Przyjacielskie zwierzaki

Cele ogólne:

− umuzykalnienie dzieci; porównywanie zbiorów równolicznych.

Cele operacyjne Dziecko:

− reaguje ruchem na opadajacą i wznoszącą się melodię; określa liczebność danego zbioru.

Środki dydaktyczne: piosenka Popatrzcie na jamniczka, tamburyn, kołatka, teksty zagadek, pił-ka, sylwety: dużego domu i małego domu, małych kotów i dużych kotów, kartoniki z kropkami, ćwiczenie graficzne Koty i miseczki, rysunki konturowe kocich głów do wycięcia, bębenek, opaska z sylwetą kota, chustka, lalka, kapcie, duża obręcz, emblematy z małymi kotami i z dużymi kota-mi, gumka, papier kolorowy, klej, nożyczki, zszywacz, obręcze, karty pracy, cz. 1, s. 62, 63, 64.

Przebieg dnia 1. Karty pracy, cz. 1, s. 62, 63. I

Nazywanie ulubieńców dzieci. Naklejanie zdjęć zwierząt na ich cienie. Opowiadanie o swoim ulubieńcu – tym hodowanym w domu lub tym wymarzonym.

2. Rozwiązywanie zagadek.

Wskazywanie na tablicy zdjęć zwierząt będących rozwiązaniami zagadek.

Ma długie uszy, Ma pazurki, Jest to bardzo czujne zwierzę, futerko puszyste, mocno drapie, w nocy domu pilnie strzeże.

ze smakiem schrupie szczury płoszy, Usłyszycie go z daleka, sałaty listek. myszki łapie. gdy na obcych głośno szczeka.

(królik) (kot) (pies)

Zakrzywionym dziobem skrzeczy W morzu, rzece Podobnie jak ślimak niestworzone rzeczy, lub akwarium pływa ma domek własny, ale łatwo się przekonać, i wszyscy mówią, ale zamiast jednej nogi, że powtarza słowa po nas. że się nie odzywa. ma ich aż cztery.

(papuga) (ryba) (żółw)

Ćwiczenia poranne – zestaw nr VIII (przewodnik, s. 117).

Zabawy przy piosence Popatrzcie na jamniczka.II 1. Ćwiczenia słuchowe.

Rozpoznawanie poznanych w przedszkolu piosenek, nuconych przez nauczyciela. Wspólne z nauczycielem śpiewanie fragmentów wybranych piosenek.

Zabawa ruchowa rozwijająca koncentrację uwagi i umiejętność rozróżniania dźwięków – Po-słuszny piesek.

Dzieci dobierają się parami; jedno jest pieskiem, a drugie – jego panem. Pan spaceruje przy dźwiękach tamburynu, piesek w przysiadzie czeka, obserwując swojego właściciela; zmiana akompaniamentu na dźwięki kołatki jest sygnałem do poruszania się piesków, które na czwora-kach starają się przebyć zapamiętaną drogę swojego pana i przykucnąć obok niego. Co pewien czas następuje zmiana ról.

2. Słuchanie piosenki Popatrzcie na jamniczka (sł. D. Gellner, muz. B. Kolago).

I. Popatrzcie na jamniczka!

Wyturlał się z koszyczka, zaczaił się na babcię i porwał babci kapcie.

Ref.: A jak spał, a jak spał, taką grzeczną minę miał!

II. Poszarpał chustkę w róże i zrobił dwie kałuże, i moją nową lalkę zaciągnął pod wersalkę.

Ref.: A jak spał...

III. A teraz gdzieś ucieka i szczeka, szczeka, szczeka.

Łapiemy więc jamniczka, niech wraca do koszyczka.

Ref.: A jak spał...

IV. Pod stołem jest koszyczek, w koszyczku śpi jamniczek.

Jamniczek sobie śpi, jak się zbudzi, będzie zły!!!

3. Rozmowa na temat piosenki.

– Jak wygląda jamniczek?

– Jak się zachowywał?

– Z ilu zwrotek składa się piosenka? Czy ma refren?

– Czy piosenka jest smutna, czy wesoła?

4. Zabawa inhibicyjno-incytacyjna Jamniczki – do koszyczka!

Każde dziecko ma obręcz – koszyczek. Przy melodii piosenki dzieci-pieski wesoło się bawią, chodząc na czworakach pomiędzy koszyczkami-obręczami. Podczas przerwy w muzyce pieski wchodzą do swoich koszyczków i grzecznie odpoczywają (śpią).

5. Rozwijanie reakcji ruchowych na kierunek linii melodycznej.

Dzieci chodzą powoli po sali. Za każdym dzieckiem idzie na czworakach piesek.

123

bis

• Kiedy usłyszą melodię wznoszącą się – zatrzymują się, zwracają się do piesków i podają im kiełbasę, trzymając ją wysoko. Pieski podskakują w górę i chwytają smaczny kąsek.

• Kiedy usłyszą melodię opadającą, dzieci, zwrócone do piesków, przykucają, pieski opierają się na przednich łapach, a tylnymi wygrzebują dołek (schowają w nim kostkę na zapas).

Przy powtórzeniu zabawy następuje zmiana ról.

6. Ćwiczenia odprężające – dzieci leżą na dywanie (mięśnie mają rozluźnione, oczy zamknięte) i nasłuchują odgłosów dobiegających z najbliższego otoczenia. Po chwili opowiadają o tym, co usłyszały.

7. Zabawa inscenizacyjna przy piosence Popatrzcie na jamniczka.

Dzieci stają w dużym kole, wewnątrz którego znajduje się dziecko-jamniczek, duża obręcz--koszyczek, chustka, lalka, kapcie.

I

Popatrzcie na jamniczka! Jamniczek wesoło baraszkuje wewnątrz koła, zgodnie

z tekstem piosenki.

Wyturlał się z koszyczka, Dzieci idą wolno po kole (w rytmie ćwierćnut), zaczaił się na babcię wykonując, na przemian: 3 kroki, wskazując ręką i porwał babci kapcie. na jamniczka, wykonując zeskok na obie nogi, lekko

ugięte w kolanach, z klaśnięciem w dłonie.

Ref.:

A jak spał, a jak spał, Jamniczek wchodzi do koszyczka (dużej obręczy)

i grzecznie śpi.

taką grzeczną minę miał. Dzieci robią zwrot do środka koła i opierają złożone

dłonie na przemian: raz na jednym policzku, raz na

drugim policzku. Dzieci klaszczą w dłonie.

II Poszarpał chustkę w róże Jak wyżej.

i zrobił dwie kałuże,

a moją nową lalkę zaciągnął pod wersalkę.

Ref.:

A jak spał... Jak wyżej.

III A teraz gdzieś ucieka Dzieci zatrzymują się, robią zwrot twarzami do i szczeka, szczeka, szczeka. środka koła, podają sobie ręce.

Łapiemy więc jamniczka, Przykucają w kole, trzymając się za ręce.

niech wraca do koszyczka.

Ref.:

A jak spał... Wstają i bawią się tak samo jak w poprzednich

refrenach.

IV Pod stołem jest koszyczek, Dzieci, zwrócone twarzami do środka koła, w koszyczku śpi jamniczek. siadają po turecku i zachowują się bardzo cicho.

Jamniczek sobie śpi (pss...), Na słowo psss kładą palce na buzi.

jak się zbudzi, będzie zły!

Zabawa ruchowo-artykulacyjna Szukam swojej rodziny.

Nauczyciel mówi na ucho każdemu dziecku, czy jest kotkiem czy pieskiem. Dzieci rozchodzą się w różnych kierunkach, wydają charakterystyczne dla swojego zwierzątka dźwięki i nasłuchują, które dzieci wydają takie same. Jeśli kotek napotka kolejnego kotka, podaje mu rękę, dalej idą razem, aż pozbierają wszystkich członków swojej rodziny i utworzą węża. Kiedy wszystkie zwierzątka się odnajdą, tworzą dwa koła i podskakują w rytm tamburynu.

Zabawy matematyczne – Duże koty i małe koty.

Zabawa ruchowa rozwijająca koncentrację uwagi – Chodzi kotek.

Dzieci siedzą w kole, trzymają ręce za sobą. Na zewnątrz koła, podczas wypowiadania słów rymowanki, chodzi kotek z piłką. Kiedy wypowiadanie rymowanki dobiegnie końca, kotek kładzie piłkę na rękach wybranego dziecka i ucieka wokół koła. Dziecko, które otrzymało piłkę, goni kotka do momentu, aż zajmie jego miejsce. Następuje zmiana ról i zabawa toczy się dalej.

Kotek, kotek chodzi w koło Temu piłkę podaruje, i rozgląda się wesoło. kto uważnie nasłuchuje.

1. Ćwiczenia klasyfikacyjne.

Nauczyciel układa przed dziećmi sylwety domów: małego i dużego, oraz pomieszane sylwety małych kotów i dużych kotów.

• Dzieci określają, w którym domu będą mieszkały małe koty, a w którym – duże koty.

• Wybierają sylwety małych kotów i układają je pod sylwetą małego domu; sylwety dużych kotów układają pod sylwetą dużego domu. Przeliczają, ile kotów mieszka w małym domu, a ile – w dużym.

• Ćwiczenia w liczeniu.

Nauczyciel pokazuje kartonik z kropkami (różną liczbą). Dzieci układają pod sylwetą domu odpowiednią liczbę sylwet kotów – małych i dużych, zgodnie z liczbą kropek na kartoniku.

Określają, którymi z kolei są małe koty, a którymi – duże koty.

• Nauczyciel rozdaje dzieciom emblematy przedstawiające małe koty i duże koty. Dzieci biegają swobodnie po sali. Na mocne uderzenie w tamburyn zatrzymują się i dobierają w pary: mały kot i duży kot. Następnie ustawiają się w dwóch rzędach naprzeciwko siebie – małe koty w jednym, a duże – w drugim; podają sobie w parach ręce (zabawa ma pomóc dzieciom ustalić, w którym z porównywanych zbiorów jest więcej elementów). Dzieci określają, których kotów jest więcej. Nauczyciel zwraca uwagę, że nie trzeba przeliczać, bo ustawienie w pary pokazuje oraz pozwala określić, ile jest małych kotów, a ile – dużych.

2. Ćwiczenie graficzne Koty i miseczki.

Dzieci otrzymują kartki z narysowanymi sylwetami kotów i miseczek; łączą liniami w różnych kolorach kota z miseczką – tworzą pary, i określają, czego jest więcej – kotów czy miseczek.

Kolorują rysunki.

1. Karta pracy, cz. 1, s. 64. III

Kończenie rysowania myszki i rybki według wzorów.

Zabawa ruchowo-artykulacyjna Szukam swojej rodziny (przewodnik, s. 126).

2. Wykonanie maski kota.

Wycinanie konturów kociej głowy narysowanej na kartonie; kolorowanie jej według pomysłów dzieci, doklejanie wąsów z kolorowego papieru, wycinanie z pomocą nauczyciela otworów w miejscu oczu; doczepianie zszywkami kawałka gumki umożliwiającej założenie maski na głowę; prezentowanie powstałych masek; wcielanie się w rolę kota, przedstawianie się wy-myślonym imieniem, np. rozpoczynającym się zaproponowaną sylabą lub głoską; zachęcanie do zabaw w koty – z wykorzystaniem masek.