Partnerstwo publiczno-prywatne w ustawodawstwie polskim

W Polsce przed podjęciem rządowej inicjatywy ustawodawczej toczyła się szeroko zakrojona dyskusja na temat konieczności wypracowania odrębnych przepisów prawa, regulujących model PPP. Przeciwnicy tego rozwiązania wskazywali Wielką Brytanię jako kraj, w którym PPP rozwija się dynamicznie bez specjalnej ustawy, natomiast w przyjaznym klimacie i przy wsparciu ze strony rządu. Proponowali dokonanie zmian w istniejących przepisach, zwłasz-cza w Prawie zamówień publicznych oraz w przepisach dotyczących finansów publicznych. Zwolennicy argumentowali za koniecznością wprowadzenia odrębnego aktu istotnością nadania mu rangi ustawowej i możliwie

74 Decyzja Eurostatu o traktowaniu partnerstwa publiczno-prywatnego i jego wpływie na dług i deficyt publiczny, Released 11 Feb. 2004, www.epp.eurostat.

go określenia ram funkcjonowania. Stanowisko to wynikało z często pojawiają-cych się zarzutów, że partnerstwo publiczno-prywatne będzie kolejną formą nadużyć. W efekcie działania legislacyjne zakończyły się przyjęciem odrębnej ustawy. Początkowo przy konstruowaniu prawa w zakresie PPP przyjęto metodę wprowadzenia zmian na dwóch poziomach: ogólnym, w ustawie o PPP i regu-lacyjnym, w odrębnej ustawie wprowadzającej ustawę o PPP, w której przewi-dywało się nowelizację kilkudziesięciu ustaw szczegółowych (jak uczyniono później z ustawą o finansach publicznych z 2009 r.). Ostatecznie zdecydowano się na wprowadzenie jednego aktu – Ustawy o partnerstwie

publiczno-pry-watnym75 przyjętej przez Sejm 28 lipca 2005 r. Ustawa przewidywała

wprowa-dzenie trzech rozporządzeń wykonawczych. Rozporządzenia miały stanowić doprecyzowanie przepisów ustawy. W rzeczywistości prace nad przepisami wykonawczymi trwały bardzo długo, gdyż wydane zostały blisko rok po przyjęciu ustawy, co skutecznie zniechęciło potencjalnych zainteresowanych nawiązaniem długofalowej współpracy w nowej formie prawnej.

W czerwcu 2006 r. przyjęto trzy rozporządzenia:

• Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie niezbędnych elementów

analizy przedsięwzięcia w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego76,

• Rozporządzenie Ministra Gospodarki w sprawie ryzyk związanych z

reali-zacją przedsięwzięć w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego77,

• Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie szczegółowego zakresu,

form i zasad sporządzania informacji dotyczących umów o partnerstwie publicz-no-prywatnym⁷⁸.

Celem ustawy o PPP było pobudzenie inwestycji sektora publicznego, zwłaszcza infrastrukturalnych, poprzez stworzenie optymalnych ram prawnych dla przedsięwzięć publicznych z udziałem partnerów prywatnych, a także zniesienie przeszkód prawnych powodujących, że przedsięwzięcia PPP obarczo-ne są dużym ryzykiem dla obu stron. W szerszym kontekście ustawa miała za zadanie usunięcie barier psychologicznych dotyczących postrzegania roli i funkcji administracji publicznej w wykonywaniu zadań publicznych przy współpracy z prywatnymi podmiotami, miała także zapobiec sytuacjom, w których PPP stałoby się instrumentem politycznym lub podatnym na naciski polityczne79.

75 Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym…, poz. 1420.

76 Rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie niezbędnych elementów analizy przedsięwzięć w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, DzU, 2006, nr 125, poz. 866.

77 Rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie ryzyk związanych z realizacją przed-sięwzięć w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, DzU, 2006, nr 125, poz. 868.

78 Rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu, form i zasad sporządzania informacji dotyczących umów o partnerstwie publiczno-prywatnym, DzU, 2006, nr 125, poz. 867.

79 Uzasadnienie do projektu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym, druk sejmo- wy 3174.

Przyjęta w 2005 r. ustawa nie stanowiła prawa przyjaznego dla rozwoju formuły, a wręcz przeciwnie, stworzyła szereg ograniczeń, do których należy zaliczyć:

• skomplikowane procedury prowadzące do zawarcia umowy,

• konieczność przeprowadzenia przez podmiot publiczny rozbudowanych, kosztownych analiz o charakterze prawno-finansowym,

• ograniczenia w zakresie wyboru dopuszczalnych prawem struktur partner-stwa,

• ograniczenia co do formy wkładu podmiotu publicznego i sposobu wyna-grodzenia partnera prywatnego,

• brak wymaganych ustawą wzorów dokumentów,

• procedury skoncentrowane na dużych przedsięwzięciach, wymagających wysokich kapitałów.

Przyjęty wówczas akt prawny nie przyczynił się do upowszechnienia part-nerstwa publiczno-prywatnego ani nie okazał się „złotym środkiem” prowadzą-cym do szybkiego rozwoju infrastruktury, jak to zakładano na etapie prac nad ustawą. Wyraźnie akcentowano, że ustawa nie różnicuje przedsięwzięć. Takie same obowiązki spoczywały na stronach przygotowujących inwestycje o dużej i małej wartości, co automatycznie podnosiło koszty przygotowania małego przedsięwzięcia i uszczuplało oszczędności wynikające z PPP. W rezultacie akt ten nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań podmiotów, które skłonne były podjąć trud przygotowania procesu inwestycyjnego zgodnie z przepisami ustawy o PPP. Skomplikowane analizy, długi okres przygotowań i wysoki stopień zbiurokratyzowania spowodowały, że ustawa szybko stała się „martwym prawem”.

Urzędujący w tym czasie sekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki szyb-ko dostrzegł szyb-konieczność rozpoczęcia prac nad nowelizacją prawa w zakresie PPP. Projekt nowych regulacji miał być „odpowiedzią na potrzebę stworzenia akceptowalnych rozwiązań prawnych, które mogłyby uwolnić realizację przedsięwzięć z wykorzystaniem partnerstwa publiczno-prywatnego w Pol-sce”80. Projekt miał szczególny walor praktyczny, gdyż powstawał w ścisłej współpracy pomiędzy adresatami ustawy: przedstawicielami zainteresowanych ministerstw oraz urzędami centralnymi, organizacjami pracodawców, przedsta-wicielami samorządu gospodarczego i terytorialnego. Pracom przyświecała idea stworzenia takiej regulacji prawnej, która gwarantowałaby ochronę interesów publicznych, interesów partnerów prywatnych, ochronę długu publicznego oraz zgodności z prawem unijnym, a przede wszystkim umożliwiła swobodne kształtowanie partnerstwa. Prace legislacyjne oparto na dwóch zasadach. Po

80 Por. Wystąpienie Sekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki Adama Szejnfelda, 27. posiedzenie Sejmu RP z dnia 28.10.2008; Sejm Rzeczypospolitej Polskiej VI Kadencji, Uzasad-nienie do projektu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym, Druk Sejmowy nr 1180, Warszawa 2008, www.orka,sejm.gov.pl (15.01.2011).

pierwsze, tam, gdzie to możliwe starano się nie tworzyć nowego prawa, a oprzeć się na przepisach już obowiązujących i sprawdzonych (np. prawie handlowym, cywilnym). Po drugie, zostawić stronom jak największy margines działania, aby wzajemne relacje objęte umową zostały dostosowane do potrzeb projektu. Nie chciano tworzyć „sztywnego pancerza”, a jedynie rozwiązania ramowe.

Rządowy projekt ustawy trafił do Sejmu 22 października 2008 r., a osta-tecznie przyjęty został 19 grudnia 2008 r. W przeciwieństwie do poprzedniej ustawa ma charakter ramowy, na jego bazie możliwe będzie realizowanie zadań publicznych.

W nowej ustawie wyeliminowano szereg barier poprzez:

• usunięcie obligatoryjnego obowiązku sporządzenia analiz, nadając im ce-chę dobrowolności,

• wprowadzenie przejrzystej procedury wyboru partnera prywatnego

(Pra-wo zamówień publicznych, Ustawa o koncesji na roboty budowlane lub usługi),

• szczegółowe uregulowanie kwestii wkładu własnego, • nadanie umowie PPP ramowego charakteru,

• umożliwienie stosowania elastycznych form PPP,

• rezygnację z określenia przedsięwzięć, co uelastyczni ich zakres i umoż-liwi realizację w ramach PPP,

• wprowadzenie zasad racjonalnej kontroli realizacji przedsięwzięć,

• umożliwienie wykorzystania środków z funduszy Unii Europejskiej do finansowania przedsięwzięć PPP.

Ważnym udogodnieniem zawartym w ustawie, jest brak wymogu zgody ministra finansów na sfinansowanie projektów inwestycyjnych z budżetu państwa w kwocie niższej niż 100 mln PLN. Ustawodawca wprowadził ogólne ramy, w których ujęta w sposób jawny została idea partnerstwa, a potencjalni partnerzy mają możliwość stworzenia takiej przestrzeni (opartej na umowie), która pozwoli realizować zadania o charakterze użyteczności publicznej. Porównanie ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2005 r. i ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008 r. przedstawiono w tab. 1.3.

Tabela 1.3

Porównanie ustawy o PPP z 2005 r. i ustawy o PPP z 2008 r. Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym

z 28 lipca 2005 r.

Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym z 19 grudnia 2008 r.

1 2

Akt normatywny o charakterze edukacyjno-ins-trukcyjnym

Ustawa ramowa

Konieczność sporządzania analiz Brak obowiązku sporządzania analiz Procedura wyboru partnera prywatnego oparta

na przepisach ustawy Prawo zamówień pub-licznych

Procedura wyboru partnera prywatnego oparta na przepisach ustawy o koncesji na roboty budowlane lub usługi bądź ustawy Prawo zamówień publicznych

Tabela 1.3 (cd.)

1 2

Obowiązek realizacji zadania publicznego Brak odwołania do realizacji zadania publicz-nego

Szerszy zakres zdefiniowanych pojęć Węższy zakres zdefiniowanych pojęć Enumeryczny katalog podmiotów publicznych

odpowiadający definicji przyjętej w ustawie o finansach publicznych w 2004 r.

Rozszerzony katalog podmiotów publicznych wykraczający poza definicje ujęte w ustawie o finansach publicznych z 2004 r. (spółka celowa)

Wykaz obligatoryjnych elementów umowy Elastyczna zawartość umowy Ścisłe zdefiniowanie form, w jakich można

zawiązać partnerstwo (spółka celowa)

Rozszerzony katalog typów spółek w jakich może być prowadzone partnerstwo (spółki komandytowe i komandytowo-akcyjne) Wymóg uzyskania zgody ministra finansów,

jeśli przedsięwzięcie w części wymaga finansowania z budżetu państwa, niezależnie od jego wartości

Wymóg uzyskania zgody ministra finansów, jeśli wartość finansowanego przedsięwzię-cia przekracza określony w ustawie próg kwotowy

Sześćdziesięciodniowy termin na wydanie decyzji i przyznanie ministrowi prawa do oceny merytorycznej przedsięwzięcia i wpływu na finanse publiczne

Sześciotygodniowy termin wydania decyzji, która nie ma charakteru decyzji administra-cyjnej

Niewielka możliwość bieżącej kontroli partnera prywatnego przez podmiot publiczny

Prawo podmiotu publicznego do bieżącej kon-troli realizacji przedsięwzięcia przez partne-ra prywatnego

Brak jednoznacznego przyzwolenia współfinan-sowania PPP ze środków unijnych

Jednoznaczne przyzwolenie na współfinanso-wanie PPP ze środków unijnych

Źródło: oprac. własne na podstawie Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno- prywatnym, DzU, 2005, nr 169, poz. 1240; Ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym, DzU, 2009, nr 19, poz. 100 ze zm.

Ujęte w ustawie o PPP z 2008 r. regulacje prawne opierają się na pięciu podstawowych zasadach⁸¹:

1) zapewnieniu podmiotom uczestniczącym możliwie największej swobo-dy w kształtowaniu partnerstwa,

2) ochronie najważniejszych interesów publicznych,

3) ochronie uzasadnionych interesów partnerów prywatnych, 4) przestrzeganiu zasad dotyczących długu publicznego, 5) zachowaniu zgodności z prawem unijnym.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że nowe uregulowania wyraźnie odwołują się do istniejącego porządku prawnego, a w szczególności do rozwiązań

81 T. Korczyński, A. Kozłowska, K. Kozłowski, A. Mednis, A. Nowaczek, Koncesja na ro-boty budowlane lub usługi a inne formy realizacji inwestycji publiczno-prywatnych, ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2010, s. 46.

nych w prawie cywilnym. Dzięki temu przyjęte przepisy stały się łatwe do zrozumienia i zastosowania. Potwierdzają to badania przeprowadzone przez Firmę Ernst & Young w fokusowo wybranych 11 miastach82.

Rozwiązania przyjęte w nowej ustawie o PPP odnoszą się do silniejszych związków pomiędzy stronami niż dzieje się to w ustawie Prawo zamówień

publicznych czy ustawie o koncesjach na roboty budowlane lub usługi, dotyczą

bowiem „wspólnego wykonania zadania”, któremu towarzyszy zawarcie skomplikowanej, wcześniej wynegocjowanej umowy. Proste zlecenie usług, w których w zamian za wykonanie określonego świadczenia sektor publiczny wypłaca uzgodnione wynagrodzenie (zamówienie publiczne) lub upoważnia do pobierania pożytków (koncesja) wykonywane są na podstawie prostych umów, co wyraźnie różni powiązania sektora publicznego z prywatnym przy tradycyj-nym zleceniu i przedsięwzięciu PPP.

Równolegle z pracami nad nową ustawą o partnerstwie publiczno-pry-watnym trwały prace nad ustawą o koncesji na roboty budowlane lub usługi83. Ustawa koncesyjna w zamyśle ustawodawcy miała być komplementarnym aktem prawnym w stosunku do ustawy o PPP. Oba akty prawne miały tworzyć nowe ramy instytucjonalne dla partnerstwa publiczno-prywatnego w Polsce. Celem ustawy o koncesji było

stworzenie nowych możliwości wykonywania zadań publicznych poprzez zaangażowanie środków prywatnych i wykorzystanie potencjału prywatnych podmiotów, które mogą wpły-nąć korzystnie na poprawę ich dostępności i jakości84.

Przyjęte regulacje miały z jednej strony chronić interes publiczny oraz uwzględniać obowiązujące prawo krajowe i wspólnotowe, a z drugiej strony otwierać szerokie spektrum działalności, pozwalające łączyć wiedzę, doświad-czenie i kapitał prywatny z publicznym.

Należy zauważyć, że koncesja jako forma funkcjonowała w systemie prawa polskiego zarówno w postaci klasycznego aktu administracyjnego, jak i pewne-go rodzaju stosunku obligacyjnepewne-go. Przykładem są ustawy o autostradach płatnych i Krajowym Funduszu Drogowym, gdzie ta instytucja prawna została uregulowana i działa sprawnie. Koncesja na gruncie samorządu terytorialnego również miała swój początek w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy to pojawiły się próby unormowania koncesji komunalnej jako umowy

82 Raport T. Tasan-Kok, M. Załęczna, Partnerstwo publiczno-prywatne w rozwoju przestrze-ni miejskiej. Polska praktyka na tle regulacji uprzestrze-nijnych, Sprawne Państwo Program Ernst & Young, Warszawa 2010.

83 Ustawa z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi, DzU, 2009, nr 19, poz. 101 ze zm.

84 Uzasadnienie do projektu ustawy o koncesji na roboty budowlane lub usługi, Druk Sej-mowy nr 834 z 17 lipca 2008, s. 1.

obligacyjnej. W praktyce nie doczekała się faktycznego wdrożenia. Koncesja jako nowy instrument prawny pojawiła się dopiero w 2004 r. w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. W rozdziale 4 tejże ustawy85

dopuszczono wykorzystanie koncesji na roboty budowlane jako jednej z możliwości realizacji zadań publicznych. Pomimo że takie regulacje istniały już od 2004 r. rynek koncesji na roboty budowlane nie był w pełni wykorzystany (do 2010 r. znalazła zastosowanie jedynie w dwunastu przypadkach). Koncesji samorządy gminne udzielały na budowę składowisk odpadów komunalnych bądź budowę parkingów podziemnych. Dodatkowo obowiązujący w Polsce porządek prawny nie uwzględniał koncesji na usługi. Stąd pojawiła się idea, aby stworzyć odrębną regulację prawną, jednocześnie uwzględniając regulacje Wspólnotowe86. Instytucja koncesji odrębnie została już wcześniej prawnie uregulowana w niektórych krajach europejskich, m.in. w Czechach, Bułgarii, we Włoszech czy w Hiszpanii. Z tego powodu Ministerstwo Infrastruktury przy udziale prezesa Urzędu Zamówień Publicznych podjęło się w 2008 r. zadania uregulowania procedury zawierania umowy koncesji na roboty budowlane łącznie z instytucją koncesji na usługi. W efekcie łącznie z przygotowaną nową ustawą o partnerstwie publiczno-prywatnym stworzono akceptowalne rozwiąza-nia prawne, które będą mogły przyczynić się do uruchomierozwiąza-nia przedsięwzięć partnerstwa publiczno-prywatnego, jednocześnie poszerzając prawne możliwo-ści realizacji zadań publicznych.

Koncesja nie stanowi formy prywatyzacji zadań publicznych, gdyż podmiot publiczny nadal pozostaje odpowiedzialny za ich realizację. Ryzyko ekonomicz-ne powodzenia przedsięwzięcia przeniesioekonomicz-ne zostaje w zasadniczej części na podmiot prywatny. Jest to najistotniejszy element, który odróżnia koncesję od tradycyjnego zamówienia publicznego. W zamówieniu publicznym mamy do czynienia ze stosunkiem między zamawiającym a wykonawcą, który w zamian za określone wynagrodzenie zobowiązuje się do wykonania określonego świadczenia na rzecz zamawiającego. Ryzyko ekonomiczne związane z przed-sięwzięciem w całości pozostaje po stronie zamawiającego. Przepisy o koncesji znajdą zastosowanie w przypadku, kiedy odbiorcą świadczeń mogą być osoby

85 Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, DzU, 2004, nr 19, poz. 177 ze zm., art. 128–131.

86 Prawo Wspólnotowe dopuszcza realizację zadań publicznych w formie koncesji. Podstawę prawną stanowią: Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi; Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki; Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1564/2005 z dnia 7 września 2005 r. ustanawiające standardowe formularze do publikacji ogłoszeń w ramach procedur zamówień publicznych zgodnie z Dyrektywami 2004/17/WE i 2004/18/ Deparlamentu Europejskiego i Rady Europy.

trzecie, tj. faktyczni użytkownicy przedmiotu koncesji (użytkownicy płatnej drogi, kibice sportowi kupujący bilety na stadion, kierowcy pozostawiający samochód na parkingu). W sytuacji, gdy odbiorcą świadczenia będzie bezpo-średnio zamawiający, wówczas będziemy mieć do czynienia z zamówieniem publicznym. O tym, które przepisy należy zastosować decydować będzie forma płatności. Jeśli płatność wobec przedsiębiorcy będzie ustalona w pieniądzu i zamawiający będzie zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia, to należy stosować przepisy dotyczące zamówień publicznych. W przypadku koncesji przynajmniej część zapłaty należnej wykonawcy powinna pochodzić z uzyski-wanych korzyści ze świadczonej usługi od bezpośrednich usługobiorców. Wynagrodzenie koncesjonariusza stanowi, w przypadku:

• koncesji na roboty budowlane – wyłączne prawo do korzystania z obiektu budowlanego albo takie prawo wraz z płatnością koncesjodawcy,

• koncesji na usługi – wyłączne prawo do korzystania z usługi albo takie prawo wraz z płatnością koncesjodawcy.

Taki zapis oznacza, że koncesjonariusz ma prawo do korzystania z przed-miotu koncesji oraz może mu przysługiwać dodatkowe wynagrodzenie od koncesjodawcy, który pokrywa w ten sposób część kosztów ponoszonych przez koncesjonariusza. Wysokość wynagrodzenia została jednak wyraźnie określona i nie może przekroczyć całości nakładów poniesionych przez koncesjonariusza na wykonanie zadania objętego koncesją. Koncesja jest więc formą współpracy pomiędzy podmiotem publicznym a prywatnym, w której zasoby (nakłady finansowe i realizowana inwestycja) są wykorzystywane do tworzenia infrastruk-tury na potrzeby społeczne. Koncesję można zatem stosować do większości przykładów realizacji partnerstwa publiczno-prywatnego zmierzających do powstawania, modernizacji lub ulepszania już istniejących obiektów. Porównanie rozwiązań prawnych w ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008 r. oraz ustawie o koncesji na roboty budowlane lub usługi z 2009 r. przedstawiono w tab. 1.4.

Przez dłuższy czas toczyła się dyskusja, w jakiej relacji znajdować się będą wobec siebie ustawa o PPP i ustawa koncesyjna. Wiele firm doradczych współpracujących z samorządami wypowiadało się na temat przygotowanych rozwiązań. Zdaniem Ch. Schnella87 ustawa o koncesjach ma charakter lex

specialis w stosunku do ustawy o PPP i ustawy Prawo zamówień publicznych.

Odmienny pogląd reprezentują M. Bejm, P. Bogdanowicz, P. Piotrowski88, którzy uważają przepisy obu aktów za konkurencyjne względem siebie. W praktyce podmioty publiczne nie mając dokładnie sprecyzowanego modelu finansowania przedsięwzięcia będą miały problem z wyborem jednej z dwóch ustaw, wyznaczających ścieżkę wyboru partnera prywatnego. Podobne

87 Ch. Schnell, Kiedy stosować ustawę o partnerstwie, a kiedy o koncesjach, „Rzeczpospoli-ta” z 15.12.2008 r., www.new-arch.rp.pl (08.11.2010).

wości zgłaszała A. Kozłowska89, według której dopiero praktyka pokaże jak przyjęte rozwiązania legislacyjne wpływają na rozwój przedsięwzięć partner-skich, przypisując dużą rolę instytucjom doradczym w pierwszej fazie przygo-towań partnerstwa.

Tabela 1.4

Porównanie rozwiązań prawnych Ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008 r. z Ustawą o koncesji na roboty budowlane lub usługi z 2009 r.

Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym ^{Ustawa o koncesji na roboty budowlane} _{lub usługi}

Ramowy charakter Charakter ramowo-proceduralny

Brak obowiązku sporządzania analiz Decyzja podmiotu publicznego powinna być przemyślana, poparta odpowiednimi anali-zami

Możliwość całościowego lub częściowego wy-nagrodzenia przez podmiot publiczny

Określone warunki i poziom wynagradzania pochodzącego od koncesjodawcy

Założony podział ryzyka pomiędzy podmiot publiczny a prywatny

Większościowe ryzyko koncesjonariusza Współpraca uwzględniająca przesunięcia

skład-ników majątkowych pomiędzy stronami

Brak powiązania pomiędzy współpracą a prze-sunięciami składników majątkowych Możliwość zawiązania spółki celowej Brak możliwości zawiązania spółki celowej Bezterminowy okres umowy (uzależniony od

rodzaju przedsięwzięcia)

Określony czas trwania umowy (15–30 lat) Szeroki krąg podmiotów publicznych Określony krąg koncesjodawców

Procedura wyboru partnera oparta na przepi-sach ustawy Prawo zamówień publicznych lub ustawy o koncesji na roboty budowlane lub usługi

Szczegółowo określony tryb i zasady wyboru koncesjonariusza

Ściśle określony cel partnerstwa Brak konieczności definiowania celu zawarcia umowy koncesyjnej

Uprawnienia kontrolne podmiotu publicznego Brak zdefiniowanych uprawnień kontrolnych na rzecz koncesjodawcy

Konieczność uzyskania zgody ministra finan-sów dla umowy partnerstwa

Brak konieczności zgody właściwego ministra

Źródło: oprac. własne na podstawie Ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie pu-bliczno-prywatnym, DzU, 2009, nr 19, poz. 100 ze zm.; Ustawy z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi, DzU, 2009, nr 19, poz. 101 ze zm.

Z krótkiej obserwacji polskiego rynku wynika, że nowe rozwiązania prawne już w latach 2009–2011 skutkowały pojawieniem się procedur związanych z wyborem partnerów prywatnych dla przedsięwzięć publiczno-prywatnych opartych na nowych rozwiązaniach legislacyjnych (tab. 1.5).

89 T. Korczyński, A. Kozłowska, K. Kozłowski, A. Mednis, A. Nowaczek, Koncesja na ro-boty budowlane…, s. 67–68.

Tabela 1.5

Liczba ogłoszeń dotycząca przedsięwzięć w formie PPP i koncesji w latach 2009–2011 w Polsce

Formuła realizacji przedsięwzięcia ^Rok

2009 2010 2011

Partnerstwo publiczno-prywatne 8 22 18

Koncesja 33 39 24

Ogółem 41 61 42

Źródło: oprac. własne na podstawie raportów Rynek PPP w Polsce za poszczególne lata, Investment Suport.

W 2009 r. w „Biuletynie Zamówień Publicznych” ukazało się 41 ogłoszeń w sprawie realizacji zadań publicznych, które zaplanowano do realizacji we współpracy z prywatnym partnerem. W 2010 r. nastąpił blisko 50% wzrost zainteresowania realizacją zadań z partnerem prywatnym. Taki trend wynikał

W dokumencie Uwarunkowania partnerstwa publiczno-prywatnego w finansowaniu inwestycji jednostek samorządu terytorialnego (Stron 53-62)