Pisałem powieść, nie przerywając przecie dziennikarskich zajęć. Gdy się ukazała, wielkie-go doznała powodzenia. Nie ogłuszyły mnie pochwały, chociaż nie pozostawałem na nie obojętny. Znałem zresztą lepiej niż kto bądź wartość mego dzieła; zauważyłem niejednokrot-nie, badając ludzką naturę, że ten, kto ma dane do tego, by polegać na sobie lub swych zdol-nościach, nie popisuje się nimi chętnie przed innymi. Na tym opierała się cała moja skrom-ność, a powodzenie było bodźcem do doskonalenia się.
Nie mam zamiaru kreślić tu historii mych literackich utworów. Mówią one same za siebie i pozostawiam je samym sobie. Wspominam tu o nich tyle, o ile wiążą się z prywatnym mym życiem.
Mając pewne powody, by wnioskować, że tak natura, jak i inne okoliczności utworzyły ze mnie pisarza, oddałem się z ufnością temu powołaniu. Jeślibym nie miał powyższego przeko-nania, energię i wytrwałość zwróciłbym w inną stronę, szukając bacznie, do czego mnie natu-ra i okoliczności najlepiej usposabiały.
Pisując w dziennikach i gdzie indziej z codziennie wzrastającym powodzeniem, zaniecha-łem stenografii. Pewnego wieczoru po raz ostatni przenioszaniecha-łem na papier piszczące nuty par-lamentarnej orkiestry, szczęśliwy, że się ich raz na zawsze pozbywam.
Z półtora roku musiało upłynąć od mego ożenku. Po wielu nieudanych próbach pozosta-wiliśmy gospodarkę samej sobie, żyjąc z dnia na dzień. Trzymaliśmy młodego wyrostka, któ-rego głównym zajęciem było ustawiczne wojowanie z kucharką. Całe jego życie było jedną burdą. W najniestosowniejsze chwile i często, gdyśmy mieli gości, drzwi od kuchni otwierały się z łomotem, wpadał przez nie jak z procy wyrzucony nasz służący, a za nim leciały różne kuchenne naczynia. Usiłowaliśmy pozbyć się go, lecz nie chciał odejść. utrzymując, że się przywiązał do nas; będąc zaś mazgajem zalewał się łzami na każdą wzmiankę o wydaleniu.
Sierotą był, a że jedyna jego siostra wyniosła się, skoro się go pozbyła, do Ameryki, obiecy-wał wiekować u nas. Co chwila ocierał oczy rękawem surduta lub nos końcem chustki, wyła-żącym mu wieczyście z kieszonki.
Nieszczęsny ten wyrostek ustawicznych nabawiał mnie kłopotów. Patrzałem, jak rósł – a rósł jak na drożdżach – drżąc na myśl, że mu się wysypią wąsy – ba! wąsy! – że posiwieje pod moim dachem! Straciłem wszelką nadzieję pozbycia się go i w odległą spoglądając przy-szłość obliczałem kłopoty, jakie mi mógł sprawić starzejąc się przy nas.
Nie przeczuwałem jednak katastrofy, która mi posłużyła do wydalenia go. Ukradł zegarek Dory. Jak wszystko, co stanowiło nasze mienie, zegarek nie mając przeznaczonego sobie miejsca nie bywał nigdy schowany! Sprzedawszy, roztrwonił pieniądze na przejażdżki po-między Londynem a Utbridge. Piętnastego dopiero dnia znalazł się w końcu na Bow Street5. Znaleziono przy nim trochę tylko drobnych.
Następstwa całej tej historii o wiele by mniej były przykre, gdyby nie okazywał żalu, nie czynił zeznań na raty. Raz robił zeznania tyczące się pewnego kosza w piwnicy, w którym zamiast wina zastaliśmy opróżnione i odkorkowane butelki. Sądziliśmy, że się na tym skoń-czy, aleśmy się dowiedzieli, co mamy myśleć o kucharce. Rozbudzone wyrzuty jego sumienia wyjawiły, że kucharka ta posiada córeczkę, która co wieczór wynosi żywność, a węgiel nasz sprzedawany był mleczarzowi; że polędwice idą na bok i tak dalej, i tak dalej. Innym znów razem okazało się, że dostawca piwa zamierzał włamać się do naszej piwnicy i trzeba było go aresztować. Słowem, ujrzałem się ofiarą takich oszustw i zamachów, że nie wiem, co bym dał, żeby trzymał język za zębami i przestał mnie narażać na ciągłe sprawy, dochodzenia i obarczać kosztami i kłopotami.
Doszło do tego, żem uciekał z domu na widok zbliżającego się policjanta. Życie me stało się nie do zniesienia, dopóki nie wywieziono go, a i potem zarzucał nas listami. Przed wysył-ką zapragnął widzieć Dorę. Dała się wzruszyć gorącymi jego prośbami i zemdlała wszedłszy do więzienia. Z czasem został jakoby gdzieś pastuchem. Gdzie? Nie wiem. Nie sięgają tak daleko geograficzne moje wiadomości.
Wszystko to dało mi wiele do myślenia i nasunęło poważne wątpliwości co do kierunku własnej egzystencji. Pewnego wieczoru ośmieliłem się zwrócić na to uwagę Dory.
– Smutno mi, najdroższa moja – mówiłem jej – pomyśleć, że nasz brak oszczędności i systematyczności nie tylko nas naraża na ustawiczne materialne straty, lecz psuje nadto in-nych.
– Nic już o tym nie mówiłeś od niejakiego czasu – odrzekła Dora – oto znów rozpoczy-nasz. Niedobry!
– Ależ, Doro! Pozwól, niech ci wytłumaczę...
– Nie jestem ciekawa – nadąsała się Dora.
– Lecz ja chcę rozmówić się z tobą w tym względzie. Zostaw Jipa.
Dora przytknęła pyszczek ulubieńca do mego nosa mówiąc: „Boli!” Chciała mnie rozśmie-szyć, widząc zaś, że to się jej nie udaje, wsadziła go do pagody, po czym usiadła naprzeciw mnie, składając z rezygnacją rączki.
– Rzecz w tym, kochanie – rozpocząłem – że złe mamy sługi.
Rozwijałbym dalej ten temat, lecz Dora była zdumiona po prostu. Ciekawa była, jakie na to wymyślę lekarstwo. Szczepienie cnoty, co? Uważałem za stosowne mówić dalej bez osło-nek.
– Nie tylko, widzisz, kochanie, narażamy się na materialne straty i tysiączne przykrości, lecz sługi nasze wystawiamy naszym domowym bezładem na ustawiczne pokusy, psujemy każdego, kto w dom nasz wchodzi, a odpowiedzialność spada po części na nas.
– O! Co za oskarżenie! – zawołała Dora, szeroko otwierając oczy. – Twierdzić, że mogę skraść zegarek!
– Bredzisz, Doro, najdroższa! Kto tu mówił coś podobnego?
– Kto? Ty sam, ty! Dopiero co mówiłeś, że daję zły przykład. O! Porównać mnie z nim!
– Z kim?
– Z tym chłopcem, złodziejem! – mówiła szlochając na dobre. – O, zły, okrutny, porównać z nim swą własną, rodzoną żonę. Trzeba było dawniej powiedzieć, co o mnie myślisz, daw-niej, przed ślubem! O! Myśleć, żem tyle warta, co jakiś niegodziwy złodziej! Biedna ja!
5 Bow Street – ulica w Londynie, gdzie mieści się główna komenda policji.
– Doro najdroższa – przekonywałem ją, usiłując oderwać jej chusteczkę od oczu – to, co mówisz, nie tylko jest dziecinne, lecz brzydkie. Sama wiesz, jak dalece mijasz się z prawdą.
– Aha! Zarzucałeś mu zawsze kłamstwo, a teraz mnie zarzucasz! O biedna ja! Biedna! Co pocznę teraz?
– Proszę cię, miła, uspokój się, bądź rozsądna, słuchaj, co ci mam i muszę powiedzieć.
Widzisz, najdroższa, przede wszystkim to my powinniśmy wypełniać nasze obowiązki, a wówczas dopiero możemy być wymagający. To pewne, że narażamy nasze sługi na ustawicz-ne rozmijanie się z obowiązkami. Niedbałość nasza, rozrzutność, lekkomyślność zgubnie na nich oddziaływać muszą. Psujemy ich, to widoczne! Powinniśmy się nad tym zastanowić.
Dręczy to mnie i niepokoi. Oto wszystko, com ci chciał powiedzieć. No! Nie gniewaj się, najdroższa!
Długo nie chciała oderwać od oczu chusteczki, chlipała skarżąc się cichutko, lecz żałośnie.
Jeśli się dręczę, to po cóż się żeniłem? Trzeba się było rozmyślić, chociażby w przeddzień ślubu, przed ołtarzem nawet. Jeśli mnie unieszczęśliwia, to niech ją odeślę do jej ciotek, do Putney, albo lepiej do Julii Mills, do Indii! Julia byłaby uszczęśliwiona i nie porównywałaby jej pewno z nieletnim przestępcą. O, nie, nigdy!
Słowem, była tak nieszczęśliwa i tak mnie przez to martwiła, żem wyrzucał sobie usiłowa-nia przemówieusiłowa-nia jej do rozsądku. Inną trzeba było obrać drogę.
Inną? Jaką? Rozwijać ją. Utarte to słowo dźwięczne jest. Postanowiłem tedy rozwijać Do-rę.
Wziąłem się do dzieła. Gdy Dora kaprysiła po dziecinnemu, a mnie samemu wtedy najmi-lej byłoby dogadzać jej, stroiłem się w powagę i – pozostawaliśmy oboje niezadowoleni z siebie. Innym razem mówiłem jej długo i szeroko o tym, co mnie zajmowało, lub czytywałem Szekspira, co ją nużyło i nudziło. Od czasu do czasu karmiłem ją zasadami i maksymami lub strzępkami praktycznych wiadomości, które się obijały o jej obojętność jak groch o ścianę.
Próbowałem na najrozmaitsze sposoby, lecz „rozwijanie” postępowało żółwim krokiem. Po-sądzam nawet Dorę, że uważała Szekspira za największego pod słońcem nudziarza.
Wciągnąłem był do spisku, pomimo jego wiedzy, Traddlesa i gdy odwiedzał nas, otwiera-łem przed nim, ku zbudowaniu Dory, skarbnicę wszystkich mych praktycznych i elementar-nych wiadomości. I to zdawało się raczej gnębić Dorę. Stawała się nerwowa, jakby wystra-szona, spoglądała na mnie jak żak na bakałarza, safandułę, gderacza. Sam z czasem takim się sobie wydawałem, zdmuchując pyłki ze zrywanych przez mą dziecinną żonę kwiatów.
Trwało to z miesiąc. Przekonawszy się, że to do niczego nie prowadzi, a skwasić może nas oboje, począłem rozmyślać, czy czasem nie zabrałem się do tego zbyt późno?
Było to więcej niż prawdopodobne i usiłowania moje były zbyteczne. Postanowiłem tedy zadowalniać się moją dziecinną żoną taką, jaką była. Zmęczyła mnie rola pedagoga, widzia-łem, żem krępował Dorę. Kupiłem jej parę kolczyków, obrożę nową dla Jipa i wszystko wró-ciło do poprzedniego stanu rzeczy.
Dorę uszczęśliwiły podarki! Ucałowała mnie z czułością, pozostał jednak z uprzedniej nieudałej próby chłód pewien pomiędzy nami. Usiłowałem rozwiać go, na przyszłość posta-nowiwszy wszelkie lody i ciężary na własne brać barki.
Usiadłem przy mej żonie, sam jej włożyłem w uszy kolczyki, mówiąc jej czule, żem od niejakiego czasu nie był dla niej tym, czym być winienem, i że mi to wybaczyć powinna.
– W rzeczy samej – mówiłem – usiłowałem być rozsądny.
– I mnie uczyć rozsądku – spytała lękliwie – czy tak, Doady?
Ucałowałem wzniesione na mnie nieśmiało oczy, pytaniem rozchylone usta.
– Na nic się to nie zda – mówiła wstrząsając główką i pobrzękując kolczykami. – Na nic.
Znasz mnie przecie. Dzieckiem jestem i chcę, abyś mnie za takie uważał. Jeśli więcej bę-dziesz ode mnie wymagał, nie potrafię cię zadowolnić. Czy ci się nigdy nie zdaje, że lepiej byś zrobił...
– Co, najdroższa? – spytałem widząc, że się zacięła.
– Nic – odrzekła.
– Nic? – spytałem.
Zarzuciła mi ręce na szyję, zaśmiała się, nazwała siebie ulubionym swym przezwiskiem:
„gąska”, skryła wreszcie na mym ramieniu twarzyczkę, w takiej ilości loczków, że trudno je było rozgarnąć.
– Zrobiłbym lepiej nie ucząc rozsądku mej żoneczki – pytałem śmiejąc się. – Co?
– A! widzisz! Tegoś chciał, ty brzydki chłopcze!
– Ale to już przeszło – mówiłem – kocham ją taką, jaka jest.
– Czy tylko prawdę mówisz? – pytała przytulając się do mnie.
– Prawdę! Po co mam pragnąć zmieniać to, co mnie uszczęśliwiało i uszczęśliwia. Najbar-dziej ci do twarzy, Doro moja, gdy jesteś sobą! Porzućmy tedy wszelkie próby i wróćmy do dawnego szczęścia.
– Szczęścia! – powtórzyła. – Od rana do nocy, od nocy do rana. I nie będziesz się gniewał, chociaż się znajdą czasem w domu jakie małe nieporządki? Nie będziesz?
– Nigdy.
– O, nie powiesz mi już, że psuję sługi, daję zły przykład? O! Ty niegodziwcze!
– Nigdy! Przenigdy!
– Bo widzisz, wolę być głuptaskiem niż nieszczęśliwą. Prawda?
– Najlepiej bądź sobą. Najlepsza rzecz pod słońcem.
– Pod słońcem! O, dużo tam jest miejsca, Doady!
Wstrząsnęła główką, podniosła błyszczące swe oczy, ucałowała mnie, roześmiała się we-soło i poskoczyła nakładać Jipowi nową obrożę.
I tak się skończyły moje usiłowania kształcenia, rozwijania mej żony. Nie byłem stworzo-ny na męża-pedagoga, nie umiałem wziąć się do dzieła, pogodzić to z jej występowaniem w roli dziecinnej żony. Postanowiłem więcej pracować nad własnym doskonaleniem się. Nie, nie chciałem zmienić się w gderacza, dręczyciela biednej, kochanej Dory!
I tak ciernie życia zostały dla mnie samego, padły mi osamotnieniem na serce. Uciec przed tym nie mogłem. Uczucie to wzmogło się – chociaż sobie jasno z tego sprawy nie zdawałem – podobne do rozpływających się w nocnej ciszy, nieuchwytnych jakichś dźwięków. Z całego serca kochałem żonę, szczęśliwy byłem... lecz nie tym szczęściem, o którym niegdyś marzy-łem. Brakowało mi czegoś.
Dziś, wchodząc w głąb mojego życia i serca, badam na nowo rozbudzone to uczucie. Bra-kowało mi czegoś, co było nie spełnionym i nie dającym się już spełnić marzeniem mej mło-dości; spostrzegłem, co niejeden z nas spostrzegł, i napełniło mnie to wielkim smutkiem – żem nie znalazł w żonie przyjaciółki, współpracownicy, podpory.
W nieodwołalnej tej rzeczywistości była jedna prawda ogólna, nieunikniona; drugiej, ty-czącej się mnie samego, dałoby się uniknąć. Myśląc o nieziszczonych marzeniach mej młodo-ści, myślałem o dniach spędzonych z Agnieszką i jasne te chwile, pod starym dachem prze-byte wspólnie, powstawały mi w pamięci na kształt mar jakichś. Chwile te mogły się powtó-rzyć – ale nie na tym świecie.
Czasem rozmyślałem o tym, co by to było, jeślibyśmy się z Dorą nie spotkali? Osoba jej tak ściśle związana była z całym mym istnieniem, że były to płonne rozmyślania, rzeczywi-stość rozwiewała je jako puchy marne.
Kochałem Dorę, kochałem ją sercem całym i to, co wyżej mówiłem, spoczywało niejasne, zgłuszone w głębi mej duszy. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, nie wpływało to w naj-mniejszej mierze na słowa me i postępki. Przyjąłem na siebie dobrowolnie wszelkie domowe troski, Dora jak przedtem podawała mi pióra i obojeśmy czuli, że burza zażegnana, a cień zwarty w odpowiednich mu granicach. Kochała mnie szczerze, dumna ze mnie była i gdy Agnieszka napisała jej, z jaką przyjemnością starzy moi przyjaciele czytają me utwory i
po-chlebne o nich zdanie krytyków, przeczytała mi to ze łzami radości w oczach, oświadczając, żem najukochańszy i najmędrszy z ludzi.
„Własnego serca młodociana omyłka”. Te słowa pani Strong utkwiły mi w pamięci. Czę-sto w nocy, budząc się, powtarzałem je sobie machinalnie, we śnie czytywałem je wypisane tajemniczą jakąś ręką na ścianach domów. Niedoświadczone miałem, wiem to teraz, serce, gdym pokochał Dorę, i gdyby doświadczone było, nie cierpiałoby skrycie tego, co przecier-piało wówczas.
„Największym nieszczęściem w małżeństwie jest różność charakterów i usposobień.” I te pamiętałem słowa!
Pragnąłem podciągnąć Dorę do mych zainteresowań, nie udało mi się. Pozostawało mi te-raz dostosować się do niej i być szczęśliwym. Dźwigać samotnie wszystkie życiowe ciężary i być jeszcze szczęśliwym! Powinienem był wszelkich ku temu dołożyć starań i istotnie stara-nia te dobrym uwieńczone zostały skutkiem.
Drugi rok mego małżeństwa szczęśliwszy był od pierwszego. Życie Dory było odtąd po-godne i bez troski.
Pod koniec tego drugiego roku pogorszyło się zdrowie Dory. Zrazu cieszyłem się myśląc, że delikatniejsze od moich, niemowlęce dłonie i uśmiechy zmienią mą dziecinną żonę w mat-kę. Próżne marzenia! Mała duszyczka przez chwilę zaledwie gościła na tym ziemskim padole i odleciała na skrzydłach śmierci.
– Gdy tylko będę mogła wstać – mówiła Dora do mej ciotki – będę biegać na wyścigi z Jipem. Zrobił się taki ociężały i leniwy.
– Sądzę, duszko – zauważyła siedząca przy niej z robotą w ręku ciotka – że mu to niewiele pomoże. Jip starzeje się.
– Starzeje! – zawołała Dora szeroko roztwierając oczy. – O! Jakie to dziwne, zabawne! Jip stary!
– Nieunikniona to kolej, kochanie – mówiła wesoło ciotka – przywyka się zresztą do tego łatwo. Spójrz na mnie. Godzę się jakoś ze starością.
– Ale Jip? – mówiła Dora spoglądając z litością na ulubieńca. – Biedny mój mały Jip!
– O! Pociągnie on jeszcze długo – mówiła uspokajająco ciotka gładząc ją po policzku, a Dora tymczasem wychyliła się z łóżka wołając Jipa, który wprawdzie podniósł łapki i usiło-wał służyć na rozkaz swej pani, lecz wywrócił się zadyszany, kaszląc.
– Trzeba mu sprawić na zimę flanelową kołderkę – zauważyła ciotka – biedne psisko! A złe! Kąsałby mnie wyziewając ducha.
Dora wzięła go na swe łóżko; rzucał się dalej na ciotkę, a to tym zajadlej, im się pilniej przypatrywała. Jip uważał okulary za największą osobistą obrazę. Dora z trudnością go uła-godziła. Gdy zmęczony, zziajany był przy niej, okręcając sobie o palec długie jego uszko, Dora powtórzyła zamyślona:
– Nawet mój mały, biedny Jip!
– O! – zauważyła ciotka – wiele ma jeszcze siły, a jeszcze więcej złości. Długie przeżyje lata! Jeśli chcesz, kwiatku ty mój, mieć psa, który by biegał z nim na wyścigi, kupię ci.
– Dziękuję cioci, ale nie.
– Nie? – spytała ciotka podnosząc okulary.
—Nie chcę mieć drugiego psa – rzekła Dora. – Zasmuciłoby to Jipa! Jego tylko zresztą mogę tak lubić, on mnie znał przed wyjściem mym za mąż i nie warczał wcale na Doady, nawet gdy go po raz pierwszy widział. Nie, nie lubiłabym innego psa. Jipie mój, mały, dobry, kochany!
– Masz słuszność, duszko – rzekła ciotka gładząc jej twarz.
– Ciocia się nie gniewa? – pytała przymilając się.
– Poczciwe dziecko – zawołała ciotka całując ją z rozczuleniem – za cóż miałabym się gniewać? Nie myślisz tego.
– Nie, nie myślę – odrzekła – tylko jestem zmęczona i chcę pogrymasić. Grymaśnica ze mnie nie lada, zwłaszcza gdy mowa o Jipie. Znamy się z sobą od tak dawna. Jipie mój, stary, kochany! Nie, nie bój się, nie opuszczę cię, nie sprzeniewierzę ci się, choć postarzejesz.
Jip lizał ręce swej pani.
– Ale tyś jeszcze nie stary, nie opuścisz mnie, Jipie, nie zostawisz mnie samej? – mówiła pieszcząc się ze swym ulubieńcem.
Kochana, śliczna Dora! Następnej niedzieli Traddles, który zwykle z nami w dniu tym obiadował, zapewniał, że za dni kilka znów biegać będzie. „Za dni kilka...” Powtarzaliśmy to ciągle... i znów „dni kilka”... a Dora powstać nie mogła z łóżka. Wyglądała prześlicznie i była wesoła, tylko te drobne stopki, tańczące dawniej ustawicznie na wyścigi z Jipem, nie chciały się poruszyć.
Z rana znosiłem ją na dół, wieczorem wnosiłem na górę. Zarzucała mi, śmiejąc się, ręce na szyję, a Jip skakał, szczekał, machał ogonkiem, nie rozumiał zgoła, co to znaczy. Ciotka, drepcząc za nami, uginała się pod stosami szalów i poduszek, a pan Dick nie ustąpiłby niko-mu obowiązku przyświecania pochodowi. Nieraz Traddles spoglądał na nas z dołu, a Dora dawała mu przeróżne zlecenia do „najukochańszego dziewczęcia”. Pochód nasz wyglądał wesoło, najweselsza zaś była moja pieszczotka.
Lecz czując ją taką lekką, coraz to lżejszą na mych rękach, serce mi się ściskało dziwną trwogą, przeczuciem czegoś nieokreślonego, a nieuniknionego. Nie chciałem zastanawiać się nad tym. Bałem się nazwać po imieniu, przyznać przed samym sobą. Raz wieczorem słysząc słowa odchodzącej ciotki: „dobranoc, kwiatku!” pochyliłem się nad biurkiem, czując, że mnie łzy dławią. O! Fatalne, fatalne imię! Kwiaty tak szybko przekwitają, okwitłe opadają tak prędko...