprawni członkowie plemienia. Ludzkość przechodzi dziś analogiczne męki. Mnogość kryzysów łączących się nad nami są męką, która rzuca wyzwanie właśnie naszej tożsamości. Męką, wobec której nie mamy nawet pewności przetrwania. Wzbudza ona niewykorzystane zdolności i zmusza do ustosunkowania się do świata w nowy sposób.”
(Eisenstein, 2011, s. 151-152)
Splata się tak postrzegana sytuacja ludzkości z bezkresnymi możliwościami ustanowienia nowych znaczeń i wartości, które mógłby wspierać pieniądz:
„[P]ieniądz kredytowy jest naturalnym przystankiem końcowym dla ewolucji pieniądza w kierunku czystej powierniczości, prawdziwej umowy. Dochodząc do tego momentu mamy wolność uczynić tę umowę celową. Jesteśmy jak nastolatka, która rozwijając swoje fizyczne i umysłowe zdolności przez dziecinną zabawę, stała się gotowa do użycia ich we właściwym celu.” (Eisenstein, 2011, s. 161)
Nieuniknione – zdaniem Eisensteina – przejście między poszczególnymi typami pieniądza może być wielką zmianą, która potrafi dokonywać się niepostrzeżenie, choć z wielu – wymienionych przez niego – względów ludzie na ogół spodziewają się, że zmiany pojawiają się w wyniku nagłego kryzysu:
„[K]atastrofalne wydarzenia końca świata mają pewien emocjonalny czar – czar, któremu
sam, muszę przyznać, czasami ulegam. Część mnie chce tego. Nie jestem w tym osamotniony. Wielu z nas jest zmęczonych współczesnym światem, z jego przemocą, alienacją, biedą i martwotą, i tracimy nadzieję, że uda się go kiedykolwiek zmienić.
Wydarzenie zmieniające świat, które robi to za nas, jest czarujące. Nieważne czy to jakaś cudowna technologia uratuje nas albo przybędzie Jezus, albo UFO lub jakiś geologiczny, społeczny lub ekonomiczny kataklizm. Wielu ludzi myślących o upadku (collapsists) pociąga to, co miałoby nastąpić po upadku: niższe technologie, wspólnotowe społeczeństwo połączone z naturą, duchem i dawnymi czasami. Co więcej, perspektywa ekonomicznego lub ekologicznego upadku nagradza mściwą część nas samych, która chce powiedzieć: 'A nie mówiłem?!' – tę część, która chce zobaczyć ukaranie nikczemnych.”
(Eisenstein, 2011, s. 254)
I co ciekawe, niektóre konsekwencje kryzysu finansowego na Islandii nosiły znamiona opisanej mściwej satysfakcji ludzi przezornych, przejawiające się np. etykietowaniem zadłużonych w mediach i pouczaniem ich. Najprostszym przykładem bezgłośnych, lecz rewolucyjnych zmian zasad była jednak – zdaniem Eisensteina – polityka szwedzkiego banku centralnego, który w roku 1990 obniżył stopy procentowe do poziomu ujemnego, czyli systematycznie oszczędzający otrzymywali coraz mniejsze kwoty za wysyłanie swoich zasobów w przyszłość.
Obniżenie oprocentowania nie było znaczne, ale to, że w wyniku tej obniżki stopy procentowe stały się ujemne, miało daleko idące konsekwencje:
„Obniżenie stóp procentowych poniżej zera czyni możliwym inwestowanie w przedsięwzięcia, które dają zerowy lub ujemny zwrot z inwestycji. […] Jest to sprzeczne z intuicją, ale tylko dlatego, że nasze intuicje zostały uwarunkowane przez wielowiekową kulturę wzrostu, przez co z trudem wyobrażamy sobie możliwość innej funkcji pieniądza lub modelu biznesowego, który nie byłby oparty na zysku.” (Eisenstein, 2011, s. 232)
Negatywnie oprocentowany pieniądz jest tylko jednym z analizowanych wariantów zakończenia kapitalizmu czy też ery dorastania lub pięcia się w górę jak Eisenstein podsumowuje czasy, gdy pieniądz był uniwersalną przechowalnią wartości, a długi – narzędziem wymuszania wzrostu.
Nowy pieniądz, stare długi
Przyczyną chciwości – lub szerzej – nagradzania antyspołecznych zachowań podczas gospodarowania według racjonalności ograniczonej do analizy wartości pieniądza w czasie, jest – nie tylko zdaniem Eisensteina – splatanie się w pieniądzach (uniwersalnym narzędziu współpracy ludzkości) dwóch funkcji: funkcji wymiany oraz funkcji przechowywania wartości.
Problem nie jest nowy, był przecież ważną częścią analiz kapitalizmu wykonanych przez Karola Marksa (Marks, 1955). Nowy jest namysł nad współczesnymi możliwościami wprowadzenia do obiegu pieniądza pozbawionego funkcji skarbu, więc także możliwości przekształcenia go w
kapitał:
„[W] tej książce wzywam do ekonomicznego cofania się wzrostu (degrowth), kurczenia się ekonomii, recesji, która będzie trwała dekady lub wieki. Oczywiście słowo 'recesja' ma dziś negatywne konotacje, chociaż po prostu oznacza czas odstępowania. Podkreślam z naciskiem, że nie mówię, że musimy dokonywać poświęceń jakości naszego życia dla dobra naszej planety. Za to musimy zredukować rolę pieniędzy.” (Eisenstein, 2011, s. 258)
Osobliwa konstrukcja pieniądza, z jaką mamy na ogół do czynienia, polega na tym, że nie jest on jedynie ekwiwalentem wartości towarów, lecz – przeciwnie do nich – nie starzeje się, nie zużywa, za to wymienia się bez problemu na inny pieniądz o tym samym nominale. W rezultacie staje się najbardziej pożądanym super-towarem, którego posiadanie zapewnia elastyczność wyborów, jakiej nie zapewnia posiadanie towarów psujących się, a także nieidentycznych z pozostałymi danego rodzaju. Organizowanie współpracy ludzkości przy pomocy takiego dwu-funkcyjnego narzędzia powoduje kaskadę negatywnych skutków, które wzbudzały oburzenie po tym, jak w 2008 roku wybuchł kryzys finansowy, a koszty ratowania korporacji uspołeczniono.
Przede wszystkim skracaniu ulega perspektywa czasowa przy podejmowaniu decyzji, czyli np.
jednorazowy dochód ze ścięcia lasu wygrywa w obecnym systemie z dochodem stałym przy zachowaniu lasu. Poza tym, problemem jest preferowanie posiadania pieniędzy, a nie wprowadzanie ich do obiegu, co prowadzi do ograniczenia funkcji wymiany pieniądza (brak napędzających wymianę pieniędzy). Takiego gromadzenia gotówki (cash stash) dokonało wiele korporacji, gdy to do nich – zamiast do dłużników – państwa skierowały pomoc. Zdaniem Eisensteina pomocy takiej można było udzielić bankom, tak jak to rzeczywiście uczyniono, ale należało dokonać tego przy pomocy negatywnie oprocentowanych pieniędzy, tak by zniechęcić korporacje do przetrzymywania ich. Eisenstein jest pewien, że nadarzy się jeszcze wiele okazji wykorzystania tego mechanizmu:
„Okazja, jaką mieliśmy w 2008 roku będzie powtarzała się, ponieważ kryzys zadłużenia nie zniknie (bez cudownie wysokiego wzrostu gospodarczego). Za każdym razem rozwiązaniem jest jeszcze więcej zadłużenia, które jest przerzucane z ludzi i korporacji na narody i z powrotem, zawsze rosnąc. […] Zaledwie wykopujemy problem w przyszłość.”
(Eisenstein, 2011, s. 230)
Okazuje się, że historycznie udokumentowanych jest wiele przypadków ustanawiania pieniądza, który rozpadałby się jak wszystko inne dookoła, czyli pieniądza pozbawionego funkcji przechowywania wartości. Takie inicjatywy wprowadzano w sytuacjach lub regionach, w których jak pisał Szkudlarek „jest wiele pracy do zrobienia” (Szkudlarek, 2005), czyli zamiera wymiana dóbr i usług w społeczności, ze względu na brak środka wymiany. Teoretykiem, dzięki któremu tego typu inicjatywy rozprzestrzeniły się, szczególnie w czasach Wielkiego Kryzysu był Silvio
Gesell (1958), który zaproponował koncepcję „Freigeld”:
„System, który [Silvio Gesell] zaproponował w swoim arcydziele z 1906 roku 'The Natural Economic Order' sprowadzał się do zastosowania pieniądza papierowego, który należało okresowo stemplować, co kosztowało część wartości pieniądza. To skutecznie wprowadzało koszty utrzymania majątku pieniężnego. Tak jak każdy inny fizycznie istniejący towar pieniądze również psuły się (w tempie określonym wartością znaczka wymaganego do utrzymania wartości pieniądza). […] Podstawową kwestią, którą [Gesell]
chciał uzdrowić, była nierówna i niesprawiedliwa dystrybucja bogactwa w jego czasach – bezprecedensowa bieda pośród bezprecedensowej obfitości. Przypisał to ogromnej i niesprawiedliwej przewadze posiadaczy pieniędzy […] Możliwość zatrzymania środka wymiany pozwala posiadaczom pieniędzy na obciążanie innych odsetkami. Zajmują uprzywilejowaną pozycję wobec posiadaczy kapitału rzeczowego, a jeszcze bardziej wobec tych, którzy sprzedają swój czas, który jeśli nie zostanie sprzedany, znika każdego dnia.”
(Eisenstein, 2011, s. 207-208)
Jedyną i zasadniczą przeszkodą dla wprowadzenia i upowszechnienia tego rodzaju pieniądza był i jest opór kapitału. Opisana procedura stemplowania pieniędzy jest przecież skierowana przeciwko tym, którzy mają oszczędności. Taki niszczący się pieniądz – podobnie zresztą jak inflacja, której towarzyszy wzrost płac – stopniowo uwalnia ludzi od długów. Jako że idea anulowania ludziom długów kojarzy się ludziom częściej z niesprawiedliwością, to i Eisenstein
Jedyną i zasadniczą przeszkodą dla wprowadzenia i upowszechnienia tego rodzaju pieniądza był i jest opór kapitału. Opisana procedura stemplowania pieniędzy jest przecież skierowana przeciwko tym, którzy mają oszczędności. Taki niszczący się pieniądz – podobnie zresztą jak inflacja, której towarzyszy wzrost płac – stopniowo uwalnia ludzi od długów. Jako że idea anulowania ludziom długów kojarzy się ludziom częściej z niesprawiedliwością, to i Eisenstein