Sojusznicze obszary zabezpieczenia logistycznego, definiowane w NATO jako obszary funkcjonalne logistyki, oraz pozostałe niezbędne wymagania i informacje dotyczące niniej-szego opracowania zostały opisane w następujących podstawowych jawnych dokumentach standaryzacyjnych Sojuszu Północnoatlantyckiego:
– Allied Joint Logistic Doctrine, AJP 4 (A), NATO Unclassiefied 2003;
– Multinational Maritime Force Logistics Publication, ALP 4.1, Unclassiefied NATO 2002.
– NATO Standard Operating Procedures for the Operation of Advanced and Forward Logistic Sites, ALP 4.1. Supp.1, NATO Unclassiefied 2001.
– Procedures for Logistic Support between NATO Navies and Naval Port Information, ALP 1 E Navy, NATO Unclassiefied 2001,
a także w krajowych dokumentach normalizacyjnych, takich jak:
– PDNO-07-A 102, Logistyka sił morskich w operacjach wielonarodowych, B. Pac, A. Gawlik, D. Rębiś (oprac.), WCNJiK, Warszawa 2012;
– Praca analityczno-badawcza: Logistyka sił morskich – zasady ogólne, nr tematu 01-036, B. Pac, A. Gawlik, D. Rębiś (oprac. ), WCNJiK, Warszawa 2007.
Na podstawie wymienionych dokumentów do zasadniczych obszarów zabezpieczenia lo-gistycznego można zaliczyć4: zabezpieczenie materiałowe, zabezpieczenie techniczne, za-bezpieczenie transportowe, zaza-bezpieczenie infrastrukturalne, zaza-bezpieczenie medyczne oraz usługi.
Zabezpieczenie materiałowe obejmuje dostawy środków materiałowych, bojowych oraz innych elementów wyposażenia i sprzętu wojskowego (pogrupowanych w pięć podstawo-wych klas zaopatrzenia), niezbędnych do logistycznego wsparcia i zapewnienia ciągłości działalności sił. Realizacja zabezpieczenia materiałowego dotyczy również określenia i pro-gnozowania poziomu zapasów, dostaw, odtwarzania ich poziomu oraz dystrybucji. Zapewnienie dostaw zaopatrzenia siłom własnym na poziomie umożliwiającym im prowadzenie działal-ności operacyjnej zasadniczo leży w kompetencjach logistyki narodowej. Zabezpieczenie materiałowe może być realizowane przez logistykę wielonarodową w zakresie dostaw żyw-ności, wody, materiałów pędnych i smarów, pewnych rodzajów amunicji i niektórych środ-ków bojowych. Zakres zabezpieczenia materiałowego realizowanego na szczeblu
wielona-4 Vide: Allied Joint Logistic Doctrine, AJP 4 (A), NATO 2003, s. 3-1-3-6.
rodowym będzie wynikał z uzgodnień zawartych z państwami wysyłającymi siły przed rozpoczęciem operacji.
Zabezpieczenie techniczne dotyczy planowania, a także wykonywania obsług technicz-nych, napraw i remontów sprzętu, uzbrojenia oraz wyposażenia wojskowego. Powinno za-pewnić utrzymanie tych elementów w gotowości do użycia oraz przywrócenie im wymaga-nej sprawności w jak najkrótszym czasie. Standard wykonywanych w okresie pokoju obsług technicznych, stosowane technologie i materiały powinny zagwarantować odpowiednią zdol-ność sił do prowadzenia działań. W okresie kryzysu i konfliktu właściwa organizacja zabezpieczenia technicznego, wspierana przez sojuszniczą i narodową infrastrukturę remontową oraz wykwalifikowany personel, powinna zapewnić wymaganą gotowość bojo-wą i zdolność operacyjną sił. Państwa wysyłające mogą w czasie pokoju zawierać umowy o wzajemnym wsparciu, umożliwiające zaspokojenie potrzeb w zakresie remontów i utrzy-mania sprzętu w sprawności przez narodowe instalacje i personel podczas operacji oraz ćwi-czeń. Zabezpieczenie techniczne remontów uzbrojenia i sprzętu w sojuszniczych działaniach na morzu powinno być realizowane przez5:
– BDR (Battle Damage Repair) Maritime – pilne i niezbędne naprawy, remonty i obsługi gwarancyjne uzbrojenia i sprzętu marynarki wojennej, wynikające z uszkodzeń będących konsekwencją działalności bojowej przeciwnika lub awarii i niesprawności powstałych pod-czas eksploatacji okrętu. Standard tych przedsięwzięć zależy od dostępu do instalacji remon-towych, wykwalifikowanego personelu, zasobów oraz wymagań operacyjnych. Minimalne wymagania wobec BDR w okresie działań bojowych ograniczają się do zapewnienia pływal-ności, niezatapialności i stateczności okrętu oraz sprawności zasadniczych systemów ogólno-okrętowych, pokładowych i siłownianych. Remonty i naprawy systemów uzbrojenia ze wzglę-du na ich różnorodność pozostają w gestii narodowej;
– FMR (Forward Maintainace and Repair) – wysunięte zabezpieczenie techniczne, pole-gające na przeprowadzeniu niezbędnych i pilnych remontów, napraw uszkodzeń i awarii na jednostkach wielonarodowych sił morskich bezpośrednio na teatrze działań.
Zabezpieczenie transportowe – obejmuje także przedsięwzięcia RSOM6 – stanowi jed-no z głównych przedsięwzięć zapewniających termijed-nowość przemieszczenia i rozwinięcia operacyjnego sił, ciągłość dostaw środków materiałowych i bojowych oraz świadczenia usług operującym siłom, a także ich rotację i wycofanie. Zabezpieczenie transportu i ruchu wojsk odnosi się do infrastruktury, instalacji, urządzeń i sprzętu niezbędnych podczas pla-nowania, organizowania i prowadzenia operacji. Obejmuje: przemieszczenie oraz rozwinię-cie sił (Deployment), przyjęrozwinię-cie sił i wyposażenia na teatrze działań, okresowe stacjono-wanie sił i dalsze ich przemieszczenie w rejon działań (RSOM), podtrzymanie ciągłości działań (Sustainment) oraz wycofanie/rotację sił z rejonu operacji (Redeployment).
Zabezpieczenie infrastrukturalne obejmuje instalacje stacjonarne niezbędne do szkole-nia sił w czasie pokoju i zabezpieczeszkole-nia ich działań w trakcie działań bojowych. Wspólna
5 PDNO-07-A 102, Logistyka sił morskich w operacjach wielonarodowych, B. Pac, A. Gawlik, D. Rębiś (oprac.) Warszawa 2012, s. 11, 17.
6 RSOM (Reception, Staging Onward Movement) – przyjęcie, czasowe stacjonowanie i dalsze przemieszczenie sił. AAP-15 NATO Glossary of Abbreviations used in NATO Documents and Publications, NATO 2012, s. R-12.
Metody logistyki stosowanej...
infrastruktura NATO to instalacje zbudowane na wniosek wyższych dowódców NATO w ścisłej współpracy z władzami wojskowymi państwa gospodarza (Host Nation – HN), na którego terenie są zlokalizowane. Przeznaczone są do zabezpieczenia szkolenia sił podpo-rządkowanych NATO oraz do operacyjnego wykorzystania w czasie wojny i kryzysu, a tak-że w innych przedsięwzięciach realizowanych przez Sojusz. Określenie lokalizacji oraz za-bezpieczenie funkcjonowania wspólnej infrastruktury jest obowiązkiem państwa gospodarza.
Do wspólnej infrastruktury NATO zalicza się między innymi7:
– lotniska – pasy lotniskowe, składy i instalacje paliw lotniczych, składy amunicji, schro-ny i hangary dla samolotów;
– bazy morskie – nabrzeża, składy amunicji, paliw, warsztaty remontowe;
– instalacje paliwowe – regionalne sieci systemów rurociągów NATO, stacje pomp, skład-nice paliwowe, bazy dystrybucyjne, przyłącza do rafinerii cywilnych, punkty rozładunku pa-liw okręt–nabrzeże;
– składy amunicji – składnice środków bojowych wymagające specjalnego zabezpiecze-nia;
– lądowe linie komunikacyjne – drogi, mosty, węzły i linie kolejowe;
– wysunięte składnice sprzętu i amunicji dla sił przerzucanych drogą powietrzną oraz skład-nice wojenne na potrzeby wykonywania zadań w ramach wsparcia przez państwo gospoda-rza (Host Nation Support – HNS).
Zabezpieczenie medyczne, czyli siły, środki i urządzenia wojskowej, ewentualnie cywil-nej służby zdrowia, zapewniające udzielanie świadczeń medycznych przez profilaktykę, le-czenie poszkodowanych, ich rehabilitację i powrót do służby. Obejmuje ono również osłonę sanitarną, weterynaryjną, medyczną ochronę przed skutkami użycia broni masowego raże-nia, ewakuację medyczną, logistykę medyczną oraz prowadzenie ewidencji i sprawozdaw-czości. Zabezpieczenie medyczne własnych sił jest obowiązkiem przede wszystkim państwa wysyłającego. Niemniej jednak tego rodzaju zabezpieczenie państwo wysyłające może za-pewnić własnym kontyngentom również drogą zawarcia umów dwu- lub wielostronnych.
Odpowiedzialność za zabezpieczenie medyczne i jego zakres w operacjach morskich NATO jest realizowana na czterech poziomach (rzutach) opieki medycznej.
Usługi obejmują przedsięwzięcia związane z dostarczeniem wykwalifikowanego perso-nelu wraz z odpowiednim wyposażeniem w celu zapewnienia funkcjonowania jednostek bo-jowych lub działalności logistycznej. W przypadku działań na morzu będą to tzw. usługi techniczno-wykonawcze oraz ruchowe świadczone w portach morskich zasadniczo na rzecz jednostek pływających ewentualnie na rzecz załóg8. Zakres tych usług może obejmować usłu-gi holownicze i pilotażowe, pocztowe, kurierskie, przeciwpożarowe, wywóz śmieci i nieczy-stości z jednostek pływających, shipchandlering, usługi kwaterunkowe itp. W każdej opera-cji poziom i zakres usług jest zależny od różnych czynników, na przykład takich jak skład sił, poziom standaryzacji i przypuszczalny czas trwania działań. Za świadczenie usług siłom własnym odpowiedzialność bierze państwo wysyłające samodzielnie bądź w drodze umów wielostronnych, kontraktów i porozumień HNS.
7 PDNO-07-A 102, Logistyka sił morskich…, op.cit., s. 28.
8 Organizacja i funkcjonowanie portów morskich, K. Misztal (red.), Gdańsk 2010, s. 86–87.
W publikacjach z dziedziny logistyki stosowanych na szczeblu komponentu morskiego (taktycznym), czyli Allied Logistic Publications (ALP), są określone wymagania, jakie po-winny spełniać instalacje logistyczne zabezpieczenia brzegowego podczas operacji prowa-dzonych przez wielonarodowe siły morskie (Multinational Maritime Forces – MNMF). Na podstawie tych dokumentów można określić:
– szczegółową koncepcję zabezpieczenia brzegowego na szczeblu komponentu morskie-go w zależności od parametrów prowadzonej operacji;
– zasadnicze wymagania logistyczne i zadania dla instalacji zabezpieczenia logistyczne-go;
– wymagany zakres zabezpieczenia logistycznego na szczeblu narodowym dla państw wy-syłających;
– preferowany zakres oraz rozwiązania logistyki wielonarodowej, oczekiwany obszar wspar-cia objęty uzgodnieniami HNS, które będą komplementarne do zabezpieczenia logistyczne-go na szczeblu narodowym.
Na podstawie wskazanych przesłanek został przedstawiony model bazy morskiej zgodny z wymaganiami NATO w ujęciu obszarów zabezpieczenia logistycznego (rys. 1).