Przesłanki oraz tryb wznowienia postępowania oraz stwierdzenia nieważności postępowania w przedmiocie nadania stopnia naukowego

Dla przypomnienia, stosownie do treści art. 29 ust. 2 u.s.t., przesłanka-mi do wznowienia postępowania o nadanie stopnia naukowego mogą być, oprócz przesłanek wymienionych w art. 146 § 1, art. 145a i art. 145b k.p.a., ujawnione okoliczności wskazujące na to, że stopień doktora został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce.

Z kolei zgodnie z treścią art. 29a u.s.t. rada właściwej jednostki organiza-cyjnej lub odpowiednio Centralna Komisja, w drodze decyzji, stwierdza nie-ważność postępowania w sprawie nadania tytułu lub stopnia, jeżeli w pracy stanowiącej podstawę nadania stopnia osoba ubiegająca się o tytuł lub stopień przypisała sobie autorstwo istotnego fragmentu lub innych elementów cudze-go utworu lub ustalenia naukowecudze-go.

W doktrynie podnosi się, że w odniesieniu do przywołanych wyżej przepi-sów należałoby przyjąć taki sposób ich wykładni, że przesłankę stwierdzenia nieważności postępowania, o której mowa w art. 29a u.s.t., będzie stanowiła okoliczność podważenia autorstwa samej pracy doktorskiej lub habilitacyjnej, natomiast przesłankę wznowienia postępowania, stosownie do art. 29 ust. 2 u.s.t., okoliczność naruszenia praw autorskich lub dobrych obyczajów w za-kresie dorobku, który był brany pod uwagę i na podstawie którego został nadany stopień doktora⁸.

Do powyższego podziału – choć wprowadza on jasną i klarowną, a dzięki swojemu dychotomicznemu charakterowi także ułatwiającą stosowanie prawa, zasadę kwalifikacji przesłanek – można podnieść jednak uwagi, w szczególno-ści w odniesieniu do przesłanek wznowienia postępowania w sprawie o nada-nie stopnia naukowego doktora.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.s.t. rozprawa doktorska, przygotowywana pod opieką promotora albo pod opieką promotora i promotora pomocniczego, o którym mowa w art. 20 ust. 7 u.s.t., powinna stanowić oryginalne rozwiązanie problemu naukowego lub oryginalne dokonanie artystyczne oraz wykazywać

8 E. Szewczyk, Weryfikacja ostatecznych decyzji w sprawach stopni naukowych, ZNSA 2011, nr 5, s. 55 i 58.

ogólną wiedzę teoretyczną kandydata w danej dyscyplinie naukowej lub arty-stycznej oraz umiejętność samodzielnego prowadzenia pracy naukowej lub artystycznej.

W tym miejscu celowe jest także odwołanie się do pkt 3.3 Kodeksu Ety-ki Pracownika Naukowego stanowiącego załącznik do uchwały nr 10/2012 Zgromadzenia Ogólnego PAN z dnia 13 grudnia 2012 r., w którym w za-kresie wskazań dotyczących praktyk autorskich i wydawniczych zaznaczono, że autorstwo publikacji naukowej musi opierać się wyłącznie na twórczym i istotnym wkładzie w badania, a więc na znaczącym udziale w inicjowaniu idei naukowej, tworzeniu koncepcji oraz projektowaniu badań, na istotnym udziale w pozyskiwaniu danych, w analizie i interpretacji uzyskanych wyników oraz w istotnym wkładzie w szkicowanie i pisanie artykułu lub jego krytyczne poprawianie z punktu widzenia zawartości intelektualnej.

Zaznaczyć należy również, że w myśl art. 11 ust. 2 u.s.t. warunkiem wszczęcia przewodu doktorskiego jest posiadanie wydanej lub przyjętej do druku publikacji naukowej w formie książki lub co najmniej jednej publikacji naukowej w recenzowanym czasopiśmie naukowym, wymienionym w wykazie czasopism naukowych ogłaszanym przez ministra właściwego do spraw nauki lub w recenzowanych materiałach z międzynarodowej konferencji naukowej, lub publiczna prezentacja dzieła artystycznego.

W kontekście powyższych unormowań przyjąć należy, że w przypadku osoby, która uzyskała stopień doktora, mogła ona przygotować rozprawę doktorską w sposób nienaruszający praw autorskich innej osoby, ale z na-ruszeniem art. 13 ust. 1 u.s.t. oraz Kodeksu Etyki Pracownika Naukowego, co wiązać może się także z naruszeniem dobrych obyczajów w nauce. Przy-kładem może być napisanie rozprawy doktorskiej bądź pracy habilitacyjnej na podstawie publikacji, która nie korzystała z ochrony praw aktorskich lub w stosunku do której te prawa wygasły, stosownie do treści art. 29 i art. 36 u.o.p.a.

Za naruszenie dobrych obyczajów w nauce, przy jednoczesnym braku na-ruszenia dobrych obyczajów, należy uznać sytuację, kiedy autor pracy zezwoli innemu doktorantowi na przepisanie jego pracy⁹.

9 H. Izdebski, J. M. Zieliński, Ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym. Komentarz, wyd. 2, LEX, [online:] http://sip.lex.pl/#/komentarz/587343851/463226 [dostęp: 29.02.2016].

DR PRZEMYSŁAW KLEDZIK

140

To samo będzie dotyczyć braku rzetelności w warsztacie naukowym w zakresie czynności cytowania innych autorów, które nie będzie stanowić naruszenia praw autorskich, ale może zostać uznane za naruszenie dobrych obyczajów w nauce. Wskazać można tu np. tzw. cytowania z drugiej ręki, po-legające na wykorzystaniu cudzego utworu (lub jego fragmentu) z właściwym oznaczeniem pierwotnego źródła, z którego pochodzi cytat, a z pominięciem wtórnego, pośredniego źródła, poprzez które w rzeczywistości doszło do za-poznania się z utworem. W doktrynie podnosi się, że z punktu widzenia prawa autorskiego pojedynczy tzw. cytat z drugiej ręki, w tym ograniczający się tylko do wskazania pierwotnego źródła, a z pominięciem źródła wtórnego jest co do zasady dopuszczalny¹⁰. W przypadku tego rodzaju cytowań przyjmuje się, że doszło do naruszenia praw autorskich, gdy wraz z przejęciem kilku cyta-tów dochodzi również do przejęcia elemencyta-tów twórczych w zakresie: wybo-ru cytatów, prezentacji poglądów i argumentów, toku rozumowania, a także prowadzenia dyskursu naukowego¹¹. Nawet jednak dopuszczalne z punktu widzenia prawa autorskiego korzystanie z cytowania z drugiej ręki uznać na-leży za sprzeczne z dobrymi obyczajami w działalności naukowej, szczegól-nie gdy przejęcie cudzych cytatów ma na celu szczegól-nieuczciwe skróceszczegól-nie wysiłku naukowego¹².

Za przejaw takich zachowań może zostać uznane również np. cytowanie słów lub utworów fikcyjnych autorów celem wprowadzenia w błąd co do autorstwa. Mistyfikacja służy uzyskaniu wrażenia akceptacji dla własnych po-glądów czy twórczości¹³.

Przyjąć należy zatem, że w przypadku zarówno pracy doktorskiej, jak i ha-bilitacyjnej może ona zostać przygotowana z naruszeniem dobrych obyczajów w nauce, które jednocześnie nie będzie wyczerpywało znamion naruszenia praw autorskich. Gdyby bowiem przyjąć, że przesłanki wznowienia odnoszą się wyłącznie do dorobku, który był brany pod uwagę i na podstawie którego

10 S. Stanisławska-Kloc, Zasady wykorzystywania cudzych utworów…, op. cit., s. 178–179.

11 Ibidem. Por. także R. Markiewicz, Ochrona prac naukowych, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ja-giellońskiego. Prace z Wynalazczości i Ochrony Własności Intelektualnej” 1990, z. 55, s. 36–38.

12 S. Stanisławska-Kloc, Zasady wykorzystywania cudzych utworów…, op. cit., s. 179.

13 Ibidem, s. 177.

został nadany stopień naukowy, to w przypadku osób z tytułem doktora robek ten, jak wyżej wskazano, nie musi być znaczny, istotne naruszenie do-brych obyczajów może mieć miejsce właśnie w związku z przygotowywaniem rozprawy doktorskiej.

W kwestii trybu postępowania wskazać należy, że zgodnie z art. 29 ust. 3 u.s.t. w przypadku zaistnienia przesłanek do wznowienia postępowania o na-danie stopnia doktora i doktora habilitowanego organem wydającym postano-wienie o wznowieniu postępowania jest Centralna Komisja.

Wszczęcie postępowania w trybie wznowienia postępowania administra-cyjnego, w myśl przepisów k.p.a., nastąpić może na wniosek lub z urzędu, przy czym k.p.a. zastrzega jednocześnie przesłanki wznowienia, w przypadku któ-rych wznowienie postępowania nastąpić może wyłącznie na wniosek strony.

W odróżnieniu od postępowań zwykłych, złożenie przez stronę dopuszczal-nego i kompletdopuszczal-nego formalnie wniosku w trybie wznowienia nie powoduje automatycznego wszczęcia postępowania, lecz właściwy organ wydaje nieza-skarżalne postanowienie o wznowieniu postępowania lub zanieza-skarżalne posta-nowienie o odmowie wznowienia postępowania. Postaposta-nowienie o wszczęciu postępowania organ zobowiązany jest wydać także w przypadku wznowienia postępowania z urzędu.

W kontekście powołanych unormowań u.s.t. przyjąć należy, że stroną po-stępowania w przedmiocie wznowienia popo-stępowania będzie zawsze osoba, która była adresatem uchwały o nadaniu stopnia naukowego. W doktrynie podnosi się także, że za stronę postępowania względnie mogłaby być uznawa-na także osoba, której prawa autorskie zostały uznawa-naruszone¹⁴.

Podkreślenia wymaga, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że źródeł interesu prawnego dopatrywać należy w prawie mate-rialnym, przy czym dotyczy to nie tylko norm materialnoprawnych w prawie administracyjnym, lecz także norm materialnoprawnych zawartych w prze-pisach innych gałęzi prawa, np. prawie cywilnym¹⁵. W związku z powyższym

14 E. Szewczyk, Weryfikacja ostatecznych decyzji…, op. cit., s. 55–66.

15 Zob. A. S. Duda, Interes prawny w polskim prawie administracyjnym, Warszawa 2008, s. 73 i nn. Por.

także postanowienie NSA z dnia 17 lipca 2015 r., sygn. akt II OZ 667/15, CBOSA.

DR PRZEMYSŁAW KLEDZIK

142

przyjąć należy, że osoba, w której ocenie jej prawa autorskie zostały naruszo-ne, na podstawie art. 1 u.o.p.a. może żądać uznania jej za stronę postępowa-nia w przedmiocie wznowiepostępowa-nia postępowapostępowa-nia oraz stwierdzenie nieważności postępowania. W takim przypadku podmiot taki będzie także legitymowany do złożenia wniosku o wznowienie postępowania oraz stwierdzenie nieważ-ności postępowania. Żaden inny podmiot, poza adresatem uchwały o nadaniu stopnia doktora, nie będzie mógł natomiast zostać uznany za stronę postępo-wania w przypadku wznowienia postępopostępo-wania o nadanie stopnia naukowego w związku z przesłanką naruszenia dobrych obyczajów w nauce. Brak jest bo-wiem podstaw do uznania, że naruszenie dobrych obyczajów może być zwią-zane z naruszeniem bądź potrzebą ochrony interesu prawnego innych osób.

Statusu strony w postępowaniu w przedmiocie wznowienia postępowania w przewodzie doktorskim nie może natomiast posiadać rada wydziału jed-nostki organizacyjnej uczelni wyższej, która, stosownie do treści art. 15 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 3 i 4 u.s.t., jako organ I instancji podjęła kończącą postępo-wanie prawomocną uchwałę w sprawie nadania stopnia naukowego doktora.

To samo odnosi się do dziekana danego wydziału jako przewodniczącego or-ganu kolegialnego, jakim jest rada wydziału. W związku z powyższym wnio-sek rady wydziału o wznowienie postępowania zakończonego prawomocną uchwałą tej rady w sprawie nadania stopnia nie może zostać zakwalifikowany jako podanie w rozumieniu art. 63 k.p.a., co do którego Centralna Komisja zobligowana byłaby podjąć rozstrzygnięcie w formie postanowienia o wzno-wieniu lub odmowie wznowienia postępowania¹⁶. Wniosek taki uznać można jedynie za informację, na podstawie której Centralna Komisja uzyskuje wiedzę o okolicznościach, co do których powinna rozważyć, czy stanowią one pod-stawę wydania z urzędu postanowienia o wznowieniu postępowania.

W kwestii wniosku uprawnionego podmiotu o wznowienie postępowa-nia należy się zastanowić, czy odpowiednie zastosowanie znajdować będzie tu art. 148 § 1 k.p.a., w myśl którego podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję

16 Por. M. Wroński, Szczeciński doktorat z prawa, „Forum Akademickie” 2015, nr 4, [online:] https://

forumakademickie.pl/fa/2015/04/szczecinski-doktorat-z-prawa/ [dostęp: 29.02.2016].

w I instancji, w terminie 1 miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Prze-pis ten wprowadza generalną zasadę, od której ustawodawca w odniesieniu do przesłanek określonych w art. 145 § 1 pkt 4, art. 145a § 1 i art. 145b § 1 k.p.a. wprowadził wyjątki, zastrzeżone odpowiednio w art. 148 § 2, art. 145a

§ 2 i art. 145 § 2 k.p.a. Przepis art. 148 § 1 k.p.a. w przeciwieństwie do wy-żej wymienionych unormowań k.p.a. nie wskazuje, poprzez ich wymienienie lub też odesłanie do konkretnego przepisu, rodzaju przesłanek, do których znajduje on zastosowanie. Tym samym można przyjąć, że będzie on znajdo-wał odpowiednie zastosowanie także w postępowaniu w sprawie wznowienia prowadzonym na podstawie art. 29 ust. 2 u.s.t. Wobec powyższego podmiot, którego prawa autorskie zostały naruszone, w przypadku zamiaru wystąpie-nia z żądaniem wznowiewystąpie-nia postępowawystąpie-nia w sprawie o nadanie innej osobie stopnia naukowego, powinien złożyć podanie do Centralnej Komisji z zacho-waniem miesięcznego terminu liczonego od dnia, w którym dowiedział się o okoliczności naruszenia jego praw autorskich. Wydaje się to o tyle spójne, że w przypadku żądania wznowienia postępowania na podstawie przesłanek określonych w art. 145 § 1, art. 145a i art. 145b k.p.a. zastosowanie znajdować będzie termin 1 miesiąca, określony w art. 148 § 1 i 2, art. 145a § 2 i art. 145

§ 2 k.p.a.¹⁷

Inaczej wygląda kwestia możliwości uchylenia uchwał we wznowionym postępowaniu w sprawie o nadanie stopnia naukowego w związku z wystą-pieniem przesłanek, o których mowa w art. 29 ust. 2 u.s.t. z uwagi na upływ terminu. Przepis art. 146 § 1 k.p.a. w zakresie, w jakim przewiduje 5- i 10-let-ni termin przedaw10-let-nie10-let-nia, odsyłając do konkretnych, unormowanych w k.p.a.

przesłanek wznowienia, nie ma w związku z treścią art. 29 ust. 1 u.s.t. odpo-wiedniego zastosowania. Przesłanka wymieniona w art. 29 u.s.t. jest bowiem niezależną od wymienionych w k.p.a. przesłanką uzasadniającą wznowienie postępowania w przedmiocie nadania tytułu naukowego¹⁸.

W zakresie rozstrzygnięć, jakie powinny zostać podjęte w trybie wznowienia postępowania w doktrynie, wskazuje się, że ziszczenie się przesłanek określonych w art. 29 ust. 2 u.s.t. powodować powinno uchylenie wszystkich

17 Por. wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA 812/031, CBOSA.

18 Zob. wyrok NSA z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 249/11, CBOSA.

DR PRZEMYSŁAW KLEDZIK

144

uchwał podjętych wraz z wszczęciem przewodu lub postępowania – pogląd ten uznać należy za właściwy. Zgodnie z art. 14 ust. 2 u.s.t. czynności przewodu doktorskiego kończą się uchwałami rady jednostki organizacyjnej w przedmiocie: 1) wszczęcia przewodu doktorskiego i wyznaczenia promotora, a także promotora pomocniczego w przypadku jego udziału w przewodzie;

2) wyznaczenia recenzentów; 3) przyjęcia rozprawy doktorskiej i dopuszczenia jej do publicznej obrony; 4) przyjęcia publicznej obrony rozprawy doktorskiej oraz 5) nadania stopnia doktora.

W doktrynie zaznacza się przy tym, że uchylenie powyższych uchwał po-winno być uzależnione od skali ocenianego zjawiska plagiatu lub naruszenia dobrych obyczajów w nauce¹⁹. Stanowisko to każe się zastanowić nad zakre-sem i sposobem prowadzenia postępowania wyjaśniającego. Istotą postępo-wania w trybie wznowienia jest ponowne przeprowadzenie postępopostępo-wania ce-lem ustalenia, czy w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną wystąpiły istotne wady, a jeśli tak, to czy miały one wpływ na wynik sprawy²⁰. Postępo-wanie to, stosownie do treści art. 149 § 2 k.p.a., obejmować może dwa etapy.

Pierwszy polega na ustaleniu, czy ziściły się przesłanki pozytywne stanowią-ce przyczynę wznowienia postępowania. Jeżeli tak, to drugi etap polega na ponownym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i rozstrzygnięciu sprawy.

Powyższe unormowania stanowią podstawę do postawienia pytań o spo-sób prowadzenia postępowania wyjaśniającego na każdym z tych etapów, w kontekście nie tylko zasady prawdy materialnej i zasady czynnego udzia-łu strony w postępowaniu, sformułowanych w art. 7 i 10 k.p.a., lecz także o rolę w tego rodzaju postępowaniu osób spoza składu rady danej jednostki organizacyjnej, takich jak recenzent zewnętrzny w przewodzie doktorskim czy członkowie komisji, w tym recenzenci powołani przez Centralną Komisję w postępowaniu habilitacyjnym (art. 18a ust. 5 u.s.t.). Powyższe pytania rodzić mogą szereg problemów praktycznych, które z uwagi na ramy objętościowe opracowania można w tym miejscu jedynie zasygnalizować.

19 Por. E. Szewczyk, Weryfikacja ostatecznych decyzji…, op. cit., s. 55–66.

20 M. Jaśkowska, Komentarz aktualizowany do Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX, [online:] http://sip.lex.pl/#/komentarz/587260247/481681 [dostęp: 29.02.2016].

Odnosząc się z kolei do trybu stwierdzenia nieważności postępowania w sprawie nadania stopnia naukowego określonego w art. 29a u.s.t., zazna-czyć należy, że k.p.a. nie normuje trybu stwierdzenia nieważności postępo-wania, który jest trybem właściwym dla procedur sądowych, np. cywilnej lub sądowoadministracyjnej.

Podkreślić należy również, że stwierdzenie nieważności postępowania są-dowego związane jest z wadliwością postępowania, której dopuścił się sąd, a która miała wpływ na sposób załatwienia sprawy. W przypadku nieważno-ści postępowania, o której mowa w art. 29a u.s.t., uchybienia dotyczą strony postępowania, przez co instytucja ta nie wykazuje spójności z odpowiednim trybem w postępowaniach sądowych.

W związku z powyższym w doktrynie wskazuje się na wątpliwość, czy przyjęte w art. 29a u.s.t. sformułowanie to błąd w procesie legislacyjnym i po-winno być tam użyte wyrażenie o stwierdzeniu nieważności decyzji. Wówczas przepis art. 29a u.s.t. mógłby być traktowany jako przepis szczególny, do któ-rego odsyłałby art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a. Drugie z prezentowanych w doktrynie stanowisk podnosi, że użyte w art. 29a u.s.t. sformułowanie stanowi zamierzo-ne rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę, który wprowadził w ten sposób nowy, odrębny od przyjętych w k.p.a. nadzwyczajny tryb weryfikacji postępo-wania administracyjnego²¹.

Poddając analizie przesłankę stwierdzenia nieważności postępowania unormowaną w u.s.t., wskazać można na pewien brak spójności z trybem stwierdzenia nieważności decyzji regulowanym przepisami k.p.a. Mianowicie wyszczególnione w art. 29a u.s.t. uchybienia związane są z okolicznościami, które powstały w toku postępowania i stanowiły podstawę ustaleń stanu fak-tycznego (przywłaszczenie autorstwa cudzego utworu w pracy stanowiącej podstawę przyznania tytułu). Okoliczności takie są właściwe raczej dla try-bu wznowienia postępowania. W przypadku przesłanek określonych w art.

156 § 1 k.p.a., uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji, stanowią one przejaw wadliwości tkwiącej w samej decyzji. Wadliwości, o których mowa

21 Zob. J. P. Tarno, Rola odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. w postępowaniach w sprawach stopni naukowych (wybrane zagadnienia), ZNSA 2011, nr 6, s. 18–35.

DR PRZEMYSŁAW KLEDZIK

146

w art. 29a u.s.t., nie tkwią natomiast w samym rozstrzygnięciu – uchwale o nadaniu stopnia doktora, co istotnie różnicuje obie kategorie przesłanek.

W kwestii uregulowań odnoszących się do trybu stwierdzenia nieważności postępowania w doktrynie przyjmuje się, że wobec braku odrębnych rozwią-zań oraz odesłań do przepisów k.p.a., jak również wobec wskazanego wyżej braku zgodności z trybem stwierdzenia nieważności postępowania właściwe-go dla procedur sądowych do instytucji unormowanej w art. 29a u.s.t. od-powiednie zastosowanie znajdować powinny przepisy k.p.a. dotyczące trybu stwierdzenia nieważności decyzji²².

W zakresie organów właściwych do stwierdzenia nieważności postępowa-nia art. 29a u.s.t. stanowi, że organem takim jest rada właściwej jednostki or-ganizacyjnej lub odpowiednio Centralna Komisja. Wydaje się, że w pierwszej kolejności organem tym powinna być określona rada wydziału, a Centralna Komisja dopiero wówczas, gdyby dana rada nie mogła wydać samodzielnie stosownej decyzji. Mogłoby to mieć miejsce np. w przypadku, gdyby prze-stała istnieć jednostka organizacyjna, której rada podjęła wcześniej uchwałę o nadaniu stopnia doktora, lub gdyby zostały ograniczone uprawnienia danej jednostki do nadawania stopnia doktora.

Jeśli chodzi o tryb wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nie-ważności postępowania w doktrynie, wskazuje się, że powinno ono nastąpić w drodze niezaskarżalnego postanowienia²³. W przepisach k.p.a. brak jednak przepisu, który – tak jak w przypadku wznowienia postępowania – nakazy-wałby wprost wydanie postanowienia o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W przypadku postępowań wszczynanych z urzędu właściwym i wystarczającym trybem jest samo pisemne zawiadomie-nie o wszczęciu postępowania, które przybiera formę czynności faktycznej wywołującej skutki prawne poprzez fakty, a nie czynności prawnej w postaci aktu administracyjnego, jakim jest postanowienie.

Za strony postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności postępowa-nia o nadanie stoppostępowa-nia naukowego, podobnie jak to miało miejsce w postę-powaniu w sprawie wznowienia postępowania, w pierwszej kolejności uznać

22 Ibidem.

23 Ibidem.

należy osobę, która była adresatem uchwały o nadaniu stopnia naukowego.

Niemniej za stronę postępowania uznawana powinna być także osoba, w sto-sunku do której dopuszczono się przypisania sobie autorstwa istotnego frag-mentu lub innych elementów jej utworu lub ustalenia naukowego.

W zakresie skutków stwierdzenia nieważności postępowania przyjąć nale-ży, iż będą one odpowiednie do stwierdzenia nieważności decyzji lub stwier-dzenia nieważności postępowania sądowego. Rozstrzygnięcie tego rodzaju powodować będzie konsekwencje w postaci zniesienia z mocą wsteczną skut-ków dokonanych czynności w postępowaniu w sprawie nadania stopnia dok-tora. W związku z pewną sekwencją uchwał, jaka podejmowana jest w tego rodzaju postępowaniu, uznać należy, że w przypadku braku uchwał negatyw-nych w toku postępowania o nadanie stopnia doktora (np. uchwał o odmowie wszczęcia przewodu i wyznaczenia promotora, odmowie wyznaczenia recen-zentów, odmowie przyjęcia rozprawy doktorskiej do publicznej obrony, które jako kończące postępowanie podlegają samodzielnemu zaskarżeniu) postępo-wanie to w sposób jednolity obejmuje wszystkie czynności przewodu od mo-mentu jego wszczęcia, aż do podjęcia uchwały o nadaniu stopnia naukowego.

Stwierdzenie nieważności postępowania skutkować będzie zatem zniesieniem całego postępowania o nadanie stopnia doktora, a zatem także wszystkich do-konanych w tym postępowaniu czynności w postaci podjętych uchwał, łącznie z uchwałą o wszczęciu przewodu i wyznaczeniu promotora oraz powrót do stanu prawnego sprzed wniosku o wszczęcie postępowania²⁴.

Taki sposób interpretacji uzasadnia też w pewnym stopniu sens przyję-cia instytucji stwierdzenia nieważności postępowania w miejsce stwierdze-nia jedynie nieważności decyzji kończącej postępowanie, tj. jedynie uchwały o nadaniu stopnia doktora.

24 J. Borkowski, Podstawy prawne nadawania stopni i tytułu, naukowych i w zakresie sztuki a kontrola sądu administracyjnego w tych sprawach, [w:] Ratio est anima legis. Księga jubileuszowa ku czci profe-sora Janusza Trzcińskiego, red. J. Góral et al., Warszawa 2007, s. 161; J. P. Tarno, Rola odpowiedniego stosowania przepisów…, op. cit., s. 33.

(Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego)

Wznowienie postępowania w sprawie